Het-grote-lucht-je-hart-topic # 154

[Droomvlucht]

Heal over schreef:

Gisteren naar de psychiater geweest en naast m'n seroquel nu ook fluvoxamine tegen m'n angsten/paniek en stemmingswisselingen gekregen.
Ik weet alleen nog niet of ik het durf te nemen... Ook dit kan mijn rijvaardigheid aantasten, zeker in combinatie met m'n seroquel, en dat is kut, want dan verlies ik nóg een stuk vrijheid en ik <3 autorijden
Maar ik weet dat ik het nodig heb: m'n arm ligt aan flarden, heb teveel paniekaanvallen en teveel, veel te veel verdriet en boosheid...

Misschien zoals vaker in de bijsluiter staat in het begin iemand met je mee laten rijden. Die dan kan bekijken in hoeverre je anders rijd dan dat je dat normaal deed/doet. Ik rijd ook nog regelmatig auto. Alleen verzekeringstechnisch is het wel glad ijs, omdat je nooit verzekerd bent als je onder invloed van medicatie bent.

Medicatie zo houden. Begin juni seroquel stopzetten. Prozac zit ik waarschijnlijk mijn hele leven aan vast.
Ik red het nu wel.. Een paar weken geleden was dat nog heel anders.. Ik weet het niet
Ik vraag mijn complete medische dossier op, en ik wil een kopie. Daarna wil ik vernietiging.
Laat ik mijn huisarts de prozac voorschrijven, en ben ik alsware clean. Ik wil alles vernietigd hebben ivm
mijn werk laten. =)

[darkfairy]

op de afdeling een paar flinke huilbuien gehad.
en toen nog even met me 1ste coordinator gebeld.
en toen moet hij elkaar gezocht om me moeder te bellen.
gelukkig samen met me coordinator.
gezegd dat we een gesprek hebben gehad en dat ik vrijdag niet ga werken.
wat me afdelingsleider vorige week al voorstelde.
me moeder was het er helemaal niet mee eens.
maar toen nam me coordinator even het gesprek aan.
en toen vond me moeder het toch goed.
op het werk pakte ze niet op.
dus toen heb ik nog even gepraat met een groepsgenoot.
na dat we gym hadden gehad.
had ik met me coordinator nog een keer naar het werk gebeld.
nouja eigenlijk heeft zij gebeld en ik zat erbij.
ze kreeg me andere afdelingsleider aan de telefoon.
die er vorige week niet bij was.
maar ze heeft hem uitgelegd van me angsten.
en wat me andere afdelingsleider voorstelde.
dus nou is het afgesproken dat ik vrijdag gewoon in boekel ben.
daarna gingen we gelijk naar de psychiater toe waar ik eerder terecht kon.
heb jammer genoeg geen medicijnen gekregen waar ik rustiger van word.
ik heb ook van de opmerkingen van me moeder verteld.
en ik moet wel elke 6 weken lang op gesprek komen.
samen met me ouders en me coordinator.
daar zie ik heel erg tegen op.
ik was al bang dat ik opmerkingen kreeg toen ik thuis kwam.
en die heb ik ook gekregen.
me moeder snapt niet dat zij en me vader op gesprek moeten komen.
me moeder zei tegen me 'ik heb geen zin in al dat gezever'.
'je zou jezelf eigenlijk gewoon onder je kont moeten schoppen.
en gaan werken want daar is niks om bang voor te zijn'.
'waarom moeten wij daar op gesprek komen wat moeten wij nou met jou angsten'.
'we hebben al 21 jaar voor jou gereden'.
'als er niks is dan krab je toch'.
'ik ben geen zin in al dat geflauwekul'.
'je hebt allang therapie en dat helpt jou toch niet'.
niet leuk om al die dingen te horen.
me moeder begrijpt me angsten gewoon niet.
en het voelt dat ik haar teleurstel omdat ik nou vrijdag niet ga werken.
maar met die angsten lukt het werken gewoon niet.

[blurred]

- Ik vind vrijwel alle muziek die hij mee heeft genomen mooi.
- Ik weet niet of ik hem nou mis, of juist hem.
- Ze zei dat ik min of meer opgelucht zou zijn als hij weg zou zijn, en dat ik in een gat zou vallen. Ik ben niet opgelucht. Ik mis zijn aanwezigheid toch wel. En als ik al in een gat val, dan is dat ergens anders door.
- Ik moet harder studeren, het weer oppakken. Want ik zie al heel lang geen verbetering.
- Ook moet ik meer en gestructureerder schrijven. Want mezelf weer twee dagen ziek melden kan niet.
- Het is zo weer augustus/september. Misschien kan ik dan ook wel naar de Expo.
- Als mijn baas er niet is werkt het ineens een stuk lekkerder. Voor iedereen, volgens mij.
- 我想什么都有，确实不可能。

Ik ben zo bang dat mijn vriend bij mij weg gaat. Ik ben zo labiel. Hij zegt dat hij van mij houdt. Ik hoop het. Dit slaat nergens op.

[Redhair]

Nijn* en Queasy, dankjulliewel.
Nijn*, jij ook een dikke knuffel, net als Queasy trouwens. Ik word in Zutphen opgenomen. Of Warnsveld eigenlijk. GGNet, bij Amarum. Behandeling is overdag in Zutphen, slapen doe je in Warnsveld.

Blurred, ik volg je een beetje, heb je het nou over de drummer of je ex?

Ik voel me rot en dik en lelijk en ik kan niet stoppen met eten. Zo voelt het tenminste. Ik eet echt niet zoveel als ik straks in de kliniek moet eten, maar veel meer dan goed voelt. En elke dag neem ik me voor morgen te minderen maar dat lukt me niet. Nog vijf dagen, dan nog maar een nachtje slapen en is het zover. Hoe kom ik die dagen door? Morgen misschien met mijn broer en hondje naar het bos, maar het weer lijkt verrot te worden. Vrijdag moet ik even naar Zutphen, gaan we een uurtje kijken of we de oorzaak van mijn eetstoornis kunnen vinden. Zaterdag waarschijnlijk 's middags stad in met vriendje om wat dingen voor in de kliniek te kopen en 's avonds misschien samen uit eten. Zondag nog even wat plannen, misschien wat met vriendinnetjes ofzo. Maandag paasbrunch bij mama en haar nieuwe vriend, samen met broer. Lekker prosseco drinken, maar oppassen niet de hele dag door te zuipen want dan is het alweer dinsdag.

Ja, ik weet niet of ik dat hier al eens gezegd had, maar sinds november ofzo heeft mama een vriend en het is zo'n schat van een man. Intelligent, ziet er goed uit, aardig. Lief voor mama, lief voor mij. Zij zijn helemaal hoteldebotel, mama is soms net een pubermeisje van 15 in plaats van een vrouw van 59 die behoorlijk kapot was na de slopende ziekte van papa. Dus daarom moet ik ook beter worden. Mama's leven is bijna helemaal goed. Papa dood, over papa heen, leuke baan, geweldige vriend, alleen een anorectische dochter.
Wel kut, mama en vriend hadden al een poosje vakantie gepland, ze gaan donderdag weg. Dus het eerste weekend dat ik thuis ben kan ik niet met mama op de bank met een fles port vertellen hoe het was, want dan zit zij lekker in Spanje. Maar broer is er en weekendhuisgenoot en vriendje en mijn lieve vriendinnetjes zeiden ook dat ik bij hun mocht komen uitjanken als ik dat wilde. Maar toch, het liefst heb ik mijn moeder.

[blurred]

@ Redhair: over allebei. Mijn ex heeft een nieuwe vriendin. De drummer is een paar dagen geleden weer terug naar China gevlogen. En zit dat hier allemaal een beetje een plek te geven.

[Missy1234567890]

@ Darkfairy: dat zijn ook niet de dingen die je wilt horen van je moeder. Knuffel }

OT: ik ga straks naar m'n ouders, dus 3 uur in de trein en dan 20 minuten in de bus. Gelukkig heb ik nog een gratis-reizen-kaartje, dus dat ga ik maar gebruiken. Morgenochtend naar de dokter, niks ernstigs, maar met het oog op onze vliegreis volgende week lijkt het mij wel verstandig dat er even naar mijn kraakoor gekeken gaat worden. Dat ik niet straks in Rome zit en spijt heb dat ik niet tóch even naar de dokter ben geweest.

Zo eerst nog even stofzuigen, naar de dierenwinkel en naar de computerwinkel en dan eens zien hoe laat het is en welke trein ik zal nemen,

Dan nog een vraag: wat zouden jullie doen als je een vriendin had waar je al 3 maanden niks van gehoord hebt en die je zeker 2x gemaild hebt met concrete data om af te spreken en 1 mail over de situatie dat ze niks meer van zich laat horen en ook al heel vaak gesmst hebt. Ik heb haar ook nog gebeld en haar voicemail ingesproken. Is het dan gewoon klaar, jammer van de vriendschap, ik heb m'n best gedaan en nu mag het eens van haar kant komen? Ik zit er een beetje mee, misschien is er wel iets waardoor ze niet kan reageren, ontslagen (ze heeft alleen werkmail), telefoon gestolen of echt iets ernstigs.
Wat zouden jullie doen? Ik heb haar zusje op hyves gevonden (heeft ze zelf niet), maar die ken ik helemaal niet (één keer gezien). Zal ik haar een mailtje sturen wat er met mijn vriendin aan de hand is of moet ik er maar vanuit gaan dat die vriendin gewoon geen interesse meer heeft in contact?

[Vogelvrij]

@Missy: Waarschijnlijk bedoelt die vriendin het niet kwaad, heeft ze het gewoon druk en ben jij niet echt prioriteit nummer 1. En misschien is ze geschrokken van je mailtje en heeft ze nu zoiets van: 'laat maar'? Maar ik herken het wel hoor, heb een zelfde soort situatie, al is het bij mij ook zo dat ik vaak nog niet echt weet wanneer ik kan, omdat ik soms moet werken, maar dan nog... Ik heb haar een aantal keren gemaild, we hebben ook al wel eens een datum geprikt maar dat liep toen twee keer mis (een keer dacht ze dat het nog niet bevestigd was, een andere keer ging ze liever die dag naar een of andere beurs) en nu hoeft het van mij niet meer zo, maar het is toch wat jammer, ja, zoiets...

OT: Ik heb het weer prima voor elkaar allemaal, maar niet heus Wanneer leer ik verdomme nu eens mijn telefoonnummer uit mijn hoofd, of beter: wanneer leer ik nu eens nooit op mezelf te vertrouwen wat het onthouden van getallen betreft. Zo vraag je er ook om dat alles altijd misloopt, pff...

Een meisje uit mijn klas is opgenomen. Tja dat komt toch wel dichtbij.
Met mij gaat het redelijk. Rot nacht gehad. Wel tot het besef gekomen dat ik
verlatingsangst heb, dat mijn gewoon kwelt. Nu voel ik me leeg en moe.

