Het bushokje

[Dingaantouwtje]

Ik heb ongezouten commentaar nodig op het volgende gedicht. Opmaak is niet belangrijk, het gaat erom dat het goed overkomt als ik het voorlees. Kunstbendestress. (overigens: het is legaal om hulp in te roepen van derden, als ik het verder zelf maar geschreven heb.)
--------------------------


Gevangen eeuwige jeugd

Het is koud, en zo voelt het bushok-bankje
door mijn broek heen ook. Mist als dauw op alle stille
levens en nu grijs waar eens de
witte wolken woonden.

Hoewel de auto's langsvliegen in stoplicht-
kuddes, en ook twee stroompjes met gras en van die
hoge groene stengels, hoewel al de mist in de weg zit, is daar
zijn plekje. En hier
die van mij.

Hoe hij jongleert met stukjes brood, en hoe zijn handen
-ondanks het vele trillen- toch nog lijken te bewegen met
een zekere zekerheid. Een verhaal dat wel afgelopen
maar nog niet uitgeblazen is.

De arme weduwnaar heeft vast nog kleren aan die
zijn vrouw eens voor hem uitgekozen heeft. Je kent
de bolhoed en de lange beige jas: Kleren die dankzij
mottenballen de tand des tijds hebben overleeft.

De bus zal onderhand wel bijna arriveren, maar toch vind ik
de vogels interessanter. Ze pikken het brood niet alleen meer
van de grond, maar durven inmiddels
ook uit des mans hand te eten.

Dit doet hem lachen, en als in een reclame zie ik even zijn
kunstgebit glinsteren. De man lijkt een belichaming van
vele legendes te zijn. Hij geniet van de nevel,

zijn haren hebben zelfs dezelfde kleur. Zijn huid straalt ook dof
grijs licht uit, meneer is zelf de mist gelijk.

En als hij boven alle ganzeveren even mijn kant op kijkt, val ik
op mijn knieën. Op dat moment rijdt mijn bus voorbij, maar
dat doet er niet meer toe.

Ik sta nog lang niet in de schoenen van de man
ik heb nog tijd voordat ik daar sta
de vogels voeren,
en zelf niet eens meer douchen kan.

[flyaway]

Plus:
Ik vind hem een van je beste tot nu toe, eigenlijk. Lees het met plezier, je schetst mooi, je woordgebruik is fijn en het klinkt alsof je echt erover hebt nagedacht. Het is origineel, je schetst een alledaags en toch uniek beeld, het geeft het bevoorrechte gevoel in de ogen van een schilder of dichter te mogen staan; je neemt een simpele situatie als een bushokje en een man die vogels voert en je gebruikt de taal om met zorgvuldig gekozen woorden jouw perspectief zo goed mogelijk af te beelden.

Min:
Het lijkt meer proza dan een gedicht, eigenlijk.
En de laatste regel vind ik er niet bij passen.

Niets op aan te merken, maar weet je zeker dat je iets zo uit de kluiten gewassen als dit wilt voorlezen?
Gedichten verliezen vaak hun kracht, naarmate ze langer worden. Dit is bijna een klein stuk filosofie...

[Dingaantouwtje]

Alle gedichten die tot nu toe hebben gewonnen op de Kunstbende waren echt heel lang, dus ik denk niet dat ik met iets kort de jury weet te overtuigen.
Aan de ene kant begrijpelijk, het gaat om talent en niet om briljante ingevingen. (bij de kunstbende)

Nou, aan de zaken waar je over praat zal het in ieder geval niet gemankeerd hebben.

als ik echt mag muggeziften:
'zijn huid straalt ook dof
grijs licht uit, meneer is zelf de mist gelijk.'

Moet die zijn niet een grote Z krijgen?

[Dingaantouwtje]

Nee, de strofe ervoor eindigt op een komma.

zijn haren hebben zelfs dezelfde kleur.

Waarom daar dan een punt?

[Dingaantouwtje]

Hij geniet van de nevel,

zijn haren hebben zelfs dezelfde kleur.


Dat is één zin. Met een hoofdletter, een komma en een punt.

