Prikangst (en andere medische handelingen)

[Nebel]

Hoi,
Ik heb een probleem waar ik me redelijk voor schaam . Ik heb namelijk nogal prikangst. Als ik bloed moet prikken ga ik hyperventilleren, overdeven lachen, huilen, word ik misselijk en duizelig en soms val ik flauw. Dat laaste alleen als het echt niet gaat, om de een of andere reden prikken ze altijd een aantal keer mis. Er is echt niet van af te komen, ik heb het nu al sinds mijn 8ste (dat ik me het kan herinneren) en het is zeer hinderlijk omdat ik met flinke regelmaat geprikt word. Ik weet zelf ook niet echt waar het vandaan komt, ik denk dat het een onverwerkt trauma uit mijn jeugd is (veel ziekenhuiservaring) maar ik schaam me er heel erg voor omdat het om zo iets kleins gaat.
Met andere kleine medische ingrepen zoals verdovingen bij de kaakchirurg (eigenlijk alles met naalden) en maagonderzoeken heb ik er ook heel veel last van.
Als er echt iets acuuts/serieus aan de hand is heb ik nergens last van .
Zijn er mensen die dit herkennen / weten wat je er aan kunt doen?


Ik heb het er wel eens met mijn arts over gehad maar die zegt alleen maar dat ik met niet moet schamen en dat veel mensen met traumatische ervaringen in de jeugd het hebben. Maar dat is voor mij geen oplossing...

ik ben als de dood voor bloedprikken. Gewoon omdat ik me voorstel hoe die naald in mn vlees gaat etc.. maar andere prikken vind ik niets ergs aan. En omdat bloedprikken altijd mis gaat bij mij. Ader niet vinden, misprikken, door ader prikken etc...allemaal niet fijn.

Ik denk dus altijd aan iets anders. Over wat mijn gekke hond nu weer heeft uitgespookt ofzo, iets waar je om moet lachen,

Succes!!

[rare kwast]

een klasgenoot had er ook last van.. we moesten hep. B halen (3 maal en bloedprikken) en die ging 2 keer onderuit en 2 keer bijna..
en die moest zelf verpleegkundige worden.

maar kan het wel heel goed begrijpen, zelf heb ik er totaal geen moeite mee, ik kijk gewoon de andere kant op en weet dat het zo gebeurt is.
misschien helpt het als je tegen de gene die prikt of een andere aanwezige praat, een mop laat vertellen of verteld, een liedje zingt ofzo zodat iig je aandacht van het prikken weg is.
als je gaat focussen o.i.d wordt het alleen maar rotter denk

[Nebel]

Ik vertel het altijd wel, zodat ik dan ook in een ligstoel zit, zodat ik niet val als ik flauwval enzo. Maar zodra ik het heb uitgesproken ga ik al hyperventilleren. Ik neem ook vaak iemand mee, ik probeer aan leuke dingen te denken en dan lukt het uiteindelijk wel, maar daarvoor heb ik me al 'misdragen'

het is geen "misdragen". ik ken een jongen die flauwvalt als hij een druppeltje bloed ziet. Heel vervelend voor hem, maar die mensen zijn er. Er zijn mensen die niet tegen prikken kunnen, er zijn mensen die bang zijn als ze horrorfilms kijken.
iedereen heeft wel iets. En als jij echt angst krijgt, uit je dat. Daar hoef je je niet voor te schamen.

[Roos]

Ik heb/had precies hetzelfde probleem, en ik doe nog wel geneeskunde

Ik zei altijd: mag ik liggend geprikt worden?
Dan viel ik alsnog flauw, alleen lag ik dan gelukkig al zodat ik niet van de stoel afdenderde. Ook bij de kaakchirurg-verdoving ben ik een keer out gegaan.
En bij een medisch onderzoek, waarvoor ik een spuitje in mijn arm kreeg, reageerde ik zo heftig, dat de arts het onderzoek niet door wilde laten gaan (maar op mijn verzoek is het toch gebeurd).
(als ik dit typ, en er weer aan terug denk, krijg ik alweer een waus gevoel achter mijn ogen, haha, dus je bent niet de enige!)