[Yana]

Soms weet ik zelf gewoon niet meer of ik nou goed of slecht bezig ben.

En ik wil graag een knuffel achterlaten voor Nijn...

Ben kwaad, geen idee waarom en wil met niks en niemand te maken hebben.
Uiteindelijk is het een spiegeleffect en besta ik uit meerdere personen, yes.
In ieder geval niet meer zelfdestructief maar iets anders.
Het zou fijn zijn om ergens in te geloven of 1 mening te hebben i.p.v. meerdere
die botsen en zodoende geen mening kan geven zowat. Alleen wat op dat moment
heerst, die over enkele uren geheel anders kan zijn.
Het is toch wat.

[Daantje_0705]

Gatver, wat een dag. Het begon allemaal prima en heel rustig op het werk maar al gauw werd het drukker. Tussen de middag hadden we een lunchpraatje wat heel slecht uitkwam en ik had doorgegeven dat ik vanwege het werk iets later zou zijn. Kom ik daar, was ze al begonnen en ik viel er dus midden in en begreep er niets meer van. Terwijl ik bezig was met iets waar haar praatje over ging. Beetje vaag. Vervolgens de halve dag bezig geweest met het uitwerken van een of ander darmbiopt, iets wat we nooit doen en waar niemand ervaring mee heeft en wat uiteindelijk goed te berekenen was maar toen moest ik het toch weer opnieuw uitwerken want 'dat is handig dat je dat leert'. Ja, uh mag dat ook op een moment dat ik tijd heb?

Naja, m'n collega werkte tot vier uur dus toen haar werk overgenomen en verder gegaan met m'n eigen werk. Er was iets fout gegaan met meten maar ik wist niet wat omdat ik dat niet zelf gemeten had. Tsja, en toen had ik geen tijd meer om alles af te maken. Gevraagd aan een collega of ik dat morgen mocht meten, ja dat moet dan maar. Krijg ik gelijk de immunoloog op m'n dak of ik zeker wist dat het geen acute leukemie was (nee, natuurlijk niet want ik had het nog niet gemeten maar de vraagstelling was iets heel anders) en dat het straks weer morgen pas om zes uur klaar was want 'dat had ze wel vaker gehad met ons'. Ja, sorry dat het vaak druk is als ik werk. Ik kan met die collega prima samenwerken en echt niet slechter of langzamer dan een ander koppel. Ik vond het zo'n ongelooflijke kutopmerking. Het is haar baan, zij krijgt er voor betaald om overuren te draaien voor dit soort rare dingen. Ik ga niet elke dag blijven om alles af te maken want zoals een collega zei doen we dat niet zoals in Rotterdam. Het is heel jammer maar andesr draai ik echt door. Ik weet nu al dat ik vannacht in m'n slaap in m'n droom alles weer opnieuw ga doen en morgen als ik ospta ik bekaf ben en het gevoel heb dat ik de hele nacht gewerkt heb. Omdat ik geen vijf minuten even rustig op mijn kont heb kunnen zitten.

Maar nu ben ik thuis, heb ik net lekker gegeten, ga ik straks even de was ophangen en afwassen en douchen en m'n moeder bellen en tv kijken en lekker slapen. Dan nog een dagje werken (wat echt wel goedkomt en echt wel gezellig wordt) en dan lekker drie dagen weekend Zaterdag lekker dagje thuis rond hangen, zondag gourmetten bij m'n schoonouders en maandag een housewarmingfeestje

Negen uur gewerkt vandaag, ik ben gesloopt... Tweede dag dat ik ook m'n fluvoxamine slik, en dat gaat gelukkig wel goed, (nog) geen last van bijwerkingen.
Pfff.. de sneeën moeten gaan helen Zo debiel dat ik op het moment zelf niets liever wil dan stuk maken, en kapot zijn, omdat het oplucht, maar een paar dagen later voel ik me zo'n ontzettende loser met m'n krassen en sneeën...

Hopelijk nemen ze m'n aanmelding bij de kliniek snel in behandeling, ik ben zo bang dat ik anders een keer echt de mist in ga. Ik heb écht hulp nodig.
Een vriendin van me is sinds zondag opgenomen op de Paaz en ik had beloofd dat ik deze week nog langs zou komen, maar ik weet niet of ik het aankan...

[darkfairy]

@missy ik voel me er ook helemaal niet fijn bij en dankje voor de knuffel .

ot.
vanochtend kennismakings gesprek met de nieuwe psychotherapeut gehad.
en daarna s'middag's gelijk weer EMDR gehad na lange tijd.
het was erg vermoeiend.
en ze deed het ook op een andere manier dan me vorige psycholoog die weg is gegaan.
hij deed het met vingers.
en zij doet het met piepjes in een koptelefoon.
ze zei ook al gelijk dat ze eind deze maand ook alweer weggaat.
dus dan krijgen we alweer een nieuwe.
maar ze is wel erg aardig en jonger dan de vorige.
verder heb ik bezigheids therapie gehad.
wat vermoeiend was en niet goed lukte door me angsten.
daarna heb ik smiddags expressie gehad wat dus ook niet goed lukte.
en daarna na EMDR was ik helemaal op.
dat was echt vermoeiend na lange tijd.
en dan morgen middag nog dat gesprek met me ouders en de psychiater dat vind ik helemaal kut.

[Yana]

Mijn hoofd loopt over.

[darkfairy]

ik raak weer in angst.
en me halfbroer belde net.
die komt na meer dan een jaar weer op bezoek.
over een paar weken.
en me benen trillen door me angst gevoelens.
en voor de zoveelste keer weer dingen open gehaald.

[darkfairy]

en ik baal dat ik vanmiddag een sms van een collega kreeg.
dat hij een tijd geen contact meer met me wil.
omdat hij blijkbaar zich weer teveel aantrek van wat ik zeg.
ik heb geen idee wat ik gezegd zou hebben maarja.
ik heb hem gesmst en gevraagd wat ik dan zou hebben gezegd.
maar ik heb nog niks terug gekregen.
en ik ben vanmiddag nog even 2 kaarten wezen halen in het dorp.
want er gaan morgen een man en een vrouw met ontslag.
met die vrouw heb ik opgenomen gezeten en zit nog met me in de dagbehandeling.
en die man die meer van mijn leeftijd is.
zat ik ook mee opgenomen maar hij is nog opgenomen.
en gaat morgen gelijk vanuit de opname met ontslag.
dus morgen van 2 mensen afscheid nemen en daar zie ik best wel tegen op.

[Daantjer]

godverdomme

[Droomvlucht]

Morgen wordt dan eindelijk -als het goed is- de laatste pup opgehaald en komt toch nog -als het goed is- alles op zijn pootjes terecht. En dan ga ik vanaf zaterdagavond met mijn man even flink genieten van het nog lange weekend, want dat hebben we beide wel verdiend. Verdorie.

Het lijkt me wel eens fijn om mijn verhaal te vertellen, in zijn geheel met bepaalde gedachtes, gebeurtenissen, mooie en negatieve ervaringen die veel voor me betekenen.

