Zelf Varen (ik heb weer eens in het water gesprongen)

[Dreampoet]

ZELF VAREN

Ondergedoken deining duwt mijn boot
Langs mijn flank naar de lijn van de zee
En stompt mijn leven weg van het eiland
Waarvan ik weet dat jij het dak bewoont

Even besef ik niet dat de weg anders is
Dan de koers naar de kust van het hart
Waar het witte strand naar mijn ziel kijkt
Dan sleept paniek me mee in een storm

Ik verdwijn in een stip, ik laat het roeien
Voor de twijfel lekt reeds de kracht weg
Om de koers te kiezen uit een fluistering
Van de wil in mij vechtend tegen de wind

Zal ik mijn leven laten keren naar die zin
Of zal ik denken, en twijfelen én springen
Ja, ik wordt blauw op weg naar wit opdat
Jij de wegwijzer bent naar oprechte liefde

Zo, fantastische medeforummers, ik heb weer eens gekozen voor het ruime sop om mijn gevoelens neer te pennen. Daarbij zocht ik naar de balans tussen gevoel en beeld. Het ging tamelijk gemakkelijk, aangezien ik deze keer puur omschreef wat ik al maanden voel en waarover ik al maanden nadenk: ik wil houden van ... (die naam hou ik voor mij) net zoals ik dat deed toen ik haar een tweetal maanden voor het laatst zagen. Knappe koppen hebben misschien al door dat het over iemand op school kan gaan. Maar ik weet nog niet of dat nog zo is: dat houden van... zo'n gevoel dat ik gemakkelijk kan beschrijven, maar waar ik geen weet mee weet. Daar wil ik over enkele dagen al iets doen.

Groetjes, Dreampoet
"In mijn gedachten gaat de gil door, de gil van duizenden dode zielen"

[ratsja]

Dreampoet schreef:
ZELF VAREN

Ondergedoken deining duwt mijn boot
Langs mijn flank naar de lijn van de zee
En stompt mijn leven weg van het eiland
Waarvan ik weet dat jij het dak bewoont

Even besef ik niet dat de weg anders is
Dan de koers naar de kust van het hart
Waar het witte strand naar mijn ziel kijkt
Dan sleept paniek me mee in een storm

Ik verdwijn in een stip, ik laat het roeien
Voor de twijfel lekt reeds de kracht weg
Om de koers te kiezen uit een fluistering
Van de wil in mij vechtend tegen de wind

Zal ik mijn leven laten keren naar die zin
Of zal ik denken, en twijfelen én springen
Ja, ik wordt blauw op weg naar wit opdat
Jij de wegwijzer bent naar oprechte liefde

Zo, fantastische medeforummers, ik heb weer eens gekozen voor het ruime sop om mijn gevoelens neer te pennen. Daarbij zocht ik naar de balans tussen gevoel en beeld. Het ging tamelijk gemakkelijk, aangezien ik deze keer puur omschreef wat ik al maanden voel en waarover ik al maanden nadenk: ik wil houden van ... (die naam hou ik voor mij) net zoals ik dat deed toen ik haar een tweetal maanden voor het laatst zagen. Knappe koppen hebben misschien al door dat het over iemand op school kan gaan. Maar ik weet nog niet of dat nog zo is: dat houden van... zo'n gevoel dat ik gemakkelijk kan beschrijven, maar waar ik geen weet mee weet. Daar wil ik over enkele dagen al iets doen.

Groetjes, Dreampoet
"In mijn gedachten gaat de gil door, de gil van duizenden dode zielen"

tom dit heb je mooi gedaan, alleen soms heb ik hier en daar het idee dat het een beetje hakkelig is...dus voor mij....net niet even de aandacht gelegd op net die punten die ik (dus niet jij) belangrijk vind...of waar ik mijn aandacht op leg

de ommedraai in het gedicht komt
van de laatste regel van de 2e strofe...

maar wel: GA zo D O O R...

prima gedaan hoor

[Dreampoet]

Inderdaad, dat van die ommezwaai heb je juist gezien. Het is eigenlijk zo dat de 'ik' (deze keer echt Dreampoet) eerst afdrijft van de koers naar een tropisch meer en niet goed beseft wat er gebeurt. Dan vecht hij ertegen, door te roeien. Maar de kracht lekt sneller weg dan dat het besef komt. Paniek grijpt hem vast. Maar verlamt hem ook, het gevoel is te groot. Bovendien wordt ik meegezogen in een storm. In mijn leven is het geen echte storm, maar eerder een draaikolk van gebeurtenissen die ervoor zorgen dat ik veel dingen aan het hoofd heb, en daardoor dreig ik dingen als liefde te vergeten. Wat niet mag... dat besef ik in het laatste deel: ik kan ook springen in het water en op eigen kracht een koers varen. De afhankelijkheid wordt weergegeven door de boot waarin ik zit en die ik niet meer bestuur (de afhankelijkheid is dus voor een deel gewild). Maar ik kan onafhankelijk worden, geplaagd door een nieuwe twijfel: ik verlies ook de veiligheid door voor het avontuur te kiezen. Maar ik win ermee het leven, en de liefde. Dat is het idee achter dit gedicht, alleen heb ik steeds meer de neiging om veel tussen de regels te schrijven, niet dus

Groetjes, Dreampoet
ps: natuurlijk bedankt voor jouw reactie
"In mijn gedachten gaat de gil doorn de gil van duizenden dode zielen"

[Woodstock]

het water, mijn beste, het water
en Aurora Borealis waait weg
en hoewel je nooit ziet
mjin woorden in deze
ben ik blij met jou Oneindiger te zijn

[Dreampoet]

Woodstock schreef:
het water, mijn beste, het water
en Aurora Borealis waait weg
en hoewel je nooit ziet
mjin woorden in deze
ben ik blij met jou Oneindiger te zijn

Laat ik even erg onorigineel zijn en proberen die woorden te keren naar jou toen. Iemand die zelf in het duits poëzie schrijven kan, die moet wel een echte dichter(es) zijn. Konden we maar van de woorden die ik nu quote ons motto maken...

Groetjes, Dreampoet
ps: o ja, ik ben nu ook msn'ner, maar dat heb je misschien al gezien. Ja, tuurlijk... nu weet ik het weer. Euhm, soms laat ik de pc aanstaan en dus ook de kabelverbinding. Je hoeft je dus geen zorgen te maken, ik ben er vaak wel

[mixer]

mooi.. vooral de 1e strofe!! Wauw!