Een verfrissende blik, een miljoen jaar mijnbouw.

[Pruttelpot]

Gedurende vele jaren heb ik er op gewezen dat de totale massa van de aarde, van de buitenste grenzen van de atmosfeer 4000 mijl omlaag tot het binnenste van de aarde, uit niets anders bestaat dan stevig op elkaar gepakte chemische elementen. Er is niet één kubieke centimeter ergens in de massa van de aarde die niet bestaat uit een chemisch element of een combinatie daarvan. Dit, heb ik gezegd, is de bijdrage van de natuur aan de voorraad van natuurlijke hulpbronnen, samen met alle enorme hoeveelheden energie uit fossiele brandstoffen, uranium, wind, water, de kern van de aarde, onweer en statische elektriciteit.

Hoe veel van deze immense hoeveelheid materie en energie omgezet kan worden in de kleinere categorie van natuurlijke hulpbronnen die economisch bruikbaar zijn en toegankelijk voor de mens hangt af van de stand van de stand van wetenschap en de technologie en de beschikbaarheid van machinerie. Met andere woorden, het hangt af van de menselijke kennis van de natuur en diens fysieke vermogen om die naar zijn hand te zetten. Als de mens deze kennis en macht vergroot dan vergroot hij het economisch bruikbare deel van de natuur. Hij verandert wat tot dan toe slechts natuur was in economische goederen en welvaart.

Ik heb er altijd op gewezen dat onze macht over de natuur, ons vermogen om bij de ‘inhoud’ ervan te komen en voor de bevrediging van onze behoeften in te zetten – eerder in een diepte van decimeters dan in kilometers moet worden uitgedrukt en zich hoofdzakelijk beperkt tot de 30% van het oppervlak die uit land bestaat. De duidelijke implicatie daarvan is dat we nog maar aan het begin staan van onze mogelijkheden om economisch bruikbare hulpbronnen aan de natuur te onttrekken.

Ik heb enkele empirische gegevens verzameld die duidelijk maken hoe bescheiden de mijnbouwactiviteiten van de mens zijn vergeleken met de omvang van de aarde. Bijvoorbeeld: de totale wereldproductie van petroleum is ongeveer 30 miljard barrels per jaar ( bron ). Iedere barrel is ongeveer een zesde (0.16) van een kubieke meter ( bron ). Dat betekent dat het fysieke volume van alle petroleum die er jaarlijks aan de aarde onttrokken wordt 0.16 maal 30 miljard is, hetgeen neerkomt op 4.8 miljard kubieke meter. Aangezien duizend meter 1 kilometer is, is een miljard kubieke meter gelijk aan een kubieke kilometer. We hebben het hier dus over 4.8 kubieke kilometer per jaar.

Dit is bij elkaar voldoende om te suggereren dat de totale mijnbouw operaties weinig ruimte in beslag nemen ten opzichte van de omvang van de aarde die 1.1 biljoen (1012) kubieke kilometer ( bron ) bedraagt. Deze conclusie wordt bevestigd als je de totale jaarlijkse wereldproductie van andere belangrijker mineralen zoals ijzererts, steenkool, aluminium en aardgas beschouwt.

De wereldwijde winning van ijzererts bedroeg in 2003, het meest recente jaar waarvoor cijfers beschikbaar zijn, ongeveer 1.16 miljard metrieke tonnen ( bron ), De dichtheid van ijzererts varieert tussen de 4 en de 5 metrieke ton per kubieke meter ( bron ), afhankelijk van het soort erts. Hoe kleiner het aantal metrieke tonnen per kubieke meter des te groter het aantal kubieke meter dat je voor een bepaald tonnage nodig hebt. Uitgaande van het lagere getal van 4 metrieke tonnen per kubieke meter zou de totale productie van ijzererts in 2003 291 miljoen kubieke meter bedragen oftewel 0.291 kubieke kilometer. Omdat veel van het ijzererts een hogere dichtheid heeft is het werkelijk onttrokken volume nog aanzienlijk kleiner.

De wereldwijde steenkoolproductie bedroeg in 2004 2.73 miljard metrieke tonnen. ( bron ). Aangezien de dichtheid van steenkool ongeveer 1.3 metrieke tonnen per kubieke meter bedraagt ( bron ) is het totale volume ongeveer 2.1 kubieke kilometers,

De wereldwijde productie van aluminium bedroeg in 2001 32 miljoen metrieke tonnen ( bron ). Voor 1 ton aluminium heb je 4 tot 6 ton bauxiet nodig, dus 32 miljoen ton aluminium impliceert een winning van 192 miljoen ton bauxiet. De dichtheid van bauxiet is 1.28 metrieke ton per kubieke meter ( bron ), hetgeen het totale volume gewonnen bauxiet in 2001 op 150 miljoen kubieke meter brengt oftewel 0.15 kubieke kilometers.

De wereldwijde productie van aardgas bedroeg in 2004 ongeveer 2774 kubieke kilometers ( bron ). Om dit cijfer in perspectief te zien moet je je realiseren dat dit gas wordt samengeperst tot de vloeibare vorm en daarbij een factor 600 kleiner wordt ( bron ). Het vloeibare equivalent van deze hoeveelheid gas bedraagt dus 4.62 kubieke kilometers. Dat is wat minder dan het volume van de gewonnen aardolie.

