leeg :|

[boe-1986]

ik heb hier al een tijd last van. ik voel me leeg. ik heb het idee dat ik niks voel. ik heb momenten dat ik wel wat voel. maar dat is dan meestal angst (voor de stemmen en beelden) en anders is het pijn. waar die pijn vandaan komt weet ik niet ik weet ook niet waar de pijn zit. het is niet van am of zo want dat doe ik al een x aantal maanden niet meer.

ik kan het gevoel niet om schrijven, alles wat ik doe lijkt zeg maar op de automatisce piloot te gaan.

thuis kan ik om de kleinste dingen helemaal uitflippen, zoals vanmorgen ook weer.
mijn zus en ik zaten naast elkaar aan tafel te ontbijten en ik vroeg of ze de theepot even aan wilde geven, zei zij kom maar met je kopje(ze wilde het dus voor mij inschenken) ik word om een of andere reden heelmaal pissig en toen mijn moeder zei dat ik niet zo onredelijk moest doen heb ik de rest van het ontbijt niks meer gezegd.

het lijkt alsof ik helemaal alleen sta terwijl ik ondertussen wel weet dat er best veel mensen om mij heen zijn die echt om mij geven.

ook kan ik er niet tegen om de hele dag thuis te zitten (ik heb nu herfstvakantie) niet dat ik school mis. maar meer de momenten dat ik alleen ben (al is het alleen maar naar school en terug fietsen) de stemmen en beelden die ik heb zijn enorm toegenomen in zeer korte tijd en slapen doe ik bijna niet meer. (hooguit drie uur per nacht (ook al zeg ik tegen iedereen dat het meer is om ze niet ongerust te maken)

ik heb gevraagd om medicatie verhoging aan degene waar ik gesprekken mee heb maar dat moet nog minimaal twee weken waachten omdat mijn psych op vakantie is. en volgende week kan ik helemaal geen gesprek hebben omdat degene met wie ik gesprekken heb dan ook op vakantie is.

ik ben bang dat ik dat niet trek. lichamelijk en geestellijk niet. zou ik bij de huisarts langskunnen gaan voor wat slaap pillen, of moet ik voor die twee weken vragen of een andere psych(die ik overigens wel ken van mijn in-take binnen die organisatie) tijd voor mij heeft? ik weet niet wat ik moet doen, wat ik kan doen.

sorry, volgens mij is dit nogal een zeur verhaal geworden. in ieder geval bedankt voor diegen die al tot hier zijn gekomen met lezen.

-x-

[city_of_angels]

ten eerste, echt super goed dat je al een tijd niet meer amt.
ik ken het gevoel wel. misschien kun je in de vakantie gewoon ook gaan fietsen enzo. dat deed ik iig altijd. ook zat ik dagenlang in mijn eentje in de bieb boeken te lezen enzo. dat hielp mij heel erg goed. verder deed ik simpele dingen zodat ik geen stemmen en rare gedachtes meer had, zoals breien en dat elke steek tellen ofzo. als ik een woedeaanval kreeg ging ik gewoon steeds 3 woorden herhalen... bijv. muis, noot, kaas. k weet t, t slaat nergens op, maar zo flipte ik tenminste niet elke keer uti. verder zou ik niet te snel naar een andere psych gaan, want dat had ik gedaan en dan maken ze zich altijd meteen uberbezorgd, maar als je t echt niet meer trekt kun je misschien idd t beste wel om meer medicatie vragen. heel veel sterkte en k hoop dat t allemaal snel weer wat beter gaat. en ik hoop dat je wat aan dit bericht hebt. kus

[boe-1986]

hey
bedankt voor de reactie. ik weet niet of ik wil fietsen heb niet echt de fut er voor. (of iets dergelijks) trek me meestal terug achter de computer.
vooral ook omdat als ik alleen naar de winkel ga mijn moeder zoiets heeft van wat ga je kopen?, waar ga je precies naar toe? kom je meteen terug? ik word er gek van. volgens mij controleert ze het liefst het bonnetje als ik terug kom. maar echt. ik heb het gevoel alsof ik niks kan op dit moment, laat staan am.

ik ben gewoon bang dat het mis gaat. ik ben sommige delen van de dag kwijt. alsof ik dat moment niet meegemaakt heb. alsof ik op dat moment iemand anders was. ik ben bang dat het geen nut heeft om door te blijven vechten omdat het al g*****domme al super lang duurt.

nu ik dit weer eens door lees heb ik weer een totaal ander gevoel. het ene moment lijkt het alsof ik niet weet wat een gevoel is en het andere moment word ik overladen door een bepaalde emotie. het is eng.

kan iemand zeggen wat ik kan/moet doen?

-x-

Als je bang bent dat je het niet redt, dan zou ik iig met je huisarts overleggen wat de beste oplossing heeft. Hij/zij kan je medicijnen voor schrijven als hij/zij denkt dat dat nodig is en dat dat zal helpen en/of je adviseren toch langs een andere psych te gaan.

Misschien kun je verder voor je zelf een soort 'dagritme' maken en dat ook opschrijven. Dan heb je en dagvulling en je kunt naderhand nog eens kijken wat je allemaal gedaan hebt. En misschien kun je ook elke dag minstens één ding met iemand anders doen.

Ik zou ook proberen je ouders iets te vertellen, al is het maar een heel klein beetje. Bv. hoe het zit met die woedeaanvallen, scheelt, denk ik, van beide kanten een hoop ergernis.

