Dit is het brieventopic dat ik Postzegel noem.

[Liefs Jeanne]

Frýdek-Mistek, 7 april 2006


Lieve Caroline,

Dit zal voor mij een korte brief worden, maar op het moment heb ik even behoefte om te schrijven, te praten. Vriendschap is fijn. Sommige mensen spreken mij heel erg aan. Af en toe kom ik mensen tegen die ontzettend 'mijn type' zijn. Binnen 5 minuten voel ik me bij hem/haar thuis, en ik weet meteen dat we goede vrienden kunnen worden. Ik ben nu op uitwisseling in Tsjechië. Bij 1 meisje slaap ik in huis, maar bij haar heb ik deze gevoelens niet. Het is jammer, maar ze is aardig. Ik zal niet klagen.

Moeilijke gesprekken zijn voor mij vaak oncomfortabel. Ik denk dat ik ze zoveel mogelijk probeer te vermijden en ik begin er ook alleen aan als ik ervoor in de stemming ben. Als degene met wie je wilt praten hetzelfde probleem heeft, duurt het eeuwen voordat het op zo'n gesprek aankomt.

Veel mensen zijn negatief over zichzelf; ik snap dat niet. Ik kan zo voor de spiegel gaan staan en alle negatieve kanten negeren. Als alle mensen zo waren, was volgens mij de hele wereld en omgang tussen mensen veel makkelijker geweest. Ik hoop dat jullie gesprek geholpen heeft. Misschien kan jij hem in zichzelf laten geloven en de goede kanten aan hem laten zien. Succes!

Gisteren ben ik in Auschwitz geweest. Ik voelde niets. Eigenlijk schaam ik mezelf er best wel voor. Ik besef wat er gebeurd is, toen, maar ik snapte mijn eigen gedrag niet. Misschien ben ik een egoïst, misschien heb ik gewoon geen interesse voor oorlog. Ik geloof erin dat er geen nieuwe oorlog zal uitbreken, omdat de gevolgen vernietigend zullen zijn. Auschwitz was lelijk, koud en afschrikwekkend. Ik voelde niets.

Bier is hier goedkoop. Ik heb gisteren 3 grote bierpullen voor mijn neus gezet gekregen en heb ze allemaal leeg gedronken. Er lopen hier veel dronken mannen rond en ik ben er alweer mee in aanraking geweest. Tsjechië is een lelijk land, maar de mensen zijn vriendelijk. Het bier is lekker, en met wat alcohol in het bloed zijn die Tsjechen schaamteloos en raar. Ik ben benieuwd wat me vanavond te wachten staat.

Liefs, Jeanne

07/04/06, 12.15

Lieve Jeanne,

Ik ben blij dat je schreef. Ik ben er ook weer aan toe, een brief schrijven. Maar ja, om dan naar jezelf te schrijven is ook niet alles.

Auschwitz. Tja. Lijkt me mooi. Daar wil ik ook nog wel een keer naar toe. Het probleem is bij mij vaak dat ik juist te veel voel, en dat ik dat dan niet los kan laten. Ik kan goed drie dagen met iets rondlopen, gewoon omdat ik het dan niet los kan laten. Echt stom.

En nee, ik denk niet dat het stom is als je niks voelt. Alles wat je voelt, of niet voelt, is nooit nooit stom. Alleen al omdat jij het voelt, is het goed. Toch? Tenzij je natuurlijk een psychopaat bent met seriemoordneigingen. Maar ik ga er niet van uit dat jij dat bent.

Zoiets heet chemie, geloof ik. Ik ken het wel. Dat soort mensen zijn zeldzaam. Moet je zuinig op zijn, vaak zijn dat de beste vrienden, is mijn ervaring.

Bier. Lekker. Maar tegeljikertijd ook heel stom. Ik heb pas een jongen leren kennen, en sinds het een jaar geleden is uitgegaan met zijn vriendin, is het enige wat hij nog leuk vind sporten en uitgaan. En als hij dan uitgaat, drinkt hij. Hij drinkt veel. Erg veel. Hij drinkt om te vergeten, zijn eigen woorden. Ik hoop dat het niet doorzet, er is geen weekend dat hij niet dronken is. Alcoholisten zijn niet leuk. Bier wel.

Gisteren was niet leuk. Ik heb er moeite mee om mensen uit te nodigen, om te geloven dat mensen me echt leuk vinden. Maar omdat ik twee weken geleden jarig ben geweest, wilde ik toch een sorot van feestje houden. Mja, ik vond het dus al moeilijk om mensen uit te nodigen, helemaal trots dat ik het toch gedaan had, komen er al drie (van de tien) mensen niet. Opzich geen ramp, maar het voelde net alsof het weer aan mij lag. Wéér? Ja, alweer. Het is al zo vaak geweest dat ik persoonlijke verwijten heb gekregen over dingen waar k niks aan kan doen, dus hte voelde echt kut.

Waarom is dat toch? Waarom voelen we ons vaak persoonlijk aangevallen als het niet eens zo bedoeld is? Een voorbeeld: er werd mij gevraagd wat ik van een broek vond. Ik vond die broek niet leuk, dus ik zeg: Niet echt mijn smaak, ik vind er niet veel aan. Dat meisje helemaal kwaad: ik heb die broek nieuw, en dat wist je, wil je daarmee zeggen dat ik niet leuk ben en blablablabla. Allemaal onzin. Ik bedoelde het echt niet zo. Echt niet. Waarom pakte ze het dan zo op? Ze was ook niet meer voor reden vatbaar.

Deze keer is mijn brief niet zo filosofisch als andere keren. Maar dat hoeft ook niet altijd.

Ik wilde nog een heleboel vertellen, maar ik weet het niet meer. Ach, komt ook wel weer bovendrijven.
Veel plezier in Tsjechië!

Liefs, Caroline

[I C U]

08:04:2006, 14:45

Lieve Caroline,

Aii, ik heb de brievenschrijverij van de week ernstig verwaarloosd. Spijtig, maar noodzakelijk, ik heb een nogal drukke week achter de rug, allerlei dingen die afgerond moesten worden. Ik ben nu dan ook redelijk moe en ontzettend toe aan een ochtend in bed, maar in plaats daarvan heb ik vanochtend gewerkt en hebben we pogingen gedaan om een of andere domme vogel uit de kas te krijgen. Mijn voeten doen nog pijn.

Ik ben een keer hier in Nederland naar een museum geweest van de Tweede Wereld Oorlog. Ik was toen best onder de indruk, maar dan vooral van de gruwelijkheid van de zogenaamde onderzoeken die de Duitsers deden. Ik was niet ten positieve onder de indruk, ik moest een gevoel van walging wegdrukken, dat weet ik nog wel.
Ergens vind ik dat de 2e Wereld Oorlog nog een te grote rol heeft. Natuurlijk is die oorlog belangrijk geweest, maar ergens moet je een lijn trekken en zeggen: Nu kijken we enkel vooruit, we trekken hier onze lering uit, en dat is dan dat.
Ik heb er nogal een hekel aan wanneer mensen oude koeien uit de sloot gaan halen. Natuurlijk is een oorlog wel even wat anders, maar neem nu van die ruzietjes die je ooit gehad hebt en die eigenlijk nergens over gingen... Mensen kunnen daar zooo dramatisch lang over door ouwehoeren. Te erg.

Chemie is een raar iets. Met sommige mensen heb je dat, met sommige mensen niet. Logisch. Op de een of andere manier is het altijd zo dat de jongen (meestal op vakantie enzo) waarmee ik het het best kan vinden en voor wie ik dan wel kriebels heb, een ander leuk vindt. Altijd. Echt altijd. Terwijl die chemie er toch is, zeker van mijn kant. Tja. Misschien ben ik het soort meisje dat goed is als beste vriendin, niet meer dan dat. Word ik wel eens onzeker van...

Wat bedoel je met verwijten? Ik snap het niet, er komen drie mensen niet naar je feestje, vanwege persoonlijke verwijten die ze jou gemaakt hebben? Hm. O oké.
Ik moet ook nog steeds een soortement van feestje houden, ik ben in december jarig geweest

Ik snap dat meisje niet. Ik ga er verder ook niet over schrijven, she overreacted.

Op het moment baal ik nogal van mezelf, maar dan alleen in een klein hoekje van mijn hoofd, de rest van mijn hoofd is vrij en vrolijk. Raar is dat. Hoe zit het met jouw kleine private hoekje in je hoofd?

Liefs,
Esmer

17.46, 10/04/2006

Lieve Esmer,

Ochtenden in bed zijn heerlijk. Vooral als ik dan uit wil staan, en als ik dan op de trap besef dat mijn bed veel te lekker is om te laten gaan. Dus dan draai ik me om en zorg dat ik nog een uur lekker in bed lig. Maar helaas komt dat er ook niet meer vaak van. Doordeweeks moet ik naar school, zaterdag werken, en zondag spreek ik meestal op tijd af met mijn vriend. Doordeweeks is hij er niet, dus het weekend is echt van ons.

Ik denk dat je niet naar de toekomst kunt kijken zonder met het verleden bezig te zijn. Het verleden bepaalt wie je bent, en hoe je doet. Het verleden is een deel van jou, en zal dat altijd blijven. Als ik bepaalde dingen in mijn verleden niet had mee gemaakt, dan had ik nu heel anders over bepaalde dingen gedacht. Het verleden maakt je tot wat je bent. Je kunt proberen dat achter te laten, maar het zal je nooit loslaten. Het enige wat je er mee kunt doen is het proberen een plaats te geven. Dus dat probeer ik dan ook maar.

Met de dood is dat ook zo. Ik geloof in reïncarnatie, al vind ik dat een heel erg stomme zin. Alles wat je in je vorige levens hebt mee gemaakt, maakt je tot wat je nu bent. Misschien ben ik in mijn vorige leven wel een neger geweest die is onderdrukt en vermoord door de klu-klux-klan (of hoe ja dat dan ook schrijft), en kan ik daarom zo slecht tegen racisme en discriminatie en dat soort gedrag. Wie weet. Maar als ik andere theoriën hoor, van andere mensen, hoe zij er over denken, denk ik, ja, misschien is dat er wel na de dood. We komen er vanzelf achter, denk je niet?
Mijn vriend gelooft dat er niks is. Als je dood bent, ben je dood, en is er ook helemaal niks meer. Dat wil of kan ik niet geloven. Het lijkt me eng. Daarom wil ik dat niet geloven. Verder kan ik ook niet geloven dat je hier tachtig jaar op deze aardbol hebt rondgelopen, en dat je er helemaal niks mee bereikt. Dat je er net zo goed niet had kunnen zijn.

Zo denk ik ook dat veel een reden heeft. Niet alles, maar veel wel. Dingen of mensen die een grote invloed hebben op je denken of doen bijvoorbeeld, daar heeft het zo moeten zijn dat je ze tegen bent gekomen. Als ik bijvoorbeeld niet mijn mentor (van twee jaar geleden) was tegengekomen, was ik niet uit mijn put gekomen. Het heeft zo moeten zijn dat ik hem tegen ben gekomen.
Al begin ik daar de laatste tijd ook aan te twijfelen. Ik ben daar een tijd heel heilig van overtuigd geweest, maar in december heb ik een gesprek met mijn schoonbroer gehad, en sindsdien weet ik het niet meer zeker. Maar ik vind wel iets dat bij me past.

Ik heb het echt nodig om iets te geloven. Het idee dat dit het enige is, bijvoorbeeld, maakt me heel bang. Dat dit alles is wat er is. Dat kun je zien als in God, maar je kunt ook denken aan wat er na de dood is. Nu even over god. Ik geloof niet in de god van de christenen, ik geloof niet echt in een "vastgelegde" god, maar wel dat er meer is. Als dat niet zo zou zijn, is het toch eng dat wij blijkbaar de enige zijn, de uitverkorene, om hier te wonen? Er moeten meerdere werelden zijn, dat kan bijna niet anders.

Dan nog iets, als mijn vader en moeder elkaar niet ontmoet hadden, was ik er dan evengoed geweest? Leek ik dan evengoed zoveel op mijn vader, en had ik dan evengoed dit opvliegende karakter? Stel, mijn moeder was verliefd geworden op de broer van mijn vader, en niet op mijn vader. Dan was mijn vader mijn oom geweest, en mijn oom mijn vader. Volg je het nog?
Het komt op het volgende neer: Als mijn ouders elkaar niet hadden leren kennen, was ik ik dan evengoed geweest? Had ik dan vanuit 'ik' gedacht, maar dan wel vanuit een andere ik?
Wat een vragen.

Over die drie meiden, ik heb geen zin om dat uti te leggen eigenlijk... Het was gezellig zaterdag, dat is het belangrijkste.

Het kleine hoekje in mijn hoofd... Goede vraag. Ik heb geen idee. In het meeste van mijn hoofd voel ik me goed. Het kleinste hoekje... Daar kom ik op terug, nu weet ik het niet.

Liefs,
Caroline

[I C U]

10:04:2006, 19:23

Lieve Caroline,

Ik spring meteen naar iets wat me opviel in je brief: Of God bestaat of niet, en of hij, als het bestaat, überhaupt wel zo is als ze in de bijbel zeggen. Ik heb pas nog een boek gelezen over het begin van het christendom, en dan vooral over de christenen tegenover de romeinen. Heel interessant, eigenlijk. Het was een aardig boek. Maar het zette me wel aan het denken over het christendom. Het begin, zoals Petrus en Paulus en al die andere promotie-mannen het vertelde, was goed, heel idealistisch, maar goed. Wat hebben ze ervan gemaakt? Een weinig tolerante samenleving, en door de eeuwen heen is veranderd naar wat het nu is. Nog steeds weinig tolerant, vind ik, maar toch. Ik geloof niet in de God van de bijbel, niet in de God die men geschapen heeft. Ik geloof... ik geloof in Moeder Aarde. In de Moeder Aarde van de trilogie van Thea Beckman. Ken je die?

Natuurlijk ben ik het met je eens dat het verleden deel van je is. Jawel, en een belangrijk deel ook. Zonder dat zou je niet zijn wat je nu bent, maar een ander. Maar ik vind het niet terecht dat elk puntje uit je verleden je nog voor de voeten wordt gegooid. Een vriendin van me is een keer toen ze dronken was in de sloot gedonderd, is ze ook nog een tijd lang mee gepest. Het was een stomme actie, maar genoeg is genoeg...

Weet je trouwens dat ik ook met die vraag geworsteld heb? Als mijn ouders mijn ouders niet zouden zijn, wie zou ik dan zijn? Zou ik dan net zo'n neus hebben als ik nu heb? Zou ik dan nog steeds dezelfde humor als mijn vader hebben? Iets waar je nooit achter zal komen, maar het is een leuk iets om over te filosoferen.

Ik hou er niet van om mensen te veroordelen. Veel mensen zien iemand, of horen iets over iemand, en veroordelen diegene dan aan de hand daarvan. Ik probeer dat niet te doen. Natuurlijk doe ik dat wel, wie niet, maar ik probeer het niet te doen. Heeft ook te maken met die discriminatie. Soms ga ik op zo'n opmerking in, als in: 'waarom dan?' Vaak weten ze geen antwoord te geven, omdat ze maar iemand napraten. Wanneer gaan mensen eens zelf nadenken?

