19-07-2002, 11:38
|
|
|
Je hebt sociale fobiën als plankenkoorts, bang zijn om te eten voor anderen, bang zijn om gebruik te maken van openbare toiletten maar ook een zogenaamde 'Generalized Social Fobia' wat inhoudt dat je bang bent voor vrijwel alle sociale activiteiten (naar buiten, naar de winkel, feestjes etc etc etc).
Over mij hebben ze vroeger gezegd dat ik een potentiele persoon was om die Generalized Social Fobia te ontwikkelen (vroeger was ik al onwijs verlegen, ze dachten daardoor dat ik misschien wel geestelijk gehandicapt was...). Inmiddels voel ik van mezelf dat het niet goed gaat. Naar bovenste drie sociale fobiën (plankenkoorts, bang om voor mensen te eten, bang om gebruik te maken van openbare toiletten) heb ik ook echt moeite om in een winkel te lopen of naar een feestje te gaan... Ben van plan er hulp voor te gaan zoeken, maar dat is een behoorlijke drempel... Wie heeft dit ook? Weet iemand specifieke kenmerken? 
|
| Advertentie | |
|
|
|
|
19-07-2002, 11:48
|
|
Verwijderd
|
komt me ergens wel bekend voor
de eerste, plankenkoorts wel, maar de 2e en 3e weer niet maar feestjes wel, daar ga ik eigenlijk nooit naartoe. Ja, verjaardagsfeestjes van vriendinnen, maar nooit naar de disco ofzo. Maar met naar de winkel gaan heb ik weer geen problemen. (Sorry hier heb je ook niet zo veel aan...)
|
|
19-07-2002, 11:52
|
|
Verwijderd
|
Ik ben wel bekend met sommige sociale fobieen. Zo lukte het mij amper een spreekbeurt te houden en voelde ik mij nooit echt op mijn gemak onder mensen.
Bij mij lijkt het echter alsof ik er gewoon uitgegroeid ben .. althans, ben nog wel een beetje onzeker en terughoudend, maar niet dermate dat het mij belemmerd bij mijn dagelijkse activiteiten. Wat bij mij waarschijnlijk hielp, is het feit dat ik gedwongen werd dingen zelf te doen .. en naarmate ik steeds vaker dingen alleen deed, des te minder 'spanning' ik erbij voelde. Je went er gewoon aan ofzo..
|
|
19-07-2002, 12:37
|
|
|
|
De eerste drie voorbeelden zijn overigens dingen die bij veel mensen voorkomen, in meer of mindere mate...
Als ze je echt belemmeren in je doen, wordt het gezien als echte fobie.. Bij mij hebben ze me altijd belemmerd, spreekbeurten, voordrachten altijd veel problemen mee gehad (vaak viel ik naderhand flauw van de opgebouwde spanning). Ook heb ik een enorme hekel aan restaurants.. ik probeer altijd zo netjes mogelijk te eten en eet dus heel langzaam (kleine hapjes) vaak heb ik ook helemaal geen honger een schaam ik me telkens enorm, waardoor er ook dingen mis gaan (laat drinken vallen, bestek weet ik veel). En openbare toiletten gebruik ik niet, kan ik echt vergeten. Ook al moet ik nog zo nodig, daar ga ik dus écht niet in he... (geen idee waar ik bang voor ben... dat mensen me horen ofzo..) Met de 'Generalized Social Fobia' bedoel ik dus dat het je echt moeite kost iets sociaals te ondernemen, je het echt als drempel beschouwd zeg maar.. Iemand die niet naar een disco wil heeft geen fobie, maar gewoon andere interesses...
