22-07-2002, 12:57
|
|
|
Oké, mijn vader is nu een week of 3 geleden overleden, en ik kan er echt maar heel moeilijk mee omgaan. Ik heb echt het idee dat ik gek word! Heeft iemand misschien tips, hoe ik dit kan verwerken?
__________________
Tsja
|
| Advertentie | |
|
|
|
|
22-07-2002, 13:00
|
|
|
|
professionele hulp lijk me t beste
huisarts pyschiate...enso sterkte ermee meissie
|
|
22-07-2002, 13:16
|
|
|
|
Mijn moeder is bijna 2 jaar geleden gestorven, ik heb toen meerdere gesprekken gehad met een psychiater... misschien ook iets voor jou...
|
|
22-07-2002, 13:41
|
||
|
Citaat:
Het enige dat ik je kan adviseren is dat je met anderen over het verlies van je vader praat om het zo te kunnen verwerken. Toen mijn eigen moeder in maart 1994 aan de gevolgen van een inwendige bloeding overleed heb ik dat kunnen verwerken door er over te schrijven aan de mensen met wie ik correspondeerde. Ik denk dat de manier waarop je er met anderen over praat niet zo van belang is. Het is alleen van belang dát je er over praat en er niet mee rond blijft lopen. Indien je er behoefte aan mocht hebben om er met mij over te praten, dan kun je me bereiken via mijn e-mailadres arno.van.asseldonk@hetnet.nl.
__________________
"Mathematics is a gigantic intellectual construction, very difficult, if not impossible, to view in its entirety." Armand Borel
|
|
|
22-07-2002, 13:44
|
|||
|
Om te beginnen... gecondoleerd.
Citaat:
Dit proces wordt echter op verschillende manieren doorgemaakt en ook de duur verschilt van persoon tot persoon. Praten met andere is iig an eel raad die vaak wordt gegeven. Maar als praten (nog) te moeilijk is iserover schrijven ook een optie. Er zijn een tal van hulporganisaties die steun bieden bij rouwprocesse/verwerkingsprocessen. Hiervoor kan je terecht bij je huisarts die kan je heel goed doorverwijzen naar een andere voorziening. Ook kan je contact opnemen met een ggz (dit is ambulant hoor!) die staan ook klaar om hulp te bieden (misschien dat je hier wat aan hebt: http://www.ggzdrenthe.nl/idx_ggzd.htm ) Citaat:
__________________
Tenminste houdbaar tot: zie bovenkant
|
||
|
22-07-2002, 14:03
|
|
|
|
bedankt allemaal. Ik denk dat praten wel helpt, alleen heb ik een beetje het idee dat sommige mensen er een beetje genoeg van krijgen. Het is voor mij net alsof ik verliefd ben. M´n vader zit de hele dag in m´n hoofd, en bij alles denk ik aan ´m. Ik kan helemaal nergen over praten, zonder het weer over m´n vader te hebben. En nu vinden mensen het nog niet zo erg, maar ik denk dat ze het over een tijdje wel irritant gaan vinden. Een psychiater zie ik niet zo zitten. Die weet niet hoe ontzettend lief mijn vader was. Ik wil met iemand praten, die er zelf ook niet bij kan, dat zo´n goed mens er niet meer is. Maar ik denk dat dat wel lukt. Ik heb ook eigenlijk dit topic een beetje geopend om erover te praten. Dan ga ik niet in andere topics steeds over m´n vader praten. Nou ja, in elk geval bedankt voor jullie tips. Ik zit erover te denken om een hoekje van m´n kamer in te richten voor m´n vader, met een foto ofzow. Misschien een goed idee, voor anderen ook?
__________________
Tsja
|
|
22-07-2002, 14:12
|
||
|
|
Citaat:
Ik heb zelf een tijd lang brieven aan mijn moeder geschreven, geeft ook een soort houvast. Sterkte in ieder geval...
