Dit-wil-ik-even-kwijt-topic!

[Type]

Als het mooiste moment van de dag het moment is waarop je gaat slapen, zodat je de dag niet meer hoeft mee te maken, zit je dan in een terminale fase...?

Mijn leven wordt getoond door geelgroene beelden die een somber en vergiftigd beeld schetsen, en zij zijn de werkelijkheid.

Type schreef op 15-03-2005 @ 23:24 :

Mijn leven wordt getoond door geelgroene beelden die een somber en vergiftigd beeld schetsen, en zij zijn de werkelijkheid.

En nog steeds wacht ik op het moment dat iemand mijn leven kleurt, het gif verdunt met water en de smaak van bloed in mijn mond achterlaat. Ja, water en bloed, samen met het gif zullen ze de regenboog vormen.

Moest even.

[Type]

Als je nou die laatste zin weg had gelaten had ik het helemaal top gevonden

Type schreef op 16-03-2005 @ 19:11 :
Als je nou die laatste zin weg had gelaten had ik het helemaal top gevonden

Welke, de 'moest even'?

[Type]

ja die ja...

Type schreef op 16-03-2005 @ 23:31 :
ja die ja...

Nou sorriej hoa!

[CSN]

Wat blijft is landschap.

Het geluid van pas beregende kiezelstenen over de heuvel belopen horen worden door mij, mijn blote voeten met gescheurde teennagels die soms ook blauw zijn van mijn mooie maar te kleine schoenen, is het geluid dat het beste past bij al dat mijn ogen zien: bomen die op grote kuikens lijken, sprinkhanen die langs mijn knieën springen; die een geluid maken alsof het krekels waren - wellicht zijn het dat - en de takken die mijn wenkbrauwen strelen en ze verkeerd om kammen omdat ik allang heb opgegeven ze van mij af te houden. Alles wat ik zie is zoals het gisteren was, maar steeds net iets anders om verveling tegen te gaan. Bij elke pas trilt de aarde lichtjes onder mij en zie ik mieren een andere regengeul inslaan. De beekjes kabbelen hier niet: ze zijn. De vogels tjirpen hier niet: ze zijn. Ik ben als beekjes en vogels en vraag de hele wereld, míjn hele wereld: 'Heb je ooit, ooit tevoren, een dag zó mooi dag zien blijven?'

Hij noemt me Arthur, maar ik ben naamloos.

[niña]

Wat ik wil? Ik weet het niet, ik zit in mijn eerste puberteit.

[Lilium]

De liefde ging uit fietsen

Zij hield van raadsels, van dingen die ze nooit te weten zou komen. In een schriftje schreef ze hen op.

Het was een zomerdag en ze fietste van haar werk in een parfumerie naar huis. Haar grijze rok, die ze droeg voor het werk, wapperde op het ritme van de zomerbries. Het was niet druk geweest maar haar hoofd liep over van de raadsels die er vandaag in opgeslagen waren. Ze praatte tegen zichzelf: de klanten van vandaag herhaalden al hun bewegingen, al hun vragen. Hun stemmen klonken en haar antwoord deed haar belachelijk aan.

Hij hield van grijs. Grijs was de kleur van alles, vond hij. En omdat het de kleur van alles was, was het tegelijk de kleur van niets. Ook in deze warmte hulde hij zich volledig in het grijs: van zijn dunne sokken tot zijn broeksriem. Zijn verschijning deed heel wat mensen schrikken, maar dat had hij zelf niet eens door.

Hij fietste door dezelfde straat als zij; alleen fietste hij de tegengestelde richting in. Gedachteloos draaiden zijn benen rondjes op zijn trappers. Hij kende deze weg goed en er was weinig vervoer dus opletten was voor hem onnodig.

