Graven (verhaal)

[nijs]

Graven

Het begon al in haar vroege kinderjaren, het graven. Ze was, als we op vakantie naar zee waren, altijd op het strand te vinden, waar ze diepe kuilen groef. Wanneer papa en mama weer terug wilden naar onze tent en alles al hadden ingepakt, spitte ze fanatiek door, perfectionistisch als ze was. Later zat ze ons altijd dicht op de huid, door constant ‘waarom’-vragen op ons af te vuren. Ze nam niet genoegen met de buitenkant, alles moest tot de kern doorgrond worden. En als ze in al deze dingen niet meteen haar zin kreeg, kon ze ons dagenlang op de spits drijven met een oeverloos gejammer. Papa en mama hadden vaak ruzie over haar. Papa schreeuwde dat mama zich niet zoveel van haar moest aantrekken en mama stond erop dat papa strenger moest worden. Ik denk dat mama niet tegen haar kon, iemand die schaamteloos zoveel van haar wilde weten, en vooral al scheen te weten. En zij, ze was voornamelijk op zoek naar herkenning. Vooral van haar ouders, van wie ze een product was, en in wie, zonder het zelf te weten, enkele eigenschappen herkende.

Later, toen ze ouder werd, speelde ze steeds minder met de kinderen op school. Ze werd door hen buitengesloten. Dit verbaasde me niet, ze vertoonde erg vreemd gedrag waardoor niemand hoogte van haar kon krijgen. Bovendien waren haar cijfers zodanig goed, dat het medeleerlingen afschrok. Terwijl haar leeftijdsgenoten zich bezigden met de Spice Girls, stortte zij zich volledig op boeken, ze verslond er honderden. Vooral psychologische romans. Deze bevredigden soms voor heel even haar diepste verlangens, maar dat mocht niet lang duren. Haar honger naar herkenning scheen ongetemd. Nooit schreef een boek precies over haar gedachten, over de manier waarop zij de wereld beleefde. Nooit vond ze precies wat ze wilde lezen. Ook dagboeken van klasgenoten, die ze stiekem doorbladerde, bevatten geen van de dingen waar zij naar zocht. De beschreven pagina’s hadden het over jongens, paarden en meer van zulke dingen. Ze was wel gefixeerd door mama’s dagboek. Dat was veel persoonlijker, en herkenbaar. Ze had nooit gedacht dat mama ook zulke gevoelens had, die niet in boeken stonden. Maar als ze mama vroeg, kapte zij haar vragen af, bang om herkend te worden.

Maar zij ging verder, op zoek naar herkenning. Want ze kon zichzelf niet leren kennen, als ze geen herkenning had. Mama had voor haar afgedaan, en papa, die was zo anders. Ze zocht het bij volwassenen, dat had ze nu wel geleerd. En ze vond het. Een vriendin van mama was altijd heel lief voor haar. Ze mocht er vaak langskomen, ze kwam vaker dan mama. Steeds meer dingen vertelde ze haar en samen praatten ze erover. Zij vertelde, de vriendin van mama knikte en herkende. Vroeger was zij zelf ook zo.

Ze had gegraven en gevonden, door mama’s vriendin leerde ze zichzelf kennen. Bij de vriendin voelde ze zich eindelijk thuis. Ze wilde er niet meer weg, nooit meer, ze wilde zichzelf niet weer verliezen. Ze viel op de herkenning.

Voor de eerste keer dat ik serieus een verhaal schrijf. Wat vinden jullie ervan?

[Vogelvrij]

De eerste keer? Wauw, dan vind ik hem helemaal echt goed Het leest erg prettig, vind ik en het is leuk dat je twee betekenissen van graven op die manier verwerkt. Alleen vind ik het eigenlijk een beetje jammer dat ze die vriendin van haar moeder vindt, geloof ik Ik weet niet, voor mijn gevoel hoort ze eigenlijk eeuwig zoekende te blijven, of het moet op een andere manier eindigen. Maar dat is denk ik gewoon persoonlijk

[nijs]

Dat valt me hartstikke mee! Dat je het makkelijk vind lezen enzo, want ik vond het best spannend om dit te posten. Misschien heb je gelijk met het eeuwig zoekende blijven, maar ze kan die vriendin niet eeuwig voor zichzelf hebben, dus misschien blijft ze ook wel zoekende, als je snapt wat ik bedoel

[duivelaartje]

Ik vind het einde niet zo heel sterk, jammer, want je bouwt wel spanning op naar het einde. Het onderwerp is niet bijzonder origineel, er wordt vaak geschreven over 'hoog begaafde' kinderen, maar jij gaf er een iets andere wending aan.

En niet het woord 'wou' gebruiken! Spreek-taal. 'Wilde' is het. Verder zag ik - toen ik het las - een kromme zin, maar ik kan 'm zo een-twee-drie niet terug vinden.

Maar niet slecht voor zo'n 'eerste' keer!

[nijs]

De wou´s heb ik veranderd in wilde. Dat regeltje was ik even vergeten Hebben jullie misschien nog een andere suggestie voor het einde? Ik kan namelijk niet echt een andere wending verzinnen.

[Vogelvrij]

duivelaartje schreef op 18-02-2005 @ 15:51 :
Ik vind het einde niet zo heel sterk, jammer, want je bouwt wel spanning op naar het einde. Het onderwerp is niet bijzonder origineel, er wordt vaak geschreven over 'hoog begaafde' kinderen, maar jij gaf er een iets andere wending aan.

