23-08-2002, 21:55
|
|
|
jah zoals je al ziet...............
in de vakantiej kon ik het niet langer verborgen houden....de littekens op me kuiten. Kan wel heel de dag met kniekousen aan gaan lopen, maar dat is ook weer zo raar he  alleen et lullige is dat me ma dr een ontzettend gemene opmerking over maakte tijdens een ruzie..... ik voelde me ff nogal down toen we op vakantie waren, maar omdat je elkaar dan zo op de lip zit, werd iedreen dr chagie van  en ik kreeg de schuld..... Godverdomme anderhalf jaar hebben ze nix gemerkt en nou moet et er zo uitkomen. me ma zei: "jah en waar komen al die krassen dan van he? je denkt tog niet dat ik blind ben he? als het even niet naar jouw zin gaat, ga je zo doen!!" et deej zo ontzettend pijn!..................ik ben de depressief geweest en ze zagen et NOOIT! nooit namen ze de moeite om dr es serieus op in te gaan, ze vonden me zeuren enz...blablabla...... et gaat steeds beter en ik ga dr wat van maken volgend schooljaar, maar m'n ouders belemmeren me ontzettend!! egt hoor, dit kan ik ze niet vergeven...... sowwie moest et ff kwijt
__________________
SHIT HAPPENS
|
| Advertentie | |
|
|
|
|
23-08-2002, 22:06
|
|
|
het is nogal kwetsend dat je moeder dat als het ware misbruikt als jullie ruzie o.i.d. hebben, zeker gezien het feit dat ze kennelijk nooit gemerkt heb dat jij depressief was. maar probeer haar te vergeven, dat lijkt mij in ieder geval het beste. want als je nu constant ruzie met je moeder hebt kan je weer depressiever worden, terwijl het juist beter met je ging. probeer die stijgende lijn door te zetten! dat gaat het beste als je je ouders achter je hebt staan, niet als je ruzie met ze hebt.
nou, veel sterkte in ieder geval. (ik denk niet dat je hier veel aan hebt, maargoed, ik had t al getypt....)
|
|
23-08-2002, 22:20
|
|
Verwijderd
|
Hmm, je voelt je onbegrepen; iets waar ik inkomen kan. Zelf liep ik ook jaren met dat gevoel rond, totdat ik eens de moeite nam het gewoon te zeggen. Het resultaat was een ruzie waar ik uiteindelijk weinig aan had.
Toen, op een dag, kwam het ineens tot me: het maakt niet uit hoe ik me voel en wat ik doe, maar hoe ik overkom bij mijn ouders .. hoe het is in hun wereld. Dan komen dingen naar boven als "je helpt thuis nooit ergens aan mee" .. "je vertelt amper iets aan ons" .. "je doet te weinig aan school" .. moet ik doorgaan? Het is nutteloos om hun standpunt te veranderen, lukt je toch niet. Belangrijk is erboven te staan. In sommige punten zullen ze gelijk hebben, in sommige dingen zijn ze fout bezig. Als je inziet waarom ze bepaalde dingen zeggen, dan komen opmerkingen ook minder hard aan. Ik heb het zelf al meegemaakt dat ik lachen moest om een rotopmerking van mijn vader  Was hij niet zo gecharmeerd van, omdat duidelijk bleek dat ik zijn woorden ridicuul vond  "jah en waar komen al die krassen dan van he? je denkt tog niet dat ik blind ben he? als het even niet naar jouw zin gaat, ga je zo doen!!" Je schrijft al anderhalf jaar 'depressief' te zijn .. kun je ook erbij vertellen waarom? Weten je ouders dit wel? Zo ja, vinden ze je aanstellerig? Kun je objectief beoordelen of dat ook zo is? Vind je jezelf aanstellerig? Heb je juist daarmee weer moeite mee? Of komt het door iets heel anders wat je ouders niet weten? Je hoeft deze vragen niet hier te beantwoorden als je dat moeilijk vindt, maar probeer ze iig voor jezelf te beantwoorden  Nah, ik weet niet wat je hieraan hebt, maar denk er alsjeblieft eens goed over na. Dus niet alleen vanuit je eigen beleving, maar ook die van anderen (met een beetje inlevingsvermogen is dat wel te doen). Sterkte.
