*verhaaltje*

[*~Angel~*]

Aragnabite schreef op 15-07-2004 @ 19:18 :
Welke foto?

Geen flauw idee?

[Roxjuh]

ik weet oowk niej.. maar ik denk hetzelfde (ongeveer 17)

[*~Angel~*]

Toen we bij de auto waren begon het alweer. Ze snauwde tegen me, rukte mijn tas uit me handen en smeet die de koffer bak in. Ik ging maar snel voorin zitten. Mijn moeder stapte ook in het startte de auto.
“Heb ik wat gedaan?”, vroeg ik voorzichtig. Ze zei niets terug. Ik aarzelde, maar waagde het toch.
“Waarom deed u daarnet zo aardig..?” Ze keek me aan het lachte.
“Wat denk je nou, dat ik achterlijk ben? Die dokter keek ons na en ik wil natuurlijk niet verdacht opvallen.” Ik was sprakeloos. Opeens voelde ik woede in mij opborrelen.
“Waarom haat u me?”, vroeg ik haar. Ze antwoordde niet, ze hield haar blik op de weg gericht.
“Waarom haat u me?”, vroeg ik met stemverheffing .
“Zeur eens niets zo!’, snauwde ze.
“Waarom doet u zo? Zeg mij wat ik verkeerd doe! Ik probeer alles zo goed mogelijk te doen.” Ik keek haar smekend aan.
“Als ik had geweten dat je vader kinderen had, dan was ik er nooit aan begonnen!”, snauwde ze. “En nu houd je je mond dicht!”. Tranen sprongen in mijn ogen. Ik probeerde ze weg te knipperen.
“Als u niet van ons houdt”, vervolgde ik, waarom heeft u mijn vader niet verlaten dan?”
Woest draaide ze zich naar me om.
“Je begrijpt het echt niet hé? Als ik zeg dat je je kop moet houden, dan hou je die ook, begrepen?! Ik wil niets van jou afweten. Ik erger me rot aan je!. Wees volwassen!”
Ik keek haar met samengeknepen ogen aan. Ik wil haar haten, maar ik kon het gewoonweg niet. Mijn vader hield echt veel van haar. De rest van de rit was het stil. Treurig keek ik door het raampje naar buiten. Eindelijk waren we thuis, het leek wel of het een eeuwigheid duurde. Zonder wat te zeggen liep ik naar boven en sloot de deur zachtjes achter mij dicht.

De volgende ochtend ging ik naar Jordy. Nog steeds geen verandering. Ik had zijn favoriete muziek meegenomen en draaide dit voor hem. Ondertussen vertelde ik hem over onze vader en moeder. Onze échte moeder.
“Ik mis haar Jordy… Ik wil haar terug. Waarom moest het gebeuren? Waarom nou juist zíj?”
Eén enkele traan biggelde over mijn wang naar beneden, naar mijn kin. De druppel viel op Jordy’s zijn hand. Ik keek naar de klok die in de kamer hing. Geschrokken stond ik op.
“Het spijt me ik moet weg. Ik heb afgesproken met Stephen. Oh Jordy, hij is zó lief voor me. Ik weet zeker dat je hem graag mag.” Ik gaf hem een kus op zijn voorhoofd en liep de kamer uit. Bij de deur bleef ik staan en draaide me om. Wat ligt hij daar zo vredig, maar o zo hulpeloos. Zo jong en klein nog. Ik schudde verdrietig mijn hoofd en liep de gang op.

“Sorry dat ik zo laat ben, maar ik was de tijd vergeten.”
“Je hoeft je niet te verontschuldigen hoor.”
Ik glimlachte. “Wat wilde je gaan doen?”, vroeg ik nieuwsgierig aan Stephen.
“Dat is een verassing. Kom met me mee.” Hij pakte me hand en trok me vooruit.
“Verassing? Wat voor verassing?”
“Niet zo ongeduldig jij. Als je gewoon meeloopt zal je het straks wel zien.”, zei hij lachend.

