Ik zit nu ongeveer een half jaar op kamers in Utrecht.
Ik ben gaan wonen bij een vriendin en een ander meisje dat ik ook wel ken en nog een meisje dat ik niet zo goed ken. Die vriendin daar ging ik vroeger veel mee om, maar de laatste tijd is het contact verwaterd.
Het probleem is dat ik me totaal niet op me gemak voel in dit studentenhuis. Dit heb ik al van het begin maar ik dacht steeds dat het wel over zou gaan.
Ik ga met tegenzin naar Utrecht (mijn studentenhuis) en ben blij als het weer weekend is en ik naar m’n ouders kan gaan.
De 3 meisjes met wie ik samen woon, zijn heel close met z’n 3en en ik val daar een beetje buiten. Ik vind het moeilijk om contact met ze te krijgen.
Ze verwachten ook dat er veel gezamenlijk in het huis gedaan wordt. ’s Avonds blijf ik vaak tv kijken terwijl ik liever in mn eentje boven op mn kamer zit, maar ik weet dat ze dit niet leuk vinden dus blijf ik bij ze zitten. Ze maken vaak opmerkingen over dat ik te vaak op mn kamertje zit.
We koken gezamenlijk maar er zijn geen duidelijke regels wie wanneer kookt en dat vind ik best lastig. Ik vind het ook lastig om er over te beginnen omdat zij daar blijkbaar geen last van hebben.
Ik voel me hier gewoon totaal niet thuis. Eerst maakte 1 meisje lullige opmerkingen maar dat is nou wel over. Maar ze bemoeien zich helemaal niet met mij.
Ik probeer soms wel wat interesse te tonen maar zij tonen nooit uit zichzelf interesse in mij en ik vind het ook moeilijk om zelf de stap te nemen meer initiatief te nemen.
Als ze uitgaan vragen ze vaak op het laatste moment pas of ik ook mee wil, terwijl hun 3 daar al dagen van te voren mee bezig zijn. Als er 1 huisgenoot jarig is gaan ze met zn 2en cadeautjes kopen en laten mij er buiten.
Ik heb het daar erg moeilijk mee en ik heb het gevoel heb dat ik hier gewoon helemaal niet mezelf kan zijn. Ik wacht soms expres met naar beneden gaan tot ze weg zijn, omdat ik me niet op m’n gemak voel met hun erbij. Ze kijken me ook altijd zo heel erg aan.
Ik durf ook niet mezelf te zijn als we in de woonkamer zitten, ik durf mezelf helemaal niet uiten of dingen te zeggen.
Ik heb sinds ik op kamers woon heel erg veel last van stress. Dit uit zich in vele verschillende lichamelijke klachten zoals moeheid depressie en nog wat dingen, vaak huilen.
Ik zou het liefst weer naar me ouders teruggaan, maar tegelijkertijd ook niet, omdat daar veel problemen aan kleven.
Ten eerste moet ik dan steeds anderhalf uur reizen voor ik op de universiteit ben en ook nog anderhalf uur terug, dit heb ik vorig jaar ook gedaan en ik ben dat best wel zat. Het is wel te doen maar tegelijkertijd word je daar heel erg moe van en kost het veel tijd.
Ik merk ook dat mn ouders afstandelijker zijn sinds ik op mezelf ben, ik heb ze daar mee geconfronteerd maar zij ervaren dat zelf niet zo.
Ik wil ook eigenlijk zelfstandig zijn en het voor mezelf zorgen op zich vind ik niet onprettig. Het koken en wassen enz heb ik helemaal geen problemen mee. Het opzich leven zonder mn ouders vind ik ook niet moeilijk, al mis ik ze af en toe en vind ik het fijn om thuis bij mn ouders te zijn, maar dat komt meer doordat ik me in Utrecht niet thuis voel.
