Medicijnen

[~~dolce~~]

Offtopic: ja, ik weet dat ie eigenlijk in het bovenste topic moet, maar ik heb zo het idee dat daar minder vaak in gekeken wordt enzo, dus mag ie.. please, ff blijven staan?? **kijkt heel lief**

Een tijdje geleden stond ik voor de keuze of ik medicijnen wilde of niet.. Ik heb nooit een beslissing genomen, ik stelde dat steeds uit. Nu moet ik over 2 weken mijn keuze hebben gemaakt. Maar ik weet het nogsteeds niet.. Op zich zou het fijn zijn hoor, zodat mijn stemming wat gelijker blijft ofzo.. of whatever.. Uiteindelijk zal ik me beter voelen.
Maar dat werkt dus pas na een tijdje (6 weken ofzo) en daarvoor zal je alleen maar last hebben van die bijwerkingen..

Ook heb ik nogsteeds een onwijs raar idee daarbij.. ik schaam me dood, dat ik dat nodig heb.. ja, ik weet dat er zoveel mensen zijn, maar toch..
En bovendien heb ik gezien wat die medicijnen bij mijn moeder deden. Vanaf dat moment was die vrouw mijn moeder niet meer. Op dit moment denk ik dat die medicijnen bij haar wel werken.

Nu ben ik eigenlijk wel benieuwd hoe jullie (diegene die medicijnen gebruiken) tot deze keuze zijn gekomen, en of zij eigenlijk wel zelf hebben gekozen.
En verder ben ik gewoon ook benieuwd naar de verdere ervaringen met medicijnen..

En voor degene die geen medicijnen gebruiken, en die dus ook niet nodig hebben, hoe kijken jullie tegen mensen aan die dat wel gebruiken, of die dat wel nodig hebben?

xxx mir

Er voor schamen is niet nodig, want als je denkt dat je je er beter door gaat voelen waarom zou je het dan niet proberen?

Zelf zie ik niets in medicijnen, problemen moet je bij de oorzaak oplossen en niet het nare gevoel onderdrukken. Maargoed, dat is de keuze die ik voor mezelf heb gemaakt.

Als iemand anders ze wel gebruikt heb ik er geen problemen mee maar ik vraag me wel af of het goed werkt en of je wel jezelf kunt blijven erdoor.

[~~dolce~~]

bugge schreef op 04-09-2004 @ 15:37 :

Zelf zie ik niets in medicijnen, problemen moet je bij de oorzaak oplossen en niet het nare gevoel onderdrukken.

hmmz, ja..
Ik zou ze krijgen ter ondersteuning, en dus moet ik daarnaast nog wel naar dat Altrecht gebeuren, voor eerst onderzoeken, en daarna een therapie .. Juist..

Ik slik al een paar jaar medicijnen (antipsychotica nu, maar ik heb echt van alles gehad) omdat ik graag minder klachten wil en zo normaal mogelijk wil leven. Zonder medicijnen word ik gek van mezelf en vrij ziek (en ik wil mijn levensstijl niet aanpassen om minder klachten te krijgen), en met medicijnen gaat het gewoon stukken beter. Dat is voor mij eigenlijk de reden dat ik slik.
Mijn ervaring is dat de bijwerkingen meevallen als je langzaam opbouwd. Meestal heb je dan geen/weinig last van bijwerkingen.
Ik ben 1 keer heel snel opgebouwd omdat er haast bij was en echt, ik was een week heel erg ziek. Dat doe ik dus nooit meer.

[Ruudje]

bugge schreef op 04-09-2004 @ 15:37 :
Zelf zie ik niets in medicijnen, problemen moet je bij de oorzaak oplossen en niet het nare gevoel onderdrukken. Maargoed, dat is de keuze die ik voor mezelf heb gemaakt.

Als iemand anders ze wel gebruikt heb ik er geen problemen mee maar ik vraag me wel af of het goed werkt en of je wel jezelf kunt blijven erdoor.