Gek genoeg ben ik er een beetje overheen gegroeid. Misschien heeft het er mee te maken dat ik als bijbaantje in een ziekenhuis werk. Daar kijk ik regelmatig mee als een verpleegkunde bloed moet afnemen. In het begin stond ik dan echt te zweten, maar ik verplichtte het mezelf, omdat ik er vanaf MOEST komen (vooral omdat ik dus geneeskunde doe).
Hierdoor ging het eigenlijk steeds beter. Ik focus me op de handeling zelf, dus de arm ontsmetten, stuwband omdoen, patient geruststellen, de juiste buisjes pakken, een goede ader opzoeken, en dan het prikje geven.
Ik heb zelfs al zelf een aantal keer bloed af mogen nemen (met een verpleegkundige erbij).

Ik typ dit verhaal omdat ik hoop dat je er iets aan hebt. Misschien kan je eens (als je zelf niet geprikt hoeft te worden) meekijken terwijl iemand geprikt wordt. Je hebt dan geen stress voor jezelf, en kan eens rustig kijken hoe het allemaal gaat. Dit zou ik niet doen, als je daarna zelf nog geprikt moet worden, want dan wordt je misschien extra nerveus.

Ik snap hoe vervelend het is, want het is een irrationele angst (jij weet ook wel dat je niet doodgaat van een prikje). Je kunt dus vanalles tegen jezelf zeggen (het is maar een prikje, het is zo voorbij, etc), maar vaak neemt de angst toch de overhand.

Nou goed, sorry voor het hele verhaal!

En als je je ervoor schaamt, bedenk dat maar dit: ik ken een ARTS die zelf dagelijks met bloed te maken heeft, maar als hij zelf geprikt moet worden, valt hij ook flauw
Het is dus niks om je voor te schamen!

[da leentjuh]

Ik had ook vreselijke prikangst (wat nog verergerd is door bepaald iets). Wat bij mij heel erg hielp was emla, een pleister met verdovingszalf. Dan voel je de prik iig niet meer.. Echt niks meer (dokters zeggen altijd dat je niks voelt, maar dan voel je het dus wel).
Dat spul kun je vooraf bij huisarts krijgen (in het ziekenhuis hebben ze het ook) en bij de tandarts meestal ook wel. Wel rekening houden met dat het half uur tot uur moet intrekken.

[Mrasz]

ik heb zelf geen probleem met prikken, ben zelf bloeddonor. dus daar helemaal geen problemen mee.
maar waar ik zelf absoluut niet tegen kan, is als mensen bloed afnemen uit mijn vingertoppen. vroeger vond ik het altijd pijnlijk, maar was er niet bang voor. maar nu kan ik er echt tegenopzitten als het moet gebeuren.
moet toegeven, het is misschien niet helemaal vergelijkbaar, maar toch.
wat ik doe als het weer zover is; je concentreren op alles, behalve het prikken. vaak concentreer ik me op mijn eigen ademhaling. dus gewoon denken aan iets fijns en houd je hoofd koel en ver van het bloedprikken vandaan.

[Nebel]

Bedankt voor alle reacties!
Het is niet de pijn waar ik bang voor ben. Het is een herinnering aan vroeger. Ik denk dat ik bloedprikken onbewust associeer met operaties en dat soort dingen .

@ da leentjuh: die plijsters mag ik alleen bij infuusprikken, want mjn bloedvaten vernauwen normaal al, en van de pleisters word dat nog iets erger ofzo...

@ Roos... ik vind het juist fijn je verhaal . Ik kan er ook niet tegen als iemand anders geprikt word, dan val ik meteen flauw. Ik kan wel met bloed werken (gelukkig maar anders kon ik ook niet meer studeren).

Het is meer dat ik me er zo voor schaam. Omdat mensen meteen denken dat je het pijn vind doen of je krijgt dingen als 'een meisje van 8 huilde net niet eens'. En het gebeurt echt elke maand wel . Bij vaccinaties ga ik trouwens alleen hyperventilleren. Maar ik vind het zo raar dat als er echt iets is (drains die ingebracht/verwijderd moeten worden, operaties enzo) ik nergens last van heb . Dan reageren die artsen ook altijd zo vreemd van; " nou ik had gedacht dat we je vast hadden moeten binden".

Weet iemand een trucje tegen het hyperventilleren? want daar begint het altijd mee..

Ik ken het probleem.

Voor alle soorten fobieën (want dat is het tenslotte toch) zijn behandelmethoden, en ze schijnen vrij goed te werken, dat zou je dus kunnen proberen, als je dat wilt.

