Opvoeding

[Fantôme]

Aan de hand van het psych-evaluatietopic, hier dan een vraag, enigzins vanuit de wetenschappelijk invalshoek, maar waarvan ik denk dat ook mensen die dit niet hebben hier wat zinnigs over kunnen zeggen.

Wat is volgens jou dé goede opvoeding?Wat moet je hier als ouder voor doen. In hoeverre staat dit in overeenkomst met wat je eigen opvoeding is geweest

[Lotte]

~~Fantôme~~ schreef op 16-06-2007 @ 23:22 :
Aan de hand van het psych-evaluatietopic, hier dan een vraag, enigzins vanuit de wetenschappelijk invalshoek, maar waarvan ik denk dat ook mensen die dit niet hebben hier wat zinnigs over kunnen zeggen.

Wat is volgens jou dé goede opvoeding?Wat moet je hier als ouder voor doen. In hoeverre staat dit in overeenkomst met wat je eigen opvoeding is geweest

Ik weet eigenlijk voornamelijk hoe je vooral niet moet opvoeden en nog niet echt precies wat dan wel de beste manier is.

[Mariekje*]

Persoonlijk ben ik van mening dat er niet een helemaal juiste opvoeding bestaat, en dat deze juist voor elk kind anders dient te zijn. In mijn omgeving merk ik vaak dat veel ouders bij hun eerste kind een soort 'rechte lijn' trekken die zij ook bij alle daarop volgende kinderen doortrekken. Voor het eerste kind is deze manier van opvoeden dan misschien passend, maar het tweede of derde kind behoeft net weer een iets andere benaderingswijze. Wel denk ik dat je in grote lijnen hetzelfde dient te handelen. Voor mij komt dit op het volgende neer:

Wat ik veelal van de ouders van mijn oppaskinderen te horen krijg, is dat ik erg consequent & streng ben in mijn handelen, maar wel erg eerlijk, open en duidelijk. Ook bij mijn eigen kinderen wil ik dit later waar maken, vooral omdat het naar mijn idee op die manier veel gemakkelijker word om een zekere structuur in hun leven te brengen. Het is duidelijk, en voorkomt daarmee veelal gezeik. Ook vind ik een open houding jegens kinderen erg belangrijk: Ik hoef later echt niet hun beste maatje te zijn, maar ik wil best de rots in de branding uithangen op wie ze terug kunnen vallen wanneer nodig, en bij wie zij zich op hun gemak voelen ook als het intieme/persoonlijke problemen betreft.
Ook 'vrijheid' vind ik een belangrijk aspect; Vrijheid om zichzelf te uiten, en vrijheid om zichzelf te ontdekken. Ik geloof niet zozeer in het verbieden van dingen, maar juist eerder in het geven van vrijheid om te experimenteren en kinderen daarin juist bij te sturen en de nodige handvaten te bieden die hen in staat maakt hun eigen keuzes te maken. Zelfstandigheid bijbrengen.

Ik wil zorgen dat mijn kinderen later al spelend wegwijs worden in deze wereld, om ze zelfstandig te maken, maar ook om hen te leren dat vooroordelen overbodig zijn, hun zelfvertrouwen te doen groeien, respect bij te brengen voor zichzelf en anderen, en hen te laten zien dat het leven voor veel mensen pieken en dalen kent, maar ook erg veel mooie en leerzame momenten omvat.
Ik wil echt geen eeuwig optimisme in de hand werken, maar mijn ouders hebben mij juist een erg onrealistisch 'wereldbeeld' mee gegeven, en dat is absoluut een punt dat ik bij mijn eigen kinderen anders hoop te doen.

Uiteindelijk bestaat de opvoeding voor mij (in grote lijnen) dus uit een paar basis aspecten: Het bijbrengen van normen en waarden-, goede manieren, sociale vaardigheden, een goede opleiding, zelfrespect, zelfvertrouwen, zelfstandigheid, respect voor anderen, veiligheid, rust, regelmaat, openheid, eerlijkheid, vrijheid, wereldwijs maken, om leren gaan met geld en bijsturen.

