Kinderen..

[pluizeb33stje]

Mijn vriend en ik zijn nog jong.. welbepaald 20 en 18, maar we hebben wel regelmatig een gesprek over onze toekomst. Hij werkt en hij wil binnen een paar jaar alleen gaan wonen. Wij hebben al gesprekken gehad over samenwonen.. maar ook over kinderen.

Hij zou dolgraag later twee kindjes hebben.. maar ik heb helemaal geen behoefte aan kinderen. Ik vind het heel mooi, die kleine schatjes, als ik ze van op afstand zie.. maar ik zie me in de toekomst niet direkt met kinderen.

Dit heeft ook te maken met een familie-probleem. Hij begrijpt men standpunt wel, maar toch wil hij het niet uit zijn hoofd zetten, zijn droom van een gezinnetje met twee kinderen. Hij ziet ook alleen maar de voordelen van kinderen en staat nooit volledig stil bij de last die kinderen met zich meebrengen.

Hij zegt wel dat hij me nooit tot iets zou dwingen waar ik me niet goed bij zou voelen.. maar je blijft met twee om over zulke zaken te beslissen.. en nu ben ik bang dat dit later vroeg of laat gaat botsen.. heeft iemand advies???

[Angeles]

Oei, dat is een moeilijk probleem. Kijk, aan de ene kant is het heel simpel, als jij geen kinderen wil dan gaat het over. It takes two to tango, en bij zoiets als kinderen krijgen zijn geen compromissen mogelijk, dat is iets waar je allebei compleet achter moet staan. Het is niet iets waar je aan begint om de ander een plezier te doen.

Je weet natuurlijk nooit hoe het loopt - en dat zeg ik niet omdat je nog jong bent of omdat ik denk dat je nog niet weet waar je het over hebt. Maar later kun je er ook anders tegenover staan, of misschien staat hij er dan wel anders tegenover. Ik zou nu proberen, hoe moeilijk het ook is, om dingen even op zijn beloop te laten, misschien dat jullie later wel hetzelfde denken over de toekomst.

Als dat niet zo is... tja, in het geval van kinderen is het zoals ik al zei simpel: degene die het niet wil krijgt z'n zin, want kinderen krijgen is iets waar je het allebei volledig mee eens moet zijn. In dat geval is de keuze aan hem: of hij moet zich er bij neerleggen dat zijn kinderwens niet in vervulling zal gaan, of hij moet op zoek gaan naar iemand die zijn kinderwens wél kan vervullen (waarbij hij ook geen garantie heeft dat het daadwerkelijk gebeurt). Hij zal in elk geval jouw keuze moeten respecteren.

[Spyker]

Eerst maar even wachten of je het kinderenkrijgenstadium überhaupt wel haalt met die kerel...
Je moet ook nog gaan studeren, denk niet dat je leven dan hetzelfde blijft als nu. Bovendien zal jouw visie op het kinderen krijgen echt wel anders zijn als je begin 30 bent (wat mij de ideale leeftijd lijkt om kinderen te krijgen)

[pluizeb33stje]

Ik denk niet dat er veel aan mijn mening gaat veranderen.. want dan zou ik op 10 jaar wel heeeeeeeeeeeeeeel erg moeten veranderen.. dingen die in je verleden gebeurt zijn vergeet je niet zomaar.. en dit is hetgene wat me hoofdzakelijk beïnvloed.
Het gaat om familiale problemen en die zal ik van men leven niet vergeten.. ik ga niet het hele verhaal doen.. maar mensen die weten waar het overgaat.. bv. mijn beste vriendin, begrijpen het best dat wanneer ik zeg dat ik niet snel van opinie zal veranderen.

Ik zal niet met volle zekerheid zeggen dat we het kinderstadium gaan bereiken samen.. maar ik zeg het wel met 90% zekerheid.

