Ben ik over mn angst heen?

Hey,

Ik weet niet of dit hier hoort en of dit een goede titel is maja.

Toen ik 11/12 jaar was heb ik een angst gehad. Het ene kind is bang voor spoken de ander word bang van een film en ik was ook ergens bang door geworden. (Ik zeg liever niet waarvoor, denk ook niet dat dat heel belangrijk is.) Ik weet niet precies wat me bang maakten en het was ook eigenlijk een 'domme' angst. Nu zit ik er ook niet heel erg mee, maar af en toe komt het toch weer terug. Vandaar dit topic.

Het was best wel erg. Ik was er de hele dag mee bezig en 's avonds kon ik niet slapen. Als ik midden in de nacht weer huilend naar mn ouders ging werd ik terug gestuurd met de boodschap 'ik wil je hier vanavond niet meer zien'. Verder werd er niet veel gedaan. We zijn wel bij de huisarts geweest. Wat ik me herinner daarvan is dat hij moest lachen (uitlachen?) en me een pilletje gaf en de mededeling dat mn moeder bij me moest blijven tot ik in slaap was gevallen.

Uiteindelijk ging het beter en was ik niet meer bang. Maar toch als ik er weer iets over hoor wordi kweer bang. Alle beelden die ik er over in mn hoofd had zitten en me bang maakte komen weer terug. Ook als ik 's avonds in mn bed lig en een geluid hoor word ik bang dat er een enge man in huis loopt, maar die 'oude' angst komt dan ook weer. Ik weet nou wat ik moet doen om die gedachtes uit mn hoofd te krijgen, en al snel denk ik er niet meer aan. Maar ik vraag me toch af; ben ik er wel over heen? Ben ik er echt niet meer bang voor of lijkt dat alleen maar zo omdat ik geleerd heb er niet meer aan te denken?

Iemand die dit misschien herkent? Wat doe je dan als het weer terug komt? Ergens anders aan denken net als ik nu doe?
Iemand die hier misschien iets interresants over te zeggen heeft of mn vragen kan beantwoorden?

xx Kir.

[Freestyler*]

Ja
wat moet je doen?
Ik probeer het altijd te relativeren, werkt wel enigzins, zeker bij een ireeele angst.
maar ik snap je niet echt.. kijk je wilt niet zeggen waar ej b ang voor bent, oke kan natuurlijk. Alleen wordt het dan zo'n algemene vraag ''wat doe je tegen angst''
Ik zou zeggen ergesn anders aan denken of als het chronisch is en het meer een fobie wordt, dan maar naar de hulpverlener

topictitel is vaag trouwens
maarja.. is verder niet nuttig ofzo

[Nijn*]

Hai meis,
Ik begrijp precies wat je bedoelt. Ik heb namelijk zelf ook zoiets gehad..en soms keert het bij mij ook nog terug.

Ik kan niet zo goed over jou zeggen of je eroverheen bent of niet, maar ik denk eigenlijk van niet. Waarschijnlijk is het wel een stuk minder geworden, en dat is natuurlijk al heel wat! Want als je er echt overheen bent, kun je aan datgene denken zonder bang te worden.

Als die angst bij mij terugkeert, heb ik ook zo mijn manieren om er een beetje vanaf te komen.. Ik ga aan andere dingen denken, of tegen mezelf hardop praten, over dat het helemaal niet zo eng is als het lijkt etc. Dat laatste werkt echt goed bij mij. Of een beetje muziek luisteren ofzo, ook een manier om je aandacht af te leiden van iets.

Ik hoop dat je hier iets aan hebt..

Liefs, Nijn*

@Freestyler*: hmhm relativeren dus. Het is absoluut geen chronische angst. Dat is het geweest, maar ik heb het nou nog maar een paar keer per jaar oid. Topictitel is vaag, weet ik zei ik ook al. Maar ik weet niet hoe ik het anders moet noemen.

@Nijn*: Ja ik heb er zeker iets aan. Alleen al dat ik nu weet dat ik neit de enige ben En ik ga de dingen die jij doet om je af te leiden ook es proberen! Dankje, xx Kir.

[Tink*]

ik ben toen ik iets jonger was ook extreem anstig geweest voor dingen.. en sommige van die zijn ook nog steeds niet over..

ik denk dat je als het kan dan bij jouw angst het op moet lossen.. ik heb ook heel lang bij de RIAGG gelopen en een psychologe heeft me geholpen tegen bepaalde angsten.. want sommige van die angsten beinvloeden echt je leven...
het heeft wel geholpen, en ze komen ook niet terug..
toen ging het een tijd goed en had ik niet zoveel angsten.. en liep ik ook niet meer bij die psychologe...
maar soms wordt ik weer voor iets nieuws extreem angstig of krijg ik ineens een heel erg angstgevoel.. zonder eigenlijke aanleiding.. wat jij had met dat slapen had ik vroeger ook, was overal bang voor..

ik denk dat het enige wat ik je kan aanraden erover te praten is... is het niet met vrienden of lotgenoten dan met een psychologe.. want zoiets is natuurlijk niet leuk!
veel sterkte

[Zut Alors!]

Je hebt het inderdaad waarschijnlijk van je afgezet in plaats van dat je het hebt verwerkt. Dan blijft het altijd in je onderbewuste zitten. Zelf kun je jezelf waarschijnlijk niet overtuigen van de onbenulligheid van je angst omdat je dan vervalt in relativeren ervan. En als je relativeert heb je vaak dat je net zoveel positieve als negatieve redenen vindt, en dus geen meter vooruit komt.