[verhaaltje] Huize Ryder

[Nijn*]

Hej hej allemaal, tis maar een probeerseltje, ben benieuwd wat jullie ervan vinden.

De bomen buigen onder het grote gewicht van de wind, en de zee is onrustiger dan ooit tevoren. Kleine sneeuwvolkjes dwarrelden naar beneden en zorgden ervoor dat de straten een licht wit tapijt krijgen. Ondanks het slechte weer zijn de winkelstraten overladen. Speelgoedzaken en juweliers zijn in deze tijd van het jaar een ware goudmijn. Op iedere hoek van de straat staat een kerstman met zijn bel te klingelen. Mensen zijn goed gehumeurd en wensen elkaar fijne feestdagen. Ruiten van de bakkers zijn beslagen en volgeplakt met vrolijke kerstafbeeldingen. Kinderen maken prachtige sneeuwpoppen, en bekogelen elkaar met handen vol prachtige witte sneeuw. Maar als het donker begint te worden, haast iedereen zich naar huis. Mensen trekken zich terug, en gaan lekker bij de warme kachel zitten. De grijze mantel bedekt haar gehele tengere lichaam. Alleen een paar plukken haar steken eruit. Het duurt niet lang, of Mila is een van laatste in de –even terug- drukke winkelstraat. Als ze bij de bakker aankomt, wil hij net zijn winkel sluiten, maar tot de ergering van de bakker glipt Mila nog snel naar binnen. Licht zuchtend gaat hij achter de toonbank staan.

‘Wat mag het wezen?’ vraagt hij een beetje geërgerd.
‘Acht koffiebroodjes, acht croissants en een bruin brood’ antwoord Mila enigszins beschaamt.
‘Anders nog iets?’
‘Nee, dat was het, dank u.’
‘Dat is dan 16,60’
‘Alstublieft’ zei Mila terwijl ze hem een briefje van tien overhandigde. Ze pakte haar spullen en riep over haar schouder dat hij de rest wel mocht houden. De bakker glimlachte en Mila snelde naar huize Ryder om daar snel voor het eten te gaan zorgen. Ze pakt de sleutel uit haar schort, doet hem in de deur, en sluipt zachtjes naar binnen. Zodra ze binnen komt ruikt ze dat Alicia al aan het eten begonnen is. Ze hoort de kinderen gillend tikkertje spelen, tot hun vader ze streng toespreekt.
Gelukzalig glimlacht ze. Ze hangt haar mantel en shawl aan de kapstok en zet haar schoenen onder de verwarming.

Als een wilde komt Durst op haar afgestormd, en begint haar uitgebreid te likken. Met haar boodschappen tas in de hand loopt ze lachend de keuken in. Alicia kijkt verbaasd op.
‘Waar bleef jij nou?’
‘Het stormde zo hard dat ik nauwelijks vooruit kwam.’
Alicia kijkt haar ongelovig aan, en Mila kijkt beschaamd naar de opeens zo interessante tegels op de grond.
‘Met andere woorden, je stond gewoon weer te dromen in de bibliotheek’ zegt Alicia glimlachend, met het oog op het boek dat Mila zojuist uit haar tas pakt. Mila bloost en pakt snel de andere boodschappen uit. Alicia gaat weer achter de pannen staan roeren en Mila legt juist de boter in de koelkast, als de heer des huizes binnen komt. Een beetje boos kijkt hij Mila aan.

‘Je bent wel erg laat meisje’ begint hij.
‘Ja, meneer ik weet het, het spijt me, het gebeurd niet meer’
‘Dat zei je de vorige keer ook volgens mij’ zegt hij plagend, en stapt dan over op het volgende onderwerp, door te vragen wat er nou precies word geserveerd morgenavond.
‘Meneer, dat ziet u vanzelf wel, gaat u nou maar lekker weer de krant lezen’ zegt Alicia vastbesloten.
‘Precies Willard’ De heer des huizes draait zich om, en kijkt recht in het glimlachende gezicht van zijn vrouw. Hij geeft haar een zoen op haar voorhoofd en knipoogt naar de meiden.
‘En nou wegwezen jij!’ zegt zijn vrouw, en ze jaagt hem de keuken uit. Knorrend gaat hij weer achter zijn krant zitten en de rust keert terug. Alicia roert in de pannen, en Mila pakt verder uit.
‘Wat haal je weer verrukkelijke dingen uit die tas van je!’ zegt de vrouw des huizes. Mila glimlacht.
‘Nou meiden, ik ga eens even kijken of ik mijn man wat kan vermaken.’ Zegt ze met een knipoog. Op dat moment wordt ze bijna omver gelopen door haar jongste zoontje. Jamie stormt op Mila af.

