Dit is best wel een lang verhaal, je bent gewaarschuwd.
Het komt recht uit m'n dagboek, ik wilde het even kwijt.
Wat maakt toch dat ik (en met mij vele anderen) pér sé heel slank wil(len) zijn? Ik heb net als avondeten een flink bord nasi gegeten (6 opscheplepels om precies te zijn) en nu denk ik alleen maar: "dat had best wat minder gekund". Ik let op alles wat ik eet, houd het precies bij. Omdat ik geloof dat ik mezelf mooi vind als ik maar slank ben.
Niet om mijn vriend. Die heeft me gezegd dat ik hem er geen plezier mee doe als ik 5 kilo afval. Nou, mezelf zou ik er wel een plezier mee doen. Ik vind boerige, dikke, koeienlichamen namelijk niet mooi. En dat hij dat wel vindt betekent nog niet dat ik maar de rest van m'n leven met zo'n lichaam rond moet lopen, toch? (Retorische vraag)
Ik vind mezelf niet mooi, al zo lang ik mezelf kan herinneren niet, en eindelijk doe ik daar iets aan. Ik zie op de weegschaal wel resultaat, in de spiegel niet. Dat is frustrerend. Soms denk ik dat ik zou willen dat ik anorexia krijg. Dan zou ik tenminste echt afvallen. Stomme gedachte toch? Dat soort dingen moet ik helemaal niet denken.
Waarom ben ik toch zó bezig met m'n gewicht/uiterlijk verdomme?! Ik bedoel, ik ben toch niet zo'n dom, puberaal wijf dat oppervlakkig bezig is? Ik wil helemaal niet voldoen aan het ideaalbeeld dat heerst, en toch wil ik dat wel. Ik wil door jongens aangesproken worden in de kroeg omdat ze me leuk vinden. Ik wil me niet kut voelen als ik in het zwembad ben. Ik wil dat sexy stringetjes me móói staan, niet als een vlag op een strontschuit. Hoe vaak mijn vriend ook zegt dat hij vind dat ze me geil staan, ik vind van niet. Ik wil met gym ook wel eens het soort meisje zijn waar de jongens verlekkerd naar kijken als ze langsrent. Ik wil de fantasie zijn waar mannen op klaarkomen als ze het met zichzelf doen. Ik wil verdomme zoveel, maar ik ben/heb het allemaal niet. En dat is best wel kinderachtig van me. Ik weet namelijk dat die dingen niet het belangrijkste zijn. Ik heb een vriend me oprecht heel mooi vind, ik behoor niet tot de lelijksten der Aarde, ik ben niet invalide of dom of oppervlakkig. En ondanks dat onoppervlakkige wil ik toch mooiere borsten, een strakkere buik, vollere billen. Kortom; voldoen aan het modebeeld. Dat haat ik best wel aan mezelf.
Ik wil die ongenoegens los laten en gewoon leven. Niet constant bezig zijn met eten en mezelf alle lekkere dingen ontzeggen. Maar ik wil ze ook niet eten omdat ik mezelf daar klote en zwak door ga voelen. Zijn alle vrouwen zo of ligt het aan mij? Ik denk dat alle vrouwen op een bepaalde manier wel zo zijn, wat zijn we toch sneu. Wat ben ik toch sneu. Ik heb geen superstrakgeillekker licheem mee. Maar er is niemand die van me verlangt dat ik dat heb, alleen ikzelf. En ik weet dat ik nooit zo'n lichaam zal hebben, hoe hard ik ook lijn. Ik moet leren tevreden zijn met wat ik heb, want ik weet dat het er best mee door kan. Ik wil alleen maar mooi, geil, slim en leuk zijn. Al die dingen, tegelijk. En dat ben ik niet, dat is niemand. Verdomme.