|
|
19-07-2002, 12:53
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
 Ik had nog geen 3 jaar geleden moeite ermee naar de kapper of de supermarkt te gaan .. en als ik buiten liep met de hond ontweek ik regelmatig mensen. Probleem was dat ik mezelf helemaal had afgezonderd en daardoor steeds meer moeite had in de omgang met mensen. Ik was van school af en werkte bij mijn vader, wie dan ook de enigste was op kantoor waarmee ik een woord wisselde. Mijn collega's negeerde ik het eerste jaar bijna geheel.. Dit veranderde enigzins sindsdien ik per se mijn rijbewijs moest gaan doen van mijn vader. Toen moest ik ineens zelf met het openbaar vervoer (waar ik ook een ontieglijke hekel aan had) helemaal naar de stad voor theorielessen .. ten einde weer in een soort klaslokaal te zitten, waar ik vroeger al helemaal gek van werd  Maarjah, uiteindelijk viel het allemaal wel mee. Ik verbaasde iedereen daar, doordat ik binnen een uur alle 850 theorievragen uit mijn hoofd geleerd had (grotendeels door redenatie, was enkel speciale gevallen onthouden)  Tevens kreeg ik een rij-instructeur die heel vriendelijk was en continu gesprekken met mij probeerde aan te knopen .. waardoor ik na een paar lessen ook wat losser werd. Maar goed, ik doe grotendeels nog alles bewust. Als ik naar een openbaar toilet ga, moet ik mezelf per se kunnen isoleren .. in die zin dat de deur op slot moet kunnen. Daarna volgt een hele redenatie in mijn hoofd dat het niks uitmaakt als mensen mij horen .. het is immers normaal te pissen daar. De gedachtes zijn er deels nog dus, maar ik laat mij er niet meer door belemmeren .. ik denk altijd: "ik ben ook maar een mens in een verklaarbare situatie" In de supermarkt had ik bijvoorbeeld ontieglijk problemen ermee iets aan iemand te vragen .. maar door mijn redenatie zeg ik nu "ik ben hier de klant en diegene zal best bereid zijn mij te helpen, dus kan ik het ook vragen" .. Klinkt misschien vaag, maar elke stap die ik neem, is dus bewust.
|
|
|
19-07-2002, 13:00
|
|
|
|
Dat doe ik dus ook zo, bij elke stap nadenken, mijn actie goed praten zeg maar... Dan lukt het me uiteindelijk ook wel naar de winkel te gaan, maar bij de kassa verlies ik het meestal van de angst en wordt ik bang.. Als ik dan hebt betaald en wisselgeld krijg, krijg ik dat noooit goed in mijn portemonnee. Probeer altijd zo gepast mogelijk te betalen daardoor...
Ik merk ook, sinds ik samenwoon, dat ik de telefoon niet op durf te nemen  Vroeger had ik daar geen problemen mee, mensen verwachtten min of meer dat ik daar was omdat ik de dochter ben van mijn vader.. Maar hier is dat anders... Ik probeer me nu voor te nemen wél op te nemen, maar de drempel is na afgelopen maanden best hoog geworden...
|
|
19-07-2002, 13:15
|
|||
Verwijderd
|
Citaat:
Ik moet ook altijd mijn portemonnee ergens op kunnen leggen  Citaat:
Ik neem elke dag wel telefoontjes aan, dus ja.Iemand opbellen is echter wel altijd even diep ademhalen, maar ik doe het wel. Het wordt ook steeds eenvoudiger Wat bij mij is: ik merk dat, afhankelijk van de diverse primaire en secundaire aspecten uit de omgeving, een bepaalde situatie altijd geheel te controleren valt. Op het moment dat ik controle heb, vervalt dan ook de angst. Dus wanneer ik iemand opbel, heb ik al nagedacht over bijna alles wat diegene mij misschien zal vragen Ook als ik uitga of wat dan ook, heb ik altijd al een scenario in mijn hoofd zitten .. heb ik een keer aan moeder verteld, die verklaarde me voor gek Maar goed, al met al kan ik ermee leven. In het begin was alles erg moeilijk, ik verviel gewoon in mijn eigen wereldje van computeren en werk. Alles daarbuiten was eng. Doordat ik echter steeds meer alles zelf moest doen en gewoon haast continu geconfronteerd werd met mijn angsten, leerde ik ermee omgaan. Ik heb nu vaak ook zoiets van "ja, ik weet dat ik nu bang ben, maar het moet toch gebeuren" .. bijvoorbeeld als naar de dokter of tandarts moet. 1 bijwerking: ik verloor in die periode ongeveer 18 kilo aan gewicht door de stress .. voelde me haast altijd misselijk. Dus misschien is het wel beter als je er hulp voor zoekt, want de angsten kunnen erger worden. Het had met mij immers ook helemaal fout kunnen aflopen; die kans hoef jij niet per se te nemen
|
||
|
19-07-2002, 13:21
|
|
Verwijderd
|
Jemig, dat lijkt me echt heel erg moeilijk!!