Hier sluit ik me volledig bij aan
en ik weet helaas niks toe te voegen...

~~dolce~~ schreef op 04-09-2004 @ 15:32 :
Nu ben ik eigenlijk wel benieuwd hoe jullie (diegene die medicijnen gebruiken) tot deze keuze zijn gekomen, en of zij eigenlijk wel zelf hebben gekozen.
En verder ben ik gewoon ook benieuwd naar de verdere ervaringen met medicijnen..

xxx mir

Ik ben nu al een aantal maanden medicijn-vrij, gelukkig. Ik heb het een tijdje gebruikt, (ik weet zo even niet meer wat) omdat ik, net als jij, mn stemming wat gelijker wou hebben. Niet meer van die dallen en hoogtepunten zeg maar. Maar ik had zelf erge last van de bijwerkingen, misselijk, trilde de hele tijd, hoofdpijn, moeheid, ook nog na een aantal maanden. En ik had ook niet het idee dat ik me er echt beter door voelde, dus toen heb ik besloten om er mee te stoppen.

Maar dat is natuurlijk heel persoonsgebonden, voor hetzelfde geld werkt het bij jou super en heb je amper last van stemmingswisselingen.

Ow ja, nog even, ik vind er ook niks raars aan als mensen medicijnen gebruiken, Als je je daar toch beter door voelt en beter kan functioneren is dat alleen maar mooi meegenomen. Ik schaamde me niet, maar toch wist niemand (familie en vrienden) dat ik medicijnen gebruikte. Ik denk toch dat je wel een stempel opgedrukt krijgt op een of andere manier (ik kan het mis hebben natuurlijk, maar zo voelde het voor mij).

[metallica]

eej,

Toen ik voor het eerst anti depressiva gekregen heb, heb ik dit niet aan mijn ouders verteld, ik was bang dat ik ze niet mocht slikken (mijn moeder is er verslaafd aan geweest en heeft er heel veel moeite voor moeten doen om eraf te komen en ze wisten niet dat ik me zo kut voelde..) Maarja, dat bleek later wel mee te vallen, ze maakten er geen probleem van.
Zelf maakte het me in het begin niets uit, wel of geen medicatie. Dus slikte ik het maar toen ik het van de huisarts kreeg. Ik slikte het ook niet zoals het moest, de ene keer wel en de andere keer niet. Ik besefte me later pas dat ik mezelf daar alleen maar mee klootte, want ik merkte steeds weer iets van die bijwerkingen, wat bij mij inhield niet kunnen slapen een week lang
Maarja nu slik ik bijna een jaar, sinds ik op het riagg zit is m'n dosis heel kort achter elkaar twee keer verhoogd. Als ik ze vergeet voel ik me doodziek. Dat is voor mij de reden geweest om te beginnen met afbouwen (jaja, zelf, niet slim, maar ik heb er volgende week een gesprek over..). maarja, ik laat me niet meer overhalen verder te slikken, vooral omdat ik niet echt het gevoel heb dat het geholpen heeft. En het hebben van pillen thuis, maakt de kans op een overdosis hoger, denk ik dan....
Maarja, verder, andere mensen reageerden eerder geschokt als ze hoorden dat ik anti depressiva slikte, want in het begin wisten mensne niet wat er aan de hand was en was ik het vrolijke aardige meisje...
Maar ik zou me verder niet veel aantrekken van wat anderen er van zullen denken, je moet doen waarvan je denkt dat het goed voor je is, en als je na een aantal maanden het gevoel hebt dat het niet werkt kan je toch gesprek aanvragen en eventueel alsnog stoppen.

[Nona]

~~dolce~~ schreef op 04-09-2004 @ 15:32 :
Offtopic: ja, ik weet dat ie eigenlijk in het bovenste topic moet, maar ik heb zo het idee dat daar minder vaak in gekeken wordt enzo, dus mag ie.. please, ff blijven staan?? **kijkt heel lief**

Tuurlijk meis.