Een toevallige voorbijganger zag het gebeuren. Hij zag haar rokje, grijs, en bleef kijken. De voorbijganger zag dat de jongeman zijn stuur naar rechts draaide, hij stak de weg over. Op weg naar haar, naar grijs. Het voorwiel van zijn fiets reed tegen die van haar.
Het midden van zijn wiel haakte in dat van haar en ze vielen. Voor de voeten van de toevallige - of bestaat toeval niet? - voorbijganger.

IJzer op ijzer, been op been. De voorbijganger floot een vrolijk deuntje toen hij over hen heen stapte. Zij herkende het melodietje, het kwam uit een lied over de liefde. Terwijl hij verwoed bezig was met het ontwarren van benen en fietsen, dacht zij aan haar schriftje. Ze had een raadsel gevonden dat zo groot was dat ze het nooit met haar bescheiden handschrift zou kunnen opschrijven.

[niña]

Zij zat daar, met al haar anderen. Haar vrolijke, haar afgevlakte, haar depressieve, al haar zelven. Haar wisselende zelf stak boven al haar anderen uit.

Ze had lol met hem gehad, had hem gewaarschuwd dat ze lelijk was. Hij zei dat hij dat zelf zou beslissen. Toen ze elkaar ontmoetten gaf hij haar het doodvonnis. ‘Je bent anders dan ik had verwacht.’
Het was de knal die haar over de afgrond duwde. Op school hield ze haar ‘alternatieve’ aard binnen. Ze deed lange mouwen aan als er nog runen stonden van een alternatief concert. Ze hield haar mening bij zich als ze een H&M ingeloodst werd.
Bij tussenvrienden wisselde ze. Ze wist dat ze dat van haar verwachtten, haar emoties jojoden. Toch wist ze dat mensen daar genoeg van kregen. Verwachtingen die altijd maar uitkomen worden saai. En ze wilde niet saai zijn, dus probeerde wat anders te zijn.
Toch wilde ze verwacht zijn, en niet ‘anders dan’. Ze vulde deze rollen overal zodat ze ‘net zoals ik verwacht had’ kon zijn.

Zij was het meisje met de stropdas, de clownsbroek en de runetekens die fantasyboeken las. Nu was er tenminste weer kostbare ruimte vrij voor een verwachte.

[Jeuk]

Ben ik het kwijt, of kom ik er achter dat ik het nooit had?

[Saarah]

Omdat ik uit het Spel II (beginzin) topic al aan een verhaaltje begonnen was met de verkeerde beginzin , ga ik het hier posten.
Plsss veel commentaar!!

Ik kan me niet voorstellen waarom je zoiets met jezelf zou doen. Ik kende haar al zo lang, en nooit had ik zoiets van haar verwacht. Ze was al vier jaar mijn beste vriendin, en ik had nooit zoiets van haar gedacht. We deelden al vier jaar lief en leed, vertelden álles tegen elkaar. Of dat dacht ik toch. Want over hetgeen dat ze gisteren gedaan heeft, heeft ze nog nooit één woord gezegd.

Ik wist wel dat ze geen gemakkelijk leventje had. Gescheiden ouders, een broer die aan de drugs zat, altijd had ze wel ruzie met iemand van haar familie. Was het niet met haar broer, dan was het wel met depressieve moeder of met haar aan de drank verslaafde vader.
Maar toch, ze bleef altijd wel min of meer positief. Of was dat alleen maar schijn? Ik dacht dat ik haar écht kende, maar blijkbaar was dat dan toch niet zo.

Dikwijls had ik huilend bij haar aangeklopt. De ene keer omdat het uit was met m’n vriendje, de andere keer omdat ik ongesteld was en me vreselijk voelde. Nog een andere keer was het omdat m’n oma gestorven was, of m’n kleine zusje met hersenvliesontsteking in het ziekenhuis lag. Zij zou me nooit uitlachen, integendeel. Ze troostte me áltijd.
Haar had ik echter nog bijna nooit zien huilen. Één keer, toen haar ouders nog bij elkaar waren, en haar vader haar moeder het ziekenhuis in had geslagen. Dat was de enige keer in die vier jaar dat ik ooit tranen over haar gezicht zag lopen.

