leeftijdgenoten

Ik ben caissière in een supermarkt. Naast onze supermarkt staat een school (VMBO). Elke pauze komen de leerlingen bij de supermarkt naar binnen om chips te kopen.

Ik merk bij mezelf dat ik angstig ben. De leerlingen zijn een jaar jonger dan ik en sommigen jonger. Het zijn ongeveer leeftijdgenoten van mij. Ik ben bang omdat zij in een groepje zijn en ik zit daar alleen. Gelukkig weten ze niet dat ik pas 18 ben. En ze zeggen mevrouw tegen me en u.

Maar ik weet dat ik altijd al een soort afkeer heb van leeftijdgenoten. Het is de angst in mij die dat veroorzaakt. Ik probeer het niet meer te laten merken.

Waar ik bang voor ben? Ik denk altijd dat ze opmerkingen gaan maken over mij, dat ze me gaan uitlachen. Terwijl als dat gebeurt, ik me er gewoon niets van aan moet trekken. En het is ook nog niet gebeurd in de supermarkt.

Maar vroeger wel. Op school. Ik was op 1 of andere manier altijd het doelwit. Ik geloof zelfs dat het opvalt dat ik een beetje raar ben.

Toen ik 14 was, had ik op gitaarles een stel vrienden om me heen en die waren allemaal in de 30. Ik voelde me daar echt thuis en had geen angst. Als ik op school kwam wel.

In de supermarkt is altijd een grietje en die kijkt me dan heel vals aan. Ik vraag me af waarom ze dat doet. Heeft ze een probleem in zichzelf? Wat heb ik haar misdaan? Ik kijk haar dan altijd ook aan met een vragende blik. Ik snap dat nooit zo.

Nu ga ik helemaal niet meer om met leeftijdgenoten, want mijn vriend is 35 en ik ga vooral om met zijn vrienden omdat ik zelf geen vrienden meer heb, op 2 vriendinnen na, maar die zie ik haast nooit. Ik voel me wel min of meer volwassen maar soms vraag ik me af "wat heb ik tegen leeftijdgenoten?"

Dit is ook de reden waarom de meeting vorige week een hele stap voor mij was...

Herkenning van iemand? Wie weet hoe dit komt?

leeftijdsgenoten kunnen hard zijn, gemeen zijn, hebben drang om erbij te horen, desnoods over ruggen van anderen, dat soort dingen. heus niet allemaal, maar misschien heb je een angst om niet gemogen te worden. oudere mensen hebben dat allemaal niet meer, doen lekker, gaan hun gang, misschien ben jij ook al zover, heb je het ook gehad met dat pubergedrag. tsja. ik weet het niet. ik beredeneer ook maar wat.

[Satrapold]

Toen ik in een super markt werkte vondt ik het ook totaal niet prettig als er mensen van mijn leeftijd (toendertijd 16) mij dingen kwamen vragen. Ik dacht altijd dat ze mij in de zeik namen.

Maar angsten heb ik nooit gehad.

[Laijun]

dat is wel heel vervelend wat je hebt...kijk er zijn altijd leeftijdsgenoten die niet aardig zijn en rotopmerkingen kunnen maken, dat gebeurt iedereen wel eens. Ik denk dat ze je in de supermarkt niets durven te zeggen want ize zijn in de winkel waar jij werkt en als ze toch iets zeggen grijpt er altijd wel iemand in. Wanneer er toch een rotopmerking word gemaakt moet je maar denken dat ze erg kinderachtig zijn en je verder echt niet druk om maken. Zo'n onzinnige opmerking is niet de moeite waard om je druk om te maken. En van tevoren wanneer er nog niks is gezegd al helemaal niet! Al vind je dat best moeilijk, ik denk dat je je wat vrijer moet opstellen want die angsten zijn nergens voor nodig en zonde vna de tijd!Sterkte ermee!

[Braakdraak]

Jeetje. Je bent wel heel erg onzeker. Dat was ik vroeger ook. Nu doe ik dingen die een normaal mens nooit zal doen.

Het ligt allemaal aan jouw eigen grenzen. Je moet je grenzen verleggen betreffende jouw verlegenheid. Ga eens iets geks doen. Ga willekeurige mensen die je niet kent een mop vertellen, of zo.

Zo is dat ook bij het houden van een presentatie. Ben je zenuwachtig? Denk dan: anderen moeten hetzelfde ook ervaren. Waarom ben je eigenlijk zenuwachtig? Bang dat je een fout maakt en iedereen je uit lacht? Je moet gewoon zoveel schijt aan iedereen hebben dat je stront te kort komt. Als je je houding veranderd, overwin je alles.