Spoiler

Was 2 weken oud en onderging mijn 1e operaties, de volgende 4 zouden moeten wachten. Iets wat aan de darmen vast zit verstikte de darm zodat voedel niet via m'n poepertje maar uit m'n smoel.
Vaak moesten mijn ouders naar Rotterdam (voor mij de andere kant van Nederland) voor gesprekken en de revalidatie.
Mijn broer moest dan bij m'n opa en oma zitten, omdat zijn ouders naar zijn broertje moesten, iemand die hij niet kende. Ik denk dat hier een afkeer begon van hem naar mij toe.
Mijn vroegste herinnering is de eerste dag op de peuter/kleuterzaal, ik werdt naast mijn broer gezet, eindelijk kon ik hem beter leren kennen maar de juf had andere plannen in gedachten. Gezien we broertjes waren en naast elkaar zaten was de kans om met andere kinderen te gaan spelen klein, wij moesten zo nodig met andere kinderen omgaan en zodoende werdt mijn broer ergens anders neergezet. Ik weet zeker dat hij het erg vondt, ook hij wilde mij leren kennen maar weer moest hij weg.
In de kleuterklas een paar jaar later zat ik op speciaal onderwijs, ik speelde alleen en zou wel bepaalde eigenchappen gehad hebben om naar zo'n school te gaan maar afijn, prima. Ik snapte daar weinig van de andere kinderen. Zoals de spelletjes, de manieren van praten en bepaalde interesses. Zo keek ik naar een paar klasgenootjes die vadertje & moedertje speelden, het sloeg nergens op. Mijn teken skills begonnen hier ook, na een half harkepootje te hebben getekend gooide ik het blaadje weg en zag in gedachten precies hoe ik een hand moest tekenen maar had daar op dat moment geen zin in, het proberen te snappen waarom bepaalde mensen deden en waren was interresanter. De eerste ontmoeting met Sinterklaas was ook wat, Sinterklaas kwam in de klas en zag meteen de onnatuurlijkheid van deze man, er klopte niks van. De baard en ja elastiekjes. Later die dag was hij ook in het dorp en gingen ik en mijn broer mee, kijken naar de man. Deze sint zag er helemaal anders uit en had ook elastiek. Ik trok aan mijn moeders jas en zei dat Sinterklaar niet bestond, ze beweerde van wel en vondt haar maar dom dat ze het niet zag.Ook ergens in deze jaren ging ik met mijn familie naar een of andere oom voor pasen en daar was een hond. Dierenfan dat ik was ging het beestje aaien maar verloor mijn adem langzaam, blijkbaar was ik allergisch en had ik astma. Mijn moeder ging met behulp van een tuinslang m'n gezicht wassen. (Jaren later had ik een droom, ik zag mezelf en mijn moeder, precies zoals het ging met de tuinslang en al, maar zag het uit de ogen van de hond)
Hier begonnen mijn ziekenhuisbezoekjes, jaren lang want naast astma en allergie had ik ook altijd ontstoken oren.
Ik herinner me uit deze periode een dag dat mijn vader mij en mijn broer meenam naar een bos in de winter, er was een vijver en mijn vader stond te praten met een man. Ik wilde op het ijs lopen maar zakte door het ijs, geschrokken en bang keek ik naar mijn vader die tot mijn verbazing stond te lachen.. Dit deed erg veel.)
Ook op de basisschool (geen speciaal onderwijs meer) ging het door, de bezoekjes aan de dokter en miste veel dagen.
Mijn moeder verwende me intens, kreeg alles waar ik maar zin in had, gelukkig was dat weinig en als ik ergens zin in had was het wel fruit. Niet alleen verwende moeders me intens, ook nam ze me overal mee naartoe. Zo nam ze me mee naar tuincentra's, bezoekjes aan oma en opa en andere saaie gebeurtenissen.
Gezien de kinderen op school me maar half kenden en mijn contact met andere mensen meerendeels ouder dan 30 was wist ik niet hoe mijn leeftijdsgenootjes waren. (Dokters en ander ziekenhuispersoneel)
Al snel was ik de pineut met pesterijen, want contactgestoord en flaporen is natuurlijk niet te sparen.
Ik ging diep in mijn fantasie zitten, een eigen wereldje creeerde ik vaak op mijn bureautje door behulp van knippen en plakken en natuurlijk tekenen.
(In groep 5 begon een slaapprobleem, sliep niet want mijn hoofd was te vol, waarom waren bepaalde mensen zoals ze waren? Wat maakte mij zo anders?)
Thuis ging ik niet om met mijn broer maar was altijd bezig met lego en de natuur. Insecten vangen. (vaak huilen natuurlijk gezien het pesten)
Tot groep 7 ging het pesten door tot op een dag het wonderbaarlijk genoeg lukte om vrienden te worden met de kids die me pesten. Ineens.
Maar nu ik bevriend was met de pestkoppen ging ik natuurlijk meedoen, zelfverdeding. Zo maakte ik veel beledigende tekeningen en wist precies wat het meest pijnelijk is als het op pesten aankomt.
Op een dag gingen we met het gezin naar Burger Zoo, tegen deze tijd zag ik meer en meer hoe los mijn gezin was. We praten nooit over emoties, we praten sowieso niet met elkaar. In de dierentuin stonden we met het gezin bij zeekoeien, viel daar bijna in maar deze keer greep mijn vader me net op tijd, ik schrok intens maar de rest van de dag grapten en lachten mijn vader en broer erover, niet alleen kinderen op school konden je uitlachen, ook je vader en broer konden dat uren lang.
Gezien ik alsnog zo in mezelf was gesloten op school en het uitvogelen waarom mensen waren zoals ze waren interresanter was dan rekenen, taal of wat dan ook had ik ook bijna niks gemaakt. Geen idee hoe ik de basisschool ben doorgeslagen maar met amper werk gemaakt te hebben lukte het alsnog om de basisschool af te sluiten.
Deze keer weer naar speciaal onderwijs, leerproblemen, concentratieproblemen. Op dit speciaal onderwijs (een VSO school) kwam ik bij 5 andere kinderen in de klas. 3 meiden en 2 andere jongens. Nou was 1 jongen intens autistisch en de andere gewoonweg oerdom. De meiden waren tenminste normaal en zodoende begon mijn vriendschap met slechts meiden. (Zoals met een gehele meidengroep naar de Efteling )
Het was ondertussen van enorm belang om normaal te zijn, om nou hier gepest te worden, nee dat mocht niet.
Zo hing ik de clown uit, aandacht. Ik wist precies hoe ik moest gedragen om niet gepest te worden door al het observeren. Een "perfect" zelfverdedingssysteem.
Ook nu gingen de ziekenhuis bezoekjes door en de 3e operatie nam plaats, na 1 opmerking te hebben gehoord over mijn flaporen moesten ze recht worden gezet.(De 2e operatie was in groep 8)
Het voordoen als een ander koste veel energie, het niet loslaten van emoties zorgde voor een torenhoge stapel weet ik veel wat en een strak gevoel van binnen, niks mocht eruit. (Niks mocht eruit! Nee. Nee. < dit was een wet)
Tijdens een zomervakantie na het eerste jaar was ik met mijn gezin in Spanje, ik was weer eens verdrietig en ging op het strand zitten. Mijn moeder vroeg wat er aan de hand was (zeldzaam) maar het kwam er niet uit, toen vroeg ze waar ik heen wou en wees naar boven. "Naar huis he" zei mijn moeder, nee "dood" ik wilde dood op mijn 13e, graag.
Maar het leven ging door en school ook, maskertijd en dit clown-masker toneelstuk ging door tot het laatste schooljaar. Tegen deze tijd had ik exceem over mijn hele gezicht en armen. Het stond op knappen want nu in mijn 16e a 17e jaren waren de zelfmoordgedachten gegroeid, ik wilde dood en het was een obsessie geworden. 2 schriften vol manieren, treinreis info, gedachtes, het waarom, afscheidsbrieven, schietvereningen adressen en plattegrondjes.
Mijn moeder had ondertussen na een eindelijk leuke vakantie (ik had het leuk met mijn broer, zeldzaam en mijn moeder en vader deden dingen samen alleen, ook zeldzaam) ons verteld dat ze wilde scheiden. Dit was vresenlijk gezien het totaal niet paste bij mijn normale leven idee.
Kwam erachter dat mijn moeder terwijl ze nog met mijn vader had een man had geneukt, zette deze chatlogs als achtergrond op de computer en ik mocht van haar niemand wat vertellen. Daarna kwam ze na een avond uit eten thuis in tranen bij mij, ze zei dat ze tegen de vrouw van kerel waar mijn ouders mee uit eten waren dat ze met haar man had geneukt. Mijn moeder zei tegen mij dat het er zomaar uitfloepste, ze keek me aan met tranerige ogen en verklaarde dat ze echt echt echt geen seks had met de man.
Ik moest haar wel geloven want wat een overtuiging, jaren later kwam ik erachter dat ze die man wel had geneukt. Toen was mijn moeder verhuist, ik ging met haar mee want anders was ze alleen en dat was zielig. Ze vertelde me dat ze minstens 2 jaar geen relatie wilde aangaan, dit duurde nog niet eens 1 week toen ik haar betrapte. Ik kwam s'avonds laat thuis toen ze in slechts een badjas naar beneden kwam met achter haar al broek aantrekkend een dikke kale kerel die ik nog nooit had gezien.
De moeder die me als kind overal mee naar toe nam, waar ik zoveel tijd mee heb gedeeld en volledig vertrouwde loog knetterhard tegen mij.
Deze laatste vriend bleef maar woonde aan de andere kant van Nederland. Zo liet mijn moeder me vaak alleen, weken. Zo kwam ze wel eens thuis na een week lang weg te zijn geweest, 1 middag en ging vervolgens meteen weer 2 weken naar haar vriend. Ze beloofde vervolgens bijvoorbeeld donderdags thuis te zijn maar belde, ze was ziek of de auto had wat. Dit duurde maanden en was intens in de steek gelaten. Ook slapeloosheid, stress, zelfmoordgedachten zorgden ervoor dat ik me veel ziekmelde voor school.
Tot op een dag het allemaal teveel was, ik liep op school en de laatste bel was gegaan. Liep door de gang richting de fietsen toen een lerares zei: "bas, je moet wel wat doen aan die vlekken" JIJ TERING GORE KUTKOP HOU JE DIKKE BEK, het floepste eruit. Liep snel door en daar was de directeur die een opmerking plaatste over mijn kapsel. TERING KALE KOP HEBBENDE DIT EN DAT ik schrok van mijn eigen reactie, ik had mezelf omgebouwd tot een rustige kerel met strakke opmerkingen, geliefd door iedereen. Rende naar de fietsen maar een leerkracht haalde me in, moest in de aula zitten. Zitten deed ik niet, gooide met stoelen en schreeuwde. Ik was geknapt.
Eenmaal in de leerkrachtenkamer vroeg mijn mentor wat er aan de hand was.
Moeizaam, intens moeizaam kwam het eruit "ik wil dood" een enorm onzichtbare hand kneep mijn lichaam fijn, snakte letterlijk naar adem. Ik had het verteld. Een maatschappelijk werkster werdt ingevoerd en ik wist het zeker. Ik wilde dood en het kon me niet schelen of mensen het wisten, zo nam de maatschappelijk werkster me mee naar Mediant, jeugdcentrum dit en dat. Daar was een kerel die vroeg of ik mezelf wou doden, "ja" en waar ik dat wilde doen,"daar en daar" waarop hij antwoorde "ja daar zal je zekers dood gaan". Wat hij wilde doen is mij laten schrikken, ik zou echt sterven. Het was prachtig om te horen dat mijn plan waterdicht was. Vervolgens zou ik na school naar Mediant moeten komen voor gesprekken. Natuurlijk ging ik niet.
Nu waren de momenten in het openbaar vresenlijk, op straat, in de bus. In mijn belevingswereld walgde iedereen van mij, zelfs de manier van ademen was al storend. Ik was het laagste van het laagste, alles stond boven mij.
Ik herinner me niet meer precies het moment dat ik tegen mijn spiegelbeeld begon te praten maar ik was ik niet meer in de spiegel, het was "Daan" en Daan kende me, met hem prate ik over de plannen.
Zo zat ik op een avond achter mijn computer bij mijn vader thuis en hoorde in mijn hoofd "Nu" Ik wist meteen wat het betekende, nu, het plan uitvoeren.
Zo nam ik afscheid van mensen, melde het ook hier op het forum en mijn beste vriendin van school moest ervan huilen. Blijkbaar kwam haar moeder naar haar toe en vroeg wat er aan de hand was, zo ontstond er een kettingreactie naar mijn mentor die opeens in mijn deuropening stond. Ik zag hem en beelden van psychiaters, dwangbuizen en andere krankzinnige zooi flitsten door mijn hoofd. Hij zei dat hij mijn vader zou vertellen dat ze me mee namen. Hij liep naar beneden en ik opende snel mijn raam, via het garage dak naar buiten en tussen de wijken door naar de weilanden. Alles draaide, ik ging mijn plan af maken.
Op een gegeven moment bevond ik me op een weg, er kwam een auto aan en verstopte me snel achter een boom, daarna nog een keer verstoppen.
Tot er geen bomen waren en ja, een politie auto, ik zei dat ik Daan was en naar een vriend ging. Dat feestje ging niet door want de volgende auto kwam met 2 leerkrachten erin. Langs een politiebureau en door naar Mediant.
Daar bleef ik 2 a 3 dagen, ik loog me eruit want goed met mensen overweg, dat kon ik wel. Mijn ouders waren blij dat ik eruit was maar mijn leerkrachten verbaast. Niet kort daarna fietste ik naar Enschede voor het rails, in de weerspiegelingen van ruiten en plassen water zag ik Daan meefietsen.
Eenmaal bij het rails wachte ik op de trein, om te kijken of die op dat punt wel snel genoeg ging. Zo'n trein gaat snel, is groot en maakt een hels lawaai van een meter afstand. Ik schrok, een kort gesprek met Daan en kapte het af.
"Mama heeft ons niet voor niets gemaakt"
Een verwarrende periode kwam, wat wilde ik? Was alsmaardoor down.
Ging op een gegeven moment met een vriend blowen en we waren altijd samen, blowen en blowen. Met andere vrienden uitgaan en ging dat bestuderen. Kreeg wonderbaarlijk genoeg mijn diploma uiteindelijk en moest naar een andere school. Maar dat wou niet, ik moest aan mezelf werken vondt ik. Mijn tante daarintegen kon het niet aanzien, haar neefje die niet naar school ging en zodoende kwam ik op het laatste moment op een 1-jarige opleiding, laagste niveau en het zoog. Ging in deze tijd naar een dokter die me anti depr. medicatie gaf, deze pilletjes zouden alsvolgt moeten werken, je voelt je kutter en kutter voor 4 weken tot er opeens een dag is dat je je goed voelt. Ik voelde me inderdaad vager en kutter, hallucineerde spierwitte mieren in het kapsel van een klasgenootje en kreeg moodswings om de vijftien minuten. Op een dag ging ik weer naar school maar eenmaal op het station besloot ik i.p.v. een bus, de trein te nemen. Stopte de eerstvolgende halte, liep een stuk terug en wachte op de trein. Deze ging verdacht langzaam en ja hoor. Een politiemotor kwam aangereden en ik vluchte snel naar school. Vertelde daar wat ik deed, mijn tante kwam me ophalen en de rest herinner ik me niet zozeer.
Ik ontmoete een tijd later een meid die al snel mijn vriendin werdt. Begon een opleiding Beeld en Media, dit ging zeer goed. Haalde goede cijfers en een relatie, dat ging prima. Tot halverwege het jaar, ging niet meer naar school. Nu waren er periodes van positieve en negaieve gedachtes. Deze konden ieder moment opspelen. De periodes van deze negatieve gedachtes duurde meestal een maand of 3, de positieve maximaal 2 weken.
De relatie was ondertussen saai, ik voelde me al tijden kut en was het spuug en spuugzat om alsmaardoor te worstelen met emoties.
Was maanden lang thuis, ging nergens heen en besloot te gaan fiesten en daarna naar een psychiater te gaan.
Ik durfde het niet uit te maken, vond het ook erg zielig voor haar, 6 maand later maakte ik het uit met alle moed bijelkaar. Tegen deze tijd had ik gehoord dat mijn rug goed krom was en moest worden geopereerd. Begon geen school gezien de revalidatie van zo'n operatie 9 maand is.
Ontmoete een nieuw meisje vlak voordat ik het had uitgemaakt en we gingen afspreken, klikte al snel en we kregen ook al snel wat met elkaar.
Door haar ging ik praten en bij haar thuis leerde ik een spirituele kant kennen. Loslaten, praten etc. Het deed me goed, tijdens de relatie heb ik zoveel gehuild, gepraat, een boksbal inelkaar geslagen en losgelaten.
Dit was levensveranderend. De periodes bleven maar de stress werdt minder, ik voelde me zoveel minder kut.
De operatie kwam, de zware rugoperatie en bleef een maand bij mijn moeder.
Ik ben vergeten te melden dat van dit punt in het een paar jaar terug mijn vader een psychose kreeg, een jaar nadat mijn ouders uit elkaar waren. Zo beweerde hij dat het gezin bestond uit mijn vader, moeder en broer alleen. Ik zou de zoon van de duivel zijn en sindsdien is hij neit meer hetzelfde. Pa is autistich als de neten (of iets anders maar het zegt wel genoeg zo)
Hij ziet overal informatie in, verzamelt troep en ziet er verbanden is, heeft geen inlevingsvermogen, een gesprek is onmogelijk en hij is absoluut niet te volgen of te snappen. Vandaar dat ik niet bij mijn vader kon blijven.
(Mijn broer is een eigen leven gaan leiden, ons contact is duizend keer beter)
Ik kreeg van de moeder van mijn vriendin het aanbod om bij hun een paar maand te revalideren en dat aanbod nam ik natuurlijk aan.
De relatie verwaterde, het ging uit maar kon er wel blijven wonen. Zo woonde ik een halfjaar bij een warm gezin, het was heerlijk. Geweldig. Leerde veel simpele klusjes, zoals koken, schoonmaken etc.
Op een gegeven moment irriteerde mijn ex zoveel aan mij, niet dat ik vervelend was maar ik had bepaalde trekjes die zij ook had. Ik spiegelde bepaalde eigenschappen die zij juist bij haarzelf niet kon uitstaan. Om hiermee geconfronteert te worden is niet mooi natuurlijk en het was tijd om te gaan. (Ben nogsteeds vrienden met hun, kom er zo nu en dan en gaat prima.) Was ondertussen ook aan een vooropleiding op een kunstacademie begonnen. Alleen op Zaterdag naar school, 1 dag in de week lukte wel met de rug blijkbaar. Deze vooropleiding was geniaal, precies wat ik wilde gaan doen. Ben sindskort dan ook aangenomen en wacht nu tot de opleiding begint. Heb nu nogsteeds de positieve en negatieve periodes, soms duren de negatieve periodes te lang en komen er serieuze neigingen tot zelfdestructie.
Maar dat is het volgende om op te lossen.

