Zwanger worden #2

[Kitten]

Misschien wel een interessante vraag om in dit topic te lanceren: Veel van jullie meiden willen aan de kinderen, het liefst vroeg (26 vind ik vroeg) en in veel gevallen (zover ik lees) is jullie vriend/man een aantal jaar (3-10) ouder. Hoe denkt jullie vriend/man over hun eigen leeftijd i.v.m. kinderen?

Ik vind het namelijk wel interessant om eens te horen, want mijn vriendin is 3 jaar (1 maand en 2 dagen) ouder dan ik en wil eigenlijk het liefst rond haar 27ste kinderen. Dat betekend dat ik dan net 24 ben, en ik vind dat fucking jong voor kinderen. Natuurlijk is het iet realistisch om te tijd te nemen die mijn ouders hadden genomen (32/33), maar zelfs al zou ze pas op d'r 30ste kinderen krijgen, dan ben ik pas 27.

Over oude ouders gesproken. Mijn moeder is 47, in 1960 geboren. Mijn oma is vorig jaar overleden en was 94, geboren in 1912. Zij was dus 48 toen mijn moeder werd geboren. Ze had al negen kinderen gebaard, mijn moeder was de laatste. Er waren geen complicaties, mijn moeder is helemaal gezond. Mijn oma was dan ook wel redelijk modern voor haar leeftijd. Opa was heel ouderwets, zodra mijn moeder ook maar in gedachten kreeg dat ze een korte broek aan wilde, kreeg opa het al spaansbenauwd. Oma daarentegen was daar heel relaxed in. Als mijn moeder buiten zat en ze had de pijpen van haar broek omhoog gerold, riep oma altijd als opa eraan kwam. Toen mijn tante voor het eerst met haar vriend op vakantie wilde (en dat was 'in die tijd' nog niet), zei oma: 'doe je wel voorzichtig?' De oudere broers en zussen van mijn moeder mochten veel minder, omdat er tussen mijn moeder en haar oudste broer 20 jaar verschil zit. In twintig jaar tijd is er veel veranderd. Maar oma ging wel degelijk met haar tijd mee. Ook mijn moeder kreeg te horen bij oudergesprekken en in het ziekenhuis: 'Oh, heb je je oma meegebracht?' Maar daar lachtenz e dan maar mee en dan was het goed. Het is niet per definitie zo dat oudere ouders minder vitaal zjin, of hun kind minder te bieden hebben. Het is anders, maar zeker niet minder. Mijn moeder heeft er niks aan over gehouden, en zo kan ik nog wel wat voorbeelden noemen.

Kitten' 85 schreef:

Hoe denkt jullie vriend/man over hun eigen leeftijd i.v.m. kinderen?

Mijn man is drie maanden jonger dan ik. Maar stel dat ik nu zwanger zou worden, dan zou dat geen enkel probleem zijn en zou hij het van de daken schreeuwen. Een jaar geleden zou het ook geen probleem geweest zijn denk ik. Hij wil heel graag kinderen en het zijn meer de omstandigheden dan de leeftijd waarnaar hij kijkt. We willen bijv liever dat we allebei een diploma hebben, meer zekerheid in een baan, er zijn nog wat dingen die we graag willen doen voor we kinderen krijgen.
En jong, tegenwoordig ben je veel eerder jong. Mijn vader was op zijn 18de voor het eerst vader, nu is 24 al jong. Toen mijn moeder zo oud was als ik had ze al 3 kinderen. De tijden zijn veranderd. (en nu klink ik als een oud wijf, maar jullie snappen vast wel wat ik bedoel)

[zeep007]

Ik zou zelf 28 willen zijn. Mijn vriend is 2 maanden ouder en die denkt daar hetzelfde over. Eerst even settelen qua baan, huis etc. En nog even genieten van alleen ons twee.
Soms heb ik weleens van die buien van ik wil ze nu!!! Maar dat houdt hij gelukkig tegen

Mijn moeder zegt altijd dat een zwangerschap het mooiste en fijnste gevoel is, en dat ze wel altijd zwanger had willen zijn. Dus ben benieuwd. Waar ik alleen wel bang voor ben is een postnatale depressie

Kitten' 85 schreef:

Misschien wel een interessante vraag om in dit topic te lanceren: Veel van jullie meiden willen aan de kinderen, het liefst vroeg (26 vind ik vroeg) en in veel gevallen (zover ik lees) is jullie vriend/man een aantal jaar (3-10) ouder. Hoe denkt jullie vriend/man over hun eigen leeftijd i.v.m. kinderen?

Nou, mijn vriend is 29 en heeft een vader die 40+ was toen hij werd geboren en zegt zelf dat als we kinderen zouden nemen hij ze geen vader van 40 aan wil doen. Dus als we kinderen zouden willen zou dat al redelijk snel moeten. Maar de kinderwens is hier niet aanwezig, dus dat scheelt weer gedoe.

[Marcade]

Kitten' 85 schreef:

Dat betekend dat ik dan net 24 ben, en ik vind dat fucking jong voor kinderen. Natuurlijk is het iet realistisch om te tijd te nemen die mijn ouders hadden genomen (32/33), maar zelfs al zou ze pas op d'r 30ste kinderen krijgen, dan ben ik pas 27.

Hoe komt dat toch, dat er zo een idee heerst dat 24 nog 'fucking' jong is voor kinderen? Is dat omdat we tegenwoordig zo veel tijd kwijt zijn aan studie en school en dat er vroeger nog niet was? Omdat het tegenwoordig normaal is meerdere relaties en flirts te hebben gehad en pas als we ouder zijn ons willen settelen?

Is het een goede ontwikkeling, dat vrouwen steeds later kinderen willen? Dat vrouwen ook steeds vaker, naast kinderen ook een carriere willen?

