Niet zonder Chelsea!

Dit is een beginstukje van een verhaal wat ik ongeveer 2 jaar geleden geschreven heb. Het is nog lang niet wat het zijn moet, en het moet heel veel verder uitgewerkt worden, dus feedback is zeker welkom!

De muziek zwelt aan terwijl de tonen van het slotstuk weerkaatsen tegen de stenen muren en zo de hele ruimte vullen. Het geluid klinkt statig en zwaar, maar tegelijkertijd is de intense pijn van de componist duidelijk voelbaar in iedere vezel van mijn lijf. Ik kijk om me heen, naar een zaal vol ernstige, bedrukte en verdrietige gezichten. Ik zie alleen de gezichten, want het lijkt alsof er een waas voor mijn ogen hangt. Ik sluit mijn ogen en ga op in de muziek om even te ontsnappen aan de gespannen sfeer. Het benauwt me hier, ik wil hier niet zijn. De kleren die ik aan heb zijn ongemakkelijk en ik voel het jeuken over mijn hele lichaam. De overheersende geur van wierrook dringt zich aan mij op, maakt me misselijk. Wanneer ik mijn ogen weer opendoe is de waas nog niet opgetrokken. Naast me zie ik een bezorgde blik die uiteindelijk van mijn moeder blijkt te zijn. De blik kijkt onderzoekend en vragend maar ik weet geen antwoorden meer. Die blik, ik snap het niet. Er is toch zeker niets met me aan de hand? Terwijl ik probeer te ontsnappen aan de doordringende blik van mijn moeder, kijk ik de zaal rond, zoekend naar het gezicht van mijn vriendin. Een onheilspellend gevoel bekruipt me. Ze zou er toch moeten zijn? Ze is immers altijd waar ik ben? Zij en ik, twee handen op een buik.
Dansende tonen van een nieuw nummer nemen haast onmerkbaar de plaats in van het oude. Het lievelingsnummer van Chelsea! Op mijn horloge zie ik dat ze al 10 minuten te laat is. Iets wat helemaal haar stijl niet is.
Opeens verstommen de fluisterende gesprekken in de ruimte wanneer de zware deuren van de grauwe zaal openzwaaien. Grote, statige mannen dragen in zwarte pakken een kist de zaal in. De muziek wordt steeds droeviger en zwelt aan, de gezichten steeds waziger terwijl er beelden voor mijn ogen voorbij flitsen. Beelden van pijn, die me onbekend zijn. Toch bekruipt me het gevoel dat ik deze beelden eigenlijk zou moeten kennen. Wat doen we hier toch allemaal? Ik voel me opeens heel erg misselijk worden en zoek steun bij mijn moeder. Alsof er een enorme mistbank is neergedaald wordt alles om me heen wazig en onduidelijk. Kleren en gezichten vervagen tot er niets meer van over is. Ik hoor in de verte iemand mijn naam roepen. Ik open mijn mond om te zeggen dat alles goed gaat met me, maar er komt niets uit. Nog een keer probeer ik het, maar ik hoor mezelf alleen maar piepen. Een angst overvalt me waardoor paniek zich meester maakt over mijn lichaam. Wat gebeurt in hemelsnaam met me? Ik besluit dat ik het beste weg kan gaan uit deze verstikkende ruimte, maar mijn benen werken niet mee. Ze voelen slap aan en de grond lijkt onder mijn voeten te zijn verander in drijfzand. Klamzweet rolt langs mijn rug terwijl mijn handen beginnen te jeuken. Ik probeer uit alle macht om de controle over mijn lichaam terug te vinden. Voor mijn ogen dansen paniekerige gezichten terwijl ik iemand om een dokter hoor vragen. Chelsea, waar ben je toch? Zij kent me door en door en zou dus ook precies weten wat ze nu zou moeten doen.
Als één levend wezen bewegen de mannen in hun pakken door het gangpad, terwijl de blik in hun ogen blijft staren naar een onbekend iets in de ruimte voor hen. De kist wordt voorin de zaal neergezet als een kunstwerk wat absoluut opgemerkt moet worden. Als in een horrorfilm vult de zaal zich opeens met een lange en ijzige kreet. Het is een doordringend geluid dat alle haren op mijn complete lichaam overeind zet. Opeens besef ik dat ik het ben die zo staat te gillen! In de kist ligt een voor mij oh zo bekende meid te slapen. Waarom slaapt ze in een kist? Mam, waarom ligt Chelsea daar in godsnaam?!