Het was altijd zo geweest in onze vriendschap. Zij was de sterke, degene die me altijd kon troosten, en me altijd opbeurde. Zij was altijd positief.
Ik was meer de zwakkeling, hoewel ik haar ook duizenden keren getroost heb. Toch, zij bleef altijd positief.

Ik had haar gisteren nog gezien. Een uur voordat dat vreselijke telefoontje me bereikte, had ik haar nog gezien!
Ik zat achter de computer, was wat aan het MSN’en, surfte wat op internet, bekeek een paar fora. Toen ging m’n GSM. Het ringtoontje van The Freestylers, Push Up, klonk door de kamer. Op het schermpje zag ik dat het haar thuisnummer was. Het krediet van haar GSM zou wel weer op zijn, dat gebeurde wel meer.
Met een vrolijke stem nam ik op: “heej” en ik verwachtte haar stem even vrolijk door de telefoon te horen. Maar zij belde niet, haar broer belde.
Voorzover ik hem kende, klonk hij niet stoned, maar wel heel erg terneergeslagen. “Ik moet je iets vertellen.”
Ik schrok dat hij belde, hij had me nog nooit opgebeld, en voelde meteen aan dat er iets niet klopte.
“Ja?”
“Eh… Het gaat over m’n zus. Ze… Ze heeft daarnet haar polsen overgesneden. In bad.”
Hij klonk vreselijk koel, alsof hij het over een wildvreemde had.
“Wàt zeg je?” ik was geschokt, dacht dat hij een misplaatste grap wilde uithalen. “Je liegt!”
“Nee, niet waar”, toen brak er iets in hem en ik hoorde aan zijn stem dat hij begon te huilen. “Ik… Ik ga nu ophangen. Sorry, het spijt me heel erg.”
De verbinding verbrak.

Zo bleef uiteindelijk de zwakkeling over en is de sterke weg. En aangezien ik niet zonder haar kan, aangezien de zwakke niet zonder de sterke kan, moet ik een oplossing zoeken. Welke? Ik weet het niet. Misschien dezelfde als zij gekozen heeft. Misschien zie ik haar dan ooit nog wel terug. In de hemel, of ergens anders. Dan zal alles weer zijn zoals vroeger, maar dan nog beter. Zij zal sterk zijn, zij zal mij beschermen. Ik zal haar troosten als dat nodig is, maar het zal nooit nodig zijn. Want die plaats, die plaats waar zij nu is en ik misschien spoedig ook, daar is alles perfect. Daar zal alles perfect zijn.

[Type]

Ik wil even kwijt dat ik schijnbaar niet goed genoeg schrijf om Scenario te gaan studeren aan de filmacademie.

[Type]

"Dus dat was het, wat ik al die tijd zo miste... het leven."

[Changshan]

"Ongelukkige mensen denken niet meer aan anderen..."

Changshan schreef op 11-04-2005 @ 23:13 :
"Ongelukkige mensen denken niet meer aan anderen..."

Pardon?

[neardo]

'Je kunt beter de arrogante waarheid verkondigen, dan de gelogen bescheidenheid.'

Roep maar dat je geen hulp wilt.

[Anki]

Changshan schreef op 12-04-2005 @ 00:13 :
"Ongelukkige mensen denken niet meer aan anderen..."

Bedoel jij ermee wat ik denk dat jij bedoelt?

[Changshan]

Grimm schreef op 12-04-2005 @ 08:45 :
Roep maar dat je geen hulp wilt.

Sluit dat aan bij mijn opmerking? (a)

@ Anki: dat weet je best.

[Anki]

Changshan schreef op 13-04-2005 @ 12:35 :
Sluit dat aan bij mijn opmerking? (a)

@ Anki: dat weet je best.