[snoopy]

Kitten' 85 schreef:

Misschien wel een interessante vraag om in dit topic te lanceren: Veel van jullie meiden willen aan de kinderen, het liefst vroeg (26 vind ik vroeg) en in veel gevallen (zover ik lees) is jullie vriend/man een aantal jaar (3-10) ouder. Hoe denkt jullie vriend/man over hun eigen leeftijd i.v.m. kinderen?

Ik vind het namelijk wel interessant om eens te horen, want mijn vriendin is 3 jaar (1 maand en 2 dagen) ouder dan ik en wil eigenlijk het liefst rond haar 27ste kinderen. Dat betekend dat ik dan net 24 ben, en ik vind dat fucking jong voor kinderen. Natuurlijk is het iet realistisch om te tijd te nemen die mijn ouders hadden genomen (32/33), maar zelfs al zou ze pas op d'r 30ste kinderen krijgen, dan ben ik pas 27.

Nou ja... wij hebben dat probleem ook een beetje. Mijn vriend is nl. 1,5 jaar jonger dan ik. Ik wil het liefst 27/28 zijn als ik kinderen krijg, hij wil het liefst rond de 30 zijn. Dat is dus een gat van 4 jaar...

Kitten' 85 schreef:

Misschien wel een interessante vraag om in dit topic te lanceren: Veel van jullie meiden willen aan de kinderen, het liefst vroeg (26 vind ik vroeg) en in veel gevallen (zover ik lees) is jullie vriend/man een aantal jaar (3-10) ouder. Hoe denkt jullie vriend/man over hun eigen leeftijd i.v.m. kinderen?

Mijn vriend is 3 jaar ouder en die vindt het eigenlijk allemaal wel prima, hij is afgestudeerd en heeft een baan, het wachten is op mij

[Qimm]

Mijn vriend wil ook wel voor zijn 30e kinderen, hij is 2 jaar ouder dan ik, dus dat moet ook passen in het bedachte plan. Als ik dan 27 ben is hij dus 29. Hebben we ook samen bedacht hoor. Niet dat plannen altijd gaan zoals jij wil maar dat doet er nu even niet toe
Wij hebben ook beide een vaste baan en hebben een huisje (nou ja -je... een huis) Maar ik wil nog heel veel dingen doen voor je gebonden bent aan je kinderen. Nog even gewoon genieten met z'n tweeen

Ik heb mijn vriend even gevraagd hoe hij erover denkt.. Hij denkt dat het leuk is als hij wel nog de leeftijd heeft waardoor zijn kind nog echt nog kan ravotten met zijn vader. Hij denkt dat ons leeftijdsverschil wat dat betreft best onhandig is, omdat we als ik net zo oud was geweest als hij waatschijnlijk wel al aan de kinderen gingen. (hij is 32). Hij vindt het niet erg om nog te wachten omdat hij het wel samen wil doen en willen. Het lijkt hem voor mij wel het prettigst als ik in ieder geval ben afgestudeerd, maar voor die tijd zou hij ook al best willen.

In het verleden wilde hij het nog niet, hij had er toen nog geen goed gevoel bij.. Ook niet bij samenwonen. Sinds wij een relatie hebben is zijn setteldrang wel enorm gegroeid. Hij wilde met mij wel samenwonen en ook kinderen vind hij nu echt een realistische wens, de relatie voelt nu als een voldoende basis hiervoor. We wonen nu dus ook samenwonen en dat bevestigt alleen maar het gevoel dat dit "het" is en dus ook de relatie waarin de kinderen gaan komen.

Mijn vader was 24 en was zo LEUK! Altijd meespelen, stoeien, op avonturentochten, mij door de lucht gooien etc etc etc. Bij mijn broertje was hij 33 en had daar al VEEL minder energie voor. Ik zeg dus, go jonge vaders

[Inanis]

Dusjcrib schreef:

Ik heb mijn vriend even gevraagd hoe hij erover denkt.. Hij denkt dat het leuk is als hij wel nog de leeftijd heeft waardoor zijn kind nog echt nog kan ravotten met zijn vader. Hij denkt dat ons leeftijdsverschil wat dat betreft best onhandig is, omdat we als ik net zo oud was geweest als hij waatschijnlijk wel al aan de kinderen gingen. (hij is 32). Hij vindt het niet erg om nog te wachten omdat hij het wel samen wil doen en willen. Het lijkt hem voor mij wel het prettigst als ik in ieder geval ben afgestudeerd, maar voor die tijd zou hij ook al best willen.

In het verleden wilde hij het nog niet, hij had er toen nog geen goed gevoel bij.. Ook niet bij samenwonen. Sinds wij een relatie hebben is zijn setteldrang wel enorm gegroeid. Hij wilde met mij wel samenwonen en ook kinderen vind hij nu echt een realistische wens, de relatie voelt nu als een voldoende basis hiervoor. We wonen nu dus ook samenwonen en dat bevestigt alleen maar het gevoel dat dit "het" is en dus ook de relatie waarin de kinderen gaan komen.

Mijn vader was 24 en was zo LEUK! Altijd meespelen, stoeien, op avonturentochten, mij door de lucht gooien etc etc etc. Bij mijn broertje was hij 33 en had daar al VEEL minder energie voor. Ik zeg dus, go jonge vaders

zeg dat maar niet, mijn beste vriend (20) is nu bijna een half jaar vader..
en das misschien ergens fijn voor zijn zoontje.. maar god hij heeft t moeilijk.

[Vogelvrij]

Vice schreef:

En nu maar hopen dat zij er ook zo over denkt.

