Achter de grote, gele deur.

[Sterretje*]

Eend schreef op 04-09-2004 @ 14:26 :
Ik luisterde vooral depri muziek En dan keihard, zodat iedereen wist dat ik mij klote voelde en ik geen gezeik aan mijn deur wilde hebben als ik de corvee was vergeten en zo. En als er dan iemand op de deur kwam kloppen, deed ik net of ik die niet hoorde

Ik had eerst alleen een discman, die ik dan lekker hard zette. Later kreeg ik van mijn ouders een draagbare stereo, maar daar waren de socio's helemaal NIET blij mee.
Ik heb een paar weken (aan het einde van mijn opname) een twee-persoonskamer gedeeld met een meisje. We hielden van dezelfde muziek en leefden ons dan helemaal uit (soms kwamen er stiekem andere jongeren van de afdeling ff snel onze kamer binnen glippen om op de muziek te dansen smile).
In het begin van mijn opname had in nog vrijheden en dan ging ik aan een picknicktafeltje zitten met mijn discman bij me en keek ik uit over een heel groot stuk landschap waar paarden stonden. Met muziek kun je je echt even terug trekken in je eigen wereldje. Alhoewel ik ook weleens deed alsof ik muziek luisterde, maar ondertussen alle gesprekken afluisterde. (het geeft je een excuus om gewoon ff helemaal niks te zeggen)

[Eend]

Ja, relaxt man! Mijn kliniek was aan de rand van Dordrecht, je had dan een sloot, daarna een rij huizen, daarna een dijk, daarna weer huizen en daarachter lag ook zo'n mooi stuk land.
Ook kon ik zo genieten van eenden (dara heb ik mijn nickname ook aan te danken). Die waggelden dan zo leuk en daar kon ik uren naar kijken vanuit mijn kamerraam.

[Dromer_de_kers]

ietwat teveel ? en ! in het vervolg, maar verder is het goed

[Nijn*]

Eendje! Wat ben ik blij dat je zo'n lekker lang stuk hebt geschreven Ik vind het (weer) erg goed! Ik smacht naar vervolg!

[light fighter]

ik sluit me volledig aan bij nijn

[Eend]

Dromer_de_kers schreef op 04-09-2004 @ 15:29 :
ietwat teveel ? en ! in het vervolg, maar verder is het goed

Ja, zo'n vermoeden had ik al, haha! Ik zal er op letten bij het vervolg

[light fighter]

Eend schreef op 05-09-2004 @ 15:48 :
Ja, zo'n vermoeden had ik al, haha! Ik zal er op letten bij het vervolg

wanneer komt het vervolg

[Eend]

light fighter schreef op 05-09-2004 @ 17:06 :
wanneer komt het vervolg

was er al aan begonnen stiekem

[Eend]

Nadat Felix weggegaan was, wist ze niet goed wat ze met deze situatie aanmoest. Ze vond hem altijd wel lief en zo, maar hij was tweeëntwintig en zij net vijftien, maar die knuffel was zo enorm fijn geweest. Ze vond het wel eng, maar het voelde zo beschermd aan. Was ze nou echt verliefd op een socio aan het worden?! Dat kon toch niet! Ze had zichzelf willen straffen, maar dat kon ze niet, omdat Felix had gezegd dat het niet goed voor haar was. Weer moest Femke huilen. Ze wist het allemaal niet meer.
Ze deed haar slippers aan en liep naar één van de douches. Ze deed de deur achter zich op slot en draaide de douche aan. “Femke?” klonk er op de gang. Het was een vrouwen stem, maar Femke kon de stem niet thuisbrengen. Femke hield stijf haar mond. Ze bekeken het maar met hun avondeten.
Ze stapte onder de douche en voelde plotseling een behaaglijk gevoel over haar hele lichaam heen komen. Hij had aan haar gezeten en ze had het nog fijn gevonden ook. Waarom had zij dit nou weer..waarom? Ze betrapte zich erop dat ze nu veilig weg wilde duiken in de armen van Felix. “Neeeeeee…” huilde ze. “Ik wil dit niet. Waarom krijg ik alles op mijn dak?!” Ze liet zich via de muur op de grond zakken en legde haar hoofd tussen haar knieën.

Femke had net haar pyjama en haar grote berenpantoffels aangetrokken toen Esmé op de deur klopte. Het was pas zeven uur, maar ze had geen zin om de dag af te maken. Ze lag net op bed toen Esmé de deur opende. Femke sloeg haar tijdschrift dicht en keek haar vragend aan. “Waarom ben jij niet naar de avondbespreking gekomen?” vroeg ze. “Ik had geen zin.”
“Kom op, Fem. Zo ben jij niet. Is er iets aan de hand of is er iets waar je over wilt praten?”
“Nee, er is niks waar ik het op dit moment over wil hebben.”
“Kan ik dan met je afspreken dat je voortaan bij het eten en bij de besprekingen bent? Er worden vaak belangrijke dingen besproken.”
“Nou, ik heb nog nooit iets belangrijks gehoord bij de besprekingen.”
“Dat kan, maar vandaag werd er meegedeeld, dat Felix van de gesloten afdeling vanaf volgende week op de open afdeling komt werken.”
“O, nou, lekker belangrijk.”
“Zeg Femke, het kan wel zijn dat je je niet lekker voelt, maar dat betekend nog niet dat je jezelf lekker af kan zonderen op je kamer. Ik wil dat je straks om half negen bij de groep komt om fris te drinken.” zei Esmé en sloot de deur achter zich.