Hij geniet van de nevel,

zijn haren hebben zelfs dezelfde kleur. zijn huid straalt ook dof
grijs licht uit, meneer is zelf de mist gelijk.

Die z bedoel ik
Niet dat ik mij eraan stoor hoor, vind het alleen zo vreemd dat je na een punt niet vervolgt met een hoofdletter.

[Dingaantouwtje]

Ah. Nu zie ik het.

Voila, nu zit ie helemaal goed
Laat eens weten als je gewonnen hebt.
Je hebt véél talent.

Het komt op mij meer over als een anekdote dan een gedicht. Of dit positief of negatief is, is gezien de wedstrijd aan jou.
Ik zou het graag hóren want al lezend mis ik snelheid/vlotheid/soepelheid/kadans.

En als hij boven alle ganzeveren even mijn kant op kijkt"

waar komen die ganzenveren ineens vandaan? Ik bedoel, ik snap wel dat het om het verenkleed gaat van die ganzen die hij voert, maar omdat je het steeds over vogels hebt, niet over ganzen, lijkt het uit het niets te komen. Ik vind het er niet zo passen, dat woord.

Een verhaal dat wel afgelopen
maar nog niet uitgeblazen is.

Vind ik meer iets voor aan het einde. Het voelt als een conclusie, een statement tenminste, een zin te zwaar is voor de plek waar hij staat.

[Dingaantouwtje]

Hm, Quis, bedankt. In plaats van de ganzeveren weghalen wil ik duidelijk maken dat hij eendjes voert in plaats van vogels, dat ga ik dus even bekijken.

Het slot moet ik misschien maar omwisselen dan, eens kijken hoe het word.

[Dingaantouwtje]

Quis, wat vind je hiervan?
--

Gevangen in een eeuwige jeugd


Het is koud, en zo voelt het bushok-bankje
door mijn broek heen ook. Mist als dauw op alle stille
levens en nu grijs waar eens de
witte wolken woonden.

Ondanks dat de auto's langsvliegen in stoplicht-
kuddes, ook twee stroompjes in de weg zitten, en dat de mist mijn
zicht wat minder maakt, is daar zijn plekje. Met alle
eenden die er thuishoren. En hier
is mijn plekje.

Hoe hij jongleert met stukjes brood, en hoe zijn handen
-ondanks het vele trillen- toch nog lijken te bewegen met
een zekere zekerheid. De koppigheid van wél de zwanen voeren
maar zelf niet eens meer douchen kunnen.

De arme weduwnaar heeft vast nog kleren aan die
zijn vrouw eens voor hem uitgekozen heeft. Je kent
de bolhoed en de lange beige jas: Kleren die dankzij
mottenballen de tand des tijds hebben overleeft.

De bus zal onderhand wel bijna arriveren, maar toch vind ik
't gevogelte interessanter. Ze pikken het brood niet alleen meer
van de grond, maar durven inmiddels
ook uit des mans hand te eten.

Dit doet hem lachen, en als in een reclame zie ik even zijn
kunstgebit glinsteren. De man lijkt een belichaming van
vele legendes te zijn. Hij geniet van de nevel,

zijn haren hebben zelfs dezelfde kleur. zijn huid straalt ook dof
grijs licht uit, meneer is zelf de mist gelijk.

En als hij boven alle ganzeveren even mijn kant op kijkt, val ik
op mijn knieën. Op dat moment rijdt mijn bus voorbij, maar
dat doet er niet meer toe.

Ik sta nog lang niet in de schoenen van de man
en heb nog tijd voordat ik de vogels sta te voeren,
een verhaal dat wel afgelopen, maar
nog niet uitgeblazen is.

Beter, al wordt het m.i. niet beter naarmate je het vaker leest. Duidelijk te merken dat je het voor een voordacht geschreven hebt.

