Help?

[Natalie_Dolphin]

Ik zit met een dik probleem. Ik ben nu 17, en ik heb al best lang een superlieve vriend. Ik krijg steeds meer het gevoel dat ik het nog heel lang(lees: voor altijd) met hem uit ga houden, maar het probleem is: hij gaat over een maand beginnen bij de luchtmacht. Nouja, dat is opzich nog niet zo'n probleem, dan zit hij anderhalf jaar in Breda en zie ik hem vaak in het weekend. Maar daarna gaat hij naar Amerika, ook voor anderhalf jaar, en daar zie ik toch wel behoorlijk tegenop.
Nou is er een mogelijkheid, dat als je getrouwd bent, dat je dan mee mag naar Amerika, krijg je daar met zn 2en een huis. Ik zou bijna 19 zijn tegen de tijd dat hij weg moet, en ik(we) denk(en) er toch wel over na.. Ik bedoel, 18 is héél jong, maar ik wil altijd al naar Amerika en ik weet niet of hij en ik nog wij zijn als hij terug zou komen na anderhalf jaar.

Is het een heel idioot idee om met hem te trouwen zodat ik mee kan?

[Fingon]

Je kan toch ook gewoon voor de wet trouwen zodat je lekker meekan, en als je zeker bent dat je ''echt'' wil trouwen, een bruiloft houden?
Maar wat ga je dan in de VS doen, ik neem aan dat hij best wel lange dagen zal maken.

[Tiño]

makkelijke keus, als Amerika je toch wel tof lijkt, ik zou er niet lang over na te denken ookal ben je nog ''jong''.

[Natalie_Dolphin]

Fingon schreef:

Maar wat ga je dan in de VS doen, ik neem aan dat hij best wel lange dagen zal maken.

Klopt, hij krijgt het daar wel gewoon druk enzo, normale werkdagen of langer.. Maar ik wilde er toch al heen, daar beetje werken enzo, gewoon het land zien. Ik zit daar niet opgesloten ofzo XD

[Southtown]

Tiño schreef:

makkelijke keus, als Amerika je toch wel tof lijkt, ik zou er niet lang over na te denken ookal ben je nog ''jong''.

+1

[Rob]

Fingon schreef:

Je kan toch ook gewoon voor de wet trouwen zodat je lekker meekan, en als je zeker bent dat je ''echt'' wil trouwen, een bruiloft houden?

Da's inderdaad wat ik voor wilde gaan stellen. Daar zit helemaal geen grote bruiloft omheen, maar je hebt wel de wettelijke voordelen van gehuwd zijn.

Je moet trouwen omdat je echt bij iemand wil blijven, niet omdat hij over 1,5 jaar naar Amerika gaat en je dat eigenlijk niet wil. Ik snap wel dat het niet leuk is, maar trouwen is dan wel een hele grote en belangrijke stap.
Ik zou daar nu nog geen beslissingen over maken en gewoon eens kijken hoe het gaat zodra hij in Breda zit. Dan kan je altijd nog trouwen.

[Natalie_Dolphin]

Ik zou nu sowieso nog niet echt kunnen trouwen, ben nog geen 18 en zou dan dacht ik toestemming moeten krijgen van een voogd.. Maar ik was ook niet van plan om het volgende maand al te plannen hoor. Maar het spookt al een tijdje door mn hoofd, vandaar dat ik er nu mee kom. Ik ben sowieso van plan om minstens een jaar te wachten, dan zit hij al ruime tijd in Breda en dan zien we wel verder

[Rob]

Probeer anders eerst eens om samen te gaan wonen, als dat lukt? Dan kun je er in ieder geval achter komen of je het zo met elkaar uithoudt.
Samenwonen is toch echt iets heel anders dan elkaar af en toe zien (tenminste, da's de impressie die ik heb van de huidige situatie).