Twintig minuten later stonden we voor een mooi, groot en alleenstaand huis.
Stephen liet mijn hand los en liep de oprit op.
“Wauw, is dit jou huis?”, vroeg ik verbaasd.
“Jep, dit is nou mijn huis.”
“Het is schitterend!”
“Kom je nog binnen of wil je nog uren het huis blijven aangapen?”, vroeg hij grinnikend.
“O sorry.” Snel liep ik de oprit op en stapte naar binnen. Verbaasd bleef ik in de hal staan.
Aan de witte muren hingen schitterende schilderijen en geweien.
“Kom mee dan neem ik je mee naar de woonkamer.” Ik liep al rondkijkend achter Stephen aan. De woonkamer was schitterend. Er lag een mooi Perzisch tapijt op de grond. Ook hier waren de muren bedekt met prachtige schilderijen. Er stond een groot televisiemeubel, bankstel en een schitterend openhaard.
“Ik zal je wel gelijk een rondleiding geven”, zei hij grinnikend.
“Ja graag!”, zei ik gretig. We liepen weer terug naar de gang en gingen een andere kamer binnen. “Dit is de keuken”.
De keuken was groot. Mooie donkere tegels als vloer en lichte tegels als muur, een grote koelkast, afwasmachine, oven, magnetron, noem het maar op en het stond er.
“Waarom een afwasmachine? Je bent toch maar alleen?”
“Ach, gemakzucht.”
Ik keek hem grijzend aan. Hij liet me de rest van het huis zien. De badkamer, met een grote lig- en bubbelbad, een aparte douche en een gigantische spiegel. De slaapkamers, de serre en de tuin met prachtige bloemen en in het midden een fontein.
“Het is hier echt zoo schitterend. Woonde ik hier maar.”, zei ik met een zucht.
“Haha, je mag hier best logeren hoor, zovaak als je maar wilt.”
“Ik denk niet dat het mag van mijn moeder.”
“Hm ja..”
“Als ze hoort dat ik hier ben gaat ze echt uit haar dak.”
“Nou dan vertellen we toch niks? Maar kom je mee? Dan gaan we eten het is alweer twaalf uur.” Stephen bakte eieren met spek en met verse jus d’orange.
“Je kan lekker koken hoor!”
“Dank je. Ik kan wel iets hoor.”, zei hij lachend.

-------------------------------------------------------------------------

Kritiek?

DaRk-AnGeL66 schreef op 16-07-2004 @ 18:29 :


Kritiek?

Nee, mooi stukje. Het gaat té goed, er moet iets gaan gebeuren. Stephen verkracht haar alsnog! Een samenzwering met haar moeder! Alles gaat fout!

Ik voel het gewoon

Grim

[*~Angel~*]

Grim schreef op 16-07-2004 @ 18:33 :
Nee, mooi stukje. Het gaat té goed, er moet iets gaan gebeuren. Stephen verkracht haar alsnog! Een samenzwering met haar moeder! Alles gaat fout!

Ik voel het gewoon

Grim

Haha

[Roxjuh]

jah komop! moet iets gebeure..
MAAR NIET IETS MET *eeuh* DA MEISJE !!(kom zo snel niej op haar naam ) en oowk niej met die kerel.. oowk niej met Jordy..
DIE MOEDER MOET NEER

[Nijn*]

ff mierenneuken

maar is was de tijd vergeten.”

maar ik was de tijd vergeten

en een schitterend openhaard.

schitterende openhaard toch?

Voor de rest weer prachtig...Maarreh, die moeder moet dood hoor

Nijn*

[*~Angel~*]

Nijn* schreef op 17-07-2004 @ 14:41 :
ff mierenneuken


maar ik was de tijd vergeten


schitterende openhaard toch?

Voor de rest weer prachtig...Maarreh, die moeder moet dood hoor

Nijn*

Tnx Ik zal de foutjes gelijk verbeteren (als dat nog gaat tenminste )

Geen flauw idee of het schitterende moet zijn. Ik twijfelde hierover.