[Vogelvrij]

Maar Dingaantouwtje, als je wilt dat we beoordelen of het goed gaat overkomen als je het voorleest, kun je dan niet een opname posten? Ik ben erg benieuwd hoe je dit gaat voordragen, ga je het uit je hoofd doen? En het is grappig, het enige andere gedicht (of misschien was het een verhaal) wat over een bushokje ging, heb ik ook bij de Kunstbende gehoord, ik vind het een Kunstbendethema

Ik vind het een van je betere gedichten, het einde is mooi en de strofe over het zwanen voeren ook. Ik vind ''t gevogelte' raar, waarom niet gewoon 'de vogels', die hele strofe vind ik sowieso wat minder, met 'des mans' en zo.

Nog even over die vogels, je hebt het dus misschien niet eerst over ganzen, maar wél over zwanen, als je daar nu eens gewoon ganzen van maakt, is het een stuk consistenter. En ik zie nu pas dat je het einde hebt veranderd, maar dat is dus echt een verbetering

[Dingaantouwtje]

Oke. Het stomme is is dat er dus allemaal eendjes, zwanen, ganzen en meeuwen rond die man waren dus ik wou het eigenlijk allemaal noemen. Heb je misschien ideeën om dat te doen zonder het verwarrend te maken? Ik vind de Zwanen en de Ganzen het belangrijkst.

[Dingaantouwtje]

De rode stukjes vind ik zelf nog niet zo mooi

--
Het is koud, en zo voelt het bushok-bankje
door mijn broek heen ook. Mist als dauw op alle stille
levens en nu grijs waar eens de
witte wolken woonden.

Ondanks dat de auto's langsvliegen in stoplicht-
kuddes, ook twee stroompjes in de weg zitten, en dat de mist mijn
zicht wat minder maakt, is daar zijn plekje. Met alle
eenden die er thuishoren. En hier
is mijn plekje.

Hoe hij jongleert met stukjes brood, en hoe zijn handen
-ondanks het vele trillen- toch nog lijken te bewegen met
een zekere zekerheid. De koppigheid van wél de zwanen voeren
maar zelf niet eens meer douchen kunnen.

De arme weduwnaar heeft vast nog kleren aan die
zijn vrouw eens voor hem uitgekozen heeft. Je kent
de bolhoed en de lange beige jas: Kleren die dankzij
mottenballen de tand des tijds hebben overleeft.

De bus zal onderhand wel bijna arriveren, maar toch vind ik
't gevogelte interessanter. Ze pikken het brood niet alleen meer
van de grond, maar durven inmiddels
ook uit des mans hand te eten.

Dit doet hem lachen, en als in een reclame zie ik even zijn
kunstgebit glinsteren. De man lijkt een belichaming van
vele legendes te zijn. Hij geniet van de nevel,

zijn haren hebben zelfs dezelfde kleur. zijn huid straalt ook dof
grijs licht uit, meneer is zelf de mist gelijk.

En als hij boven alle ganzeveren even mijn kant op kijkt, val ik
op mijn knieën. Op dat moment rijdt mijn bus voorbij, maar
dat doet er niet meer toe.

Ik sta nog lang niet in de schoenen van de man
en heb nog tijd voordat ik de vogels sta te voeren.
Eeen verhaal dat wel afgelopen, maar
nog niet uitgeblazen is.

[Dingaantouwtje]

De paarse stukjes heb ik veranderd. Dat rode stukje klinkt nog wel eens als "blijkt" en dat klopt niet!

--
Het is koud, en zo voelt het bushok-bankje
door mijn broek heen ook. Mist als dauw op alle stille
levens en nu grijs waar eens de
witte wolken woonden.

Ondanks dat de auto's langsvliegen in stoplicht-
kuddes, ook twee stroompjes in de weg zitten, en dat de mist mijn
zicht wat minder maakt, is daar zijn plekje. Met alle
ganzen die er thuishoren. En hier
is mijn plekje.

Hoe hij jongleert met stukjes brood, en hoe zijn handen
-ondanks het vele trillen- toch nog lijken te bewegen met
een zekere zekerheid. De koppigheid van wél de zwanen voeren
maar zelf niet eens meer douchen kunnen.