|
|
|
22-07-2002, 14:16
|
||
|
|
Citaat:
 Misschien als je handig bent met internet kan je ook een soort site over hem/zijn leven maken. Dat is iets wat ik al wel vaker ben tegen gekomen. Tis maar een idee natuurlijk ik weet niet hoe jij tegenover zulke dingen staat.Als het je wat zegt mag je me ook wel mailen hoor. Dat een psychiater je meteen niet wat lijkt (psycholoog?  ) kan ik ergens wel begrijpen. Misschien moet je eens proberen aan je vrienden/ mensen die je erg vertrouwt enzo zeggen dat je het soms wel moeilijk vindt om erover te blijven praten. Steeds maar weer, maar er eigenlijk wel behoefte aan hebt. Zij kunnen je dan bv wel geruststellen dat ze je grag willen helpen ofzo Sterkte frida_love10@hotmail.com
__________________
Tenminste houdbaar tot: zie bovenkant
|
|
|
22-07-2002, 14:25
|
|
|
Don't worry... volgens mij zal niemand er aan storen als jij veel over je vader praat... Ik weet wel dat het zo voelt... Mijn broertje is twee jaar geleden overleden en ik praatte er in het begin ook best veel over... maar ik dacht dus ook dat mensen het irritant vonden dus had ik me voorgenomen om er nooit meer over te praten... en dat heb ik dus ook bijna volgehouden... Maar nu heb ik daar echt onwijs spijt van... er is niemand waar ik op af durf te stappen om ergens over te praten als me iets dwars zit... het komt er dus op neer... dat ik eigenlijk al anderhalf jaar ongeveer niet meer over mijn gevoelens omtrend zijn dood heb gehad... En dat is soms best moeilijk... Ik heb het dus eigenlijk zelf verpest want mijn vriendinnen stonden er echt voor open en zelfs nu zouden ze er nog voor open staan... Maar ja... wat ik dus wilde zeggen is dat je gewoon lekker over je vader moet praten wanneer je maar wilt... je zal zien dat je dat echt goed doet... hier op het forum of thuis met vrienden, familie en kennissen... het kan echt overal... Misschien is het wel zo dat als jij er vanaf et begin veel over praat dat mensen er gewend aan raken... Maar ja ik hoop dat je de rode draad van mijn verhaaltje nog snapt... Gewoon blijven praten!! Das echt super belangrijk...
Heeeeeeeel veel sterkte... (dat zal je echt wel hard nodig hebben)... Liefs Noa... ps dit is mijn mailadres... noaroos@hotmail.com je mag me altijd mailen als je even niemand hebt om mee te praten... Doegies!!
__________________
~*Bless the road*~
|
|
22-07-2002, 14:30
|
||
|
|
Citaat:
__________________
Tsja
|
|
|
22-07-2002, 16:17
|
||
|
|
Citaat:
Ik herinner me inderdaad ook nog dat je over je vader vertelde dat hij een herseninfarct had gehad en in coma lag... Ik hoopte ook zo dat het weer goed zou komen!! Ik weet niet of je het kan... maar zou je willen opschrijven hoe alles nou precies is gegaan...?? Sterkte met het denken over alles!! Liefs Noa
__________________
~*Bless the road*~
|
|
|
22-07-2002, 16:47
|
|
|
professionele hulp zou ik nog niet aan beginnen... tis nog maar ong. 3 weken geleden zeg je.. dan is het wel logisch dat je er (nog) niet goed mee om weet te gaan. mijn vader is overleden in april 1996.. dat is dus alweer ruim 6 jaar geleden. af en toe snap ik niet hoe ik al die tijd door heb kunnen leven zonder hem. dan kan ik niet bevatten dat hij al 6 jaar weg is. en ik begin ook steeds meer te beseffen wat ik eigenlijk mis.
het verwerken gaat geleidelijk en gelijk proffesionele hulp inschakelen is helemaal niet altijd nodig... ik denk dat het belangrijkste is dat je over hem blijft praten. wij doen dat ook veel, gewoon herinneringen ophalen... het probleem bij mij was dat wij thuis niet echt over gevoelens praten terwijl dat wel moet, uiteindelijk heb ik daar vorig jaar over gepraat met een psych.. dat was overigens niet de reden dat ik in eerste instantie naar haar toe ging... het belangrijkste is dat je het niet wegstopt, je moet er misschien zelfs wel bij stil blijven staan.. als je al je verdriet binnen houdt krijg je er later last van. ik kan niet echt goeie tips geven, omdat het bij mij niet helemaal gelopen is zoals het had gemoeten, maar het belangrijkste is dat je over m blijft praten.... je moet ook stil proberen te staan bij de jaren dat hij er wel was, je moet niet al gaan denken aan dat leven dat voor je ligt waarin hij niet meer bij je zal zijn. de herinnering is het belangrijkst en dat moet je ook uiteindelijk weer sterk maken om door te gaan. zo is het bij mij tenminste op dit moment... het blijkt nu dat ik qua interesses enzo heel erg op mijn vader lijk.. ik mis hem nu ontzettend omdat ik heel erg evel van hem had kunnen leren denk ik, veel meer dan ik ooit gedacht had. maar juist dat juist geeft mij ook weer de moed om door te gaan... ik weet niet of je (nu) wat hebt aan mn verhaal, maar ik denk dat je op een gegeven moment wel een manier vind om er mee om te gaan... iedereen vind uiteindelijk de manier die voor hem of ahar geschikt is, en waarom jij niet. je kunt niet verwachten dat je het na 3 weken al een plaats hebt gegeven... heel veel sterkte in ieder geval. dat zul je wel heel veel horen en het zal wel heel makkelijk klinken, maar als je er over nadenkt is sterkte wel een van de belangrijkste dingen die je nodig hebt bij dit soort dingen... sterkte en moed.... dus eigenlijk niet alleen heel veel sterkte maar ook heel veel moed....