[Vogelvrij]

Een angst overvalt me waardoor paniek zich meerster maakt over mijn lichaam.

Naast me zie ik een bezorgde blik de uiteindelijk van mijn moeder blijkt te zijn.

Kleine foutjes, de-> die, meerster-> meester

Waarom heeft niemand hier nog op gereageerd, zo slecht is het niet

Ik ben voor wat extra witregels, nu is het een beetje zo'n lap tekst. Komt trouwens ook door het forum, als je het in een boek zou hebben, breken de bladzijdes het een beetje, hè

Opeens besef ik dat ik het ben die zo staat te gillen!

Beetje cliché misschien? En ik houd niet zo van uitroeptekens

Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar hoe het verder gaat, ik vind het wel wat hebben.

Vogelvrij schreef op 28-09-2005 @ 14:01 :
Kleine foutjes, de-> die, meerster-> meester

Oeps... Dank je wel, is aangepast...

Is inderdaad misschien ook wel zo, van dat cliché. Misschien dat iemand opties heeft, misschien bedenk ik zelf nog wel wat...

Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar hoe het verder gaat, ik vind het wel wat hebben.

Ik heb hier wel een stuk of 10 bladzijdes liggen, maar dat is zo onzettend chaotisch nog. Ik heb ook geen flauw idee waar ik met dit verhaal heen wil...

Maarre, in ieder geval bedankt!

[I C U]

Het leest goed, heel vlot en soepel, en leuke vind ik dat het even duurt voordat je door hebt dat het een begrafenis is. Ben benieuwd wat je er verder van gaat maken.
Ik zou idd wat meer witregels gebruiken, of in elk geval alinea's creeëren. Dat maakt de tekst overzichtelijker en makkelijker om te lezen.

Wat de rest betreft, ik zou het nog es doorlezen en veranderen wat aan verandering toe is, en het gewoon posten. Succes anyway!

[Roosje]

Ik had eerst ook niet door dat het een begrafenis was, ik zat met een opera in mijn hoofd. Geen idee waarom, mja, dan nog. Verder leest het fijn, maar ik vind Chelsea een vreselijke naam. Dat ligt vast aan mij, maar het staat me toch een beetje tegen. Nu ik even naar beneden scroll, zie ik ook dat je weldegelijk alinea's hebt gebruikt, die vallen alleen weg als je het op een "normale" manier leest. Het schrikt een beetje af als je zo'n lap tekst voor je hebt liggen (/staan). Je laatste paar zinnen vind ik trouwens overdreven paniekerig geschreven. Dat was misschien de bedoeling, maar het is iets te veel.
Anyway: het leest prettig, en het interesseert.

Op mijn horloge zie ik dat ze al 10 minuten te laat is.

Getallen (minstens) onder de twintig voluit schrijven.

Roosje schreef op 28-09-2005 @ 19:13 :
Ik had eerst ook niet door dat het een begrafenis was, ik zat met een opera in mijn hoofd. Geen idee waarom, mja, dan nog. Verder leest het fijn, maar ik vind Chelsea een vreselijke naam. Dat ligt vast aan mij, maar het staat me toch een beetje tegen. Nu ik even naar beneden scroll, zie ik ook dat je weldegelijk alinea's hebt gebruikt, die vallen alleen weg als je het op een "normale" manier leest. Het schrikt een beetje af als je zo'n lap tekst voor je hebt liggen (/staan). Je laatste paar zinnen vind ik trouwens overdreven paniekerig geschreven. Dat was misschien de bedoeling, maar het is iets te veel.
Anyway: het leest prettig, en het interesseert.


Getallen (minstens) onder de twintig voluit schrijven.

Ik vond het ook wel leuk om de lezer in het begin een beetje onzeker te laten waar het over gaat. Dat je zoiets hebt van 'wat is er hier aan de hand?'
Wat betreft die alinea's klopt ook wel. Toen ik het tikte zie je het ook niet, maar hier valt het wel een beetje weg, en dat maakt het wel wat onoverzichtelijk... Misschien dat ik daar morgen wat aan kan doen.