De arme weduwnaar heeft vast nog kleren aan die
zijn vrouw eens voor hem uitgekozen heeft. Je kent
de bolhoed en de lange beige jas: Kleren die dankzij
mottenballen de tand des tijds hebben overleeft.

De bus zal onderhand wel bijna arriveren, maar toch vind ik
de eendjes interessanter. Ze pikken het brood niet alleen meer
van de grond, maar durven inmiddels
ook uit de handen van de man te eten.

Dit doet hem lachen, en als in een reclame zie ik even zijn
kunstgebit glinsteren. De man lijkt een belichaming van
vele legendes te zijn. Hij geniet van de nevel,

zijn haren hebben zelfs dezelfde kleur. En de rimpels van meneer
hebben zelfs een eigen schaduw op zijn huid, hij
is de mist gelijk.

En als hij boven alle ganzeveren even mijn kant op kijkt, val ik
op mijn knieën. Op dat moment rijdt mijn bus voorbij, maar
dat doet er niet meer toe.

Ik sta nog lang niet in de schoenen van de man
en heb nog tijd voordat ik de vogels sta te voeren.
Eeen verhaal dat wel afgelopen, maar
nog niet uitgeblazen is.

--
Ik vind een opname posten een beetje eng!

Gewoon ''uit zijn hand,'' wat mij betreft.
Stralen en dof zijn bijt elkaar nogal, dus wellicht kun je dof weglaten. Dat hij een stoffige meneer is blijkt al uit de context.

Edit, ik zie net dat je het alweer hebt aangepast. Verbetering, imo!

[Geel]

Dingaantouwtje, dit gedicht wordt steeds beter!

Dit doet hem lachen, en als in een reclame zie ik even zijn
kunstgebit glinsteren. De man lijkt een belichaming van
vele legendes te zijn. Hij geniet van de nevel,

Als je ipv 'glinsteren' 'verlichten' (of iets anders met drie lettergrepen) schrijf/zegt dan klinkt het meer als een gedicht tijdens het voorlezen.
En je zou kunnen overwegen 'te zijn' weg te halen, is een beetje overbodig.

En de herhaling van 'plekje' in de tweede strofe klinkt ook wat minder tijdens het voorlezen.

[Dingaantouwtje]

ggcy8 schreef:

En de herhaling van 'plekje' in de tweede strofe klinkt ook wat minder tijdens het voorlezen.

Hmm, maar het gaat er juist om dat we beide ons eigen plekje hebben.

[Dingaantouwtje]

Het is koud, en zo voelt het bushok-bankje
door mijn broek heen ook. Mist als dauw op alle stille
levens en nu grijs waar eens de
witte wolken woonden.

Ondanks dat de auto's langsvliegen in stoplicht-
kuddes, ook twee stroompjes in de weg zitten, en dat de mist mijn
zicht wat minder maakt, is daar zijn plekje. Met alle
ganzen die er thuishoren. En hier
is mijn plekje.

Hoe hij jongleert met stukjes brood, en hoe zijn handen
-ondanks het vele trillen- toch nog lijken te bewegen met
een zekere zekerheid. De koppigheid van wél de zwanen voeren
maar zelf niet eens meer douchen kunnen.

De arme weduwnaar heeft vast nog kleren aan die
zijn vrouw eens voor hem uitgekozen heeft. Je kent
de bolhoed en de lange beige jas: Kleren die dankzij
mottenballen de tand des tijds hebben overleeft.

De bus zal onderhand wel bijna arriveren, maar toch vind ik
de eendjes interessanter. Ze pikken het brood niet alleen meer
van de grond, maar durven inmiddels
ook uit de handen van de man te eten.

Dit doet hem lachen, en als in een reclame zie ik even zijn
kunstgebit schitteren. De man lijkt een belichaming van
vele verloren legendes. Hij geniet van de nevel,

zijn haren hebben zelfs dezelfde kleur. En de rimpels van meneer
hebben een eigen schaduw op zijn huid, hij
is de mist gelijk.

En als hij boven alle ganzeveren even mijn kant op kijkt, val ik
op mijn knieën. Op dat moment rijdt mijn bus voorbij, maar
dat doet er niet meer toe want ik kan alleen maar
blij zijn.