Vergeet vast wel het een en ander maar het is wel fijn om even een verhaal te schrijven en te delen. Zo vergeet ik te zeggen dat ik een tijd doodsbang was voor een psychose en een flinke verlatingsangst heb, wil niet in de steek gelaten te worden dus verlaat i liever mensen voordat er een hechte band onstaat.

[Neko*]

regendruppel schreef:

ik ken het gevoel, het put je zo uit. Mijn dromen zijn zo levensecht en veel leuker dat ik zou willen dat dat mijn leven zou zijn. Maar soms weet ik niet meer of ik iets gedroomd heb of dat het echt gebeurt is en spreek ik mensen aan op een gebeurtenis die nooit heeft plaatsgevonden, behalve in mijn dromen. Het is zo verwarrend.

Verwarrend, inderdaad.. Dat aanspreken heb ik nog net niet, maar dan alleen omdat ik gewoon zelf al niet meer weet of het nou echt was of niet. En helaas zijn mijn dromen juist niet leuker dan mijn leven is, mijn dromen zijn naar.

[Yana]

Rode Panda schreef:

Het lijkt me wel eens fijn om mijn verhaal te vertellen, in zijn geheel met bepaalde gedachtes, gebeurtenissen, mooie en negatieve ervaringen die veel voor me betekenen.

