Advertentie | |
|
25-01-2005, 15:26 | ||
Citaat:
Ik vind hem mooi, ben benieuwd naar het vervolg
__________________
Het werkelijke leven is een veel oppervlakkiger gedoe dan men zichzelf bekennen wil. (T. Thijssen)
|
25-01-2005, 18:49 | |||||
Citaat:
Citaat:
Citaat:
misschien kun je iets aan je zinsbouw _eranderen? al is het maar een uitroepteken plaatsen, de zinnen korter maken. daarnaast lijkt me dit ook een erg lange reactie op zo'n _oor_al. Citaat:
ik ind het een goed erhaal, benieuwd hoe je 't erder wilt breien! . (en nee, mijn F doet het niet ). |
25-01-2005, 18:58 | ||
Citaat:
|
29-01-2005, 16:01 | |
In het begin vond ik het nogal korte zinnen op elkaar en kon ik het plaatje niet zo voor me halen, later in het verhaal merkte ik dat er een soort warmte vanuit ging. De stem die het verhaal verteld is heel nadenkend en mooi als je er in zit. Het begin heb ik daarna overgelezen en floep daar was het beeld van een vakantie.
Echt mooi! |
30-01-2005, 15:58 | |
In de verte zag ik je al staan, je houding onveranderd. De uitdrukking op je gezicht was echter hard, je haar was lang en smoezelig, je kleding vuil en je stonk verdacht veel naar rook en alcohol. Desondanks vloeg ik je om de nek en knuffelde ik je langdurig. Je stribbelde niet tegen en drukte je hoofd tegen het mijne. “Zus,” fluisterde je. Ik meende iets nats op mijn wang te voelen, tranen. Maar of die van jou of mij waren wist ik niet.
“Ik heb je gemist,” zei ik nadat ik een kus op je ongeschoren wang drukte. Je sloeg een arm om me heen en loodste me naar het vervallen huis aan de overkant van de straat. Voor de ramen zaten planken getimmerd, bekliederd met graffiti. Misselijkmakende woorden en zwarte hakenkruizen begroetten mij. Binnen zag ik gelijk de armoedige toestand waar je al meer dan een maand van je leven gesleten had. In een hoekje lagen kleden en een paar kussens op oude matrassen. Aan het plafond hing een peertje, dat het vertrek amper verlichtte. Ik rook de geur van marihuana en andere bewustzijnverruimende middelen. Op de grond stonden en lagen flessen. Sommigen leeg, anderen nog ongeopend. Je keek erna alsof het de normaalste zaak van de wereld was en liet je vallen op één van de matrassen. “Kom maar zitten hoor.” Je gebaarde me dat ik kon gaan zitten, maar ik aarzelde. Eigenlijk was ik liever blijven staan. Het zag er allemaal zo vies uit dat ik er onpasselijk van werd. Maar om je niet teleur te stellen nam ik toch naast je plaats. Ik zag een twinkeling in je ogen, ik kon aan je zien dat je het fijn vond dat ik je was komen opzoeken. Om geen stilte te laten vallen begon ik te vertellen over mijn school, sport en wat er gaande was in de wereld. Maar onderwerpen zoals thuis en de zoekactie naar jou liet ik achterwege. Je luisterde aandachtig en stelde af en toe een vraag. Het was bijna weer ouderwets gezellig, waardoor ik op dat moment pas merkte hoeveel ik je had gemist. “Lieverd,” zei ik zacht toen er een einde was gekomen aan mijn verhaal en ik keek je doordringend aan. Je ogen werden blauwe plasjes, je onderlip begon te trillen. Ik had je een heleboel vragen te stellen. “Waarom is alles veranderd? Heb je ons alleen maar verlaten om hier met je vrienden te blowen en te zuipen?” Over mijn woorden moest je blijkbaar even nadenken, zoekend naar een juist antwoord. Je wendde je hoofd van mij af. Ik zag hoe je gespannen met je handen je knieën had vastgepakt. “Thuis kan ik niet mezelf zijn. Ik moet altijd maar die strenge regels van papa en mama naleven. Ga ik een bepaalde grens over, dan worden mij allerlei dingen verboden. Ze letten zo verdomd veel op me. Daar kan ik niet tegen!” Op de manier hoe je thuis uitsprak, met spot en ironie, gaf mij een klap in m’n gezicht. “Pa en ma hebben het beste met je voor, die regels waren er voor je eigen bestwil. Ze waren er om ervoor te zorgen dat je niet ontspoorde en dat onze ouders je niet oog zouden verliezen. Maar jij, zo dwars, trekte je er niets van aan. En nou zie je wat ervan is gekomen! Wil jij je hele leven hier in dit krot doorbrengen? Je hebt geen opleiding, geen geld, niets. Alleen drank en drugs.” “Ik wil hier niet mijn hele leven doorbrengen. Dat is zonde. Ik kan beter ergens anders heen, zonder problemen, zonder mensen die mijn grenzen beperken, zonder mensen die zich met mijn leven bemoeien. Een plek waar ik me thuis zal voelen, en dat is niet hier.” “Kom naar huis! We kunnen hulp voor je zoeken, je problemen oplossen en je meer vrijheid geven.” Ik wist dat het tevergeefs was, je zou toch ‘nee’ zeggen. En we wisten allebei dat wat ik zei, niet waar was, maar ik wilde niet dat je op deze manier uit mijn leven ging verdwijnen. “Nee Esther, dat kan ik niet meer. Ik wil geen hulp, alsjeblieft. Laat me nou maar.” Tegen jouw laatste woorden had ik niets in te brengen. Je overhalen was