[Een Tweeling]

Weer een mooi stuk, ik had niet verwacht dat Stephen zo'n kast van een huis heeft! Aan het begin van je verhaal leek het er nog op dat het een alcoholist was, maar nu blijkt wel anders!

Hoe gaat dat nu verder met haar moeder, komt daar nog enige vooruitgang in? Ik wil wel weten waarom ze nou de hele tijd zo doet!

Het enige wat me echt niet lekker lijkt is om je eieren met spek te bakken tezamen met Jus d' Orange... Volgens mij moet daar nog ergens een woordje tussen.

Vervolg please!

En people: hou nou eens op over dat leeftijdgezeur, dat weten we nou wel toch?!?

[*~Angel~*]

Hoe gaat dat nu verder met haar moeder, komt daar nog enige vooruitgang in? Ik wil wel weten waarom ze nou de hele tijd zo doet!

Daar kom je nog wel achter

Het enige wat me echt niet lekker lijkt is om je eieren met spek te bakken tezamen met Jus d' Orange... Volgens mij moet daar nog ergens een woordje tussen.

Oh ja idd. lol

[*~Angel~*]

Na het eten liep Stephen de keuken uit. Hij kwam met zijn handen op zijn rug terug.
“Tadaa!”, riep hij uit. “Hier dit is voor jou.” Achter zijn rug haalde hij een cadeautje tevoorschijn.
“Voor mij? Hoezo dat nu weer?”
“Misschien omdat je jarig bent? En nu een grote meid bent?”
“Mijn verjaardag.. maar.. hoe weet je dat ik jarig ben?”, vroeg ik verbaasd.
“Ik had bij jou thuis op de verjaarskalender gekeken, maar pak het eens uit.”
Met trillende vingers pakte ik het uit.
“Oh wat mooi!” Ik hield een schitterende jurkje voor me.
“Dank je wel!” Ik sprong Stephen om zijn nek.
“Haha rustig meis, dit is nog niet alles hoor.”
Uit zijn zak haalde hij nog een cadeautje tevoorschijn.
“Nog één?!”, riep ik verbaasd uit. Ik scheurde het papier eraf en hield een doosje in mijn handen. Voorzichtig opende ik het. Er lag een schitterend kettinkje met bijpassende oorbellen in.
“Wat mooi!”, riep ik weer. Tranen prikten in mijn ogen.
“Hé, wat is er? Je hoeft toch niet te huilen?”
“Er is niets, alleen.. ik heb nog nooit mijn verjaardag gevierd. Ik kreeg nooit iets van mijn moeder, Sandra dus. Wel van mijn vader hoor..”
“Nou dan vieren wij het voortaan met z’n drietjes.”
“Drietjes?”, vroeg ik verbaasd.
“Ja, met Jordy erbij, voor volgend jaar.”
Ik grinnikte. “Ja, dat zal hij vast leuk vinden.” Ik bedankte Stephen nogmaals. Na het afruimen van de tafel gingen we gezellig in de tuin zitten. Het was immers mooi weer.
“Je woont hier echt schitterend zeg.”
“Ja ik vind het hier ook heel erg fijn. Lekker rustig. Vooral geen last van de buren.”
Ik ging lekker onderuit gezakt in mijn stoel liggen en keek naar een roodborstje die neer streek op een takje voor mij.
“Suzie? Mag ik je iets vragen?”
“Natuurlijk, vraag maar.”
“Waar is je moeder eigenlijk? Ik bedoel je échte moeder?”
Ik ging rechtop in mijn stoel zitten en keek hem aan.
“Als je het niet wilt zeggen vind ik het ook best hoor.”
Heel even aarzelde ik, maar begon toen te vertellen.