[Angeles]

Als jouw standpunt over kinderen krijgen niet verandert dan zal hij zich daar bij neer moeten leggen en dan heeft hij twee opties: bij jou blijven en accepteren dat zijn kinderwens niet in vervulling zal gaan of het uitmaken en op zoek gaan naar een andere vrouw die hem wellicht wel een kind kan geven.

Nouw jah, het is nogal logisch dat jij kinderen niet in jouw leven ziet passen, je hebt nog geen leven waar kinderen in passen..

Dit was eerst ook iets met mij en mijn vriend, maar dan andersom. Ik was degene die kinderen wil, hij degene die dat absoluut niet wou. We hebben er veel over gepraat, ik heb hem duidelijk uitgelegd waarom het zo belangrijk voor me is en waarom ik het zo graag wil. Hij heeft uitgelegd waarom hij het niet wou (hij zag zichzelf niet als vader, hij wou niet zo'n leven als zijn ouders, hij kon het niet in zijn leven passen etc.) Hij is zelf enig kind en weet dus niet hoe liefde voor een broertje of zusje kan voelen, wat bij een kind nog sterker is. Ik heb een broertje van 9, en ken dit gevoel wel.

Hij is echt bijgedraaid inmiddels.. Hij is eerst naar misschien gegaan, en nu naar waarschijnlijk. Dit komt denk mede door al mijn argumenten, bovendien ziet ie hoe mijn ouders leven en hoe het met mijn broertje is en ziet op die manier dat het ook anders kan, meer zoals hij het wil.

Dit verhaal zal je niet helpen, maar ik wil alleen maar zeggen dat ik me hier nu nog niet druk over zou maken. Voor hetzelfde geld verander jij nog van gedachten op het moment dat je het meer voor je kan zien, en los kan zien van dat familieprobleem en dergelijke. Je bent nog zo jong, leef wat meer in nu, kinderen is nog zo ver weg.. Probeer dat niet nu al een probleem te laten worden, de tijd zal je de antwoorden wel geven

[pluizeb33stje]

Nou.. hij heeft me wel uitdrukkelijk gezegd dat hij mijn mening respecteert en dat hij me nooit tot iets zou dwingen wat ik echt niet zou willen.. ik heb wel een hele lieve vriend. Hij weet ook perfect welk probleem er in mijn familie voor heeft gedaan.. dus hij begrijpt de situatie ook wel volkomen.. maar ik vind het ook zo erg voor hem dat zijn droom nooit werkelijkheid word.

En een kind hebben dat je niet wenst is niet leuk voor de ouder en ook niet voor het kind. Want dan krijgt het kind het gevoel dat het ongewenst is.. NU maakt hij er geen problemen van.. maar later.. dat is het probleem.. NU begrijpt hij me volkomen..

[pluizeb33stje]

Nou.. mijn familieprobleem draait om mijn broers.. mijn ouders hebben niet veel liefde van mijn broers gehad.. ik ook niet trouwens.. en daar heeft het veel mee te maken.. ik ga hieraan niet te veel woorden aan vuil maken want ik heb het er heel moeilijk mee..

[Divinity] schreef:
Ik denk niet dat er veel aan mijn mening gaat veranderen.. want dan zou ik op 10 jaar wel heeeeeeeeeeeeeeel erg moeten veranderen.. dingen die in je verleden gebeurt zijn vergeet je niet zomaar.. en dit is hetgene wat me hoofdzakelijk beïnvloed.
Het gaat om familiale problemen en die zal ik van men leven niet vergeten.. ik ga niet het hele verhaal doen.. maar mensen die weten waar het overgaat.. bv. mijn beste vriendin, begrijpen het best dat wanneer ik zeg dat ik niet snel van opinie zal veranderen.