In mijn optiek is de voornaamste taak/doel van een ouder het bijbrengen van zelfstandigheid, zodat ze op het juiste moment alle vaardigheden beheersen om veilig uit te vliegen en mij weer te verbeteren op de punten waar ik fouten heb gemaakt. Zoals ik dat nu zelf eveneens ga proberen

Op een later tijdstip vul ik mijn verhaal misschien nog wel wat aan, snel getikt en het is laat, dus dikke kans dat ik iets over het hoofd heb gezien

[trophus]

Ik geloof niet zozeer in 1 goeie opvoeding.
Er zijn natuurlijk wel punten waar je op kunt letten bij opvoeding maar variatie moet er zijn.
Tevens denk ik dat er een moment komt in de opvoeding waar het word overgedragen van ouders naar leeftijdsgenoten en dat dat als ouder moeilijk of niet te beinvloeden is.

Ik ben wel blij met de manier waarop ik ben opgevoed en ben mijn moeder er erg dankbaar voor ondanks dat het mij in mijn jeugd best veel problemen heeft bezorgd. Ik zal het kort proberen toe te lichten:

Ik ben opgevoed volgens het principe: "Help mensen die hulp nodig hebben, wees aardig en wees altijd beleefd".
Ik heb altijd mensen bedankt voor koekjes, ergens mogen blijven spelen en dergelijke en ouders van vrienden enzo hebben dat altijd weten te waarderen.
Helaas was het begrip "stoer erg belangrijk in mijn jeugdjaren, en "beleefdheid" viel niet onder stoer dus ik ben daar vrij veel mee geplaagd en kinderen vonden mij raar en hebben mij destijds veel buitengesloten van activiteiten. Daar heb ik op lange termijn echt psychologische problemen aan overgehouden (zelfvertrouwen e.d.)


Als ouder kun je nog zo goed je best doen je kind als "goed product" de samenleving in te brengen, maar de samenleving is hard, dat begint al bij hele jonge kinderen, die kunnen zo vreselijk gemeen tegen elkaar zijn. Als oudere heb je daar natuurlijk geen last van maar als je in die leeftijdscathegorie zit trek je je dergelijke dingen soms erg aan, vooral als het om een patroon gaat en niet een incident.

Ik denk dat als er iets is misgegaan in mijn opvoeding is het wel opbouw van zelfvertrouwen geweest. Mijn ouders waren erg troostend als ik me slecht voelde en ik hoorde vaak zaken als "trek het je niet aan, straks kom je op een school met kinderen van je eigen intelligentie en zul je dat gepest niet meer hebben. En ik leefde daar redelijk passief naartoe. Waardoor ik op de middelbare school redelijk wat sociale vaardigheden miste die mij destijds zo hebben belemmerd dat het negeren en plagen gewoon doorging. Hier ben ik erg in depressie geraakt.
Terwijl ik misschien beter had kunnen horen dat de samenleving zo werkt en dat ik moest vechten voor mijn rechten en dat ik het kon. Maar ik weet niet zeker of ik dan anders was geweest of gewoon eerder depressief was geworden. Het is slechts hypothese en theorie.

[trophus]

Hier wil ik nog aan toe voegen dat er wel een hele grote fout is die je kunt maken en dat is het (te veel) verwennen van je kinderen.

Als je in de supermarkt staan en je kind wil iets, je zegt nee, en hij/zij begint te schreeuwen verdient dit kind een corrigerende tik (geen harde slag maar gewoon een onverwachts zacht tikje, zonder kracht en zonder "zwiepend momentum" meer een zacht schouderklopje maar dan 1 keer (niet op de schouder) en met de boodschap van "nee") om te leren dat dat gedrag niet wordt getolereerd. Je kunt ook je kind gewoon negeren als ze gaan doorzeieken, zelfde effect, vereist wat meer geduld maar dit is asociaal tegenover de andere mensen in de supermarkt en de meeste mensen verwennen tegenwoordig hun kind zodat je bij negeren rare blikken krijgt van mensen die het doodnormaal vinden om hun kind te verwennen.
Misschien een beetje controversieel omdat het tegenwoordig "tegen de wet" is omdat een paar retards hun kinderen slaan en dit opvatten als "corrigerende tik"

Goed gedrag dient wel beloond te worden.

[Droomvlucht]

De juiste opvoeding, is die opvoeding die aansluit bij de behoefte van je kind, want een kind met een stoornis of ziekte heeft op bepaalde vlakken andere behoeftes dan een gezond kind. De opvoeding is daarnaast passend binnen de cultuur waarin je kind zal opgroeien. Dus ook met de normen en waarden die daarin thuis horen. Niet meer en niet minder dan dat.

Echt een eenduidige opvoeding kan door cultuurverschillen naar mijn mening niet bestaan. Meningen zullen altijd wel verschillen. Persoonlijk ben ik voor een onderhandelingshuishouden en wèl belonen nìet straffen.

