[verhaal] Geen titel.

Elk verhaal heeft een begin en mijn begin is halverwege. De eerste helft van mijn leven bevindt zich in een doorsnee provinciestadje in een doorsnee straat. Ik interesseer me op dat moment niet voor de wereld om mij heen. Ik glijd door mijn tijd als een ijzerdraadje door vette, grijze klei. Het regent soms, maar de zon schijnt ook wel eens en ik weeg de dagen tegen elkaar af tot er een amorfe massa ontstaat. Ik ken niemand, maar het geeft niet, want niemand kent mij. Ik vul mijn lege tijd met één woord in mijn hoofd: voorportaal. Omdat ik niet kan lezen, geen televisie kijk en zelden met iemand praat, weet ik nog niet wat dat betekent.

“Dag mooi meisje. Hoe heet jij?”
Ik probeerde in de richting van het vriendelijke geluid te kijken, maar mijn nekspieren wilden niet meewerken.
“Ik wil graag een foto van je maken, mag dat?”
Ik bad dat hij mijn zwijgen als toestemming op zou vatten en dat deed hij, mijn zielsverwant.
“Ik neem je mee, schoonheid. Jij hoort hier niet, jij moet de wereld zien.” En hij nam me mee. Hij legde me in de watten, hij kocht een prachtige koffer en mooie kleren voor me. Hij stopte me in bad en sponsde mijn gladde lichaam met alle liefde die hij in zich had af. Vaag wist ik dat dit ongewoon was en dat ik niet thuishoorde in zijn armen. Ik hoorde in die doorsnee straat in die doorsnee stad in dat doorsnee kikkerland, maar hij weerstreefde mijn twijfelogen en kuste ze dicht.
Hij bracht ons naar Parijs.
“Hier ga ik foto’s van je maken, mijn lief. Ik bevrijd je van je verleden en wees niet bang. Ik maak meer herinneringen voor je, met je, dan je ooit gehad hebt.”
Och, wat kon ik anders dan me overgeven? We beklommen de Eiffeltoren en hij zette me op het randje. Ik voelde me vrijer dan een vogel in de lucht, want ik wist hoe het gewortelde bestaan was.
Ik leerde zoveel daar. Ik schreef briefjes naar huis, kattebellen. Het liefst achterop de polaroids die onze hotelkamer bevolkten, want veel woorden had ik niet voor de leegheid achter me.
Ah, la cité d’amour! Maar ooit verliest Parijs haar vele gezichten en op dat punt besloot hij me naar Toscane te brengen. Meer foto’s van een andere ik, want hij en de lichtstad lieten hun sporen na. Mijn barsten leken te helen en ik glom en gloeide, klaar om het Italiaanse in me op te nemen als een leergierig sponsje. Voor het eerst sinds mijn ontstaan zag ik de zee. Hij klotste als de vijver in de tuin, maar oude herinneringen verbleekten en na een maand van fotosessies en leven-lachen-liefde vergat ik dat ik ooit een vijver had gehad.
“Ik ga je beroemd maken. Ik heb met de pers thuis gebeld en ze willen je. Ze willen je en jij houdt van de camera, wat kan er nog mis gaan?” Hij zwierde me in het rond en we reisden naar Sienna om mij naast de kracht van de paardenrennen te vereeuwigen. De eigenaar van een lokale drukker beloofde aan de wieg te staan van mijn Italiaanse bekendheid en drukte duizenden en duizenden prentbriefkaarten. Van mij. Helemaal van mij alleen. Maar wie was ik? Hij en het reizen hadden me opgevuld, maar mijn wezen was nog even blank en leeg als ooit. Goed, voorportaal galmde niet meer door mijn hoofd - ik wist nu wat het betekende - maar mijn harde hoofd zong nu een ander liedje van verlangen. Huis, huis, ik wil zo naar huis, mijn thuis. Die nacht brak ik en hij zette zijn ambities opzij voor ons en de liefde. Nog één keer waste hij me, nog één keer pakte hij me zorgzaam in. “Ik wil niet dat je kou vat.” Na uren van vliegen en wachten en taxi’s, stapte hij uit bij mijn huis.
“Daar zijn we dan, mijn liefste. Ik zal nog vaak langskomen en even naar je zwaaien. Zul je me niet vergeten?”

