De grond bevriest mijn voeten

[The one who I am]

In eerste instantie was het een gedicht, maar ik moest te veel verhaal kwijt voor een gedicht, dus werd het een verhaal.. Maar bij nader inzien moest ik misschien juist weer te veel gedicht kwijt voor een verhaal..
En het werkelijk verhaal wat er achter zit, dat kan ik niet kwijt, omdat ik het onderwerp al kwijt ben. Alleen kan ik dat nog niet zo goed toegeven. Zo dan maar, want elke poging is een begin, toch?!



Vandaag schafte ik een schaar aan. Zo een simpele, met zo'n rood handvat. Nog geen euro waard, in een plastic tastje met HEMA, op naar huis.
Daarmee heb ik dat lijntje doorgeknipt. Dat lijntje waaraan ik al een tijdje hing. Verwachtingsvol.
Ik denk niet dat je het merkte, misschien ervoer je een klein gevoel van opluchting toen ik viel. Ik viel en alles gilde jouw naam, maar midden in mijn hoofd werd het oorverdovend stil.
En hier liggen we nu, die schaar, mijn ziel en ik. Open en bloot.
We liggen te wachten op een reactie van jou, een reactie die uitblijft. Zoals gewoonlijk, zoals verwacht. Maar stiekem hoopten we nu op het onmogelijke.
Misschien omdat jij mijn leegte vormt en mijn hoop, mijn dagdromen en mijn liefde. Misschien omdat je nooit helemaal mijn hart hebt terug gegeven, nadat je die stal. Misschien omdat ik je nooit meer zie, of niet snel weer in ieder geval. Misschien omdat het onmogelijk is. En het onmogelijke het allemaal juist zo aantrekkelijk maakt. Misschien omdat jij de ware bent, misschien omdat je die juist helemaal niet bent. Omdat je aantrekkelijk bent, mysterieus, onaanspreekbaar, onvindbaar, oncontrolbaar. Misschien omdat je weg bent, niet geintereseerd bent, een klootzak bent.
Misschien omdat jij jij bent en ik ik ben.
Misschien dat ik morgen maar weer lijm aanschaf, want ik hing daar toch wel prima zo..
Zo dacht jij soms ook nog eens aan mij, omdat ik met alle macht daar bungelde..
Zo was je toch weer een beetje dichtbij, omdat ik daar met alle macht, met al mijn kracht, keihard aan je hing te trekken..

Jij bent zoveel voor mij.
Zo ver van mij.
Voor jou ben ik niks meer dan niets
en van niets houden,
is dat nou zo vreselijk veel moeite.. ?!

[Ruby Blue]

Wauw, mooi.
Driewerf!

[Fayelinde.]

Ik vind het 'wel leuk' maar je schrijfstijl irriteert me nogal. Zie het gepinned topic hierbovenaan.

Fayelinde. schreef op 23-03-2006 @ 16:58 :
Ik vind het 'wel leuk' maar je schrijfstijl irriteert me nogal. Zie het gepinned topic hierbovenaan.

''...'' leest nietfijn.
Verder snap ik niet zo goed wat de eerste alinea met de rest te maken heeft, maar dat kan aan mij liggen.
Er zitten zinnen tussen die heel leuk gevonden zijn hoor, maar het leest over het algemeen nét niet lekker.

[Roosje]

Ik vind het niet leuk.

- Waarom?

Omdat je overmatig veel fouten maakt en omdat je hele stijl me irriteert. Je eerste alinea lijkt niet samen te hangen met de rest van je verhaal; mijns inziens gebruik je teveel herhaling; ik vind dat je te veel opsomt.

Daarnaast vind ik je laatste alinea meer een "leuk gevonden iets" dan een stukje dat er echt toe doet. Van niets houden, waarom zou je ergens van houden als het toch niets is? Kan dat überhaupt wel?

Je middelste alinea is één en al opsomming, heb je dat door? Een zeer grote gedeelte van de zinnen begint met "misschien"; daardoor raak ik als lezer mijn interesse ietwat kwijt.

Als laatste: twee puntjes kun je niet gebruiken als kloppende interpunctie. Maak er òf drie van, òf verwijder het laatste puntje gewoon. De laatste optie apprecieer ik meer; ik ben niet zo van de drie puntjes. Af en toe kunnen ze erg mooi zijn, maar drie keer achter elkaar - nee, dat staat mij geheel en al tegen. En oncontrolbaar is geen woord. Ik vermoed dat dat oncontroleerbaar moet zijn. Verder stonden er nog een paar fouten in, maar ik ben te lui om die nog terug te zoeken. Doe ik wel als ik er zin in heb, of niet natuurlijk. Het laatste is waarschijnlijker.