Verder toch proberen je er niet voor te schamen...iig zo min mogelijk...

Ik heb ook prikangst, evenals snijangst (bang mezelf te snijden en scherpe objecten als messen of scherpe randen van plastic randjes) en zelfs valtevrees ( geen hoogtevrees ik ben slechts bang te vallen)... Nou en ?

[roosjuh1988]

ik val ook flauw met prikken, gelukkig hoef ik nooit bloed teprikken en hoop ik dat dat ook niet gebeurt...
ik schaam me er eigenlijk ook niet voor.. want ik kan er zelf toch weinig aandoen. als mensen niet snappen dat het niet door de pijn komt maar.. gewoon hebben ze pech..
maar als ik voel dat ik ga flauw vallen.. ga ik gewoon goed proberen te ademen en rondjes lopen of goed bewegen..
dat helpt bij mij te minste.

maar hyperfentilleren heb ik eigenlijk nooit

[Lyne]

Ik heb het ook heel erg, zelfs als ik dit lees word ik al flauw (geen grapje). Bah ik vind alle soorten prikken verschrikkelijk, bloedprikken, inentingen.

Ik weet eigenlijk niet hoe je het behandelt, zou het wel graag willen weten eigenlijk.

Lyne schreef op 06-06-2007 @ 21:49 :
Ik weet eigenlijk niet hoe je het behandelt, zou het wel graag willen weten eigenlijk.

Zie bv. http://www.trimbos.nl/default19245.html

[Badmutssssss]

Op zich was ik vroeger als de dood voor prikken
tegenwoordig lach ik erom (letterlijk, ik vind ze gewoon grappig geworden)

Maar dit is vooral iets wat je jezelf moet aanpraten. Zelfs hierna was ik nog steeds als de dood voor een verdoving bij de tandarts in mn mond, vooral omdat mijn tandvlees nogal gevoelig was. Echter, het was voorbij voordat ik merkte dat de naald zelfs maar mn tandvlees raakte (nu niet alsnog flauwvallen bij het lezen van dit, dan ga ik me nog schuldig voelen ook...).

Anyway: het makkelijkste is denk ik denken in termen van tijd. De 10 secondes voor de prik zijn bijvoorbeeld al GEWEEST, en die duurden niet lang (wow, 10 secondes, ja oke), net als de 10 secondes erna, waarin de prik zal zijn. Of een andere manier: het simpelweg accepteren en je hoofd uit zetten. Als mensen zoiets als de dood en kanker kunnen accepteren, dan moeten wij bang-voor-naalden-mensen toch ook wel iets met een doorsnede van 0.1 mm moeten kunnen accepteren... Succes

[Nebel]

Badmutssssss schreef op 06-06-2007 @ 23:39 :
Op zich was ik vroeger als de dood voor prikken
tegenwoordig lach ik erom (letterlijk, ik vind ze gewoon grappig geworden)

Maar dit is vooral iets wat je jezelf moet aanpraten. Zelfs hierna was ik nog steeds als de dood voor een verdoving bij de tandarts in mn mond, vooral omdat mijn tandvlees nogal gevoelig was. Echter, het was voorbij voordat ik merkte dat de naald zelfs maar mn tandvlees raakte (nu niet alsnog flauwvallen bij het lezen van dit, dan ga ik me nog schuldig voelen ook...).

Anyway: het makkelijkste is denk ik denken in termen van tijd. De 10 secondes voor de prik zijn bijvoorbeeld al GEWEEST, en die duurden niet lang (wow, 10 secondes, ja oke), net als de 10 secondes erna, waarin de prik zal zijn. Of een andere manier: het simpelweg accepteren en je hoofd uit zetten. Als mensen zoiets als de dood en kanker kunnen accepteren, dan moeten wij bang-voor-naalden-mensen toch ook wel iets met een doorsnede van 0.1 mm moeten kunnen accepteren... Succes

Was het maar zo makkelijk, dan had ik het ook al lang geaccepteerd. Niet om zielig te doen, maar ik ben 3 keer aan mijn hart geopereerd en veel pijnlijker dingen die daarbij komen kijken doe ik niet moeilijk over. Het is niet een kwestie van dat ik prikken zo iets groots vind dat ik het niet kan accepteren.