[Shitonya]

ik voel me ook wel is leef of alleen, hebben wel meer mensen. Conclusie: je bent een mens, gefeliciteerd

boe-1986 schreef op 28-10-2004 @ 22:35 :
ik heb hier al een tijd last van. ik voel me leeg. ik heb het idee dat ik niks voel. ik heb momenten dat ik wel wat voel. maar dat is dan meestal angst (voor de stemmen en beelden) en anders is het pijn. waar die pijn vandaan komt weet ik niet ik weet ook niet waar de pijn zit. het is niet van am of zo want dat doe ik al een x aantal maanden niet meer.

Hierboven staat waarschijnlijk de hele oorzaak van je lege gevoel. Want als je wat voelt, dan is het angst en pijn. Dat betekent dat je niets meer durft te voelen, omdat je bang bent dat je daar niet gelukkig van wordt. Angst voor alles, angst vooral voor stemmen, het maakt niet uit, leven in angst is niet goed.

Probeer eens op te schrijven waar je precies bang voor bent. En vraag je ook af waarom je er bang voor bent. Want heel veel dingen waar je bang voor bent, hoeven niet eens eng te zijn, omdat je in feite weinig kan gebeuren.

Zo was ik bang om contact te leggen met mensen omdat ik dacht dat ze me stom zouden vinden of zouden pesten en uitlachen. Dit beeld had ik gevormd omdat ik vroeger veel uitgelachen ben en totaal niet begrepen werd. Ik dacht dus, dat nieuwe mensen die ik leerde kennen, dat ook gingen doen. Toen ik mezelf had aangeleerd, dat dat niet altijd zo hoeft te zijn, ging het opeens beter.

Als jij bang voor die stemmen bent, laat ze toe. Laat zien dat je ze overwint en zij zullen bang voor jou zijn. Kortom: ga na waarvoor je bang bent. Eenmaal uit die angst (en dat kan opeens heel snel gaan) en je zult stralen.

ook kan ik er niet tegen om de hele dag thuis te zitten (ik heb nu herfstvakantie) niet dat ik school mis. maar meer de momenten dat ik alleen ben

Waarom? Kan je jezelf niet vermaken of ben je bang voor eenzaamheid? Pas als je alleen met jezelf kunt leven en anderen niet meer nodig hebt, heb je jezelf geaccepteerd.

Volgens mij snak jij naar liefde in de ruimste zin van het woord. En tegelijk willen de mensen om je heen je liefde geven, want je zegt zelf, ze geven om je. Toch gaat er dan iets mis, want je voelt nog steeds die behoefte. Wat ga je daar aan doen?

ik heb gevraagd om medicatie verhoging aan degene waar ik gesprekken mee heb maar dat moet nog minimaal twee weken waachten omdat mijn psych op vakantie is. en volgende week kan ik helemaal geen gesprek hebben omdat degene met wie ik gesprekken heb dan ook op vakantie is.

Ik heb altijd zeer mijn twijfels bij medicijnen. Ze geven je een beetje een vals gevoel. Lijkt je het niet beter om de oorzaak aan te pakken? Straks word je nog afhankelijk van die medicijnen en van de gesprekken die je hebt.

Mijn ervaring is dat gesprekken met hulpverleners verslavend kunnen werken. Ik verlangde ernaar om te praten, want dan kreeg ik aandacht en wijze raad. Maar eens houdt dat op en sta je er alleen voor. Dus als je je eigen kracht gebruikt, heb je die voor altijd. Die kracht heb jij ook, geloof me. Je moet alleen goed zoeken.

ik ben bang dat ik dat niet trek. lichamelijk en geestellijk niet. zou ik bij de huisarts langskunnen gaan voor wat slaap pillen, of moet ik voor die twee weken vragen of een andere psych(die ik overigens wel ken van mijn in-take binnen die organisatie) tijd voor mij heeft? ik weet niet wat ik moet doen, wat ik kan doen.

Je slaapt niet goed, maar je zei zelf dat je niet veel deed in de vakantie, ga eens een enorm lange wandeling maken of iets anders, en dat je moeder je zo controleert doet ze uit liefdevolle bezorgdheid, omdat ze totaal geen idee hebt wat er in je omgaat. Dus laat merken dat het ok is als je weggaat.

[boe-1986]

ik weet niet hoe het komt dat ik niet slaap, het is niet dat ik niet moe ben, dat is het totaal niet. want de dag uitzitten maakt me al moe genoeg. ik ben juist constant moe. ik denk dat ik te veel denk. een beetje een rare zin. maar ik denk te veel na. over bv hoe het zou zijn als ik nooit gepest was geworden. wat ik had moeten doen in heel veel situaties. ik weet dat dat verkeerd is omdat ik dan zo in het verleden leef. maar ik heb het gevoel dat dat het enige is wat ik heb. mijn heden kan ik niet aan op dit moment laat staan de toekomst.

en wat betrefd die medicatie, ik heb een godsgloeiende hekel aan medicatie en bewaak er misschien wel meer dan anderen voor om er niet afhankelijk van te worden. ik weet dat ik dan een soort zwevend gevoel kan krijgen. maar dat heb ik nu ook. ik heb het gevoel dat niks echt is o mij heen. alsof ik in een wereld is die verzonnen is.
ik heb ok een hekel aan die gesprekken maar ik weet dat ik ze nodig heb op dit moment. en ovrigens ik heb het gevoel dat ze me niet echt helpen ook al ben ik nu wel van de automutilatie af. ik heb wel mijn goede periodes gehad maar om nou te zeggen dat die lang duurden?

wat betrefd het leven in angst. i get used to it. ik ben het gewend. het is nog altijd angst. en ik ben ook bang voor angst. maar ik heb het gevoel alsof het een deel van mij is geworden.

wat mij ook bang maakt is dat ik weet dat je over veel dingen gelijk hebt.

ik denk dat ik na het weekend op bel voor medicatie of even naar de huisarts ga. want het enige wat ik nu weet is dat het zo niet gaat.

bedankt voor de reacties.

-x-