Als we deze getallen optellen dan komen we op 11.43 kubieke kilometers. Laten we nu gemakshalve uitgaan van een totale wereldwijde jaarlijkse mijnbouw, alle mineralen bij elkaar, met een volume van 100 kubieke kilometer.

In een enigszins vrije rationele maatschappij is een gemotiveerd mens eenvoudig in staat om niet alleen deze hoeveelheid aan de aarde te onttrekken, maar de hoeveelheid zelfs aanmerkelijk te vergroten. Uitgaande van het huidige niveau zouden we 100 miljoen jaar door kunnen gaan. Tegen die tijd zou een totaal van 10 miljard kubieke kilometers zijn ontgonnen, iets minder dan 1% van het totale aardvolume.

Als de economische vooruitgang in de komende eeuwen gebruikt wordt om de mijnbouwoperaties met een factor 100 toe te laten nemen dan zou men op die grote schaal een miljoen jaar door kunnen gaan voordat 1 percent van het aardvolume zou zijn ontgonnen. Uitputting van bruikbare toegankelijke ertsvoorkomens is simpelweg geen probleem voor een economie die net zo vrij is als de VS enkele generaties terug was.

Onze groeiende problemen bij de benutting van natuurlijke hulpbronnen worden niet veroorzaakt door de natuur, maar door ons zelf. We hebben de rede verlaten en de vrijheid opgegeven. We hebben ons laten leiden door mensen die ons willen laten bevriezen en immobiliseren in plaats van wat olie te morsen op de sneeuw (iets wat nauwelijks iemand zal zien), of het verstoren van het leefgebied van wilde dieren waar niemand om geeft. Als we dat door laten gaan, dan zijn we op weg naar een wereld die goed wordt beschreven in deze wanhopige woorden:

‘Je moet weten dat de wereld oud is geworden en zijn oude kracht niet meer heeft. Hij ziet zichzelf aftakelen. De regenval en de zonnewarmte nemen af, metalen zijn bijna uitgeput, de boer faalt in de velden, de visser faalt op zee, de soldaat in het kamp, de eerlijkheid op de markt, het recht in het Hof, de hartelijkheid in de vriendschap, de vaardigheid in de kunst, de discipline in de moraal. Dat is de straf die de wereld krijgt, dat alles wat begonnen is zal wegkwijnen, dat wat rijp is geworden zal verouderen, de sterken zwak, de groten klein en na die zwakheid en krimp komt het verdwijnen.1

Zoals ik schreef in Capitalism, is deze passage geen citaat van een hedendaagse milieuactivist of natuurbeschermer. Hij was geschreven in de derde eeuw – lang voordat het eerste brok kool, de eerste druppel olie, het eerste ons aluminium of welke significante hoeveelheid van welk mineraal dan ook uit de aarde was gehaald. Toen, zowel als nu was dit geen fysiek maar een filosofische en politiek probleem. Toen zowel als nu draaiden mensen weg van de rede naar de mystiek Toen zowel als nu werden mensen steeds onvrijer en vielen steeds vaker onder met geweld afgedwongen regels. Dat is waarom ze ervan overtuigd waren en onze tijdgenoten er van overtuigd raken dat de mens hulpeloos is tegenover de krachten van de natuur. Maar die hulpeloosheid is er feitelijk niet. Aan mensen die de rede gebruiken en die vrij zijn geeft de natuur meer en meer. Mensen die de rede verlaten of onvrij zijn krijgen steeds minder. Om iets anders gaat het niet.

http://www.richel.org/grk/reisman/index.htm

Heeft de beste man niet compleet gelijk en zijn lui als groen links niet eigenlijk gewoon reactionair stupide?

Nee hij heeft niet compleet gelijk. Hij gaat van het hele volume van de aarde uit, terwijl we niet eens bij een fractie ervan kunnen voor grondstoffenwinning. Uiteraard kunnen we in de toekomst wel ertsen winnen daar waar dat nu nog niet mogelijk is, maar het zal altijd een fractie blijven ten opzichte van wat zich in de aarde bevindt.
De straal van de aarde is namelijk 6371 kilometer. Hoe dieper je komt, hoe meer de temperatuur toeneemt. De geothermische gradiënt varieert de buitenste 200 kilometer tussen de 5 en 75^oC/km, wat dus betekent dat de temperatuur op 200km diepte kan variëren tussen 1000 en 15000^oC. Lijkt me duidelijk dat je om praktische redenen daar of nog dieper niet kunt gaan ontginnen. Conclusie: er bijft nog maar erg weinig over ten opzichte van het volume van de aarde om wél te gebruiken.

Daarnaast is het maar de vraag of het wel wenselijk is dat we zoveel mogelijk ertsen ontginnen en daarvan producten maken, daarbij komt namelijk veel vervuiling kijken, wat de leefomstandigheden voor ons er niet beter op gaat maken.

[Pruttelpot]

Je gaat voorbij het hele punt van het verhaaltje lieve Anika.