Om kwart over acht kleedde Femke zich weer om en liep op haar slippers naar beneden. Ze had eigenlijk helemaal geen behoefte om bij de groep te gaan zitten. Zonder op te kijken liep ze de woonkamer in en ging bij de rest op de banken zitten.
“Fijn dat je erbij bent, Femke.” zei Esmé en keek haar vriendelijk aan. “Nou, zoals jullie weten komt Felix zo even kennismaken op deze afdeling. Ik vermoed dat veel van jullie hem wel kennen van de gesloten afdeling of van het lopen door de gang. Toch wilde ik voor de gene die hem niet kennen hem even voor stellen. Vandaar dat ik de rest van de avond met hem van dienst wissel. Is dat goed?”
“Maar al te graag!” zei een jonge met wijde skate kleren sarcastisch. “Ja, Timon, van jou weet ik dat ik dat kan verwachten.” lachte ze.
Felix en Esmé bespraken nog wat met elkaar en wisselden daarna van dienst.
“Zo, nou, ik ben Felix en ik hoorde van Esmé, dat we onze Femke ook nog voor moesten stellen, dus laten we gewoon allemaal iets over onszelf gaan vertellen. Nou, voor mij is dat niet zo moeilijk. Ik ben Felix en ik kom gewoon uit deze stad. Ik woon samen met Micky, Muis en Mol. Micky en Muis zijn mijn cavia’s en Mol mijn kat. Wie wilt er nu wat vertellen?”
De volgende volgde al snel. Ook Femke vertelde wat over zichzelf. Iets dat ze erg moeilijk vond. Zeker voor zo’n groep.
Na de bespreking glipte Femke al snel weer naar haar kamer. Het was wel weer genoeg geweest voor vandaag. Ze kroop achter haar bureau en zette hard haar muziek aan. Ze wist niet of ze blij moest zijn dat Felix op de open afdeling zou komen werken. Het zal voor hem wel weer iets anders zijn, maar voor haar werd het wat ingewikkelder. Gister had ze gezien dat Youri met ontslag was gegaan. Hij was niet eens op de open afdeling terecht gekomen, maar mocht gelijk naar huis. Waarom mocht zij dat niet gewoon? Gewoon weer naar huis toe!
Weer gleden er tranen over haar wangen. Dat verrotte leven ook van haar! Femke moest zichzelf wat aandoen. Ze was zo lelijk en helemaal niks meer waard, maar de scherpe dingen op haar kamer waren afgenomen. Het enige wat bereikbaar was, was een bot mes uit de keuken of… Ze kreeg een glimlach op haar gezicht. Niemand zou vreemd opkijken als zij vrolijk huppelend beneden een glas per ongeluk uit haar handen zou laten vallen.
Haar humeur keerde ze om en vrolijk liep ze naar beneden. Totaal onbereikbaar voor de mensen die haar begroette of riepen. Ze pakte een glas en liet die expres uit haar handen vallen. “Oops!” lachte ze en pakte een scherf op en rende terug naar haar kamer. “Zou je het niet even op komen rapen, sjeeeeeeessss.” riep een afdelingsgenootje Ashley en ging het direct melden.

“Ja, ze rende gelijk weg, nadat ze dat glas op de grond had gegooid. Echt aso!”
“Hmm, oké. Ik zal wel even met haar gaan praten. Zou jij zo vriendelijk willen zijn om het glas op te ruimen? Dan neem ik je corvee vanavond over!”
“Goeie deal!” lachte ze en liep naar de keuken om het glas op te gaan ruimen. Felix liep de trap op en klopte daarna op de deur van Femke’s kamer. “Femke?”

[Sterretje*]

Aaaaaaaaah...spannend!!!!
Je hebt het verhaal vast expres precies daar laten eindigen. Gemenerd.. hihi...
Ik vind het echt prettig lezen en kan me er ook een voorstelling van maken. Zo zag ik al hoe Femke op de koude grond in de douche ineengedoken zat. Ik krijg er rillingen van.

[Nijn*]

Ja idd, gemeen hoor! Precies daar stoppen Maar... wanneer komt het vervolg?

