@ sonho: sterkte met je moeder.. *knuff*
OT: Weer een hele ingrijpende dag.

Allerlei ruzies. J, T en L hebben dus ruzie met M. En ik ben al die tijd met beide om blijven gaan samen met D. En nu werd M. gisteren boos op mij omdat ik niet op haar had gewacht en daar ging ze dan een heel probleem van maken (ze voelt zich nogal snel buitengesloten) en ik vond dat erg kut. En ik voelde me ook wel een beetje schuldig dus ik vroeg aan J of M ook aan haar had vertelt dat ze boos was. Maar dat was dus niet zo dus ik vertelde wat M tegen mij had gezegt en J ontplofte bijna. Volgens mij heeft D. toen weer tegen M. vertelt dat ik tegen J heb vertelt over het gesprek tussen mij en M. (knap als je het nu nog volgt). En toen werd M. dus boos op mij, dacht ik. Dus ik besloot het aan haar te vragen en J wilde met me mee. Dus ik vroeg het en ze zei van niet en toen voelde het voor ons weer gewoon goed. Tot J dus ontploft en tegen M vertelde dat ze een *heel erg scheldwoord*-gier is en dat ze niet moet zeiken e.d. waardoor ik, N, D en M heel erg schrokken. Dus nu hebben M en J weer erge ruzie en het voelt alsof ik het heb aangewakkerd, wat helemaal niet mijn bedoeling was!

(een kus voor degene die het nu nog begrijpt!)
In ieder geval, iedereen lult weer over elkaar achter elkaars rug om en is zo fucking achterbaks nep-aardig tegen elkaar, ik word er echt zo ziek van! En ik begrijp ook heel goed dat M zich buitengesloten voelt (ook al is het niet zo) want zo voelde ik me een paar maanden geleden ook. Maar het gaat sowieso niet goed met haar en ik probeer d'r te helpen maar het is zo'n gesloten boek..
Eten ging wel goed vandaag, veel gesport ook. Verder ongeveer een uur met m'n moeder zitten praten net, half huilend de hele tijd. Voel me wel opgelucht nu, maar ook down. Over mij gepraat en over m'n vader en alles. Waarom zijn wij zo'n moeilijk gezin? Waarom kan het niet gewoon goed gaan? Ik maak me zo'n zorgen om m'n vader maar tegelijkertijd ook om mezelf. En ik wil dat het allemaal goed komt met hem en dat hij hulp zoekt. Ergens heb ik ook het gevoel dat IK me pas écht goed kan voelen als HIJ ook hulp zoekt. Want er is door hem toch ook wel heel veel verpest in mijn jeugd. En ergens begrijp ik hem zo goed, zijn verslaving, geslotenheid en eenzaamheid. En ergens haat ik hem daarom, omdat ik er wel uit probeer te komen, en hij niet. En dat is zo moeilijk om te zien, iemand die zichzelf steeds dieper in het dal werkt waar jij uit probeert te krabbelen.