Leonoor bedankt voor die link. Met zo'n soort behandeling ben ik op mijn 10e ook van tunnelangst afgekomen (ook traumatische ervaring). Het is trouwens zo dat ik binnenkort nog getest word op obsessieve-compulsieve stoornis, misschien dat dat er ook iets mee te maken heeft.

[Miracle]

Ik ben bloeddonor geworden omdat ik prikken ook altijd vrij eng vond. Hoe dat precies komt weet ik niet (gedeeltelijk een trauma van toen ik 3 was), maar hoe vaker ik nu naar de bloedbank ga, hoe minder eng ik het vind.

Ik ben zelf moeilijk te prikken, dus het doet altijd best pijn voordat die dikke naald er in zit, maar zelfs daar kan ik tegenwoordig tegen.

Waarschijnlijk is jouw angst wat erger ( ), maar wellicht dat je er toch iets aan hebt.

[Freestyler*]

Ja ik heb dat ook.
Vrij extreem, want het wordt erger ipv minder erg.

Er is bij mij geen specifieke aanleiding aanwijsbaar.
Ik val om alles flauw : het zien van bloed, het lezen of horen over bloed, bloedprikken, maar ook andere gewone medische behandelingen als bloeddruk meten en hartslag luisteren.

Ik weet ook niet hoe het over moet gaan.
Qua behandelingen zijn er in het algemeen twee strategieen:
- gewenning
- in 1 keer er doorheen

De eerste komt nog het meest in aanmerking. Tips die je kunt proberen zijn een liedje zingen en een 'veilige plaats' inbeelden. Bij mij werkt het alleen niet

[Nebel]

@ Miracle, dat vindik erg sterk, om zo over je angst heen te komen . Helaas mag ik geen bloeddonor zijn omdat ik zelf meerdere keer bloed ontvangen heb. Ik geef wel bloed af voor DNA onderzoek naar de ziekte die ik heb.

@Freestyler*; bij mij word het ook erger, dat komt omdat ik bang ben dan het gaat gebeuren denk ik . Gewenning zit er denk ik niet in, de laatste 3 jaar is het elke 2-3 weken bloedprikken, en het is al 3 jaar lang elke 2-3 weken flippen. Waarbij ik eens op de twee keer toch wel flauwval.

Een psychologe stelde mij ooit voor om het heel voorzichtig aan te pakken. kijken bij iemand waarbij bloed afgenomen werd tot ik ga flippen, en zo steeds een stapje verder. Alleen het probleem is dat ik al ga hyperventilleren zodra ik de deur van de wachtkamer opendoe .
In een keer er door heen is het bloedprikken zelf toch al?

Bij die behandeling van gewenning ed is het ook de bedoeling dat het voorzichtig aangepakt wordt...dus idd bv. eerst kijken bij iemand waarbij bloed afgenomen wordt (vaak wordt nog 'lager' begonnen, bv. bij een plaatje van een injectienaald bekijken, erover lezen, erover praten of wat dan ook). Als je al gaat hyperventileren zodra je de deur van de wachtkamer opendoet is dat misschien de eerste stap, bv. voor de deur van de wachtkamer staan terwijl de deur dicht is, dan als de deur open is, dan naar binnen gaan, dan in de wachtkamer zitten, enz. En dit alles dan niet als je zelf bloed moet laten prikken, maar op een moment dat je dat niet hoeft. En dan bv. als je wel zelf moet.

En dit alles dan ook in combinatie met ontspanningsoefeningen (die je vooraf al goed moet beheersen, anders heb je er niets aan), waardoor je niet gaat hyperventileren.

[Miracle]

Sassiefje schreef op 07-06-2007 @ 11:49 :
@ Miracle, dat vindik erg sterk, om zo over je angst heen te komen . Helaas mag ik geen bloeddonor zijn omdat ik zelf meerdere keer bloed ontvangen heb. Ik geef wel bloed af voor DNA onderzoek naar de ziekte die ik heb.

Het was ook niet m'n bedoeling om je bloeddonor te maken hoor, maar misschien kreeg je door mijn situatie iets meer hoop dat het bij jou ook lukt. Succes!

(en goed dat je meedoet met extra onderzoek )

[Roos]

Sassiefje schreef op 07-06-2007 @ 11:49 :
Een psychologe stelde mij ooit voor om het heel voorzichtig aan te pakken. kijken bij iemand waarbij bloed afgenomen werd tot ik ga flippen, en zo steeds een stapje verder. Alleen het probleem is dat ik al ga hyperventilleren zodra ik de deur van de wachtkamer opendoe .