Nijn*

Tactisch, maar inderdaad gemeen

[light fighter]

gemeen schrijf dan maar heel snel door anders word ik kwaad

[Eend]

*laat deuntje van Goede Tijden Slechte Tijden afspelen

[Eend]

“Femke, als je nu niet open doet, dan doe ik de deur open.” Weer bleef het stil. “Femke, je krijgt drie tellen…één…twee…drie…”
“Is er wat?” vroeg Femke die achter hem op dook. “Sorry hoor, ik was even naar de wc, dus de volgende keer mag je wel wat langer blijven wachten.” Ze probeerde de glasscherf en haar bebloede armen achter haar rug te houden, maar een druppel bloed dat op de grond viel verraadde de boel. “Mag ik je armen eens zien?”
“Wat zou er mis zijn met mijn armen?”
“Niks, maar ik zou graag je armen even willen zien.”
Ze slikte. Hij zag er zo lief en bezorgd uit zo, dat wilde ze niet bederven. “En als ik dat weiger?”
“Dan zou ik je kunnen dwingen.”
“Hoe kun jij mij nou weer dwingen? Er is helemaal niks mis met mijn armen.”
“Wat doen die druppels bloed dan achter je op de grond.”
Femke draaide zich om om te kijken. Geschrokken keek ze naar Felix. Door haar lichtblauwe truitje was het bloed heen komen zetten en via haar polsen kreeg het de kans om op de grond te vallen. “Het is niks. Het gaat wel over…” zei ze geschrokken en wilde naar haar kamer lopen. “Kom, we gaan eerst dit behandelen en daarna praten we verder.” zei hij en leidde haar mee naar de EHBO kamer. “Ik zweer het, het is niks!” verweerde ze zichzelf en wilde zich omdraaien, maar Felix pakte haar beet en nam haar mee. Hij zei haar te gaan zitten en ze deed braaf wat hij zei. “Hoe komt het?”
“Het moest…”
“Van wie?”
“Mezelf.”
“Heb je het hiermee gedaan?” zei hij en wees de glasscherf aan. Femke knikte en barstte in tranen uit. Wanhopig keek ze hem aan. “Ik wil niet meer. Ik word gek in deze wereld en er is maar één weg om hier weg te komen…”
“En dat is?”
“Een einde aan mijn leven. AU!” zei ze, terwijl Felix de wonden schoonmaakte. “Ik geloof dat jij een hele mooie toekomst hebt. Wanneer is eigenlijk je eerste therapiedag weer?”
“Over twee weken. Tenminste, dat zei mijn behandelaar.”
“Mooi, denk dat je er veel aan zult hebben. Zo is het ook maar niks.”
“Denk jij echt dat er nog hoop is voor een toekomst voor mij?”
“Ja, natuurlijk! Je bent een mooi meisje, die later met een knappe rijke vent trouwt en euhmz… Bij mensen schoon gaat maken!” pestte hij haar. “Erg grappig!” glimlachte ze door haar tranen heen.
“Zo, je bent klaar meis.” zei hij, terwijl hij het laatste stukje tape vastplakte. “Dank je…” zei Femke en keek hem sluiks aan. “Waarom kom je eigenlijk op de open afdeling werken?”
“Om meer ervaring op te doen en het lijkt me persoonlijk een leukere afdeling om te werken. Hoezo?”
“Nee, gewoon, nieuwsgierig.”
”En waarom sneed jij nou echt in je polsen?”
Femke keek naar de vloer, terwijl ze wat met haar benen bungelde. “Het is zo’n fijn gevoel. Alle stress gaat weg en… Het is gewoon alsof je heel nodig moet plassen. Je gaat hard op zoek naar een wc en als je het dan vindt, dan ben je zo enorm opgelucht. Hoezo?”
“Nee, gewoon, nieuwsgierig. Hé, maar doe je wel een shirt met lange mouwen aan of een trui, want je weet dat je nu niet in gewone shirts mag lopen he?” Femke knikte en liep de EHBO kamer uit.
Ze liep naar haar kamer en kleedde zich om. Nu was het wel tijd om te gaan slapen. Ze deed haar bedlampje aan en pakte haar tijdschrift er weer bij. Sommige stukjes waren wel interessant, maar andere stukjes sloeg ze liever over. Ze vroeg zich af wanneer zij met ontslag zou mogen. Over twee weken begon haar therapie en ze zou pas met ontslag mogen als ze de therapie had afgerond. Ze had dus nog een hele lange weg te gaan, maar had ze dat er wel voor over? Ze was het de laatste tijd zo zat om te gaan vechten, want wat had ze nou in een jaar tijd geleerd?! Helemaal niks! Het enige wat ze bereikt had was de open afdeling, maar of ze daar zo blij mee moest zijn.
Zachtjes werd er op de deur geklopt. “Ja?” vroeg ze en zag dat Felix zijn hoofd tussen de deur stak. “Wil je je slaapmedicatie nog?” vroeg hij en ze knikte. “De rest wil ik ook wel vanavond.”
“Oké, is goed.” zei Felix en gaf haar de medicatie. Nadat ze de pillen ingenomen had ging hij weer weg en kroop Femke weer in haar bed. Versurft van de medicijnen viel ze in slaap.

