Gisteravond

[Zut Alors!]

Weer eens wat anders van mij, omdat ik me niet zoveel meer kan concentreren. Het verhaal achter dit is het volgende: gisteravond zat ik op een stoeprandje. Nouja, lees maar...




Gisteravond zat ik op een stoeprand. Het was rond tienen en het was rustig op straat, want er was een belangrijke wedstrijd gaande. Iedereen uit ons dorp keek, iedereen was voor AZ. Dat hoort zo, als je vlak bij Alkmaar woont. Maar ik zat dus op een stoeprand. Aan de andere kant van de weg lag een kleine speelplaats, eentje die er vroeger nooit had gestaan. Ik had ‘m in ieder geval nog nooit eerder gezien.
Er veranderde veel in mijn dorp sinds ik er weg was. Op de een of andere manier vond ik het daarom wel fijn dat het hier rustig was. In de trein had ik opgevangen dat er al twee rode kaarten waren gevallen, en dat het 1-0 stond, en onderweg had ik toch even stiekem bij een paar huizen naar binnen gegluurd, maar voor de rest hield ik me weinig met de wedstrijd bezig. Ik dacht aan vroeger.
Na een tijdje alleen te hebben gezeten verscheen er een wat oudere man, en zonder wat te zeggen kwam hij naast me zitten. Hij had iets herkenbaars, maar ik kon niet zo goed zien wat het was. Onze blikken kruisten elkaar en hij begon te praten.
“De tijd vliegt.” zei hij.
Het was geen vraag, meer een opmerking, dus ik gaf geen antwoord. Wel denk ik dat ik bloosde. “Af en toe zou ik willen dat ik het allemaal stil kon zetten.”
Het was net of hij mijn gedachten las. Dat was precies hetgene waar ik aan dacht toen ik naar het speeltuintje had gekeken. “…wat jij?” vroeg hij.
Een vreemde man, uit het niets. Hij kwam zomaar naast me zitten, begon zomaar tegen mij te praten. Vroeger had ik dat heel normaal gevonden maar tegenwoordig sprak niemand zomaar nog met wildvreemden. Hij zuchtte, en keerde zijn blik weer van me af.
“Ik weet nog dat hier vroeger een parkje was,” zei hij, “en een basisschool. Ik ging daar vroeger naar school. Er stonden toen nog niet zoveel huizen, alleen langs de middenweg.”
Zonder dat ik wat hoefde te zeggen, vertelde hij zijn verhaal.
“Ik moest altijd op de fiets naar school, maar dat was gezellig, samen met de andere jongens van buiten het dorp.” Het dorp was eigenlijk meer een slaapstad geworden. Waar vroeger de randen werden aangegeven door polder, werden ze nu gekenmerkt door kilometers vinexwijken. Zo ook de wijk achter mijn huis. Tegenwoordig stopte de bus dus vlakbij mijn huis. De oude man wist nog te vertellen dat hier vroeger een zwembad was, en voor het eerst doorbrak ik de stilte.
“Ze hebben het vorig jaar gesloopt.”
“Wat?” vroeg hij.
“Het zwembad.”
“Oja, dat klopt. Daar hadden ze geloof ik een voetbalveldje van gemaakt.”
Ik spitste mijn ogen even, en zag inderdaad in de verte twee doelposten. Dat had ik ook nog niet eerder gezien.
“Het verbaast me eigenlijk dat je toch nog wat kan zeggen.”
We keken elkaar weer aan en ik zag dat er een glimlach op zijn gezicht verscheen.
“Ik zag je kijken naar die speeltuin en ik wist meteen waaraan je dacht. Daarom was ik naast je gaan zitten. Tegenwoordig doet niemand dat meer. Iedereen leeft maar langs elkaar heen, zodat ze er in ieder geval maar zeker van zijn dat ze niet botsen.”
De man keek me nog steeds aan, en ik had nog steeds het gevoel dat ik hem ergens van kende. Vooral zijn ogen kwamen me ongelofelijk bekend voor.
“Ik denk nog vaak aan vroeger, net als jij. Ik zou zo graag weer teruggaan naar die tijd. Het was toen allemaal zo ontzettend makkelijk. Als het kon zou ik zelfs nog genoegen nemen met deze stoeprand. Daar denk ik ook vaak aan terug. Ik heb nog vaak op deze stoeprand gezeten, maar het is nooit meer hetzelfde.”
De man stond op. Ik stak mijn hand naar hem toe, en maakte een soort van gebaar om hem tegen te houden, maar voor ik iets kon zeggen zei hij al: “Je bus komt eraan. We komen elkaar wel weer tegen.” En toen verdween hij.
Ik kreeg de kans niet om hem na te staren. De bus stopte en ik stapte in. Toen ik eenmaal zat keek ik nog even uit het raam. Er was geen spoor meer van hem te bekennen.
Nu ik terugkijk op die avond, denk ik dat ik het eindelijk begrijp. Sommige dingen lopen gewoon vreemd. Ik weet nu ook wie hij was, hoe onwerkelijk het ook klinkt. Ze zeggen vaak genoeg dat ogen de spiegels zijn van je ziel, en ik zag het in zijn ogen. Ik denk dat zijn wens toch nog een beetje is uitgekomen.

[Vogelvrij]

Er veranderde veel in mijn dorp sinds ik er weg was

Voor mijn gevoel klopt er iets niet met die zin qua tijd, maar ik weet niet wat er niet zou kunnen kloppen.

kruisden-> kruisten

Verder vind ik het wel een aangenaam verhaaltje

[Tovenaar]

Die zin kan wel degelijk, zo'n constructie kan je vooral goed gebruiken als je wil laten zien dat iemand lekker aan het mijmeren is. Zoals hier dus.

Mooi gedaan, herken er ook veel in, heb soms ook van die nostalgische buien.

[Shinosu]

Heel mooi stukje, inderdaad herkenbaar.

Doet me ook een beetje denken aan dat liedje van Wim Sonneveld, Het Dorp.

[Zut Alors!]

Is het einde duidelijk?

[Sketch]

Zut Alors! schreef op 15-04-2005 @ 21:53 :
Is het einde duidelijk?

Misschien wel, waarschijnlijk niet. Hij was jou? De weerspiegeling van de ziel?

[Vogelvrij]

Zut Alors! schreef op 15-04-2005 @ 21:53 :
Is het einde duidelijk?

Nee, maar was dat de bedoeling dan, dat het einde helemaal duidelijk was? Ik dacht aan net zoiets als Sketch, weerspiegeling van de ziel of zo, maar op zich maakt het toch niet zoveel uit wat je ermee bedoelde?

[Shinosu]

Zut Alors! schreef op 15-04-2005 @ 21:53 :
Is het einde duidelijk?

Ik denk in de richting van Sketch... Dat hij jou was, maar dan een oudere versie.

[Charlottetje]

Het is wel een oke verhaaltje, maar wel standaard.
Je hebt zeg maar het standaard idee wel helemaal in je eigen woorden verteld, maar toch.
Voor mijn gevoel heeft het ook te weinig clue.
Wie die man dan ook heeft mogen zijn, uiteindelijk blijft het er toch om gaan dat alles veranderd, niets blijft zoals het is en je dat soms jammer vindt. Naar mijn idee in elk geval.

Het werd nog net niet langdradig, maar het had ook niet heel veel langer door moeten blijven gaan op deze manier.

[Roosje]

Hm. Tja. Mooi.