|
|
22-07-2002, 17:23
|
|
|
In eerste instantie gecondoleerd !
 Ik heb ongeveer 1,5 jaar geleden m'n moeder verloren! En ik snap je heel goed... Nu mis ik haar nog..zoiets gaat heus niet zomaar weg met praten enzo, maar praten lucht iig vaak op! Maar 3 weken is echt niet lang geleden dus doe gewoon rustig aan en probeer met live mensjus te praten/leuke dingen te doen.Een hoekje oprichten kan misschien best leuk zijn, ik heb enkel een foto ophangen die heel veel voor me betekent en dat kan ook al genoeg zijn hoor! Trouwens ik zou nog geen proffesionele hulp zoeken...want wat je daarstraks al zei...die mensen ken je helemaal niet enzow , maar dat is natuurlijk presoonlijk wat je fijner vind! Ik vind het fijner om met iemand te praten die ik ken en vertrouw..! Op dit moment woon ik in een pleeggezin omdat m'n vader het niet goed alleen op zich kon nemen en híj heeft wel proffesionele hulp ! Het gaat nu wel wat beter met hem, maar hij moet natuurlijk alles alleen doen (huishouden, overal aan denken enz enz), en als ik daar nog bij zou komen dan werd het hem een beetje teveel! Maar ik snap het wel.., maar ik kan wél heel goed met hem praten en dat is meestal ook nog heel gezellig , herrineringen ophalen enzo! Misschien vind jij dat ook fijn, met iemand praten die heeel erg bij je vader betrokken was (moeder, oma/opa, ander familielid? of een goed vriend/vriendin?) Nou ik wens je heel veel sterkte en je kan iemand's 'dood'niet verwerken...je blijft altijd die iemand missen maar door erover te praten zul je niet meer elk moment aan hem denken en je krijgt heus weer plezier hoor! Geloof mij!  *knuffel* Myrthe
__________________
nein
|
|
22-07-2002, 17:25
|
||
|
|
Citaat:
|
|
|
22-07-2002, 17:32
|
|
|
|
Mijn vader is 5 jaar geleden ook overleden. Je denkt altijd maar dat gebeurt mij niet, dat gebeurt anderen altijd... maar niet dus
. Toen mijn vader net overleden was had ik echt zoiets van ben ik nou echt de enige die geen vader meer heeft... dan vind ik het altijd een troost dat je van mensen van je leeftijd hoort/ leest dat ze ook een ouder hebben verloren. Maar echt een troost nee... Ik denk dat je niet gelijk professionele hulp hoeft te zoeken hoor, het is logisch dat je het er heel moeilijk mee hebt, het is nog zo kort geleden... Ik denk dat, tenminste dat heb ik, het altijd moeilijk blijft, alleen het slijt, je pakt je leven weer op, je raakt eraan gewend, of je wilt of niet. Praten is het enige wat helpt. Ik ben totaal geen prater, maar mijn moeder heef t altijd erg met mij gepraat over mijn vader, omdat ik ook echt een vaderskindje was... Ik denk dat je gewoon met iedereen moet praten, niemand zal dat raar vinden ze zullen je wel begrijpen (al zullen ze nooit begrijpen wat je voelt als ze allebei hun ouders nog hebben). Een foto van mijn vader heb ik ook staan in mijn kamer... ik zou het doen als ik jou was, bij mij helpt het, zo is hij er tochaltijd een beetje bij... Heel veel sterkte ermee...