Geloof je ook in het Lot, aangezien je gelooft dat alles een reden heeft en dat wat je gebeurd is zo heeft moeten zijn?

Tja, de zondagen zijn meestal voor mijzelf. Is niet altijd even goed voor me, vaak is de zondag de nare nasmaak van zaterdag.

Morgen wordt ook weer spannend...

Liefs,
Esmer

[indigo]

mardi, le 11 avril 2006

Lieve Esmer,

Hoewel ik er niet van houd om met de deur in huis te vallen doe ik het toch. Ik geloof ook niet in god (God?), of het moet een hele gemene God zijn. Maar dat kan niet, want God houdt van de wereld. Volgens mij heeft hij dan een hele andere visie op 'houden van' dan ik, en daarom geloof ik niet. Of eigenlijk geloof ik wel, maar niet in hem. Net als jij wel in Moeder Aarde, die ís er tenminste echt. Ik háát het dat de mensen de aarde behandelen als een wegwerpproduct. Alles wordt haar ontnomen en geen enkel mens lijkt respect te hebben voor de welwillendheid waarmee de aarde ons geeft. Soms denk ik dat ik op de verkeerde aarde geboren ben. Het is zo onwaarschijnlijk dat er niemand op de wereld lijkt te zijn die hetzelfde vindt. En ik vind het boek van Thea Beckman prachtig. Kan jij je voorstellen dat de mensen ooit (weer) zo samen zouden leven?

Ik ben blij om te horen dat ik niet de enige ben die over 'ingewikkelde' dingen nadenkt. Het is eigenlijk maar vreemd dat mensen bijna altijd maar zo langs elkaar heen leven zonder het daarover te hebben. Het is immers best interessant.
Laatst had ik het met een vriendin over de dood en we kwamen alleen maar op dilemma's uit. In onze omgeving hoorden we binnen een week van 5 mensen dat ze binnenkort zouden overlijden. Ik voelde me een beetje schuldig tegenover hen, omdat ik het gevoel heb dat zij een stuk meer bijdragen aan de (betere) wereld dan ik. Ik heb twee kaarsjes aangestoken en ben er maar bij gaan zitten. Mijn hoofd kwam niet op orde, maar het hielp wel. Wat is er na de dood? Niets? En wat is dan Niets? Bestaat dat? Als het niets is, weet je toch ook niet hoe dat er uit ziet. Of tja, het Niets heeft eigenlijk geen uiterlijk. Het is Niets en tegelijk wel iets. Dat vind ik zo frustrerend, want niemand kan zich iets bij Niets voorstellen, of me uitleggen wat het is. Conclusie: ik weet het nog zonet niet.

Ik vind dat ik mensen alleen mag beoordelen als ik ze werkelijk heb leren kennen. Helaas is dat niet het geval met heel veel mensen. Maar mag ik zeggen dat ik Verdonk onmenselijk vind? Dat ik de mensen die zoveel verschrikkelijks in hun volle bewustzijn hebben aangericht, eng en meedogenloos vind? Of moet ik medelijden met ze hebben, omdat ze zó verdwaasd zijn uit de wereld dat ze geen grenzen meer kennen?

Ik weet niet of ik in het Lot geloof. Ik ben twee keer uitgeloot voor geneeskunde en loot dit jaar voor de derde en laatste keer mee. Ik heb liever niet dat van tevoren mijn lot vast staat. Wat vind jij dan?

Een tijdje geleden kreeg ik een interessante vraag voorgelegd: hoe denk jij dat je leven er over 10 jaar uitziet en hoe zou je wíllen dat het eruit ziet? Ik heb honderdduizend ideeen wat ik zou willen, maar dat komt een andere keer.

Ben jij bang in het donker? Ik kwam er laatst achter dat ik in een 'donkere' verlichte stad niet bang ben, maar in het donker in het bos wel. Stom eigenlijk, want midden in een verlaten bos kan je minder gebeuren dan in de drukke stad.

Blof speelt 'Aanzoek zonder Ringen' en het is grijs buiten. De narcissen bloeien, maar zonder veel vreugde. Ik moet naar college.

Vanuit een immer traurige stad, liefs,

Indigo

13.42, 12/04/2006

Lieve Indigo,

God bestaat niet. In mijn visie niet. Er is meer dan dit, dat kan niet anders, zoals ik al eerder heb uitgelegd. Maar wat dat dan is? Ik heb geen idee. Misschien wel Moeder Aarde. Misschien ook niet. Ik kom er nog wel achter. Of niet natuurlijk. We zien wel.

Weet je wat het is met mensen beoordelen? Het is zo makkelijk. Het zo makkelijk om naar mensen te wijzen en te zeggen: 'jij bent stom.' Veel makkelijker dan naar jezelf te wijzen en te zeggen: 'wat ben jij stom bezig.' Mensen oordelen veel te snel. Het is heerlijk om een keer tegen iemand uit te vliegen, om flink te schelden. Tuurlijk. Doe ik ook wel eens. Maar ik doe dat alleen bij mensen waarvan ik weet dat ze me daarop niet zullen beoordelen. Bij mijn ouders, mijn zussen en een paar goede vrienden. Bij de rest denk ik altijd na over hoe ik dat het meest tactische kan brengen. Anders lig ik meteen weer buiten de klas.

Ik weet ook niet of ik in het Lot geloof. Een tijd heb ik dat heel stellig geloofd, maar nu weet ik het niet meer zo zeker. Ik denk dat bepaalde dingen wel vastgelegd zijn, al is het maar een tot inzicht te komen. Een vriendin van me bijvoorbeeld, die heeft dik eenhal fjaar aan de harddrugs gezeten. Ik ben er heilig van overtuigd dat ze evengoed wel aan de drugs zou zijn gekomen, zonder die jongen die er haar toe aan heeft gezet. Al is het alleen maar om te zien dat het zo niet verder ging (thuis, psychisch en op school had ze ook veel problemen). Ik weet niet of "het heeft zo moeten zijn", en "dat stond vantevoren vast" hetzelfde is.
Op dit moment heb ik ook niet de energie om daar over na te denken.

Over tien jaar. Over tien jaar denk ik dat ik samenwoon, misschien een kindje heb, ergens een leuke baan heb, het liefst bij verstandelijk gehandicapten, psychiatrische patienten of bij de jeugd. Verder denk ik een leuk huisje te hebben en een eigen auto.
Over tien jaar hoop ik in Noorwegen of Australië te wonen, twee kinderen te hebben, en een eigen B&B te hebben, dat goed draait.

Verder hangt in mijn hele hoofd een dikke mist. Of nee, het is geen mist. Alles is wazig, net alsof niks strak omlijnd is. Alsof alle potloodlijntjes uitgevaagd zijn, niks meer een einde of begin heeft.

Hoe kan het zijn dat je voor sommige mensen een zwak hebt? En dan bedoel ik niet een zwak voor een jongen, maar voor een vriendin.Ik heb een meijse, en die kan ik niet uit mijn hoofd zetten. Ze heeft een hele hoop meegemaakt, ik heb haar al anderhlf jaar niet meer gezien, en toch denk ik nog bijna elke dag aan haar. Hoe dat komt? Ik heb werkelijk geen idee. Ik hou van haar. Ik heb dat neit bij veel mensen op deze manier, maar ik houd echt van haar. Ik heb haar al een half jaar niet meer gesproken, en al meer dan een maand heb ik niks van haar gehoord. En ze blijft terugkomen. En ze vreet energie. Kun jij me vertellen hoe het kan dat je dat bij sommie mgenen gewoon hebt?

Liefs,
Caroline

[I C U]

13:04:2006, 20:19

Lieve Caroline,

Er moet iets bestaan, ik durf niet in niets te geloven. Dat zou betekenen dat er niemand is die enige controle heeft, dat er niemand is die weet wat er waar gebeurt en waarom. En dat idee vind ik beangstigend. Maar een god, in welke vorm dan ook? Nee. Dan eerder Moeder Aarde. Maar dat had ik al gezegd.

Natuurlijk is het makkelijk mensen te beoordelen. Mensen met een mening over iemand zijn vaak interessanter dan mensen die niet meteen hun mening vormen en die ook spuien. Tja. Het is maar raar, men wil respect en niet ver/beoordeelt worden, maar ondertussen doet men het zelf wel. Hypocrisie, heet dat toch?

Ik hou graag de controle in handen. Over mijzelf, mijn leven, mijn denken, mijn doen en laten... Als ik in het Lot zou geloven, zou ik in zekere zin geen controle meer over mijzelf hebben, dan zou alles al vastgelegd zijn, wat ik daar ook aan probeer te veranderen. De controle is weg. En dat wil er bij mij niet in. Dus nee, ik geloof niet in het Lot. Ook ben ik geen aanhanger van het toeval, trouwens. Opnieuw het controle verhaal: als het toeval op bestaat, heb je eveneens geen controle, want het zou zomaar ineens kunnen dat je toevallig iemand tegenkomt. Nu heb ik het natuurlijk wel over extremen, over het feit dat je niets zelf kunt bepalen en echt alles vast ligt, of dat niets vast ligt en zomaar alles ineens zou kunnen gebeuren.

Over tien jaar? Grappig, zo'n soort vraag stond er ook bij het stukje dat je moest inleveren voor het fotojaarboek. God, over tien jaar wil ik klaar zijn met mijn studie, een bevredigend leven hebben opgebouwd, het liefst met een partner. Wie weet denk ik tegen die tijd wel aan kinderen, heb ik een eigen huis en een mooie rode Audi TT voor de deur staan... A girl may dream, right?

Sommige mensen maken gewoon indruk op je. Hoe dan ook. Die blijven je bij, je vergeet ze niet meer, ze gaan niet meer uit je... Waarom? Geen idee, het zal wel met chemie te maken hebben. Vreemd spul, chemie.

O ja, ik heb mijn rijbewijs gehaald. Hulde.

Liefs,
Esmer

17.30, 18/04/2006

Lieve Esmer,

Het is een tijd geleden dat ik geschreven heb. Als ik dan toch schrijf, moet het ook wel goed gebeuren. En dat is niet vaak. Dus als ik in zo'n bui ben, kom ik hier terecht. Zoals al vaker gezegd, schrijven is goed.

Controle ook. Tot op zekere hoogte. Ik hou ervan af en toe alles te laten vallen, alles even te laten gaan en te genieten van het moment. Dan laat ik ook alles los en ga helemaal in dat moment op. Dat is niet vaak, maar die momenten zijn kostbaar. Als ik op het strand zit bijvoorbeeld, of laatst nog. Ik zat op de fiets, en ik weet niet hoe het daar is, maar hier staan alle bomen nog helemaal kaal. Er zijn nog maar heel weinig bomen die echt bloeien, of zelf al nieuwe knoppen hebben. In ieder geval; ik zat op de fiets, de zon brak door, het waaide bijna niet, en de lucht was helemaal blauw. In een keer staat daar een kersenboom in volle bloei. Op dat moment moest ik echt afstappen, en die boom van een afstandje bekijken. Waarom weet ik niet, soms heb ik dat. Van die buien. Ik kan ook goed in stad op een bankje gaan zitten. Laat mij daar maar de hele middag zitten. Gewoon alles bekijken. Vaak zie ik dan pas de schoonheid in dingen.
Op zo'n moment verlies ik alles. Valt alles van me af. Heerlijk.

Je hebt ook nooit totale controle. Toch zou dat af en toe ook wel eens leuk zijn. Dat jij precies kon bepalen wat er gebeurde, hoe ze reageerden op wat jij zegt enzovoorts. Je kunt nooit bepalen hoe het loopt, mensen zijn net zo onvoorspelbaar als het weer, dat heb ik inmiddels wel geleerd. Denk je iets aan iemand te hebben, haalt hij je onderuit. Denk je dat iemand je echt niet mag, komt hij ineens voor je op. Dat is het leuke van mensen; je weet nooit wat ze doen. En al helemaal niet waarom ze dat doen.

Ik heb verschillende tegenslagen gehad. Niet echt heel erg in vergelijking met wat ik hier af en toe op het forum lees, maar voor mij erg genoeg. Ik heb veel moeten vechten, heb vaak nog het gevoel dat ik me moet bewijzen tegenover mensen van vroeger. Ik blijf aan het vechten, soms maak ik het mezelf ook te moeilijk. Nu gaan we volgend jaar stage lopen, en bij mijn opleiding zitten een paar zware stageplaatsen, zoals bij een school/internaat voor zeer moeilijk opvoedbare jongeren. Vorige week hebben we een informatieavond gehad over de stages, en de dag erna zei mijn moeder: 'ik hoop dat je nu een stage hebt waar je niet hoeft te vechten, waar je het niet zo zwaar krijgt als de rest.' Eerlijk gezegd weeti k niet meer of dat precies is wat ze zei, maar daar kwam het in grote lijnen op neer. Daar ben ik over na gaan denken. Ik hoop wel dat ik een moeilijke stage krijg, nergens leer je zoveel over jezelf, maar ook over anderen.
Vechten voor mezelf, voor anderen, houd me wakker. Het houd mijn leven leuk. Uitdagend. Uitdaging is goed. Tenminste, dat is mijn mening. Het hoeft ook maar de kleinste uitdaging te zijn; voor een lichamelijk gehandicapte kan van de deur naar de bank lopen al een hele uitdaging zijn. Uitdaging zit overal, en altijd. Je moet het alleen willen zien.

In het Engels is er een heel mooi woord: Lovable. Ik weet niet hoe ik het uit kan leggen in het Nederlands, het staa ook niet mijn woordenboek. In het Engels snap ik het wel. Tenminste, ik vertaal het naar: hoe 'lovable' ben jij? Hoe makkelijk is het om van jou te houden? Of hoe moeilijk is het om van jou te houden? Ik weet niet of dat de goede vertaling is, maar dat maak ik er van.
Ben jij een makkelijk persoon om van te houden? Of duurt het heel erg lang voordat mensen jou doorzien en door je harnas heen kunnen prikken?
Ik denk, van mezelf, dat ik voor sommige mensen best moeilijk te begrijpen ben. Of dat ik moeilijk ben om van te houden. Ik heb zo mijn buien, mijn rare dingen. Als ik zin heb om rondjes te draaien, dan doe ik dat. Maakt me niks uit waar ik ben. Natuurlijk weet ik wel dat het op een begrafenis niet kan, maar over het algemeen doe ik redelijk waar ik zelf zin in heb. De een kan daar redelijk goed tegen, en doet mee, of lacht om mijn trekjes. De ander vind dat vervelend. In een vreindschappelijke relatie ben ik niet de makkelijkste. Ik vind het moeilijk om mensen binnen te laten, om ze totaal te vertrouwen. Al verwacht ik wel dat anderen dat doen. Ik heb een sterke eigen mening, en ben daar moeilijk van af te brengen. Dat stoot mensen wel eens af.
In een liefdesrelatie ben ik wel redelijk makkelijk denk ik. Tenminste, je kunt je overal met mij vertonen. Ik pas me makkelijk aan de situatie aan. Ik kan platte seksgrappen maken, maar zeg wel u tegen mensen die ik niet ken.
Als ik van iemand houdt, ga ik voor diegene door het vuur. Ik doe alles voor mijn vrienden.
Op een schaal van een tot tien, hoe lovable ben jij? Ik denk voor mezelf... een 8.
Dit alles schrijf ik niet omdat ik barst van het eigendunk, of omdat ik wil laten zien hoe geweldig ik wel niet ben. Ik schrijf dit omdat ik dit kwijt moet.