Volgens mij staat ze er wel wat positiever tegenover dan ik. Maar het zal nog wel lastig worden allemaal

@Inanis: Denk je niet dat het verschil tussen twintig en 24 eigenlijk nog best groot is? Ik weet niet, het hangt denk ik ook voor een groot deel van de situatie af, maar als je twintig bent, ben je meestal nog niet klaar met je studie, of pas net, je leven is nog niet echt 'stabiel', zeg maar. Die kans is op je 24e al een stuk groter.

Dusjcrib schreef:

Mijn vader was 24 en was zo LEUK! Altijd meespelen, stoeien, op avonturentochten, mij door de lucht gooien etc etc etc. Bij mijn broertje was hij 33 en had daar al VEEL minder energie voor. Ik zeg dus, go jonge vaders

dit is echt onzin.

dat soort dingen zijn veel meer persoons/ situatiegebonden dan leeftijdsgebonden.

ik ken jonge vaders die helemaal ingekakt zijn en ik ken ook mannen die rond hun 40e vader zijn geworden die bruizen van de energie.

Mijn vader was 32 (bijna 33) toen hij mij kreeg, is nu 55 en ik sta wekelijks met hem te trainen op de baan.

wel is het zo dat het miss invloed heeft op de omgang met je eventuele kleinkinderen.

Marcade schreef:

Hoe komt dat toch, dat er zo een idee heerst dat 24 nog 'fucking' jong is voor kinderen? Is dat omdat we tegenwoordig zo veel tijd kwijt zijn aan studie en school en dat er vroeger nog niet was? Omdat het tegenwoordig normaal is meerdere relaties en flirts te hebben gehad en pas als we ouder zijn ons willen settelen?

Is het een goede ontwikkeling, dat vrouwen steeds later kinderen willen? Dat vrouwen ook steeds vaker, naast kinderen ook een carriere willen?

Ik vind dat geen goede ontwikkeling, en volgens mij zijn daar ook inmiddels onderzoeken naar gedaan, met dat hele vergrijzing enzo in de westerse landen etc. In de 20-25 kinderen krijgen is toch eigenlijk normaal, en dan ben je toch echt al volwassen en vooral lichamelijk gezien allang er aan toe om dat te kunnen.

Ik wil gewoon graag jong kinderen, en dan kleinkinderen enzo.
Mijn pap is nu ehm 48 (jee zo oud al) hij was dus 26 toen mijn ouders mij 'kregen'. Hij was dus 40 toen mijn jongste zusje geboren werd en mjah, ik denk dat het toch leuker is als je jonger bent. ( En ja er zijn altijd uitzonderingen) Ik ben nu 22 en mijn pap is nog geen 50, dat betekend ook dat hij voor zijn 60ste nog met kleinkinders kan rondhobbelen. En dat wil ik zelf ook wel denk ik. dan ben ik ook nog een beetje aan de jongere kant als ik zelf ook ooit volwassen kids heb kleinkinderen krijg. (Vooruitdenkend of wat, haha)

Mijn moeder was ehm, 36/37 toen ze mijn zusje kreeg, en dat heb ik dus ook meegemaakt en ze zei toch echt dat die zwangerschap vergeleken met de rest van toen ze nog in de twintig was echt veel moeilijker was.

Mijn vriend is precies zo oud als ik (plus 9 dagen )
En wil wel trouwen en kinders, 'ooit', al is hij er nog niet zo aan toe als ik, maar ik schat dat de leeftijd voor hem dat hij het wil toch wel rond de 26/27 ligt. (Nog nooit echt gevraagd, maar ken hem goed genoeg om te weten dat die schattig wel dicht in de buurt zit, denk ik) Ook als ik zie hoe hij nu omgaat met ander klein grut, het is niet zo 'eng' meer allemaal voor hem, en het word nu ook leuk om af en toe es op zijn neefjes te passen.

En ja hij wil dus later dan ik op't moment, dus we zullen zien wat de toekomst brengt.

Marcade schreef:

Hoe komt dat toch, dat er zo een idee heerst dat 24 nog 'fucking' jong is voor kinderen? Is dat omdat we tegenwoordig zo veel tijd kwijt zijn aan studie en school en dat er vroeger nog niet was? Omdat het tegenwoordig normaal is meerdere relaties en flirts te hebben gehad en pas als we ouder zijn ons willen settelen?

het is ook vrij jong.

in de middeleeuwen lag het gemiddelde bij het krijgen van een eerste kind (afhankelijk van de mate van welvaart in die periode) rond de 27 jaar.

en we krijgen miss later kinderen, maar we worden ook steeds ouder (en fysiek sterker op latere leeftijd), dat speelt ongetwijfeld ook een rol.

Marcade schreef:

Hoe komt dat toch, dat er zo een idee heerst dat 24 nog 'fucking' jong is voor kinderen? Is dat omdat we tegenwoordig zo veel tijd kwijt zijn aan studie en school en dat er vroeger nog niet was? Omdat het tegenwoordig normaal is meerdere relaties en flirts te hebben gehad en pas als we ouder zijn ons willen settelen?

Is het een goede ontwikkeling, dat vrouwen steeds later kinderen willen? Dat vrouwen ook steeds vaker, naast kinderen ook een carriere willen?

*haalt schouders op* Als je daar problemen mee hebt, blijf je als man toch lekker thuis? Ik zou me een sloof voelen, een mislukking, als ik alleen maar huisvrouw en moeder zou zijn. (En nee, dat betekent niet dat mensen die daar bewust voor kiezen dat ook zíjn, dat betekent dat ik me zo zou vóelen). Niks voor mij. Denk ook niet dat het slecht is.

