Verhalenwedstrijd - Eenmaal andermaal

I

“Een koffie en een thee?” Natuurlijk kan ik daarvoor zorgen, dat is geen enkel probleem. Als u iets te drinken wilt, moet u bij mij zijn, voor andere dingen moet u een eindje doorlopen. Toch, als ik zo vrij mag zijn om u te adviseren, zou ik het bij koffie en thee houden. Het is misschien wat minder spectaculair, maar ik garandeer u tenminste dat u iets krijgt en nog voor een fatsoenlijke prijs ook. “Dat is dan 2,75… Ja, bedankt. Een prettige dag nog verder.”

II

Ik zit hier goed, zo lekker dicht bij het gangpad en niet te ver achteraan. Als er brand uitbreekt, zal ik als een van de eersten door die zware deur rennen, een prettige gedachte. Ik hoop niet dat er brand uitbreekt, dat zou vreselijk zijn, maar ik hou er wel altijd rekening mee en daarom probeer ik altijd een plaats bij een gangpad te bemachtigen. Je kunt immers nooit weten wat er gebeurt, dat geldt voor alles. Misschien gooi ik zo mijn koffie over mijn broek, of loop ik straks de deur uit met een antieke klok. Ik ben niet echt van plan om iets te kopen, maar als er iets is wat me erg aanspreekt, wil ik het wel proberen. Even lekker impulsief doen, is soms goed voor een mens.

III

Voor de laatste keer inspecteer ik of alles goed staat, of alles onder controle is. Er zaten net nog niet zoveel mensen in de zaal, maar we beginnen pas over twintig minuten en misschien drinken mensen hun koffie en thee buiten op. Ik zag al wel een aantal bekende gezichten, die vrouw met dat rode pakje en die man met dat dikke, zwarte haar. Nou ja, vroeger was het erg dik, ik heb het idee dat het de laatste tijd wat dunner wordt. Misschien heeft hij zorgen, of haalt de ouderdom hem in. Daar is niets mis mee, daar verdien ik mijn geld mee. Als je een zekere leeftijd bereikt, komt er vaak een bepaalde glans over je die de waarde vermeerdert. Dat is natuurlijk niet altijd zo, maar het komt toch geregeld voor. Wat was nu ook alweer de startprijs van dit beeldje? Twintig euro, ja. Ik ben benieuwd hoeveel het daadwerkelijk op gaat leveren. Het is misschien niet zo professioneel, maar ik moet zeggen dat het een foeilelijk ding is. Dit schilderij daarentegen is heel aardig, veel rood en een beetje zwart. Ik hou wel van dat abstracte, dan worden je gedachten niet zo gestuurd.
Hm, nog een klein kwartiertje. Zal ik nog even thee halen? Er is precies genoeg tijd voor en dan kan ik meteen tegen iedereen zeggen dat ze vast in de zaal mogen gaan zitten.

I

“U hoeft er zeker geen suiker in, meneer de veilingmeester?” Ik geloof dat mijn schalkse knipoog hem ontgaat, helaas. Als u het mij vraagt, werkt die man veel te hard en moet hij nodig eens ontspannen. Daar zou ik hem best mee willen helpen, maar hij merkt mij niet op. Elke dag bezig zijn met schilderijtjes en oude troep, dat kan toch niet gezond zijn? Het is ronduit zonde, want eigenlijk is het een hartstikke leuke man, vindt u ook niet? “Nee, natuurlijk hoeft u niet te betalen, meneer. Veel succes.”

IV

Hallo, aangenaam kennis met u te maken, mijn naam is Bram Couperus, 37 jaar en fervent kunstliefhebber. Nee, ik ben niet familie van, misschien heel in de verte maar in elk geval niet rechtstreeks. Het zou me niet veel uitmaken, ik heb nooit zo van Louis Couperus gehouden. Ik heb niets met Indonesië, mijn hart ligt in Nederland en België. Zelf woon ik in Limburg en ik moest dus een behoorlijk stuk reizen. Grappig dat ik er toch altijd weer in slaag om veel te vroeg te komen, komt u dat bekend voor? De veilingmeester groette me net, ik kom hier namelijk vaker. We zullen zo wel gaan beginnen, het is bijna tijd. Ik hoop dat ik dat ene schilderij in handen kan krijgen, hebt u het gezien? Ja, het is van flink formaat, “as” heet het. Normaal verkoop ik schilderijen vaak door, maar deze wil ik wel in mijn huiskamer hangen. Dat komt omdat het zo abstract is, het heeft trouwens ook een goed kleurgebruik. Nu moet u uw mond houden, de veilingmeester gaat beginnen. Het lijkt me enig om met zo’n hamer te slaan: verkocht!

III

Precies wat ik dacht, voor dat beeldje is zelfs twintig euro nog aan de hoge kant. Ik vind het vreselijk om dingen aan te prijzen die het niet waard zijn, maar deze keer was het echt nodig. Gelukkig dat die heer achter aan me van het ding verlost heeft, nu kan ik met het schilderij beginnen. Die thee had ik trouwens niet moeten nemen, in de haast heb ik mijn tong verbrand. “We starten met vierhonderd euro”, zeg ik en onmiddellijk steken twee heren hun nummertje omhoog. Die ene ken ik wel, met dat zwarte haar, die andere heb ik nog nooit gezien. Hij ziet er nogal nerveus en opgewonden uit, het is zeker zijn eerste keer. Het lijkt net alsof hij elk moment op kan springen en weg zal rennen, maar tegelijkertijd is hij vastbesloten het schilderij in handen te krijgen. “440… 450!” Dat gaat goed, het meisje dat hem heeft gemaakt, kan tevreden zijn. Zij zit geloof ik ook in de zaal, helemaal achterin. Echt vrolijk kijkt ze niet, voor zover ik dat kan zien, maar niet iedereen laat zijn emoties blijken, zeker niet bij een veiling. Verder is het best een vriendelijk meisje. Die twee heren zien er opvallend vastberaden uit, daar is geen twijfel over mogelijk. Ik ben benieuwd wanneer ik mijn hamer kan gebruiken, dat is mijn favoriete onderdeel.

II

En weer steek ik mijn nummertje omhoog, wat ben ik toch spontaan! Ik kan het zelf nauwelijks geloven, maar ik ben in de race voor een of ander schilderij. Er staat nogal veel rood op, daar hou ik eigenlijk niet zo van, het doet me denken aan vuur. Ik moet dus wel tijdig stoppen hiermee, want ik hoef dat schilderij helemaal niet. Waar zou ik het moeten laten? Het is te groot voor mijn huis en als het nu nog echt een mooi ding was… Bovendien zitten we inmiddels al ruim boven de vijfhonderd euro, toch een heel bedrag. Oké, ik waag het er nog een laatste keer op, ik ga nog één keer impulsief doen.

IV

Vergeeft u mij mijn woorden, maar waar is die gekke vent verdomme mee bezig? Het is een erg mooi schilderij, dat is zeker waar, maar meer dan zeshonderd euro ga ik er niet voor betalen. Ik baal er echt van, moet u weten, ik had het graag gehad, maar ik ben helaas niet in de positie om eindeloos geld uit te geven. Het is jammer, heel jammer, ik vrees dat er deze veiling niet weer zoiets moois voorbij komt. Dadelijk zal ik die man even gaan feliciteren, hij zal wel dolgelukkig zijn, denkt u niet?