Alles gaat druk.
Druk.
Drukker.
Zo druk dat zelfs babysitters hun oppaskeutels naar de crèche brengen.
Bij wijze van.
Ik merk het ook aan mezelf.
Je haast je eigen ik voorbij met een geschatte snelheid van 120 kilometer per uur.
Mooie reclames van Suriname, relaxed op een zonnig wit strand met een uitermate onverantwoord drankje, het liefst gedronken uit de schoot van een aandoenlijke man.
Daar is het omgekeerd, daar lopen ze achter.
120 kilometer per uur dus.
Wat je zou moeten vinden is de balans tussen onthaasten en normaal leven.
Dat heb ik dus geprobeerd.
Welgeteld een hele week lang.
Mijn grote stressfactor is tijd. Kom ik op tijd? Hoe plan ik dat in?
Heb ik dan nog tijd voor die en die? Kan ik wat eerder naar bed?
Ik zou er niet tegen kunnen zonder tijd te kunnen leven.
Neem nou Suriname, een ‘tijdloos’ land, ik zou gek worden!
In de tijd dat ik deze column schrijf denk ik ook aan tijd.
Hoe laat sta ik op morgen?Ik moet zo echt gaan slapen!
Ik moet morgen bij Anke zijn, om drie uur een afspraak!
O jee, morgen dat tentamen!Helemaal vergeten!
Dus helaas, ik kan niet verder schrijven.
Het is de hoogste tijd.
geschreven door P33N maar:
Mijns zegt:
mag ik m anders plaatsen?
P33N zegt:
ja maar wel met mijn naam
P33N zegt:
dat ik niet durf
P33N zegt:
oke?
P33N zegt:
ik vind t eng
vandaar

oh, en ik vind het een leuk stukje en het is waar, héél erg waar!