[Natalie_Dolphin]

Nouja, de huidige situatie is zegmaar... Elkaar op elk mogelijk moment proberen te zien, dat is dus: als ik tussenuren heb op school(hij werkt sinds december niet meer dus hij heeft tijd zat), als ik uit ben, in het weekend minstens 1 dag. In de vakantie ging hij anderhalve week naar zn pa, ik ben 5 dagen meegeweest, toen we terugkwamen is hij de dag erna langsgekomen en als langskomen niet gaat, wordt het bellen. (we wonen 16km van elkaar vandaan)

Zo is het altijd geweest, en zo lijkt het altijd te blijven. Ik weet dat samenwonen heel anders is dan elkaar af en toe zien, maar ik denk dat samenwonen nogal lastig wordt als hij straks naar breda gaat, want dan zit hij alsnog door de weeks op de KMA, en is hij alleen in het weekend thuis, dus dat komt ongeveer op hetzelfde neer als hoe het nu is, minder zelfs.

Natalie_Dolphin schreef:

en is hij alleen in het weekend thuis, dus dat komt ongeveer op hetzelfde neer als hoe het nu is, minder zelfs.

Wat betreft de tijd die je samen door brengt misschien wel ja. Maar het is toch een behoorlijk verschil als je samen de verantwoordelijkheid draagt voor een huis, samen dingen moet regelen enz.

[x-spekkie-x]

Volgens mij is het niet zo makkelijk om aan werk te komen in Amerika. Ook als je man wel een visum heeft en je met hem getrouwd bent. Dat zou ik sowieso eerst eens heel goed nakijken, voordat je er ook maar aan denkt om te trouwen

Verder vraag ik me af in hoeverre jouw leven gaat veranderen als je gaat studeren. Of ga je dat opgeven om met je vriend in Amerika te kunnen zitten?

Ben ik dan de enige die zegt: je bent pas 17, denk eerst eens even goed na?!

[Natalie_Dolphin]

Ik heb er ook wel over na gedacht, en ik had eigenlijk verwacht dat 99% zou zeggen dat ik beter na moest denken XD

Maar ik ben van plan komend jaar te gaan werken ipv studeren, zodat ik mijn studie niet op hoef te geven als ik met hem mee zou willen, dan begin ik maar 2 of 3 jaartjes later, is niet zo'n ramp, ben toch nog jong XD

[Volk]

Weet je zeker dat je pas een paar jaar later met je studie wil beginnen alleen om bij je vriend te zijn die er dan toch het grootste deel van de tijd niet is? Je bent 17, natuurlijk denk je dat het voor altijd blijft, maar zeer waarschijnlijk is het niet. Wat ga je daar doen in amerika? Afhankelijk zijn van hem?

[Natalie_Dolphin]

(kijk, daar komen de reacties die ik had verwacht XD)

Ik zou net 20 zijn als ik klaar ben met mijn studie als ik meteen zou beginnen, en ik heb er toch al wel eens aan gedacht om te wachten met studeren, eerst een tijdje te werken en op reis te gaan..
En dat ik 17 ben en denk dat het misschien wel stand kan houden, hoeft niet te betekenen dat het niet de waarheid is. Natuurlijk, ik ken het idee, mijn vorige relatie duurde ook 2,5 jaar en toen heb ik dat ook wel eens gedacht, maar iets zegt dat het nu anders is. Maar ik realiseer me wel dat de kans bestaat dat ik ongelijk heb hoor.

[Fingon]

Ik zie het probleem niet in eerst 1-2 jaartjes werken voordat je met je studie begint.
Vraag me alleen wel af hoeveel je dan aan je geld zult hebben, als de dollar dan nog lager staat krijg je niet zoveel

[Inanis]

hmm.. ik ken een meid die getrouwd is met een marinier..
laten we zeggen dat zij erg eenzaam is.. en al die tijd dat hij weg is wordt zij erg veel getempt om met andere jongens/mannen te flirten en 'meer' te doen.

wss zal hij heel veel weg zijn, ook al ga je met m in Amerika wonen.. dan ben je zelf heel erg toegewezen op het onderhoud van het huis.. in je eentje dineren..
en je moet maar het geluk hebben dat je in een leuke omgeving met open mensen terecht komt.
als je in één of andere hechte christelijke gemeenschap terechtkomt of zo'n gebied waar allemaal vrouwen van mariniers/legermannen wonen (met kindjes enzo)..

en nu geef ik eerlijk mijn mening: 'serieus ik zou het je afraden om dit te doen, het zou de grootste fout in je leven kunnen worden'

denk er over anderhalf jaar nog eens over na, zou ik zo zeggen

[Anuz]

Ik zou trouwen.