|
|
23-08-2002, 23:47
|
|
|
|
Dat is echt heel gemeen... ouders hebben dingen soms gewoon niet in de gaten
En dat zijn de fouten die wij niet zullen maken! Ik had drankvergiftiging, en toen zei ik een hoop dingen en ik herinner er steeds meer van. Sommige dingen die ik had gezegd worden nu helemaal niet meer genoemd. Er zijn ook dingen waar mijn moeder, vader, broer en zus de hele tijd grapjes over maken. De manier van hoe ik het zei, en omdat ik daar maar voor pampus lag. Maar ja Zoals mij eens is verteld door mijn vader: Vrienden kies je, familie niet.
|
|
24-08-2002, 09:04
|
|
|
Ouders kunnen niet alles zien (gelukkig/jammer genoeg) en het is moeilijk om je kind ongelukkig te zien (zeker als je je kind niet kunt helpen) en te accepteren dat het echt zo is (gemeen zijn, is dan makkelijker).
Maar lullig is het wel.
__________________
Het is groen en het zit op een hekje.
|
|
24-08-2002, 16:04
|
|
|
|
Tsja
Ik weet verder ook niet hoe jouw ouders zijn. Maar als het thuis goed is dan is het inderdaad heel erg.Hoe gaat het nu? Krijg je nog steeds van die opmerkingen of zwijgen ze nu? Ik wil verder ook niet lullig doen, maar hoe hadden ze anders moeten reageren. Het fijnste is natuurlijk als ze gewoon niks zien, maar dat is haast onmogelijk. Als ze lief hadden gereageerd, hoe zou het dan hebben uitgedraaid? Mijn ouders en wel meer mensen vragen soms als ze lidtekens zien, ik kan gelukkig heel erg goed liegen.
|
|
24-08-2002, 17:35
|
|
|
|
hej, thx iedreen
jah zoals ik al zei in de vakantiej zit je heel de tijd heel zicht bij elkaar, en dat kan haast niet goed gaan, als we gewoon thuis zijn, gaat het wel goed hoor. En jah natuurlijk probeer ik ook wel eens te bedenken hoe et voor min ouders moet zijn, maar ik vind dat mijn ouders (en niet alleen daarover, ook over andere mensenen dingen) heel overdreven doen en te snel oordelen. Ik ben niet anderhalf jaar onafgebroken depressief geweest, dat was "maar"? een maand of drie. maar ben dr anderhalf jaar geleden meej begonnen, en daarna nooit meer echt gestopt, dat bedoelde ik. jah er valt met mn ouders best te leven, maar dat vond ik zo gemeen, ik zal het nooit vergeten.....vergeven? ik weet het niet..... Nu zeggen ze dr nix meer over, het is denk ik voor hen niet belangrijk of ze zijn het expres vergeten. wel komen dr opmerkingen naar mn hoofd als: ben je shizofreen ofzo? moet je niet eens naar een psychiater?! (maar dan heel sarcatisch) nah jah, nou maar w88 tot ik 19 ben, dan mag ik weg!!
__________________
SHIT HAPPENS
|
|
24-08-2002, 18:02
|
|
|
|
Precies! Ik over een jaartje!
|
|
24-08-2002, 19:08
|
|
|
|
dat is heel gemeen van ze,
ik weet hoe dat is zo zijn die van mij ook. ten eerste was het gemeen hoe ze het zeiden en ten tweede dat ze het nu weten en dat ze er niks aan doen. waarschijnlijk willen ze het probleem ontlopen. hou dat jaartje nog vol en begin dan een nieuw leven ik moet er nog 3 en ik weet niet of ik dat vol houd.sterkte ermee, je kunt me altijd mailen.
|
|
24-08-2002, 19:15
|
||
|
|
Citaat:
En anders dan vind je er wel wat op! 
|
|
|
24-08-2002, 19:39
|
||
|
|
Citaat:
ik hoop dat ik het vol hou het zal wel moeten.... heb weinig keus.
|
|
|
24-08-2002, 20:08
|
|
|
Hm, ik vind het een beetje vreemd hoe je ouders reageren.