[Nijn*]

Mooi vervolg weer!! Goed geschreven, het ontroert me echt.. Wanneer komt het volgende stuk?

[Eend]

Nijn* schreef op 06-09-2004 @ 20:07 :
Mooi vervolg weer!! Goed geschreven, het ontroert me echt.. Wanneer komt het volgende stuk?

Weet ik nog niet Ben net pas thuis en morgen ochtend heb ik school en 's middags moet ik twee paarden verzorgen. Ik denk morgen avond als ik zin heb en niet te veel uitgeput ben

[jordywalther]

heel mooi en goed geschreven.
komt er nog een eind, ik wil wel weten wat er gebeurde nadat ze op de open afdeling werd geplaatst en wat er met de brief is gebeurd en of het verhaal nog een wending krijgt en de daders van de verkrachting worden gepakt

jordy

[jordywalther]

open afdeling ik bedoel de therapie

[Missy1234567890]

Echt mooi verhaal, Eend.
Knap hoe je van Felix, aanvankelijk een flat character 'een van de socio's', een round character maakt. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat


Er is me één foutje opgevallen: in je laatste stuk schrijf je dat Felix 22 is en daarvoor 24. Niet heel belangrijk, maar het viel me meteen op.

[Eend]

Missy1234567890 schreef op 07-09-2004 @ 19:26 :
Er is me één foutje opgevallen: in je laatste stuk schrijf je dat Felix 22 is en daarvoor 24. Niet heel belangrijk, maar het viel me meteen op.

Dacht ik al

Maar ik wist niet meer zeker of ik hem een leeftijd had gegeven en ik kon het niet terug vinden. Dus vandaar Ik zal er gelijk even verandering in brengen!

[Eend]

O, ik kan het niet meer veranderen

Naja, in mijn word staat ie nu wel goed

[Eend]

jordywalther schreef op 07-09-2004 @ 00:19 :
heel mooi en goed geschreven.
komt er nog een eind, ik wil wel weten wat er gebeurde nadat ze op de open afdeling werd geplaatst en wat er met de brief is gebeurd en of het verhaal nog een wending krijgt en de daders van de verkrachting worden gepakt

jordy

Pietje ongeduld

[Droomvlucht]

VersuRft van de medicijnen?

[Eend]

Aragnabite schreef op 09-09-2004 @ 17:21 :
VersuRft van de medicijnen?

Ook verandert (in word dan)

[Eend]