En ik vind het gebruik van medicijnen niets om je voor te schamen. Iedereen heeft wel wat en als je op die manier een klein stukje geholpen bent is dat alleen maar goed.

[Zut Alors!]

Ik gebruik zelf nooit medicijnen omdat ik ze niet nodig heb. Het is zelfs zo dat ik geen paracetamol of antibiotica nam omdat ik dat 'niet de juiste oplossing' vond. Een tijdje terug heb ik echter een paar weken achter elkaar last gehad van mijn kaak wat weer zorgde voor hoofdpijn en stress, wat op zijn beurt weer steeds erger werd. Toen heb ik (voor het eerst in zes jaar!!!) paracetamol gebruikt. Gewoon, omdat het werkt.

En dat is ook hoe ik er naar kijk: Als het je helpt moet je het doen. En dan moet je er juist trots op zijn, omdat je ervoor kiest jezelf beter te maken. Ik heb het mezelf in feite de afgelopen zes jaar alleen maar moeilijk gemaakt.

[Anno 1986]

Ik heb een tijdje effexor geslikt. Een antidepressiva. Echter ben ik hier niet tevreden over; en volgens mij proberen ze m ook weer van de markt te halen. Iig bij jongeren doen ze er voorzichtig mee. De bijwerkingen versterken de klachten te extreem. Normaal heb je dat ook wel, maar bij effexor leek het toch wel gevaarlijk te worden.

Ik heb er een overdosis van genomen (kun je nagaan...) en mag ze dus ook absoluut niet meer. Mede doordat ik suicidaal was en antidepressiva kon krijgen is dat idee mss wel in mij opgekomen. Eerst heb ik ze netjes geslikt, maar toen het allemaal niet hielp en ik alleen maar liever wilde sterven is het zover gekomen. Enige tijd terug kon ik ook weer aan de antidepressiva; maar ik wil het zelf niet meer. Wanneer jemet serieuze plannen in je hoofd loopt moet je er absoluut niet aan beginnen; want het is gevaarlijk! Je maakt het jezelf enkel makkelijker om er een einde aan te maken en dat gevoel neemt toe wanneer - door de bijwerkingen - de klachten in het begin toenemen. Een goede begeleiding hierbij kan wel helpen trouwens. Mijn moeder bwaarde ze altijd; maar nogmaals; als je met plannen of gedachtenkronkels loopt: (NOG) NIET AAN BEGINNEN!!!

Later heb ik wel een tijdje antipsychotica geslikte; dogmatil> Deze hielp mij wel heel goed en die kan ik nu - indien ik in crisissituaties verkeer - weer krijgen.

Effexor slikte een meisje ibj mij op de afdeling ook en die moest er ook direct mee stoppen van de psychiater; te gevaarlijk.
Dus om welke medicatie gaat het eigenlijk?

Enfin; denk er nog eens over na. Je hoort ook va ngenoeg mensen dat het wel helpt. En ik ben van mening dat het ook kán helpen. Maar doe het niet met tegenzin want dan werkt het niet. Je moet er vertrouwen in hebben en willen dat het goed komt. Vooral dat laatste is belangrijk.

Grtjs en sterkte.

[nursexx]

Ik vind dat je jezelf een paar dingen moet afvragen voor je een beslissing neemt.

1. Wil ik zelf zelf medicatie of wordt ik beinvloed door andere?

2. Zijn mijn problemen erger dan de bijwerkingen? ( onderschat deze bijwerkingen niet ).

3. Zijn er nog andere wegen te bewandelen, dan medicatie?

In de praktijk kom ik vaak tegen dat mensen medicatie nemen omdat ze denken dat dat hun problemen oplost.
Ik vind dat je je problemen moet oplossen door eraan te werken en erover te praten.

( dit bovenstaande geldt niet als er een ziektebeeld is geconstanteerd door een psychiater )

Maar dit is mijn mening, je moet zelf kijken wat het beste is voor jou.

Succes!