Als je echt bij hem wil zijn, je wil naar de VS, dan zou ik het doen. Probeer wel van te voren iets te regelen, zodat je daar iets kan doen; werken, misschien ook studeren, dan weet je in ieder geval zeker dat je niet helemaal alleen zal zitten. Het is natuurlijk ook heel handig om voor die tijd je rijbewijs te halen, want anders kom je nergens als je eenmaal daar zit. En praat er met je vriend over; ziet hij het zitten?
Je hebt nog 1,5 jaar om daar over na te denken; misschien verandert er wel iets waardoor je liever niet naar de VS gaat, maar dat zie je dan wel weer.

[remy476]

ten eerst: ik zou nooit bij het leger (lees: luchtmacht) gaan, mja da's de keuze van je vriend!
ten tweede: vind ik het nog erg jong om te trouwen, mja als jij er gelukkig van wordt moet je het doen!
ten derde: wil je niet eerst zelf een studie afronden voordat je naar Amerika gaat?
ten vierde: het duurt nog wel eventjes....

[Natalie_Dolphin]

remy476 schreef:

ten eerst: ik zou nooit bij het leger (lees: luchtmacht) gaan, mja da's de keuze van je vriend!
ten tweede: vind ik het nog erg jong om te trouwen, mja als jij er gelukkig van wordt moet je het doen!
ten derde: wil je niet eerst zelf een studie afronden voordat je naar Amerika gaat?
ten vierde: het duurt nog wel eventjes....

Heh, nee, ik ben er ook niet zo blij mee dat hij naar de luchtmacht gaat, maar ik kan hem niet tegenhouden. Ik heb hem leren kennen toen hij bijna klaar was met zn keuringen, hij was al meer dan een jaar bezig, en zelfs als dat niet zo was, vind ik niet dat ik het recht hem om hem te verbieden te gaan doen wat hij graag wil...

En het trouwen zou, zoals Fingon ook al zei, meer voor de wet zijn dan voor een mooie bruiloft e.d... Dat komt later wel, als we daar wél enigszinds de leeftijd voor hebben.

Of je nou alleen trouwt voor de wet of compleet met taart, jurk en een stapeltje gasten, feitelijk gezien ben je gewoon getrouwd. Je bent ook niet opeens minder getrouwd als het alleen voor de wet is, of het is niet minder echt en serieus als je alleen naar het gemeentehuis bent geweest. Feit blijft: je bent getrouwd.

Ik ben wel de laatste die gaat zeuren om trouwen, maar juist daarom vind ik dat je er wel een goede reden voor moet hebben. En het niet leuk vinden dat hij anders alleen naar Amerika gaat vind persoonlijk niet zo'n hele sterke. Ik raad je van harte aan om heel goed na te denken voor je zo'n belangrijke keuze gaat maken, want je komt er echt niet meer zo makkelijk en zonder kleerscheuren vanaf. Onderzoek samen wat een huwelijk inhoudt en wat je van de ander verwacht voordat je zo'n stap zet. Hoe dan ook, doe niets overhaast. Zoals de meesten zeggen: Je hebt nog wel even.

[Natalie_Dolphin]

Het is feitelijk gezien wel hetzelfde, maar het voelt anders als je alleen naar het gemeentehuis stapt, dan wanneer je er een groot feest bij gaat houden. En de redenen die ik ervoor heb zijn niet alleen dat hij dan alleen naar Amerika zou gaan.. Ik wil met hem mee, omdat ik bij hem wil zijn, omdat ik sowieso naar Amerika wil, en ik zou sowieso wel met hem willen trouwen (voor zover dat soort dingen met zekerheid te zeggen zijn, want ik geef nog steeds toe dat ik 'nog maar 17' ben en blabla, het hele verhaal)...

x-spekkie-x schreef:

Volgens mij is het niet zo makkelijk om aan werk te komen in Amerika.