Vol spanning liep ze door de gang. Ze had nu eerst een gesprek met haar benadelaar en daarna zou haar eerste therapiedag beginnen. Er werd gezegd dat het een zwaar gesprek zou worden, dus ze had ook de volgende dag naar de therapie mogen gaan, maar ze wilde het gewoon proberen.
Zenuwachtig liep ze naar een blauwe deur en klopte op de deur. Toen haar behandelaar opendeed liep ze naar binnen. “Zo, hoe is het nu met je?”
“Het gaat…”
“Zeker een beetje zenuwachtig?”
“Ik ben eigenlijk eerder bang dat het weer verkeerd gaat.”
“Ja, dat valt te begrijpen, maar je bent nu ook wel een stukje verder en als ik dacht dat je het niet aan zou kunnen, dan had ik je nooit naar de therapie laten gaan.”
Femke staarde maar een beetje naar de grond. Ergens had hij wel gelijk, maar ergens baalde ze ook wel. Ze was zo bang dat ze dadelijk weer in de separeer terecht zou komen. “Oké, er zijn vandaag een aantal dingen die ik met je wil bespreken. Over sommige dingen zal je waarschijnlijk niet willen praten, maar ik wil het toch even voorgeschoteld hebben.”
“Welke dingen dan?”
“Ik wilde het hebben over je thuissituatie en over wat er vlak voor de opname gebeurd was.”
“Mag ik eindelijk een keer naar huis? Ik mis het gewoon heel erg.”
“Ja, daar wilde ik het strakjes over hebben. Ik wilde je eerst op de hoogte brengen van de situatie rond de verkrachting. Ondanks dat je geen getuigen hebt, is het wel handig om aangifte te doen. Je hoeft het nu nog niet te doen, maar misschien wanneer je wat sterker in je schoenen staat, dat je het wel wilt doen.”
“Ik doe geen aangifte. Ergens weet ik gewoon zeker dat ze het nooit meer zullen doen. En wat als ik aangifte doe en die jongens gaan me iets aandoen? Dan ben ik helemaal nergens meer veilig.”
“Zolang je hier bent, ben je veilig. Maar ik kan ook begrijpen, dat je geen aangifte wilt doen. Het is iets dat in jouw handen ligt en ik heb je op de hoogte gebracht van aangifte en mocht je het nou alsnog willen, dan moet je het gewoon aangeven aan mij of de sociotherapie. Wij kunnen je dan alsnog extra bescherming bieden voor jouw veiligheid.”
“Ik doe het niet. Nog niet…denk ik. Nee, ik wil het niet. Ik ben er niet aan toe.” zei ze en voelde weer lichte angst opkomen. De beelden van hoe ze vast lag en hoe ze verkracht werd kwamen weer in haar op. “Oké, dat is goed. Als je vragen er over hebt, moet je ze gewoon stellen.”
Ze knikte. “Zal ik doen.” zei ze en staarde weer naar de grond. Met haar rechter voet bleef ze cirkeltjes draaien en met haar linker voet probeerde ze de andere kant op te draaien. “Hoe zit het met mijn thuissituatie?”
“Ja, daar kreeg ik toevallig vrijdag een brief over. Het is voor jou niet zo leuk nieuws, maar ik denk, als psychiater, dat het wel een betere optie zal zijn. Je ouders hebben me laten weten, dat ze je niet langer in huis willen hebben. Ze willen meer aandacht aan je zus geven en met jouw probleemsituatie zal dat niet gaan lukken. Helaas voor jou, heeft de rechter dit bij je rechtspraak toen ook voorgesteld. Je ouders hebben me ook laten weten, dat ze gewoon elke maand het geld blijven storten en dat ze het aan jou overlaten of je na de opname naar een pleeggezin wilt gaan of dat je meer naar een leefgroep achtig iets wilt.”
“Ze willen me niet meer?” was het enige wat Femke nog uit kon brengen. Haar ogen stonden vol tranen en haar blik was wanhopig. “Wat voor dom kind ben ik dan gvd als mijn bloedeigen ouders me niet meer willen hebben?! Een zwaar klote kind ben ik! Ik heb niet eens meer een toekomst!” schreeuwde ze het uit. “Femke, doe eens rustig. Voorlopig zit je hier nog wel even en heb je alle tijd om alle dingen op een rijtje te zetten. Het betekend niet, dat als je Rechterlijke Machtiging afgelopen is, wij je gelijk op straat zetten. Wij geven dan gewoon de mogelijkheid om door te werken aan jezelf. Wij zullen je ook gewoon in onze zorgen opnemen. Ook zullen wij zorgen dat je een voogd krijgt, zodat bepaalde zaken gewoon geregeld kunnen gaan worden.”
“Ik hoef helemaal geen klere voogd! Mijn ouders hebben me gewoon het huis uitgetrapt. Ik ben gewoon een lomp ongelukje en ze zijn juist blij dat ze nu van me af zijn! Ik wil gewoon terug naar huis. Ik wil mijn katten knuffelen, in mijn eigen bed slapen, achter mijn eigen pc zitten en genieten op mijn eigen vertrouwde kamertje…” snikte ze.
Haar behandelaar raadde haar aan om, in plaats van naar de therapie, toch nog even een dagje op de afdeling het afdelingsprogramma te gaan volgen.

Het was nu al twee uur ’s middags en ze lag al sinds half twaalf op haar bed. Ze had geen trek en het enige waar ze aan kon denken was, dat ze nu eigenlijk gewoon een weeskind was. Haar thuis was de kliniek en ouders had ze niet meer. Ze had slechts een stel sociotherapeuten, die voor haar zorgden. Naast haar op bed lag een stapeltje met foto’s. “Dit was Stip.” Fluisterde ze tegen zichzelf, terwijl ze een foto aanwees met haar cyperse kater er op afgebeeld. Haar ogen liepen vol met tranen. “En dan deze lapjespoes, Miepie. Zij was mijn lieveling. Ze kwam altijd ’s nachts bij mij op bed liggen.” Zou ze dat nog steeds doen? Of zou Miepie haar al vergeten zijn? Ze had Miepie van haar opa gekregen toen hij nog leefde en nu werd ze zomaar spontaan van haar afgenomen. Niemand mocht Miepie van haar afnemen! Plotseling voelde ze een grondige haat voor haar ouders. Een gevoel van enorme woede en machteloosheid overviel haar lichaam. Haar lichaam kromp van alle spanningen in elkaar. Het leek wel alsof al haar spieren op slot schoten en ze zich alleen maar steeds verder aan konden spannen. Ze kreeg enorme buikpijn en huilde. Ze wilde het er uit schreeuwen, maar het lukte haar niet. Het enige wat uit haar mond kwam was een beetje gepiep.
Enige tijd bleef ze zo liggen. Het deed dan ook behoorlijk veel pijn toen ze zichzelf uit wilde rekken. Het leek wel alsof al haar spieren afgekneld waren geweest en nog nooit een andere beweging hadden gemaakt.
Voorzichtig stond ze op en liep in kromme houding naar de wc. In dezelfde kramperige houding liep ze weer terug. “Hé, gaat het een beetje?” vroeg Lia, die net over de gang liep. “Nee… Alles doet pijn.” antwoordde ze, terwijl ze zo stil mogelijk bleef staan. “Kom maar, ik zal je even helpen.” Lia stak haar arm uit en ondersteunde haar. “Zal ik even medicatie voor je halen?”
Knikken kon Femke niet eens. “Ja…” brabbelde ze. Ze wist niet eens welke medicijnen ze zou krijgen, maar alles was goed op dit moment. Zelfs gapen deed pijn. Met veel moeite pakte ze de foto van Miepie en legde die op haar hart in de hoop, dat Miepie haar zou steunen.

