“Prachtig!” en keek lachend naar mijn bleke gezicht,
pijnlijke steken achtervolgden in elk gewricht,
mijn korset verborg mijn zwaargewicht.
En pijnlijk lachend, leek ik tevree.
Twee kilometer verder zakte knieën op de grond.
Hoe zwijgen ook probeerde, ik was lichtelijk gewond.
Rode lippen werden roder, zo groeide mijn mond.
En pijnlijk lachend, leek ik wederom tevree.
------------------------------------------------------
Sorry, ik kon de sarcastische titel niet laten