Liefs, Caroline

[I C U]

18:04:2006, 18:12

Lieve Caroline,

Stiekem miste ik je brieven al een beetje. Ik ben blij dat je je pen/toetsenbord weer gevonden hebt, zodat ik ook weer aan het schrijven kan.

Ik heb vandaag al wel geschreven. Twee stukken, over wat er nu in mijn hoofd speelt. Wat speelt er dan in mijn hoofd? Veel, en allemaal rond een en hetzelfde onderwerp. Nee, ik ga er niet teveel over uitweiden, aangezien ik wel geleerd heb dat je niet alles klakkeloos hier moet neerkalken, maar ga er maar vanuit dat het knap verwarrend is, en helemaal als je het zwart op wit ziet staan. Ken je dat gevoel? Dat iets ineens veel meer in je losmaakt wanneer je het zwart op wit hebt staan?

Ik wil controle, en dan voornamelijk over mijzelf. Juist omdat er zo weinig is waar je controle over hebt, vind ik het belangrijk mijzelf wel onder controle te hebben, voor zover mogelijk.
Dat neemt niet weg dat ik niet spontaan kan zijn. Ik kan onwijs genieten van het fietsen op een zonnige, koude winterdag, ik kan ineens gaan jodelen (of hoe je mijn vreugdekreet dan ook wil noemen) wanneer ik van een piste afsjees op mijn ski's, ik kan ineens onwijs melig zijn en gewoon een hele avond ontzettend dronken en gezellig doen zonder ook maar een druppel alcohol.

Tegenslagen... Nee, ik geloof niet dat ik veel tegenslagen heb gehad. Iedereen heeft zo zijn problemen gehad, ook ik. Ik heb ook met mezelf overhoop gelegen, dingen gezien, gehoord en meegemaakt in mijn omgeving die onwijs veel indruk op me hebben gemaakt, maar over het algemeen ben ik nogal smooth door het leven heengekomen, tot nu toe.
Als ik jou was zou ik een stage kiezen die je uitdaagt. Zoals je zei: het houdt je scherp, en daar leer je het meest van. Dat lijkt me ook wel wat, later wil ik een uitdagende baan. Ik weet nog wel dat ik het met een vriendin had over ambulancebroeder zijn, en ze was verontwaardigd toen ik zei dat het mij wel een uitdaging leek. Ze vond het woord 'uitdaging' ongepast, geloof ik. Ik begreep haar wel, maar ik was het niet met haar eens.

Loveable. Tja, ik ben makkelijk in de omgang, men vertrouwt me redelijk snel (geloof ik) en ik doe niet moeilijk. Maar of ik loveable ben? Ik weet het niet. Ik weet ook niet of mijn beeld van mij wel klopt. Of mijn zelfkennis groot genoeg is.
Ik ben wel flexibel, vind het al snel best. Kan met veel soorten mensen opschieten, en is dat niet zo, dan zet ik mezelf op de achtergrond, of verdwijn. Of doe alsof. Net wat mij het handigst lijkt. Wel kan ik afentoe nogal bot of scherp uit de hoek komen, en niet iedereen kan dat waarderen. Tja. Ik probeer altijd te nuanceren en ik schijn mensen vaak tegen te spreken. Ook daar moet je maar tegen kunnen.
Maar of ik loveable ben? Geen idee. Echt niet. Moeilijk ook om daar een antwoord op te geven.

Ik heb een keuze gemaakt. Wens me succes.

Liefs,
Esmer

14.55, 20/04/2006

Lieve Esmer,

Daar ben ik weer. Ik weet nu nog niet wat ik ga schrijven, meestal heb ik vantevoren wel in mijn hoofd welke vraag ik ga stellen, waar ik het over ga hebben. Vandaag niet. Ik zie wel waar ik eindig.

Iets zwart op wit lezen kan heel goed zijn. Of juist niet. Het is dan in een keer echt. Het bestaat, het is zo. Het dwaalt niet meer rond in je hoofd, het staat echt op papier. Soms werkt dat, is het positief wat er staat. Soms ook niet. Ik heb het nog niet mee gemaakt dat ik iets moeilijks via een brief te horen kreeg. Wel dat het hardop werd gezegd. Toen ik bij mijn psycholoog te horen kreeg 'waar ik last van had,' om het maar even ze te zeggen, heb ik dat thuis eerste en paar keer opgeschreven. Dan pas word het echt. Het is vaak genoeg dat me iets gezegd word, en dat ik daar eerst over na moet denken voordat ik het echt doorheb.
Alhoewel, ik heb het wel één keer meegemaakt dat het op papier stond, iets wat ik niet wilde horen. Het kreeg ineens een leven, want iedereen kon het lezen.

Ik weet weer wat ik me vanmorgen afvroeg. In hoeverre ligt je karakter vast? Tot waar word het gevormd en vanaf wanneer is het er gewoon? Mijn zusje is elf, en heeft in de zomer verschillende operaties gehad. Het is een groot ziekenhuis waar ze behandelt word, maar ze weet zich goed te redden. Ze komt er al vanaf haar derde, misschien scheelt dat. Mijn ouders hebben haar altijd zelf laten vertellen wat er was, hebben altijd haar het woord gegeven als er iets gevraagd werd. Ze kan zichzelf daar goed redden, tegenwoordig is ze daar zo makkelijk in ('wacht maar, ik vraag het wel even aan die mevrouw'), dat je haar in principe alleen nog maar hoeft af te zetten bij de deur. De rest vind ze zelf wel. Dat gebeurt niet, maar het gaat om het idee. Nu vraag ik me af, in hoeverre is die zelfstandigheid door mijn ouders gevormd (want ze lieten haar altijd alles vertellen, ze regelde zelf een heleboel)?
Een ander voorbeeld: ik reageer af en toe nogal fel, omdat ik een tijd heb gehad dat ik heel erg hard van me af heb moeten bijten om geaccepteerd te worden. Heb ik dat felle reageren altijd gehad, of komt dat door die periode in mijn leven?
Misschien een heel wazig verhaal, maar beter kan ik het op dit moment niet uitleggen.

Muziek is goed. Tenminste, bij mij wel. Muziek kan alles met me doen. Bij bepaalde nummer kan ik heel erg hard huilen, omdat ze me aan een bepaald persoon doen denken, bij andere nummers kan ik helemaal uit mijn dak gaan, omdat ze me eraan herinneren wat ik allemaal overwonnen heb. Muziek is goed.

Andere vraag: Heb jij een alter-ego? Zie jij jezelf wel eens als een anime-tekening, een stoere heldin, of een superzangeres?
Ik weet het niet.

Af en toe, als ik het niet meer weet, ga ik naar een bos. Niet naar een bestaand bos, maar naar mijn eigen bos. In mijn hoofd. Ik heb het eens beschreven op papier. Het is een bos met veel groen. Er zijn geen precies aangegeven paadjes, maar een pad dat is gemaakt door het vele lopen dat ik al heb gedaan. Door de hoge oerwoudbomen komt veel zonlicht, en dan zie er van die stofdeeltjes doorheen vliegen, zodat er een heel mooi effect ontstaat. Ik hoor geen vogels fluiten, maar ze zijn er. dat weet ik gewoon. Het enige er te luisteren valt, is de wind in de bomen en
het gekabbel van een beekje. Langs het beekje liggen een paar keien. Bij het beekje ligt een huis. Een echt sprookjeshuisje, een klein huisje. Met een grote donkere, zware deur, een rieten dak en ruitjesramen. Als ik naar binnen ga staat er een rechthoekige ruwhouten tafel met een paar stoelen. Verder het huisje in brand de openhaard, er is weinig licht, maar het vuur maakt het goed. Er staat een kleine boekenkast, met heel veel boeken. In het midden van de kamer staat een grote stoel. een grote leunstoel. Een echte, waarin opa's in kerstfilms altij zitten. Met grote armleuningen, en een kussen waar je bijna inzakt. Heerlijk is het daar.
Als ik weer naar buiten loop, zit er een grote bruine hond op een van de keien. Ik weet niet hoe hij heet, maar hij is goed. Dat voel ik. Ik ga naast hem zitten. Als ik hulp nodig heb, dan is hij er. Dan vraag ik of hij me wil helpen, omdat ik het niet alleen kan. Hij luistert ook nog altijd. Hij is lief. Hij heeft een buisje met energie om zijn nek hangen, altijd als ik daar kom. Als ik denk: dat buisje heb ik nodig, mag ik het pakken en in mijn broekzak doen.
En weetje wat het gekke is? Altijd als ik uit dat bos kom, een verbeelding, een fantasie die ik zelf heb gemaakt, dan voel ik me beter. Dat is het enige dat ik weet, het enige dat op dat moment belangrijk is.
Heb jij zo'n plaats?


Succes met je keuze. Het valt vast wel goed op z'n plaats.

Liefs,
Caroline

[I C U]

23:04:2006, 14:34

Lieve Caroline,

Het is zondag. Net heb ik heerlijk liggen soezen in bed tot, o grote schande, half een. Daarna gedoucht, een boek gepakt en in de tuin liggen lezen. O, grote vreugde! Na een drukke vrijdag en zeer lange zaterdag is dit wel wat ik nodig heb, een luie zondag.

Voor mij worden dingen duidelijk als ik ze zwart op wit zet. Ineens kom ik dan tot nieuwe inzichten, of ben ik in staat dingen te beseffen of eindelijk zie ik in wat waar is. Soms gaat het om een bevlieging, en als ik dat dan later teruglees, grinnik ik en leg het weer opzij. Soms is het wel echt, en dan knik ik tevreden.

Wat heeft je zusje, dat ze zo vaak geopereerd is, als ik zo vrij mag zijn? Het lijkt me best zwaar, wat het ook moge zijn, voor haar en voor je ouders. Voor jou natuurlijk ook. Sterkte ermee.
Om op je vraag terug te komen... Je karakter ligt denk ik al vast, maar het hangt van je verdere ontwikkeling af welke eigenschappen sterker naar voren komen en welke afgezwakt worden. Ik denk zeker dat het opvoeding en omgeving er een grote invloed op hebben. Misschien als je zusje niet zo vaak zelfstandig haar zaakjes opknapte, was ze nu wel een totaal ander mens geweest. Als ik vroeger niet zo onzeker was geweest (Was ik vroeger wel onzeker, eigenlijk?), had ik nu misschien minder opmerkingen over mijzelf gemaakt, over mijn nietbestaande overgewicht. Wie zal het zeggen?

Ik ben op het moment helemaal in de ban van Pete Philly & Perquisite. Ik zag de clip van het nummer 'Mellow' op MTV (ft. Senna) en ben aan het downloaden geslagen. Aan de muziek moest ik wennen, maar nu... Mjam! When I wake up next to you...
Ik hou van veel soorten muziek. Fijn is dat.

Een alterego? Goede vraag. 's Avonds, als ik in bed lig, slaat mijn fantasie op hol. In mijn hoofd beginnen zich verhalen te vormen, af te spelen. Verhalen die ik nooit op papier zou kunnen zetten, omdat mijn fantasie dan niet tot zijn recht komt. Ik weet eigenlijk niet of mijn hoofdpersonen een andere vorm van mij zijn, soms wel, soms niet. Hangt van de tegenspeler af, misschien *knipoog*. Vaak is de hoofdpersonage het tegenovergestelde van wat ik ben.

Laatst was ik weggelopen. Ik zat bij aardrijkskunde, voor mij hoefde het even niet. Dus liep ik weg. Ik was helemaal in mijzelf verdwenen, ik merkte niets meer van mijn omgeving. Geen idee hoe lang het duurde, maar uiteindelijk kwam ik weer terug, niemand had iets gemerkt. Raar, soort slapen met de ogen open, maar het was heerlijk. Ik weet niet meer waar ik was, ik weet wel met wie ik was. Of dit te vergelijken is met jouw bos? Ik weet het niet, ik denk dat ik verschillende plekjes heb.

Gisteren wilde ik mijn keuze... uiten. Maar ik heb het niet gedaan. Sommige dingen moet je rustig opbouwen.

Geniet van je zondag.

Liefs,
Esmer

24/04/2006, 15.14

Lieve Esmer,

Ook vandaag weet ik weer niet waar ik eindig. Maar op dit moment heb ik het even nodig om te schrijven, ongeacht waar ik eindig. Ik zie wel. Met alles, toch?

Mijn zondag was raar. Vroeg wakker geworden, veel dingen gedaan in het half uurtje dat ik nog ben blijven liggen. Toen heb ik de hele dag andere mensen gezien. Met kinderen gespeeld. Leuke mensen leren kennen. Misschien wel te leuk. Hij in ieder geval wel. 's Avonds doodop, maar wel een beslissing genomen. Ik moet alleen nog even kijken hoe en wanneer ik hem dat ga vertellen. Maar het is goed zo.

Natuurlijk mag je vragen wat er met mijn zusje is. Niets ernstigs hoor. Ze is niet ziek ofzo, maar heeft 'iets' aan haar oren. Ze is nu 12, en heeft hoortoestellen. Maar die kon ze nooit in, want ze heeft altijd 'troeporen.' Alles wat er bij ons via de neus uitkomt, gaat er bij haar via de oren uit. Klinkt heel vies, maar helaas is het echt zo. Als ze haar hoortoestellen niet in had, hoorde ze echt niet goed. Ze is niet doof, maar ze hoorde niet wat er gezegd werd. Dus van de zomer heeft ze een BaHa gekregen. Achter haar linkeroor hebben ze een soort chip aangebracht, dat uitkomt in het slakkenhuis. Daarop hebben ze een schroefje gezet, en daarop kan ze een hoortoestel klikken. Het geluid gaat dus niet meer via de gehoorgang, maar komt meteen in het slakkenhuis terecht.
Ze is in totaal drie keer geopereerd. Een keer om de chip vast te zetten, de tweede keer om het schroefje er op te zetten, en de derde keer omdat de chip had losgelaten. Het klinkt heel ingewikkeld, maar beter kan ik het niet uitleggen.

Bijna vakantie. Heerlijk. Ik ga een week naar Turkije, met mijn ouders en zusjes. Even weg van alles. Ergens helemaal opnieuw beginnen, en dan op het punt dat je veel weet daar, weer gaan.

Ik voel me raar vandaag. Tegenwoordig heb ik het vaak op de maandag. Ik had nooit zo´n last van het ´maandagmorgengevoel´, maar de laatste tijd steeds vaker.

Ik weet niet waar dit naar toe gaat, ik stop maar.

Sorry voor deze onlogische brief, maar soms heb je dat wel eens.

Liefs, Caroline

[I C U]

26:04:2006, 21:09

Lieve Caroline,

Soms weet ik niet wat ik wil schrijven. Nu dus. Heel irritant, want ik voel wel de behoefte om te schrijven. Dus schrijf ik maar. Niet dat er wat nuttigs uit zal komen. Verwacht dus niet teveel van me.

Beslissingen zijn lastig, ik heb er ook wel moeite mee. "Keuzes..." zou een vriend van me zeggen. Heeft hij gelijk in, keuzes zijn lastig. Ik ben niet goed in keuzes maken. Tenminste, niet als het om gevoel gaat. Want ik ben een zeikerd. Maar ik heb wel een leuke bikini gekocht, van de week. En hij was duur. Of is een bikini een zij?