Ja, dat bedoelde ik dus ook. Misschien dat dit wel werkt, als je eens gaat op een dag dat je zelf niet geprikt hoeft te worden.
En dan neem je een sterk iemand mee in wiens hand je mag knijpen

[Ann]

Ik heb hetzelfde probleem, als er al gepraat wordt over spuitjes en naalden word ik al helemaal naar. Wat ik doe is mijn oren dicht of ik luister gewoon niet mee als ze het erover hebben, en met bloedprikken inderdaad alvast gaan liggen, iemands handvastpakken. Het ergste is dat je vantevoren weet dat je flauw gaat vallen!

ik ga later een tattoo laten zetten, dan ben ik ook meteen van die angst af

[rare kwast]

Repelsteel schreef op 12-06-2007 @ 17:43 :
ik ga later een tattoo laten zetten, dan ben ik ook meteen van die angst af

later als je groot bent zeker

[Nebel]

Hmm mn broer moet omdat hij zn voet heeft gebroken zich elke dag injecties geven tegen trombose. We zijn nu allebei thuis en ik heb wel zo'n injectienaald bekeken enzo en het doet me helemaal niets. Als hij zichzelf een prik geeft word ik wel wat misselijk maar dat is het dan.
Hier is ook niet de bedreigende sfeer van een ziekenhuis enzo.. Ik snap echt niets van hoe die angst in elkaar zit Alleen maar dat het in de periode van mijn eerste operatie is ontstaan, denk ik.

Binnekort maar even babbelen met de studentenpsycholoog

Soms is confrontatie een goede oplossing.
In mijn klas moest er op een gegeven moment geoefend worden met prikken op elkaar. Het was bewust niet aangekondigd door de leraren omdat er het vermoeden was dat dan die les niemand aanwezig zou zijn
Er zijn die dag behoorlijk wat tranen vergoten, maar ik zag wel bij die mensen dat het prikken en geprikt worden ervoor zorgde dat de angst afnam.
Mensen die het heel eng vonden begonnen met het spuiten op sponzen en dat werd dan langzaam opgebouwd.
Je arts heeft misschien wel een punt dat je je niet moet schamen ervoor. Ik denk dat dat schamen er namelijk nog meer voor zorgt dat je er op tegen op gaat zien. Hierdoor bouw je voor jezelf alleen maar meer druk op als je jezelf niet toestaat deze angst te voelen. En je bent bang dat je geprikt wordt, maar je bent ook nog eens bang wat een ander van je denkt. Ik heb het idee dat het daardoor alleen maar groter wordt dan dat het is.

[Roos]

Sassiefje schreef op 12-06-2007 @ 17:57 :
Hier is ook niet de bedreigende sfeer van een ziekenhuis enzo.. Ik snap echt niets van hoe die angst in elkaar zit

Ik snap wat je bedoelt.. als ik de geur van die alcohol ruik, waarmee je ze arm schoonmaken, werd ik vroeger al week.

Goed dat je meekijkt met je broer!

[Sushii]

ow meissie

het is alsof ik in de spiegel kijk.. alsof je schamen voor die angst het probleem is die angst zelf is gewoon het probleem.

geen idee wat je eraan kan doen.. maar als je het weet, let me know.

rare kwast schreef op 12-06-2007 @ 17:50 :
later als je groot bent zeker

zodra ik het geld heb

Repelsteel schreef op 13-06-2007 @ 00:57 :
zodra ik het geld heb

ik idem

[nanathenai]

Aichmofobie of belonefobie - angst voor naalden.