Over het algemeen zijn Nederlanders hoger opgeleid dan die zooi hier, tenzij je het over ivy-league hebt, met een beetje redelijk doorzetten en hard werken. (waar wij Nederlanders toch wel bekend om staan)
Kun je het hier ver maken, als ik alleen al om mij heen kijk naar alle Nederlandse immigrantjes hier...

Dus daar zou ik echt niet bang voor zijn. Voor de rest, mjah als je van hem houd, je denkt dat het gaaat lukken, het lijkt je leuk... waarom niet. Ik ben zelf ook voor mijn vriend 5700KM verhuisd, toen ik 19 was, dat is ook een hele afstand en ik kende daar verder ook niemand. Ben via mijn werk getransferred, dus ik had er werk... en mjah. Het was een avontuur

Het enige met al dit is, dat als jij en je vriend er beiden zo over denken, en het een kans willen geven jong of niet, moet je wel vlot beginnen met visum procedures, want dat is een ellende aan papierwerk en tijd.

[deoxyribose]

Meisje, wat ga je in Amerika doen dan? Denk nou eens even na. Trouwen is een grote stap in je leven.

Arenda schreef:

Over het algemeen zijn Nederlanders hoger opgeleid dan die zooi hier, tenzij je het over ivy-league hebt, met een beetje redelijk doorzetten en hard werken. (waar wij Nederlanders toch wel bekend om staan)
Kun je het hier ver maken, als ik alleen al om mij heen kijk naar alle Nederlandse immigrantjes hier...

Ten eerste klopt 't niet dat Nederlanders bekend staan om doorzetten en hard werken. Nou nee. Amerikanen werken veel en veel harder. Bovendien zijn ze meer georienteerd op cijfers. Om ze nou 'zooi' te gaan noemen...Ten tweede maak je geen schijn van kans als je in de VS zelf op zoek gaat naar 'n baan, of je moet wel heel erg hoog opgeleid zijn.

Natalie_Dolphin schreef:

En dat ik 17 ben en denk dat het misschien wel stand kan houden, hoeft niet te betekenen dat het niet de waarheid is. Natuurlijk, ik ken het idee, mijn vorige relatie duurde ook 2,5 jaar en toen heb ik dat ook wel eens gedacht, maar iets zegt dat het nu anders is. Maar ik realiseer me wel dat de kans bestaat dat ik ongelijk heb hoor.

Je bent nu 17 en hebt al een relatie van 2.5 jaar gehad? Hoe lang zijn jullie nu dan samen?

[Fingon]

Poggy schreef:

Je bent nu 17 en hebt al een relatie van 2.5 jaar gehad? Hoe lang zijn jullie nu dan samen?

2,5 jaar lijkt me zo

Miste het woordje ook even . Dus vanaf je 12e continu in relaties gezeten en nu van plan om te trouwen, pfft.

deoxyribose schreef:

Ten eerste klopt 't niet dat Nederlanders bekend staan om doorzetten en hard werken. Nou nee. Amerikanen werken veel en veel harder. Bovendien zijn ze meer georienteerd op cijfers. Om ze nou 'zooi' te gaan noemen...Ten tweede maak je geen schijn van kans als je in de VS zelf op zoek gaat naar 'n baan, of je moet wel heel erg hoog opgeleid zijn.

Ik spreek uit eigen ervaring. En mijn ervaring is dat de gemiddelde Amerikaan minder hard werkt, dan de gemiddelde Nederlander. En zooi, ach het is maar een woord en schijn van kans.... kom je gezellig soliciteren?

[Promillage]

Natalie_Dolphin schreef:

Het is feitelijk gezien wel hetzelfde, maar het voelt anders als je alleen naar het gemeentehuis stapt, dan wanneer je er een groot feest bij gaat houden. En de redenen die ik ervoor heb zijn niet alleen dat hij dan alleen naar Amerika zou gaan.. Ik wil met hem mee, omdat ik bij hem wil zijn, omdat ik sowieso naar Amerika wil, en ik zou sowieso wel met hem willen trouwen (voor zover dat soort dingen met zekerheid te zeggen zijn, want ik geef nog steeds toe dat ik 'nog maar 17' ben en blabla, het hele verhaal)...