@ Changshan: ja, dat weet ik best...je bent tenslotte ook maar een mensje

[Changshan]

Anki schreef op 13-04-2005 @ 13:41 :
@ Changshan: ja, dat weet ik best...je bent tenslotte ook maar een mensje

[Anki]

Changshan schreef op 13-04-2005 @ 14:47 :

Hihi, en ik ben ook een mensje..

ow, en wat ik nu kwijt moet, ik zit hier uber saai in de mediatheek, het blokuur ckv te overleven..
nah,bleeeeeeeeh...

[Changshan]

Anki schreef op 13-04-2005 @ 13:50 :
Hihi, en ik ben ook een mensje..

ow, en wat ik nu kwijt moet, ik zit hier uber saai in de mediatheek, het blokuur ckv te overleven..
nah,bleeeeeeeeh...

Ckv/kunstbeschouwing is ook overal hetzelfde. Een uurtje om te slapen en bij te kletsen tussen andere uren in... maar zodra ckv/kb bij ons naar een eerste of laatste uur is verplaatst, is onze klas bijna in zijn geheel pleitte.

Wops, dat moest ik ook ff kwijt.

[Verleden Tijd]

Ik wil even de volgende wijsheden kwijt, die ik op de fiets, voor school en op het concert van WT heb opgevangen:

1. Het ligt allemaal aan je kuiten.

2. De kleuters komen bij elkaar in groep 3 en 4

3. Heeeey...ik ben Vincent.

4. Kan me geen reet schelen!

5. Bek houden en mooi zijn!

6. Waarom heb je nou rooie kool gegeten!?

7. Ze heeft mooie tieten.

Mijn dank voor uw aandacht. Dit moest ik echt even kwijt.

[Vogelvrij]

De verdeeldheid van het lichaam

Ik ben in conflict. Dat klinkt ernstig en zo ervaar ik het ook, al zullen anderen er misschien om lachen. Mensen met een geweldige relatie, weduwen en pubers van een jaar of dertien. Maar er zullen ook mensen zijn die het kunnen begrijpen en het heel misschien zelfs herkennen. Voor die mensen schrijf ik.



Zie hier de opzet van een boek dat ik ooit ga schrijven

[Nijn*]

Mijmering..

Vanuit mijn ooghoek zag ik een pen het einde van de tafel rollend naderen. Ik voelde zijn ogen op mij gericht en wist niet waar ik de mijne moest laten, laat staan de rest van mijn lichaam. Iedere beweging nam hij op met zijn overweldigende groene ogen, gifgroen waren ze, zo fel en aanwezig dat het me beangstigde. Met een snelle beweging schiet mijn arm uit en vangt de pen net voor het raken van de grond op. Zijn ogen schieten als bliksemschichten naar mijn hand en kruisen onderweg de mijne. Bang dat hij met zijn ogen zou kunnen doden, laat ik de pen los en trek ik snel mijn hand weer tegen mijn lichaam aan. De pen klettert op de grond en nadat hij tot stilstand is gekomen flitsen zijn ogen naar mijn gezicht waarnaar ik snel naar de grond kijk. Zijn hand komt angstaanjagend dichtbij en een fractie van een seconde denk ik dat hij me zal slaan. De imaginaire pijn schiet door mijn hoofd en wordt pas verdreven als het zachte oppervlak van zijn hand mijn wang raakt en tot mijn verbazing streelt. Hij zucht en ik kijk hem aan met mijn nog steeds van angst sprekende ogen. Terwijl hij zich voorover buigt tuit hij zijn lippen en raken en verwarmen deze de mijne. Hij gunt me een warme glimlach en trekt me overeind, dicht tegen zich aan. Ik begraaf mijn hoofd in zijn trui en in gedachten tel ik mijn gelaten tranen.

[Changshan]

Lief... alleen ging je opeens over op de tegenwoordige tijd.

[Nijn*]

Changshan schreef op 16-04-2005 @ 17:14 :
Lief... alleen ging je opeens over op de tegenwoordige tijd.

