Kortverhaal/shot

[HANDxDOEKJE]

Ze trekt zich nog iets verder terug in haar regenjas, terwijl de regen zich met enige regelmaat op haar donkergrijze paraplu stort. Onder haar regenjas is nog een klein stukje te zien van haar zwart-wit gestreepte jeans, met daaronder haar geblokte schoentjes. Haar vertrapte veters hangen los, en volgen het spoor wat haar voeten maken. Onder haar ogen loopt een dunne lijn. Een dunne lijn mascara. Een dunne lijn haat, een dunne lijn liefde. Een dunne lijn pijn. Maar op haar mond is haar lach. Haar eeuwig stralende lach. Haar lach die mensen gerust stelt. Haar lach die de gedachten van mensen bevestigd. Haar lach die alle problemen verbergt. Ze pakt haar mobiel en gebruikt hem als spiegel. Als een traan haar mondhoek raakt, veegt ze de mascara-tranen van haar gezicht. Zometeen zal ze weer onder de mensen zijn. Laat haar daar maar de clown zijn. Altijd vrolijk. Altijd grappig. Lief en ontschuldig. Laat haar haar masker van blijdschap maar dragen. Laat haar maar de clown zijn, die van binnen kapot is.

[homehapero]

wauw heftig
sorry maar onwillekeurig zit ik hier met een megaglimlach te grinniken.
op zich is het te kort om iets te zeggen over je stijl, al merk ik wel dat je liever een punt zet waar ook een komma had gekund.
voor mij is dit zo een typisch puberverhaaltje over iemand die worstelt met zichzelf, op zoek is naar zijn/haar ware ik,.... ik vind het niet echt leuk om te lezen. doet me denken aan die aflevering van south park waar geniaal de draak gestoken wordt met gothics/emo's.
je brengt hier gewoon even alle cliches van de boze puber bijeen in 1 erg kort verhaal en dat vind ik persoonlijk (maar laat je zeker niet door mij weerhouden om nog te posten!!) geen goede lectuur.
oh ja, nog een klein puntje van ergernis: het spoor DAT haar voeten maken. begrijp niet echt goed waarom het me zo ergert maar dat doet het wel