Ik sta nog lang niet in de schoenen van de man
en heb nog tijd voordat ik de vogels sta te voeren.
Een verhaal dat wel afgelopen, maar
nog niet uitgeblazen is.

[Dingaantouwtje]

Vogelvrij schreef:

Ik ben erg benieuwd hoe je dit gaat voordragen, ga je het uit je hoofd doen?

Het thema is overigens Tijd dit jaar.
Ik ga het niet uit mijn hoofd doen, te kortdag. En jullie zijn allemaal uitgenodigd natuurlijk!
Zondag a.s. in de Lawei te Drachten.

[Vogelvrij]

Fijn dat je precies de dingen rood had aangestreept die ik zelf ook wat minder vond, je gedicht is al echt verbeterd zo! Denk nog steeds dat je het beter alleen over ganzen kan hebben, maar goed. Je thema verwoordt je in elk geval goed, dat zie je er duidelijk in terug. En bedankt voor de uitnodiging, maar Drachten is hartstikke ver weg en bovendien heb ik zelf ergens een optreden (maar dat wordt lang niet zo leuk, daar ben ik zeker van). Heel veel succes!

Waarom moest glinsteren trouwens weg, dat vond ik veel beter. Schitteren, dat klinkt als iets positiefs en ook een beetje als iets engs, een schitterend kunstgebit

Ik zou glanzen geschreven hebben (A)

Ook voor mij is Drachten nogal aan de verre kant vrees ik

[Dingaantouwtje]

Nee, ik vind schitteren juist een goed woord. Schitteren heeft een soort positieve lading zoals Vogelvrij zegt, wat mijn genegenheid naar de man weergeeft, terwijl het ook iets verkeerds heeft, wat ik ook met het gedicht wil zeggen.

[Dingaantouwtje]

Ik vind dat tussen de laatste en de één na laatste strofe nog een strofe moet. Het gaat nu te snel naar mijn mening.

Edit:

ik denk dat dit het oplost:

En als hij boven alle ganzeveren even mijn kant op kijkt, val ik
op mijn knieën. Op dat moment rijdt mijn bus voorbij, maar
dat doet er niet meer toe want ik kan alleen maar
blij zijn.

Ik sta nog lang niet in de schoenen van de man
en heb nog tijd voordat ik de vogels sta te voeren.
Een verhaal dat wel afgelopen, maar
nog niet uitgeblazen is.

[Dingaantouwtje]

ik zou graag de mening van Ave en Siorin nog horen als die tijd hebben.

[Geel]

Dingaantouwtje schreef:

Hmm, maar het gaat er juist om dat we beide ons eigen plekje hebben.

Uhu, snap ik. Maar dat kun je ook duidelijk maken zonder het woord 'plekje' te herhalen.

Je zou zoiets kunnen doen:

Ondanks dat de auto's langsvliegen in stoplicht-
kuddes, ook twee stroompjes in de weg zitten, en dat de mist mijn
zicht wat minder maakt, is daar zijn plekje. Met alle
ganzen die er thuishoren. En ik zit hier.

[Dingaantouwtje]

Ik denk dat ik doe: En ik zit aan de overkant

[Vogelvrij]

Ja, dat is wel een goede oplossing. Hoezo eigenlijk twee stroompjes, dat begrijp ik niet zo goed...

[Dingaantouwtje]

Aan beide kanten van de weg loopt zo'n stroompje. Het is meer een feitelijke weergave dan een verbloemde
Stroompje-Bushoukje-weg1-weg2-stroompje-man

Maarja, dat ene stroompje zit achter mij dus in principe ligt dat niet tussen ons in.

[Dingaantouwtje]

Oh yeah!
Met dit gedicht de tweede prijs gewonnen op Kunstbende Friesland. De juryvoorzitter vond vooral de zin "hij is de mist gelijk" heel mooi. Raar, want ik zou die er nog uithalen.

[Vogelvrij]

Een stroompje Een sloot of zo, of wat bedoel je daar in hemelsnaam mee?