Ja, ik weet het..dat doe ik heel vaak

[Tovenaar]

Als een persoon die lijdt aan schizofrenie voor een trein springt en het overleeft, wordt hij dan aangeklaagd voor poging tot moord?

[Nijn*]

Voor Grimm.

Voor altijd samen, dan al niet levend, dan al niet dood. Verdronken in een moeras van verdriet, toch blijf ik je beleven, keer op keer. Je handen zijn allang verdwenen maar de afdrukken ervan zullen nooit slijten. Binnenkort zal ik je niet meer horen en blijft de stem in mijn hoofd voorgoed weg. Hoe hard ik ook hoop en hoever ik reik, nooit zal ik je meer zien zoals je was. Niet vroeger of nu maar daarvoor zoals het ooit was, of nooit. De muur hoger bouwend, vertrouwen afbrokkelend, verdwijnend als sneeuw voor de zon. Je kleine ademwolkjes zijn niet voor mij bestemd. Ze glippen door mijn handen als verloren levens.

[hetdariotje]

mijn persoonlijk confilct met het geloof

Weet je het is ergens best wel raar dat er mensen zijn die in 1 van de meest welvarende landen zich alleen maar kunnen uiten via geweld. Neem de dood van Theo van Gogh, oke dan ben je het niet met hem eens. geeft dat jou het recht om hem neer te schieten.
dit is dus een van de redenen waarom ik tegen geloof ben. geloof is opium voor het volk.
de grootste reden voor oorlogen is geloof. En weet je wat ik dan niet snap als er in de koran staat dat je mensen mag exicuteren, vecht dan als christelijk nederland eens terug. want in de bijbel staat toch echt "oog om oog tand om tand". Maar word het niet eens tijd om het geloof aan de kant te zetten. ik zie het nut er niet in van geloven. Als mensen het willen mogen ze dat best, maar val niet gelofend nederland niet lastig met jou geloof.
En nou weet ik wel dat ik aan het generaliseren ben, lichtelijk geindoctrineerd door de media. maar waar het hier om gaat is dat nederland een multi religieus land is. vink prima, geweldig, elke gek zijn gebrek. maar als het fout gaat schaf het dan maar af. en dan bedoel ik niet alleen de islam(ookal is dat niet het meest snuggere geloof naar mijn mening) maar ook het christendom jodendom enz enz. want dan is er tenminste geen excuus meer om mensen zomaar dood te maken, en kunnen we mischien wel gaan leven als een beschaafd volk met normalen regels waar men zich ook aan houd.

Verloren levens zoals het mijne is verloren. Ik ben verdoemd en er is besmettingsgevaar. Blijf alsjeblieft uit mijn buurt op je pakt me vast als ik naar beneden spring. Ik ga dan door de wolkjes, verloren levens en ik ben blij dat ik het zelf heb gedaan. Het was te verwachten en jij hebt gelijk. Ik zal er inderdaad langer zitten dan jij en ik ben verder heen dan jij. Maar ik zal vooral niemand tot last zijn, ik reduceer me tot de schim die ik vroeger was. Ik ontbrandde toen, bloeide heel even op en alles leek goed te gaan. Maar het werd herfst, mijn blaadjes vielen af. Het werd winter, mijn hart bevroor. Ik wacht op de lente, maar de lente zal voor mij nooit komen.

[Changshan]

... niet op tijd, in ieder geval...

[Zut Alors!]

Tovenaar schreef op 16-04-2005 @ 17:35 :
Als een persoon die lijdt aan schizofrenie voor een trein springt en het overleeft, wordt hij dan aangeklaagd voor poging tot moord?

Poging tot zelfdoding. Is afgeleid van doodslag. Alleen zit er wat meer TBS aan vast als het tegenzit.