"Uitgaande van het huidige niveau zouden we 100 miljoen jaar door kunnen gaan. Tegen die tijd zou een totaal van 10 miljard kubieke kilometers zijn ontgonnen, iets minder dan 1% van het totale aardvolume."

'Als we deze getallen optellen dan komen we op 11.43 kubieke kilometers. Laten we nu gemakshalve uitgaan van een totale wereldwijde jaarlijkse mijnbouw, alle mineralen bij elkaar, met een volume van 100 kubieke kilometer.'

Als je bedenkt dat we weldegelijk enkele tientallen kilometers diep kunnen komen en in de toekomst ook steeds dieper kunnen gaan, dan is die paar vierkante kilometer op jaarbasis, in verhouding met de massa van de aarde, eigenlijk helemaal niks.

Overigens is vervuiling een non argument, het is simpelweg niet meer waar, naarmate we technologisch vooruit gaan, neemt ook de vervuiling enorm af. Het vervuilings argument is dan ook een politiek argument, en geen feitelijk argument.

Pruttelpot schreef op 09-07-2007 @ 15:43 :
Je gaat voorbij het hele punt van het verhaaltje lieve Anika.

"Uitgaande van het huidige niveau zouden we 100 miljoen jaar door kunnen gaan. Tegen die tijd zou een totaal van 10 miljard kubieke kilometers zijn ontgonnen, iets minder dan 1% van het totale aardvolume."

'Als we deze getallen optellen dan komen we op 11.43 kubieke kilometers. Laten we nu gemakshalve uitgaan van een totale wereldwijde jaarlijkse mijnbouw, alle mineralen bij elkaar, met een volume van 100 kubieke kilometer.'

Als je bedenkt dat we weldegelijk enkele tientallen kilometers diep kunnen komen en in de toekomst ook steeds dieper kunnen gaan, dan is die paar vierkante kilometer op jaarbasis, in verhouding met de massa van de aarde, eigenlijk helemaal niks.

Overigens is vervuiling een non argument, het is simpelweg niet meer waar, naarmate we technologisch vooruit gaan, neemt ook de vervuiling enorm af. Het vervuilings argument is dan ook een politiek argument, en geen feitelijk argument.

Ik zie die man nergens in z'n artikel vernoemen hoeveel procent van het volume van de aarde ook daadwerkelijk bestaat uit nuttige grondstoffen (misschien lees ik eroverheen), maar dat lijkt me van groot belang. Dat verkleint z'n schattingen nogal. Daarnaast geldt het niet voor alle grondstoffen dat we ze (rendabel) op tientallen kilometers diepte kunnen winnen.

[Chimera]

Pruttelpot schreef op 09-07-2007 @ 15:43 :

Overigens is vervuiling een non argument, het is simpelweg niet meer waar, naarmate we technologisch vooruit gaan, neemt ook de vervuiling enorm af. Het vervuilings argument is dan ook een politiek argument, en geen feitelijk argument.

Mijnbouwers hebben een economisch belang bij het zo goedkoop mogelijk ontginnen van zoveel mogelijk materiaal. Of en hoeveel er vervuild wordt, is compleet secundair. Bij open mijnbouw bijvoorbeeld komt enorm veel rotzooi in het milieu, en worden duizenden hectaren aan natuurgebied vernietigd. Waar de desbetreffende meneer even geen rekening mee houdt is dat wat er voor ons 'bewoonbaar' is uitgedrukt wordt in vierkante meters, en niet kubieke meters. Aangezien slechts zo'n 30% van het aardoppervlak geen water is, en daarvan ook nog eens een groot deel onbewoonbaar, zijn deze vierkante meters weldegelijk erg schaars. Daarbij komt ook nog eens dat veel mijnbouw, zoals die van goud, in 3e-wereldlanden gepleegd wordt. Je hebt vast wel eens gehoord van goudmijnen waar weer eens miljoenen tonnen met kwik vervuild slib in een of andere rivier verdwenen. De gevolgen van dergelijke rampen worden pas na vele jaren (aangeboren afwijkingen en miskramen e.d.) zichtbaar.

Al met al krijg ik van dat stuk de indruk dat het 'in opdracht' geschreven is, en dat de opdrachtgever economische belangen heeft bij het ontginnen van grondstoffen. Ik vind dit stukje treffend:

Onze groeiende problemen bij de benutting van natuurlijke hulpbronnen worden niet veroorzaakt door de natuur, maar door ons zelf. We hebben de rede verlaten en de vrijheid opgegeven. We hebben ons laten leiden door mensen die ons willen laten bevriezen en immobiliseren in plaats van wat olie te morsen op de sneeuw (iets wat nauwelijks iemand zal zien), of het verstoren van het leefgebied van wilde dieren waar niemand om geeft. Als we dat door laten gaan, dan zijn we op weg naar een wereld die goed wordt beschreven in deze wanhopige woorden:

Trek zelf je conclusies.

[T_ID]

Wat een ongelovelijke nozem heeft die tekst geschreven. Om te beginnen is de aarde geen isotrope inhoud die veranderd naar gelang wat je ervan nodig hebt. De hele massa van de aarde zien als hulpbron is dus foutief. Dan heb je nog de omvang, bewezen, voorwaardelijke en speculatieve resources etc.

