Therèse

[homehapero]

misschien herkennen sommigen dit van ergens

Angst vormde een pijnlijke prop in haar borst en ze voelde de slagader in haar hals kloppen als een gek.
Hoe verder de taxi wegreed van het justitiepaleis, hoe frequenter en heviger de paniekaanvallen waren die langzaamaan ook gepaard gingen met het plotse gevoel dat haar hoofd verteerd werd door vlammen. Haar gedachten vormden een kolkende maalstroom die uiteindelijk uitmondde in de totale verdwazing van haar geest. Zo doelmatig als haar gedachten geweest waren in de rechtszaal, zo hevig had ze nu het gevoel dat haar hoofd volgestopt was met watten, alleen hadden watten een aangenamere textuur dan wat zij in haar hoofd had zitten.
De taxi minderde vaart tot hij volledig tot stilstand kwam voor iets wat zij met een schok herkende als haar eigen huis.
Ze rommelde in haar handtas en overhandigde de chauffeur een biljet dat evengoed 20 als 100 euro had kunnen zijn (iets wat er voor haar op dat moment geen reet toe deed). Verrast door de klaarblijkelijk riante fooi hielp de chauffeur haar met uitstappen. Rondzwalpend op haar elastieken benen kon haar behulpzame begeleider haar nog net vastgrijpen bij een arm zodat ze niet languit op het voetpad viel. Ze liep het paadje naar de deur op, stak haar sleutel in het sleutelgat en ging behoedzaam binnen na enkele keren diep ingeademd te hebben in een poging om zichzelf tot rust te brengen.
De klap waarmee de deur toeging leek haar veel te luid en ze kromp ineen van de weergalm van het geluid door de traphal.
“Schat? Ben je daar?”
Toen er geen antwoord kwam sloop ze als het ware het huis door en zette haar handtas op de keukentafel.
“Dus je bent terug.”
Haar hart sprong op tot in haar keel en ze kon zich nog net aan de tafel vastgrijpen zodat ze niet op de grond viel.
Als in slow-motion draaide ze zich om en ontmoette haar blik die van de man die ze had proberen te vermoorden.
Hij zat rustig in een fauteuil met een glas whisky waar hij af en toe eens van nipte. Na deze woorden viel er een pijnlijke stilte waarvan ze het gevoel had dat zij die moest verbreken.
Onwennig staarde ze naar haar voeten en zocht naar woorden waarmee ze de onvoorstelbaar diepe bres tussen hen kon dichten, maar zoals zo vaak kwamen de juiste woorden niet.
Omdat de stilte bleef voortduren en zij geen aanstalten maakte om iets te zeggen zette hij zijn glas op het salontafeltje, stond recht en haalde een papiertje uit zijn zak.



als er een paar mensen positief reageren most ik het vervolg

[Gyzytdebrood]

heel aardig, doe mij maar vervolg

[homehapero]

bedankt!
even mijn stukje ook trug in de aandacht brengen
ooit was dit forum by the way levendiger en kwamen mensen hier om verhalen te lezen en niet om fotos te posten....

[Giles]

homehapero schreef op 11-10-2006 @ 12:49 :

ooit was dit forum by the way levendiger en kwamen mensen hier om verhalen te lezen en niet om fotos te posten....

Tsja, je kan niet alles hebben.

Ik vind het niet echt snel op gang komen, 12 regels over de staat van haar hoofd.

(iets wat er voor haar op dat moment geen reet toe deed)

en deze toevoeging vind ik echt totaal níet in het verhaal passen. Andere formulering in ieder geval.

Ik had het misschien spannender begonnen als ik wist dat zij was gaan getuigen (?) tegen iemand die ze probeerde vermoorden die duidelijk close was.

Je maakt in sommige passage's gebruik van nogal veel bijvoeglijke naamwoorden of bijwoorden. Té veel van deze woorden zorgen voor een onrustige tekst.