Ik denk dat ik ongeveer snap hoe dat met je zusje gegaan is. Zie je er veel van, als je zeg maar tegen haar oor aankijkt? Of is dat een stomme vraag? Ik ben in de mood voor stomme vragen, blijkbaar.

Ik ga ook op vakantie. Een weekje Engeland, varen met een narrow boat. Van die boten die ze vroeger gebruikte om goederen te vervoeren over smalle kanalen. Nu is het enkel voor toeristisch gebruik en voor de enkeling (mwah, toch zijn het er nog veel) die op zo'n ding wonen. Heel relaxt, dus. Krijg de tijd om te leren, geen pc in de buurt, geen werk, geen vrienden, geen uitgaan... Heb er nog zin in ook, niet in het leren, maar in de rust. Soms kan ik daar echt naar verlangen.

Springerig, zo voel ik me! Echt lenteachtig. Hm. Wie wil het gevoel met me delen? Hij? Of misschien hij? Of misschien jij? Of zij? Ik weet het niet. Vermoeiend.

Liefs,

Esmer

PS: Tja, het is een vage brief geworden. Moet maar.

28/04/2006, 21.59

Lieve Esmer,

Keuzes zijn lastig, al ben ik ervan overtuigd dat ze goed zijn. Het zorgt ervoor dat je gedwongen word om na te denken, nadenken over de keuzemogelijkheden, en de consequenties (ik weet niet of je dat zo schrijft ) daarvan. Uiteindelijk zal ook alles goed komen. Ben ik heilig van overtuigd. Een rasoptimist noemen ze zo iemand, geloof ik.

En (Oh, irritante clichés!) stomme vragen bestaan niet. Als haar haar er over heen hangt, zie je er niks van. Als ze haar haar in een staartje heeft, dan zie je een klein, huidkleurig 'iets' zitten. Een rechthoeking doosje (ik weet niet hoe ik het anders moet uitleggen), zo groot als het bovenste vingerkootje van mijn rechtermiddelvinger. Dat is haar hoortoestel. Als ze haar hoortoestel er niet op heeft, dan zie je een soort schroefje zitten. Niet groter dan de nagel van mijn rechterpink. En daar langs zit nog een redelijk groot (maar dat is mijn mening, en dus subjectief) litteken. Ongeveer zo lang als.....een paperclip. Wat een vergelijking. Een paperclip en een litteken.

Ik wil ook nog eens terug naar Engeland. Ik ben vorig jaar april naar Londen geweest, vanuit calais met de veerboot. Ofzo. Ik vond het geweldig. Ik hou sowieso wel van grote steden. De anonimiteit, de grootsheid, en tegelijkertijd de kneuterigheid vind ik heel mooi. Ik kan het niet uitleggen, dus ik zal maar ophouden.
Zo wil ik ook nog een keer naar Parijs. Gewoon, daarom.

Ik weet niet hoe ik me voel. Dubbel. Bijna alles dubbel.

Mijn beslissing uit een van de vorige brieven, is goed uitgekomen.
Die van jou ook? Ik hoop het voor je.

Liefs,
Caroline

[I C U]

09:05:2006, 15:41

Lieve Caroline,

Het heeft even geduurd voordat ik weer aan een brief toekwam, maar nu heb ik er de tijd voor. Of misschien is het meer er de tijd voor willen nemen, omdat ik het de afgelopen dagen ook niet extreem druk heb gehad. Ben wel een week weggeweest, dus dat vind ik dan wel weer een goed excuus.

Vandaag was raar. Eerst dacht ik dat het weer zo'n beetje goed was, dan ineens komt er zo'n opmerking met zo'n slechte timing dat je denkt: "Weet je wat jij moet doen? Ff gaan nadenken!" Een ander persoon was onder de indruk van mijn zelfbeheersing, ikzelf achteraf ook. Geen idee hoe ik dit ga oplossen, gewoon niet, want daar heb ik nu geen zin in.
O, en een vriendin van me zit ook nog eens goed in de shit, ook vandaag te horen gekregen. Grmbl, het was me het dagje wel. Raar dat ondanks alles er gedachten zijn die me toch weer aan het glimlachen krijgen...

Keuzes zorgen voor variatie, spanning. Als alle keuzes voor je gemaakt worden, is het saai. Als alle keuzes makkelijk zijn, ook. Soms is het niet leuk om te moeten kiezen. Soms wel. Ik zit soms wel es te denken: Wat als iemand mij wil dwingen om tussen twee personen te kiezen, hoe zou ik reageren? Ik zou weigeren te kiezen, omdat... omdat ik dat soort dwang niet accepteer. Zeker niet zonder goede redenen. Soms spoken dat soort situaties gewoon door je hoofd.

Hé! Ik lees net je stukje over steden opnieuw, en ik besef dat ik in mijn hoofd al een hele reactie daarover gereed had. Of hebben wij het daar op een ander moment met een ander medium het erover gehad? Ik weet het niet meer... In elk geval ben ik meer van de kleine dorpjes, of de middelgrote dorpjes, of de kleine stadjes. Gezellig, knus, sfeervol... Sommige steden hebben dat ook, omdat steden vaak uit meerdere steden zijn opgebouwd, maar er zijn ook steden die dat volledig missen.
In welke stad zou jij graag willen wonen, hier in Nederland?

Mijn beslissing... Ach, het bevalt nog steeds, en eigenlijk steeds beter. We zien wel wat ervan komt, voorlopig zie ik nog geen merkbare veranderingen, hoewel ik ze onderhuids wel voel. Ik ben blij dat jouw keuze/beslissing ook goed is uitgevallen, goed dat te lezen.

Ik baal gewoon echt van dat gedoe! ARGH! Ben wel blij dat een ander vriendinnetje me snapt...

Liefs,

Esmer

10/05/2006, 19.29

Lieve Esmer,

Ik ben blij dat je schreef, ik begon je brieven te missen.

Ook ik ben een week weggeweest. Ik heb zo veel verschillen gezien, dat het lijkt alsof ik pas gisteren, na een flinke jankbui, weer aangekomen ben. Ik heb het begin van de week nog in turkije doorgebracht, geloof ik.

Soms voelt het net alsof ik niks meer weet. Niks meer van mijn gevoel, alleen nog de feiten die ik geleerd heb. Dat twee plus twee vier is, bijvoorbeeld. Maar hoe ik me op dit moment voel, zou ik je niet kunnen zeggen. Alles loopt in elkaar over. Ik zie alles door elkaar. Ik weet niet meer goed wat ik voor sommige mensen wel of niet voel, wat ik van dingen vind of hoe ik me voel.
Ken je dat, als je met potlood te dik heb getekend en het dan hebt proberen uit te gummen? Dan blijven de lijnen in het papier staan en zie je hier en daar nog potlood staan. Zo voel ik me. Het is niet overduidelijk wat je ziet, alle lijnen zijn uitgegumd, en de basis is bijna weg. Ken je dat? Ik hoop het niet. Het is nogal stom.

Het valt me op dat mensen van mijn leeftijd nogal de neiging hebben om te vertellen: dat heb ik ook eens gedaan! Ik heb dat ook eens meegemaakt. Bij mij ging dat zo!
Heel erg de neiging om over zichzelf te praten. Bij volwassenen is dat niet zo. Tenminste, niet bij de volwassen in mijn omgeving. Zal het zijn dat volwassenen beter en/of eerder vrede hebben met wat er met hen gebeurd of gebeurd is? Wazigheid, wazigheid...

Ik heb het al in de gaten, ik ben vandaag niet in staat om een goede brief te schrijven. De volgende is beter, dat beloof ik bij deze. Sorry.

Liefs,
Caroline

[I C U]

10:05:2006, 20:09

Lieve Caroline,

Gokje: Ik kom er wel overheen. Soms heb je gewoon je dag niet, dat had ik gisteren niet. Misschien was dat al wel duidelijk, misschien ook niet. Ik weet het niet. Gelukkig is het nu weer goed, ik werd vanmorgen zelfs wakker met een glimlach. Waarom weet ik niet, misschien heb ik mooi gedroomd.

Vanmiddag met een vriendin de stad ingeweest, was ontzettend gezellig. We hebben over veel dingen dezelfde mening, kunnen gezellig praten en hebben ook echt lol samen. Heerlijk is dat. En toch komen we er op de een of andere manier niet toe om elkaar meer buiten school te gaan zien. Hopelijk verandert dat nog, volgend jaar, als we allebei op dezelfde universiteit zitten. Vast wel. Ik ga er mijn best voor doen, in elk geval.

Vorige week wist ik het even niet, van gekkigheid ben ik maar gaan schrijven, en dat werkte. Soms spookt er teveel door mijn hoofd, dan loopt het over en schrijf ik het op. Niet dat het daarmee opgelost is, maar het is wel tot rust gekomen, en dat scheelt.

Mooi metafoor, trouwens, dat met die uitgegumde potloodstrepen. Ik had het niet kunnen verzinnen, en gek genoeg maakt het voor mij veel duidelijk. Ik geloof niet dat ik het herken, maar misschien komt dat omdat ik er nooit zo over nagedacht heb. Hopelijk lukt het je de lijntjes opnieuw te tekenen.

Ik merk bij mezelf ook dat ik graag wil vertellen over mijn ervaringen daarmee. Vaag genoeg hou ik mezelf tegen, omdat ik de ander ook een kans wil geven. Misschien zie ik het verkeerd en gebeurt het alleen maar in mijn hoofd, maar soms... Tja, misschien is het zo dat de jeugd op die manier om aandacht vraagt, hebben volwassenen dat minder nodig. Ik weet het niet. Mensen zijn raar.

Het is leuk, het is fijn, ik vermaak me wel, en o, wat zal ik worden geplaagd, vrijdag. Maar hé, dat overleven we wel!

Liefs,

Esmer

11/06/2006, 22.14

Lieve Esmer,

Ik hoop dat alles goed is. Ik hoorde via een ander medium dat je slecht nieuws had gekregen. Sterkte er mee, het komt vast goed. Zoals je zelf al aangaf.

Je dag niet hebben. Dat heeft iedereen wel eens. Of je week, maand, jaar of eeuw niet hebben. Het kan allemaal.

Eergisteren heb ik iemand uitgedaagd. Op een zeer rare manier. Nee, niet raar. Niets voor mij. Maar niet raar. Hij ging er maar al te graag op in. Nu hoop ik alleen maar dat ik mezelf kan beschermen. Hij is namelijk uitgedaagd in iets waar hij erg goed in is.
Waarom doen we dat; mensen uitdagen? Is het zo nodig om te weten dat we beter zijn? Dat we sterker zijn dan de ander? Ik vraag het me af. Bij kleine kinderen begint het al: een voetbalwedstrijd of een danscompetitie. Ergens snap ik het ook wel. Het voelt beter, mooier, groter om te winnen dan om te verliezen. Maar aan de andere kant: hoe goed is het om je eigenwaarde op te hangen aan je prestaties tegenover anderen? Hmm...

En mijn basis is inmiddels wel weer een beetje terug. Ik hebe en zachtpotlood gevonden, en ben weer voorzichtig lijntjes aan het trekken. Niet te snel, die snelheid heeft er de vorige keer voor gezorgd dat alles werd uitgegumd.

Ik herken wat je zegt; ook ik wil graag vertellen over mijn eigen ervaringen als anderen iets vertellen. Ook ik hou mezelf vaak tegen, want ik wil de ander zijn verhaal laten doen. Maar dan krijg je dat ik vragen ga stellen bij dingen die anderen vertellen, ik wil graag alles weten. Of nee, niet alles. Veel. En dan ga ik vragen stellen. En dan gaat die ander zo in zijn verhaal op, dat hij de volgende keer denkt: zij vertelt toch niks, ze vraagt alleen maar. En dan steken ze weer een hele preek over zichzelf af. Soms voel ik me dan wel eens wat verlaten. Wie heb ik dan om mijn verhaal bij te doen? Wie is er bij mij die eindeloos vragen blijft stellen om antwoorden te krijgen die dingen nog onduidelijker maken dan ze al waren?
Ach, zoals je zei, het komt wel goed.

Liefs,

Caroline

[I C U]

17:05:2006, 17:52

Lieve Caroline,

Zoals je al zei, het komt wel goed. Ik krijg er zelfs zin in. Dus je zou kunnen zeggen dat ik er aardig overheen ben. Gelukkig. In sommige dingen moet je niet te lang blijven hangen, dat is zo nutteloos...

Ik geniet altijd wel van uitdagen. Maar dan op een flirterige manier, en vaak ben ik dan uiteindelijk degene die terugdeinst. Soms ook niet. Daar komen dan weer rare dingen van. Genieten is het wel.
Is het goed om je eigen prestaties aan die van een ander op te hangen? Natuurlijk niet. Ieder mens is anders, en daarom niet te vergelijken. Dat een ander iets minder kan dan jij, maakt dat de persoon nog niet minder. Andersom geldt dat natuurlijk ook. Ik word zo kriegel van dat soort uitdagingen. Niet dat een beetje competitie niet goed is, integendeel, het houdt je scherp, maar om daar nu meteen de gehele persoon aan te binden... Nee.

Mijn potloodlijnen zijn op het moment nogal eentonig, na een paar weken van uitschieters, zijn ze nu gelijkmatig. Saai, eigenlijk, ik word niet beziggehouden. Wie weet komt dat snel zat weer, aangezien de examens eraan komen.

Ook ik wil alles weten, in vragen stellen ben ik goed, maar idd, ikzelf kom dan zelden aan bod. Vind ik meestal een afknapper, als iemand dan niet terugvraagt, zeg maar. Alleen al een simpel "Hoe zit dat dan bij jou?" zou al fijn zijn. Niet dat het een definitieve afknapper is, de volgende keer zorg ik dat ik aan de beurt ben. Zo werkt dat. Ik snap je gevoel trouwens wel Je vindt altijd wel iemand bij wie je je verhaal kwijt kunt.

Duidelijkheid is fijn. Twijfel niet. Maar duidelijkheid is ook wel weer saai. Eigenlijk. Tenzij duidelijkheid spannende dingen brengt. Wat vaker niet het geval is dan wel. Ofzo. Nou ja, het zal wel. Ik klets uit mijn nek. Probeer het niveau te redden, alsjeblieft.

Liefs,
Esmer

18 Mei 2006, 11:57

Lieve Esmer,

ik wil allereerst even zeggen dat de tijd hierboven niet overeen zal komen met wat het forum zegt, omdat ik in Finland zit. Een uurtje later. En ook: ik vind het een beetje eng nu aan je te schrijven omdat ik er een briefwisseling tussen twee mee breek, maar angsten zijn er om te overwinnen, toch?

Over winnen gesproken. Een uitdaging kun je winnen, maar ik vind winnen helemaal niet zo leuk. Ik houd niet van competitie. Ik geef me meestal al gewonnen, voor er uberhaupt een strijd geleverd is. 'Nee, neem jij het laatste ijsje maar.' 'Oh, als jij hem ook echt zo leuk vind, moet jij maar voor hem gaan dan.' 'Voetballen? Nee, spelen jullie maar, ik ga hier wel zitten kijken.' Doe jij dat ook weleens? Het is niet eens dat ik bang ben voor verlies, maar juist voor de winst zoals ik al noemde. Ik wil niet dat de ander zich naar voelt, ook niet een heel klein beetje. Al zal het stiekem ook zijn dat ik, als ik iets niet echt probeer, tenminste altijd de kans hou dat ik het toch zou kunnen als ik maar genoeg moeite zou doen. Trouwens best arrogant om te denken dat een ander zich slecht zou voelen als ik win, spiegelen heet dat Kim.