Ik heb er zelf geen last van, vroeger denk ik wel eigenlijk, of niet zo ernstig, maar in bepaalde mate.. Maar ik geloof niet dat het echt een fobie was.. Ik durfde alleen nooit iets te kopen en alleen met de bus en al dat soort dingen. Nu durf ik een stuk meer.. Ik voel me nog steeds niet op mn gemak en alles, maar kdurf wel. Het belemmert me wel in de zin dat ik nog altijd geen echt bijbaantje heb gehad, alleen klusjes op mn vaders werk enzo.. Maar ik durf niet, ik wil zoiezo niet in een winkel werken want dan krijg ik veel te veel met mensen te maken.. dat soort dingen.. Mja.. ik groei dr aardig overheen.. eigenlijk.. Kmoet me altijd wel weer ff ergens overheen zetten, als ik met mensen weg ga, naar een feestje en dat soort dingen, maar ik doe het wwel
|
|
19-07-2002, 13:42
|
|
|
|
Ik heb een sociale fobie (angst) gehad (en ik ben nog wel wat sociaal angstig, maar ik loop niet meer voor bepaalde dingen weg en probeer mij juist met de dingen te confronteren, die ik moeilijk vind......dit heeft mij veel oefening gevergt en het is zeker niet makkelijk.... Specifieke kenmerken....hmm....Nou ik heb die Sociale Fobie natuurlijk niet zomaar "gekregen"...tis iets wat "langzamerhand in mij is geslopen"....Ik werd vanaf ongeveer mijn 13e steeds onzekerder....puberteit waarschijnlijk, maar ook door de thuissituatie.....Mijn vader was manisch depressief(ook sociaal angstig)>>>kon ook erg aggressief zijn....Heeft denk ik z'n werking gehad op mijn vertrouwen in mensen'en die onzekerheid (wantrouwen)....Verder kon ik mezelf niet echt accepteren...voelde mij op school ook niet echt op mn gemak en geaccepteerd....ik was wat terughoudend, onzeker en stil. Op zich was ik toen nog niet echt sociaal angstig....hoogstens wat verlegen, onzeker..... Ik had wel een stel vrienden en kon daar ook goed mee overweg...Het niet goed durven praten voor een groep(in de klas)....(spreekbeurten, antwoorden geven op vragen die werden gesteld) en het mensen niet zomaar durven aanspreken.. was waar ik wel tegen aan liep, maar dit stopte ik wat weg...Toen ik ongeveer 16/17 was, ontwikkelde het alles steeds meer naar een sociale angst/fobie....Ik werd steeds angstiger in situaties met mensen en dan vooral op school...Ik voelde mij erg minderwaardig, ik begon mij echt in te houden(met dingen zeggen en doen) bang om niet geaccepteerd te worden, af te gaan, aan de kant te worden gezet.....Wanneer mij een vraag in de klas werd gesteld klapte ik volledig dicht(rood hoofd etc)...ik heb mij kapot geschaamt in die tijd....ik praatte er ook niet over en het begon steeds meer aan mij te vreten......Het werd ook steeds erger...op een gegeven moment was het zelfs zo dat ik onder mijn vrienden en zelfs thuis mij begon stil te houden....ik heb mij zelf toendertijd behoorlijk in de grond getrapt...ik was ook depressief.....ik had in weinig meer zin...zag het leven niet meer zitten...Op een gegeven moment durfde ik ook niet goed meer naar de winkel en over straat te fietsen....bang voor de mensen die ik zou tegenkomen....bang om af te gaan...ik trok ook alles naar mij toe....als ik mensen zag lachen, praten, of kijken naar mij, voelde ik mij meteen aangesproken...t werd echt een nachtmerrie voor mij, onder de mensen te zijn.....Ik was ook angstig op feestjes, bang om in de rij te staan in de winkel etc....Op een gegevn moment hield ik het niet meer vol.....ik was ongeveer 18 en ik heb het er toen voor het eerst met mijn ouders over gehad....Ik wou niet meer naar school(zo bang geworden van de buitenwereld) dus ik moest wel vertellen wat er aan de hand was....ik heb nog nooit zo veel en hevig gehuild als op die dag......gelukkig hebben mijn ouders mij toen goed opgevangen en gingen we al snel achter professionele hulp aan....eerst bij een schoolpsychologe...nam het niet serieus en na 3 keer kon ik weer gaan(ze dacht dat het wel goed ging)>>>ging alleen maar slechter>>>toen bij een gewone psych geweest.....was te duur werd