Typisch overigens dat de man hoogleraar economie is, het is tekenend voor het fenomeen dat bij een dergelijke theoretische wetenschap ernstige tunnelvisie kan optreden, tot op een graad dat iemand zelfs niet meer beseft in zijn werk dat er technische en financiële onmogelijkheden bestaan bij het winnen van een grondstof, en dat niet de hele aarde bestaat uit winbare grondstoffen.

Of hij moest iets dergelijks schrijven vanuit een ander belang, of hij is wel heel erg dom.

Absurd argument. Natuurlijk is het zo dat naar mate de schaarste en de stand van de technologie toeneemt, je meer ertsen rendabel kunt winnen. Maar slechts een fractie van het volume van de aarde is aardkorst (waar alle ertsen in zitten), en slechts een fractie daarvan bevat winbare ertsen en grondstoffen.

Als het waar is wat T_ID zegt en deze man is inderdaad hoogleraar economie, zegt dat weer genoeg over de kennis van economie van de gemiddelde econoom. Maar ja, wat wil je als Milton Friedman de nobelprijs voor economie wint...

[REIE]

Wat een naieveling. Ik betwijfel of hij uberhaupt weet hóé delfstoffen ontgonnen worden. Een bauxietmijn gaat bijvoorbeeld niet diep de grond in, maar werkt als een grote kaasschaap over een tropisch regenwoud. Tevens lijkt hij geen rekening te houden dat grote delen van de aarde onontginbaar zijn door zeeen of andere natuurlijke obstakels. TI_D zij het al; de aarde is niet isotroop.

Samenvatting please..

[Chimera]

Archont schreef op 10-07-2007 @ 14:53 :
Samenvatting please..

Gast, het is een paar alineas tekst

[T_ID]

Mephostophilis schreef op 10-07-2007 @ 00:07 :
Als het waar is wat T_ID zegt en deze man is inderdaad hoogleraar economie, zegt dat weer genoeg over de kennis van economie van de gemiddelde econoom.

Stond in de link van het artikel:
Het stuk Mijnbouw voor de volgende miljoen jaar verscheen eerst op het blog (hier) van de auteur, George Reisman, emeritus hoogleraar economie van de Pepperdine universiteit in Californië.

[Rollo Tomasi]

Haha, dit is zelfs voor volgelingen van Ludwig von Mises en Ayn Rand onnozel.

Chimera schreef op 10-07-2007 @ 15:55 :
Gast, het is een paar alineas tekst

15 en ik heb vakantie.

Archont schreef op 10-07-2007 @ 14:53 :
Samenvatting please..

De man die het artikel geschreven heeft denkt dat de voorraden aan grondstoffen die de aarde biedt onuitputtelijk zijn en dat we nog miljoenen jaren door kunnen gaan met delven zoals we nu aan het doen zijn.

Anika schreef op 10-07-2007 @ 19:33 :
De man die het artikel geschreven heeft denkt dat de voorraden aan grondstoffen die de aarde biedt onuitputtelijk zijn en dat we nog miljoenen jaren door kunnen gaan met delven zoals we nu aan het doen zijn.

Kijk nu raak ik geinteresseerd. Ga het toch maar even lezen

Julian Simon Remembered:
It's A Wonderful Life
by Stephen Moore

Julian L. Simon, professor of business administration at the University of Maryland and distinguished senior fellow at the Cato Institute, died February 8 at the age of 65. Stephen Moore, his former research assistant, is director of fiscal policy studies at the Cato Institute.



I first met "doom-slayer" Julian L. Simon at the University of Illinois in the spring of 1980—at just the time when the environmental doomsday industry had reached the height of its influence and everyone knew the earth was headed to hell in a hand basket. We could see the signs right before our very eyes. We had just lived through a decade of gasoline lines, Arab oil embargoes, severe food shortages in the Third World, nuclear accidents, and raging global inflation. Almost daily the media were reporting some new imminent eco-catastrophe: nuclear winter, ozone depletion, acid rain, species extinction, and the death of the forests and oceans.

The Club of Rome had just released its primal scream, Limits to Growth, which reported that the earth was rapidly running out of everything. The most famous declinist of the era, biologist Paul Ehrlich, had appeared on the Tonight Show with Johnny Carson to fill Americans with fear of impending world famine and make gloomy prognostications, such as, "If I were a gambler, I would bet even money that England will not exist in the year 2000."

The Carter administration published in 1980 its multiagency assessment of the earth’s future, titled Global 2000. Its famous doom-and-gloom forecast that "the world in 2000 will be more crowded, more polluted, less stable ecologically. . . . and the world’s people will be poorer in many ways than they are today" received headlines across the nation. Malthusianism was now the official position of the U.S. government.

It was all so damned depressing. And, thanks to iconoclast Julian Simon, we now know that it was all so wrong.

It was back in the midst of that aura of gloom that by chance I enrolled in Simon’s undergraduate economics course at the University of Illinois. After the first week of the course, I was convinced that his multitude of critics were right. He must be a madman. How could anyone believe the outlandish claims he was making? That population growth was not a problem; that natural resources were becoming more abundant; that the condition of the environment was improving. That the incomes of the world’s population were rising. Simon made all of those bold proclamations and more in his masterpiece The Ultimate Resource, published in 1980. I read the book over and over—three times, in fact—and I came to the humbling realization that everything I had been taught since the first grade about population and environmental issues had been dead wrong.

