Ter ochtendstond.

.

[gezweetwel]

Heerlijk tragisch, vind ik dit. Ben er in de goede mood voor ook.

Mijn interpretatie? Eh, een jongen die het midden op de dag uitmaakt?

gezweetwel schreef op 15-01-2006 @ 21:13 :
Heerlijk tragisch, vind ik dit. Ben er in de goede mood voor ook.

Mijn interpretatie? Eh, een jongen die het midden op de dag uitmaakt?

Dat klopt ja.. Ik had het namelijk anderen laten lezen en die kwamen met hele andere dingen, vandaar dat ik me afvroeg of het wel overkomt

Dankje voor je reactie.

[Bird-one]

Ik dacht inderdaad dat het ook ging om een jongen die het overdag uitmaakt, terwijl 'jij' eigenlijk liever hebt dat het 's avonds of 's nachts zou gebeuren, omdat;

'In de ochtend had ik het kunnen vergapen, wegdoen tussen lakens
in de nacht verslapen – of nog éénmaal de ruit uit staren.'

Maar dan snap ik de eerste strofe denk ik niet goed. Ik vind je woordgebruik overigens heerlijk en het klinkt erg mooi, zit goed in elkaar. Maar écht begrijpen doe ik het nog niet echt.

'mijn ochtend- en avond'

Vanwaar heb je het zo geschreven?

[Sketch]

Ik vind je woordkeuze mooi. Het steekt goed in elkaar, en het is leuk hoe je in de derde strofe met a rijmt, al is vergapen-verslapen misschien net té. Hoewel, misschien ook niet. Dat mis ik een klein beetje in de eerste strofe. Het ritme is in die eerste strofe ook net niet lekker. Maar misschien komt dat doordat er amper rijm in zit. 'aanbreken' stoort me een beetje in de eerste regel. Het lijkt niet op z'n plaats, qua klank. Ipv de 'e' had ik een 'a' verwacht.

Oh, en de laatste regel begint met een hoofdletter, dat was niet de bedoeling denk ik?

Maar, goed gedicht dus.

Bird-one schreef op 15-01-2006 @ 22:34 :
'mijn ochtend- en avond'

Vanwaar heb je het zo geschreven?

Misschien slaat dat terug op 'lief'. 'Mijn ochtend- en avondlief.'
Dat past dan ook bij het 's middags uitmaken.

.

[Halogeen]

Fri.. schreef op 15-01-2006 @ 18:35 :
Het is geen nacht, geen wake, enkel de dag van aanbreken
het argeloos nemen van de ochtendlucht. Zie je, zo dacht ik nog.
Maar nee, mijn lief, mijn ochtend- en avond, kon niet verder
dan de wereld achter eigen richtlijnen bekijken. En ik brak.

Hij had kunnen steken met de woorden, of ontvluchten.
Daarentegen liet hij mij zwichten tegen het middaglicht -
onverwacht, puur op de dag. Alsof het nooit anders betaamde;
dan een klank, een sprong in het diepe van zijn ondoorgrond.

Was het hem te moede om te letten op de tijd. Het verlaat.
In de ochtend had ik het kunnen vergapen, wegdoen tussen lakens
in de nacht verslapen – of nog éénmaal de ruit uit staren.
Maar nee, maar nu. De middag was mij veel te hard,

voor zijn woorden.

hey, deze had ik over het hoofd gezien! Mooi woordgebruik hoor. Ik vind vooral "middaglicht" en "zijn ondoorgrond" leuk . Het is wel heel deftig, maar dat heeft ook weer zijn charmes.