Gefeliciteerd

[Dingaantouwtje]

Ja, een stroompje water!
Een sloot inderdaad, maar dat klinkt stom. Slootjes?

[Geel]

Gefeliciteerd, Jojo!
Kunstbende Friesland, dat klinkt alsof dat een voorronde was?

[Dingaantouwtje]

Is het ook, maar alsnog wel een eer. ~20 mensen deden mee.
Volgend jaar mag de huidige 1ePrijs winnaar niet meer mee doen, dus dan word ik misschien eerste en dan mag ik naar de landelijke finale!

[Geel]

Dingaantouwtje schreef:

Is het ook, maar alsnog wel een eer. ~20 mensen deden mee.
Volgend jaar mag de huidige 1ePrijs winnaar niet meer mee doen, dus dan word ik misschien eerste en dan mag ik naar de landelijke finale!

Natuurlijk is het een eer! Zo bedoelde ik het ook niet.

[Dingaantouwtje]

Alle 1e prijswinnaars gaan naar de landelijke finale in Amsterdam. Kunstbende is altijd een van de beste dagen van het jaar voor mij

[Vogelvrij]

Dingaantouwtje schreef:

Is het ook, maar alsnog wel een eer. ~20 mensen deden mee.
Volgend jaar mag de huidige 1ePrijs winnaar niet meer mee doen, dus dan word ik misschien eerste en dan mag ik naar de landelijke finale!

Twintig mensen, dat is nog best veel! En ja, gewoon steeds mee blijven doen, totdat je naar de landelijke finale mag

[Dingaantouwtje]

Hij doet het nu nog niet, Vogelvrij, maar hier een filmpje:
http://froeks.tv/2010-03-03/kb10-jochem-van-der-woude

Mijn naam met een e >>

[Vogelvrij]

Wanneer gaat het het doen dan, ben erg benieuwd?! En tjonge, een Friese site, wat gaaf.

[Dingaantouwtje]

hehe

Hij staat er nog net op, hij is aan het converteren en aan het goedkeuren denk ik. Ik zou het vanavond even proberen.
Als je op KB10 zoekt, dan is het filmpje "JOES" ook van mij. Dat was mijn theaterstuk.

Dingaantouwtje schreef:

Oh yeah!
Met dit gedicht de tweede prijs gewonnen op Kunstbende Friesland. De juryvoorzitter vond vooral de zin "hij is de mist gelijk" heel mooi. Raar, want ik zou die er nog uithalen.

[Dingaantouwtje]

Hij doet het.

Achteraf vind ik dat ik best wel snel ga.

[Vogelvrij]

Je gaat inderdaad behoorlijk snel! En je wiebelt op een gegeven moment zo op je voeten, dat doe ik ook soms, valt meestal niet zo op omdat je meestal achter een katheder staat, maar dat was hier dus niet. En je hebt nogal een accent, maar dat zal ze daar wel niet zo zijn opgevallen (is sowieso niet echt iets negatiefs, viel me gewoon op)

[Dingaantouwtje]

Een accent? Wat grappig zeg, dat heb ik nog nooit gehoord!

[Vogelvrij]

Echt niet? Je 'g' is duidelijk noordelijk en je 'o' en 'au' en 'ij' zijn best wel... gediftongeerd, je 'ij' klinkt soms bijvoorbeeld nogal als een 'aai'. Ik weet niet heel veel van Fries, maar kan me voorstellen dat het daardoor komt

[Halogeen]

Wat ik mij bedacht tijdens het kijken is dat het heel goed is voor eenieder om je gedicht eens hardop voor te lezen in plaats van alleen te lezen. Ik weet niet of je dit ook doet tijdens het schrijven. Maar het viel me nu in ieder geval op dat sommige stukjes metrisch of phonetisch niet echt lekker lopen. Verder is voordragen een kunst op zich. Ik houd wel van het staccato gedistantieerde van je stem (per ongeluk of expres), maar op een podium mogen dingen vaak wel een beetje extremer. Verder bravo dat je het toch hier hebt willen delen ^^