"Vanaf vandaag stop ik. Vanaf deze dag verander ik mezelf en vanaf deze dag kies ik voor geluk". Die woorden schreef ik gisteren neer in het boekje dat ik speciaal daarvoor heb aangeschaft. Het is bedoeld om nu echt af te komen van alle dingen die me dwars zitten, om nu echt mijn eigen weg uit te stippelen en mijn eigen leven te beginnen. Ja, ik heb vaker deze keuze gemaakt. Het begon toen ik mijn vriend vertelde over mijn rare eetgedrag. Ik beloofde hem te zullen stoppen, en hij beloofde me dat we het samen deden. Ik verwachtte hulp van hem. Ik verwachtte dat hij het er vaak met me over zou hebben, dat hij me scherp zou houden in mijn eigen persoonlijke strijd. Ik wilde dat hij er voor me was om op terug te vallen. Hij was er niet. Het was niet onze strijd, ik streed alleen. Diepe eenzaamheid heb ik ervaren vorige week. Hij, lachend met zijn vrienden, terwijl ik in de kamer ernaast mijn ogen zachtjes uit mijn kop huilde. Vooral niets laten merken, terwijl ik zo graag wilde dat hij kwam om me te steunen. Aandacht. Vertrouwen. En toen ik dan uiteindelijk een beetje steun kreeg (later) en de belofte dat we het er de volgende avond over zouden hebben, kwam hij er op terug. Hij wilde de sfeer niet verpesten. Maar mijn sfeer was al verpest. Van binnen. Zwart. En ik wilde gezien worden. Ik wilde dat hij me leerde zien.
Maar zo werkt het niet.
De kracht om te veranderen zit in mezelf. Moet uit mijzelf komen. Zál uit mezelf komen. Het krankzinnige idee dat ik eens had, dat ik alles in één dag kan veranderen... dat idee heb ik laten varen. Het is wel degelijk een strijd die ik aan moet gaan. De strijd tussen gevoel en verstand, tussen hoop en wanhoop. Angst en liefde. Vertrouwen. Ik ben ik in mijn eigen unieke manier en daar wil ik trots op kunnen zijn. Ik heb me zo slecht gevoeld, zo depressief, zo bang. En nu ik hier zit, voel ik me ergens zo dik en volgevreten. Ik weet dat iedere keer als ik mezelf een normaal eetgedrag wilde toestaan, ik doorsloeg in overdreven eten. Ook nu. Maar ik ga het leren beheersen. Ik heb geen steun nodig, ik zal niet om steun vragen... maar wat ik krijg, dat zal ik aannemen. Goedbedoelde adviezen zal ik aanhoren, maar alleen wat echt bij mij past zal ik opvolgen. Ik zal mijn zelfstandigheid naar boven laten komen, opvolgen en eindelijk ten uitvoer brengen. En ik ga boven alles gelukkig worden. Ik heb een eetpatroon opgesteld. Geen strenge eetlijst, maar een indicatie van hoe ik denk dat ik fatsoenlijk kan eten. Gezond kan eten. Ik heb het allemaal opgeschreven zodat ik mijn eigen positieve gedachtes kan teruglezen als ik ze even kwijt ben. Dit is (kort samengevat) hoe ik mijn nieuwe eetgedrag zie:
1. 3 maaltijden per dag + gezonde tussendoortjes. Daarbij geldt "eten als je honger hebt, en stoppen als je verzadigd bent". Op deze manier denk ik balans te vinden in mijn eetpatroon, zonder door te slaan naar één van beide kanten.
2. tel geen calorieën. Niet een beetje, niet even stiekem op de achterkant van de verpakking kijken. Gewoon NIET. Ik weet er al teveel en ik wil ze zo graag weer vergeten. Ik kijk niet. Ik tel niet. ik verbied mezelf nog langer op die manier naar eten te kijken.
3. Ik ga niet meer op de weegschaal staan. Omdat ik de afgelopen week amper thuis ben geweest, heb ik de mogelijkheid niet gehad. De eerste week werd ik daar zo bang van, dat ik panisch nog minder ging eten. Daarna ging het beter. Ik heb geen weegschaal nodig. Ik wil geen weegschaal. Ook niet één keer per week, want dan gaat het alleen maar meer "trekken". Op dit moment is het beter voor mij om me helemaal niet te wegen. Dit ga ik vastbesloten volhouden.
Natuurlijk heb ik nog allerlei ideeën over wat gezond is en wat niet en zal ik nog een helse taak krijgen mijn eigen negatieve ik te overstemmen. Dat opgeblazen, dikke gevoel.. bah. Het maakt me boos, het maakt me bang, het maakt me eenzaam. Maar morgen is een nieuwe dag. En dan ga ik met net zoveel moed weer verder, vooruit. Want dat is wat ik wil. Vooruit. Niet meer iedere dag een beetje sterven, maar vrolijk door het leven gaan.
Ik kan het. Ik weet het. En het maakt me niet uit wat anderen daarvan geloven. Hoe anderen het zien. Ik verkies niet meer naar hen te luisteren. Ik doe niet meer wat van me verlangt wordt, ik vecht mijn eigen strijd en leef mijn eigen leven. Het is klaar. Ik ben negentien jaar en ik ga gelukkig zijn.
Liefs,
Yana.
|