Scheiden is alleen weer niet zo 1,2,3 geregeld en zeker niet met het vooruitzicht dat de flitsscheiding op de schop gaat(dacht ik). Juist omdat je voor de wet bent getrouwd moet je er juist extra goed overnadenken omdat het zaken extra gecompliceerd maakt.

Als je echt van hem houd en er 100% zeker van bent dat je echt naar de VS wilt moet je het lekker doen. Vergeet niet dat het als vrouw zijnde van een militair niet altijd even makkelijk is. Mijn stiefbroer zit op de KMA en is laatst getrouwt. Hij komt regelmatig in het weekend niet thuis (of zondagavond laat) omdat ze hem op de kazerne houden. Dat is voor beide partijen ook niet altijd even fijn.

Je maakt je nu zorgen over de 1,5 jaar die je misschien zonder hem bent als hij in Amerika zit. Maar vergeet niet dat als hij klaar is met z'n opleiding en een 'echte' militair is, dat hij veel vaker lang van huis weg zal zijn.

[Fosca]

Kijk eerst of jullie relatie zijn studie in Breda overleeft en ga je dan oriënteren op de mogelijkheden van trouwen en in Amerika wonen.

[deoxyribose]

Arenda schreef:

Ik spreek uit eigen ervaring. En mijn ervaring is dat de gemiddelde Amerikaan minder hard werkt, dan de gemiddelde Nederlander. En zooi, ach het is maar een woord en schijn van kans.... kom je gezellig soliciteren?

Je sig zegt dat je Canadees bent :/ daarnaast ken ik heel veel Amerikanen, heb ik familie die daar woont/heeft gewoond, ben ik er vaak op vakantie geweest en bovendien heb ik er zelf ook gewoond voor 2 jaar. Mijn vader heeft er heel lang gewoond en gewerkt. Weet je hoe weinig vakantie men krijgt in de VS? Bovendien houden veel mensen er twee banen op na en werken ze over, ook op zaterdag. Amerikaanse bedrijven hebben het liefst Aziatische werknemers, omdat die juist het hardst werken. Ik neem aan dat mevrouw geen universitaire studie heeft afgerond met een mooie cijferlijst, dus vandaar mijn opmerking. :/

deoxyribose schreef:

Je sig zegt dat je Canadees bent :/ daarnaast ken ik heel veel Amerikanen, heb ik familie die daar woont/heeft gewoond, ben ik er vaak op vakantie geweest en bovendien heb ik er zelf ook gewoond voor 2 jaar. Mijn vader heeft er heel lang gewoond en gewerkt. Weet je hoe weinig vakantie men krijgt in de VS? Bovendien houden veel mensen er twee banen op na en werken ze over, ook op zaterdag. Amerikaanse bedrijven hebben het liefst Aziatische werknemers, omdat die juist het hardst werken. Ik neem aan dat mevrouw geen universitaire studie heeft afgerond met een mooie cijferlijst, dus vandaar mijn opmerking. :/

Jaaaa gaan we nu tegen elkaar opbieden wie de meeste kennissen en ervaringen heeft in Amerika

[zeep007]

Ach, een zorg voor 1,5 half jaar later hoor. Kijk nou maar eerst even aan hoe die tijd in Breda gaat lopen.

Natalie_Dolphin schreef:

Het is feitelijk gezien wel hetzelfde, maar het voelt anders als je alleen naar het gemeentehuis stapt, dan wanneer je er een groot feest bij gaat houden.

owkeeeej, daaruit leid *ik* dus af dat je er écht geen flauw idee van hebt wat 'trouwen' feitelijk inhoudt. het is niet de grote bruiloft die een huwelijk een huwelijk maakt hé meid.
wordt eerst een beetje volwassen, vraag eens aan een paar getrouwde meiden hier op het forum wat een huwelijk nu precies inhoudt en - zoals ik eerder al zei - denk er over anderhalf jaar nog eens over na wat je van plan bent met je leven.