Oh, je kan heel erg veranderen in 10 jaar, bovendien is er zoiets als het verwerken van je problemen, bovendien zit je in een situatie waar kinderen totaal niet inpassen. Wanner jij jouw probleem hebt verwerkt, ermee gedeald hebt en het hebt kunnen accepteren, in een situatie zit (dus ten eerste al samenwonend, ten tweede met een baan en dergelijke) waar kinderen echt een mogelijkheid zijn, kun je heel erg van gedachten veranderen. Mijn moeder wou op jouw leeftijd absoluut geen kinderen, en ja, omdat er in haar eigen gezin heeeel erg veel mis zat, waar ze nog altijd problemen van heeft. Maar nu heeft ze het er zelfs moeilijk mee dat ze er maar 2 heeft, en geen 3..

[Angeles]

Het is heel vervelend dat zijn droom geen werkelijkheid kan worden, maar er is helaas toch echt geen compromis mogelijk. Je kunt niet een beetje een kind krijgen, of half een kind of parttime een kind. Je krijgt een kind of niet. En je kunt wel optrekken met de kinderen van een ander of een huisdier nemen om voor te zorgen of zoiets dergelijks, maar dat is toch geen vervanging van wat je werkelijk wil, bij lange na niet zelfs. Helaas is het bij dit soort dingen (of je het wil, want of het gebeurt weet je sowieso nooit zeker) ja of nee, er is geen tussenweg.

Het is moeilijk, maar het is wel goed dat je je niet laat overhalen. En voor je vriend zal de tijd uitwijzen of hij er mee kan leven of niet, zonder kinderen. Maar daar zou ik me nu nog maar niet al te veel zorgen over maken, daarvoor is het nog te vroeg. Dat is alleen maar zonde van je leuke tijd met hem.

Ja meis, je kan heel moeilijk gaan doen en nu al een heel probleem maken van iets waarvan je niet eens weet of het ooit een probleem zal zijn..

En verder, wat betreft jouw probleem..

Jij bent jouw ouders niet, jouw kinderen zijn jouw broers niet, dit moet je los van elkaar leren te zien. Jij hebt invloed op je eigen leven, op je eigen kinderen, en kan nu totaal geen idee hebben van hoe dat zal zijn. Er is dus een probleem met jouw broers, en daar heb je het nu heel erg moeilijk mee, maar dit betekent niet dat dit altijd moeilijl zal blijven..

Om maar ff nog duidelijker te maken. Mijn moeder komt uit een gezin van 8 kinderen, zij was een van de oudsten en meest volwassenen, haar eigen moeder had totaal geen leven, zorgde alleen voor de kinderen, haar vader heeft haar en haar zusje jarenlang misbruikt. Haar 2 broers waren hoogbegaafd en eisten zo erg veel aandacht op etc. etc. etc. Heel veel dingen in dat gezin die mis zaten, er werden haar totaal verkeerde dingen geleerd enz. Daarom wou ze geen kinderen, tot ze zich besefte dat zij een individueel persoon is en zelf controle heeft over haar leven en het bij haar dus niet hetzelfde hoeft te gaan als in het gezin waarin zij is opgegroeid..

Ga niet nu al zo sterk over zoiets nadenken zonder te weten hoe het verder zal gaan, hoe jouw leven eruit zal zien, of jouw mening zo zal blijven, en hoe jij jouw gezinssituatie leert accepteren..

Spyker schreef:
Je moet ook nog gaan studeren, denk niet dat je leven dan hetzelfde blijft als nu.

Niet iedereen gaat in z'n studententijd alleen maar neuken en bier drinken.

Overigens ben ik het wel eens met wat je erna zei, namelijk dat je maar eens moet kijken hoe je over kinderen denkt op je 30e. Grote kans dat je er dan heel anders tegenover staat.

nare man schreef:
Niet iedereen gaat in z'n studententijd alleen maar neuken en bier drinken.

En niet iedereen gaat studeren

Sorry dat was flauw.

ontopic: Idd kijken hoe je over iets van 10 jaar over kinderen denkt.

[edit] typo [/edit]