Citaat:
MeelFriek schreef op 04-07-2006 @ 15:41 :
Wat betreft die discussie over het wel/niet af kunnen vallen: Besef je eens dat het een boel mensen niet lukt ivm geestelijke problemen. Lichamelijk, ok, dat is op te lossen. Dat is gewoon pure biologie. Waarom het mensen 99% van de tijd níet leuk is omdat het in de bovenkamer (nog) niet wil. Daar komt weer jouw kortzichtigheid om de hoek kijken, volgens jou stellen die mensen zich aan. Sommige mensen wel, natuurlijk, dat soort mensen heb je altijd. Maar er zijn ook zát mensen waarbij het niet 1-2-3 oplost. Stel, je probeert het, maar het lukt je niet omdat je niet weet hoe het moet. De informatie die de gemiddelde huisvrouw binnenkrijgt is erg tegenstrijdig (van vrouwenbladen tot oprah, iedereen verkondigt wat anders) dus dan weten die vrouwen het ook niet. Ze zien iemand anders een appel per dag eten en diegene is gezond, misschien is dát dan wel de oplossing. Immers, afvallen doe je door weinig eten, toch?
Dan mislukt het. Je krijgt honger, vreetbuien. Diegene probeert het opnieuw, het mislukt. Doe dat een tijdje en je raakt geestelijk zó erg in de knel dat je er niet 1-2-3 uitkomt. Of het kost je veel moeite, of iemand heeft hulp nodig. Je eigen zelfbeeld kan er aan onderdoor gaan. Ja, dan kan je wel zeggen van 'ze moeten het gewoon doen' , maar als jij het gevoel hebt een mislukkeling te zijn omdat het eerst ook al niet lukte, wordt het erg moeilijk.
Ik denk dat je daar eens bij moet stilstaan.
|
Goedzo, je beschrijft nu vooral vrouwen idd. Mannen hebben die problemen amper. Waarom? Omdat mannen zichzelf willen bewijzen en gevoel voor zelfrespect hebben. Hoe kun je jezelf nou respecteren als je weet dat je constant jezelf loopt te belazeren? Je weet dondersgoed wat je wel en niet mag eten. Is nou echt zo moeilijk om het gewoon eens NIET in je mond te stoppen, je een tijdje kut tevoelen, maar daarna stukken beter omdat je afvalt (wat je doel dus ook is)? Zoals ik al zei, vrouwen denken vaak maar 1 stap vooruit: ze willen gehoor geven aan hun gevoel, ipv verder te denken en de schade in te zien. Of ze zien het wel in, maar ze willen het niet zien omdat ze hun gevoel tevreden willen stellen.
Dat is vooral het grote probleem met vrouwen wat afvallen betreft. Mijn ervaring is dat mannen hier stukken minder last van hebben. Ken er wel een paar die het ook hebben, maar in verhouding veel minder.
En wat mij gewoon stoort. Ze willen allemaal zo graag afvallen zeggen ze, maar ècht informatie zoeken, ergens induiken, ho maar! Alsof alles vanzelf komt? Ik weet niet wat die mensen denken, maar hun wereldje is pas kortzichtig, niet de mijne.