[-Flip-]

Ik moet eerlijk zeggen dat ik het twee keer heb moeten lezen om het te begrijpen ik vind het een mooi verhaal... misschien begrijp ik het niet goed.. maar mijn idee bij dit verhaal is dat met kerst alles er ineens zo mooi uitziet.. dat de wereld in die tijd zo mooi is.. dat de mensen lief voor elkaar zijn... dat iedereen gewoon gelukkig lijkt te zijn... maar.. misschien begrijp ik het verkeerd...

Mooi nijn!!!

[mello]

heej nijn
Hoe zal het leven zijn tijdens de kerst? Maar eerst: gaan we nog een keer wat doen?
Wanneer kunnen we het vervolg verwachten ?

Melle

[-Flip-]

Ja!!! ik wil vervolg!!!!!!!!!!!!!

‘Dat is dan 16,60’
‘Alstublieft’ zei Mila terwijl ze hem een briefje van tien overhandigde.

vind ik knap


Grim

[Riantje]

Grim schreef op 24-06-2004 @ 19:00 :
‘Dat is dan 16,60’
‘Alstublieft’ zei Mila terwijl ze hem een briefje van tien overhandigde.

vind ik knap


Grim

Wat ben je weer scherp Grim

[*~Angel~*]

Grim schreef op 24-06-2004 @ 19:00 :
‘Dat is dan 16,60’
‘Alstublieft’ zei Mila terwijl ze hem een briefje van tien overhandigde.

vind ik knap


Grim

lol !!!

Grim schreef op 24-06-2004 @ 19:00 :
‘Dat is dan 16,60’
‘Alstublieft’ zei Mila terwijl ze hem een briefje van tien overhandigde.

vind ik knap


Grim

Ze pakte haar spullen en riep over haar schouder dat hij de rest wel mocht houden.

[*~Angel~*]

De bomen buigen onder het grote gewicht van de wind, en de

zonder komma

Kleine sneeuwvolkjes dwarreldennaar beneden en zorgden ervoor dat de straten een licht wit tapijt krijgen.

sneeuwvlokjes + een wit tapijt kregen

Mensen trekken zich terug, en gaan lekker bij de warme kachel zitten.

zonder komma

Met haar boodschappen tas in de hand loopt ze lachend de

boodschappentas


Voor de rest een leuk verhaal. Wil wel een vervolg

[Nijn*]

Grim schreef op 24-06-2004 @ 19:00 :
‘Dat is dan 16,60’
‘Alstublieft’ zei Mila terwijl ze hem een briefje van tien overhandigde.

vind ik knap


Grim

whaha, ja je hebt gelijk.. Dat komt omdat het eerst 9,30 was, maar dat vond ik wel erg weinig, dus toen heb ik er 16,60 van gemaakt, maar ben ik vergeten het briefje van tien te verbeteren.

Nou 20, of 25 als je de oude stijl doet


Grim

[Nijn*]

Vervolgje dan maar...dit keer zonder stomme fouten hoop ik



‘Mila, Mila! Ik heb een tekening voor je gemaakt!’ Beretrots laat hij zijn tekening aan Mila zien.
‘Wauw, Jamie wat mooi! Die hang ik straks boven mijn bed hoor!’ Ze knuffelt hem, en tilt hem dan op het aanrecht. Hij steekt zijn kleine vingertje in een pannetje met kruidensaus, en likt hem gulzig af. Ongeduldig wipt hij van zijn ene op het andere been.
‘Mila, wanneer gaan we eten? Ik heb honger!’
‘Zo meteen Jamie, hier eet dit maar op, maar niet tegen je vader verklappen hoor!’ Ze geeft hem een stukje tomaat met een olijfje erop geprikt. Blij springt Jamie van het aanrecht af, en holt naar boven met zijn schat. Vijf minuten is het eten klaar, en Mila roept iedereen aan tafel. De hapjes worden op tafel gezet, en als iedereen zit, zet de heer des huizes het gebed in, dat wordt voltooid met een gezamenlijk amen. Het is gezellig aan tafel, en Jamie trekt de aandacht met zijn onnozele opmerkingen. Maar buiten, waar het ijzig koud is, staart een eenzaam en verkleumt figuur naar binnen. Op de foto die hij in zijn hand heeft, valt een eenzame traan. Hij laat de foto vallen, en loopt weg.