Ik bedoel, als ik een dochter had, en zag dat ze krassen en littekens op haar lichaam had, zou ik me wel zorgen maken. En natuurlijk kun je het wel van hun kant gaan bekijken dan, maar het moet wel van 2 kanten komen. Als jij alleen maar doet wat hun leuk vinden, dan schiet het ook niet erg op. Ze mogen zich ook best wel even in jou verdiepen lijkt mij. (Zo gaat het trouwens bij mij thuis ongeveer net zo.)
__________________
In Chocolate We Trust.
|
|
24-08-2002, 21:23
|
|
|
ik herken dit heel goed en vind het echt kut voor je!
ik heb het gewoon op een bepaald moment tegen mijn ouders gezegd en die reageerden heel goed. heen ruzie of zo gehad, maar uiteindelijk vind ik het stom dat ik het ooit vertelt heb. elke ruzie die we daarna kregen, daarin kreeg ik telkens te horen: "ga maar nog een beetje snijden"... en dit kwam heel erg aan bij me!! dus ik begrijp je wel... nu is dat gelukkig gestopt, doordat mijn ouders denken dat ik niet meer snij... ik doe het dus wel, alleen vertel ik het niemand (behalve mijn beste vriendin die het ook doet en 2 leerkrachten)
|
|
25-08-2002, 11:44
|
|
|
ik ken het, ik ken het maar al te goed...
de krassen op mijn polsen zijn voor m'n moeder oowk vooral een manier om mij te kwetsen, blijkbaar kan ze niks beters verzinnen... en idd, als je je al zoww down voelt, dan krijg je alleen maar meer drang om jezelf te beschadigen...
|
|
25-08-2002, 14:25
|
|
|
ik weet wat je voelt. misschien zei je moedr die opmerking wel uit onmacht.. omdat ze weet er niks tegen te kunne done, of dat ze weet er niks aan gedaan te hebben. het lijkt mij heel erg mijn kind dat te zien doen.
maar waarom zeg je hetniet tegen ze?? dat die opmerking je pijn hebt gedaan en dat ze nu wel kutopmerkingen kenne maken opmdat ze het weten maar al die keren dat je depri was ze hun bek niet open hebben getrokken.. sterkte
|
|
25-08-2002, 17:51
|
|
|
|
Natuurlijk doet zo'n opmerking pijn maar je moeder zal die pijn ook wel voelen. Stel je voor, haar kind zit zichzelf te beschadigen.
|
|
25-08-2002, 19:02
|
|
|
|
Nee, ik geloof serieus niet dat het haar pijn doet
En dat klinkt heel hard, maar zij heeft er nog nooit van gehoord en heeft daar dus zoooo'n ander beeld van, zij kan zich NIET indenken dat mensen dat doen.
__________________
SHIT HAPPENS
|
|
26-08-2002, 18:08
|
|
|
|
Mijn moeder doet het zelf.. dus als ze iets tegen mij zou zeggen dan is dat wel erg hypocriet
Maar mijn moeder maakt dergelijke opmerkingen over mijn lijn.. en das ook niet leuk Als je iemand niet duidelijk kan maken hoe het zit.. dan kun je op een gegeven moment maar beter stoppen met moeite doen.. 
__________________
Kijk op teletekst pagina 666 voor meer opties.
|
| Advertentie |
|
|
 |
«
Vorige topic
|
Volgende topic
»
|
|
Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 09:37.
Adverteren