Chelsea... tjsa, daar heb ik al mijn hele leven wat mee. Beetje jammer alleen dat het ook een voetbalclub is

In ieder geval bedankt!

[Zonnebloempje]

Ben wel benieuwd naar vervolg eigluk !

Hmmmz, weet nog niet zeker of ik dat hier durf te plaatsen... Dat is nog veel rommeliger eigenlijk...
Er moet zeg maar nog onzéttend veel aan gedaan worden.

[Roosje]

Anders ga je er eerst iets aan doen, en het dan plaatsen? (a)

[I C U]

Roosje schreef op 02-10-2005 @ 19:44 :
Anders ga je er eerst iets aan doen, en het dan plaatsen? (a)

Daarom plaats ik dat andere gedeelte dus ook nog niet

Okee, in het eerste gedeelte heb ik wat meer alinea's aangebracht, en het tweede stuk heb ik nu toegevoegd...

De muziek zwelt aan terwijl de tonen van het slotstuk weerkaatsen tegen de stenen muren en zo de hele ruimte vullen. Het geluid klinkt statig en zwaar, maar tegelijkertijd is de intense pijn van de componist duidelijk voelbaar in iedere vezel van mijn lijf.
Ik kijk om me heen, naar een zaal vol ernstige, bedrukte en verdrietige gezichten. Ik zie alleen de gezichten, want het lijkt alsof er een waas voor mijn ogen hangt. Ik sluit mijn ogen en ga op in de muziek om even te ontsnappen aan de gespannen sfeer. Het benauwt me hier, ik wil hier niet zijn. De kleren die ik aan heb zijn ongemakkelijk en ik voel het jeuken over mijn hele lichaam. De overheersende geur van wierrook dringt zich aan mij op, maakt me misselijk. Wanneer ik mijn ogen weer opendoe is de waas nog niet opgetrokken.
Naast me zie ik een bezorgde blik die uiteindelijk van mijn moeder blijkt te zijn. De blik kijkt onderzoekend en vragend maar ik weet geen antwoorden meer. Die blik, ik snap het niet. Er is toch zeker niets met me aan de hand? Terwijl ik probeer te ontsnappen aan de doordringende blik van mijn moeder, kijk ik de zaal rond, zoekend naar het gezicht van mijn vriendin. Een onheilspellend gevoel bekruipt me. Ze zou er toch moeten zijn? Ze is immers altijd waar ik ben? Zij en ik, twee handen op een buik.
Dansende tonen van een nieuw nummer nemen haast onmerkbaar de plaats in van het oude. Het lievelingsnummer van Chelsea! Op mijn horloge zie ik dat ze al tien minuten te laat is. Iets wat helemaal haar stijl niet is.
Opeens verstommen de fluisterende gesprekken in de ruimte wanneer de zware deuren van de grauwe zaal openzwaaien. Grote, statige mannen dragen in zwarte pakken een kist de zaal in. De muziek wordt steeds droeviger en zwelt aan, de gezichten steeds waziger terwijl er beelden voor mijn ogen voorbij flitsen. Beelden van pijn, die me onbekend zijn. Toch bekruipt me het gevoel dat ik deze beelden eigenlijk zou moeten kennen. Wat doen we hier toch allemaal?
Ik voel me opeens heel erg misselijk worden en zoek steun bij mijn moeder. Alsof er een enorme mistbank is neergedaald wordt alles om me heen wazig en onduidelijk. Kleren en gezichten vervagen tot er niets meer van over is. Ik hoor in de verte iemand mijn naam roepen. Ik open mijn mond om te zeggen dat alles goed gaat met me, maar er komt niets uit. Nog een keer probeer ik het, maar ik hoor mezelf alleen maar piepen. Een angst overvalt me waardoor paniek zich meester maakt over mijn lichaam. Wat gebeurt in hemelsnaam met me?
Ik besluit dat ik het beste weg kan gaan uit deze verstikkende ruimte, maar mijn benen werken niet mee. Ze voelen slap aan en de grond lijkt onder mijn voeten te zijn verander in drijfzand. Klamzweet rolt langs mijn rug terwijl mijn handen beginnen te jeuken. Ik probeer uit alle macht om de controle over mijn lichaam terug te vinden. Voor mijn ogen dansen paniekerige gezichten terwijl ik iemand om een dokter hoor vragen. Chelsea, waar ben je toch? Zij kent me door en door en zou dus ook precies weten wat ze nu zou moeten doen.
Als één levend wezen bewegen de mannen in hun pakken door het gangpad, terwijl de blik in hun ogen blijft staren naar een onbekend iets in de ruimte voor hen. De kist wordt voorin de zaal neergezet als een kunstwerk wat absoluut opgemerkt moet worden.
Als in een horrorfilm vult de zaal zich opeens met een lange en ijzige kreet. Het is een doordringend geluid dat alle haren op mijn complete lichaam overeind zet. Opeens besef ik dat ik het ben die zo staat te gillen! In de kist ligt een voor mij oh zo bekende meid te slapen. Waarom slaapt ze in een kist?
Mam, waarom ligt Chelsea daar in godsnaam?!