Spoiler

Was 2 weken oud en onderging mijn 1e operaties, de volgende 4 zouden moeten wachten. Iets wat aan de darmen vast zit verstikte de darm zodat voedel niet via m'n poepertje maar uit m'n smoel.
Vaak moesten mijn ouders naar Rotterdam (voor mij de andere kant van Nederland) voor gesprekken en de revalidatie.
Mijn broer moest dan bij m'n opa en oma zitten, omdat zijn ouders naar zijn broertje moesten, iemand die hij niet kende. Ik denk dat hier een afkeer begon van hem naar mij toe.
Mijn vroegste herinnering is de eerste dag op de peuter/kleuterzaal, ik werdt naast mijn broer gezet, eindelijk kon ik hem beter leren kennen maar de juf had andere plannen in gedachten. Gezien we broertjes waren en naast elkaar zaten was de kans om met andere kinderen te gaan spelen klein, wij moesten zo nodig met andere kinderen omgaan en zodoende werdt mijn broer ergens anders neergezet. Ik weet zeker dat hij het erg vondt, ook hij wilde mij leren kennen maar weer moest hij weg.
In de kleuterklas een paar jaar later zat ik op speciaal onderwijs, ik speelde alleen en zou wel bepaalde eigenchappen gehad hebben om naar zo'n school te gaan maar afijn, prima. Ik snapte daar weinig van de andere kinderen. Zoals de spelletjes, de manieren van praten en bepaalde interesses. Zo keek ik naar een paar klasgenootjes die vadertje & moedertje speelden, het sloeg nergens op. Mijn teken skills begonnen hier ook, na een half harkepootje te hebben getekend gooide ik het blaadje weg en zag in gedachten precies hoe ik een hand moest tekenen maar had daar op dat moment geen zin in, het proberen te snappen waarom bepaalde mensen deden en waren was interresanter. De eerste ontmoeting met Sinterklaas was ook wat, Sinterklaas kwam in de klas en zag meteen de onnatuurlijkheid van deze man, er klopte niks van. De baard en ja elastiekjes. Later die dag was hij ook in het dorp en gingen ik en mijn broer mee, kijken naar de man. Deze sint zag er helemaal anders uit en had ook elastiek. Ik trok aan mijn moeders jas en zei dat Sinterklaar niet bestond, ze beweerde van wel en vondt haar maar dom dat ze het niet zag.Ook ergens in deze jaren ging ik met mijn familie naar een of andere oom voor pasen en daar was een hond. Dierenfan dat ik was ging het beestje aaien maar verloor mijn adem langzaam, blijkbaar was ik allergisch en had ik astma. Mijn moeder ging met behulp van een tuinslang m'n gezicht wassen. (Jaren later had ik een droom, ik zag mezelf en mijn moeder, precies zoals het ging met de tuinslang en al, maar zag het uit de ogen van de hond)
Hier begonnen mijn ziekenhuisbezoekjes, jaren lang want naast astma en allergie had ik ook altijd ontstoken oren.
Ik herinner me uit deze periode een dag dat mijn vader mij en mijn broer meenam naar een bos in de winter, er was een vijver en mijn vader stond te praten met een man. Ik wilde op het ijs lopen maar zakte door het ijs, geschrokken en bang keek ik naar mijn vader die tot mijn verbazing stond te lachen.. Dit deed erg veel.)
Ook op de basisschool (geen speciaal onderwijs meer) ging het door, de bezoekjes aan de dokter en miste veel dagen.
Mijn moeder verwende me intens, kreeg alles waar ik maar zin in had, gelukkig was dat weinig en als ik ergens zin in had was het wel fruit. Niet alleen verwende moeders me intens, ook nam ze me overal mee naartoe. Zo nam ze me mee naar tuincentra's, bezoekjes aan oma en opa en andere saaie gebeurtenissen.
Gezien de kinderen op school me maar half kenden en mijn contact met andere mensen meerendeels ouder dan 30 was wist ik niet hoe mijn leeftijdsgenootjes waren. (Dokters en ander ziekenhuispersoneel)
Al snel was ik de pineut met pesterijen, want contactgestoord en flaporen is natuurlijk niet te sparen.
Ik ging diep in mijn fantasie zitten, een eigen wereldje creeerde ik vaak op mijn bureautje door behulp van knippen en plakken en natuurlijk tekenen.
(In groep 5 begon een slaapprobleem, sliep niet want mijn hoofd was te vol, waarom waren bepaalde mensen zoals ze waren? Wat maakte mij zo anders?)
Thuis ging ik niet om met mijn broer maar was altijd bezig met lego en de natuur. Insecten vangen. (vaak huilen natuurlijk gezien het pesten)
Tot groep 7 ging het pesten door tot op een dag het wonderbaarlijk genoeg lukte om vrienden te worden met de kids die me pesten. Ineens.
Maar nu ik bevriend was met de pestkoppen ging ik natuurlijk meedoen, zelfverdeding. Zo maakte ik veel beledigende tekeningen en wist precies wat het meest pijnelijk is als het op pesten aankomt.
Op een dag gingen we met het gezin naar Burger Zoo, tegen deze tijd zag ik meer en meer hoe los mijn gezin was. We praten nooit over emoties, we praten sowieso niet met elkaar. In de dierentuin stonden we met het gezin bij zeekoeien, viel daar bijna in maar deze keer greep mijn vader me net op tijd, ik schrok intens maar de rest van de dag grapten en lachten mijn vader en broer erover, niet alleen kinderen op school konden je uitlachen, ook je vader en broer konden dat uren lang.
Gezien ik alsnog zo in mezelf was gesloten op school en het uitvogelen waarom mensen waren zoals ze waren interresanter was dan rekenen, taal of wat dan ook had ik ook bijna niks gemaakt. Geen idee hoe ik de basisschool ben doorgeslagen maar met amper werk gemaakt te hebben lukte het alsnog om de basisschool af te sluiten.
Deze keer weer naar speciaal onderwijs, leerproblemen, concentratieproblemen. Op dit speciaal onderwijs (een VSO school) kwam ik bij 5 andere kinderen in de klas. 3 meiden en 2 andere jongens. Nou was 1 jongen intens autistisch en de andere gewoonweg oerdom. De meiden waren tenminste normaal en zodoende begon mijn vriendschap met slechts meiden. (Zoals met een gehele meidengroep naar de Efteling )
Het was ondertussen van enorm belang om normaal te zijn, om nou hier gepest te worden, nee dat mocht niet.
Zo hing ik de clown uit, aandacht. Ik wist precies hoe ik moest gedragen om niet gepest te worden door al het observeren. Een "perfect" zelfverdedingssysteem.
Ook nu gingen de ziekenhuis bezoekjes door en de 3e operatie nam plaats, na 1 opmerking te hebben gehoord over mijn flaporen moesten ze recht worden gezet.(De 2e operatie was in groep 8)
Het voordoen als een ander koste veel energie, het niet loslaten van emoties zorgde voor een torenhoge stapel weet ik veel wat en een strak gevoel van binnen, niks mocht eruit. (Niks mocht eruit! Nee. Nee. < dit was een wet)
Tijdens een zomervakantie na het eerste jaar was ik met mijn gezin in Spanje, ik was weer eens verdrietig en ging op het strand zitten. Mijn moeder vroeg wat er aan de hand was (zeldzaam) maar het kwam er niet uit, toen vroeg ze waar ik heen wou en wees naar boven. "Naar huis he" zei mijn moeder, nee "dood" ik wilde dood op mijn 13e, graag.
Maar het leven ging door en school ook, maskertijd en dit clown-masker toneelstuk ging door tot het laatste schooljaar. Tegen deze tijd had ik exceem over mijn hele gezicht en armen. Het stond op knappen want nu in mijn 16e a 17e jaren waren de zelfmoordgedachten gegroeid, ik wilde dood en het was een obsessie geworden. 2 schriften vol manieren, treinreis info, gedachtes, het waarom, afscheidsbrieven, schietvereningen adressen en plattegrondjes.
Mijn moeder had ondertussen na een eindelijk leuke vakantie (ik had het leuk met mijn broer, zeldzaam en mijn moeder en vader deden dingen samen alleen, ook zeldzaam) ons verteld dat ze wilde scheiden. Dit was vresenlijk gezien het totaal niet paste bij mijn normale leven idee.
Kwam erachter dat mijn moeder terwijl ze nog met mijn vader had een man had geneukt, zette deze chatlogs als achtergrond op de computer en ik mocht van haar niemand wat vertellen. Daarna kwam ze na een avond uit eten thuis in tranen bij mij, ze zei dat ze tegen de vrouw van kerel waar mijn ouders mee uit eten waren dat ze met haar man had geneukt. Mijn moeder zei tegen mij dat het er zomaar uitfloepste, ze keek me aan met tranerige ogen en verklaarde dat ze echt echt echt geen seks had met de man.
Ik moest haar wel geloven want wat een overtuiging, jaren later kwam ik erachter dat ze die man wel had geneukt. Toen was mijn moeder verhuist, ik ging met haar mee want anders was ze alleen en dat was zielig. Ze vertelde me dat ze minstens 2 jaar geen relatie wilde aangaan, dit duurde nog niet eens 1 week toen ik haar betrapte. Ik kwam s'avonds laat thuis toen ze in slechts een badjas naar beneden kwam met achter haar al broek aantrekkend een dikke kale kerel die ik nog nooit had gezien.
De moeder die me als kind overal mee naar toe nam, waar ik zoveel tijd mee heb gedeeld en volledig vertrouwde loog knetterhard tegen mij.
Deze laatste vriend bleef maar woonde aan de andere kant van Nederland. Zo liet mijn moeder me vaak alleen, weken. Zo kwam ze wel eens thuis na een week lang weg te zijn geweest, 1 middag en ging vervolgens meteen weer 2 weken naar haar vriend. Ze beloofde vervolgens bijvoorbeeld donderdags thuis te zijn maar belde, ze was ziek of de auto had wat. Dit duurde maanden en was intens in de steek gelaten. Ook slapeloosheid, stress, zelfmoordgedachten zorgden ervoor dat ik me veel ziekmelde voor school.
Tot op een dag het allemaal teveel was, ik liep op school en de laatste bel was gegaan. Liep door de gang richting de fietsen toen een lerares zei: "bas, je moet wel wat doen aan die vlekken" JIJ TERING GORE KUTKOP HOU JE DIKKE BEK, het floepste eruit. Liep snel door en daar was de directeur die een opmerking plaatste over mijn kapsel. TERING KALE KOP HEBBENDE DIT EN DAT ik schrok van mijn eigen reactie, ik had mezelf omgebouwd tot een rustige kerel met strakke opmerkingen, geliefd door iedereen. Rende naar de fietsen maar een leerkracht haalde me in, moest in de aula zitten. Zitten deed ik niet, gooide met stoelen en schreeuwde. Ik was geknapt.
Eenmaal in de leerkrachtenkamer vroeg mijn mentor wat er aan de hand was.
Moeizaam, intens moeizaam kwam het eruit "ik wil dood" een enorm onzichtbare hand kneep mijn lichaam fijn, snakte letterlijk naar adem. Ik had het verteld. Een maatschappelijk werkster werdt ingevoerd en ik wist het zeker. Ik wilde dood en het kon me niet schelen of mensen het wisten, zo nam de maatschappelijk werkster me mee naar Mediant, jeugdcentrum dit en dat. Daar was een kerel die vroeg of ik mezelf wou doden, "ja" en waar ik dat wilde doen,"daar en daar" waarop hij antwoorde "ja daar zal je zekers dood gaan". Wat hij wilde doen is mij laten schrikken, ik zou echt sterven. Het was prachtig om te horen dat mijn plan waterdicht was. Vervolgens zou ik na school naar Mediant moeten komen voor gesprekken. Natuurlijk ging ik niet.
Nu waren de momenten in het openbaar vresenlijk, op straat, in de bus. In mijn belevingswereld walgde iedereen van mij, zelfs de manier van ademen was al storend. Ik was het laagste van het laagste, alles stond boven mij.
Ik herinner me niet meer precies het moment dat ik tegen mijn spiegelbeeld begon te praten maar ik was ik niet meer in de spiegel, het was "Daan" en Daan kende me, met hem prate ik over de plannen.
Zo zat ik op een avond achter mijn computer bij mijn vader thuis en hoorde in mijn hoofd "Nu" Ik wist meteen wat het betekende, nu, het plan uitvoeren.
Zo nam ik afscheid van mensen, melde het ook hier op het forum en mijn beste vriendin van school moest ervan huilen. Blijkbaar kwam haar moeder naar haar toe en vroeg wat er aan de hand was, zo ontstond er een kettingreactie naar mijn mentor die opeens in mijn deuropening stond. Ik zag hem en beelden van psychiaters, dwangbuizen en andere krankzinnige zooi flitsten door mijn hoofd. Hij zei dat hij mijn vader zou vertellen dat ze me mee namen. Hij liep naar beneden en ik opende snel mijn raam, via het garage dak naar buiten en tussen de wijken door naar de weilanden. Alles draaide, ik ging mijn plan af maken.
Op een gegeven moment bevond ik me op een weg, er kwam een auto aan en verstopte me snel achter een boom, daarna nog een keer verstoppen.
Tot er geen bomen waren en ja, een politie auto, ik zei dat ik Daan was en naar een vriend ging. Dat feestje ging niet door want de volgende auto kwam met 2 leerkrachten erin. Langs een politiebureau en door naar Mediant.
Daar bleef ik 2 a 3 dagen, ik loog me eruit want goed met mensen overweg, dat kon ik wel. Mijn ouders waren blij dat ik eruit was maar mijn leerkrachten verbaast. Niet kort daarna fietste ik naar Enschede voor het rails, in de weerspiegelingen van ruiten en plassen water zag ik Daan meefietsen.
Eenmaal bij het rails wachte ik op de trein, om te kijken of die op dat punt wel snel genoeg ging. Zo'n trein gaat snel, is groot en maakt een hels lawaai van een meter afstand. Ik schrok, een kort gesprek met Daan en kapte het af.
"Mama heeft ons niet voor niets gemaakt"
Een verwarrende periode kwam, wat wilde ik? Was alsmaardoor down.
Ging op een gegeven moment met een vriend blowen en we waren altijd samen, blowen en blowen. Met andere vrienden uitgaan en ging dat bestuderen. Kreeg wonderbaarlijk genoeg mijn diploma uiteindelijk en moest naar een andere school. Maar dat wou niet, ik moest aan mezelf werken vondt ik. Mijn tante daarintegen kon het niet aanzien, haar neefje die niet naar school ging en zodoende kwam ik op het laatste moment op een 1-jarige opleiding, laagste niveau en het zoog. Ging in deze tijd naar een dokter die me anti depr. medicatie gaf, deze pilletjes zouden alsvolgt moeten werken, je voelt je kutter en kutter voor 4 weken tot er opeens een dag is dat je je goed voelt. Ik voelde me inderdaad vager en kutter, hallucineerde spierwitte mieren in het kapsel van een klasgenootje en kreeg moodswings om de vijftien minuten. Op een dag ging ik weer naar school maar eenmaal op het station besloot ik i.p.v. een bus, de trein te nemen. Stopte de eerstvolgende halte, liep een stuk terug en wachte op de trein. Deze ging verdacht langzaam en ja hoor. Een politiemotor kwam aangereden en ik vluchte snel naar school. Vertelde daar wat ik deed, mijn tante kwam me ophalen en de rest herinner ik me niet zozeer.
Ik ontmoete een tijd later een meid die al snel mijn vriendin werdt. Begon een opleiding Beeld en Media, dit ging zeer goed. Haalde goede cijfers en een relatie, dat ging prima. Tot halverwege het jaar, ging niet meer naar school. Nu waren er periodes van positieve en negaieve gedachtes. Deze konden ieder moment opspelen. De periodes van deze negatieve gedachtes duurde meestal een maand of 3, de positieve maximaal 2 weken.
De relatie was ondertussen saai, ik voelde me al tijden kut en was het spuug en spuugzat om alsmaardoor te worstelen met emoties.
Was maanden lang thuis, ging nergens heen en besloot te gaan fiesten en daarna naar een psychiater te gaan.
Ik durfde het niet uit te maken, vond het ook erg zielig voor haar, 6 maand later maakte ik het uit met alle moed bijelkaar. Tegen deze tijd had ik gehoord dat mijn rug goed krom was en moest worden geopereerd. Begon geen school gezien de revalidatie van zo'n operatie 9 maand is.
Ontmoete een nieuw meisje vlak voordat ik het had uitgemaakt en we gingen afspreken, klikte al snel en we kregen ook al snel wat met elkaar.
Door haar ging ik praten en bij haar thuis leerde ik een spirituele kant kennen. Loslaten, praten etc. Het deed me goed, tijdens de relatie heb ik zoveel gehuild, gepraat, een boksbal inelkaar geslagen en losgelaten.
Dit was levensveranderend. De periodes bleven maar de stress werdt minder, ik voelde me zoveel minder kut.
De operatie kwam, de zware rugoperatie en bleef een maand bij mijn moeder.
Ik ben vergeten te melden dat van dit punt in het een paar jaar terug mijn vader een psychose kreeg, een jaar nadat mijn ouders uit elkaar waren. Zo beweerde hij dat het gezin bestond uit mijn vader, moeder en broer alleen. Ik zou de zoon van de duivel zijn en sindsdien is hij neit meer hetzelfde. Pa is autistich als de neten (of iets anders maar het zegt wel genoeg zo)
Hij ziet overal informatie in, verzamelt troep en ziet er verbanden is, heeft geen inlevingsvermogen, een gesprek is onmogelijk en hij is absoluut niet te volgen of te snappen. Vandaar dat ik niet bij mijn vader kon blijven.
(Mijn broer is een eigen leven gaan leiden, ons contact is duizend keer beter)
Ik kreeg van de moeder van mijn vriendin het aanbod om bij hun een paar maand te revalideren en dat aanbod nam ik natuurlijk aan.
De relatie verwaterde, het ging uit maar kon er wel blijven wonen. Zo woonde ik een halfjaar bij een warm gezin, het was heerlijk. Geweldig. Leerde veel simpele klusjes, zoals koken, schoonmaken etc.
Op een gegeven moment irriteerde mijn ex zoveel aan mij, niet dat ik vervelend was maar ik had bepaalde trekjes die zij ook had. Ik spiegelde bepaalde eigenschappen die zij juist bij haarzelf niet kon uitstaan. Om hiermee geconfronteert te worden is niet mooi natuurlijk en het was tijd om te gaan. (Ben nogsteeds vrienden met hun, kom er zo nu en dan en gaat prima.) Was ondertussen ook aan een vooropleiding op een kunstacademie begonnen. Alleen op Zaterdag naar school, 1 dag in de week lukte wel met de rug blijkbaar. Deze vooropleiding was geniaal, precies wat ik wilde gaan doen. Ben sindskort dan ook aangenomen en wacht nu tot de opleiding begint. Heb nu nogsteeds de positieve en negatieve periodes, soms duren de negatieve periodes te lang en komen er serieuze neigingen tot zelfdestructie.
Maar dat is het volgende om op te lossen.