Laten we het beestje bij t naampie noemen

Dat is best erg, maar treur niet Jimi Hendrix had er ook last van Het weerhoud je wel van heroïne spuiten

[muiskuh1900]

Hallo,
Ik heb dit probleem dus ook !!
Ik ben ook als de dood voor prikken maar ik heb er een oplossing voor
(nou ja voor het bloedprikken dan )
Ik heb met mijn arts geregeld dat ik niet meer alles te gelijk laat prikken want dit maakt het mogelijk dat het (door de lage hoeveelheid die ze nodig hebben per keer) dat het uit de vinger kan en dat is voor mij dus niet eng !!
Dit is natuurlijk niet bij iedereen mogelijk want je hebt artsen die niet zo makkelijk daarmee omgaan.
In dit geval kun je dus om een verdoving vragen.
Bij jonge mensen (zoals kinderen) krijg je dan een zogenaamde Emlaplijster ( een soort verdovende zalf) die krijg je dan een uur van te voren opgesmeerd op verschillende plekken zodat ze evt meerdere keren pijnloos kunnen prikken.
De laatste keer dat ik gewoon werd geprikt was weer een hel want ze konden mijn aders weer es niet vinden er zijn 3 zusters voor nodig geweest want niemand lukte het (1 van de zusters wist me wel pijnloos te prikken gek genoeg) en uiteindelijk besloten ze om me toch maar in de vinger te prikken.
Volgende week zal ik voor de 1e keer geprikt worden op de "nieuwe manier" hopelijk gaat het vanaf dan beter
Groetjes Madelief

Over het algemeen wordt alleen glucose dmv een vingerprik bepaald, volgens mij...voor de rest moet je in principe altijd 'gewoon' bloed laten prikken, omdat ze daarvoor meer bloed nodig hebben (één tot meerdere buisjes)... En het is toch eerder logisch dat ze, juist met minder dan alles tegelij, minder nodig hebben en het juist dmv een vingerprik zou kunnen...?

Een dergelijke pleister maakt bij mij geen verschil...het gaat niet om de pijn, maar om het idee van de naald. Als je bang bent ivm de pijn (door misprikken of wat dan ook), dan is het natuurlijk een ander verhaal.

Sassiefje schreef op 12-06-2007 @ 17:57 :
Hmm mn broer moet omdat hij zn voet heeft gebroken zich elke dag injecties geven tegen trombose. We zijn nu allebei thuis en ik heb wel zo'n injectienaald bekeken enzo en het doet me helemaal niets. Als hij zichzelf een prik geeft word ik wel wat misselijk maar dat is het dan.
Hier is ook niet de bedreigende sfeer van een ziekenhuis enzo.. Ik snap echt niets van hoe die angst in elkaar zit Alleen maar dat het in de periode van mijn eerste operatie is ontstaan, denk ik.

Binnekort maar even babbelen met de studentenpsycholoog

Als hij zichzelf prikt, daar heb jezelf natuurlijk geen last van he
Heb zelf wel een schijthekel aan ziekenhuizen, was paar jaar geleden geopereerd aan mijn oor.. Gewoon de gedachte dat ik alleen maar beetje lig en verder weinig kan.. Bah *shiver* Dat is gewoon de gedachte dat het heel lang duurt/lijkt.. Maar wat is nou een paar dagen op een leven, en als je er beter van wordt, waarom niet.. Zo probeer ik dan te denken, maarja, makkelijker gezegd dan gedaan

Angst voor bloedprikken is er best veel naar mijn weten, heb er zelf gelukkig geen last van.. Maar het lijkt me wel enorm nasty.
Je kunt je niet meer herinneren van toen je jonger was, wat je "trauma" kan zijn?

Ik heb het niet met prikken. Als ze bloed gaan prikken kijk ik gewoon even de andere kant op en laat ze die naald er rustig in schuiven. Als je je er niet druk om maakt voel je er ook nauwelijks iets van. Dat is dan denk ik ook het lastige met een fobie voor prikken, dat het juist alleen maar erger wordt doordat je er bang voor bent.

Zelf heb ik een enorme fobie voor hechtingen. Ik weet niet of er meer mensen zijn die dat hebben. Het is de laatste tijd wel iets beter geworden, maar vroeger werd ik al wit als ik het woord hechting alleen maar hoorde. Tegenwoordig moet ik nog steeds geen operatieseries zien en dan zien hoe een wond dichtgenaaid wordt. Dan word ik slap, maar ik kan er inmiddels over horen.

Repelsteel schreef op 12-06-2007 @ 17:43 :
ik ga later een tattoo laten zetten, dan ben ik ook meteen van die angst af

Beetje jammer is dat het zo niet werkt.

Ik heb echt een extreem grote angst voor naalden, maar ik heb wel tatoeages. Waarbij is bij het zetten ervan niets van mijn angst voor naalden voelde.