Als ik thuis bij m’n ouders ben vallen de regeltjes die daar zijn erg op, daar begin ik me nu al aan te irriteren omdat ik in Utrecht gewoon mijn eigen gang kan gaan. Ben bang als ik weer bij ze ga wonen dat ik het dan teveel regeltjes vindt, maar tegelijkertijd wil ik het wel en wil ik me dan ook meer met het huishouden gaan bemoeien als ik weer bij me ouders woon, omdat ik dat hier wel geleerd heb.
Ook is het afspreken en omgaan met studiegenootjes lastiger als ik zo ver weg woon. Ik heb niet veel vrienden in de plaats waar mn ouders wonen, hier ook niet echt, maar hier heb ik tenminste nog studiegenootjes.
Verder hebben mn ouders in Utrecht veel geïnvesteerd voor mij. Ze hebben laminaat en vloerbedekking gekocht, een bed, een kast, een computerbeeldscherm, een magnetronoven voor ons huis, een fiets, noem maar op.
Daarom durf ik niet tegen mn ouders te vertellen dat ik het daar niet leuk vindt en ook omdat ik niet de loser wil zijn voor mijn ouders en mijn omgeving die niet op zichzelf kon en liever bij zn ouders verblijft.
Ik vind het ook heel moeilijk om weg te gaan in dit huis, omdat ik dat dan moet uitleggen aan die vriendin die me uitnodigde bij haar te gaan wonen en mn huisgenoten.
Het liefst zou ik eigenlijk hier blijven wonen maar dan wel dat ik een leuker contact heb met huisgenoten en hier mezelf kan zijn, maar ik weet niet of dat ooit wel gaat gebeuren.
Ik ben meer een einzelganger en in dit huis moeten we alles samen doen, ik moet alles samen delen, alles vertellen en daar ben ik geen ster in.
Een tijdje geleden kreeg ik een bericht van de SSHU, ik stond anderhalf jaar op de wachtlijst en er was een kamer voor me vrij. Ik moest binnen 10 dagen reageren, dat heb ik niet gedaan. Misschien een gemiste kans. Ben gewoon bang dat ik daar weer tegen hetzelfde probleem aanloop dat ik me moeilijk kan aanpassen aan huisgenoten. Of wanneer het huis juist niet close is, dat ik dan vereenzaam.
Want tegelijkertijd ben ik blij dat we hier in Utrecht met zn 4en wonen want dan heb ik tenminste mensen om me heen. Ik heb niet zoveel vrienden dus ik ben tenminste dan niet alleen.
Mijn vriend heeft sinds een tijdje een eigen appartementje met eigen keuken en eigen badkamer. Heb met de gedachte gespeeld om bij hem te gaan wonen en dat lijkt me eigenlijk heel fijn.
Het probleem is dat we vaak ruzie hebben en ik bang ben als we dicht op elkaars lip leven dat dat nog erger wordt.
In het begin dat ik hem kende was hij degene die iets met mij wilde, ik twijfelde toen nog. Ik ben nog steeds bang als ik nu met hem ga samenwonen, dat ik dan als het ware definitief voor hem kies en mn vrijheid opgeef. Want als ik bij hem ga wonen en uiteindelijk bij hem wegga, dan heb ik ook geen plaats meer om te wonen, behalve mijn ouders. De kamer in Utrecht is dan alweer vergeven aan een ander. Dus dan zit ik er wel aan vast bij hem te blijven.
Een praktisch probleem is dat zijn appartement officieel een studentenwoning betreft voor 1 persoon en ik niet weet of ik me dan bij hem kan inschrijven in verband met studiefinanciering. Ook moet je in die plaats studeren (de plaats waar me ouders wonen) voor die kamer van mn vriend. Opzich is het dus ook een optie bij hem te gaan wonen. Hij wil het heel graag en er is daar alles wat ik nodig heb.
Ik vind het nu lastig om te bepalen wat ik nu moet doen. Enerzijds wil ik in Utrecht blijven, maar wat heb ik daaraan als ik daar alleen ongelukkiger wordt? Weer terug bij mijn ouders gaan wonen, hoe gaan die daar op reageren, de spullen die gekocht hebben? Toch bij mn vriend gaan wonen, ondanks de bezwaren?
__________________
gas erop!
|