dorre doodsbeenderen

[=zwart wit=]

dorre doodsbeenderen


ik ben het zat
zover over de streep te zijn
te worden tot min zeven
te zijn als een oervallei
dorre doodsbeenderen
weerkaatsend het geluid
van bot tot bot
van merg tot merg
oneindig tot

eeuwig - tot in der

het schreeuwt vanbinnen
de echo klinkt lang na
in de hoge zuilen van mijn bestaan
maar voor het tot de hemel reikt
is het reeds tenietgedaan
stuk geslagen op de harde rotsen
van mijn wezenlijk bestaan

en de frequentie van mijn echoën
blijft van bot tot bot
weergalmen

(..)

en alles wat ik zeg
vind z’n weerklank
in de botten
van gestorvenen
en in de doden echoot het
van onbekend verlangen

en daarbij
stapelt zich op
de ledigheid
tot
de langste weg
naar de laatste hemel

[=zwart wit=]

ik heb wat strofes weggelaten, ook buiten de (..) om.
het was ook wel een erg lang gedicht, zomaar in een opwelling geschreven. de tussenstaande stukjes kunnen ondertussen ook weer een ander gedicht vormen. de verhaallijn is nu misschien wat minder duidelijk, maar anders was hij ook weer afwijkend geweest.

graag zie ik uw commentaar tegemoet .

[*nerwen elensar]

Vind hem echt wel speciaal en het stoort zéker niet dat hij zo lang is. Leuk hoe je speelt met klanken, de 1e strofe is m'n favoriet. Heel leuk als je die luidop voorleest
Het einde is ook sterk. Goed gedaan

[Halogeen]

Ik zou toch eigenlijk wel het hele gedicht willen lezen. Nu vind ik eigenlijk alleen de laatste twee strofen mooi. Van die eerste strofen is het echt overduidelijk dat dat in een opwelling is geschreven. Wat men noemt een "gevoelsgedichtje".

[=zwart wit=]

Halogeen schreef op 06-02-2005 @ 11:28 :
Ik zou toch eigenlijk wel het hele gedicht willen lezen.

ik ben het zat
zover over de streep te zijn
te worden tot min zeven
te zijn als een oervallei
dorre doodsbeenderen
weerkaatsend het geluid
van bot tot bot
van merg tot merg
oneindig tot

eeuwig - tot in der

het einde was definitief
toen het er was –onopgemerkt-
leek het een eeuwigheid te duren
voor ik zag wie ik was

het schreeuwt vanbinnen
de echo klinkt lang na
in de hoge zuilen van mijn bestaan
maar voor het tot de hemel reikt
is het reeds tenietgedaan
stuk geslagen op de harde rotsen
van mijn wezenlijk bestaan

en de frequentie van mijn echoën
blijft van bot tot bot
weergalmen

want ik ben alleen
in deze wereld
hij 's helemaal van mij

en ik ben de enige
die deze waarheid heeft ontdekt
ik voel me marco polo die
nu de waarheid
die achter de horizon strekt
ontdekt heeft maar
niet weet van zijn eigen bestaan

hoe moet het anders
als je voelt
dat je reeds min zeven jaar
ophield te bestaan?

alles wat ik zeg
vind z'n weerklank
in de botten
van gestorvenen
en in de doden echoot het
van onbekend verlangen

en daarbij
stapelt zich op
de ledigheid
tot
de langste weg
naar de laatste hemel

--------
sterker nog, hij was nog langer. de rest ben ik -helaas- kwijt.

de strofe en ik ben de enige ~ die deze waarheid heeft ontdekt vind ik zelf minder, istie ook - denk ik-, maar dat is eigenlijk wel de hele kern waar het omdraaide. het is verder natuurlijk ook wat naief geschreven, mss kan ik het geheel nog wat aanpassen.

bedankt voor de reacties trouwens!