The weight of the facts that Simon brought to bear against the doomsayers was simply so overpoweringly compelling that I, like so many others, became a Julian Simon fanatic. Julian was the person who brought me to Washington in 1982 to work as his research assistant as he finished his next great book (coedited with the late futurist Herman Kahn of the Hudson Institute) titled The Resourceful Earth: A Response to Global 2000.

So for more than 15 years I was privileged to occupy a front-row seat from which I watched as Simon thoroughly and often single-handedly capsized the prevailing Malthusian orthodoxy. He routed nearly every prominent environmental scaremonger of our time: from the Club of Rome, to Paul Ehrlich, to Lester Brown, to Al Gore. (After reading Earth in the Balance, Julian was convinced that Gore was one of the most dangerous men and one of the shallowest thinkers in all of American politics.)

Simon’s dozens of books and his more than 200 academic articles always brought to bear a vast arsenal of compelling data on and analysis of how life on earth was getting better, not worse. Simon argued that we were not running out of food, water, oil, trees, clean air, or any other natural resource because throughout the course of human history the price of natural resources had been declining. Falling long-term prices are prima facie evidence of greater abundance, not increasing scarcity. He showed that, over time, the environment had been getting cleaner, not dirtier. He showed that the "population bomb" was a result of a massive global reduction in infant mortality rates and a stunning increase in life expectancy. "If we place value on human life," Simon argued, "then those trends are to be celebrated, not lamented."

Simon’s central premise was that people are the ultimate resource. "Human beings," he wrote, "are not just more mouths to feed, but are productive and inventive minds that help find creative solutions to man’s problems, thus leaving us better off over the long run." As Ben Wattenberg of the American Enterprise Institute explained in his brilliant tribute to Simon in the Wall Street Journal, "Simon’s central point was that natural resources are not finite in any serious way; they are created by the intellect of man, an always renewable resource." Julian often wondered why most governmental economic and social statistics treat people as if they are liabilities not assets. "Every time a calf is born," he observed, "the per capita GDP of a nation rises. Every time a human baby is born, the per capita GDP falls." Go figure!

The two trends that Simon believed best captured the long-term improvement in the human condition over the past 200 years were the increase in life expectancy and the decline in infant mortality (see figures). Those trends, Simon maintained, were the ultimate sign of man’s victory over death.

Today, many of Julian Simon’s views on population and natural resources are so triumphant that they are almost mainstream. No one can rationally look at the evidence today and still claim, for example, that we are running out of food or energy. But those who did not know Julian or of his writings in the 1970s and early 1980s cannot fully appreciate how viciously he was attacked—from both the left and the right. Paul Ehrlich once snarled that Simon’s writings proved that "the one thing the earth will never run out of is imbeciles." A famous professor at the University of Wisconsin wrote, "Julian Simon could be dismissed as a simpleminded nut case, if his ideas weren’t so dangerous."

To this day I remain convinced that the endless ad hominem attacks were a result of the fact that—try as they would—Simon’s critics never once succeeded in puncturing holes in his data or his theories. What ultimately vindicated his theories was that the doomsayers’ predictions of global famine, $100 a barrel oil, nuclear winter, catastrophic depletion of the ozone layer, falling living standards, and so on were all discredited by events. For example, the year 2000 is almost upon us, and we can now see that the direction in which virtually every trend of human welfare has moved has been precisely the opposite of that predicted by Global 2000. By now Simon and Kahn’s contrarian conclusions in The Resourceful Earth look amazingly prescient.

The ultimate embarrassment for the Malthusians was when Paul Ehrlich bet Simon $1,000 in 1980 that five resources (of Ehrlich’s choosing) would be more expensive in 10 years. Ehrlich lost: 10 years later every one of the resources had declined in price by an average of 40 percent.

Julian Simon loved good news. And the good news of his life is that, today, the great bogeyman of our time, Malthusianism, has, like communism, been relegated to the dustbin of history with the only remaining believers to be found on the faculties of American universities. The tragedy is that it is the Paul Ehrlichs of the world who still write the textbooks that mislead our children with wrongheaded ideas. And it was Paul Ehrlich, not Julian Simon, who won the MacArthur Foundation’s "genius award."

Among the many prominent converts to the Julian Simon world view on population and environmental issues were Ronald Reagan and Pope John Paul II. Despite howls of protest from the international population control lobby, in 1984 the Reagan administration adopted Simon’s position—that the world is not overpopulated and that people are resource creators, not resource destroyers—at the United Nations Population Conference in Mexico City. The Reaganites called it "supply-side demographics." Meanwhile, in the late 1980s, Simon traveled by invitation to the Vatican to explain his theories on population growth. A year later Pope John Paul II’s encyclical letter urged nations to treat their people "as productive assets."