Mijn potloodlijnen zouden wel wat eentoniger mogen. Ik ben blut, dakloos, net uit het ziekenhuis en heb geen idee hoe mijn lever er over 3 maanden uitziet. Dat is ook niet alles, hoor. Soms is regelmaat best iets om blij mee te zijn. En je kunt toch altijd nog jezelf bezig houden? Doe eens iets geks. Laatst gingen we om middernacht verstoppertje spelen, dat soort dingen. Succes met je examens, in ieder geval.

En omdat het gaat over vragen, lijkt het me gepast hier met oprechte interesse neer te zetten:
Esmer, hoe gaat het met je? Hoe is het nu in Nederland? Hoe gaat het met het uitdagen?

Ik zie een nek voor me met een mond erin, ik denk dat er niets verkeerds aan is. Nekkletsen. Ik heb me in ieder geval geamuseerd.

Liefs,
Kim

P.S. Bij het teruglezen zie ik dat het blut en dakloos best negatief overkomt. Ik verhuis terug naar Nederland, binnenkort, waar ik voor 2,5 maand onderdak heb, en geen geld. Het is niet zo dat ik in dozen op straat leef, hoor.

[I C U]

18:05:2006, 14:37

Lieve Kim,

Bang? Waarom bang? Verandering van spijs doet eten, dus doe gerust mee. Als dat inhoudt dat je een angst overwint, is dat mooi meegenomen, angsten overwinnen maakt je sterker. Geloof ik.

Tja, ik hou niet van dat soort wedstrijden. Niet dat ik bang ben om te winnen, maar meer omdat ik er gewoon geen puf voor heb. Ik weet niet wat dat is, het intereseert me niet zo. Trouwens, ik zeg wel dat ik daar niet van hou, maar tegelijkertijd vind ik het heerlijk om een discussie te winnen. Woorden gaan me makkelijker af dan bijvoorbeeld voetbal.
Voor sommige mensen is het verschrikkelijk om te verliezen, dus echt arrogant vind ik het niet. Je zou het zelfs zo kunnen zien dat het echt gewoon schandalig zou zijn om van jou te verliezen omdat je zo slecht bent. Of iets in die zin. Dat is dan weer het tegenovergestelde en zo ontzettend negatief, dat ik er maar vanaf zie. Ik geloof er niet in.

Het ziet er inderdaad naar uit dat jouw leven wel wat evenwicht kan gebruiken! Denk niet dat ik je veroordeel, maar dat is het eerste wat in me opkomt. Dakloos, blut en net uit het ziekenhuis? Er zit vast een hele geschiedenis aan vast die je niet hier wil posten, maar ik ben nieuwsgierig. What's up? Sterkte in elk geval, ik hoop dat het gauw goed komt!

Ik moet snel weer eens iets gek gaan doen, maar dat komt wel na mijn examens. We gaan dan toch een week naar Blanes met een groep van 18 man, dus dan denk ik er wel gelegenheid toe te hebben.

Met mij gaat het goed, met Nederland wat minder, aangezien er nogal veel ophef is over Ayaan Hirsi Ali. Ik vraag me echt af waarom zij ineens zou moeten worden genaturaliseerd en weet ik wat. Heeft ze echt zoveel betekend voor de discussie? Is zij echt beter dan de rest van de mensen die hier wachten op hun uitzetting of verblijfsvergunning? Nu heb ik me er ook niet voldoende in verdiept, dus ik kan er ook weinig over zeggen, eigenlijk, maar dit soort dingen spoken door mijn hoofd. Moet de vriend van een collega van me uitgezet worden omdat hij een pizzabakker is en geen politicus met een te grote mond? Ik draaf door, geloof ik. Met Nederland op zich zal het verder wel goed gaan, als ik er niet teveel over nadenk.
Uitdagen gaat goed, en ik ben tevreden met het resultaat.

Vraagje aan jou: Hoe is Finland? Het is raar dat we heel weinig horen over de Noordelijke landen (om ze zo maar te noemen) terwijl we op zich best wel wat gemeen schijnen te hebben. Is dat zo? Dat we wat gemeen hebben? Qua land, mentaliteit, normen&waarden? O God, normen en waarden, ik klets echt uit mijn nek. Het niveau is niet meer te redden, geloof ik. Doe nog een poging...

Liefs,
Esmer

Outokumpu, 18 mei 2006, 16:38

Lieve Esmer,

bang is een overdrijving, maar het voelt toch wat raar een brievenwisseling tussen twee mensen plotseling te breken ondanks de regels van het topic. Ik zal me er echter verder geen zorgen over maken.

Wedstrijden. Ja, in Finland is het ijshockey erg groot, om voetbal geven ze niet want daar zijn ze slecht in. Op Jari Litmanen ooit na. Het interesseert mij allemaal niet zo, al vind ik het af en toe best leuk een wedstrijd te kijken met fanatiekelingen die me erin meeslepen.

Ik begrijp je nieuwsgierigheid en zal iets duidelijker zijn. Ik woon in Finland maar heb besloten terug te verhuizen naar Nederland. Het wonen hier heeft al mijn geld opgemaakt, dus ben ik blut. Ik woonde voorheen bij mijn vader maar die is inmiddels gaan samenwonen met zijn vriendin dus een vaste plek in Nederland heb ik niet meer. Ik kan altijd tijdelijk terecht bij mensen, maar het zal de uitdaging zijn mijn eigen plekje te vinden, daar ben ik we aan toe. En het ziekenhuis, tja. Eergisteren moest ik er ineens met spoed naar toe voor een kleine spoedoperatie. Het is nu voorbij en komt allemaal goed. Over 2,5 week vlieg ik terug naar Nederland, dus tot dan heb ik de tijd te herstellen en in te pakken. Evenwicht komt ooit wel weer.

Hirsi Ali was zelfs op het nieuws in Finland, ik vroeg me al af waar dat over ging. Het maakt mij ook kwaad, dat hele beleid. Een vriend van mij had de keuze te scheiden of op te rotten, want zijn vriendin mocht ondanks hun huwelijk niet blijven. Verder vind ik pizza's persoonlijk lekkerder dan Ayaan Hirsi Ali.

Finland is ook een westers land, dus in die zin hetzelfde maar verder toch wel anders. Finnen lijken de instelling 'leven is lijden' te hebben. Het is een arbeidersvolk, ook erg anders dan de rest van scandinavie. Alles is goed geregeld. Studeren is gratis en daarbovenop krijgen studenten 80% van de huur vergoed en evenveel studiefinanciering als wij in Nederland. Ook de gezondheidszorg is geweldig geregeld, zo heb ik zelf morgen ervaren. Een groot land, veel geld en slechts 4 miljoen inwoners. Oh, en een vrouwelijk leider! (president, minister-president, ik weet het niet precies)

Het is tijd voor mijn middagdutje. Gut, wat klinkt dat oud he.

Liefs,
Kim

17/06/2005, 16.08

Lieve Kim,

Fanatiekelingen zijn best leuk. Vooral als je voor een dag (of een week, of een maand) je eigen ding vergeet. Als je voor even vergeet dat je eigenlijk helemaal niet van voetbal houd, is het heerlijk om een dag fanatiek mee te schreeuwen dat dat buitenspel was. Of iets dergelijks.

Waarom ben je naar Finland gegaan dan? Ik volg het niet helemaal. Ik wil daar ook nog een keer naar toe. Ik romantiseer dingen graag, dus ik zie grote bossen met oude bomen en elfjes voor me.

Ik fantaseer veel te veel. Als ik een foto van een vrouw zie, en er word me de opdracht gegeven om daar iets bij te verzinnen, weet ik binnen vijf minuten hoe ze heet, waar ze woont, wat voor werk ze doet, of ze kinderen heeft, en hoe haar sociale leven er uitziet.
Mijn fantasie zorgt ervoor dat ik gewoon even kan wegrennen van alles hier.

Veel succes met alles, dat wens ik je bij deze alvast.

Ach, dat gedoe met Ayaan Hirsi Ali. Ik vind het maar moeilijk. Ik weet ook niet wat ik moet geloven. Ze had niet moeten liegen, dat is de enige mening die ik er over heb. Nee niet de enige, ik ben het met je eens; pizza is lekkerder dan Hirsi Ali.

Ik wil ook naar Finland.

Vandaag heb ik moeilijk gedaan. Voor mezelf. Het was niet zichtbaar voor anderen, maar van binnen deed ik heel moeilijk. Gelukkig had ik twee vrienden die me konden zeggen dat het goed was. Verder wilde ik nog een heleboel vertellen en zeggen, maar ik weet het niet meer.

Een eerdere oproep was: probeer het niveau te redden. Bij deze, die noodkreet gaat weer in.

Liefs,
Caroline

[I C U]

17:05:200616:56

Lieve Caroline,

Het is me nu al meerdere malen opgevallen dat het voor jou nog steeds 2005 is, maar dan juni. Ik weet niet meer wat ik toen deed, ik geloof dat ik toen nog naar school ging, of aan het werk was, of mijn schooljaar aan het afronden was. Wat deed jij toen? Mijn vraag: leef je in het nu? Of toch maar liever juni vorig jaar?

Fantasie is goed, vind ik. Heerlijk. Ik kan zo genieten van fantasie. Veel mensen denken bij fantasie aan vunzige dingen, seksuele fantasietjes. God, natuurlijk heb ik die ook, maar ik fantaseer meer over andere dingen. Elfjes, toverkrachten, totaal andere werelden. Het is jammer dat ik die beelden niet in woorden om kan zetten.

De keuze tussen pizza en Hirsi Ali is idd niet zo moeilijk, hoewel ik het toch vreemd vind om iemands nationaliteit minder waard te achten dan een pizza. Aan de andere kant is heeft het ook zo een humoristische kant. Ach. Ze zoeken het maar uit, daar in Den Haag, als ik moet gaan stemmen, zullen ze het voelen. Hoewel... Nu ja.

Ik heb niet moeilijk gedaan, wonderbaarlijk genoeg! Ik heb de was opgeruimd, afgewassen, mijn kamer opgeruimd, met een vriendin gebeld, examens geleerd, gelezen, o, en uitgeslapen. En er is niets waar ik moeilijk over zou willen doen, dat scheelt. Alle moeilijke dingen zijn opgelost, als het ware vanzelf. Heerlijk is dat.

Nu, op dit moment. Wat wil je het liefst doen? Maakt niet uit wat. Wat wil je NU?

Liefs,
Esmer

18/05/2006, 20.45

Lieve Esmer,

Het is inderdaad 2005 bij mij. Wat wil ik liever? Ik heb geen idee. Op dit moment is mijn leven in een heel ander stadium. Ik ben aan iets nieuws begonnen, heb veel geleerd. Het is goed zo. Maar van de andere kant, vorig jaar juni deed ik examens. En, raar maar waar, ik heb me op die school, bij die mensen, nog nooit zo op mijn gemak gevoeld als toen mijn examens waren. Er was een situatie, die iedereen trof. Iedereen kon mee praten, en dus was iedereen gelijk.

Ik wens de laatste tijd heel vaak dat ik weer terug was op het moment dat ik de uitslag kreeg van mijn examens. Ik barstte bijna uit elkaar van geluk. Ken je dat gevoel? Ik heb heel hard staan janken en schreeuwen en lachen. Alles door elkaar. Ik wilde voor altijd in dat moment blijven.
Wanneer was de laatste keer dat jij uit elkaar barstte? Maar dan echt, heel zwaar barsten.
Ik hou van die momenten.

Ik begrijp geloof ik wat je bedoelt. Soms zou ik wel eens willen dat sommige mensen in mijn hoofd konden kijken. Dan word het tenminste duidelijk wat ik bedoel. Ik kan het dan niet uitleggen, terwijl me dat normaal toch echt wel goed lukt. Raar is dat.

Ik doe de laatste tijd te vaak moeilijk. Over alles. Maar misschien zijn de omstandigheden er wel naar. Soms heb je wel eens een tijd dat niks gaat zoals jij het graag wil. Ik geloof dat ik daar nu weer bijna uit ben. Ik krijg mijn lijntjes terug. Mijn potloodlijnen zijn weer heel langzaam aan dikker aan het worden. Inkleuren durf ik nog niet. Ook zijn er stukken van het papier waar ik nog niet durf te komen. Dat kan ik nog niet aan, of dat hoor ik nog niet te weten. Maar dat komt vanzelf wel.
Hoe zit het met jou potloodlijntjes?

NU. Nu op dit moment. Hier. Nu. Wat ik nu wil? Wil je het echt weten? Voor mezelf? Zodat ik me weer helemaal goed voel?
Ik wil dat er iets gedaan word aan het probleem dat ik al meer dan een half jaar aangeef.
Ik wil zekerheid over wie ik kan vertrouwen en wie niet.
Ik wil zekerheid over wie wat met me wil.
Ik wil het gevoel hebben dat ik er mag zijn.
Ik wil dat er iemand naar me luistert, zonder over zichzelf te praten.
Ik wil dat mijn moeder niet meer zo moe is.
Ik wil dat mijn zusje haar fiets terugkrijgt.
Ik wil dat mijn zus een kamer vind.
Ik wil verhuizen, naar Australië of Noorwegen. En daar moet alles gaan zoals in films. Films met een goed einde.
Ik wil weten wat er aan de andere kant is.
Ik wil de rust vinden om dingen af te maken.
Ik wil weer normaal met mensen kunnen praten.
Ik wil dat ik een goede plaats krijg.
Ik wil dat gevoel hebben dat ik speciaal ben.
Ik wil
Ik wil
Ik wil

Ach lieve Esmer, zo kan ik nog een heel eind doorgaan. Heeft het nut? Ik weet het allemaal niet. Als ik alleen zeg 'ik wil', schieten we nergens mee op. Was dat maar zo. Ik wil best ergens voor werken, maar alleen als mij van te voren gegarandeerd kan worden dat ik resultaat heb.
Ik wil.

Wat wil jij?

Liefs,
Caroline

[I C U]

17:05:2006, 21:43

Lieve Caroline,

Examens verbroederen. Een gezamenlijke vijand verbroedert. Komt er toch nog iets goeds tot stand door middel van examens. Ik herken het hoor, iedereen vecht tegen hetzelfde, ieder werkt voor hetzelfde... Een gezamenlijk doel.

Ik barstte voor het laatst uitelkaar... Oei, dat is een moeilijke. Echt barsten? Toen ik mijn rijbewijs haalde. Ik was daar zó blij mee! En ik was trots en het was toch nog wel een beetje onverwachts. O, en toen ik te horen kreeg dat ik niet toegelaten was, maar toen barstte ik om heel andere reden.

Mijn potloodlijntjes vertonen nu blije pieken. Heerlijk, ik weet niet hoe het komt, maar ik ben aan het stuiteren en doen, en vrolijk! Heerlijk is dat. Ik merk dat anderen zelfs met me mee gaan doen, en dat voelt echt goed. Dan doe ik het tenminste niet alleen.