“Is dit je kat?” vroeg Lia toen ze terug kwam. “Ik had haar van mijn opa gekregen, die nu dood is. Maar ik zal haar nooit meer zien, omdat ik niet meer naar huis kan.” Weer begonnen de tranen te stromen. “Miepie was van mij…” snikte ze. “Och, meissie toch…” zei Lia en streelde haar armen. “Het is echt een moeilijke situatie waarin jij je nu verkeerd en ik kan best begrijpen dat je je zo rot voelt, maar weet je meid? Ik weet zeker dat je het gaat redden. Misschien kunnen we wel wat regelen omtrent Miepie. Kan ze niet tijdelijk bij je vriendin terecht?”
“Weet ik niet… Nog niet gevraagd.”
“Zal ik haar even bellen voor je?”
“Ja…als je wilt.” mompelde ze.
Lia liep weg en kwam ruim een kwartier later weer terug om te melden, dat haar kat tijdelijk bij haar vriendin terecht kon. Femke wist niet hoe dankbaar ze Lia kon zijn. Een klein beetje opgelucht sloot ze haar ogen en viel ze in slaap.

[light fighter]

benadelaar wie is dat

[Nijn*]

*zucht* Eindelijk! Vervolg! Erg mooi geschreven! Komt er snel meer?

[Sterretje*]

Leuke wending in het verhaal, maar wel sneu zeg! Het zal je maar overkomen...
Ik ben nog steeds zeer geboeid door het verhaal en hoop (snel ) op een vervolg.

[Eend]

light fighter schreef op 11-09-2004 @ 09:09 :
benadelaar wie is dat

kruising tussen een behandelaar en een adelaar, wist je dat niet eens?

[light fighter]

Eend schreef op 12-09-2004 @ 12:05 :
kruising tussen een behandelaar en een adelaar, wist je dat niet eens?

oh is dat het maar ik denk dat jij een behandelaar bedoelde????

[M@rco]

light fighter schreef op 12-09-2004 @ 12:29 :
oh is dat het maar ik denk dat jij een behandelaar bedoelde????

jup

[Eend]

Dat was ik
(vriendjes die niet uitloggen )

[Dromer_de_kers]

Mooi! Ik moest zowat huilen!

[annia]

Ik kan ook bij dit verhaal, het niet laten het te lezen. Ik wacht vol spanning het vervolg af.

[Eend]

Dromer_de_kers schreef op 18-09-2004 @ 00:32 :
Mooi! Ik moest zowat huilen!

niet huilen!

[Sterretje*]

Ik probeer écht geduldig te zijn, maar het duurt zoooooo lang....!!!!

Dit was ff een hint.
Please Eendje, tover ergens inspiratie vandaan want we willen MEER.

Liefs,
Chantal

[Nijn*]

Wat de ster zegt hè! Wij willen meer!

[Eend]

Jajajaja!!!!!!!!!!!

Ik heb alleen even geen motivatie. Ik heb al 7 regels van de nieuwe alinea geschreven...

[CSN]

Ooo .. ik heb het de afgelopen 2 dagen helemaal gelezen .. ik vind het erg mooi en boeiend .. ben benieuwd hoe het verder zal gaan!

[Eend]

CSN schreef op 28-09-2004 @ 17:04 :
Ooo .. ik heb het de afgelopen 2 dagen helemaal gelezen .. ik vind het erg mooi en boeiend .. ben benieuwd hoe het verder zal gaan!

Ik begin al

[Sterretje*]

......

Eendje?....Hoe zit het met het verhaaltje?...

[Dromer_de_kers]

ik zou een vervolg best op zijn plaats vinden

[Eend]

Ik kom niet echt verder

[Dromer_de_kers]

Eend schreef op 08-10-2004 @ 15:27 :
Ik kom niet echt verder

Dat is irritant. Ken het. Neem je tijd maar

[Eend]

Het is gelukt!