Simon’s theory about the benefits of people also led him to write extensively about immigration. In 1989 he published The Economic Consequences of Immigration, which argued that immigrants make "substantial net economic contributions to the United States." His research in the 1980s showed that, over their lifetimes, immigrants on balance pay thousands of dollars more in taxes than they use in government services, making them a good investment for native-born Americans. It was arguably the most influential book on U.S. immigration policy in 25 years. Sen. Spencer Abraham (R-Mich.), chairman of the Immigration Subcommittee, has credited Simon’s work with helping "keep wide open America’s gates to immigrants."

We at the Cato Institute published three of Julian Simon’s books and dozens of his articles and studies. We were always drawn to his celebration of the individual. Simon believed that human progress depended not only on creative and ingenious minds but also on free institutions. He often marveled that the only place on earth where life expectancy actually fell in the 20th century was in the Soviet Union and other East European nations during the tyranny of communism. Many of his most ardent critics were government activists who believe that the only conceivable solution to impending eco-catastrophe is ever more stringent governmental edicts: coercive population stabilization policies, gas rationing, wage and price controls, mandatory recycling, and so on.

Julian had an ebullient spirit, but from time to time he would complain to me that his writings never received the full recognition they deserved from academics. That was probably true, but I always reminded him that his work had had a more profound impact on the policy debate in Washington than that of any random selection of 100 of his academic peers combined.

Two weeks before Julian died, I was driving through central Iowa and was surprised and delighted to find gasoline selling for 89 cents a gallon. I hadn’t seen gas prices that low since before the OPEC embargo in the early 1970s. I instantly thought of Julian. It was one of those little real-world events that confirm that he was right all along.

Tja Benfatto, het volledig omgekeerde is dan natuurlijk ook weer onzin.

Vooral dit:
Simon’s central point was that natural resources are not finite in any serious way; they are created by the intellect of man, an always renewable resource.

[T_ID]

Benfatto schreef op 12-07-2007 @ 19:45 :
Julian L. Simon, professor of business administration at the University of Maryland and distinguished senior fellow at the Cato Institute

Samenvattend: Nog een neocon-econoom zonder relevante kennis van zaken die onzin preekt uit politieke overwegingen.

Mephostophilis schreef op 12-07-2007 @ 19:54 :
Tja Benfatto, het volledig omgekeerde is dan natuurlijk ook weer onzin.

Vooral dit:
Simon’s central point was that natural resources are not finite in any serious way; they are created by the intellect of man, an always renewable resource.

It is only lack of intelligence that can limit it

[T_ID]

Benfatto schreef op 12-07-2007 @ 20:47 :
It is only lack of intelligence that can limit it

Okay, laat jij je ongebreidelde intellect maar eens los op je beeldscherm, en probeer het met je IQ in een solide blok ijzer te laten veranderen.

Dat illustreerd aardig hoe clueless de bewering uit het artikel is.

Benfatto schreef op 12-07-2007 @ 20:47 :
It is only lack of intelligence that can limit it

Als je nu zou zeggen: marktwerking zorgt ervoor dat wanneer een bepaalde natuurlijke grondstof te duur wordt we overstappen op een andere grondstof, dan zou ik er gewoon mee eens zijn. Maar zeggen dat natuurlijke grondstoffen helemaal niet op kunnen raken is gewoon totale onzin.

Mephostophilis schreef op 12-07-2007 @ 21:39 :
Als je nu zou zeggen: marktwerking zorgt ervoor dat wanneer een bepaalde natuurlijke grondstof te duur wordt we overstappen op een andere grondstof, dan zou ik er gewoon mee eens zijn. Maar zeggen dat natuurlijke grondstoffen helemaal niet op kunnen raken is gewoon totale onzin.

Alles kan als grondstof worden gebruik, wanneer men weet hoe. Marktwerking stuuurt dat proces aan.

en ja, ook een beeldscherm kan in ijzer worden veranderd, op dezelfde wijze waarop men van euranium plutonium maken kan. Nu nog niet, met de juiste kennis wel. Hoe meer vrije brains hoe sneller.

[T_ID]

Benfatto schreef op 12-07-2007 @ 21:58 :
Nu nog niet

En hier komt het allemaal op neer, dus dat hele artikel is gezwets. Dat onderzoek nieuwe technologie oplevert lijkt me evident, dat zal het punt van het artikel ook niet geweest zijn. Daar kun je echter niet op vertrouwen omdat het echte leven geen Age of Empires is; je kunt geen icoontje aanklikken met de juiste grondstoffen waarna tot op de seconde nauwkeurig de gewenste technologie wordt ontdekt.

Benfatto schreef op 12-07-2007 @ 21:58 :
Alles kan als grondstof worden gebruik, wanneer men weet hoe. Marktwerking stuuurt dat proces aan.

en ja, ook een beeldscherm kan in ijzer worden veranderd, op dezelfde wijze waarop men van euranium plutonium maken kan. Nu nog niet, met de juiste kennis wel. Hoe meer vrije brains hoe sneller.

Je moet je kennis van de kernfysica eens opvijzelen.

Waaom hele tijd die lange teksten

Het is vakantie ja

[T_ID]

Archont schreef op 12-07-2007 @ 22:46 :
Waaom hele tijd die lange teksten
Het is vakantie ja

Ja, hey, als je zomaar een regeltje neerzet met "de hele aarde is dezelfde grond en we kunnen alles gebruiken, ook de lava" dan barst iedereen in lachen uit. Dat moet je als derderangs Amerikaanse hoogleraar wel verpakken in een grote tekst met semi-wetenschappelijke uitspraken.