Wat moet je hier als ouder voor doen? Je aanpassen aan het feit dat er een kind in je leven is gekomen. Bijleren over opvoeding waar nodig en aan de bel trekken als je problemen ervaart. Natuurlijk moet die drempel wel laag genoeg zijn om daar hulp bij te vragen. Je zult sowieso je eigen belangen op een lager pitje moeten zetten.

Ik zal het stukje over mijn eigen opvoeding maar achterwege laten. Misschien dat de woorden "pedagogische en affectieve verwaarlozing" die lading wel dekken. Voor mezelf gewoon woorden op papier, maar het schijnt wel een verklaring te bieden voor de persoon die ik geworden ben. En ach.. afgezien van mijn psychische problemen ben ik niet eens zo slecht terecht gekomen. Door voor mezelf te zorgen.

Combinatie van liefde&steun en discipline&sturing. Hoe mensen dat invullen mogen ze wat mij betreft verder zelf weten, volgens mij werkt alles wel zo lang deze twee dingen maar aanwezig zijn en met elkaar in verhouding. Zonder liefde worden kinderen ontoegankelijk en onvriendelijk en zonder discipline worden kinderen onverantwoordelijk en ontevreden.

[GeleBloem]

Ik ben het behoorlijk met HvJ eens eigenlijk.

Maar in eigen woorden:
Laten merken dat er onvoorwaardelijke liefde is, ze blijven stimuleren hun best te doen maar niet laten merken teleurgesteld zijn in je kind als het het wat minder doet. Betrokken zijn bij zijn activiteiten. Voornamelijk aan je kind denken en niet je eigen verlangens en behoeftes voorop stellen. Laten merken dat je er altijd zult zijn voor het kind en niet iets onbespreekbaar laten. Liefdevol, maar wel consequent en dus ook duidelijk en op zijn tijd streng. Als ouders op 1 lijn staan en dit laten merken aan de kinderen.

Nouja, klein deel. Dit is zo ongeveer het tegenovergestelde van mijn opvoeding, van 1 van mijn ouders dan.

[Fantôme]

Ik wil even toevoegen dat mijn openingspost natuurlijk enigzins 'uitlokkend' was en dat ik zelf ook begrijp dat er geen één perfecte opvoeding is.

Dat over je eigen opvoeding vroeg ik omdat dit heel erg kan bepalen wat je nu als een goede opvoedinig beschouwt.
Maar ik begrijp dat dit voor sommigen gevoelig kan liggen.
Voel je dan ook vooral tot niets verplicht

liefs, fantome

[=zwart wit=]

respect voor het eigene van het kind.

[delete!error]

Volgens mij bestaat inderdaad ook niet DE opvoeding!
Een opvoeding mag altijd nog eigen zijn aan de opvoeder / ouder zelf en dus is deze ook persoonsgebonden!
Wel vind ik het belangrijk dat straffen pas in de laatste instantie komt! Er zijn veel meer manieren om je kinderen op te voeden dan door ze veel te straffen. Een opvoeding komt namelijk van twee kanten. Er is een wisselwerking tussen zowel het kind als de ouders / opvoeder.
En de opvoeding moet altijd minder autoriteir worden naargelang de kinderen ouder worden. Logisch dat jij bij kleine kinderen zelf de grenzen , wetten en regels maakt. Maar eenmaal het kind groter wordt is het belangrijk dat de opvoeding vrijer en soepeler verloopt. Zodat de jongere zelf zelfstandig kan worden.

Ik vind het dus vooral belangrijk dat positief gedrag beloond wordt ipv dat negatiefgedrag gestraft wordt. Al moet het kind uiteraard ook gewezen worden op het negatieve gedrag . (en als het van een bepaalde aard is, mag je natuurlijk wel nog straffen, maar dit enkel als je andere opvoedingsmiddelen uitgeput zijn!)

En of dat afhankt van je eigen opvoeding? wel volgens mij een beetje...de dingen waar jij het totaal niet mee eens bent die je ouders doen, zal jij dan omgekeerd doen, en dingen wat jij wel juist , correct of goed gevonden vind zal je waarschijnlijk wel overnemen. Maar jij bent je ouders niet, je eigen identiteit heb je zelf een deel ontwikkeld en ik denk dat het bij opvoeden hetzelfste is: je neemt van iedereen een stukje mee.

vwoilasie dat was het volgens mij...je kan daar natuurlijk heel wat aanvullingen enzo aan doen..