Mijn ouders werkten ook allebei, ging prima. Die hadden echter wel het voordeel dat ze een bedrijf aan huis hebben; ze konden er tussen de middag en na schooltijd dus gewoon even zijn en wij konden daar altijd binnenlopen als we ze nodig hadden. Maar gezien mijn vakgebied is het niet onrealistisch om te denken dat ik deels thuis kan werken later

[Inanis]

Bartezz schreef:

het is ook vrij jong.

in de middeleeuwen lag het gemiddelde bij het krijgen van een eerste kind (afhankelijk van de mate van welvaart in die periode) rond de 27 jaar.

en we krijgen miss later kinderen, maar we worden ook steeds ouder (en fysiek sterker op latere leeftijd), dat speelt ongetwijfeld ook een rol.

vroeger werd van mensen ook op jongere leeftijd verwacht al echt volwassen gedrag te vertonen.. nu zijn die normen wat uitgerekt.
maarja ik ben van plan van binnen altijd jong te blijven.
beter jong, kritisch en beoordelend van geest dan zogenaamd verantwoord, volwassen en oud van geest. (denk aan moeder/vader mentaliteit)

Bartezz schreef:

dit is echt onzin.

dat soort dingen zijn veel meer persoons/ situatiegebonden dan leeftijdsgebonden.

ik ken jonge vaders die helemaal ingekakt zijn en ik ken ook mannen die rond hun 40e vader zijn geworden die bruizen van de energie.

Mijn vader was 32 (bijna 33) toen hij mij kreeg, is nu 55 en ik sta wekelijks met hem te trainen op de baan.

wel is het zo dat het miss invloed heeft op de omgang met je eventuele kleinkinderen.

Jeetje, er staat niet voor niets een knipoog bij. Ik bedoelde dat helemaal niet als serieuze redenatie. Mijn vriend is 32 en dus al op de leeftijd waarop mijn vader mijn broertje kreeg, maar absoluut niet ingekakt of wat dan ook qua energie.

Bij mijn vader was het gewoon dat zijn lichaam het niet meer trok, qua gemoedstoestand is hij nog steeds een puber namelijk. Zijn rug kon al die dingen die hij met mij deed niet meer toen mijn broertje er was.. Uiteraard zal dat per persoon en per vader verschillen. Mag ik ook eens onredelijk redeneren

Edit: Dat van kleinkinderen is zo ja! In mijn familie aan mijn vaders kant was iedereen jong aan de kinderen.. met als gevolg dat ik mijn overgrootmoeders beiden nog gekend heb en mijn overgrootvader ook. (Er leeft nu zelfs nog steeds een overgrootmoeder, ze is al 97 Woah, daardoor bedenk ik me nu dat we zelfs een vijf-generatie-familie zouden kunnen worden, gezien de leeftijden van de jongste generatie (oudste is 28, jongste is 2) kunnen er best al snel kinderen gaan komen.. als overgrootmoeder nog wat jaartjes volhoudt, wat er wel op lijkt gezien ze lichamelijk behoorlijk fit is nog, wordt ze nog overovergrootmoeder Maar dat even terzijde )

[Inanis]

Dusjcrib schreef:

Jeetje, er staat niet voor niets een knipoog bij. Ik bedoelde dat helemaal niet als serieuze redenatie. Mijn vriend is 32 en dus al op de leeftijd waarop mijn vader mijn broertje kreeg, maar absoluut niet ingekakt of wat dan ook qua energie.

Bij mijn vader was het gewoon dat zijn lichaam het niet meer trok, qua gemoedstoestand is hij nog steeds een puber namelijk. Zijn rug kon al die dingen die hij met mij deed niet meer toen mijn broertje er was.. Uiteraard zal dat per persoon en per vader verschillen. Mag ik ook eens onredelijk redeneren

nja het gaat om een 'aardig' serieus onderwerp waarmee je veel mensen bereikt.

het onzin forum is er wel ideaal voor.

Inanis schreef:

nja het gaat om een 'aardig' serieus onderwerp waarmee je veel mensen bereikt.

het onzin forum is er wel ideaal voor.

Ja, en al die mensen zullen echt hun visie of plannen niet gaan aanpassen als ik zeg "go jonge vaders ".

Bartezz "tegenargument" dat zijn vader als 50plusser iedere week traint is net zo loos als mijn argument dat mijn vader op zijn 24e een actievere vader was dan op zijn 33e. Of jouw argument dat jouw beste vriend zelf ongelukkig is.

Het zijn allemaal voorbeelden en een voorbeeld in zichzelf is geen argument. Een goede vader wordt niet bepaald door leeftijd, daar kunnen we het allemaal over eens zijn denk ik. De een is er op zijn 24e wel klaar voor, de ander niet.

Dus laten we met zijn allen dingen die met een knipoog gezegd worden niet zo serieus lopen nemen

Dusjcrib schreef:

Jeetje, er staat niet voor niets een knipoog bij. Ik bedoelde dat helemaal niet als serieuze redenatie. Mijn vriend is 32 en dus al op de leeftijd waarop mijn vader mijn broertje kreeg, maar absoluut niet ingekakt of wat dan ook qua energie.

ok, ik had de knipoog gemist..

maar ookal bedoelde jij het misschien allemaal niet zo serieus, ik ken genoeg mensen die daar vreselijk serieus over zijn.. vriendinnen van me die nu, rond hun 22e, al aan de kinderen willen beginnen..

Ik ben daar niet zo'n fan van, zoals ik al zei in onze tijd is alles een beetje opgeschoven en lijkt het me niet meer dan normaal om eind 20/ begin 30 met kid's te beginnen.

Ik ben 23 en het liefst zou ik er ook al aan beginnen hoor.. Maar ik weet zeker dat ik het zou kunnen en een goede moeder zou zijn, hoe arrogant dat misschien ook klinkt.

Is het qua jonge leeftijd niet ook situatie en persoonsgebonden in hoeverre iemand klaar is voor het ouderschap?

Het is misschien nu gebruikelijker om wat later te beginnen, maar dat betekent niet dat dat ook per definitie het beste is.