Hoe kan ik hem vergeten. Hij maakte me beroemd en hij probeerde mijn leegheid te vullen. Hij heeft alleen nooit beseft dat wat leeg is ook leeg moet blijven.

http://members.chello.nl/jkooijman2/k.jpg

[TopDrop]

ik vind dit een heel leuk verhaaltje!! ik had echt geen idee dat het over (***) ging leuk gedaan

[Excuses, het is niet mijn stijl, maar ik vind het zonde als je met zo'n spoiler de verrassing voor andere lezers weghaalt. Nogmaals excuses. LUH-3417]

Mooi. Tof om de clou in een plaatje zo naar voren te laten komen. Het laat een hoop op zijn plaats vallen. Feitelijk verplicht het je om het twee keer te lezen.

Op de stijl heb ik niets aan te merken. Ik ben eigenlijk niets vreemds tegengekomen, maar wel een hoop mooie zinnen en constructies. Je moet vaker schrijven. Ik weet niet hoe moeilijk dit je afging (ach, eigenlijk ook wel), maar het is niet terug te vinden in de tekst. Die is vloeiend en leest fijn.

Een kleine opmerking, misschien kritiek: Die kerel lijkt in de eerste introductie een beetje erg veel op een kinderlokker/pedofiel. Dat ligt misschien aan mijn belevingswereld, maar het viel me op. Geeft wel een ironisch lading mee aan het geheel dat volgt en wanneer de clou geopenbaard is, wordt die ironie geneutraliseerd en kunnen we er samen om lachen. Hm. Nauwelijks kritiek eigenlijk.

Meer schrijven.

LUH-3417

[Flshman]

Inderdaad ja

Ik klikte eerst op de link en las daarna de tekst.. Zucht..
Maar zelfs toen was hij nog fijn, je hebt geen enkel idee waar het nou eigenlijk over gaat.

De kinderlikker, inderdaad ja.. Hehehe

Wat een freudiaanse tikfout, menneke.

LUH-3417

[Flshman]

LUH-3417 schreef op 16-11-2004 @ 13:08 :
Wat een freudiaanse tikfout, menneke.

LUH-3417

Dit is een aardige tekst, waar ik toch wat ambivalent tegenover sta. Ik zal proberen mijn gevoel in woorden om te zetten.

Ten eerste is de stijl vrij solide. Je schrijft lekker korte zinnen, die desondanks niet staccato overkomen. Je gebruikt mooie woorden, hier en daar een originele metafoor, hoewel de taal niet altijd even goed uitpakt ('amorfe massa' - past niet in het taalgebruik, 'Ik glijd door mijn tijd als een ijzerdraadje door vette, grijze klei' - wekt door overmatige binnenrijm de lach op). Ik heb zo snel geen storende taalfouten kunnen ontdekken.

De structuur is vervolgens wat minder. Het verhaal heeft een duidelijk begin en een duidelijk einde, maar aan de ontwikkeling daartussen schort het een beetje. Het verhaal dreigt na verloop van tijd een beetje saai te worden, hetzij doordat het vrij droge beschrijving van handelingen blijft (ondanks aardig taalgebruik), hetzij doordat je als lezer geen flauw idee hebt (of kunt hebben), waarover het hier nu eigenlijk gaat. Er gebeurt eigenlijk niet veel noemenswaardig en als dat wel gebeurt, dan kunnen we dat als lezer niet weten. De veelbelovende inleiding maakt de belofte dus niet waar.

Ook was het naar mijn smaak beter geweest om de verrassende verklaring niet in het geheel te bewaren tot na het einde, zodat het niet als een volledige deus ex machina overkomt. Het zou op zijn minst beter zijn geweest de clou aan het einde van het verhaal te verwerken, in plaats van daarna.

Rest mij - gezien mijn culturele achtergrond - iets dieper te graven dan wellicht nodig is. In dat geval zou je kunnen concluderen dat het verhaal hier het lege bestaan van jongeren betreft en dat zij zoeken naar erkenning, dat in dit geval vinden en achteraf concluderen dat het niet voldoenend is. Een leuk en kritisch onderwerp, wellicht niet bewust gekozen, maar het is altijd verademend om te lezen dat niet iedere jongere geilbekkend MTV-iconen nahopst.

In het geheel genomen vind ik het een redelijk goed en creatief geschreven tekst, dat wat opbouw betreft wat spannender had moeten zijn en meer naar het ontluisterende einde had moeten toewerken.