Vergeet vast wel het een en ander maar het is wel fijn om even een verhaal te schrijven en te delen. Zo vergeet ik te zeggen dat ik een tijd doodsbang was voor een psychose en een flinke verlatingsangst heb, wil niet in de steek gelaten te worden dus verlaat i liever mensen voordat er een hechte band onstaat.

Heftig Rode Panda. Luchtte het op om het van je af te schrijven?


OT:
Ik ben niet geworden wie ik had willen zijn, maar dan moet ik maar nieuwe dingen verzinnen om zo goed en leuk mogelijk om te gaan met wie ik ben. Het gaat zoals het gaat.

Maar er kwam niets van dat alles
Van alles kwam er niets
Niets uit mijn eigen flutroman
Niets van dat alles
Van alles kwam er niets
Ik deed wel van alles maar niets volgens plan
En wat ik me voornam dat kwam er niet van

Rode Panda schreef:

Het lijkt me wel eens fijn om mijn verhaal te vertellen, in zijn geheel met bepaalde gedachtes, gebeurtenissen, mooie en negatieve ervaringen die veel voor me betekenen.

Spoiler

Was 2 weken oud en onderging mijn 1e operaties, de volgende 4 zouden moeten wachten. Iets wat aan de darmen vast zit verstikte de darm zodat voedel niet via m'n poepertje maar uit m'n smoel.
Vaak moesten mijn ouders naar Rotterdam (voor mij de andere kant van Nederland) voor gesprekken en de revalidatie.
Mijn broer moest dan bij m'n opa en oma zitten, omdat zijn ouders naar zijn broertje moesten, iemand die hij niet kende. Ik denk dat hier een afkeer begon van hem naar mij toe.
Mijn vroegste herinnering is de eerste dag op de peuter/kleuterzaal, ik werdt naast mijn broer gezet, eindelijk kon ik hem beter leren kennen maar de juf had andere plannen in gedachten. Gezien we broertjes waren en naast elkaar zaten was de kans om met andere kinderen te gaan spelen klein, wij moesten zo nodig met andere kinderen omgaan en zodoende werdt mijn broer ergens anders neergezet. Ik weet zeker dat hij het erg vondt, ook hij wilde mij leren kennen maar weer moest hij weg.
In de kleuterklas een paar jaar later zat ik op speciaal onderwijs, ik speelde alleen en zou wel bepaalde eigenchappen gehad hebben om naar zo'n school te gaan maar afijn, prima. Ik snapte daar weinig van de andere kinderen. Zoals de spelletjes, de manieren van praten en bepaalde interesses. Zo keek ik naar een paar klasgenootjes die vadertje & moedertje speelden, het sloeg nergens op. Mijn teken skills begonnen hier ook, na een half harkepootje te hebben getekend gooide ik het blaadje weg en zag in gedachten precies hoe ik een hand moest tekenen maar had daar op dat moment geen zin in, het proberen te snappen waarom bepaalde mensen deden en waren was interresanter. De eerste ontmoeting met Sinterklaas was ook wat, Sinterklaas kwam in de klas en zag meteen de onnatuurlijkheid van deze man, er klopte niks van. De baard en ja elastiekjes. Later die dag was hij ook in het dorp en gingen ik en mijn broer mee, kijken naar de man. Deze sint zag er helemaal anders uit en had ook elastiek. Ik trok aan mijn moeders jas en zei dat Sinterklaar niet bestond, ze beweerde van wel en vondt haar maar dom dat ze het niet zag.Ook ergens in deze jaren ging ik met mijn familie naar een of andere oom voor pasen en daar was een hond. Dierenfan dat ik was ging het beestje aaien maar verloor mijn adem langzaam, blijkbaar was ik allergisch en had ik astma. Mijn moeder ging met behulp van een tuinslang m'n gezicht wassen. (Jaren later had ik een droom, ik zag mezelf en mijn moeder, precies zoals het ging met de tuinslang en al, maar zag het uit de ogen van de hond)
Hier begonnen mijn ziekenhuisbezoekjes, jaren lang want naast astma en allergie had ik ook altijd ontstoken oren.
Ik herinner me uit deze periode een dag dat mijn vader mij en mijn broer meenam naar een bos in de winter, er was een vijver en mijn vader stond te praten met een man. Ik wilde op het ijs lopen maar zakte door het ijs, geschrokken en bang keek ik naar mijn vader die tot mijn verbazing stond te lachen.. Dit deed erg veel.)
Ook op de basisschool (geen speciaal onderwijs meer) ging het door, de bezoekjes aan de dokter en miste veel dagen.
Mijn moeder verwende me intens, kreeg alles waar ik maar zin in had, gelukkig was dat weinig en als ik ergens zin in had was het wel fruit. Niet alleen verwende moeders me intens, ook nam ze me overal mee naartoe. Zo nam ze me mee naar tuincentra's, bezoekjes aan oma en opa en andere saaie gebeurtenissen.
Gezien de kinderen op school me maar half kenden en mijn contact met andere mensen meerendeels ouder dan 30 was wist ik niet hoe mijn leeftijdsgenootjes waren. (Dokters en ander ziekenhuispersoneel)
Al snel was ik de pineut met pesterijen, want contactgestoord en flaporen is natuurlijk niet te sparen.
Ik ging diep in mijn fantasie zitten, een eigen wereldje creeerde ik vaak op mijn bureautje door behulp van knippen en plakken en natuurlijk tekenen.
(In groep 5 begon een slaapprobleem, sliep niet want mijn hoofd was te vol, waarom waren bepaalde mensen zoals ze waren? Wat maakte mij zo anders?)
Thuis ging ik niet om met mijn broer maar was altijd bezig met lego en de natuur. Insecten vangen. (vaak huilen natuurlijk gezien het pesten)
Tot groep 7 ging het pesten door tot op een dag het wonderbaarlijk genoeg lukte om vrienden te worden met de kids die me pesten. Ineens.
Maar nu ik bevriend was met de pestkoppen ging ik natuurlijk meedoen, zelfverdeding. Zo maakte ik veel beledigende tekeningen en wist precies wat het meest pijnelijk is als het op pesten aankomt.
Op een dag gingen we met het gezin naar Burger Zoo, tegen deze tijd zag ik meer en meer hoe los mijn gezin was. We praten nooit over emoties, we praten sowieso niet met elkaar. In de dierentuin stonden we met het gezin bij zeekoeien, viel daar bijna in maar deze keer greep mijn vader me net op tijd, ik schrok intens maar de rest van de dag grapten en lachten mijn vader en broer erover, niet alleen kinderen op school konden je uitlachen, ook je vader en broer konden dat uren lang.
Gezien ik alsnog zo in mezelf was gesloten op school en het uitvogelen waarom mensen waren zoals ze waren interresanter was dan rekenen, taal of wat dan ook had ik ook bijna niks gemaakt. Geen idee hoe ik de basisschool ben doorgeslagen maar met amper werk gemaakt te hebben lukte het alsnog om de basisschool af te sluiten.
Deze keer weer naar speciaal onderwijs, leerproblemen, concentratieproblemen. Op dit speciaal onderwijs (een VSO school) kwam ik bij 5 andere kinderen in de klas. 3 meiden en 2 andere jongens. Nou was 1 jongen intens autistisch en de andere gewoonweg oerdom. De meiden waren tenminste normaal en zodoende begon mijn vriendschap met slechts meiden. (Zoals met een gehele meidengroep naar de Efteling )
Het was ondertussen van enorm belang om normaal te zijn, om nou hier gepest te worden, nee dat mocht niet.
Zo hing ik de clown uit, aandacht. Ik wist precies hoe ik moest gedragen om niet gepest te worden door al het observeren. Een "perfect" zelfverdedingssysteem.
Ook nu gingen de ziekenhuis bezoekjes door en de 3e operatie nam plaats, na 1 opmerking te hebben gehoord over mijn flaporen moesten ze recht worden gezet.(De 2e operatie was in groep 8)
Het voordoen als een ander koste veel energie, het niet loslaten van emoties zorgde voor een torenhoge stapel weet ik veel wat en een strak gevoel van binnen, niks mocht eruit. (Niks mocht eruit! Nee. Nee. < dit was een wet)
Tijdens een zomervakantie na het eerste jaar was ik met mijn gezin in Spanje, ik was weer eens verdrietig en ging op het strand zitten. Mijn moeder vroeg wat er aan de hand was (zeldzaam) maar het kwam er niet uit, toen vroeg ze waar ik heen wou en wees naar boven. "Naar huis he" zei mijn moeder, nee "dood" ik wilde dood op mijn 13e, graag.
Maar het leven ging door en school ook, maskertijd en dit clown-masker toneelstuk ging door tot het laatste schooljaar. Tegen deze tijd had ik exceem over mijn hele gezicht en armen. Het stond op knappen want nu in mijn 16e a 17e jaren waren de zelfmoordgedachten gegroeid, ik wilde dood en het was een obsessie geworden. 2 schriften vol manieren, treinreis info, gedachtes, het waarom, afscheidsbrieven, schietvereningen adressen en plattegrondjes.
Mijn moeder had ondertussen na een eindelijk leuke vakantie (ik had het leuk met mijn broer, zeldzaam en mijn moeder en vader deden dingen samen alleen, ook zeldzaam) ons verteld dat ze wilde scheiden. Dit was vresenlijk gezien het totaal niet paste bij mijn normale leven idee.
Kwam erachter dat mijn moeder terwijl ze nog met mijn vader had een man had geneukt, zette deze chatlogs als achtergrond op de computer en ik mocht van haar niemand wat vertellen. Daarna kwam ze na een avond uit eten thuis in tranen bij mij, ze zei dat ze tegen de vrouw van kerel waar mijn ouders mee uit eten waren dat ze met haar man had geneukt. Mijn moeder zei tegen mij dat het er zomaar uitfloepste, ze keek me aan met tranerige ogen en verklaarde dat ze echt echt echt geen seks had met de man.