__________________
Als geduld een schone zaak is, heb je voor msn smetvrees nodig
|
|
22-07-2002, 17:55
|
||
|
|
Citaat:
|
|
|
22-07-2002, 18:14
|
|
|
|
De enige manier is denk ik door er mee om te gaan zoals jij daar behoefte aan hebt en om het de tijd te geven. Het wegvallen van een belangrijk persoon in je leven verwerk je nu eenmaal niet in 3 weken. Het kan nog jaren duren tot je zover bent dat je het verwerkt hebt of het kan ook binnen een paar weken over zijn.
Het is in ieder geval een heel goed idee om er over te praten met een persoon die naar je luisteren wil en bij wie jij je op je gemak voelt. Ik heb zelf meegemaakt dat een goede vriendin haar vader verloor. Laatst gewijzigd op 22-07-2002 om 18:17.
|
|
22-07-2002, 19:25
|
||
|
|
Citaat:
|
|
|
23-07-2002, 19:46
|
|
|
|
ik heb een schilderij laten maken van me vader, die hangt nu op me kamer, het eerste half jaar na mijn vaders dood waren de ergsten en daarna ging het steeds beter met me, nu heb ik geaccepteerd dat het verdriet bij mijn leven hoort.
|
|
24-07-2002, 03:05
|
|
Verwijderd
|
Ik zou je graag tips willen geven, maar ik weet zelf ook (na bijna 2 jaar) niet hoe ik ermee om moet gaan.
Ik kan je alleen heel veel sterkte wensen.
|
|
24-07-2002, 15:17
|
|
|
|
Heej allemaal. Nogmaals bedankt voor al jullie reacties. Ik wist niet dat er zoveel mensen waren die een ouder verloren hebben. En idd. zoals iemand al zei; je verwacht nooit dat het jou gebeurt. Zoals een vriendin van me zei: "jouw vader was echt de laatste van wie ik verwachtte dat-ie dood zou gaan" En zo voel ik het ook. Niet dat je het van iemand anders wél verwacht, natuurlijk, maar je snapt het wel...
Noa vroeg of ik wilde opschrijven hoe het allemaal gegaan was. Nou, het is wel een lang verhaal, hoor, maar goed. Komt-ie: Het was op maandag 17 juni (vergeet ik nooit meer!). De telefoon ging, en ik nam op. Iemand vroeg of m´n moeder ook thuis was, en ik zei van niet. Die mevrouw vroeg of ze mocht vragen hoe oud ik ben, dus ik zei gewoon dat ik 19 ben. Toen zei ze dat ze dan later misschien nog terug zou bellen. Ik dacht dat het iets van een enquete-bureau was, ofzow, dus ik schrok me een ongeluk, toen ze later terugbelde en zei dat ze van het Sint Lucas-ziekenhuis was! Ze zei dat m´n vader daar ´s ochtends binnengebracht was, en ik dacht in de eerste instantie helemaal niet aan een hartaanval. M´n vader was nooit ziek, en had geen last van z´n hart. Maar hij zit voor z´n werk de hele dag in een grote bestel-bus, dus ik dacht dat-ie een auto-ongeluk had gehad. Toen zei ze dat hij "niet lekker" was geworden op z´n werk, en op de intensive care lag. Ik dacht toen dat het wel meeviel, o.a. door de woorden "niet lekker", en omdat hij niet op hartbewaking lag. Maar toen we in het ziekenhuis kwamen vroeg de arts: "wat hebben ze u verteld?" Dus ik zei dat ze alleen hadden gezegd dat hij niet lekker was geworden. Toen schrok de dokter een beetje, en zei: "nou, hij is wel behoorlijk niet lekker geworden, hoor!" Nog altijd hadden we niet helemaal door hoe ernstig de situatie was. Hij lag aan de beademing etc. en in coma dus. Na de hartaanval hebben ze hem geprobeerd te reanimeren, maar dat heeft zo´n 5 minuten geduurd. Toen hebben z´n hersenen dus te lang zonder zuurstof gezeten, waardoor hij eigenlijk niet meer uit dat coma zou kunnen komen. Maar we hoopten op een wonder. Het wonder bleef helaas uit, want na een week zeiden de artsen, dat er nog steeds geen verbetering in de situatie (EEG´s etc.) te zien was. Daarom gingen ze de beademing eraf halen, en omdat z´n hersenen zo erg aangetast waren, zou hij daaraan overlijden. Hij kon namelijk nog wel zelf ademen, maar hij kreeg van de hersenen geen prikkels meer. Hij ging dus