Nooit meer zal ze thuis kunnen wonen. Ze was nu eigenlijk gewoon een wees. Ze had niemand die om haar gaf, dus waarom zou ze nog doorgaan met het leven? Voor haar vrienden die ze nooit zag? Voor haar familie die haar nooit schreef? Voor haar klasgenoten die haar nooit belden? Versuft opende ze haar ogen. “Ja, waarom eigenlijk?” vroeg ze zachtjes aan zichzelf. “Ja, waarom nog?! Maak jezelf dan van kant! Doe het dan, je durft het toch niet!” schreeuwde een stem door de kamer. “Wel! Ik durf het wel!” schreeuwde ze terug. Uit woede greep ze een scheermesje. “Wil je het zien? Of kun je daar niet tegen?!”
De stem zweeg even en daarna kwam het gillend op haar af stormen. Femke hield haar handen over haar oren geklemd en zakte in elkaar. Toen de stem stopte ging de deur open. Franka keek haar even aan. “Doe je zo het licht uit?” zei ze en sloot de deur weer. Verdwaasd bleef Femke achter. Had ze nou niks over het mesje gezegd? Ze stond er met haar neus boven op! Het mesje legde ze terug op z’n plaats. Moest Franka niet weten van die stem die ze weer gehoord had? Boeide het haar wel dat zij zich zo rot voelde?
Vermoeid van alle spanningen kroop ze onder de dekens en viel ze in slaap.

Om kwart over zeven werd ze alweer gewekt. Nog steeds was ze erg vermoeid en dat op haar eerste therapiedag. Vermoeid stond ze op en geschrokken keek ze naar haar armen. Waar kwamen die krassen vandaan? Ze had toch het mes weggelegd of…? Verward keek ze in het rond en zuchtte. Als ze dit nu zou gaan melden, dan moest ze misschien terug naar de gesloten afdeling en dat wilde ze eigenlijk niet meer.

Ze moest diep in haar kast graven om een trui vinden. Wie trok er dan ook met dit weer een trui aan? Niemand had dan ook enorme krassen op z’n armen zitten.
Ze trok een driekwartsbroek en een trui met zakken aan en deed haar haar in een slordige staart. Ze deed haar schoenen aan zonder haar veters te strikken.
Ze spoot een geurtje op en liep naar beneden.
“Heb je het koud?’ vroeg Ashley en keek haar verbaasd aan. “Ja, best wel eigenlijk.” antwoordde ze en liep de huiskamer binnen waar al twee gedekte tafels stonden. “Dan hoeven we nu alleen nog maar te wachten op Timon en dan kunnen we gaan beginnen.” zei Felix en zette een pot thee op tafel. Toen na vijf minuten Timon er nog niet was begon iedereen maar met eten.
“Femke, heb je zo even?” vroeg Felix, die naast haar zat. Femke knikte en staarde naar haar lege bord. Ze had gehoord dat als je niks at, dat je het dan koud kreeg. Dat kon ze wel gebruiken bij een temperatuur van 18 graden. Ze schonk wat ijskoude melk in en nam een paar slokjes ervan. “Gadverdamme!” riep ze hardop. Ashley en Felix begonnen te lachen. “Lieveschat, die melk hebben we net met z’n allen apart gezet, omdat ie over datum was!” zei Ashley lachend. Geïrriteerd keek Femke haar aan en rende zo snel mogelijk naar de keuken om heerlijk zoete limonade er overheen te spoelen.
Nadat ze de limonade opgedronken had kwam ze weer aan tafel zitten. “Eet jij ook even wat?” vroeg Felix. “Ik heb geen honger.”
“Je weet wat de regels zijn, dus je eet gewoon een boterham.”
“En als ik weiger?”
“Femke, je eet gewoon die boterham!” sprak Felix haar streng toe. “O, sorry hoor! Ik wist niet dat je boos werd! Maar ik eet toch niet, want ik heb geen honger.”
“Moet ik je gaan voeren? Dat kan hoor, maar dan beslis ik wat er op je boterham komt.”
“Doe je toch niet. En voor de zoveelste keer IK HEB GEEN HONGER!” zei Femke en stond op. “Femke, nu ga je zitten!”
“Nee! Waarom zou ik?!”
“Als je nu niet gaat zitten heb je vanmiddag een gesprek met je behandelaar, Femke.”
“O, gezellig, mag ik thee en koekjes meenemen?!” spotte ze, maar ging toch maar zitten. Voor het eerst had ze echt geen zin om straks met Felix te gaan praten. Wat zeurde hij toch! “Fijn dat je weer bent gaan zitten, maar wil je ook even een boterham nemen?” vroeg hij weer rustig. Kwaad pakte Femke een boterham en legde die op haar bord. Ze sneed ‘m in stukjes en at ‘m op. “Vanmiddag wil ik dat je er ook beleg op doet.”

Het gesprek was er niet gezelliger op geworden. Ze moest van Felix in de pauze van de therapie naar hem toe komen om te vertellen hoe ze zich voelde. Dit was, omdat ze dan niet haar spanningen op kon bouwen en net als een jaar geleden zo door het lint kon gaan.
Om half tien begon haar therapie en ze herkende eigenlijk niemand meer. Ja, alleen Timon en Ashley van de afdeling, maar voor de rest zaten er allemaal nieuwe in.
De therapie begon met een dagopening. Iedereen vertelde hoe zijn dag gegaan was en of hun doelen bereikt waren. Hierna volgde een rollenspel. De jongeren moesten situaties inbrengen die ze moeilijk vonden en dan samen met iemand anders voorspelen zoals het eigenlijk had moeten gaan.
Femke vond het vermoeiend, maar nog niet echt zwaar. Ze hoefde nog niet helemaal mee te doen en keek vooral mee. Na deze therapie hadden ze een half uur pauze. Femke had na vanochtend helemaal geen zin om zich bij Felix te melden, maar deed dit toch maar.