onmogelijk, je beslissing zat al te diep geworteld. Het enige wat ik kon doen was het te accepteren. Hoeveel smart het me ook deed. Maar voordat ik het zou slikken, brandde in mij nog één vraag. Wat was jouw probleem? Ik wilde het graag van je horen, maar je was opgestaan en ijsbeerde aan de andere kant van de kamer wat heen en weer. De puf en de durf had ik niet om te vragen of je weer wilde gaan zitten. Ik hield me wijselijk stil en staarde in het niets. In mijn ooghoek zag ik dat je een fles van de grond pakte, opendraaide, en aan je mond zette. Je dronk het als water. Waarom was je zo geworden? Ik steunde met mijn hoofd in mijn handen en dwong mezelf rustig in en uit te ademen, voordat ik in snikken uit zou barsten. “Is er iets?” hoorde ik je zeggen. Je stem klonk koud en kil. “Ik denk dat ik maar weer eens opstap. Er valt toch niet meer met je te praten. Waarom zeg je niet wat er met je aan de hand is?” zei ik, proberend mijn stem net zo te laten klinken als die van jou. “Bemoei je nou niet zoveel met mijn zaken, wil je? Ik hoef er niet over te praten, met niemand.” Met een zucht stond ik op en opserveerde je voor de laatste keer. Je was mooi. Nog één keer wilde ik met je knuffelen, nog even over je krullenkop aaien en een kus op je wang geven. Voor de laatste keer. Jij wilde dat kennelijk ook en je omsloot me met je armen. Je krullen kriebelen in mijn oor en je handen verwarmden mijn rug. “Sorry dat ik zo eigenwijs deed, maar ik wil het er echt niet over hebben. Je zal het wel begrijpen. Niet nu, maar later.” Je fluisterende stem bezorgde me kippenvel over mijn gehele lichaam. “Ik hoop het, want ik maak me zorgen. Mijn broertje mag niets ergs overkomen.” “Wees niet bang, alles komt goed met mij. Ik vind m’n plekje wel.” Samen liepen we naar buiten. Twee kleine musjes vlogen speelse achter elkaar aan. Misschien waren het wel broer en zus. “Ga en kom nooit meer terug. Je zal me niet meer zien, hoeveel pijn het me ook zal doen.” Tranen vulden mijn ogen en ik keek je aan. Je blik was ijzig, zonder gevoelens. Ik wist dat ik nu moest gaan, wegrennen van deze plek, dit alles achter me laten. Mijn benen begonnen te hollen, steeds sneller. Op de hoek van de straat draaide ik mij nog één keer om. Je stond er nog steeds, kijkend naar mij. Dag broertje, dacht ik, het ga je goed. - - - - - Ik weet niet of ik er zo een vervolg op ga schrijven. Ik ben van plan het helemaal te herschrijven en het even net iets anders te doen. Er is al een schema enzo, dus wie weet zien jullie over een tijdje de vernieuwde versie. Bedankt dat de meeste van jullie het mooi vinden. Hopelijk wordt het straks nog mooier. |
31-01-2005, 13:15 | |
Mooi!!
Ik vind het leuk dat je in ik-perspectief schrijft, maar dat de broer "jij" is. Ik denk dat dat heel snel gaat storen (zeker als het nog langer wordt dan dit), maar in dit verhaal is het juist mooi
__________________
Het werkelijke leven is een veel oppervlakkiger gedoe dan men zichzelf bekennen wil. (T. Thijssen)
|
31-01-2005, 15:32 | ||
Citaat:
__________________
Het werkelijke leven is een veel oppervlakkiger gedoe dan men zichzelf bekennen wil. (T. Thijssen)
|
31-01-2005, 15:34 | ||
Citaat:
|
31-01-2005, 15:36 | |
Heej duivelaartje. Ik heb zojuist je hele verhaal doorgelezen. Bij het eerste deel had ik het gevoel dat er een klein beetje wat miste.. (echt een heel klein beetje) Maar het tweede deel maakte het weer helemaal goed Je hebt een heerlijke stijl, lekker makkelijk om te lezen. Soms zijn er een paar hakkelende stukjes, maar dat compenseer je met gemak met de vloeiende stukken. Het laatste gedeelte van het tweede deel was lief, mooi, ontroerend. Sipmakend verhaaltje.. maar wel goed geschreven.. Ik kijk uit naar het volgende deel!
__________________
Zo. En dat is weer een genot voor het oog.
|
31-01-2005, 16:52 | ||
Citaat:
Dat is het enige wat ik mis in je verhaal, af en toe lijk je je niet helemaal in te leven in de situatie, en daardoor is dat voor de lezer ook niet meer te doen. En ja, dit is uit het eerste stuk, de tweede moet ik nog lezen. Maarja, als je toch weer helemaal overnieuw begint, neem het bovenstaande daarin even mee. Hij is wel goed
__________________
Recht voor je raapje!
|
Advertentie |
|
|
|
Soortgelijke topics | ||||
Forum | Topic | Reacties | Laatste bericht | |
Verhalen & Gedichten |
[Verhaal] Vrouwenopvang Fryslân Verwijderd | 17 | 05-03-2007 14:12 | |
Verhalen & Gedichten |
[Verhaal] Gootsteenontstopper Verwijderd | 10 | 13-12-2004 14:35 | |
Verhalen & Gedichten |
tja...een verhaal..ofzo Romie | 11 | 08-07-2004 06:11 | |
Verhalen & Gedichten |
[kort verhaal] F.'s verhaal Just Johan | 2 | 23-02-2004 13:41 | |
Psychologie |
Stap in het verhaal van de ander-Topic. Dreamerfly | 31 | 11-11-2003 18:30 | |
Verhalen & Gedichten |
verhaaltje b-z | 7 | 03-05-2003 21:17 |