[Cookie]

ehm....ik heb ff denke....de laatste 2 weken ongeveer 140 tabletten naar binnengewerkt (maar dat was tegen de pijn van een gebroken arm).

ontopic: ik vind niet dat je je moet schamen voor het slikken van medicijnen, dat zou je eerder moeten doen als je ze niet gaat slikken omdat je denkt dat je dan stom bent.
maar je moet het helemaal zelf weten, ik begrijp denk ik wel dat het idioot voelt dat je die dingen nodig hebt maar daaar kun je ook ff niks aan doen.
sterkte dr mee.

[~~dolce~~]

Anno 1986 schreef op 15-09-2004 @ 13:34 :
Dus om welke medicatie gaat het eigenlijk?

daar waren ze het nog niet helemaal over uit, maar het advies van een andere psychiater was prozac. (of hoe heet dat, fluoxine ofzo)

[Droomvlucht]

bugge schreef op 04-09-2004 @ 15:37 :

Zelf zie ik niets in medicijnen, problemen moet je bij de oorzaak oplossen en niet het nare gevoel onderdrukken. Maargoed, dat is de keuze die ik voor mezelf heb gemaakt.

Dat is misschien wel waar, maar soms zijn problemen zo sterk dat ze je belemmeren om aan jezelf te kunnen werken. Medicijnen kunnen dan een bijvoorbeeld depressief gevoel verminderen waardoor je wel aan jezelf kunt werken.

Toen ik voor het eerst medicijnen voorgeschreven kreeg wilde ik ze niet (was toen 13 geloof ik ) en ben na een tijdje op eigen houtje gaan afbouwen. Ik kon het ook wel zonder, dacht ik. Maar het ging niet en ik viel hard terug. Sinds november vorig jaar ben ik weer begonnen met het slikken van medicijnen. Eerst anti psychotica, en sinds deze zomer ook weer een anti depressivum. De anti psychotica daar hecht ik echt veel waarde aan, omdat ik last had van stemmen en vreemde dingen zien en horen. En ik moet zeggen dat de medicijnen dat aardig vermindert hebben. De anti depressiva slikte ook ik liever niet dan wel, maar op een gegeven moment ging het zo slecht met me dat er weer een opname dreigde, en toen heb ik besloten toch weer met anti depressiva te beginnen. Ze werkten pas na zes weken, maar ik heb er nu veel profijt van. Ik heb weer meer zin in dingen, heb minder zmgedachtes etc. Ik voel me nog wel somber, soms ook wel 'slecht', maar ik kan er een stuk beter mee omgaan. Hierdoor lukt het me beter om me in te zetten bij therapie en aan mezelf te werken.

Overigens slik ik ook nog een kalmeringsmiddel maar die gebruik alleen als het echt nodig is.

Het klinkt misschien raar als ik zeg dat ik eigenlijk ook tegen medicijnen ben, maar ik ben dus wel van mening dat als het echt niet anders gaat het misschien toch verstandiger is om ze wel te gebruiken. Als steuntje in de rug.

Liefs,

Laura

[Droomvlucht]

~~dolce~~ schreef op 16-09-2004 @ 15:10 :
(of hoe heet dat, fluoxine ofzo)

fluoxetine

[Silvie]

Ik heb ook eventjes aan de medicijnen gezeten... Een halfjaartje ofzo. Ik kon niet anders meer en eigenlijk was het ook niet de bedoeling dat ik er aan zou gaan. Maar het was voor mij de enige oplossing. Gelukkig mocht ik na een paar maanden al gaan minderen en na een halfjaartje was ik weer medicijn-vrij. Tot nu toe (2 jaar later) gaat het nog steeds goed. Ik schaamde me er ook voor dat ik daar een tijdje aan heb gezeten, maar het is eigenlijk nergens voor nodig....

[metallica]

Anno 1986 schreef op 15-09-2004 @ 13:34 :
Ik heb een tijdje effexor geslikt. Een antidepressiva. Echter ben ik hier niet tevreden over; en volgens mij proberen ze m ook weer van de markt te halen. Iig bij jongeren doen ze er voorzichtig mee. De bijwerkingen versterken de klachten te extreem. Normaal heb je dat ook wel, maar bij effexor leek het toch wel gevaarlijk te worden.