Ik hou wel van het persoonlijke gerant, zo schrijf ik soms ook. Soms struikel ik over wat dingen, denk ik dat je beter kunt, maar andere vloeien zo weg. Maar ik denk ook dat je het kunt bewerken, inkorten, minder langdradig kunt laten zijn, dat je niet in herhaling valt.

het is trouwens
vindT zijn weerklank ^^.

Maar zoiets vind ik een leuk uitgangspunt.

Hé, leuk om van jou ook eens een gedicht te lezen, zoveel post je er niet
Ik moet het nog even laten bezinken, maar ik vind het juist wel wat hebben dat het zo lang is. Je kunt het misschien nog wat beter uitwerken, maar je hoeft hem dan toch niet per se in te korten? Het is niet dat het erg saai wordt, of dat het erg dubbelop is.
Ik vind hem mooi
Niets mis met 'gevoelsgedichtjes' trouwens.
En o ja, ik vind
en daarbij
stapelt zich op
de ledigheid
tot
de langste weg
naar de laatste hemel
erg mooi.

[xineof]

Ik vind het een erg ambitieus gedicht, vanwege de lengte en de serieuze gedachtes over thema ed. Ik herken de rode draad, al vind ik het zonde dat je deze met name door woordgebruik erin verwerkt hebt: ik zie eigenlijk té veel de woorden beenderen / echo ed.

Verder vind ik dat het gedicht soms een beetje rammelt; het is namelijk érg moeilijk imo om in deze vorm te dichten, en daarom zie ik wel dingen die ik minder vind - wat niet wegneemt dat ik het geheel prettig vind lezen en het intelligent geschreven vind -. Een paar voorbeelden:

de echo klinkt lang na
in de hoge zuilen van mijn bestaan
Echo's klinken toch meestal na tussen de zuilen? In de ruimte die met zuilen geconstrueerd is?

en de frequentie van mijn echoën
...
en alles wat ik zeg
...
en in de doden echoot het
...
en daarbij

Imo zijn telkens de zinnen met 'en' beginnend niet zo sterk: het wordt hierdoor nogal een opsomming.

Veel kritiek dus, maar in het stukje tussen de streepjes hierboven kun je lezen dat ik het geheel vind.

[=zwart wit=]

ook bedankt voor het commentaar mutant & thoughtful.

ik ben het zeker met jullie (allemaal) eens. eigenlijk heb ik nog niet echt gesleuteld aan dit gedicht, er ook verder niet echt aan gewerkt of veel mee gedaan. het kwam er ineens totaal uit, eigenlijk .

@xineof, ik bedoelde eigenlijk meer in de zuilen. niet zozeer dat het tussen mijn zuilen -goed, wat het zijn doet er niet toe - weergalmt, maar juist erin, in elk opzich. nou ja, lekker boeiend allemaal, maar ik denk dat ik het wel goed neergezet heb zoals ik het ook daadwerkelijk bedoel.

en over je opsomming, dat benadrukt juist mijn gevoel van de oneindigheid van de leegheid in mijn zuilen . en dit, en dat. iig de laatste laat ik staan, maar op zich heb je wel gelijk, en ik kan er zeker iets mee doen! dank je wel.

[Tsasil]

Ik ben het met Mutant & Halogeen eens dat dit vooral een gevoelsgedicht is, en nogal ongepolijst. Voor een echt gedicht een beetje te ruw zeg maar.

Maarrrr: Ik denk dat hij als songtekst/muziekaal gedicht/voordraagstuk geweldig zou zijn. Ik heb geprobeerd hem een beetje hardop voor te lezen, en door de veelvuldiheid aan klanken en door de mogelijkheid om bepaalde woorden een nadruk te geven wordt het een pracht aan geluiden. Alleen heeft het gedicht, door zijn ruwheid, dat extra steuntje wel nodig. Ander heeft hij gewoon te weinig impact.

Ook kun je de opsommingen dan wat karakteristieker maken, door dat muzikaal bijvoorbeeld te benadrukken.