Dringende vraag...

[Anno 1986]

Hallo Allemaal,

Vorig jaar is bij mij - na een lange opname - dysthemie en een persoonlijkheidsstoornis vastgesteld. Nadat ik ontslagen was heb ik ambulante hulp gezocht, en daarna heb ik deze afgerond. niet direct omdat de klachten over waren; maar vooral omdat er een stuk 'acceptatie' bij kwam kijken. Na zo'n lange opname, en zoveel gesprekken in de ambulante zorg was ik op een gegeven moment natuurlijk uitgepraat. Ik had de dingen die ik wilde leren geleerd, en mijn leven leek weer lekker op rolletjes te lopen.

Na meerdere tegenslagen (die heb je met dysthemie wel vaker) breekt de tegenslag van nu mij een beetje op. Ik wordt een beetje gek van alles, en heb tot twee keer toe een paniekaanval gehad. Dit was voor de vakantie, en ik dacht dat de vakantie mij wel goed zou doen. Zo geleek het ook, in de eerste instantie...

Vandaag ben ik echter toch maar naar de huisarts gegaan. Inloopspreekuur, en ik kreeg natuurlijk niet de huisarts die ik wilde. Deze vrouw is wel goed, maar weet maar weinig van me. Mijn andere arts is wat meer betrokken, en neemt mij wat serieuzer. Ik deed mijn verhaal met de vraag of ze iets voor me had. Misschien toch maar iets van medicatie om mijn stemming wat te stabiliseren. Maar nee; daar was ik te jong voor. Te jong?!! terwijl ik vorig jaar toch echt antidepressiva vorogeschreven kreeg van hun!!!

Natuurlijk begreep ik haar zorgen, maar ik ging wel een beetje tegen haar advies is. Zij adviseerde om weer gesprekken te volgen. Maar ik zie daar het nut niet meer zo van. Die gesprekken hebben tuurlijk zin; als er dingen zijn die anders moeten, waar ik niet blij mee ben, etc. Maar alles zit me zo mee de laatste tijd! Alles gaat goed, en ik heb geleerd wat ik wilde leren. Alleen mijn gevoel laat me in de steek. En dáár kan ik maar weinig invloed op uitoefenen...

Mijn huisarts was het daarmee eens, maar wilde het toch proberen. Misschien was er stiekem toch iets?! Neee! Dat was er niet. Dat zei ik niet om iets te verdringen, maar dat was er gewoon écht niet! Ik heb het haar gezegd, maar ze luisterde niet. Toen stelde ik voor om er nog even over na te denken, en vervolgens zelf te bellen voor een eventuele afspraak bij mijn oude hulpverlener. Maar dat wilde zij wel even doen, "het is belangrijk dat ik jedaarin over de drempel help"...GRRRR

Nu ik erover nadenk vind ik het nergens op slaan. Te jong?! Moet ik mi jdan eerst zes jaar zo rot gaan voelen, om vervolgens - als mijn jonge jaren al lekker verpest zijn - toch medicatie te kunnen krijgen?T erwijl ik trouwens gewoon 19 ben... Ik begrijp het niet!

Mijn vraag aan jullie; is er iemand die dit ook heeft? En misschien wel medicatie gebruikt? Helpt dit een beetje, etc.?

Ik ga namelijk een afspraak maken bij mijn andere huisarts, en haar dan toch een aantal dingen vragen. Misschien begrijpt zij het allemaal wel iets beter.

SORRY VOOR HET LANGE VERHAAL HOOR! MAAR HET MOEST ER FF UIT!

Grtjs.

[I-alone]

Hoi!

Wat gek zeg dat het nu opeens niet meer kan.
Ik heb helaas geen enkele ervaring hiermee, maar ik denk dat het wel een goed idee is om alsnog met die andere huisarst te praten, misschien dat je er dan verder mee komt.

Succes iig.

[I-alone]

Nouja, helaas? Gelukkig voor mij, maar ik had je graag willen helpen...

[Eend]

Whahaha, wat slecht!

Ik slik al vanaf mijn 16de anti depressieva en ben nu ook 19. Ik vind dat gedoe van je huisarts nergens op slaan. Misschien wilt ze het door een hulpverlener voor laten schrijven en heeft ze 'te jong' als slap excuus genomen.

[stereophonic]

ga buiten spelen en met bomen knuffelen enzo..
das veel beter voor je dan al die pillen..
tuurlijk heb je een ziekte ofzo.. ik heb er geen verstand van, maar als een dokter tog zegt dat je beter met mensjes kunt praten dan op de 19 al aan de anti-depresieva te zitten zal dat heus wel zo zijn ze heeft er voor geleerd..
doe tog blij zijn enzow

my god is with you
much luck

[Anno 1986]

Ja, het slaat naar mijn idee ook nergens op. Ik begrijp haar twijfel wel heel erg (heb vorig jaar een erg serieuze overdosis genomen van die antidepressiva)...maar volgens mij wist zij dat niet eens. Ze las ook niets uit de computer enzo, dus ik vraag het me af.
Bovendien; die andere arts (die mij toen die antidepressiva voorschreef) weet dat wel, en heeft mij later nog wel eens andere dingen voorgeschreven> met diverse afspraken moet dat toch ook op te lossen zijn?

PFFFFF, vervelende ellende!

Grtjs, en bedankt!

[Anno 1986]

stereophonic schreef op 18-01-2005 @ 16:20 :
ga buiten spelen en met bomen knuffelen enzo..
das veel beter voor je dan al die pillen..
tuurlijk heb je een ziekte ofzo.. ik heb er geen verstand van, maar als een dokter tog zegt dat je beter met mensjes kunt praten dan op de 19 al aan de anti-depresieva te zitten zal dat heus wel zo zijn ze heeft er voor geleerd..
doe tog blij zijn enzow

my god is with you
much luck

Ja...en zó simpel ligt het dus níet...

Dokters zijn ook maar mensen en hebben ook niet altijd gelijk.

Je kunt iig een "second opinion" vragen aan je eigen huisarts, lijkt mij.

[Nona]

Wilde je medicijnen voor je depressie of voor je paniekaanvallen? Dat zijn wel twee heel verschillende dingen...

[Anno 1986]

Ik ga ook een 'second opinion' vragen denk ik...

Medicatie voor die depressie of die paniekaanvallen, ik denk dat het meer voor die depressie nodig is. Wanneer dat een beetje stabiliseerd, en ik een beetje rustig van binnen ben verdwijnen die paniekaanvallen hopelijk ook vanzelf...

Maar goed; ik zal morgen eens bellen voor een afspraak. Die andere huisarts zou me vandaag bellen, maar ik heb niets gehoord! Het zal wel...

Grtjs!