OT:
Ik heb dan niet dat ik moet hyperventileren en flauw ga vallen, maar volgens degene die met me mee is zie ik lijkbleek, en ik kan ook niet meer praten. En vorige keer toen ik moest wilde die vrouw mij bijna niet prikken omdat ik er zo slecht uitzag. Zij wilde dat ik naar het ziekenhuis ging om het te laten doen.

Ik moet ook met enige regelmaat bloed laten prikken, de dingen die ik doe om het iets minder eng te maken zijn:
> iemand meenemen
> mp3 speler in doen
> andere kant opkijken of blinddoekje vragen
> een ligstoel

[muiskuh1900]

Ja bij mij helpt afleiding niet helaas want ik blijf in paniek en ga ook echt heel hard huilen en schreeuwen omdat ik zo bang ben.
hoe ik aan de angst ben gekomen ? ik geloof dat dat komt doordat ik toen ik 5 was ik een nacht in het ziekenhuis heb gelegen en toen moest ik om het uur wakker gemaakt worden en dan geprikt worden zonder dat mijn moeder erbij was en het moest toen ook nog vaker worden gedaan omdat ik niet makkelijk te prikken was.
En later lag ik op 13jarige leeftijd in het ziekenhuis aan een infuus maar dat ging kapot toen kwamen ze midden in de nacht me weer prikken want ik moest een nieuw hebben en ook toen hebben ze weer 7 keer moeten prikken want het lukte weer niet en ze weigerden om mijn moeder te bellen want ze wilden haar niet wakker bellen
De dag daarna kwam mijn moeder en toen ze me zag met al die prikplekken vroeg ze wat gebeurt was ik heb haar verteld wat er was gebeurt en ze is toen meteen een klacht gaan indienen wat ik net goed vond !!
Nou is mijn vraag of iemand van jullie ook zoiets meegemaakt heeft ?

[Pekay]

Ik vind naalden juist fascinerend. Niet dat i kdrugs spuit ofzo maar ikv ind het altijd wel interssant om toe te kijken hoe ze prikken.

Ik ben bloeddonor en dan hebben ze best een dikke naald, en já het doet even pijn, maar das maar 2 tellen, krijg je niks van. En je helpt er mensen mee.

Maar soms heb je een onverlaat die niet zo goed kan prikken en dat doet natuurlijk wel pijn.

De pijn is vaak het probleem niet bij mensen die een dergelijke angst hebben.

Leonoor schreef op 08-08-2007 @ 16:06 :
De pijn is vaak het probleem niet bij mensen die een dergelijke angst hebben.

klopt

Ik zat anderhalve week geleden in de stoel bij de kaakchirurg. En heb echt serieus nauwelijks iets gevoeld van die 4 (!) prikjes. Maar ik heb wel liggen janken van angst. Ogen stijf dicht geknepen, en mijn hele lichaam was als een plank.
Het loswrikken van die verstandskiezen en de pijn erna, neem je dan maar voor lief. Maar die angst voor naalden, compleet irrationeel. Toch heb ik het.

Gelukkig had ik mijn vriendinnetje mee, waarin ik mocht knijpen....

En dan wil ik 24 september een tattoo laten zetten. Jaja

[Nebel]

Bij mij is de angst gekomen toen ik een jaar of 8 was. Ik heb een aangeboren hartafwijking en kreeg toen mijn eerste grote operatie. Toen moest er vaak bloedgeprikt worden. Ik kon op die leeftijd nauwelijks beseffen wat er allemaal met me gebeurde, ik kwam op de intensive care aan de beademing te liggen en allerlei nare dingen, toen is die prikangst er ook ingeslopen.
Daarna ben ik er nooit meer vanafgekomen. Het ging een tijdje beter tot ik op mijn 15de opnieuw geopereerd werd, en het bloedprikken een hel was omdat ze steeds misprikten omdat mijn bloedsomloop belabberd was.
Ik moet nog steeds regelmatig bloedprikken en meestal neem ik iemand mee, of iig mijn mp3speler, in lig ook altijd in de stoel.
En idd het gaat niet om de pijn.

en @ Bhudda: daar heb ikmeestal al last van, ik ga hyperventileren als ik een naald zie, laat staan als die naald een huid binnendringt. Ik heb zelfs periodes dat ik moeite heb een ziekenhuis in te lopen, wat erg lastig is, nu ik er elke 2 weken heen moet.