Ik moest haar wel geloven want wat een overtuiging, jaren later kwam ik erachter dat ze die man wel had geneukt. Toen was mijn moeder verhuist, ik ging met haar mee want anders was ze alleen en dat was zielig. Ze vertelde me dat ze minstens 2 jaar geen relatie wilde aangaan, dit duurde nog niet eens 1 week toen ik haar betrapte. Ik kwam s'avonds laat thuis toen ze in slechts een badjas naar beneden kwam met achter haar al broek aantrekkend een dikke kale kerel die ik nog nooit had gezien.
De moeder die me als kind overal mee naar toe nam, waar ik zoveel tijd mee heb gedeeld en volledig vertrouwde loog knetterhard tegen mij.
Deze laatste vriend bleef maar woonde aan de andere kant van Nederland. Zo liet mijn moeder me vaak alleen, weken. Zo kwam ze wel eens thuis na een week lang weg te zijn geweest, 1 middag en ging vervolgens meteen weer 2 weken naar haar vriend. Ze beloofde vervolgens bijvoorbeeld donderdags thuis te zijn maar belde, ze was ziek of de auto had wat. Dit duurde maanden en was intens in de steek gelaten. Ook slapeloosheid, stress, zelfmoordgedachten zorgden ervoor dat ik me veel ziekmelde voor school.
Tot op een dag het allemaal teveel was, ik liep op school en de laatste bel was gegaan. Liep door de gang richting de fietsen toen een lerares zei: "bas, je moet wel wat doen aan die vlekken" JIJ TERING GORE KUTKOP HOU JE DIKKE BEK, het floepste eruit. Liep snel door en daar was de directeur die een opmerking plaatste over mijn kapsel. TERING KALE KOP HEBBENDE DIT EN DAT ik schrok van mijn eigen reactie, ik had mezelf omgebouwd tot een rustige kerel met strakke opmerkingen, geliefd door iedereen. Rende naar de fietsen maar een leerkracht haalde me in, moest in de aula zitten. Zitten deed ik niet, gooide met stoelen en schreeuwde. Ik was geknapt.
Eenmaal in de leerkrachtenkamer vroeg mijn mentor wat er aan de hand was.
Moeizaam, intens moeizaam kwam het eruit "ik wil dood" een enorm onzichtbare hand kneep mijn lichaam fijn, snakte letterlijk naar adem. Ik had het verteld. Een maatschappelijk werkster werdt ingevoerd en ik wist het zeker. Ik wilde dood en het kon me niet schelen of mensen het wisten, zo nam de maatschappelijk werkster me mee naar Mediant, jeugdcentrum dit en dat. Daar was een kerel die vroeg of ik mezelf wou doden, "ja" en waar ik dat wilde doen,"daar en daar" waarop hij antwoorde "ja daar zal je zekers dood gaan". Wat hij wilde doen is mij laten schrikken, ik zou echt sterven. Het was prachtig om te horen dat mijn plan waterdicht was. Vervolgens zou ik na school naar Mediant moeten komen voor gesprekken. Natuurlijk ging ik niet.
Nu waren de momenten in het openbaar vresenlijk, op straat, in de bus. In mijn belevingswereld walgde iedereen van mij, zelfs de manier van ademen was al storend. Ik was het laagste van het laagste, alles stond boven mij.
Ik herinner me niet meer precies het moment dat ik tegen mijn spiegelbeeld begon te praten maar ik was ik niet meer in de spiegel, het was "Daan" en Daan kende me, met hem prate ik over de plannen.
Zo zat ik op een avond achter mijn computer bij mijn vader thuis en hoorde in mijn hoofd "Nu" Ik wist meteen wat het betekende, nu, het plan uitvoeren.
Zo nam ik afscheid van mensen, melde het ook hier op het forum en mijn beste vriendin van school moest ervan huilen. Blijkbaar kwam haar moeder naar haar toe en vroeg wat er aan de hand was, zo ontstond er een kettingreactie naar mijn mentor die opeens in mijn deuropening stond. Ik zag hem en beelden van psychiaters, dwangbuizen en andere krankzinnige zooi flitsten door mijn hoofd. Hij zei dat hij mijn vader zou vertellen dat ze me mee namen. Hij liep naar beneden en ik opende snel mijn raam, via het garage dak naar buiten en tussen de wijken door naar de weilanden. Alles draaide, ik ging mijn plan af maken.
Op een gegeven moment bevond ik me op een weg, er kwam een auto aan en verstopte me snel achter een boom, daarna nog een keer verstoppen.
Tot er geen bomen waren en ja, een politie auto, ik zei dat ik Daan was en naar een vriend ging. Dat feestje ging niet door want de volgende auto kwam met 2 leerkrachten erin. Langs een politiebureau en door naar Mediant.
Daar bleef ik 2 a 3 dagen, ik loog me eruit want goed met mensen overweg, dat kon ik wel. Mijn ouders waren blij dat ik eruit was maar mijn leerkrachten verbaast. Niet kort daarna fietste ik naar Enschede voor het rails, in de weerspiegelingen van ruiten en plassen water zag ik Daan meefietsen.
Eenmaal bij het rails wachte ik op de trein, om te kijken of die op dat punt wel snel genoeg ging. Zo'n trein gaat snel, is groot en maakt een hels lawaai van een meter afstand. Ik schrok, een kort gesprek met Daan en kapte het af.
"Mama heeft ons niet voor niets gemaakt"
Een verwarrende periode kwam, wat wilde ik? Was alsmaardoor down.
Ging op een gegeven moment met een vriend blowen en we waren altijd samen, blowen en blowen. Met andere vrienden uitgaan en ging dat bestuderen. Kreeg wonderbaarlijk genoeg mijn diploma uiteindelijk en moest naar een andere school. Maar dat wou niet, ik moest aan mezelf werken vondt ik. Mijn tante daarintegen kon het niet aanzien, haar neefje die niet naar school ging en zodoende kwam ik op het laatste moment op een 1-jarige opleiding, laagste niveau en het zoog. Ging in deze tijd naar een dokter die me anti depr. medicatie gaf, deze pilletjes zouden alsvolgt moeten werken, je voelt je kutter en kutter voor 4 weken tot er opeens een dag is dat je je goed voelt. Ik voelde me inderdaad vager en kutter, hallucineerde spierwitte mieren in het kapsel van een klasgenootje en kreeg moodswings om de vijftien minuten. Op een dag ging ik weer naar school maar eenmaal op het station besloot ik i.p.v. een bus, de trein te nemen. Stopte de eerstvolgende halte, liep een stuk terug en wachte op de trein. Deze ging verdacht langzaam en ja hoor. Een politiemotor kwam aangereden en ik vluchte snel naar school. Vertelde daar wat ik deed, mijn tante kwam me ophalen en de rest herinner ik me niet zozeer.
Ik ontmoete een tijd later een meid die al snel mijn vriendin werdt. Begon een opleiding Beeld en Media, dit ging zeer goed. Haalde goede cijfers en een relatie, dat ging prima. Tot halverwege het jaar, ging niet meer naar school. Nu waren er periodes van positieve en negaieve gedachtes. Deze konden ieder moment opspelen. De periodes van deze negatieve gedachtes duurde meestal een maand of 3, de positieve maximaal 2 weken.
De relatie was ondertussen saai, ik voelde me al tijden kut en was het spuug en spuugzat om alsmaardoor te worstelen met emoties.
Was maanden lang thuis, ging nergens heen en besloot te gaan fiesten en daarna naar een psychiater te gaan.
Ik durfde het niet uit te maken, vond het ook erg zielig voor haar, 6 maand later maakte ik het uit met alle moed bijelkaar. Tegen deze tijd had ik gehoord dat mijn rug goed krom was en moest worden geopereerd. Begon geen school gezien de revalidatie van zo'n operatie 9 maand is.
Ontmoete een nieuw meisje vlak voordat ik het had uitgemaakt en we gingen afspreken, klikte al snel en we kregen ook al snel wat met elkaar.
Door haar ging ik praten en bij haar thuis leerde ik een spirituele kant kennen. Loslaten, praten etc. Het deed me goed, tijdens de relatie heb ik zoveel gehuild, gepraat, een boksbal inelkaar geslagen en losgelaten.
Dit was levensveranderend. De periodes bleven maar de stress werdt minder, ik voelde me zoveel minder kut.
De operatie kwam, de zware rugoperatie en bleef een maand bij mijn moeder.
Ik ben vergeten te melden dat van dit punt in het een paar jaar terug mijn vader een psychose kreeg, een jaar nadat mijn ouders uit elkaar waren. Zo beweerde hij dat het gezin bestond uit mijn vader, moeder en broer alleen. Ik zou de zoon van de duivel zijn en sindsdien is hij neit meer hetzelfde. Pa is autistich als de neten (of iets anders maar het zegt wel genoeg zo)
Hij ziet overal informatie in, verzamelt troep en ziet er verbanden is, heeft geen inlevingsvermogen, een gesprek is onmogelijk en hij is absoluut niet te volgen of te snappen. Vandaar dat ik niet bij mijn vader kon blijven.
(Mijn broer is een eigen leven gaan leiden, ons contact is duizend keer beter)
Ik kreeg van de moeder van mijn vriendin het aanbod om bij hun een paar maand te revalideren en dat aanbod nam ik natuurlijk aan.
De relatie verwaterde, het ging uit maar kon er wel blijven wonen. Zo woonde ik een halfjaar bij een warm gezin, het was heerlijk. Geweldig. Leerde veel simpele klusjes, zoals koken, schoonmaken etc.
Op een gegeven moment irriteerde mijn ex zoveel aan mij, niet dat ik vervelend was maar ik had bepaalde trekjes die zij ook had. Ik spiegelde bepaalde eigenschappen die zij juist bij haarzelf niet kon uitstaan. Om hiermee geconfronteert te worden is niet mooi natuurlijk en het was tijd om te gaan. (Ben nogsteeds vrienden met hun, kom er zo nu en dan en gaat prima.) Was ondertussen ook aan een vooropleiding op een kunstacademie begonnen. Alleen op Zaterdag naar school, 1 dag in de week lukte wel met de rug blijkbaar. Deze vooropleiding was geniaal, precies wat ik wilde gaan doen. Ben sindskort dan ook aangenomen en wacht nu tot de opleiding begint. Heb nu nogsteeds de positieve en negatieve periodes, soms duren de negatieve periodes te lang en komen er serieuze neigingen tot zelfdestructie.
Maar dat is het volgende om op te lossen.