Het is al vroeg dag voor Mila. Haar wekker gaat af, en ze hijst zich uit bed. Rillend van de kou trekt ze haar kleren aan en loopt zachtjes naar beneden. Het is rustig in het huis. Hennie is vrij vandaag en alleen James en Alicia zijn al op, de familie Ryder verkeert nog in diepe rust. James is buiten bezig met de paarden terwijl Alicia het ontbijt maakt. Mila loopt naar boven, en zoekt de kleren van Jamie, Sarah en Daniel uit, zowel de kleren voor overdag als voor ’s avonds bij het diner. Ze strijkt ze, en legt de sieraden voor Sarah klaar. Ze gaat de kamer van Daniel binnen.
‘Daniel, wakker worden! Je moet zo naar de kerk jochie.’
‘Hm, nu al?’ mompelde Daniel zuchtend.
‘Ja, schiet nou maar op, en ga snel onder de douche, voor je zuster hem inpikt.’
Daarna liep ze naar de kamer van Sarah en vervolgens naar de kamer van Jamie om ook hen te wekken. Ondertussen zijn hun ouders al wakker geworden, en is iedereen zich aan het omkleden. Mila loopt naar beneden, en diep in gedachten gezonken loopt ze naar de keuken, totdat ze hoort dat James haar roept.
‘Hei Mila! Mila!’ hijgend komt James aangerend en buigt voorover om uit te puffen.
‘Wat is er James?’
‘Volgens mij ben je iets verloren kijk, ik zag dit liggen in de tuin toen ik met de paarden bezig was.’
Hij overhandigd haar het blaadje, en dan ziet Mila pas dat het een foto is, van haar en haar ouders. Mila kijkt niet begrijpend naar de foto, van hen op vakantie. Hoe kwam deze foto hier? Dit was vreemd, de enigen die in bezit zijn van deze foto zijn zij en haar ouders. Terwijl ze eergisteren nog met haar moeder sprak vanuit Frankrijk. Haar ouders konden onmogelijk hier zijn!
‘Eh, ja dank je James’ stamelt ze.
Hij kijkt haar onderzoekend aan, maar besluit dan toch door te gaan met zijn klusjes en loopt naar de woonkamer. Als Mila op de trap gaat zitten, draait ze de foto om, en dan ziet ze pas dat er iets achterop staat geschreven. Een kruisje met de datum van gisteren erop. Tijd om erover na te denken heeft ze niet, want Alicia komt de hal ingelopen, en vraagt of ze komt. Mila stopt de foto in haar schort, en haast zich naar de keuken. De foto nog steeds in haar achterhoofd houdend.

[Zonnebloempje]

Leuk!!! Is tenminste weer eens wat anders Vervolg ga ik zeker lezen!

[xie]

hey Nijn...

tis zeker een mooi verhaaltje..alleen haal je volgens mij wat dingen door elkaar (weet nie hoor). Je zegt eerst dat ze de paarden klaar gaat maken, en daarna heb je het erover dat ze nog met d'r moeder heeft gesproken die in Frankrijk is. Dat lijkt me sterk, want rond de tijd van paarden als vervoermiddel hadden ze nog geen langeafstandstelefoonlijnen volgens mij....zeker nie van Engeland naar Frankrijk maar verder leuk verhaaltje hoor

ga zo door...Xie

[Nijn*]

xie schreef op 24-06-2004 @ 20:54 :
hey Nijn...

tis zeker een mooi verhaaltje..alleen haal je volgens mij wat dingen door elkaar (weet nie hoor). Je zegt eerst dat ze de paarden klaar gaat maken, en daarna heb je het erover dat ze nog met d'r moeder heeft gesproken die in Frankrijk is. Dat lijkt me sterk, want rond de tijd van paarden als vervoermiddel hadden ze nog geen langeafstandstelefoonlijnen volgens mij....zeker nie van Engeland naar Frankrijk maar verder leuk verhaaltje hoor

ga zo door...Xie

Hej Xie,
Dat James met de paarden bezig is, wil nog niet zeggen dat ze die als vervoermiddel gaan gebruiken he, die beesten moeten ook eten Het is gewoon een hele rijke familie, die ook eigen paarden hebben trouwens, thnx voor je reactie

xxx

ps: moet er vervolg komen of niet?

[-Flip-]

-xxx-Nijn schreef op 24-06-2004 @ 19:13 :
whaha, ja je hebt gelijk.. Dat komt omdat het eerst 9,30 was, maar dat vond ik wel erg weinig, dus toen heb ik er 16,60 van gemaakt, maar ben ik vergeten het briefje van tien te verbeteren.

ik vond het wel passend... iedereen is goed voor elkaar met kerst... die man vind het okeej zo... ff vervolg lezen...