Dusjcrib schreef:

Bartezz "tegenargument" dat zijn vader als 50plusser iedere week traint is net zo loos als mijn argument dat mijn vader op zijn 24e een actievere vader was dan op zijn 33e.

een voorbeeld kan wel degelijk een argument zijn dame.

Als je goed leest zie je dat ik mijn voorbeeld, mijn fitte vader dus, gebruik om het beeld te ontkrachten dat jonge vaders, dus ergens begin 20, per definitie fitter en energierijker zijn dan de wat oudere, van begin 30.

Ik vind dus idd ook dat dit persoonsgebonden is en geen goed argument om per definitie jonge vaders toe te juichen.

Dusjcrib schreef:

Ik ben 23 en het liefst zou ik er ook al aan beginnen hoor.. Maar ik weet zeker dat ik het zou kunnen en een goede moeder zou zijn, hoe arrogant dat misschien ook klinkt.

Is het qua jonge leeftijd niet ook situatie en persoonsgebonden in hoeverre iemand klaar is voor het ouderschap?

Het is misschien nu gebruikelijker om wat later te beginnen, maar dat betekent niet dat dat ook per definitie het beste is.

mee eens, tuurlijk verschilt ook dat van persoon tot persoon

maar ik denk dat je over het algemeen kan stellen dat het voor de meesten beter is om wat langer te wachten.

ivm afronden studie, geld, levenservaring, fatsoenlijke huisvesting etc etc etc

[Marcade]

Bartezz schreef:

en we krijgen miss later kinderen, maar we worden ook steeds ouder (en fysiek sterker op latere leeftijd), dat speelt ongetwijfeld ook een rol.

Ja, dankzij medicijnen, goede voeding en goede verzorging worden we ouder. 'Te' oud wat dat betreft omdat het lichaam *eigenlijk* niet gemaakt is om zo lang mee te gaan. Dus ook al worden we 90 jaar .. lichamelijk gezien is 40-50 jaar al enorm oud.

Daarnaast kan je ook zeggen dat tegenwoordig kinderen steeds vroeger volwassen zijn, dus dan zou je kunnen zeggen dat ze ook steeds *vroeger* aan de kinderen moeten.

oneens, gebreken komen rond de 70e, niet meer rond de 50e, ook die grens schuift op omhoog.

toon jij maar wetenschappelijk aan dat kinderen vroeger volwassen worden? kinderen zitten nu langer op school en studeren langer dan dat vroeger de norm was..

het is toch niet meer dan logisch dat je dan dus ook later gesettled bent en later aan kinderen begint?!?

als je vroeger als meisje op je 15/16e van school ging om te werken dan was je na 6 jaar werken 22 en klaar voor kinderen, voor de meeste (studerende) meisjes ligt dat moment nu dus rond hun, hmm, 28e, zoniet later.

[Mara]

Bartezz schreef:

het is ook vrij jong.

in de middeleeuwen lag het gemiddelde bij het krijgen van een eerste kind (afhankelijk van de mate van welvaart in die periode) rond de 27 jaar.

Dit lijkt me sterk, in de Middeleeuwen trouwden ze al jong (meisjes 14 jaar) en zo gauw ze vruchtbaar waren ging men proberen kinderen te baren.

De gemiddelde maximale leeftijd lag net boven de 30, dan wacht je niet tot je 27e met kinderen krijgen lijkt mij..

Bartezz schreef:

als je vroeger als meisje op je 15/16e van school ging om te werken dan was je na 6 jaar werken 22 en klaar voor kinderen, voor de meeste (studerende) meisjes ligt dat moment nu dus rond hun, hmm, 28e, zoniet later.

Maar dan heb je het puur over de middelen, dat heeft niet per definitie iets te maken met je verstandelijke volwassenheid.

Of vind jij dat iemand pas volwassen is als hij/zij een tijd heeft gewerkt?

geloof me maar, heb even geen bron voor je maar het is behandeld in een van mijn colleges...

overigens was het alleen onder de adel de gewoonte om heel jong te trouwen, onder bijv. de boeren liggen die leeftijden veel hoger.

Dusjcrib schreef:

Maar dan heb je het puur over de middelen, dat heeft niet per definitie iets te maken met je verstandelijke volwassenheid.

Of vind jij dat iemand pas volwassen is als hij/zij een tijd heeft gewerkt?

ik heb het nergens over verstandelijk volwassenheid gehad, maar ik denk dat een redelijke werkervaring en dus een bredere basis en grotere kennis van de gang van zaken in de samenleving zeker verstandig is om te hebben voordat je aan kinderen begint.

Bartezz schreef:

ik heb het nergens over verstandelijk volwassenheid gehad, maar ik denk dat een redelijke werkervaring en dus een bredere basis en grotere kennis van de gang van zaken in de samenleving zeker verstandig is om te hebben voordat je aan kinderen begint.

Okee. Nou ja, ik vatte Marcade's gebruik van het woord "volwassen" op als de verstandelijke versie.

Ik weet niet of ik het met je eens ben eigenlijk, ik heb zelf al een behoorlijk CV voor mijn leeftijd (waarmee ik voorlopig altijd aan een goede baan zou kunnen komen, zonder de opleiding ervoor) en denk wel dat dat een grote rol speelt in mijn vertrouwen in mijn moederschapsskills.. dus in die zin denk ik dat er best iets zit in wat je zegt, maar ik kan niet weten hoe ik me zou voelen had ik die werkervaring nog niet gehad dus wat dat betreft

Edit: en als ik om mij heen kijk verschilt het echt heel erg.. de ene betaalt haar eigen verzekering nog altijd niet en heeft ook geen idee hoe dat werkt of hoeveel dat kost, de ander zorgt eigenlijk al vanaf haar zestiende voor zichzelf.. Maar of dat nu perse samenhangt met het wel of niet jong moeder moeten/kunnen worden?