“Ze werkte als journaliste en was vaak van huis weg. Op een dag moest ze weer weg voor haar werk. Ze moest naar een land, ik kan alleen niet meer herinneren waar, waar oorlog heerste. Ik herinner me nog dat me vader kwaad werd zodra ze erover begon. Ze huilde dan en zei dat hij niet begreep wat het voor haar betekende. Het werk was haar leven. Mijn vader zei dan dat ze aan haar kinderen moest denken. Hij was bang dat er wat zou gaan gebeuren en zou dat niet aan kunnen. Ze overtuigde hem ervan dat er niets zal gaan gebeuren. Mijn vader wilde daar niets van horen. Hij dreigde zelfs bij haar weg te gaan. Ik denk niet dat hij het meende. Hij hield echt heel erg veel van haar. Toch trok ze er niets van aan. De dag brak aan en daar ging ze. We brachten haar naar het vliegveld en we namen afscheid van haar. Iedereen huilde. En daar ging ze dan. Ze zwaaide en was toen verdwenen..”

“Voor hoelang ging ze?”
“Euhm ik weet het niet meer. Ik geloof dat ze een afspraak had voor drie maanden, maar ze bleef veel langer weg.”
“Oh oké..”

“Ze schreef vaak brieven naar ons. Ook belde ze soms op, maar we konden er niet veel van verstaan. De telefoonlijn was zeer slecht. De maanden verstreken en ze kwam nog niet terug. Wij kregen geen brieven en telefoontjes meer. Mijn vader was bang dat er wat was gebeurt en ging naar de krant. Ook zij hadden niets meer van haar gehoord. Een paar dagen later kwamen ze via via te weten dat ze nog in leven was, maar dat ze hen niet kon bereiken. Mijn vader eiste dat ze terug zou komen, desnoods zou hij naar haar toe gaan. Haar contract voor drie maanden was immers al afgerond. Eindelijk kregen we bericht dat ze terug zal komen, over twee weken. Mijn vader was opgelucht en blij. Precies voor de kerstdagen zal ze weer in ons midden zijn, vertelde mijn vader ons. We kochten cadeautjes en togen de kerstboom op. Toen de dag aanbrak ging mijn vader naar het vliegveld. Wij moesten thuisblijven en slingers ophangen voor haar.
Het leek eeuwen te duren eer hij terug was. Eindelijk hoorde ik de auto de oprit opkomen. Ik gebaarde naar Jordy om ons te verstoppen en tevoorschijn te komen zodra ze binnen komen. Het duurde lang, maar eindelijk ging de voordeur open. Tegelijk kwamen we tevoorschijn, maar we zagen alleen onze vader. Moeder was nergens te bekennen…”

Mijn adem stokte. Snel stond Stephen op, knielde naast me neer en troostte me. Tranen biggelden langs mijn wangen.
“Ssst, stil maar meisje. Als je niet verder wilt gaan dan hoeft dat niet”.
“Nee.. ik wil.. dit vertel..len.”, snikte ik.
“Ik.. ik vroeg aan mijn.. vader.. waar moeder was..”. Ik stopte met vertellen en verborg mijn gezicht in mijn handen.
“Hier neem een slokje water.”
Dankbaar nam ik het glas aan en nam een paar slokken. Rustig ademde ik diep in en uit. Na een kwartiertje, toen ik helemaal rustig was, ging ik verder.

“Ik zag dat mijn vader een vreemde blik in zijn ogen had. “Waar is mamma?”, vroeg ik. Hij keek me alleen maar aan. Ik raakte in paniek. “Wat is er?”, vroeg ik angstig. Weer zei hij niets, hij stond daar alleen maar. Ook Jordy vroeg er nu naar. Hij liep naar onze vader toe en trok hem mee naar de bank. Hij ging zitten en verborg zijn gezicht in zijn handen en huilde met horten en stoten. Paniekerig keek ik van Jordy naar mijn vader. Jordy ging naast hem zitten. “Pap, vertel waar mamma is.”, vroeg hij dringend. Het leek wel of mijn vader het niet hoorde. Jordy verhief zijn stem nu en trok mijn vaders arm weg. Eindelijk was die rare blik uit zijn ogen weg. Hij keek ons één voor één aan.
“Jullie moeder.. komt nooit meer terug..”, snikte pappa. Ik schrok.

-------------------------------------------------------------------------

Nog foutjes / kritiek?