vervolg
Wanneer ik mijn ogen weer open, sta ik bovenop een heuvel. Ik herken de heide waar ik en Chelsea vaak komen. Het ruikt er heerlijk. De geur van lavendel omringt je terwijl het gras aan je voeten kriebelt. Ik laat me achterover vallen in het hoge gras en kijk genietend naar de wolken die rustig voorbij drijven.
Wat een rust hangt hier toch! Iedere keer als ik hier ben verbaas ik me er weer over. Het voelt alsof je de enige persoon op deze hele aarde bent, dat alles wat je ziet van jou is, zover als je maar kijken kan.
Ik sluit mijn ogen en adem heel diep in. Wanneer ik me uitstrek en mijn adem langzaam laat ontsnappen, draai ik mijn hoofd naar mijn beste vriendin die naast me ligt. Alles is zo perfect. Wij zijn perfect Chelsea!
Opeens staat ze op en loopt ze weg. Verbaasd laat ze me achter. Wanneer ze daar middenin een lavendelveld staat, draait ze zich om en wenkt ze me lachend. Typisch Chelsea. Ik ken haar door en door, en toch blijft ze onvoorspelbaar.
Ik sta op en loop haar achterna. Ik probeer mijn voeten op de plaatsen te zetten waar eerder Chelsea’s voeten stonden. Bijna onbewust. Al zolang als ik me kan herinneren doen we dit bij elkaar. Ooit begonnen op de kleuterschool als geintje, nu bijna een heilige traditie.
Ze staat aan de rand van een groot meer, met haar tenen in het water. Lachend springen we samen in het water en zwemmen naar het midden van het meer. De zon weerkaatst op de waterdruppels op mijn huid, als kleine schitterende pareltjes. Ik kijk naar het meisje dat voor me zwemt. In dit prachtige licht lijkt het alsof haar haar is veranderd in het puurste goud. Wanneer ik aankom in het midden van het meer, zwemt Chelsea wat rond terwijl ze wacht op mij. Even kijken we naar elkaar, heel even maar. Tot nu toe hebben we nog niets tegen elkaar gezegd. We hebben niet veel woorden nodig om te begrijpen wat de ander denkt.
Alsof het afgesproken is duiken we beiden onder water, opweg naar het zwartste deel van dit meer. Een rust valt over me heen. Alles is donker, maar het is niet beangstigend. Alles voelt juist heel vredig aan, alsof de hele wereld met mij erbij in complete harmonie is. Chelsea zie ik niet meer, maar dat kan ook niet. Het is hier zo ontzettend diep en donker dat ik zelfs mijn eigen handen niet kan zien.
Opeens voel ik de koude rillingen over mijn rug lopen. De plotselinge koude stroom water glijdt langs mijn lichaam en wordt veroorzaakt door een snelle en onverwachte beweging in het water.
Vanuit het niets zie ik twee handen op me af komen, die me naar mijn keel grijpen. De koude, stalen vingers klemmen zich om mijn keel en knijpen zich samen als een ijzeren klem. Ik krijg geen lucht, maar het lukt me niet om naar boven zwemmen en zuurstof te halen.
En dan opeens is daar het gezicht van Chelsea dat dreigend voor de mijne verschijnt. Ik weet dat zij het is, maar ze lijkt zo... zo ontzettend anders. Ze is ook echt anders. Ze heeft een koude blik in haar ogen, haar huid is bleek, doorzichtig bijna. Maar die ogen… Die ogen die me zo ontzettend koud aanstaren, terwijl ik een intense woede als een vuur zie opvlammen.
Dan trekken die armen me mee het diepe in, steeds verder van de veilige oppervlakte.
Ik kijk in paniek naar boven waar ik het zonlicht nog kan zien. Tot mijn schrik zie ik dat dit licht steeds verder van me verwijderd wordt, terwijl ik nog steeds de handen van Chelsea om mijn nek voel.
Ik wil me verzetten, probeer haar handen los te krijgen, maar het lijken wel klemmen die ik met geen mogelijkheid loskrijg. Chelsea moet me hebben voelen spartelen, want ze kijkt achterom. Wat is dit voor een ziek spel?! Waar is ze mee bezig?
Rond haar lippen zie ik een wazige glimlach, alsof ze ondertussen met haar gedachten heel ergens anders is. Maar voordat ik ook maar oogcontact met haar kan maken, draait ze weer haar hoofd weg en zwemt krachtig door.
Ik raak in paniek en begin tegen haar armen aan te slaan, maar door het water verliest mijn slag zijn kracht. Ik voel mijn slapen kloppen en merk dat het zuurstof gebrek zijn tol eist. Ik kan me steeds minder verzetten, voel me slapper worden en mijn slapen kloppen als machines in mijn hoofd.
Alles wordt zwart als ik opeens in flitsen mijn leven aan me voorbij zie gaan. Ik dacht altijd dat die bijna dood-ervaringen onzin waren. Maar nu overkomt het mezelf. Tot mijn schrik besef ik wat er gebeurt. Oh God help, ik ga dood!