Alleen moeten mensen mijns inziens wel oppassen met direct roepen dat iemand te jong is, zonder diegenes achtergrond te kennen..

Bartezz schreef:

maar ik denk dat je over het algemeen kan stellen dat het voor de meesten beter is om wat langer te wachten.

En zo kan je toch net zo goed stellen dat over het algemeen een jongere vader een stuk fitter zal zijn dan een oudere.

Bartezz schreef:

oneens, gebreken komen rond de 70e, niet meer rond de 50e, ook die grens schuift op omhoog.

Daar kan ik het echt niet mee eens zijn. Rond de 50 beginnen de eerste gebreken echt wel te komen, zeker niet pas rond de 70.

Maar ik denk niet dat oudere ouders slechte ouders zijn en jonge ouders per sé goede ouders. Ik ken een man van 60 met een zoontje van 3 en dat is écht een perfecte vader. Hij is met pensioen en heeft zodoende álle tijd om van dat kindje te genieten, en dat doet hij ook echt. Hij heeft ook nog twee oudere kinderen, en daar was hij ook een goede vader voor, maar een hele andere. Echt een werkende vader die 's avonds en in het weekend met z'n kinderen speelt en dat was het wel. Nu is hij bijna het belangrijkste figuur in het leven van zijn zoontje; hij is met álles bezig, niet alleen het spelen en dollen, ook met echt het zorgen en opvoeden. Een heel verschil.
Natuurlijk zijn sommige mensen echt te jong wanneer ze kinderen krijgen, en anderen soms echt te oud, maar dat verschilt heel erg per persoon. Ik denk niet dat je kan zeggen welke nu echt beter is.
Biologisch gezien is dat de jonge ouder, minder kans op complicaties tijdens de zwangerschap (vanaf een jaar of 30 gaan de eicellen van vrouwen al achteruit, toch? dat is voor onze begrippen nog jong!). Puur voor opvoeding denk ik niet dat het iets uitmaakt.

En dan mijn situatie; ik wil zéker voor mijn 30ste proberen mijn eerste kind te krijgen, het liefst ook nog voor m'n 27ste. Mijn man is 10 jaar ouder (nu dus 32) en heeft niet echt een leeftijd voor zichzelf gesteld, maar hij wil liever geen oude vader zijn. Dus daar moeten we wel uit zien te komen.
De wens moet overigens wel bij beiden aanwezig zijn, vind ik, dus als een van beide partners het nog niet wil, dan gebeurt het ook nog niet. Dan maar een paar jaartjes ouder dan je gewenst had, het lijkt me echt belangrijker dat beide partners het willen.

Bartezz schreef:

geloof me maar, heb even geen bron voor je maar het is behandeld in een van mijn colleges...

(je hebt het neem ik aan over de gemiddelde leeftijd van moeders in de middeleeuwen)
is het niet zo dat voor ieder kind de leeftijd opnieuw is meegeteld? dus als een vrouw 5 kinderen kreeg van haar 20ste tot haar 30ste, dat er dan gemiddeld 25 jaar uit kwam? Ik geloof namelijk echt dat vrouwen gemiddeld jonger waren dan 27 toen ze bevielen van hun eerste kind in de middeleeuwen; ze trouwden jong en werden voor zover ik het geleerd heb daarna ook vrij snel zwanger.

Andijvie schreef:

Daar kan ik het echt niet mee eens zijn. Rond de 50 beginnen de eerste gebreken echt wel te komen, zeker niet pas rond de 70.

mee eens, duidelijk.

maar dat betekent niet dat je, zoals marcade zegt, fysiek gezien vreselijk oud bent rond je 40e/50e.

en er valt niet te ontkennen dat mensen van 50 nu fitter zijn dan mensen van 50 een eeuw geleden, die grens schuift echt op omhoog.

wat betreft de leeftijd van het eerste kind in de middeleeuwen, als ik het goed onthouden heb varieerde die van 24 t/m 27 afhankelijk van de mate van welvaart in de periode..

ik ga nog weleens snuffelen in mijn notities, heb het vooral onthouden omdat ik het zelf ook totaal niet verwachtte.

Andijvie schreef:

(je hebt het neem ik aan over de gemiddelde leeftijd van moeders in de middeleeuwen)
is het niet zo dat voor ieder kind de leeftijd opnieuw is meegeteld? dus als een vrouw 5 kinderen kreeg van haar 20ste tot haar 30ste, dat er dan gemiddeld 25 jaar uit kwam? Ik geloof namelijk echt dat vrouwen gemiddeld jonger waren dan 27 toen ze bevielen van hun eerste kind in de middeleeuwen; ze trouwden jong en werden voor zover ik het geleerd heb daarna ook vrij snel zwanger.

Het ligt eraan naar welk deel van Europa je kijkt. Er waren in de middeleeuwen/ vroeg moderne tijd twee huwelijkspatronen in Europa: een 'West European marriage pattern' (vruchtbare vrouwen trouwen 'laat') en een East European marriage pattern (vruchtbare vrouwen trouwen vroeg). Er loopt een lijn dwars door Europa van St. Petersburg naar Triest die de twee patronen scheidt. Er zijn talloze verklaringen voor dit verschil tussen Oost- en West- Europa, maar de meest plausibele vind ik de grote zelfstandigheid van kinderen op jonge leeftijd. Kinderen gingen rond hun twaalfde of veertiende het huis uit en waren vanaf dat moment onafhankelijk van hun ouders. Als gevolg van al deze zelfstandigheid moesten vrouwen wel voor zichzelf opkomen en leerden ook voor zichzelf op te komen als het ging om contraceptie waardoor er minder kinderen geboren werden. (bronartikel: Age of entry into marriage and the initiation of voluntary birth control. Ansley J. Coale)

Overigens vraag ik me af of die statistieken berekend zijn over alle getrouwde vruchtbare vrouwen tussen de 15 en 50 of over alle vruchtbare vrouwen tussen 15 en 50. Dat zal ook een verschil maken in de statistieken.

