Ouders van mn vriend gaan scheiden, en ik dan???

Maandag heeft mn vriend te horen gekregen dat zijn ouders uit mekaar gaan. Totaal onverwacht, voor mij maar ook voor mn vriend. Hij belde me huilend op, en daarna vroeg hij of hij langs mocht komen.
Natuurlijk, maar ik was ook flink van slag, ik heb gehuild. Ik kan het heel goed vinden met mn 'schoonmoeder' en ookwel een beetje met mn 'schoonpapa'. Voor mij is het een soort van tweede thuis. Klinkt heel zwaar, maar het is gewoon heel relaxt en ik hoef geen toneelstukje te spelen om hun een plezier te doen. Al met al heb ik het er al 3 dagen moeilijk mee. Ookal zijn het mijn ouders nieteens.
Wat het nog eens moeilijker maakt is dat mijn vriend absoluut geen prater is. Ik weet dus de komende tijd dat hij verdriet heeft, en dat maakt mij ook verdrietig omdat dat niet leuk is om te zien natuurlijk. Maar ik weet het dus, maar hij laat het absoluut niet merken. Hij doet er heel afstandelijk over.
Ik belde hem gister (dus 2 dagen nadat hij het wist) en vroeg hoe het daar ging 'Ja goeeeeddd...' Terwijl ik weet dat het niet goed gaat ...
Hij wilde gister ook thuisblijven, ik snap dat natuurlijk wel. Maar hij sluit me dan wel buiten, want ik hoefde ook niet langs te komen. Ik ben bang dat hij het allemaal zelf wil doen en dat ik hem op die manier kwijt raak.
Als hij wel bij me is wil ik niet dat hij voor zijn idee vrolijk moet doen om mij te plezieren, want dat maakt het voor mij alleen maar moeilijker. Ik wil dat hij zich ook bij mij kut mag voelen ect. En van MIJ mag dat ook gewoon. Ik voel me ook wel eens kut bij hem.

Al met al heb ik het er zelf moeilijk mee, maar aan de andere kant wil ik hem nu ook niet nog eens lastig vallen met mijn gevoelens want hij heeft het al moeilijk genoeg.
Hoe pak ik dit aan???
Heeft iemand tips, ervaringen ect ???

alvast bedankt...

Wat . En niet alleen voor hem, maar inderdaad ook voor jou. Ik kan me dat wel een beetje voorstellen. Ik kon het ook heel erg goed vinden met mijn schoonouders (nu nog steeds, maar nu zijn ze dat niet meer van mij ). Toen hun hond naar de dierenarts moest enzo wou ik alles weten en maakte ik me ook een beetje zorgen over haar.

Ik ken ook het gevoel dat je buitengesloten wordt door je vriend. Gewoon omdat hij niet met zijn gevoelens naar buiten komt, zelfs niet naar jou. Ik heb ook hierin een schommeling gezien bij mij. In het begin kon hij dat helemaal niet, later weer heel goed en kwam hij ook met dingen naar me toe, maar toen hij zakte voor zijn eindexamen raakte hij echt in de put en is t nog erger geworden dan eerst.
Tja, bij ons waren de beste gesprekken als we samen in bed lagen. Dan lag ik in zijn armen, of hij een keer in de mijne en dan konden we eigenlijk wel over alles praten. Ik kwam dan ook wel eens met: hoe voel je je nu? etc.. Soms zei ie wat, vaker ook niet. Dan probeerde ik t altijd maar te laten, hoe moeilijk ik dat zelf ook vond, want ik wou hem zo graag helpen, maar stond machteloos. Ik liet gewoon altijd merken van: schat, als er wat is, ik ben er voor je. Ik sta voor je klaar.

Ik vind het dan ook heel erg positief als ik het van jou zo hoor dat hij jou opgebeld heeft en naar je toe is gekomen.

Naja, ik ben ook geen jongen, dus kan je ook niet superadvies geven, maar ik denk dat je er niet teveel op moet pushen dat hij iets zegt (niet dat ik zeg dat je dat doet hoor )....
Sterkte meis!
Kusje

[Gothic]

Mijn belangrijkste advies is: geef hem de tijd, en gun hem de tijd om verdriet te hebben. En vooral: ga er niet vanuit dat het over een half jaar over is... het duurt namelijk gemiddeld 4-5 jaar voordat de nieuwe situatie 'gewoon' verloopt en iedereen zich weer 'lekker' voelt bij de nieuwe situatie... Dus verwacht niet dat het zomaar over is, want de nasleep kan jaren duren. Niet dat hij zich jaren elke dag rot voelt, maar het blijft erg lang meespelen...