[Natalie_Dolphin]

*blue angel* schreef:

owkeeeej, daaruit leid *ik* dus af dat je er écht geen flauw idee van hebt wat 'trouwen' feitelijk inhoudt.

Dat is niet waar. Ik begrijp best wat trouwen feitelijk inhoudt, en ik zeg ook niet dat je wettelijk minder getrouwd bent wanneer je geen bruiloft houdt, maar alleen dat het gevoelsmatig anders ligt, maar dat is mijn mening en daar hoef je het niet mee eens te zijn. Ik besef wel dat het hetzelfde is hoor.

Ik zou die gedachten van "voor altijd bij elkaar" sowieso maar uit je hoofd houden totdat je minimaal 5 jaar bij elkaar bent.

[thegoodlife]

Als ik jou was zou ik er nog eens heel goed over nadenken.
Je bent nog erg jong, en je gaat je dan je hele leven van hem afhankelijk maken, waar hij gaat daar ga jij. Ik weet niet wat de verhoudingen tussen jullie zijn, maar als ik een leven voor me zie met mijn vriendin ga ik niet zomaar bij de luchtmacht en al helemaal niet als ik daarvoor naar een ander continent moet verhuizen.

Over een jaartje zou je heel anders tegen de hele situatie aan kunnen kijken, ik neem aan dat jij zelf ook bepaalde dingen in je leven wilt en niet alleen achter hem aan rennen en wachten tot hij weer thuiskomt. Dat zou na een paar maanden, wat zeg ik, een paar weken, wel eens helemaal niet goed kunnen bevallen..

[Daboman]

Tja als je wil zou ik het doen en ik zou er eerst nog maar eens een tijdje flink over nadenken. Het is natuurlijk ook niet zonder risico.

Natalie_Dolphin schreef:

Dat is niet waar. Ik begrijp best wat trouwen feitelijk inhoudt, en ik zeg ook niet dat je wettelijk minder getrouwd bent wanneer je geen bruiloft houdt, maar alleen dat het gevoelsmatig anders ligt, maar dat is mijn mening en daar hoef je het niet mee eens te zijn. Ik besef wel dat het hetzelfde is hoor.

maar dat is mijn punt net, je zegt dat het voor jou "gevoelsmatig" anders ligt, hoewel je rationeel wel 'weet' dat het hetzelfde is. het zou gevoelsmatig juist nét hetzelfde moeten zijn, 'gauw ff voor de wet trouwen' en 'trouwen met een hele hoop toeters en bellen en een lange jurk en taart' ... als die twee gevoelsmatig hetzelfde zijn, dàn weet je pas wat trouwen eigenlijk inhoudt... ik verwacht trouwens ook niet dat je nu begrijpt wat ik precies bedoel hoor, het is ook niet gemakkelijk uit te leggen.

[I C U]

Jeetje, wat ontzettend serieus allemaal Je bent verdomd jong voor dit soort overwegingen.
Sowieso kijk je nogal ver vooruit. Natuurlijk kan het zo zijn dat jullie dan nog bij elkaar zijn en dat het allemaal goed loopt, maar hoe groot is die kans for real? Samenwonen/trouwen is absoluut niet hetzelfde als elkaar dagelijks zien. Sterker nog, zodra hij bij de luchtmacht is kan je elkaar dagelijks zien wel schudden. Loopt jullie relatie dan nog steeds lekker?

Daarbij zijn er meer mensen die voor een jaar of meer dan dat naar het buitenland gaan terwijl hun partner in het land van herkomst blijft. In veel gevallen gaat dat nog goed ook.
Je geeft veel op als je naar Amerika gaat, je kan er veel voor terug krijgen, ook al weet je dat niet zeker.

Mijn ding zou het niet zijn, je bent verdomd jong en de kans dat het tussen jullie goed blijft gaan is (eerlijk is eerlijk) niet groot. Nee, ik zou er niet aan beginnen.
Het enige waar ik nog benieuwd naar ben is wat hij ervan vindt. Of heb ik dat dan weer net gemist?