steeds minder ademhalen, en een dag later is hij daar gewoon mee gestopt. We hebben de laatste dag de hele dag aan z´n bed gezeten, maar ´s avonds gingen we naar huis. De verpleger zou ons bellen, als de situatie erg hard achteruit ging. Om 3 uur ´s nachts kregen we een telefoontje, dat we moesten komen, maar toen we om iets over half vier in het ziekenhuis kwamen, was hij al overleden. Nou, als me verder nog iets te binnen schiet zal ik het opschrijven, goed? Jongens, allemaal echt heel erg bedankt voor jullie berichten. Ik ben zo blij om alles te lezen, dat kun je je bijna niet voorstellen. Ik laat jullie weten hoe het met me gaat. (of jullie nou willen of niet.  )
__________________
Tsja
|
|
24-07-2002, 15:30
|
||
|
|
Citaat:
__________________
Tsja
|
|
|
24-07-2002, 15:31
|
|
|
|
oh ja, ik zie een paar keer staan, dat mensen denken, dat ik vind dat ik het al verwerkt zou moeten hebben, na drie weken. Dat is dus niét zo! Ik verwacht echt niet dat ik er nu al zo´n beetje overheen zou zijn. Sterker nog, ik ben nog niet eens de eerste fase voorbij! Dat wilde ik even zeggen, sorry als ik iemand verkeerd begrepen heb.
__________________
Tsja
|
|
24-07-2002, 16:25
|
|
|
|
Sorry ik heb geen tips voor je. Ik heb zelf mijn vader drie jaar geleden verloren. Van de ene dag op de andere was hij er niet mee. Af en toe heb ik het er nog moeilijk mee. Als je er nou echt mee zit en je wilt het er een keer met iemand over hebben die ook haar vader heeft verloren, mail me dan een keer: onzinnigheid@hotmail.com
Meer kan ik niet voor je doen, jah je heel erg veel succes wensen!
|
|
24-07-2002, 16:29
|
||
|
|
Citaat:
__________________
Tsja
|
|
| Advertentie |
|
|
|
24-07-2002, 16:34
|
|
|
|
[QUOTE]snoopy/mamo schreef:
Heej allemaal. Nogmaals bedankt voor al jullie reacties. Ik wist niet dat er zoveel mensen waren die een ouder verloren hebben. ik ook niet! :/ Trouwens je mag mij ook wel mailen, als je dat fijn vind ! (of toevoegen op msn ofzo) Maar ik weet niet of je er iets aan hebt.. * nogmaals knuffel!* Myrthe schaapjeblaat@hotmail.com
__________________
nein
|
|
24-07-2002, 19:34
|
|
|
|
Mijn vader is overleden aan een hartaanval. Maar hij was helemaal niet ziek, geen overgewicht of wat dan ook. Gewoon van het ene moment op het andere hield zijn hart ermee op.
|
|
24-07-2002, 20:46
|
||
|
|
Citaat:
__________________
Tsja
|
|
|
25-07-2002, 00:11
|
|
|
|
Mijn vader is 8 jaar geleden overleden en ik heb het nooit verwerkt en daar heb ik een tijd geleden een behoorlijke klap van gehad....ik was bang dat als ik het zou verwerken ik hem zou vergeten en dat wou ik niet.
Zoek steun bij andere mensen,ze zijn er voor je...als jij het toelaat. Praat erover,laat al je gevoelens er gewoon uit...en krop het niet op Sterkte...
|
|
25-07-2002, 05:29
|
|
|
mn vader is een jaar geleden overleden :/
gecondoleerd en sterkte het is erg moeilijk praat erover met familie die begrijpen het nog het meest of iemand die hetzelfde is overkomen *knuffel*
__________________
"humans are the only creatures who inflict pain for the pleasure of it"
|
|
26-07-2002, 11:12
|
||
|
|
Citaat:
bedankt voor je berichtje (echt waar), maar hij heeft een hartinfarct gehad, geen herseninfarct... Hij is wel overleden, omdat z'n hersenen aangetast waren, maar dat kwam omdat z'n hart te lang gestopt was.
__________________
Tsja
|
|
|
26-07-2002, 15:04
|
||
|
|
Citaat:
__________________
"Mathematics is a gigantic intellectual construction, very difficult, if not impossible, to view in its entirety." Armand Borel
|
|
|
26-07-2002, 20:44
|
|
|
|
Gecondoleerd, in de eerste plaats.. en ik heb eigenlijk maar 1 tip voor je; probeer het niet weg te stoppen! Afleiding is goed, maar ga daar niet te ver in.