Wat ik wil? Hm, lastig. Ik wil tegen iemand aankruipen, fysieke intimiteit. Niet zozeer seks, als wel intimiteit. Ik wil psychische intimiteit, elkaar begrijpen zonder woorden, lachen, lol hebben, dollen. Ik wil dat mijn examens voorbij zijn, dat ik geslaagd ben en verder kan. Ik wil dat ik al in Blanes zit. Ik wil... Ik wil alle mensen waar ik veel om geef gelukkig maken, of ze gelukkig laten zijn, en ik wil dat al hun problemen opgelost worden. Ik wil de hemel, de zon, de sterren, de maan. Ik wil teveel.

Kinderen die vragen, worden overgeslagen

Liefs,
Esmer

21/05/2006, 18.22

Lieve Esmer,

Dit is de tweede keer dat ik aan een brief begin. Ik kan niet beloven dat ik deze brief wel af maak, misschien weet ik het na deze zin al niet meer.

Je kunt uit elkaar barsten van geluk, maar ook van verdriet. Wanneer is de laatste keer dat jij uit elkaar barstte van verdriet, of van woede? Voirge week had ik nog een woede-explosie. Ik kon ook niet meer ophouden.
Van verdriet weet ik het niet meer. Misschien wel in februari, toen A. ging en ik haar niet kon bereiken. Ik weet het niet. Het is eigenlijk maar goed dat ik dat niet meer weet, toch?

Volgens mij is er iemand aan de gang met mijn potlood lijntjes. Juist als ik weer een beetje zekerheid heb, word alles uitgegumd. Nee, niet alles. Maar veel. Te veel.

Gisteravond was gezellig, maar ik geloof dat ik een beslissing heb genomen. Niet bewust, maar onbewust. Er was een bepaald iemand in beeld, die ik nog nooit op die manier had bekeken. Het voelt heel raar, spannend en eng. Maar ergens ook wel weer heel erg vertrouwd. Nu maar hopen dat hij dat ook vind. Wens me succes, ik zal het nodig hebben.

Ik heb niet veel bijzonder gezegd, maar ik heb genoeg gezegd. Voor deze keer wel.

Liefs,
Caroline

[I C U]

22:05:06, 17:20

Lieve Caroline,

Heel afentoe, echt maar heel afentoe, weet ik niet waarover ik moet schrijven. Niet dat ik nu altijd iets boeiends te melden heb, maar er is altijd wel iets dat door mijn hoofd spookt en een uitweg zoekt. Ditmaal... Geen idee of het zo is, dat merk ik gaandeweg wel. De wil is er.

Het is al een tijd geleden dat ik echt ongelofelijk boos was. Ik vergeet dat altijd zo snel mogelijk, en als men me eraan herinnert, glimlach ik en haal ik mijn schouders op. Vaak heeft het voor mij dan al afgedaan, maar zelden smeult het nog. Gisteren was ik wel pissig, maar vooral op mezelf. Het was geen uitbarsting, maar gewoon geïrriteerd zijn.
Vreugde was donderdag, geloof ik, gewoon pure levensvreugde. Ik had het gewoon zo naar mijn zin met mezelf, mijn vrienden. Niet dat we iets bijzonders deden, maar het gevoel dat ze er waren was gewoon fijn, het voelde goed.

Ik gun je alle succes in de wereld! Hopelijk vindt deze persoon jou ook interessant, gewoon rustig afwachten en niet overhaasten. Maar ook weer niet te snel of te langzaam. Ze zeggen wel eens dat alles om timing draait, ik begin steeds meer te geloven dat 'ze' daar gelijk in hebben...

Ach, wat is genoeg? Ik ben tevreden. Jij?

Liefs,
Esmer

23/6/2006, 12.28

Lieve Esmer,

Ik begin vaak ergens aan zonder dat ik weet waar ik eindig. Zo ook aan deze brief.
Ik vind het ook lang niet altijd leuk om te weten waar ik eindig. Door het niet te weten, hou je je leven spannend, blijft er altijd iets onbekends. Ben jij bang voor het onbekende?

Soms heb ik wel eens van die momenten dat ik niet weet waarom ik kwaad ben, maar dan ben ik het wel. Vanmorgen kreeg ik een mailtje, en ik werd heel kwaad. Waarom kan ik niet eens zeggen. Dat is echt zeldzaam, ik ben niet vaak sprakeloos.

Het leven kan zo oneerlijk zijn. Ik heb dat de laatste tijd wel gemerkt. Er zijn een hoop mensen gestorven, jonge mensen nog. Twee jaar geleden is de vrouw van mijn toenmalige mentor gestorven. Hij is dit jaar heel belangrijk geweest voor mij, en toen zijn vrouw stierf besefte ik pas hoe oneerlijk alles eigenlijk is. Het was nog een jong iemand, van 31, en ze had een kindje van drie. Ze had al drie jaar een hartziekte, en kon alleen gered worden door een harttransplantatie. Toen ze in Rotterdam op de operatie-tafel lag, is ze gestorven. Het deed me pijn omdat te horen. Echt pijn. Hij had zoveel voor mij gedaan, en hem werd nog niet eens die liefde gegund. Nu heeft hij een vriendin, volgens mij heeft zij kanker. Ik hoop dat ze het overleven.
Toen de begrafenis van die vrouw af was gelopen, liep mijn mentor met zijn zoontje naar buiten, en op de manier waarop ze toen liepen, dacht ineens; die komen er wel. Af en toe heb je wel eens van die ingevingen, dan zie je ineens dat mensen het gaan maken. Dat mensen het redden en dat ze er wel komen. Tenminste, heel af en toe heb ik dat wel eens. Jij ook?

Dat is mijn probleem juist. Hij drumt heel veel, zijn timing is dus perfect. Die van mij totaal niet. Maar we zien wel wat er komt. Is het, jammer dan. We zien wel.

Ik weet niet of ik tevreden ben. Tevreden waarmee?
Nu op dit moment ben ik voor... 35% tevreden. Ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen, al klinkt het stom.
Met deze brief ben ik tevreden. Er zijn altijd verbeterpunten, maar ik doe mijn best.

Liefs,
Caroline

[I C U]

22:06:2006, 11:32

Lieve Caroline,

Het heeft weinig zin om nog in te gaan op je brief, aangezien deze al redelijk oud is. Ja, ik heb een tijd niet geschreven. Examens, vakantie, gewoon geen zin... Smoezen zat. Ik hoop dat je het niet al te erg vind!

Bang voor het onbekende, dat is wel iets waar ik nog op in wil gaan. Ja, ik denk dat ik wel degelijk bang ben voor het onbekende. Tenminste, soms wel. Ik merk vaak dat ik me tot nieuwe dingen, tot veranderingen aan moet zetten. Ik moet dan echt zeggen: "Es, je gaat het gewoon doen!" Zo ben ik nog wat huiverig voor het rijden in een andere auto, bijvoorbeeld. Ik ben daarentegen absoluut niet bang voor volgend jaar, voor mijn nieuwe studie, school, omgeving. Sterker nog, daar heb ik zelfs zin in! Tegenstrijdig, of niet?

Van de week heb ik mijn kamer opgeruimd, allemaal zooi van afgelopen jaren weggegooid, een hoop herinneringen opgehaald en herlezen. Dingen uitgezocht, even stil blijven staan bij bepaalde gebeurtenissen... Heerlijk. Soms kan ik daarvan genieten. Nu is mijn kamer schoon en netjes, en heb ik ruimte zat voor nieuwe herinneringen, nieuwe belevenissen.

Soms snap ik mezelf echt niet. Mijn lichaam wil iets totaal anders dan wat mijn hoofd wil. Hoe moet ik die twee in godsnaam overeen laten komen? Weet jij het? Ik niet. Bah.

Liefs,
Esmer

[Saarah]

22/06/2006, 22:01

Lieve Esmer,
Dit is de eerste brief die ik aan jou schrijf. Hopelijk ga ik je een beetje kunnen boeien, en geen al te grote onzin verkopen.
Ik weet niet of ik veel te vertellen heb. Nu ja, eigenlijk heb ik wel veel te vertellen, heel veel zelfs. Maar ik vind het moeilijk die dingen te verwoorden, ze zo op papier te zetten dat ook andere mensen ze begrijpen. Ook heb ik er moeite mee de grens te vinden tussen wat veilig is om open en bloot op papier te zetten, en wat ik beter achterwege kan laten.
Waarom ik sommige dingen achterwege moet laten? Om mijzelf en anderen te beschermen, denk ik.

Je schreef dat je soms wel bang bent voor het onbekende. Dat ben ik ook, en ik denk met ons de meeste mensen. Natuurlijk zijn er wel mensen die verkondigen dat ze voor niets of niemand bang zijn, ook niet voor het onbekende, en sommige van hen zijn dat misschien ook écht niet. Maar ik geloof dat die mensen eerder uitzonderlijk zijn.
En misschien is wat je schreef wel tegenstrijdig, ja. Maar ik denk dat ook die tegenstrijdigheid in ieder van ons zit, niet?

Over tegenstrijdigheid gesproken, ik kan zelf ook heel erg tegenstrijdig zijn. Ik heb twee ‘groepen’ mensen waarmee ik omga. (Groepen is niet echt een goede omschrijving, maar ik kan de juiste woorden niet vinden. Zoals ik hierboven al zei: soms is het erg moeilijk de dingen juist te verwoorden.) Die twee ‘groepen’ zijn de mensen die ik voornamelijk van school ken, en de mensen die ik ken van het uitgaan. Heel soms worden die groepen een beetje vermengd, omdat ik bv. een vriendin van school meeneem naar een café ofzo, en dan vind ik het altijd nogal lastig om te weten hoe ik me moet gedragen. Bij die mensen van op school ben ik nl. veel uitbundiger, heb ik een grotere mond, ben ik meer een leiderstype. Bij de mensen waarmee ik uitga, ben ik eerder rustiger, verlegen, een ‘volgerstype’. Ik denk dat dat ook komt omdat zij allemaal ouder zijn dan ik. Plus dat ik in het begin toen ik daar kwam, heel erg verlegen was, in mezelf gekeerd. Nu nog altijd een beetje, maar véél minder.
Die tegenstrijdigheid is écht heel groot. Heb jij dat ook soms, dat je in de ene situatie heel anders bent dan in de andere? Dat je je tegenover bepaalde mensen heel anders gedraagt dan tegenover andere?

Oh, dat is zo leuk hé, herinneringen ophalen! Ik heb een tijdje in een dagboek geschreven en ik vind het geweldig om alles terug te lezen. Ik heb alleen de ‘discipline’ niet om geregeld in zo’n boek te schrijven.
En foto’s bekijken, vind jij dat ook zo leuk? Of wegdromen bij een bepaald liedje, terugdenken aan die mooie tijd, aan die ene geweldige jongen, aan die ene geweldige kus.
Dat is één van de redenen waarom ik eigenlijk best graag lange autoreizen maak. Niet zelf rijden (dat mag ik ook nog niet), maar het jezelf comfortabel maken op de achterbank, een MP3-speler in je oren en heerlijk wegdromen bij die liedjes.
Ik denk soms dat ik een beetje te veel in het verleden leef. Of, ik leef niet echt in het verleden, maar ik denk heel vaak terug aan de leuke momenten. Misschien wel te vaak. Op die manier is het natuurlijk erg moeilijk om bv. een lieve jongen helemaal te vergeten. Dat lukt mij alleen als ik hem gewoon niet meer zie. Ik zit op dit moment weer in zo’n situatie, met een jongen waarmee er heel veel gebeurd is, maar het is beter als we nu stoppen met alles. Er is nooit een échte relatie geweest, dat niet, maar wel veel andere dingen… Maar ik zie hem nog elke week, hoe moet ik er dan ooit in slagen hem te vergeten? Dat lukt mij gewoon niet. Heb jij daar nog tips voor?

Je lichaam en je hoofd laten overeenkomen kan inderdaad erg moeilijk zijn, om niet te zeggen onmogelijk. Ik kan je daarbij niet helpen denk ik, sorry, ik zou zelf ook wat tips kunnen gebruiken.
Da’s net zoiets als je verstand en je gevoel laten overeenkomen, dat is ook onmogelijk, voor mij in elk geval.

Zo, dit is wel een heel lange brief geworden, maar ik moest het gewoon allemaal eens kwijt. Ik hoop dat ik je niet verveeld heb, dat je het niet vervelend vindt om zo’n lange brief te lezen, en dat ik een beetje duidelijk geweest ben.

Liefs,
Sarah

23/06/2006, 12.56

Lieve Sarah,

Je brief verveelde me niet. Integendeel, ik vond het leuk om te lezen hoe er overeenkomsten tussen ons zijn, maar ook verschillen.

Ik heb bijvoorbeeld helemaal geen moeite met dingen op papier zetten. Praten doe ik ook makkelijk, maar misschein schrijven nog wel makkelijker. Het papier (of de computer) is blanco, zal nooit oordelen, heeft geen mening. Ook kan ik hier goed nadenken over hoe ik dingen wil zeggen. Dat doe ik als ik praat nogal eens te weinig. Heel vervelend, maar mensen weten wel wat ze aan je hebben, en dat is dan wel weer fijn.
Zelf wil ik dat ook. Ik kan er niet goed tegen als ik niet weet wat ik aan mensen heb. Een meisje bij mij uit de klas is bijvoorbeeld heel wispelturig. Zij krijgt het klaar om op het ene moment heel vorlijk te doen, en het andere moment zit ze te verkondigen dat het leven zo stom is. Bij wijze van spreken, natuurlijk, maar je snapt wat ik bedoel. Ik kan ook niet zo goed met haar omgaan, vanwege haar buien.

Tegenstrijdigheid? Hou er maar over op, ik kan duizend voorbeelden noemen waar uit blijkt dat de mens tegenstrijdig is. Zelf probeer ik dat zo min mogelijk te zijn, ik heb er een hekel aan als mensen ja zeggen en nee doen. Ik heb dat ook een tijd gedaan hoor. Ik beweerde dat ik dingen zou gaan ondernemen, maar er kwam niks van. Het enige wat ik heb geleerd is dat tegenstrijdigheid mij veel energie kost en dat ik me er aan erger. Maar je hebt wel gelijk, tegenstrijdigheid zit in ons allemaal.

Ik ken het idee, je bij de ene groep anders voordoen als bij de ander. Heel verwarrend af en toe, maar het is wel leuk om dat bij anderen te zien. Ik ga niet zo veel uit, maar als ik uitga, ga ik meestal met een groep van ongeveer twintig man mee, die allemaal minstens drie jaar ouder zijn. Gewoon, omdat ik het leuker vind met hen als met leeftijsgenoten. Ik ben met hen helemaal anders dan met leeftijdsgenoten. Bij die uitgaansgroep ben ik helemaal mezelf, maakt het ook niks uit hoe of wat ik doe. Heerlijk vind ik dat. Bij leeftijdsgenoten heb ik vaak het idee dat ik me aan moet passen, omdat ik redelijk weinig aansluiting vind bij mensen van mijn eigen leeftijd. Twee of drie jaar ouder gaat dan wel weer, maar jonger lukt vaak niet. Nu ik er zo over na denk, is dat best stom. Maar ja, het is niet zo dat ik helemaal geen mensen van mijn eigen leeftijd heb waar ik het mee kan vinden, maar veel zijn het er niet.
Komt nog wel.
Bij dit soort dingen moet ik altijd denken aan wat mijn psycholoog me eens heeft verteld. Iedereen heeft verschillende rollen; dochter, moeder, echtgenote, vriendin, klasgenote, leerling. Allemaal verschillende rollen, met allemaal verschillend gedrag. Grappig, toch?

