Petra, bekend in Vlaardingen en omstreken, door haar krakende hersens.
‘Getrainde hersens’ noemt zei ze liefkozend zelf.
Denken doet zij té veel, té vaak, té lang.
Voor sommige mensen eigenlijk wel eens gezond.
Maar zij wordt er ziek van.
‘Weet je?’
Fluister ik in zijn oor.
‘Wist je dat ik écht enórm verliefd op je ben?’
Hij bloosde en liet mijn woorden op zijn hersenen inwerken.
Plots boog hij naar mijn oor.
‘Wist je dat ik ook enórm verliefd op jou ben?’
Nu was ik degene met de kleur van roosjes.
Jij was in de wolken, maar ik weet niet of het van mij was.
Of misschien van Betty Serveert, die dat ene liedje zo mooi speelde.
Je lievelingsliedje nog wel!
Glimlachte je nu écht naar míj of was het een blijk van iets anders?
Of kwam het stiekem van het bier?
Ik lach naar je.
En je lacht terug, natuurlijk.
Was dit voor jou een zelfde lach?
Of dacht je net zoals mij aan een kus?
O, wacht je buigt!
‘Ik vind dit zulke fijne muziek en zo’n gáve band!’
Je slaat een arm om me heen, en ik voel me een orang oetan.
Dit staat niet flexibel. Maar oké, het is je vergeven.
‘O, cóól, Petra kíjk eens! Ze trekt wat uit!’
Ik glimlach, en schater binnenin. Hahaha.
Mijn gedachtes dwalen af naar die nakie-run in mijn straat.
Teveel drank, drugs én enthousiasme.
In je nakie je straat doorrennen, om half 11 ’s avonds!
Opeens realiseer ik me; kan hij dat aan?
Een dergelijk intergalactische randdebiel als vriendin.
‘Haha, ehh oeps.’
‘Ja, wat is er?’
‘Niks, ik moest gewoon grinniken.’
Hij komt er vanzelf wel achter, en grimlach als ik denk aan hoe hij reageren zal.
reacties gewenst,
Liefs,
Petra.
Laatst gewijzigd op 06-08-2005 om 20:15.
|