[Vice]

Bartezz schreef:

mee eens, tuurlijk verschilt ook dat van persoon tot persoon

maar ik denk dat je over het algemeen kan stellen dat het voor de meesten beter is om wat langer te wachten.

ivm afronden studie, geld, levenservaring, fatsoenlijke huisvesting etc etc etc

Ach, mij ouders hadden weinig levenservaring en een klein flatje. Toch heb ik er geen trauma's aan overgehouden. Sterker nog, ik vind het juist fijn om jonge ouders te hebben.

[Poepkind]

Als je gaat kijken naar leeftijd, dan zijn de medische feiten toch tegen de oudere moeders.
De kans om zwanger te raken begint na je 30e drastisch af te nemen, en de kans op gezonde kinderen ook. Het aantal miskramen en trisomie 21 en andere afwijken stijgt ook ontzettend.
Dan kan je nog zo jong van geest zijn, en zat mensen kennen met kinderen op de hogere leeftijd, het totaalplaatje blijft negatief. Daarom is het beter om jong moeder te zijn, omdat de kans om uberhaupt moeder te worden op een gegeven moment verkeken is.

[Marcade]

Bartezz schreef:

mee eens, duidelijk.

maar dat betekent niet dat je, zoals marcade zegt, fysiek gezien vreselijk oud bent rond je 40e/50e.

en er valt niet te ontkennen dat mensen van 50 nu fitter zijn dan mensen van 50 een eeuw geleden, die grens schuift echt op omhoog.

Ik ben een redelijke voorhanger van evolutie theorie, maar de laatste 100en jaren heeft de mensheid zelf het heft in handen genomen en zorgen we er zelf voor dat we langer leven. Maar de evolutie heeft maar rekening gehouden dat wij maar vrij kort (hoeven te) leven.

Nogmaals zonder gezonde voeding, zonder medicijnen, neemt de gemiddelde leeftijd waarop de mens sterft, drastisch af. En die zal dan nog maar zelden de 50 bereiken.

..

En, IMHO, er zijn zat artikelen en stukken in de krant geweest over hoe meisjes steeds jonger zich niet alleen volwassen gedragen, maar ook steeds vroeger de pubertijd in gaan en steeds sneller de geslachtsorganen ontwikkelen.

Voorbeeld: http://www.dailymail.co.uk/pages/liv...n_page_id=1879

..

Als we dan ook weer even Darwin erbij halen en kijken naar de dierenwereld .. zodra een dier drachtig is, neukt het en heeft het babies. Mochten we er vanuit gaan dat mensen van de apen afstammen en ergens ook gewoon dierlijk zijn; mensen zijn in principe al in staat, heel erg jong kinderen te hebben. De enige reden dat we dat niet doen is omdat onze eigen intelligentie ons daarvoor in de weg staat.

[Inanis]

Poggy schreef:

En zo kan je toch net zo goed stellen dat over het algemeen een jongere vader een stuk fitter zal zijn dan een oudere.

of niet, denk aan luie computergeneratie.

[***ailá***]

Marcade schreef:

Als we dan ook weer even Darwin erbij halen en kijken naar de dierenwereld .. zodra een dier drachtig is, neukt het en heeft het babies. Mochten we er vanuit gaan dat mensen van de apen afstammen en ergens ook gewoon dierlijk zijn; mensen zijn in principe al in staat, heel erg jong kinderen te hebben. De enige reden dat we dat niet doen is omdat onze eigen intelligentie ons daarvoor in de weg staat.

Nou, ik weet het niet hoor. Serieus. Is het niet zo dat de natuur alles perfect gepland heeft? En daar zet ik dus mn vraagtekens bij. En ik heb mezelf de vraag gesteld, komt dat misschien door ons voedingspatroon? (genetische modificatie en shit) Want als een meisje begint met menstrueren zegt haar lichaam dat ze er klaar voor is om baby's te krijgen. Maar... zou de natuur dan niet de menstruatie laten komen op het moment dat het lichaam ook werkelijk klaar is?

Want ik kijk bijv. naar mezelf. Toen ik voor het eerst menstrueerde zou ik dus in principe al in staat zijn om een kind te krijgen, maar ik heb echt serieus twijfels of het ook werkelijk zou kunnen. Ik was mini, ik woog nix, ik had nog een kinderlichaampje. (serieus, borsten amper gegroeid, geen heupen, kinderbeentjes) Hoe moet daar nou een kind uitkomen? Zou zeker een keizersnede zijn geworden, als ik al de zwangerschap voldragen had. Dus ik zou niet zeggen dat je, vanaf je vruchtbaar bent, ook werkelijk kinderen zou kunnen krijgen.

Maar anyway, ik wou altijd eerst een opleiding doen, beetje werken en dan kids. Dus begon ik met geneeskunde. En nu vind ik mezelf echt niet normaal dat ik nu al gwn graag kinderen zou willen, op mn 20e ja. Ik doe het alleen niet omdat ik het financieel niet zou redden. Dan zou ik ook de rest van mn leven keihard moeten werken en mn kind 24/7 bij de oppas moeten dumpen. Maar voor de rest... ojaa ik zou er klaar voor zijn. Ik kan niet wachten.