[-Flip-]

mooi!!!! en er moet zeker een vervolg komen!!!

[Nijn*]

ik doe lekker een vervolgje


Na het ontbijt is het snel afruimen geblazen om op tijd in de kerk te komen. Gerard rijdt de auto al voor, en de familie Ryder wordt er snel ingejaagd door de neerstortende regen. Als ze eenmaal in de kerk zijn, slaken Jamie, Sarah en Daniel een diepe zucht. Hun vader grinnikt.
‘Kom op jongens, het is zo weer voorbij’ zegt Mila tegen ze.
In stilte gaan ze zitten in de rij, en luisteren naar de preek van de pastoor. Het is een oude man, zijn stem kraakt en zijn bewegingen zijn stijf. Iedereen let op, zelfs kleine Jamie, maar Mila’s gedachten gaan uit naar de foto en het opschrift. Wat zou het betekenen? Ergens in haar achterhoofd begint lichtje te branden, maar net op het moment, dat ze er uitgebreider over na wil gaan denken, moeten ze opstaan en een gebed op zeggen. Achter in de kerk staat er een eenzame man op die met het gebed mee mompelt, maar Mila geen seconde uit het oog verliest. Als de kerkdienst is afgelopen, staan Willard en zijn vrouw nog even met de pastoor te praten en zijn de kinderen buiten in de sneeuw aan het spelen. Als Willard en zijn vrouw zijn uitgepraat, meld Mila dat ze niet meerijd, omdat ze nog even langs de slager en de garenwinkel moet. Al denkend loopt Mila door de sneeuw heen.

Als ze bij de slager is geweest en de weg over wil steken, komt er een auto aan, en door al haar denken, ziet ze hem te laat. Een harde knal is het gevolg. Mila zwikt door haar knie heen, en valt in de sneeuw. Mensen blijven staan en kijken nieuwsgierig naar haar om. De sneeuw kleurt rood, en ze voelt een pijnlijke steek in haar knie. De bestuurder stapt geschrokken uit, en vraagt haar of het gaat. Het dringt niet tot Mila door, tot er een jongeman naast haar knielt.
‘Hé, gaat het wel?’ vraagt hij op een zachte toon.
‘Ja, ja het gaat wel geloof ik’
‘Laat me je knie eens kijken’
Het is gelukkig maar een klein wondje, denkt Mila. De jongen helpt haar van de weg af, en raapt haar boodschappentas voor haar op. Nadat de bestuurder zeker weet dat Mila oké is, rijd hij door. Ook de voorbijgangers lopen weer door. Het duurt even, maar uiteindelijk kan ze weer gewoon staan. Er ontpopt zich een vlindertje in haar buik, als ze de jongeman bedankt en ze naar de garenwinkel loopt. Een eenzaam figuur loopt achter haar aan.
Ze zwaait de deur van de garenwinkel open, en op het moment dat het belletje klingelt, verschijnt er een iet wat mollige vrouw in de winkel.
‘Ha meid, daar ben je al, ik had je al niet meer verwacht deze week!’
‘Ja, het is ook zo enorm druk tijdens de feestdagen.’
Terwijl Mila verteld wat ze wil hebben, kijkt de vrouw haar onderzoekend aan.
‘Is alles in orde kind? Je ziet zo bleek.’ Terwijl ze dit vraagt, valt haar oog op de donkerrode vlek op haar rok. Haar gezicht staat vragend.
‘Wat is er gebeurd Mila?’
‘Ach, ik botste tegen een auto op daarnet, maar het is geen diepe wond hoor, en een hele lieve jongeman hielp me..’
‘Beetje verliefd kind?’ vraagt ze spottend, terwijl ze Mila op een stoel drukt.
‘Het mag dan geen diepe wond zijn, het ís er wel een, en die moet schoongemaakt worden.’
Ze verdwijnt naar achteren, en komt terug met de door Mila gevraagde spullen en een EHBO-kistje.
‘Dit zijn je spulletjes, kijk maar even of het de goede zijn, dan maak ik dit ondertussen schoon. Prachtige lichtblauw garen glijden door haar handen, en de zachte fluwelen stoffen doen haar denken, aan de handen van de jongeman die haar zoëven hielp. De steek van het jodium op haar knie brengt haar echter weer bij haar positieven. Na een glas prik en een koekje, begint Mila aan de tocht naar huis.

[-Flip-]

okeej dan! weer een vervolg! hoe lang is dit verhaal??
ga zo door nijn!

Ik wil meer!

kort maar krachtig

Grim