Ik krijg een beetje n eng gevoel bij dit topic, omdat ik vrees dat mijn vader ook niet zo lang meer zal leven.. en de moeder van mijn vriend is ziek, maar we weten nog niet wat ze heeft, kans is groot dat het ernstig is (ze heeft een 'ding' in haar hoofd).. en stel dat het dan mis gaat.. ik weet echt niet hoe ik zal reageren.. :/ Ik heb verder redelijk veel ervaring met sterfgevallen.. in een paar jaar tijd is mn halve familie weggevallen.. en dan merk je na een tijdje dat er niet meer over zo iemand gepraat word, het onderwerp word doodgezwegen. En als ik dan begin op een verjaardag over, 'dat zou oom jan leuk gevonden hebben', kijken mensen me zó raar aan! Zorg ervoor dus dat de herinnering aan je vader levend gehouden word, dat je het erover kunt hebben wanneer je wilt. Ja, en dan leer je je echte vrienden kennen. Sommige mensen hebben een hekel aan praten over 'moeilijke' dingen. Veel sterkte, succes, Cat
__________________
Kijk op teletekst pagina 666 voor meer opties.
|
|
27-07-2002, 07:33
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
|
|
|
27-07-2002, 10:08
|
|
|
Mijn moeder is ruim n jaar geleden overleden... In t begin voelde ik me leeg, het leek alsof alles stilstond. Ik weigerde er met iemand over te praten, en kropte alles op. Het is niet goed geweest. Via mn mentor ben ik hulp gaan zoeken. Ik heb nu n psychologe en dat helpt. In het begin schaamde ik me, ik schaamde me om naar n psychologe te gaan. Wat zouden mensen er wel niet van zeggen? Het viel reuze mee, iedereen steunde me, ze vonden t helemaal niet raar. Je zegt dat t bij jou allemaal heel kortgeleden gebeurd is. Ik denk, dat t nog te vroeg is om te oordelen of je naar n psycholoog of iets dergelijks moet. Het is net gebeurd, geef t nog even de tijd. Praat erover, ik ben zo stom geweest door dat niet te doen. Ik heb geleerd dat mensen die ECHT om je geven, willen praten met je. Ze vinden het niet gek, ze willen er alleen maar voor je zijn. Misschien weten ze zich geen houding te geven als je t erover hebt, maar ze willen je wel helpen. Denk daaraan! Als je wilt, kun je msnnen. Veel liefs, en vooral veel sterkte!
__________________
We'll meet again... Love you
|
|
29-07-2002, 16:25
|
||
|
|
Citaat:
__________________
Tsja
|
|
|
29-07-2002, 17:35
|
|
|
|
Na een maand had ik t idee dat ik weer 'normaal' moest gaan doen... Ik dacht dat niemand t zou begrijpen als ik nog steeds verdrietig was... Het is nu een jaar verder, en ja, je gaat verder. Beter gezegd: je MOET verder. Het verdriet is niet zomaar weg meisje, maar je leert ermee om te gaan. Er zijn goede en slechte dagen... Bij mij vooral de slechte dagen, maar dat heeft ook met andere dingen te maken. Probeer je vriend(inn)en op de hoogte te blijven houden over hoe t met je gaat. Je zult dan zien dat zij daar opgelucht over zijn, en jij voelt je beterder omdat je weet dat er mensen achter je staan. Veel liefs, Heleen.
__________________
We'll meet again... Love you
|
| Advertentie |
|
|
 |
«
Vorige topic
|
Volgende topic
»
|
|
Soortgelijke topics
|
||||
| Forum | Topic | Reacties | Laatste bericht | |
| Onzin |
Grmbl. Vlerkje | 61 | 24-07-2016 13:06 | |
| Psychologie |
Rouwproces dwight88 | 31 | 20-02-2007 18:13 | |
| Psychologie |
verwerking Verwijderd | 16 | 21-11-2003 20:33 | |
| Psychologie |
oud verdriet flopje | 4 | 04-11-2002 18:01 | |
| Psychologie |
Ze zijn een beetje aan ’t vechten binnen in… Elka | 17 | 09-10-2002 16:58 | |
| Psychologie |
Info over MPS en SCHIZOPHRENIE Droomvlucht | 4 | 28-05-2002 10:59 | |
Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 21:44.
Adverteren