Ik heb er een overdosis van genomen (kun je nagaan...) en mag ze dus ook absoluut niet meer. Mede doordat ik suicidaal was en antidepressiva kon krijgen is dat idee mss wel in mij opgekomen. Eerst heb ik ze netjes geslikt, maar toen het allemaal niet hielp en ik alleen maar liever wilde sterven is het zover gekomen. Enige tijd terug kon ik ook weer aan de antidepressiva; maar ik wil het zelf niet meer. Wanneer jemet serieuze plannen in je hoofd loopt moet je er absoluut niet aan beginnen; want het is gevaarlijk! Je maakt het jezelf enkel makkelijker om er een einde aan te maken en dat gevoel neemt toe wanneer - door de bijwerkingen - de klachten in het begin toenemen. Een goede begeleiding hierbij kan wel helpen trouwens. Mijn moeder bwaarde ze altijd; maar nogmaals; als je met plannen of gedachtenkronkels loopt: (NOG) NIET AAN BEGINNEN!!!

nou voorzichtig met uitschrijven...de huisarts wel ja. Ik kreeg eerst 37,5 mg. Na een week op het riagg zat ik op 150 mg. Ik zelf vind dat ze het op het riagg te snel geven, of in iedergeval verhogen.
Enja, ik heb ook een overdosis genomen absoluut niet aanteraden. Maar ik kreeg daarna, weer voor twee weken pillen mee, minder als dat ik geslikt heb, maar alsnog... in zekere zin onverantwoord, vooral omdat ik zelf m'n pillen had.
Daarna wilde ik stoppen met efexor, gewoon omdat ik al aan het kotsen kwam als ik dacht aan het slikken ervan. dat wilden ze niet op t riagg. Dus ben ik zelf begonnen met afbouwen, heel langzaam, maar ik ben er nu sinds een
week helemaal van af En daar ben ik echt blij mee momenteel, gewoon het gevoel om van die medicijnen af te zijn en niet afhankelijk te zijn...

[Anno 1986]

Ik herken de kotsneigingen wel, maar dat is logisch; ik had zo ontzettend lang gespaard, en ze al zo vaak onder ogen gezien, in mijn handen gehad met een bekertje water. Maar steeds durfde ik het niet.... Uiteindelijk deed ik het toch. Ik besefte dat het (nog) niet gelukt was toen ik enorm veel moest kotsen, die gedachte daaraan terug neem ik steeds mee wanneer ik medicijnen slik. Vorige week slikte ik iets voor de stoelgang, in precies dezelfde capsules. Enige tijd terug een antibiotica; precies diezelfde nasmaak, als ik het medicijnkastje open; weer die vieze geur....etc. Zeker in de periode van mijn opname wanneer mijn moeder dan broeken meenem van thuis ofzo; dan vond ik weer een tablet in een broekzat of iets dergelijk. In het begin had ik zelfs dáár al kotsneigingen van... maar goed; ik heb het zelf gedaan denk ik dan

Bij het Riagg verhogen ze het inderdaad erg snel, ik baal daar ook wel eens van. Anderzijds; bij sommige mensen helpt het wel, en vaak beginnen ze standaard heel laag. Om te kijken of het niet tussen de oren zit beginnen ze dan wel eens met een dosis die amper kán werken. Maar goed....