[Chimera]

Mephostophilis schreef op 12-07-2007 @ 22:33 :
Je moet je kennis van de kernfysica eens opvijzelen.

Nouja, je kunt elk element in ijzer veranderen. Of dat energie gaat opleveren is een tweede

Chimera schreef op 13-07-2007 @ 10:25 :
Nouja, je kunt elk element in ijzer veranderen. Of dat energie gaat opleveren is een tweede

Niet dus.

"Een verfrissende blik"

Geniaal

[Chimera]

Mephostophilis schreef op 13-07-2007 @ 12:42 :
Niet dus.

Hoezo niet?

Chimera schreef op 13-07-2007 @ 13:50 :
Hoezo niet?

Omdat je niet zo maar elementen als lego kunt gebruiken. In principe is er energiewinst als je uit koolstof bijvoorbeeld ijzer maakt, maar je kunt niet zomaar een blokje grafiet pakken, het ff bij elkaar proppen er dan ijzer te voorschijn toveren.

[Joostje]

jeet,e die kerel heb gelijk.

Daarbij komt ook nog dat de aarde steeds groter wordt.

http://www.youtube.com/watch?v=7kL7qDeI05U

[Chimera]

Mephostophilis schreef op 13-07-2007 @ 14:05 :
Omdat je niet zo maar elementen als lego kunt gebruiken. In principe is er energiewinst als je uit koolstof bijvoorbeeld ijzer maakt, maar je kunt niet zomaar een blokje grafiet pakken, het ff bij elkaar proppen er dan ijzer te voorschijn toveren.

Joh, dat snap ik ook wel, maar in theorie is het mogelijk. Praktisch zal het de komende paar honderd jaar alleen niet gaan gebeuren, daar heb je star-trek technologieen voor nodig

[Rollo Tomasi]

Benfatto schreef op 12-07-2007 @ 19:45 :
Two weeks before Julian died, I was driving through central Iowa and was surprised and delighted to find gasoline selling for 89 cents a gallon. I hadn’t seen gas prices that low since before the OPEC embargo in the early 1970s. I instantly thought of Julian. It was one of those little real-world events that confirm that he was right all along.

Ja, en nu is het al ruim twee maal zo duur.

Het blijft allemaal koffiedik kijken, maar alle doemscenario's hebben er tenminste voor gezorgd dat er een beetje werk gemaakt werd van energiebesparende maatregelen door overheden en het heeft voor bewustzijn gezorgd bij het publiek, hoe overtrokken het doemdenken ook is (geweest).

Rollo Tomasi schreef op 13-07-2007 @ 15:53 :
Ja, en nu is het al ruim twee maal zo duur.

Het blijft allemaal koffiedik kijken, maar alle doemscenario's hebben er tenminste voor gezorgd dat er een beetje werk gemaakt werd van energiebesparende maatregelen door overheden en het heeft voor bewustzijn gezorgd bij het publiek, hoe overtrokken het doemdenken ook is (geweest).

Niet doemscenario's, maar schaarste en marktwerking.

doemscenario's leveren alleen maar jehova's op (en Gores)

[T_ID]

Benfatto schreef op 13-07-2007 @ 18:05 :
Niet doemscenario's, maar schaarste en marktwerking.
doemscenario's leveren alleen maar jehova's op (en Gores)

Wat een leuke manier om om het feit dat je argumenten geplet zijn heen te praten.

T_ID schreef op 13-07-2007 @ 18:21 :
Wat een leuke manier om om het feit dat je argumenten geplet zijn heen te praten.

Man, get a life.


Je hebt het artikel niet eens gelezen.

Het probleem bij je bewering is dat Julian Simon altijd gelijk had, lees nog maar eens na.

[T_ID]

Benfatto schreef op 13-07-2007 @ 18:27 :
Je hebt het artikel niet eens gelezen.

Jawel, en het gaat op zijn bek op hetzelfde als het TS artikel: de aarde is niet isotroop.

Dat IQ alle materie kan transformeren is, zoals ik al zei, een non-argument aangezien dit verbonden is aan onvoorspelbare technische vooruitgang, en totaal nog niet relevant is. Leuk voor een debat over Star Trek, maar laten we ons in deze discussie beperken tot de realiteit.

[Rollo Tomasi]

Benfatto schreef op 13-07-2007 @ 18:05 :
Niet doemscenario's, maar schaarste en marktwerking.

doemscenario's leveren alleen maar jehova's op (en Gores)

Schaarste? Volgens Julian Simon werden natuurlijke hulpbronnen alleen maar 'more abundant'. En er ontstaat natuurlijk nooit vraag naar energiebesparende maatregelen als iedereen dit soort verhalen klakkeloos zou overnemen.