niet vergoed, dus dat ging niet door......heb het er toen bij laten zitten, want ik had er geen vertrouwen meer in....Heb er toen een half jaar mee rond gelopen en ik besloot op een gegeven moment dat het niet langer meer zo kon...ik wou mijn Havo ook halen(was gezakt) en ik was mezelf spuugzat....ik heb toen op school aangegeven dat het niet zo goed ging met mij , ik heb daar een faalangsttraining gevolgd en tergelijkertijd binnen de mfe een aantal gesprekken gehad en (riagginstelling)....een sociale vaardigheids training gedaan.....4 maanden elke donderdag middag therapie in een groep.....heb ik erg moeilijk gevonden en ik kon op dat moment er niets mee....(omdat ik weinig durfde te zeggen)...maar het heeft mij wel wat geholpen...de steun, de herkenning, het meer leren rationaliseren van mijn gedachten etc....een paar maand na deze training merkte ik, dat ik dingen ook ging toepassen....ik ging meer mijn negatieve gedachten ter discussiestellen enz.....Ik heb via de hogeschool nog weer gesprekken gehad met een schoolpsycholoog en een emotionele expressietherapie gevolgd....weer in een groep.....ook mede door mijn opleiding, mijn doorzettingsvermogen en de therapiën ben ik van mijn sociale fobie af gekomen....ik ben nog wel wat sociaal angstig, maar ik ga weinig meer uit de weg, ik zoek juist meer de dingen op die ik moeilijk vind en probeer daar mijn weg in te vinden....ik vind het soms nog wel moeilijk dingen te zeggen in een groep, maar ik ben ontzettend veranderd in vergelijking met eerst....heel erg veranderd....ik laat veel meer van mij horen.....en ik ga dingen nu ook op eigen initiatief en kracht aan, hoe moeilijk ik dat soms ook vind.......Ik ben nog wel steeds erg perfectionistisch en dat maakt het wel lastig en mijn problemen zijn lang niet allemaal opgelost, maar ik voel mij wel stukken vrijer....Ik heb een aantal symptomen genoemd in mijn verhaal, maar ik denk dat sommige dingen ook wel weer verschillend zijn en werken per individu.....Maar ik denk dat als jij dingen echt uit de weggaat, omdat je al bang bent dat je angstig gaat worden..dat je dan al aardig de kant op gaat van een sociale fobie ontwikkelen...Dat niet goed durven eten waar anderen bij zijn en het niet naar een openbaar toilet durven....is erg herkenbaar voor mij.....maar doordat ik mezelf met dingen blijf confronteren, merk ik, dat ik er steeds minder moeite mee krijg........Als het jouw echt belemmert in je functioneren, zou ik zeker hulp gaan zoeken, blijf er niet mee rondlopen, want je komt steeds meer in een negatieve spiraal te zitten,waar je langzamerhand niet meer uit kan komen.....Succes er mee!!!.....als je vragen hebt, iets kwijt wel etc....mail me gerust!: mar_boot@hotmail.com
Liefs, Mariamne ps: sorry voor mn eindelange verhaal
__________________
~Tigerlily Deepdelver~,~Tári Calaelem~
|
|
19-07-2002, 13:51
|
||
|
|
Citaat:
Heb ik ook een tijd erg moeilijk gevonden, vooral het zelf bellen, bang om verkeerde dingen te zeggen, niet meer uit mijn woorden te komen....door veel te rationaliseren, en idd heel bewust alles te doen, ben ik er nu bijna niet meer angstig in....T zijn ook vaak die negatieve gedachten die het maken dat je je angstig gaat voelen, tis erg belangrijk dat je leert rationeel te denken....en dat is heel moeilijk en zal niet 123 beter gaan, maar je zal merken dat dit langzamerhand steeds beter gaat,t als je bewust bij je gedachten stil blijft staan...(al merk ik dat ik door het steeds meer bewustzijn over mezelf, dak daardoor weer meer ga piekeren over bepaalde dingen....wel irri). xxx
__________________
~Tigerlily Deepdelver~,~Tári Calaelem~
|
|
|
19-07-2002, 14:14
|
||
|
|
Citaat:
|
|
|
19-07-2002, 15:45
|
|
|
Ik heb het aan de ene kant wel en aan de andere kant niet > ik heb zeker weten last van plankenkoorts, heb ook moeite met me uitten naar andere mensen toe ( heeft dat er wat mee te maken ), Maar ik denk dat het bij mij grotensdeels uit onzekerheid voorkomt.