En tijd heb ik niet. Wachten op lege dingen die niet van toepassing op mij zijn is niets voor me, ik kan niet stil blijven staan en hopen dat alles beter gaat. Ik versnel het liefste, tot ik opstijg en de aarde verlaat. Tot ik in de Hel ben, waar ik geketend zal worden. Ik verdien het, de pijn en het verdriet die ik anderen aandoe moeten honderdvoudig terugkomen. Tot die tijd ben ik dood, al zou je zeggen dat ik leef.

[Changshan]

Schuld bekennen geeft zelfinzicht.
Boete doen geeft voldoening.

[Changshan]

De sig van Grimm kan trouwens wel erg schzizofrenisch worden opgevat...

Changshan schreef op 16-04-2005 @ 20:06 :
De sig van Grimm kan trouwens wel erg schzizofrenisch worden opgevat...

Mijn psychologe denkt niet dat ik schizofrenisch of iets in die richting ben.

[Changshan]

Grimm schreef op 16-04-2005 @ 22:10 :
Mijn psychologe denkt niet dat ik schizofrenisch of iets in die richting ben.

Nope, denk ik ook niet. Laten we dan maar concluderen dat de 'jou' in je sig toch wel iemand anders is.

Changshan schreef op 16-04-2005 @ 22:21 :
Nope, denk ik ook niet. Laten we dan maar concluderen dat de 'jou' in je sig toch wel iemand anders is.

Laten we zeggen, een meisje die me wil om wie ik ben, maar omdat ik veranderde, verloor ik haar. Nu moet ik mijzelf weer vinden om haar terug te winnen.

[Anki]

Ik wil nu even kwijt, dat ik nu echt ga slapen...weltrusten lieve letteraars

[Roosje]

Je blijft wie je bent, al verander je.

[Nijn*]

Net een paar oneliners gecreëerd:

- Zoals levens gaan, is het mijne verloren.
- Voor hij die niet weet waar hij zal gaan, zijn alle wegen goed.

[Zut Alors!]

Nijn* schreef op 17-04-2005 @ 21:51 :
Voor hij die niet weet waar hij zal gaan, zijn alle wegen goed.

Één van de (vele) chinese wijsheden.
Al zou ik zeggen: "Een echte wijze lult niet slap uit zijn nek."



[edit]Ach, af en toe zijn ze toch nog wijs:

"Confucius heeft te veel gezegd"

[Jannekus]

Ik weet niet of dit topic voor mijn ´dit-wil-ik-even-kwijt-boodschap' goed is... (omdat het geen citaat, grappig stukje of wat dan ook is...)

Maar toch wil ik dit even kwijt :
Uhm ik hou wel van verhalen schrijven en ik wil serieus ook mijn schrijfstijl verbeteren enzo... En ik heb wel gemerkt dat hier best wel serieuze en goede kritieken worden gegeven. Maar het probleem: 1) Ik ben bang dat mijn verhalen helemaal worden afgekraakt en 2) Misschien interesseren mijn onderwerpen jullie niet

[Type]

mijn onderwerpen interresseert ook niemand, maar dan nog kan men kritiek geven op je schrijfstijl.

En afkraken is een deel van kritiek krijgen, het gaat er om hoe je er mee om gaat...
Ik zou zeggen, probeer het uit.

[Zut Alors!]

Jannekus schreef op 18-04-2005 @ 14:42 :
Ik weet niet of dit topic voor mijn ´dit-wil-ik-even-kwijt-boodschap' goed is... (omdat het geen citaat, grappig stukje of wat dan ook is...)

laten we het dan op 'mijmering' gooien...

...en ik heb toch liever serieuze kritieken dan onserieuze hoor

[Nijn*]

Zut Alors! schreef op 18-04-2005 @ 14:25 :
Één van de (vele) chinese wijsheden.
Al zou ik zeggen: "Een echte wijze lult niet slap uit zijn nek."



[edit]Ach, af en toe zijn ze toch nog wijs:

"Confucius heeft te veel gezegd"

Zie je! HA! Ik wist dat hij niet van mij was (hij stond wel in mijn oneliners-document) maar ik wist niet waarvan.. Thnx!