Voor degene die het interessant vinden, ik ben nu bij pagina 19 in Word

Nice!

“Waart is je moeder eigenlijk? Ik bedoel je échte moeder?”
Waar

Het werk was haar leven.
Haar werk was haar leven staat in dit geval mooier, vind ik.

Grim

[Nijn*]

ubermierenneuk :

“Jah, dat zal hij vast leuk vinden.”

'Jah' is spreektaal

Ook hun hadden niets meer van haar gehoord

Ook zij hadden niets meer van haar gehoord.

maar dat ze hun niet kon bereiken

Misschien staat hen mooier?

Verder weer een mooi stukje! *schrikt* pagina 19 al? Vet!
Komt er snel vervolg?

[Een Tweeling]

Ik vind het weer een mooi stuk Angel, alleen wel .

De meeste foutjes zijn er door Grim en Mijn* uitgehaald, en inhoudelijke fouten heb ik niet echt kunnen vinden.

Maar dat meisje wist van zichzelf niet dat ze jarig was? Kwam dat omdat ze het nog nooit gevierd had? Maar 't stond wel op de verjaardagskalender?

Het verhaal van haar echte moeder vind ik goed bedacht!

En helemaal aan het einde verteld papa dat hun moeder nooit meer terugkomt. Ze schrikt zich dan dood. Dat 'dood' vind ik daar een beetje misplaatst.

Pronk eens niet zo met je aantal pagina's, wil je?

[*~Angel~*]

Ik heb de fouten veranderd.

Nijn: ja er komt zeker een vervolg, ik weet alleen nog niet wanneer

Een Tweeling: ze weet wel wanneer ze jarig is, maar aangezien er nooit echt aandacht aan besteed is, keek ze ervan op dat stephen haar zomaar een cadeautje gaf.


Oh ik zal niet meer "pronken" hoor dat doe ik wel als ik bij pag 40 ben ofzo (alsof ik ooit 40 pag. haal, maar klinkt wel leuk )

[Nijn*]

Een Tweeling schreef op 18-07-2004 @ 14:51 :

De meeste foutjes zijn er door Grim en Mijn* uitgehaald, en inhoudelijke fouten heb ik niet echt kunnen vinden.

Nijn* is de naam

[Een Tweeling]

Nijn* schreef op 18-07-2004 @ 16:39 :
Nijn* is de naam

Very, very sorry!

[Roxjuh]

en dan nu pagina 20

supersmooi

[Droomvlucht]

Tip: 'hun' wordt bijna alleen gebruikt om 'aan hen'/'van hen' te vervangen.

Verder, heel mooi stukje weer! Op naar pagina 20!

[*~Angel~*]

Aragnabite schreef op 19-07-2004 @ 14:48 :
Tip: 'hun' wordt bijna alleen gebruikt om 'aan hen'/'van hen' te vervangen.

Verder, heel mooi stukje weer! Op naar pagina 20!

Tnx voor de tip!

[Nijn*]

Wanneer komt het vervolg nouhouw?

[*~Angel~*]

euh.. nu?

================================================

“Wat zegt u?”
Hij herhaalde het.
We vroegen waarom ze niet meer zal komen, maar hij wilde niets zeggen.
Ik vroeg aan pappa of hij het ons alsjeblieft wilde vertellen. Na veel aandringen zei hij met een betraand gezicht dat ze niet op kwam dagen. We begrepen het niet. “Waar is ze dan?”, vroegen wij allebei tegelijk. We probeerden pappa op te beuren door te zeggen dat ze haar vliegtuig misschien gemist had, maar hij schudde verzekerd zijn hoofd. Hij keek ons heel lang aan en zei toen: “Nee.. het vliegtuig waar zij in zat, is gecrasht.” Het kwam als een klap in mijn gezicht. Ik gilde dat het niet waar was, dat het niet waar kón zijn. Het enige wat mijn vader zei was dat ze nooit meer terug zal komen en dat het allemaal zijn schuld was.
“Ik had nooit toestemming moeten geven.”, zat hij maar. Hij verborg zijn gezicht in zijn handen en begon hevig te huilen. Zijn schouders schokten. Ik zocht troost bij Jordy. We wisten ons geen raad meer. De daarop volgende dagen gingen dan ook in een roes voorbij.