Mijn brief is geloof ik ook langer dan gepland, maar er staat niet echt iets van inhoud in, geloof ik. Meestal ben ik best filosofisch als ik op Letteren kom, maar vandaag niet. Maar ach, die buien hebben we allemaal wel eens.

Liefs,
Caroline

[I C U]

23:06:2006, 16:38

Lieve Caroline,

Eigenlijk zou je nooit moeten vragen of iets wat je doet of zegt boeiend is. Als je er gewoon vanuit gaat dat het goed is, doen anderen dat vaak ook. Dat moet je natuurlijk ook weer niet te ver doordrijven, soms is een beetje nederigheid ook goed, zo vinden mensen je menselijker en dus ook weer aardiger. Of ben ik nu te berekenend bezig?

Het papier is geduldig. Tegen papier/beeldscherm hoef ik niet te liegen. Dus ja, ik heb hetzelfde als jij: schrijven, mijn gevoelens op papier zetten, gaat me vrij gemakkelijk af. Praten ook, vaak weet ik mezelf heel duidelijk uit te drukken. Wel merk ik dat ik te vaak probeer te relativeren of mijn woorden probeer af te zwakken, waardoor ik minder nadrukkelijk overkom dan dat ik bedoel, enkel om de ander niet af te schrikken.

Ik denk dat het iedereen wel bekend voorkomt: je bij de een zus gedragen, en bij de ander zo. In een groep ben ik veel uitgelatener dan in een één op één situatie. Op feestjes bij mensen thuis ben ik anders dan tijdens het uitgaan. Bij bepaalde mensen kruip ik toch meer in mijn schulp, terwijl ik me bij anderen gewoon laat gaan, zogezegd.

Het is me trouwens al opgevallen dat je ouder lijkt dan dat je bent. Wat ik opmaak uit je brieven en onze privéberichtwisseling, ben je geen zestien. Er is van mij ook altijd gezegd dat ik ouder overkom, maar eigenlijk ben ik voornamelijk met leeftijdsgenoten omgegaan. Nog steeds. Hoewel ook met mensen van een jaar ouder, het is maar net hoe het uitkomt.
Grappig, zoals mensen kunnen verschillen en toch ongeveer gelijk kunnen zijn, vind je niet?

Een brief moet je niet plannen, er klopt toch niets van. Van veel planningen klopt niets. Tenminste, bij mij niet. Tja.

Liefs,
Esmer

[Lavender]

25.06.06 18:55

Lieve Esmer,

Soms is het moeilijk om er vanuit te gaan dat iets wat je schrijft of zegt goed is. Daar is zelfvertrouwen voor nodig. Maar het is wel waar wat je zegt, als je het moedige kan overbrengen naar de lezer zal het boeiend overkomen. Niet te veel inderdaad, anders zullen je brievenlezers nogal afgunstig of met hun neus opgetrokken je woorden lezen en ze vervolgens verfoeien. Soms is het goed om zoiets te berekenen, vooral als je mensen niet kent.

Papier is een goddelijke uitvinding. Toetsenborden ook trouwens, al worden sommigen gek van het voortdurende getik en het irritante ‘delete’-geluid. Ik delete wel vaak, nu ik erover nadenk. Omdat ik onzeker ben over wat ik wil schrijven, in mijn hoofd alles herlees en het te vaag overkomt. Of juist te duidelijk. Het is nu ook niet de bedoeling dat men uit mijn woorden precies kan afleiden hoe ik ben. Ik wil er iets tussenin. Niet te aan- of afwezig. Zoiets. Eigenlijk zou je niet moeten relativeren Esmer. Wat dat anderen afschrikt betreft…ik denk dat, hoe je ook probeert, er altijd mensen zijn die je onbewust afschrikt.

Het is lastig om nieuwe mensen te leren kennen. Je staat gezellig te kletsen met vriendinnen als een andere vriendin met een meisje dat zij kent erbij komt staan, je voelt zo hoe de sfeer omlaag keldert. Anderzijds zijn er ook zoveel mensen die daar totaal geen moeite mee hebben. Kan je je afvragen of jij één van de weinigen bent die zo zijn, maar ik denk het niet. Uit bovenstaande brieven is al af te leiden hoevelen er zijn die hiermee kampen.

Ik ben nooit erg met leeftijdsgenoten omgegaan. Oké, dat klopt niet echt, want je gaat sowieso met leeftijdsgenoten om. Het voelt gewoon beter om met oudere of juist jongere personen om te gaan. Ik weet niet echt waarom, het is gewoon makkelijker om met ze te praten als je ze maar ‘half’ kent. Ze kijken anders tegen bepaalde dingen aan, ze zijn kinderachtige onderwerpen al ontgroeid of nog niet aan toe gekomen, etc. Ze vinden het niet raar dat je schrijft, geen groepsmens bent en dagdroomt.

Plan je brief nooit. Jouw ongeplande brief komt eerlijk over.

Liefs,
Charlene

25/06/2006, 20.17

Lieve Charlene,

Onzeker zijn over een brief is niet erg. Het hoort bij het mens-zijn. Denk ik. Als je onzeker bent, wil dat zeggen dat je nadenkt over hoe het anders kan, hoe het beter kan. Tot op zekere hoogte is dat goed. Je kijkt kritisch naar jezelf. Tot op een bepaalde hoogte is dat goed. Als je het gaat overdrijven, is het weer niet goed. Dan schiet je door in het negatieve, en dat is iets waar we allemaal wel eens last van hebben. Maar als 'wel eens' veranderd in 'vaak', moet er iets aan gedaan worden.

Ik hou er wel van om nieuwe mensen te leren kennen. In de plaatselijke discotheek staat in de garderobe in grafitistijl: 'There are no strangers here, just friends we haven't met yet.' Misschien wel heel afgezaagd, maar ik moet elke keer glimlachen als ik die spreuk zie. Dat is wel zo'n beetje mijn instelling. Ligt eraan in welke situatie, maar meestal zul je zien dat mensen open reageren als je ze aanspreekt. Ik snap wat je bedoelt, maar meestal is het gezellig. Als ik uitga, ga ik meestal met een heel makkelijke groep. Daar maakt het echt niks uit hoe je bent of hoe of wat je doet. Heerlijk vind ik dat. De mensen die ik via die groep dan weer leer kennen, zijn ook zo. Ik krijg het ook klaar om diepgaande gesprekken te voeren met mensen die ik nog nooit eerder heb gezien. Heerlijk vind ik dat.

Ik ken het idee. Ik zit inmiddels op het mbo, met mensen van 16 in de klas, maar ook van 19. Ik merk echt verschil in persoonlijkheid. Het meisje van 16 komt zoveel volwassener over dan dat van 19, terwijl je het toch andersom zou zegen.
Ik krijg vaak te horen dat ik ouder overkom dan ik ben. Zelf weet ik dat niet zeker, ik weet niet hoe een 'gemiddeld' iemand van 17 zich gedraagd. Ik voel me op bepaalde momenten wel ouder, ik kan soms echt denken: doe eens niet zo stom, je bent 18 hoor!
Maar dat zullen ze ongetwijfeld bij mij ook hebben.

Charlene, kun jij me de definitie geven van 'iemand aan het lijntje houden'? Volgens mij ben ik dat aan het doen. Ik hoop het niet, maar volgens mij wel. Ik wil het alleen niet. Ik weet niet goed wat het inhoud, ik heb wel een idee, maar zeker weten doe ik het niet. Wat is dat, iemand aan het lijntje houden?

Liefs,
Caroline

[I C U]

25:06:2006, 20:36

Lieve Charlene,

Hoe spreek je je naam uit? Op zijn engels? Of gewoon op zijn hollands? Of nog anders?

Ach, je hoeft er niet van uit te gaan dat je brief of verhaal goed is, je moet er alleen voor zorgen dat anderen niet gaan twijfelen aan de kwaliteit van je brief. Als je al bij voorbaat zegt dat je hoopt dat het goed genoeg is, gaan mensen meer kijken naar de kwaliteit ervan dan anders. Zolang je niet arrogant overkomt, kan je best zeggen dat het goed genoeg is.

Dat is waar! Je probeert je woorden je persoonlijkheid te laten uitdrukken, maar toch niet teveel, want dan geef je misschien teveel prijs. Moeilijk, je woorden wegen, juist plaatsen. Deleten doe ik soms wel, soms niet. Als ik weet wat ik wil zeggen, doe ik het weinig, als ik niet weet hoe ik iets wil brengen, doe ik het wel veel. Logisch, lijkt me. Mijn moeder wordt helemaal gek van me, als ik naast haar zit te tikken. Ze kan er niet tegen, tegen dat gerammel. Ze is gewoon jaloers op mijn typsnelheid, wedden?

Soms neemt een vriendin een vriendin mee, en meestal wordt dat meisje toch wel een beetje in de groep getrokken. Bij ons tenminste wel. We zijn niet zo moeilijk, over het algemeen. Natuurlijk, onder ons is vaak leuker, maar een nieuweling is niet onwelkom.
Ik leg geloof ik vrij gemakkelijk contact, maar misschien valt dat tegen, we zullen het volgend jaar merken. Nieuwe opleiding, nieuwe school, nieuwe mensen.

De hoofdpersoon in het boek dat ik op dit moment lees, is ervan overtuigd dat iedereen liegt, en dat er maar weinig zijn die dat beseffen. Raar is dat. Liegt iedereen? Ik weet het niet. Wat is dan liegen?

Liefs,
Esmer

PS: Je hebt zelfs twee antwoorden. Voel je vereerd!

[Lavender]

28.06.06 - 16:40

Lieve Caroline,

Wist je dat ze de twee vermiste meisjes gevonden hebben, als jullie in Nederland daar iets van zouden weten? Mijn Belgenlandje staat weeral op zijn kop. Ik snap niet hoe je zoiets kunt doen – een paar uur na hun verdwijning waren zowel Stacy als Nathalie al dood. Ik geloof dat ik niets snap van de mensheid, maar zoals onzekere brieven hoort dat ook bij het mens-zijn.

Ik zal je spreuk onthouden, hij klinkt niet afgezaagd vind ik. Als je het leest roept het juist een fijn gevoel op. Alhoewel mijn gevoelens vandaag volledig onbetrouwbaar zijn. (Maar de eerste keer dat ik je brief las en dat was gisteren, vond ik hem al zo leuk.)
Mijn examens zijn afgelopen en vrijdag is er rapportuitreiking. Die twee tussendagen zijn altijd zo gek, het is precies nog niet toegestaan om vakantie te vieren omdat je niet precies weet wat je nu moet verwachten. Komt er nog eens bij dat ik me als een gek zorgen maak om wiskunde en chemie – maar daar zal ik je niet mee lastig vallen. Wat is mbo precies? Volgens mij zal het me nooit lukken om aan het Nederlandse scholensysteem uit te raken.

Omdat je het zo lief vroeg, Caroline, heb ik uit nieuwsgierigheid opgezocht wat ‘iemand aan het lijntje’ houden woordenboekkundig betekent.

1411. Iemand aan het lijntje hebben (-houden of krijgen),
d.w.z. iemand in zijne macht hebben, houden, of krijgen, op zijne hand hebben, tot zijne partij overhalen; vroeger ook: iemand aan zijn (of een) snoer hebben of krijgen; iemand aansnoeren (Ndl. Wdb. I, 328; 17de eeuw: iemand aan zijn koord krijgen; aan zijn ling (? 1) ) hebben (Lichte Wigger, 6, r); in Twente: eenen an 't töwken hebben; fr. tenir qqn en laisse; hd. jemanden am Faden, an der Schnure, am Schnürchen, an der Leine haben. Hoogstwaarschijnlijk moet lijntje hier worden opgevat in den zin van lang touw, waaraan bijv. een paard loopt. Zie Hooft, Ned. Hist. 25; Tuinman I, 296: Hij heeft hem beet, hij heeft hem vast, of aan 't lijntje; Halma, 319: Iemand aan zijne lijn of aan zijne zijde krijgen, mettre quelqu'un dans son partie; De Arbeid, 18 April 1914, p. 4 k. 2: De Heeren doen alsof zij de ministers aan 't lijntje hebben, ofschoon het precies anders om is; 11 Maart, p. 4 k. 1: De heeren patroons dachten de confectieslaven hiermede aan de lijn te houden; Sjof. 113: Ze zouën 'm thuis goed oppassen, ze zouën 'm wel aan 't lijntje houën; Nkr. V, 2 April p. 6: Arbeiders hou je aan 't lijntje heel hun leven, maar aan de patroons moet je wat toe weten te geven; Schoolm. 216: Zoo laat gij zelfs het kloekste brein wanneer 't u lust aan 't lijntje loopen. Syn. is iemand aan 't touwtje hebben (o.a. in Nkr. VII, 26 Juli p. 2); vgl. no. 596; fri. ien oan 't snoer ha, aan 't lijntje hebben.

Volgens mij had ik een geschiedkundig woordenboek te pakken, dus vergeet het bovenstaande. Naar mijn mening lijkt het nergens naar. Mijn betekenis is dat je iemand te gek houdt. Als je iemand al niet wil te gek houden dan doe je dat meestal niet en wordt het je altijd vergeven.

Kunnen we nu plechtig beloven om elkaar nooit aan het lijntje te houden?

Liefs,
Charlene

[Lavender]

28.06.06 - 17:28

Lieve Esmer,

Denk aan de Nederlandse uitspraak voor ‘Charlotte’ en de Engelse uitspraak voor ‘Darlene’. Schrap de ‘lotte’ en hou de Nederlandse ‘Char’ over, en plak de Engelse versie van ‘Lene’ er achter. Sorry dat ik nu alles zo gecompliceerd zeg, maar iets uitleggen is niet mijn sterkste kant. Ik maak het altijd nodeloos moeilijk. Eigenlijk had ik gewild dat ik anders heette. Zoals de septemberdagen, dat is altijd zo irritant. Als leraren de klassenlijst overlopen spreken ze mijn naam op allerlei mogelijke manieren uit, en het lijkt er helemaal niet op. Velen komen terecht bij ‘Shirley’.

Wat je zegt is wel waar. Maar kun jij zeggen wanneer je arrogant overkomt en wanneer niet? Arrogantie kan ook een vorm van zelfbescherming zijn. Of je komt zo over terwijl je dat zelf niet wil.

Jouw typsnelheid doet me denken aan mijn typlessen op de lagere school. Moesten we allemaal onze typmachine meebrengen, wat had ik een hekel aan dat ding. Lagere schooltijd doet me ook denken aan de boekenkast die in een lokaal stond, en elke vrijdag leenden we verplicht een boek. Kom ik terecht bij jouw hoofdpersonage: ik denk dat die persoon gelijk heeft. Het kan heus zijn dat er heel eerlijke personen bestaan, maar je houdt toch wel iets achter voor iemand, je overdrijft, of je verzwijgt opzettelijk iets. Voor mij is dat een vorm van niet eerlijk zijn, en niet eerlijk zijn associeer ik (onterecht?) met liegen.