Hmmmmmmm, dat betekent dat ik je hier helemaal nada mee geholpen heb, sorry. iig veel sterkte Zzzzzzzzzzzz
__________________
---Ofcourse I'd like to meet your parents........................In the year 2017! :P ---
|
|
19-07-2002, 17:07
|
|
|
ik heb wat ik zelf noem een praatfobie... ik denk dat je het wel een beetje kunt vergelijken met wat jij hierboven noemt.. als ik in een groep mensen kom klap ik volledig dicht. ik ga wel naar feestjes (niet vaak, maar ik blijf t proberen) maar als ik er dan ben weet ik totaal niet wat ik moet zeggen. ik voel me dan echt heel erg dom en dubiel zeg maar. bij sommige mensen heb ik het helemaal niet, dat is zo gek, daar mee klikt het gelijk. en ook bij mensen die ik al langer ken klets ik de oren van hun hoofd.
de ergste situaties voor mij zijn feestjes en introductie dingen en van die socialtalks enzo. het is zelfs zo erg dat ik nu al bang ben voor de introductie week van volgend jaar als ik ga studeren... vind het echt niet leuk, want op die manier ontmoet je dus niet erg snel mensen. heb wel een paar heele goeie vriendinnen, maar het stomme is dat vooral 1 van hen hetzelfde probleem heeft schiet dus niet echt op, anders kon je elkaar over de drempel trekken...ik weet niet of dit helemaal is wat je bedoelt, ik begreep uit bovenstaande dat het meer draait om zelfs een winkel niet binnen durven gaan, dat heb ik dus niet en ook geen plankenkoorts... al zou ik niet gaan zingen op t toneel, maar heb 3 jaar lang schooltoneel gedaan en nooit ergens last van gehad.. ik praat alleen niet
|
|
19-07-2002, 17:22
|
|
|
|
Ik praat ook niet, alleen met mensen die ik echt heb leren kennen (waarvan ik me nu afvraag hóe ik die echt heb leren kennen)... nou ja, bij sommige mensen klikt het gewoon meteen...
Mijn vriend heb ik leren kennen via het schrijven (we hebben eerst een jaar lang brieven gestuurd, dan wordt de drempel van het verlegen zijn wanneer je elkaar ontmoet een stuk lager).. Ik klap ook altijd volkomen dicht, het enige wat ik doe is instemmen met mensen (ook al ben ik het niet met ze eens) door simpelweg 'ja' te zeggen of idioot glimlachen... Terwijl ik wel wat wíl zeggen, alleen weet ik niet wat... Morgen ga ik bijvoorbeeld uiteten met mijn vriend en 3 (of 4) van zijn vrienden... ik ben echt zooo zenuwachtig, ik weet absoluut niet wat ik zal moeten zeggen tegen hen... en ik kijk heel erg op tegen dat eten, het bestellen, het eten zelf en ik weet nu al dat ik te langzaam ga eten en nooit alles opkrijg Maar ok... met praten heb ik ook echt een probleem, klap helemaal dicht bij vreemde....
|
|
19-07-2002, 17:29
|
||
|
|
Citaat:
Ik ga bijvoorbeeld kotsen als ik me niet op m'n gemak voel. Ik heb dat verteld aan mijn kleine klas. En dat scheeld . Ik hoef 't nu niet te verbergen. Ze weten het. En dan voel ik me al meer op me gemak.Ik zou zeggen probeer het ook eens. 't Vertellen enzo.  Sterke als vast.
|
|
|
19-07-2002, 17:35
|
||
|
|
Citaat:
dank je
|
|
|
19-07-2002, 17:59
|
||
|
|
Citaat:
het enige wat ik zou willen zeggen is probeer je zo min mogelijk zorgen te maken, hoe makkelijk dat ook klinkt... achteraf valt het vast heel erg mee!
|
|
|
19-07-2002, 19:11
|
|
|
|
nog geen half jaar geleden durfde ik niet in mn eentje naar de stad te gaa, was bang dat mensen naar me zouden kijken en dan negatief over me zouden gaan denken.
maar het afgelopen halfjaar is dr veel gebeurd, ik heb mezelf ook vaak moeten dwingen om dingen te doen, doe het vaak, en het zal verbeteren....volgens mij is dat wel vaak zo
__________________
SHIT HAPPENS
|
| Advertentie |
|
|
 |
«
Vorige topic
|
Volgende topic
»
|
|
Soortgelijke topics
|
||||
| Forum | Topic | Reacties | Laatste bericht | |
| Psychologie |
Wat nu te doen met sociale fobie? anoniiim | 10 | 11-12-2013 20:16 | |
| Psychologie |
Verlegenheid Verwijderd | 58 | 13-02-2010 19:42 | |
| Psychologie |
Hulp zoeken/sociale angst Verwijderd | 2 | 07-08-2008 17:11 | |
| Psychologie |
Angsten Fade of Light | 34 | 01-07-2004 19:33 | |
| Psychologie |
Een muur om mij heen Joël | 27 | 04-06-2004 12:16 | |
| Psychologie |
"Iedereen heeft sociale angst" Zwavelstokje | 8 | 31-12-2003 14:31 | |
Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 00:00.
Adverteren