Vb.
plotse gevoel, kolkende maalstroom, totale verdwazing, klaarblijkelijk riante fooi, elastieken benen, behulpzame begeleider, enz.

Maar het begin nodigt wel uit om door te lezen ...

[homehapero]

nou ja
ik post het tweede deel toch lekker
(hoewel ik daar minder tevreden over ben)

Na zijn keel geschraapt te hebben begon hij moeizaam en stotterend aan de toespraak die hij zo te zien met veel moeite en doorhalingen had geschreven.
“Ik ben volledig op de hoogte van wat je hebt geprobeerd mij aan te doen en ik denk dat ik ook weet waarom je het hebt geprobeerd.”
Slechts half luisterend bestudeerde ze haar echtgenoot, van zijn dunne, vettige haar dat zo over zijn hoofd gekamd was dat het zijn kaalheid bedekte tot de dikke pens die hij in de loop der jaren had gekregen. Hij was een mislukkeling in haar ogen.
Mislukt in het leven en mislukt in zijn huwelijk. Wat verachtte ze hem en zijn plichtsgevoel en zijn o zo grote voeling met de familie-eer. Terwijl hij praatte trilden zijn beide onderkinnen en onwillekeurig het bitter komische van de situatie inziend kon ze een spottende glimlach niet inhouden.
“Luister je eigenlijk wel naar wat ik zeg?” zei hij, zijn toespraak onderbrekend. “Ik begrijp echt niet wat hier mogelijk grappig aan is!” Tot in het diepst van zijn ziel beledigd liep hij rood aan en kreeg hij terug die bombastische klank in zijn stem die haar zo irriteerde.
“En hoe moet het nu verder met ons” zei ze, meer om een einde te maken aan zijn tirade dan om een echt antwoord te krijgen.
“Ons?” Hij lachte bitter. “Jou gooi ik zo snel mogelijk de straat op en ik begin een nieuw leven. Je mag nog van geluk spreken dat ik geen serieuze gerechtelijke stappen onderneem en dat is dan alleen nog omdat het Julie zou kunnen schaden.”
-“Zie ik haar ooit terug?”
-“Neen. Ik hou Julie zo ver mogelijk van jou weg als ook maar enigszins mogelijk is.”
-“Ze is nog zo jong, ze zal het niet begrijpen.”
-“Daar had je dan maar aan moeten denken toen je verdomme vergif door mijn eten mengde!”
Zijn stem die al na elke respons een octaaf gestegen was, bereikte nu zijn hoogtepunt en dat laatste werd gebulderd.
Als een in het nauw gebrachte kat repliceerde ze met overslaande stem:“Je kan Julie niet bij me weghouden! Je hebt getuigd in mijn voordeel. Als je nu je verklaring intrekt zal je aangehouden worden wegens het afleggen van een valse verklaring.”
-“En wat als de politie nu eens nieuw bewijsmateriaal vindt en het onderzoek opnieuw geopend wordt…”
-“Je zou nooit… Lieverd dat kun je niet… Ze is nog zo jong.”
Alle kleur trok weg uit haar wangen en haar gelaatsuitdrukkingen werden grotesk vervormd door de waanzin die bezit van haar genomen had nu ze besefte dat alles haar was afgenomen. En die klootzak daar in de hoek, die verraderlijke slang besefte dat hij de overwinning binnengehaald had en begon zachtjes en triomfantelijk te lachen. Kon hij dan niet begrijpen hoe ongelukkig ze was?
Hoe haar vermeende misdaad een uit de hand gelopen schreeuw om aandacht geweest was? Hoe die jarenlang opgekropte ontgoocheling over hun mislukte huwelijk in een keer tot uitbarsting was gekomen en die uitbarsting pas gedaan was toen ze hem op de grond had zien rollen, gillend als een big en hoe ze toen gedacht had dat ze eindelijk vrij was, eindelijk verlost van de ketens van dit verstikkende huwelijk?