En niet het woord 'wou' gebruiken! Spreek-taal. 'Wilde' is het. Verder zag ik - toen ik het las - een kromme zin, maar ik kan 'm zo een-twee-drie niet terug vinden.

Maar niet slecht voor zo'n 'eerste' keer!

Moet het per se over een hoogbegaafd persoon gaan dan? Want ik herken mezelf er ook best in, maar ik ben toch niet bepaald hoogbegaafd

En als ander einde... Tsja, dat weet ik niet precies, ik zou haar eeuwig laten zoeken, maar weet ook niet hoe je dat goed kunt uitwerken.

[nijs]

Graven

Het begon al in haar vroege kinderjaren, het graven. Ze was, als we op vakantie naar zee waren, altijd op het strand te vinden, waar ze diepe kuilen groef. Wanneer papa en mama weer terug wilden naar onze tent en alles al hadden ingepakt, spitte ze fanatiek door, perfectionistisch als ze was. Later zat ze ons altijd dicht op de huid, door constant ‘waarom’-vragen op ons af te vuren. Ze nam niet genoegen met de buitenkant, alles moest tot de kern doorgrond worden. En als ze in al deze dingen niet meteen haar zin kreeg, kon ze ons dagenlang op de spits drijven met een oeverloos gejammer. Papa en mama hadden vaak ruzie over haar. Papa schreeuwde dat mama zich niet zoveel van haar moest aantrekken en mama stond erop dat papa strenger moest worden. Ik denk dat mama niet tegen haar kon, iemand die schaamteloos zoveel van haar wilde weten, en vooral al scheen te weten. En zij, ze was voornamelijk op zoek naar herkenning. Vooral van haar ouders, van wie ze een product was, en in wie, zonder het zelf te weten, enkele eigenschappen herkende.

Later, toen ze ouder werd, speelde ze steeds minder met de kinderen op school. Ze werd door hen buitengesloten. Dit verbaasde me niet, ze vertoonde erg vreemd gedrag waardoor niemand hoogte van haar kon krijgen. Bovendien waren haar cijfers zodanig goed, dat het medeleerlingen afschrok. Terwijl haar leeftijdsgenoten zich bezigden met de Spice Girls, stortte zij zich volledig op boeken, ze verslond er honderden. Vooral psychologische romans. Deze bevredigden soms voor heel even haar diepste verlangens, maar dat mocht niet lang duren. Haar honger naar herkenning scheen ongetemd. Nooit schreef een boek precies over haar gedachten, over de manier waarop zij de wereld beleefde. Nooit vond ze precies wat ze wilde lezen. Ook dagboeken van klasgenoten, die ze stiekem doorbladerde, bevatten geen van de dingen waar zij naar zocht. De beschreven pagina’s hadden het over jongens, paarden en meer van zulke dingen. Ze was wel gefixeerd door mama’s dagboek. Dat was veel persoonlijker, en herkenbaar. Ze had nooit gedacht dat mama ook zulke gevoelens had, die niet in boeken stonden. Maar als ze mama vroeg, kapte zij haar vragen af, bang om herkend te worden.

Maar zij ging verder, op zoek naar herkenning. Want ze kon zichzelf niet leren kennen, als ze geen herkenning had. Mama had voor haar afgedaan, en papa, die was zo anders. Ze zocht het bij volwassenen, dat had ze nu wel geleerd. En ze vond het. Een vriendin van mama was altijd heel lief voor haar. Ze mocht er vaak langskomen, ze kwam vaker dan mama. Steeds meer dingen vertelde ze haar en samen praatten ze erover. Zij vertelde, de vriendin van mama knikte en herkende. Vroeger was zij zelf ook zo.

Ze had gegraven en gevonden, door mama’s vriendin leerde ze zichzelf kennen. Bij de vriendin voelde ze zich eindelijk thuis. Ze wilde er niet meer weg, nooit meer. Ze viel op de herkenning. Helaas, mama’s vriendin niet. Wat ze gevonden had kon ze niet vasthouden, ze offerde zichzelf aan een eindeloos verlangen.


-------------------------
Ik heb het einde wat veranderd, vinden jullie het verhaal zo beter?

[Vogelvrij]

Ik weet het eigenlijk niet Ik denk dat ik hem wel wat beter geworden vind, maar ben nog steeds (over het einde dan, hè, want de rest vind ik echt kei goed) niet echt enthousiast... Maar ja

[nijs]

Oke, bedankt voor jullie reacties dan laat ik het einde denk ik zo. En ik heb het trouwens niet geschreven met de bedoeling dat de hoofdpersoon hoogbegaafd was

[nijs]

@ Grim: heb je misschien nog meer te zeggen over het verhaal dan alleen maar smilies?

Het kwam op me over alsof de hoofdpersoon was beschreven als een hoogbegaafde.

[SiemdeCyper]

Ik vind het erg leuk. Leuk idee en goed geschreven, alleen het einde is iets te zoetsappig. Had het leuker gevonden als het einde of open of slecht was.

Maar verder

[Vogelvrij]

nijs schreef op 21-02-2005 @ 17:02 :
Oke, bedankt voor jullie reacties dan laat ik het einde denk ik zo. En ik heb het trouwens niet geschreven met de bedoeling dat de hoofdpersoon hoogbegaafd was

Hartstikke goed dan

En ik had dat ook niet echt het idee, dat het een hoogbegaafd iemandje was, hoor, dus ik vind hem gewoon gaaf verder