De tweede helft van de therapie was wat leuker. Ze deden psychomotorische therapie. Door middel van een soort gymles werden dingen geoefend, zoals leiding geven en rolverdelingen. Dit deden ze in een tikspelletje. Telkens moest iemand anders iets aan het spel veranderen, zodat je je eigen inbreng had, maar ook even leiding gaf. Femke vond dat heel moeilijk, maar gelukkig hoefde ze nog niet helemaal mee te doen.
Omdat het zo goed was gegaan allemaal mochten ze op het laatst even voetballen met z’n allen. Ook kwam nu de dagafsluiting waarbij ze zichzelf een plus of een min moesten geven voor de doelen die ze zichzelf voorgelegd hadden.

Na deze therapie was Femke het wel zat. Ze had het bloedheet en ze moest nu ook nog eens met Felix de therapie nabespreken. Felix kon wat haar betreft door de grond zakken, want eerst ging ze lekker douchen en een koelere oplossing zoeken om haar armen af te dekken. Nog steeds herinnerde ze zich hier helemaal niks van. De krassen zaten er gewoon opeens.
Nadat ze haar trui uittrok slaagde ze even een gilletje. De krassen die er vanochtend hadden gezeten waren helemaal verdwenen! Maar ze wist zeker dat er krassen hadden gezeten. Femke raakte in paniek en trok snel een badjas aan en rende naar beneden.
“Help me! Het klopt niet meer, help…” riep ze door de gang heen. Tranen van paniek rolden over haar wangen. Ze bleef maar heen en weer rennen en was compleet de weg kwijt. “Femke? Femke, wordt eens rustig.” sprak een zachte mannenstem. “Kom, dan gaan we even in het kantoortje zitten.”
Ze liep achter Felix aan en ging naast hem op een stoel zitten. Haar benen liet ze heen en weer bungelen. “Wat is er aan de hand? Wil je dat vertellen?” vroeg hij rustig en gaf haar een kop thee. “Vanochtend werd ik wakker,” begon ze. “en toen zag ik allemaal krassen op mijn arm zitten. Ik kon ze voelen en aanraken. Ze waren er echt! En net keek ik weer en toen waren ze verdwenen. Ik word gewoon gek… Ik weet niet meer wat echt of nep is. Alles wat nep lijkt is echt en alles wat echt lijkt is nep.”
“En de krassen zijn echt verdwenen? Je zag ze niet meer?”
“Nee… Kijk maar.” Ze strookte de mouwen van haar badjas op en weer schrok ze. “Ze zitten er weer… Net waren ze echt weg! Geloof me…” weer raakte ze in de war. “Wat overkomt me?”
“Ik denk dat je gewoon even rustig aan moet doen. De krassen zien er niet zo ernstig uit, dat er wat op moet, maar ik kan je wel even je medicijnen geven. Wil je dat?”
Ze knikte en liep samen met Felix naar het medicijnenhok waar ze haar zonodige medicijnen kreeg.
Nadat ze nog even met Felix had gesproken ging ze even douchen om te ontspannen. Ze had toestemming gekregen om wat later bij het eten te komen, maar wel met de voorwaarde dat ze een boterham met beleg op at.

[Nijn*]

Als ik heel eerlijk mag zijn, vind ik dat het minder goed is dan de vorige stukken, het lijkt alsof je ineens een andere schrijfstijl hebt aangenomen ofzo? En ook nog wat foutjes;

'Lieveschat' moet niet aan elkaar

Dan gebruik je ook nog eens tweemaal in bijna dezelfde alinea; 'Maar ze hoefde nog niet volledig mee te doen'
Dat staat niet zo mooi.

En dan nog een zinnetje;

maar voor de rest zaten er allemaal nieuwe in.

Dat 'nieuwe' staat niet zo mooi.. mgoed da's mijn mening..

Verder vind ik het wel goed dat je toch doorgeschreven hebt!
En 'k kijk toch weer uit naar je vervolg!

Nijn*

[Eend]

Hmmja Werd ook afgeleidt tijdens het schrijven

Ik vond m ook niet echt geweldig

[Sterretje*]

Ik vond het nieuwe stuk juist net zo goed als al het andere... Het is echt leuk om het te lezen en telkens ben ik benieuwd hoe het verder zal verlopen.

[Droomvlucht]

Ik weet dat het flauw is om te 'uppen', maar ik vroeg me af: Komt er nog een vervolg?

Liefs,

Laura