Ik kan over niets anders meer schrijven, want er is niets anders meer

Hmm, het gaat eigenlijk over de verlossing die de liefde brengt, ik loop door de stad, door de drukte, door de massa van mensen die een reuzegolf van onverschilligheid vormen over mij heen... De stroom vult alle straten naar het park toe, waar ik eindelijk de armen vind van mijn geliefde, de luchtbel in de onverschilligheid, en in de reflectie van de bel verzamelt zich de wereld, en dan komt de deus ex machina, onverklaarbaar maar zo echt: we duiken onder alles door, en we zijn alleen, de buitenwereld is verdwenen
M'n eerste reactie met m'n nieuwe pc (sinds gisterenavond

)

zouden mijn gedichten nu ook beter zijn?

hihi
Groetjes, Dreampoet
ps: over dat punt straks meer, eerst ontbijten