“Oh Suzie, wat erg voor je..”
Ik keek Stephen met een betraand gezicht aan.
“Mijn vader is toen nooit meer de oude geworden.”
“Hoe bedoel je?”
“Hij kwam elke dag heel laat thuis en werkte altijd. Hij kon haar maar niet vergeten. Als hij thuis kwam, had hij elke keer een andere vrouw bij zich. Ik denk dat hij niet alleen kon zijn. Maar één iemand bleef bij hem en dat was Sandra. Hij stopte met drinken en binnen een half jaar waren ze getrouwd.”
“Klikt het tussen jullie ook?”, vroeg Stephen aan mij.
“Ja hoor.”, loog ik.
“En jij en Sandra dan?”, vroeg ik nieuwsgierig.
“Hmm.. de laatste paar dagen niet zo best.”
“O, hoe komt dat dan?”
“Ach, ik ga jou er niet mee lastig vallen.”, zei hij glimlachend.
“Kom, dan gaan we lekker taart eten. Ik heb er één voor je gebakken namelijk. Of… lust je het niet?”
“O jawel!”, zei ik gretig. Lachend gingen we naar binnen.

Rond een uur of vier ging ik naar huis. Ik deed de voordeur zachtjes achter me dicht en wilde de woonkamer binnenlopen, maar iets weerhield me. Ik hoorde dat mijn moeder aan de telefoon zat.

“Ja ja ik maak het al goed met hem.”
…
“Ik weet het, het was stom van me.”
…
“Pf zo gek ben ik nou ook weer niet hoor, om hem te laten schieten.
…
Binnenkort. Ja ik zal voorzichtig doen. Niemand zal er achter komen.
…
Vertrouw me nou maar. Hé ik ga ophangen nu, ik spreek je nog. Doei.”

Ik liep naar binnen. Ik zag dat ze verschrikt op keek. Aandachtig keek ze me aan. Ik probeerde zo gewoon mogelijk te kijken. Ik perste een glimlach op mijn gezicht.
“Hoi mam, wat eten we dadelijk?”
“Macaroni.”, zei ze kortaf. “Waar ben je geweest?”
“Naar het ziekenhuis en nog in het park rond gelopen.”
Ze kneep haar ogen tot spleetjes. Ik probeerde niet te blozen. Liegen is niet mijn sterkste punt.
“Ik ga naar mijn kamer.”
Snel liep ik de kamer uit en zuchtte opgelucht. Op mijn kamer dacht ik na over het telefoongesprek. Had ze het over Stephen? Waarom zou ze “hem” niet laten schieten. Waar zal niemand achter komen? Met wie sprak ze? Al die vragen raasden door mijn hoofd.

Aan tafel was het stil. Gelukkig deed ze nu een beetje normaal tegen me en hamerde ze er niet op door waar ik al die tijd was. Na het eten hielp ik mee met de afwas, om vervolgens naar mijn kamer te gaan om te lezen. Er kwam niet veel van, van het lezen. Ik dacht aan Stephen en aan wat voor fijne dag het was geweest. Wat ben ik blij dat ik Stephen nog heb. Alleen vond ik het jammer dat Jordy dit niet mee kon maken. Rond half tien viel ik in een diepe slaap.

De dagen vlogen voorbij. Elke dag was ik wel bij Stephen te vinden. Ik voelde me echt veilig bij hem en beschouwde hem echt als een soort vader. We spraken over van alles en nog wat. Toen we in de tuin zaten ging de bel. Stephen ging weg om de deur open te doen en ik zat lekker onderuitgezakt in een stoel, met een tijdschrift in mijn handen.
“En wat doe zij hier!?”
Met een schrik schoot ik overeind. Ik draaide me om en keek recht in de kille ogen van mijn stiefmoeder. Dreigend liep ze op me af. Ik sprong van me stoel en deed een paar stappen achteruit.