[koelieboelie]

dat had ik vroeger ook, prikangst. Ben ook 2 keer flauw gevallen. Eigenlijk slaat het nergens op, bang zijn voor zo'n prikje dacht ik toen. Toen ik weer dat gevoel weer had bij een prik dacht ik: heey, dit wil ik helemaal niet voelen, en het is nergens voor nodig! Toen viel ik al niet meer flauw. Hoe meer ik het deed hoe beter het ging! Gewoon dat gevoel goed herkennen en tegen jezelf zeggen dat je het geen zin heeft en niet wilt! Echt! hoe meer je dat oefent hoe beter het gaat!

t'is weer zo'n lang vaag verhaal geworden: nog even kort dus: 'Dat gevoel herkennen en echt 'observeren' zeg maar, en zeggen dat het nutteloos is en niet nodig'.

deze methode helpt trouwens ook goed tegen meerdere 'angsten'. Zo werd ik ook altijd zeeziek op onze boot. Als ik alleen al op de steiger liep en de boot zag had ik dat gevoel al, psychisch dus. Nou goed, weer die truc toegepast, en jawel, sinsdien alleen nog 1 keer op zee echt zeeziek geweest

so, just try!

Soms helpt alleen maar zeggen dat het nutteloos en niet nodig is niet...en het kan ook negatieve gevolgen hebben (zoals je er voor gaan schamen, omdat het niet nodig is, maar je de angst wel hebt ed). Maar het is wel iets om voorzichtig uit te proberen, eventueel onder begeleiding van bv. een psycholoog. Ik denk dat accepteren wel heel belangrijk is...want dat zorgt er iig voor dat je het niet ontkent en dat je het ook van te voren aan kunt geven, wat ook kan helpen.

[Freestyler*]

Aangezien het niet echt om de pijn gaat, weet ik niet of die verdovingpleisters nou nut hebben.

Overigens vind ik een vingerprik ook verschrikkelijk en die heb ik toch al vaak gehad.

Laatst had ik de moed opgebracht om me te laten prikken (medische noodzaak ). Op die stoel was ik inderdaad helemaal mezelf kwijt. Maar vervolgens lukte het prikken niet. De artsen zeiden dat dat kwam omdat ik te gespannen was. Herkent iemand dit of is het pure onzin?

Overigens is dit topic lezen al een kwelling. Gewenning is best een moeilijk en lang proces als je bij het woord bloed al duizelig wordt

Ik ben ook van mening dat die pleisters bij de meeste mensen met prikangst (de mensen waarbij het niet om de pijn gaat) geen nut hebben.

Die vingerprik vind ik juist minder erg...wel pijnlijker, maar het is ook zo over.

Ik lees het topic bewust zo nu en dan wel...juist ivm die gewenning. En ik ben zelfs vanmorgen, heel stoer , bloed wezen prikken. Ze zijn bij de bloedprikpost hier iig altijd vriendelijk, dat is wel zo prettig, en zoals de mevrouw na een blik op het formulier net zei: "je zult nog wel vaker moeten". Mjah, waarschijnlijk mag ik over een week of zes idd weer...

[MrOizo]

Volgens mij heeft pr0xy juist geen last van prikangst...

Maare ff serieus: Ik moest laats ook bloed prikken, en uhh het aller verveelenste vind ik het moment dat de naald erin gaat, dat voelt niet fijn, alsof het een hete naald is ofzo

[Sushii]

Afgelopen maandag met mijn moeder naar het ziekenhuis geweest. Ze heeft karpaaltunnel en kreeg 2 cortisoneninjecties in haar polsen. Ik ging mee voor de mentale steun en bleef in de wachtkamer zitten want durfde niet te kijken..

puntje bij paaltje.. ben bijna flauwgevallen van de angst en die ziekenhuis lucht

Ik heb ook prikangst maar het gaat nu wel beter, laatst met vriendinlief meegeweest naar bloedprikken en ik kon er gewoon naar kijken, zonder veel moeite Komt wel goed, denk ik.

[Myuki]

Tegen hyperventileren helpt 't als je rustig al je lucht uitademt terwijl je je buik intrekt, en daarna je buik ontspant met je mond open (dan zuigen je longen zich vanzelf weer vol)

Dat zegt mijn zangdocent tenminste, ik heb er zelf geen ervaring mee. Maar er eens mee oefenen kan natuurlijk geen kwaad.