[Vogelvrij]

Een vriendin van mij is op haar negentiende getrouwd omdat ze ging studeren in Korea en haar vriend anders niet meekon. Het is dus geen heel idioot plan, maar het is wel een heftige beslissing. Gelukkig heb je nog een hele tijd om er over na te denken, toch?

[Inanis]

het komt er dus op neer:
1) je wilt bij hem zijn (daarbij vraag ik me sowieso af hoe belangrijk je iemand in je leven wilt maken.. opt moment dat je op één iemand aangewezen bent als vriend en partner gaat dat al snel saai worden of irriteren)
2) je wilt naar Amerika (dat komt goed uit, echter zal t vinden van werk en een vriendengroep niet gemakkelijk zijn.. ook zul je je familie en vrienden hier moeten missen)
3)je wilt met m trouwen (geen probleem.. trouwen is niets permanents, echter kun je jezelf afvragen of hij dat wel waard is.. ik zou t niet eens overwegen met een meid te trouwen wetende dat ik dankzij carriere en of hobbie(s) niet veel tijd voor haar heb.. om de simpele reden dat die 'trouw' alleen maar een extra drempel voor haar zou zijn om bij me te blijven, ook al wil ze wss liever een ander soort relatie en ermee stoppen)

wat ik me verder afvraag is hoe jullie onderlinge band is geestelijk..
en hoe hij er over denkt.

[drukknoopje]

Inanis schreef:

(daarbij vraag ik me sowieso af hoe belangrijk je iemand in je leven wilt maken.. opt moment dat je op één iemand aangewezen bent als vriend en partner gaat dat al snel saai worden of irriteren)

Maar één partner hebben lijkt me heel normaal.

Verder vindt ik het geen gek idee, maar ik zou eerst afwachten hoe het gaat als hij in Breda is. Denk er wel heel goed over na, en zorg ook dat je echt weet hoe hij erover denkt. Dit is toch iets waar jullie allebei voor moeten gaan.

Ik vraag me eigenlijk ook af waarom trouwen de eerste optie is die in je opkomt. Je zou bijvoorbeeld ook een jaar Highschool daar kunnen overwegen. Op die manier kan je ook naar Amerika, doe je meteen wat aan je ontwikkeling en opleiding, kan je veel sociale contacten leggen wat ook heel handig is als hij telkens weg is en ben je toch bij hem in de buurt.

Neem van mij aan; het leger veranderd je heel erg. Positief of negatieg hangt van de persoon af. Kijk eerst maar es hoe t tussen jullie gaat als hij op de KMA zit. De KMA is een erg zware opleiding. Zelf heb ik KMS gedaan (de versie voor sergeant) en zelfs daar zeiden ze van te voren; weet heel zeker dat je dit wilt. Je leven veranderd compleet..veel vrienden en misschien zelfs je relatie zullen het niet op kunnen brengen om je de steun te geven die je nodig hebt.

Wacht dus eerst die KMA maar es af!

Louis Armstrong schreef:

Jaaaa gaan we nu tegen elkaar opbieden wie de meeste kennissen en ervaringen heeft in Amerika

lol

Nee hoor, ik heb er alleen een hekel aan als bv mensen uit Amerika mij vragen "ohja ken je die en die uit Nederland ook?" Ja, weet je hoeveel mensen er in Nederland wonen. En ik irriteer me ook, als het omgekeerd zo gaat. En ja ik woon hier dus ik deel mijn ervaring mee, en ik vind het zo flauw als je een discussie begint met iemand terwijl je d'r zelf niets van weet. Maar dat is dus niet het geval.

En dat van die vakanties, en aziaten inhuren etc. wat allemaal genoemd is klopt, naar mijn mening helemaal. dus ik heb verder niks te zeuren....

deoxyribose schreef:

Ik neem aan dat mevrouw geen universitaire studie heeft afgerond met een mooie cijferlijst, dus vandaar mijn opmerking. :/

Yea da's waar.