Welk boek ben je aan het lezen? Heb je hem zomaar meegenomen uit de bib of hem zorgvuldig geleend of gekocht nadat de flaptekst – titel – cover – schrijver je aansprak?
Ik zou dolgraag de Luxe Editie hebben van De Da Vinci Code. Helaas kost het schandalig veel geld, en het is wel leuk om erover te dromen, en ‘Luxe Editie’ met hoofdletters te schrijven.

Liefs,
Charlene

[Amaranthe]

28/06/’06
19u42

Lieve Charlene,

Hoe komen mensen nu in hemelsnaam op het idee om je naam als Shirley uit te spreken? Zeker wat leerkrachten betreft, je zou toch denken dat zij de gekste namen ondertussen kennen. Vergeleken met de kindjes waar ik soms oppas, heb jij één van de makkelijkste namen die er bestaan. Wat ik me afvraag: zou je dan anders willen heten? Zo’n doorsnee naam zoals Emma die je onmogelijk verkeerd kan uitspreken?

Ik denk dat je zeker arrogant kan overkomen zonder dat het je bedoeling is. Sommige mensen denken dat ik onvriendelijk ben, maar eigenlijk ben ik gewoon heel verlegen tegen van die wildvreemde collega’s en verre buren in de straat die je nauwelijks kent. Ze houden je staande in de supermarkt, en terwijl ze zogenaamd geïnteresseerd vragen in het wel en wee van de carrière van je moeder, het nieuwe vriendje van je zus en of het bedrijf van je vader nog niet failliet gaat, gluurt ze in je winkelwagentje welke producten je koopt – en vooral wat ze kosten. Zo begin ik met ontwijken en zet ik een vriendelijke glimlach op als ik niet anders kan. Charlene, vind je mij nu arrogant? En, kan ik als reden zelfbescherming gebruiken? Eerlijk antwoorden.

Ik zat op een klein dorpsschooltje, waarvan alles oud was. Gordijnen, banken, spelletjes. Elke dinsdagavond ging ik naar het handenarbeidlokaal wat tot typlokaal omgetoverd werd. We hadden, net zoals jij, onze typmachine bij en hoe foutlozer we tikten, hoe meer aanmoedigingen je kreeg. We kregen een soort van kaartjes met een tekstje er op geloof ik, in verschillende kleuren. Het had een soort judosysteem, de kleuren gaven je ‘rang’ aan. We hadden ook wel boekenkasten in de klassen, maar wij gingen naar de bib.
Het lijkt nog niet eens zo heel lang geleden. Gek als je dit bedenkt.

Verzwijgen in verband met liegen…dat is te zien wat je verzwijgt geloof ik. Maar als het iets is wat iemand anders behoort te weten is het wel liegen. Of als je de indruk geeft dat je iets (niet) doet of denkt, dan is dat inderdaad niet eerlijk. Nu ja, liegen is zoiets complex.

Op dit ogenblik ben ik ‘De Stalker’ aan het lezen van Helen Vreeswijk. Het vorig boek (‘Loverboys’) vond ik heel sterk, en toen mijn oog viel op haar nieuw boek, kon ik het niet laten om hem te kopen. Tot nu toe vind ik het wel spannend. Jee, ik ben ook ontzettend dol op Dan Brown. En ja! De Luxe Editie heb ik ook al gezien, maar hij is verpakt dus kan je er niet in bladeren. (Logisch ook…) Maar dat boek is bijna even dik als de gewone versie, staan er daar alleen maar foto’s in ofzo? Misschien domme vraag…maar ik vraag het me gewoon af…

Liefs,
Rianne

[Lavender]

29.06.06 - 17:04

Lieve Rianne,

Ik vraag me ook soms af hoe mensen het in hun hoofd halen. Na een tijdje behoor je alle varianten te kennen en de juiste eruit te halen, lijkt me. Mijn aardrijkskundelerares spreekt na twee jaar mijn naam nog altijd uit als “Charlène”, gek word ik er van. Emma vind ik een mooie naam, echt! Hmm, ik blijf toch maar mijn naampje behouden, ik vind het af en toe vervelend maar de meeste mensen hebben mijn naam (na één keer uitspreken al ) onder de knie.

Als ik jou arrogant zou vinden, Rianne, moet ik mezelf ook arrogant vinden. Gek, maar nog voor ik halverwege je brief was wou ik als term al ‘zelfbescherming’ opkleven. De gehaaide blik durf ik niet aan te kijken en verstop me achter het chocopastaschap in de supermarkt. Toen ik mijn 1m70 nog niet bereikt had, kon ik me nog verstoppen achter de benen van mijn moeder of in het winkelwagentje duiken, maar dat gaat dus niet meer. Jee, het is erg gesteld met me, als ik dit zo lees. Terwijl ik eigenlijk dol ben op het leuke type mensen tegen te komen. (Alleen mislopen we elkaar altijd, of heeft één van de twee een afspraak met de tandarts, of staan er twee mensen tussen ons in aan de kassa.)

Mijn dorpsschooltje is vast legendarisch. In het derde leerjaar waren alle lokalen bezet en kreeg ik les in het Cultureel Centrum, terwijl achter ons werklozen hun stempel kwamen ophalen. We kregen ook kaartjes bij de typlessen, maar dat was omdat je veel vellen getypt had.

Heb zowel Loverboys als De Stalker gelezen – het einde valt enorm tegen. Behoed je voor de teleurstelling. (Moet ik hem verklappen? Sorry. Ik ben dol op het plot uit de doeken vouwen. )
Omschrijving Luxe Editie: In deze gebonden luxe editie in kloek formaat zijn veel afbeeldingen in kleur opgenomen van de beschreven kunstwerken, documenten, etc. die als bronnen voor deze bestseller hebben gediend. Mooi glad papier, kleine druk.
Ik veronderstel dat het een klein lettertype is? Het hele verhaal staat er wel in, want er staat een beschrijving en zo bij. Ik wil hem! Alleen ben ik bijna blut en ik wil oorringen kopen en ook nog andere boeken. Heeft er iemand het Juvenalis Dilemma gelezen?

Liefs,
Charlene

[Amaranthe]

04/06/’06
13u41

Lieve Charlene,

Het is vakantie nu. In je vorige brieven las ik dat je je zorgen maakte om wiskunde en chemie, hoe is het afgelopen? Wat volg je eigenlijk op school? En zijn die vakken daar belangrijk in?

Eigenlijk ken ik je best lang, dan noem ik je mijn verre afstandsvriendin. Is dat een te groot woord denk je, omdat we toevallig gedichten van elkaar lazen op hetschrijvertje en gekke gastenboekberichtjes plaatsten? Het spijt me oprecht als ik melig overkom, maar ik heb een nogal melancholische stemming vandaag. Ik herlas oude brieven, ruimde mijn kamer op en stond op het punt om suffe gedichten in de prullenbak te deponeren. Toch maar niet gedaan, dat laatste. Om eerlijk te zijn ben ik een beetje jaloers op je schrijven en dat van anderen. Ik geraak nooit verder dan romantische dingetjes, en als ik probeer om iets te schrijven met diepgang, verdrink ik bijna. Vraag ik me af hoe anderen dat doen. Schrijven en zo. Hoewel jouw gedicht dat in de doemaardichtmaarbundel dit jaar staat anders is dan wat ik meen te kennen van je. Heb je dat met opzet gedaan? En is voordragen eng? Was je teleurgesteld toen je een brief kreeg dat je bij de eerste honderd zit van doemaardichtmaar, en niet bij de eerste tien zoals vorig jaar?

De Stalker is bijna uitgelezen. Ik wil wel weten wie het gedaan heeft – ik denk dat de beste vriendin van Leonie eigenlijk de stalker is. Vroeger verslond ik griezelseries als Fear Street. Het was een gelijkaardig verhaal waarin de beste vriendin van het slachtoffer de dader was. Vandaar dus. Hmm… Vertel het plot, of ik kijk stiekem op de laatste bladzijde. En ik wil de Luxe Editie ook, en wel nu. Wist je dat er ook een Luxe Editie is van het Bernini Mysterie? Van Dan Brown heb ik trouwens alleen De Da Vinci Code en Het Bernini Mysterie gelezen.

Liefs,
Rianne

PS: Sorry voor deze domme brief, stemming en zo weet-je-wel.

[Lavender]

04.07.06 - 15:53

Denk jij, Rianne,

dat je tijd kan tegenhouden? Ik moest er aan denken toen ik je brief las, toen je bij de datum belandde was je duidelijk nog in een junistemming. Ik denk over hoe het een eeuw geleden was, vier juli 1906. Is dat vroeger dan beter? Misschien moet ik niet denken over wijzers terugdraaien en me niet langer vergrijpen in voorbij getikte jaartallen.

Wiskunde en chemie is goed afgelopen, voor beide vakken geslaagd. Op mijn rapport prijkt een A-attest en word ik toegelaten tot het volgend schooljaar, om het even officieel uit te drukken. Ik volg economie moderne talen, en nee, wiskunde en chemie is er totaal onbelangrijk in. Gelukkig heb ik niet langer vijf uur wiskunde – zoals dit jaar het geval was – maar drie uur. Chemie helemaal niet meer, alhoewel ik natuurwetenschappen zal hebben en het ook wat naar chemie neigt.

Verre afstandsvriendinnen is een leuk woord. Omdat je elkaar niet goed kent en er meestal gepmd, gemaild en brieven geschreven wordt heb je geen tijd om te kibbelen of je te irriteren aan slechte eigenschappen.
Jij hebt in ieder geval al meer gedaan dan mij. Pfff. Het is hier zo heet en ik suf al de hele dag door. Lezen, wat schrijven en wat koffers pakken.
Hee, ben je gek! Het moet ten strengste verboden worden om zelfs nog maar te óverwegen om schrijfsels van jezelf aan de prullenbak te schenken! (Nu vind ik je niet aardig meer. Punt.) Anderen schrijven altijd beter dan jezelf, maar het is wel positief als je zo denkt. Dan kijk je waarom ze beter zijn dan jou en groei je. Ik vind jouw ‘Zondagse parkgedachtes’ de mooiste als ik moet kiezen, trouwens. Wou ik al heel lang zeggen.
Is mijn gedicht dan anders? Ik schreef het bijna een jaar geleden geloof ik. Toen probeerde ik inderdaad wat andere dingen te zoeken maar ik geloof wel dat je mezelf erin herkent. Om op je vraag te antwoorden: misschien een beetje met opzet door iets anders te proberen, maar tegelijk niet echt. (Ik ben niet goed in zaken uitleggen, sorry.) Voordragen is leuk, je moet er alleen aan wennen. Na een tijdje lukt het makkelijker: je publiek houdt van poëzie, dus mag je best wel wat zelfzeker voordragen. Alhoewel ik geen voordraagtype ben. En nee, ik was niet teleurgesteld. Ik hoopte op een plaats in de bundel, maar niet bij de eerste tien.

Lees maar verder, en kijk vooral niet op de laatste bladzijde wie het nu is. Mijn idee was ook Nancy.
Ik zag in Standaard Boekhandel de Luxe Editie van beide boeken, maar ik heb nog niet eens de gewone versie gelezen. Ik bewaar hem voor op reis.

Liefs,
Charlene

[Amaranthe]

Texel, 06/07/'06
16u41

Lieve Charlene,

Dit wordt een korte brief, om je even deelgenoot te maken van de dingen die ik nu denk en waarvan ze hard genoeg fluisteren zodat ik de tijd heb om ze neer te pennen.
Juni zat nog in mijn hoofd toen ik mijn vorige brief schreef. Nu kijk ik naar buiten en het raam is zo helder dat losse flarden van gedachten in en uit de kamer zweven. Ik denk dat je tijd tegen kan houden door yoga en meditatie. Dat je even een nu-moment kan vastleggen, zeg maar. Texel ziet er zo prachtig uit, alhoewel het meer vroeger er vast nog mooier uitzag. Ongerept, geen kiekjes nemende toeristen, oude gebouwen en een verlaten strand doorbroken door een strandjutter. Ik hou van oude gebouwen. Eigenlijk hou ik van alles wat oud te noemen valt, speur ik naar verborgen verhalen.

Ik geloof dat er in iedereen wel een soort kracht schuilt zodat je iets toch kan, ook al denk je van niet. Met genoeg motivatie, inspiratie en wilskracht lukken wonderbaarlijke dingen. Ik heb 'zondagse parkgedachtes' onder dit vel papier gelegd, een waarom heb ik niet. Omdat ik er zin in had. Omdat ik in gedicht wil verwerken wat de ziltheid van Texel in me teweeg brengt.
Gisterenavond las ik de Stalker uit. Wat een rotplot.

Verder wil ik niet veel vertellen maar hard de zee in rennen, schelpen verzamelen en kleine meisjesliedjes zingen. Dus doe ik dat maar.

Liefs,
Rianne

9/07/2006, 18.08

Lieve Rianne,

Ik breek even in tijdens je briefwisseling met Lavender, ik hoop niet dat je het erg vind, maar ik moet even typen. Gewoon. Omdat het moet.

Je zit op Texel, begrijp ik uit je brief. Ik neem aan bij de zee, voor iets anders ga je niet naar Texel. Ik hou van de zee, het lijkt net alsof mjn hele hoofd dan opgeruimd word. Alles omgevallen potjes, openstaande laatjes en lege flesjes worden teruggezet op hun plaats, voor mij is dat goed.

Het stuk over kracht... Ik weet niet zo goed wat ik daarover moet zeggen. Wat bedoel je precies?
Wat ik er uit kan halen is dat er in iedereen een kracht zit, om de dingen te doen die je moet doen. Dat weet ik nog net zo niet, ik moet er over nadenken.

Vorige week ben ik op kamp geweest, als leidster. Het was echt super! Ik heb veel gedaan, het voelt alsof ik drie weken weg ben geweest.
Wat me wel opviel, was dat ik toch wel echt tijd nodig heb dingen te verwerken. Nee, niet verwerken. Om dingen op me in te laten werken. Dingen die ik heb gezien, die me opvallen, wat ik heb gedaan. Ook al is het niet veel bijzonders, toch moet ik het laten zakken. Dat heb ik drie dagen niet kunnen doen, ik heb bijna geen tijd voor mezelf gehad. Na drie dagen stortte ik dus een beetje in. Ik heb heel erg gejankt, en ik werd (tot mijn verbazig) opgevangen door mensen waarvan ik het nooit verwacht had. Ik ben een uurtje alleen geweest, heb een heerlijke knuffel van een jongen gehad en toen ging het weer. Gewoon, mijn verhaal kwijt kunnen is dus wel echt belangrijk voor mij. Nooit geweten dat, als ik dat niet meer zou kunnen, ik zo vast zou lopen.
Hoe 'verwerk' jij dingen?
Ik heb veel dingen geleerd, voornamelijk over mezelf. Het was een heel erg leuke, maar erg vermoeiend.
Het was fijn om te merken dat ik mijn verhaal kwijt kon, een knuffel kon krijgen en kon janken. Bij mensen waarvan ik het nooit verwacht had.

Ik wil nog meer schrijven, maar op dit moment gaat dat niet. Een andere keer.

Liefs!
Caroline