Een tijdje geleden heb ik een documentaire gezien over hele jonge meisjes die worden gedwongen te trouwen (hun ouders krijgen daar een beetje geld voor) en al vrij snel werden ze zwanger (sommige meisjes trouwden al voordat ze menstrueerden), heel vaak was hun lichaam er gewoon nog niet op gebouwd een zwangerschap volledig uit te dragen, laat staan om te bevallen. Veel meisjes overleefden zo'n bevalling dan ook niet, en als ze het wel overleefden, hielden ze er permanente schade aan over (volledig uitgescheurd maar niet gehecht worden). Echt vreselijk. Ik geloof dat een arts die in dat gebied werkte ook vertelde dat de eerste twee jaar dat je menstrueert een soort testronde is; je lichaam maakt zich klaar om zwanger te kunnen worden, maar is er nog niet echt klaar voor.
Ik geloof dat deze meisjes gemiddeld 14 waren als ze zwanger werden, soms trouwden ze al op hun 12de (ik geloof dat een meisje zelfs 9 was toen ze werd uitgehuwelijkt). Echt vreselijke verhalen.

Ik denk dat er van beide kanten wel wat valt te zeggen. Medici raden je ivm complicaties bij zwangerschap e.d. vaak wel aan om op een jonge leeftijd te beginnen met kinderen en niet al te lang te wachten. Ook kan ik me voorstellen dat een stevig robbertje stoeien er dan eerder in zit.
Maar aan de andere kant (en daar komt dat programma weer) in het programma babyboom zit een wat oudere man die al 6 dochters heeft uit een vorig huwelijk en nu eentje bij zijn nieuwe, jongere vrouw. Zelf geeft hij aan zich rustiger te voelen,ook met het oog op werken enzo, het idee te hebben dat hij nu meer levenswijsheid heeft en er gewoon veel meer van genieten kan.
Als ik ook kijk naar mijn oom, die werd rond zijn 22ste vader en voor het laatst rond zijn 60ste. Beide hebben zijn voordelen denk ik.

Oh, en over welke leeftijd ik zelf kinderen zou willen: Ik wilde altijd al jong moeder worden. Toen we trouwden hadden we het over een termijn van 3 jaar. Maar nu we er een half jaar van verwijderd zijn hoeft het van mij niet zo nodig. En nu zeg ik voor mijn 30ste, maar wie weet heb ik dan nog steeds niet zo de drang.
En daarbij, stiekem ben ik wel een beetje huiverig om dat bekend te maken. Mensen onthouden dat en gaan je op een gegeven moment vragen stellen. Zo heb ik mijn schoonmoeder al een spraakverbod gegeven omtrent het onderwerp kinderen, omdat ze werkelijk waar iedere situatie wel zo wist te buigen dat het weer over haar toekomstige kleinkinderen zou gaan. Niet erg leuk.
We zien wel hoe het komt

Ik vertel het mijn zus en ouders ook pas wanneer ik al zwanger ben, ik heb geen zin mensen te vertellen dat we voor die-en-die leeftijd kinderen willen proberen te krijgen, want dan krijg je dat mensen gaan vragen hoe het vordert Geen zin in

Ik vertel het ook pas als ik zwanger ben...zeker omdat het niet 100% zeker is of dat wel zo 1, 2, 3 zal gaan lukken, beetje vervelend als je daar steeds aan herinnerd wordt omdat mensen er naar gaan vragen ed.

[Ilona1]

Erg he Andijvie!

Het jongste meisje die ooit bevallen is van een kind, was trouwens 5 jaar oud..
http://mariskakiel.web-log.nl/marisk...e_moeder_.html

Je kan er ook veel over googlen. Echt bizar..

Zijn er ook meisjes die bewust geen kindje zouden willen hebben, bijvoorbeeld omdat ze een erfelijke ziekte hebben? Of meisjes die vanwege een erfelijke ziekte twijfelen om een kindje te krijgen?

Ik denk wel dat ik het aan sommige mensen zou vertellen, ik zou het helemaal niet voor me kunnen houden. Maar ook niet aan iedereen, aan mijn ouders, mijn zussen en beste vriend, als ik het nu zo zou kunnen zeggen.
Weetje wat ik zo raar vind, eigenlijk? Iedereen gaat er hier maar van uit dat ze zomaar kindjes kunnen krijgen, terwijl een groot deel van de mensne die zwanger willen raken er heel lang over doen. Mijn stagebegeleidster welgeteld vijf jaar. Een collega van mijn moeder heeft eerst twee miskramen gehad, daarna duisentveel onderzoeken en klinieken en shit bezocht en nu is ze eindelijk zwanger. Een meisje hier in de straat heeft er ook bijna drie jaar over gedaan om zwanger te raken. Als ik dat soort verhalen hoor, denk ik alleen maar: 'oh, god, laat het alsjeblieft goed gaan bij mij', maar ik ben me er zeer wel van bewust dat de kans er goed in zit dat het helemaal niet zo gemakkelijk.
Als ik het zo bekijk, is het wel een voordeel om jong moeder te willen worden. Zo kom je er achter dat het 'zelfstandig' niet lukt om zwanger te worden, en dan is er nog tijd voor onderzoeken e.d. Als je daar pas op je 37e achterkomt, lijkt het me een stuk moeilijker.
Overigens ben ik er zelf nog niet uit wanneer ik kinderen wil. Dat ik ze wil, staat voor mij als een paal boven water. Maar ik ben dan ook pas 18, moet nog een jaar op een MBO-opleiding, wil daarna een jaar eruit en dan nog HBO, baan en dan pas kindjes. Hoe oud ik dan ben, zie ik dan wel weer. Bovendien heb ik nog nooit een relatie gehad die zo serieus was dat we het over kinderen hadden. De enige jongen met wie ik dat doe, is mijn beste vriend. Maar dat is dan ook een apart soort relatie.

Ik ga er niet vanuit dat ik 'zomaar' zwanger wordt. Al had het voor dat ik wist dat ik hypothyreoïdie heb nog veel langer kunnen duren... Reden dus idd om 'op tijd' er mee te beginnen (en ik vind 26 dus al relatief oud).