[Nijn*]

Spannend!! Maar als dat wijf dr weer wat doet, moet ze neer! ...Wel fijn dat ze Stephen tenminste heeft
*leeft mee*

Nijn* schreef op 19-07-2004 @ 20:08 :
Spannend!! Maar als dat wijf dr weer wat doet, moet ze neer! ...Wel fijn dat ze Stephen tenminste heeft
*leeft mee*

En daarbij, wederom geen foutjes gevonden.

Grim

[Een Tweeling]

Weer een cool stuk, Donkere Engel '66 !

Het enige wat ik me wel afvroeg was of haar moeder het normaal vond dat haar dochterje van 9 elke dag uren wegwas, en ze wist niet eens waarheen.
Maar aan het einde is ze er toch achtergekomen! Dit word een dikke vechtscene tussen Stephen, de moeder en het meisje!
Ofniet?

Dat telefoongesprek is wel ten zeerste verontrustend. Gaat ze iemand omleggen of zo, dat ze zegt dat ze voorzichtig zal doen en niemand het zal merken!

Vervolg!

[Roxjuh]

oewjjj spannend

pagina 21/22/23 graag

[miss x]

Ik sta te popelen van ongeduld voor het vervolg

[*~Angel~*]

Bedankt allemaal Ik zal snel een vervolg posten.
Alhoewel.. jullie een beetje in spanning houden kan ook geen kwaad..

[Maaiky]

jaah mooi mooi. Btje over de top afentoe vind ik persoonlijk. Want ehm.. meisje is wel pas 8 nu 9 dan.. Lijkt af en toe wel 16 ofzow.. Verder geen commentaar hoor

[Roxjuh]

weetje DaRk-AnGeL66: je doet je naam geen eer aan



@ Maaiky: vink oowk eiglijk een btje

[*~Angel~*]

Excuses dat het zo lang duurt
Ik weet ff niets meer en heb et nogal druk. Binnenkort ook nog op vakantie.. ;/

En ik twijfel eigenlijk of ik wel een vervolg moet plaatsen

[duivelaartje]

Ik heb het een tijdje niet gelezen...

Maar waaaaaauw! Lekker spannend. Ben benieuwd hoe het gaat aflopen tussen Stephen en die stiefmoeder. Gaan ze vechten?
Woei, ik wacht op je vervolg.

[duivelaartje]

DaRk-AnGeL66 schreef op 04-08-2004 @ 13:06 :
Excuses dat het zo lang duurt
Ik weet ff niets meer en heb et nogal druk. Binnenkort ook nog op vakantie.. ;/

En ik twijfel eigenlijk of ik wel een vervolg moet plaatsen

Jawel, of je moet die laatste alinea anders maken. Want dit is GEEN mooi einde...

[Nijn*]

Geen vervolg? Ik wil juíst heel graag het vervolg lezen, dus post maar gewoon

[*~Angel~*]

Ok, hier dan een klein stukje:

============================================

“Wat zei je Sandra?”, hoorde ik Stephen vragen, die waarschijnlijk in de keuken stond.
“Oh niets, ik vroeg wat aan mijn dochter!”
“O oké! Wil je een bakje koffie hebben?”
“Ja is goed!”
Shit, waarom moet hij nu weer in de keuken zijn? Ze keek me weer dreigend aan.
“Nou?”, siste ze.
“Ik.. eh… ik..”, stamelde ik.
“Ja wat?”. Weer een stap dichter. Benauwd keek ik haar aan.
“Het spijt me.”, jammerde ik.
“Zo, kijk eens hier heb je een lekker bakje koffie.” Hij keek ons één voor één aan.
“Hmm.. heb ik iets gemist?”
“Nee hoor. Ik was alleen maar nieuwsgierig wat ze hier te zoeken had. Ik was namelijk ongerust.”
“O, maar hoe wist je dat ze hier was dan?”
“Dat wist ik ook niet. Ik kwam namelijk voor jou.”
“Ohh voor mij? Goh waar heb ik die eer aan te danken?’, vroeg hij grinnikend.
“Ik wil met je praten Steph..”. Ze keek mij aan. “Onder vier ogen graag.”
“Natuurlijk. Suzie we gaan even weg. Blijf je hier? We komen zo weer terug.”
“Ja is goed.”
Toen ze weg waren ging ik op het gras liggen. De zon scheen in mijn gezicht. Ik voelde me verdrietig en was benieuwd wat ze te bespreken hadden. Opeens schoot het telefoongesprek door mijn hoofd. Ik dacht er een aantal minuten aan totdat mijn gedachte verstoord werd door geschreeuw vanuit het huis. Ik drukte mijn handen op mijn oren. Waarom moest ze altijd schreeuwen?
Een half uur later kwamen ze naar buiten, omarmd.
“Hoi Suzie, daar zijn we weer.”, zei Stephen. Mijn moeder gaf hem een kus op zijn wang. Bah. Hij keek haar lief aan.
“We moeten trouwens opschieten.”
“Hoezo?”, vroeg ik nieuwsgierig.
“We gaan met zijn allen gezellig uit eten.”
Ik keek mijn moeder aan.
“Ja, het leek me een goed idee om met z’n drietjes te gaan eten. Stephen heeft al een tafeltje gereserveerd.”
“Hé Suzie als jij nou je nieuwe jurkje aan trekt. Het is een mooie gelegenheid daarvoor.”
“Jurkje?”, vroeg mijn moeder.
“Ja ik heb een jurkje voor haar verjaardag gekocht. Ik hoop niet dat je het erg vind?”
“O nee natuurlijk niet.”
“Mooi, wat heb jij haar gegeven?”
“Nog niets, dat is nog een verassing. Ze krijgt het later.”
Natuurlijk.. Snel kleedde wij ons om en gingen op weg naar het restaurantje. Onderweg dacht ik aan Stephen en mam. Wat was ze weer aardig, maar voor hoelang..
Na ongeveer een half uurtje waren we er. We stapten naar binnen en kregen een tafeltje in een stil hoekje toegewezen. Het was een mooi en gezellig restaurantje. Ik ging naast Stephen zitten en mijn moeder tegenover hem. We bestelden het voorgerecht. Mijn moeder deed heel normaal tegen me. Ze praatte gewoon met me! Ik wist echt niet wat me overkwam. Na het voorgerecht kwam het hoofdgerecht, wat super lekker was. De helft liet ik staan, omdat ik vol zat.
“Je lust zeker geen toetje meer?”, vroeg Stephen aan mij.
“Oh jawel hoor.”
“Ah ja een toetje gaat er altijd wel bij jou in hé”, zei hij grinnikend.
Ik bloosde.
“Sorry dames ik moet even naar de toilet.”

[duivelaartje]

Nou ja, nu doen die Stephen en Sandra weer lief tegen elkaar...
Maar nu hij naar de wc is gaan ze vast bekvechten.

Vervolg!

[Nijn*]

Hej! Goed vervolg weer! Ben benieuwd of die moeder nog wat gaat uitvreten Nog één dingetje;

Snel kleedde wij ons om en gingen op weg naar het restaurantje.

Dit is een beetje een rare zin vind ik...

Maar verder; top!!

zo, ik heb vandaag je hele verhaal gelezen...ondanks dat ik het erg cliché vond ik het begin, vind het toch wel leuke wendingen hebben. Je zou het zo naast een boek van carry slee kunnen plaatsten!

duivelaartje schreef op 04-08-2004 @ 19:11 :
Nou ja, nu doen die Stephen en Sandra weer lief tegen elkaar...
Maar nu hij naar de wc is gaan ze vast bekvechten.

Vervolg!

[Koekiejmonster]

Waneer komt het vervolg??

Vervolg?

[Sparkles]

mooooooooi

[Droomvlucht]

Op het laatst heb je erg vaak korte zinnetjes achter elkaar gezet, maar da's een kwestie van smaak denk ik.