Ook hier weer is feedback welkom. Opzich gaat dit nog best wel snel door, pas hierna wordt het verhaal wat rustiger... Maar ideeën en opties voor aanpassing zijn altijd fijn.

[Menahem]

Tot dusver vind ik het soepel lezen, het wekt ook interesse naar de rest van het verhaal (voor zover ik hier objectief in kan zijn )

Maar nu weet je dat jij je niet hoeft te vervelen, je hebt nog wat te schrijven

[I C U]

Het leest prettig, en de witregels maken het zeker makkelijker om te lezen. Of in elk geval overzichtelijker.

Het vervolg vind ik goed, apart, en nog steeds prettig. Ik heb alleen geen idee waar je naartoe wilt met dit stuk. Is het een droom? Een flashback? Het lijkt niet aan te sluiten op het voorgaande deel... Je zegt zelf dat het nog even zo doorgaat, maar dan nog is het een vaag deel. Tja. Ik zou het of schuingedrukt zetten (Dat geeft al aan dat er iets bijzonders mee is) of... of er iets anders van maken. God, wat is het moeilijk om te zeggen wat je ervan vindt

Het vervolg springt eigenlijk naar de periode na de begravenis. het deel wat hierop volgt, maakt het vervolg wel allemaal duidelijker en dan wordt het ook wat meer 'alledaags.'
Het eerste stuk is ook bedoeld als inleiding. Ik wilde het beginstuk met opzet wat mysterieus en vreemd maken, zodat de lezer een bepaalde nieuwsgierigheid zou krijgen...

Ik weet alleen totaal niet hoe ik verder moet met het verhaal... Dat is nog wel lastig. Ik heb dit allemaal ongeveer 2 jaar geleden geschreven, maar ik wil het heel graag weer oppakken. Ook omdat ik mezelf heb beloofd dat ik het in 3 jaar compleet af zou maken

[Zonnebloempje]

Hoop dat je iig wel weer verder gaat met 't verhaal ! Is fijn om te lezen, wekt zoveel nieuwsgierigheid dat je verder wil lezen! Dus meis, zet 'm op, je kan 't ! Ennuh: je hebt nog een jaar ...

Ach maak je niet druk, ze staan nog ruim bovenaan in de Premier League.


hu7huhuhuhuhomfgwatbenikgrappighuhuhuhuhuh