[Ruudje]

Gothic schreef op 22-04-2004 @ 09:58 :
Mijn belangrijkste advies is: geef hem de tijd, en gun hem de tijd om verdriet te hebben. En vooral: ga er niet vanuit dat het over een half jaar over is... het duurt namelijk gemiddeld 4-5 jaar voordat de nieuwe situatie 'gewoon' verloopt en iedereen zich weer 'lekker' voelt bij de nieuwe situatie... Dus verwacht niet dat het zomaar over is, want de nasleep kan jaren duren. Niet dat hij zich jaren elke dag rot voelt, maar het blijft erg lang meespelen...

Hier sluit ik me bij aan... maar ik wil graag nog iets toevoegen

Ga eens naar hem heen... en geef hem steun, laat hem eens lekker op jouw schouder huilen... dat zal hij vast fijn vinden...
Je bent bang om hem te verliezen... ik denk niet dat je hem zult verliezen... zoiets is heel heftig en moet je, vind ik... al zeker in een relatie, kunnen delen.

Veel sterkte ermee!

Liefs,
Ruud

Ik zou zeggen laat hem met rust voor een tijdje, niet met rust laten in de vorm van niets met hem doen, hier bedoel ik geen sex, maar ga eens lekker de stad in ofzo, of niet langsgaan niet bellen etc. Maar laat hem even op een rijtje zetten wat er gaat gebeuren wat hij wilt etc. En dan kan jij hem helpen door naar hem te luisteren en hem te steunen.

Mannen zijn moeilijke praters maar als een man moet praten van een vrouw/vriendin dan wordt het nog moeilijker dus vraag voorzichtig of je kan praten bijv. door te vragen of je stoort, hoe het gaat, wat die gedaan heeft die dag en dan langzaam maar zeker serieuser gaan praten maar houd er rekening mee dat een man na een tijdje behoefde heeft aan afstand. Zodat hij kan nadenken en dan later erop terug komen. Dus schrik niet als hij opeens over wat anders begint na een tijdje maar accepteer dat hij komt er vanzelf op terug.

In ieder geval sterkte in de moeilijke tijden..

[Last Resort]

Weet niet of je het van plan was maar ga in ieder geval niet zitten porren om hem er over te laten praten, hij moet er zelf mee komen. Als je gaat porren doe je meer kwaad dan goed.

[Last Resort]

Weet niet of je het van plan was maar ga in ieder geval niet zitten porren om hem er over te laten praten, hij moet er zelf mee komen. Als je gaat porren doe je meer kwaad dan goed.

[lotjesnotje]

Ik heb zelf een jaar geleden een scheiding meegemaakt van men eigen ouders. Zelf ben ik ook niet echt een prater over dingen. Ik zou gewoon vooral laten merken van ik ben er voor je en ik laat je niet in de steek. Ik voelde me toen heel erg in de steek gelaten door mijn ouders.

Je kan gewoon soms vragen hoe gaat het nouw. Eerste tijd besefde ik het niet helemaal en zei ik ook gewoon het gaat goed want zo voelde ik me ook gewoon later word dat wel anders als je alles gaat beseffen. Hij zal er idd nog lang mee bezig zijn. Ik ben nu een jaar verder maar ik ben er ook nog niet over heen...

[maanmeisje17]

Tis heel begrijpelijk dat jij het gevoel hebt dat je buitengesloten wordt en het lijkt me ook moeilijk om te weten dat je vriend verdriet heeft maar dit helemaal niet laat blijken, maar ik zou wel goed proberen te onthouden dat Ties nu eenmaal zo inelkaar zit en zich op deze wijze het prettigs voelt. En als hij echt ergens over wil praten komt hij toch wel Dus probeer het zeker niet uit hem te trekken want dat werkt denk ik toch alleen maar tegengesteld. Maar hem wel gewoon laten merken dat hij bij je terecht kan en je hem graag wil steunen. Maar ik weet zeker dat hij dat weet

Kusje