Oh en dat Julian altijd gelijk zou hebben, dit kunnen we lezen op wikipedia:

'Simon was skeptical, in 1994, of claims that human activity caused global environmental damage, notably in relation to CFCs, ozone depletion and climate change, the latter primarily because of the rapid switch from fears of global cooling and a new ice age (in the mid 1970s) to the later fears of global warming.[1] Simon also listed numerous claims about environmental damage and health dangers from pollution as "definitely disproved". These included claims about lead pollution & IQ, DDT, PCBs, malathion, Agent Orange, asbestos, and the chemical contamination at Love Canal (The Ultimate Resource 2, pp260-265).'

Heel fijn.

Rollo Tomasi schreef op 13-07-2007 @ 22:41 :
Schaarste? Volgens Julian Simon werden natuurlijke hulpbronnen alleen maar 'more abundant'. En er ontstaat natuurlijk nooit vraag naar energiebesparende maatregelen als iedereen dit soort verhalen klakkeloos zou overnemen.

Een economische zin is ieder goed schaars. Alles kost tijd en energie om temaken.

De mens bespaart van nature op energie, dat is nou precies de reden dat we het vliegtuig pakken om naar Spanje te gaan i.p.v. de fiets.

[T_ID]

Benfatto schreef op 14-07-2007 @ 11:51 :
De mens bespaart van nature op energie, dat is nou precies de reden dat we het vliegtuig pakken om naar Spanje te gaan i.p.v. de fiets.

Dit is een contradictie. Een vliegtuig bouwen en er een jaar mee vliegen kost alleen al meer energie en grondstoffen dan rond de wereldbol fietsen.

Het is uiteraard debiel om naast zo'n foutieve veronderstelling ervan uit te gaan dat mensen altijd zullen willen besparen (kijk bijvoorbeeld naar Greenpeace, dat tegen kerncentrales is, en Nederland dus met meer vervuiling en meer kosten op wil zadelen, terwijl ze toch het toonbeeld van besparingen zouden moeten zijn), en nog veel erger om ervan uit te gaan dat het verband tussen die niet-bestaande instelling en de resultaten zo lineair zijn dat je er op kunt vertrouwen voor de wereldeconomie.

Daarvoor zou je eens binnen een relevant vakgebied moeten gaan kijken, het Copernicus Institute o.i.d., in plaats van de vragen stellen aan Amerikaanse hoogleraren economie die het contact met de werkelijkheid verloren zijn.

T_ID schreef op 14-07-2007 @ 12:27 :
Dit is een contradictie. Een vliegtuig bouwen en er een jaar mee vliegen kost alleen al meer energie en grondstoffen dan rond de wereldbol fietsen.

Dat vliegtuig vervoert jaarlijks 70.000 mensen over afstanden van duidenden kilometers. Wil jij beweren dat zij allemaal beter afzijn met de benenwagen?

De enige reden dat er vliegtuigen zijn is omdat zij efficientere vervoelmiddelen zijn dan al het andere. Efficient wil zeggen: meer opleveren dan het kost. Meer opleveren kan je zien in energie, energie in geld, en geld kan je zien in tijd (en vice versa)

Het is uiteraard debiel om naast zo'n foutieve veronderstelling ervan uit te gaan dat mensen altijd zullen willen besparen (kijk bijvoorbeeld naar Greenpeace, dat tegen kerncentrales is, en Nederland dus met meer vervuiling en meer kosten op wil zadelen, terwijl ze toch het toonbeeld van besparingen zouden moeten zijn), en nog veel erger om ervan uit te gaan dat het verband tussen die niet-bestaande instelling en de resultaten zo lineair zijn dat je er op kunt vertrouwen voor de wereldeconomie.

Wel nauwkeurig lezen. ik zei dat de mens dat van nature doet. Organisaties als Greapeace hebben alle realiteit uit het oog verloren.

Daarvoor zou je eens binnen een relevant vakgebied moeten gaan kijken, het Copernicus Institute o.i.d., in plaats van de vragen stellen aan Amerikaanse hoogleraren economie die het contact met de werkelijkheid verloren zijn.

Anders dan het Copernicus Institute en andere 'authoriteiten' heeft iemand als Julian Simon altijd zijn gelijk bewezen zien worden. jammer dat hij al in 98 overleden is.

[T_ID]

Benfatto schreef op 14-07-2007 @ 12:39 :
Anders dan het Copernicus Institute en andere 'authoriteiten' heeft iemand als Julian Simon altijd zijn gelijk bewezen zien worden. jammer dat hij al in 98 overleden is.

Zojuist werd door een aantal studenten, dus niet eens hoogleraren o.i.d., een aantal van zijn beweringen afgeschoten. Dat terwijl het Copernicus Institute over het algemeen toch kennis van zaken heeft, zelfs als de onderzoeksprojecten af en toe een beetje te idealistisch zijn.
Hoe kan je beweren dat hij altijd gelijk heeft als hij hier al weerlegd is, en dergelijke figuren in de regel nonsens uitkramen?

Chimera schreef op 13-07-2007 @ 15:51 :
Joh, dat snap ik ook wel, maar in theorie is het mogelijk. Praktisch zal het de komende paar honderd jaar alleen niet gaan gebeuren, daar heb je star-trek technologieen voor nodig

Ik denk dat het ook thermodynamisch gezien niet mogelijk is daar nuttige energie uit te halen, maar echt hard maken kan ik dat niet.