Zelf afbouwen; jeetje; dat deed ik dus ook haast door mijn onregelmatige gebruik. Ik nam ze dan enkel wanneer ik heel misselijk duizelig en zweverig was. En vooral het trillen... Toen ik opgenomen werd mocht ik ze totala niet meer natuurlijk. Ik had er teveel van binnen gekregen en moest per direct stoppen. Ik weet nog dat ik een keerjte in mijn bed lag en het heel benauwd kreeg. Ik voelde mijn hartslag heel hard tekeer gaan en opeens heel langzaam. Ik wilde schreeuwen (dacht dat ik een hartstilstand kreeg) maar er kwam geen geluid uit. ik met mijn handen stompen tegen de muur, maar dat was de kant van de behandelkamer waar niemand zat. Uitendelijk rustig blijven liggen en toen het over was naar de leiding gestapt. Zij alles gecontroleerd, bleek het idd niet goed te zitten, ziekenhuis gebeld. En toen gaf het ziekenhuis toe dat het niet verstnadig was geweest in ene keer te stoppen; maar dat het in mijn situatie wel veiliger was. Dat ze het alleen beter in de gaten moesten houden qua hartslag + bloeddruk. Uiteindelijk ben ik er na een paar weken bovenop gekomen, na een paar maanden lukte het sporten ook weer zoals eerst. Voorheen schoot mijn hartslag nog te snel omhoog, nu is dat niet meer !

Fijn om te horen dat ik niet de enige gek ben trouwens....
Bedankt daarvoor. Ik ga even slapen!

Grtjs.

[~~dolce~~]

Bedankt voor jullie reacties

Ik heb besloten om het wel te doen, maar daarvoor moet ik dus wel naar de psychiater.. en natuurlijk is die weer op vakantie.. (werken die mensen ooit nog?! ) NU moet ik alsnog ff wachten, maar ja.. overleef ik vast wel.

xxx

[metallica]

Anno 1986 schreef op 17-09-2004 @ 23:34 :

Zelf afbouwen; jeetje; dat deed ik dus ook haast door mijn onregelmatige gebruik. Ik nam ze dan enkel wanneer ik heel misselijk duizelig en zweverig was. En vooral het trillen... Toen ik opgenomen werd mocht ik ze totala niet meer natuurlijk. Ik had er teveel van binnen gekregen en moest per direct stoppen. Ik weet nog dat ik een keerjte in mijn bed lag en het heel benauwd kreeg. Ik voelde mijn hartslag heel hard tekeer gaan en opeens heel langzaam. Ik wilde schreeuwen (dacht dat ik een hartstilstand kreeg) maar er kwam geen geluid uit. ik met mijn handen stompen tegen de muur, maar dat was de kant van de behandelkamer waar niemand zat. Uitendelijk rustig blijven liggen en toen het over was naar de leiding gestapt. Zij alles gecontroleerd, bleek het idd niet goed te zitten, ziekenhuis gebeld. En toen gaf het ziekenhuis toe dat het niet verstnadig was geweest in ene keer te stoppen; maar dat het in mijn situatie wel veiliger was. Dat ze het alleen beter in de gaten moesten houden qua hartslag + bloeddruk. Uiteindelijk ben ik er na een paar weken bovenop gekomen, na een paar maanden lukte het sporten ook weer zoals eerst. Voorheen schoot mijn hartslag nog te snel omhoog, nu is dat niet meer !

Fijn om te horen dat ik niet de enige gek ben trouwens....
Bedankt daarvoor. Ik ga even slapen!

Grtjs.

Ja, dat ken ik dat duizelig en zweverig zijn! En dat trillen, dat had ik zelf toen ik niet aan het afbouwen was, maar toen was het idd erger. Op een gegeven moment kon ik nog geen sigaret meer draaien of gitaar spelen Ik was begonnen met afbouwen door een dag een pil te slikken, tweede dag niet, derde dag wel, vierde dag weer niet enz. Dit heb ik een maand of twee volgehouden en daarna slikte ik een dag wel, twee dagen niet enz. Daarna met drie dagen tussenpozen en darana ging het snel, toen ik eenmaal met vier dagen tussenpozen m'n pillen slikte was ik een week later er van af.
Maar die pillen zijn niet fijn. Als ik, toen ik ze nog echt slikte, ze een keer vergat voelde ik me lichamelijk erg slecht. Zweverig idd.
Maarja ik ben ervanaf gelukkig