Vergeet vast wel het een en ander maar het is wel fijn om even een verhaal te schrijven en te delen. Zo vergeet ik te zeggen dat ik een tijd doodsbang was voor een psychose en een flinke verlatingsangst heb, wil niet in de steek gelaten te worden dus verlaat i liever mensen voordat er een hechte band onstaat.

erg heftig. Deels herkenbaar, en knap dat je het geschreven hebt.
volgens mij woon je best wel dicht bij mijn in de buurt aan plaatsnamen te lezen, best eng^

OT:
het gaat vanavond werken, en stappen.
Morgen de hele dag werken waar ik ongelofelijk tegen op zie.
's Avonds niks doen. Zondag naar familie, die avond weer stappen.
Ik haat feestdagen

[Missy1234567890]

Ik moet eigenlijk 2 sollicitatiebrieven schrijven, maar ik doe het niet omdat ik het zo lastig vind. En ik heb ook wat specifiekere info nodig bij 1, maar nog geen antwoord op mijn mail. En bij de andere heb ik 2 aanbevelingsbrieven nodig op vrij korte termijn en ik moet eigenlijk mijn 2 scriptiebegeleiders hierom vragen, maar ik moet wel zelf aangeven wat er in moet en ik weet het echt niet. Zondag het er maar eens met mijn broer over hebben, vandaag kunnen ze er toch niks meer mee en dinsdag is de eerste dag dat ze mijn mailtje kunnen lezen.

En zo heb ik voor mezelf weer goedgepraat dat ik vandaag geen letter op papier heb.
Bijkomend probleem is dat ik a.s. woensdag op vakantie ga en over 2 weken weer pas aan de slag kan met de brieven. Dit paasweekend gaat het niet meer lukken omdat het hier dan loeidruk is, iedereen komt naar huis en we zijn dus met z'n 8en en ik heb mijn laptop niet meegenomen. Dus het wordt echt op z'n vroegst over 2 weken. Heel misschien dat ik morgenochtend vroeg nog een poging ga wagen.

[wup]

Ik kom hier nauwelijks meer, maar goed.

Weet niet zo goed wat ik met mezelf aan moet. Alles gaat prima, ben eigenlijk heel gelukkig. Maar ik word de pijn steeds meer zat. Voel me niet serieus genomen door alle artsen die zeggen: het is niets, wen er maar aan. Ik word nu soms gewoon agressief van de pijn, ben chagrijnig en geen leuk mens meer. Uit woede vreet ik zo een handje pijnstillers, terwijl ik weet dat dat niet goed is, maar op zo'n moment maakt dat me niets meer uit.

Ik ga denk ik maar weeeeeer naar een arts Geef me dan op zn minst tips over pijnstilling of stuur me door naar een psycholoog die me leert hoe ik er mee om moet gaan, want ik weet het niet meer

[Redhair]

Ooh lieve Yana, je bent zo goed bezig, want jammer dat je je toch zo voelt. Knuffel!

Wow, heftig vandaag. Was vanmiddag in Zutphen, we gingen kijken naar de triggers van mijn eetstoornis, waarom ik het in stand houd, wat de voor- en nadelen zijn, wat er vroeger allemaal gebeurd is.

Ik vroeg me altijd al af waarom ik mijn eetstoornis in stand houd, wat de voordelen zijn. Ik zag geen voordelen. Maar we waren er vanmiddag mee bezig en opeens zei ik het. Ik ben bang om gelukkig te zijn. Bang om geen problemen te hebben en gelukkig met mezelf te zijn. Ik wist dat ik bang was voor 'normaal' leven, zonder zelfdestructie, maar nu voelde ik de angst om gewoon gelukkig te zijn zonder zelfdestructie.
We gingen hierop door, en kwamen er achter dat ik al die zelfdestructie ook houd als een vorm van excuus. Ik ben zo bang dat ik niet ben wie ik denk dat ik ben. Die studie maatschappijleer bijvoorbeeld. Ik denk dat ik die aankan, dat ik de intelligentie heb. Maar omdat ik op de middelbare school zo vrij gelaten ben, ik door die slaapstoornis destijds alles kon flikken en toestemming van school kreeg om te spijbelen, weet ik niet of ik wel vier jaar studie vol kan houden. En als ik nu iets niet volhoud kan ik het afschuiven op de eetstoornis, en eerder op mijn drugsverslaving, waardoor ik niet in mezelf teleurgesteld raak, waardoor ik niet faal. Ik ben ziek, daarom lukt het niet.

Kut zeg, ik ben bang om gelukkig te zijn, ik ben bang om normaal te functioneren. Liever maak ik mezelf kapot, maar dan kan ik dat als reden geven dat ik faal.

Goed, dit is natuurlijk maar een van de vele redenen waarom ik een eetstoornis heb, maar het was wel een verheldering. Eindelijk zie ik in waarom ik dit onder andere blijf volhouden.

De dagen gaan nu gelukkig wel snel. Vandaag alweer voorbij. Straks naar vriendinnetjes, morgen met mama en haar vriend boodschappen doen voor de brunch maandag, daarna met vriendje de stad in en misschien samen eten. Dan zondag spullen inpakken voor kliniek, maandag lekker brunchen en dan is het zover. Komt wel goed, komt oké.

[darkfairy]

vandaag weer dagbehandeling gehad.
en verder hadden we vanochtend yoga.
had ik beter niet mee kunnen doen met me been en me enkel.
maarja het was wel weer even fijn.
maar me angsten bleven de hele tijd aanwezig.
in de pauze hebben we afscheid genomen van 2 mede patienten.
en ze hadden er zelf ook moeilijk mee.
maar het was een gezellig afscheid.
en ze vonden alletwee me kaarten die ik voor hun had gekocht mooi.
er vielen wel wat tranen maar dat hoort erbij.
als je met ze opgenomen bent geweest.
me coordinator heeft er voor gezorgt dat er iemand van de verpleging mee is gegaan.
vanmiddag naar het gesprek met me ouders en de psychiater.
en de vpk die mee ging is een aardige man waar ik het goed mee kan vinden.
ik kan altijd goed met hem praten en lachen.
dus ik ben blij dat hij mee is gegaan.
ik heb alles eerlijk verteld tegen de psychiater.
dat vond ik heel moeilijk tegen over me ouders.
vooral ook omdat de psychiater maar bleef doorvragen zelfs toen het irritant werd.
en ik ben een keer tegen me vader flink uitgevallen in het gesprek.
verder heb ik veel gehuild.
nou nog de volgende 4 gesprekken.
maarja eerst weekend.
en ik ben erg moe nou.

[darkfairy]

toen ik net aan me moeder vroeg of ze me koptelefoon vast wou maken met tape.
toen zei ze gelijk 'ik word moe van je schrijf dat maar alvast op voor de psycholoog'.
'want dat is vast belangrijk'.
daarna liet ze tape vallen en toen zei ze dat ik moest zoeken.
en toen zei ze 'als ik hem vind schop ik je verrot'.
en 'als ik hem vind gaat de computer uit'.
daarna deed ze opeens weer aardig.
ik denk dat ze niet in haar vel zit.
maar ik begin weer angstig te worden.

[Hawahaai]

Ik blijf het interessant en fascinerend (niet in de verkeerde zin van het woord) vinden om een doof kind bezig te zien met gewone alledaagse activiteiten. Zo mooi om te zien hoe met een paar relatief kleine aanpassingen toch alles gedaan en beleefd kan worden.

En nu is het weekend. Ik weet niet wat ik voel en vind, eigenlijk. Ik zit met een knoop van binnen die ik niet kan verklaren. Hopelijk lost die vanzelf op.

[darkfairy]

hadden we het er vanmiddag bij de psychiater veel over gehad.
doet me vader het alweer.
ik had het vantevoren kunnen weten.
zometeen maar in bed tv kijken.

[Daantje_0705]

Vandaag met werken viel erg mee heerlijk samengewerkt met een collega en van haar eigenlijk (al dan niet in zoveel woorden) te horen gekregen dat zij dat ook wel vond, dat je met mij écht samen kan werken en niet allebei wat doet en het werk verdeeld. Was fijn En het leek erop alsof we op tijd klaar zouden zijn en lekker een uurtje eerder naar huis mochten tot er om vier uur en half vijf toch nog ineens buizen bloed opdoken die ingezet moesten worden. Beetje jammer maar ik kan er nu eigenlijk al niet meer zo mee zitten. Het heeft ook wel wat zo met z'n tweetjes op een groot en stil lab.

Vanmiddag nog wel even lekker loempia gaan eten met z'n allen bij de Chinees. Zo leuk is dat. We hebben dan een half uur lunchpauze en vlak achter het werk zit een Chinees restaurant. Dan bellen we vooraf dat we met z'n tienen komen en dan dekken ze vast een tafel en maken die dingen klaar en als we dan komen krijgen we ook drinken en loempia met atjar en pindasaus enzo en cassave en naderhand van die doekjes voor je handen enzo En je ziet echt aan die mensen dat ze het tof vinden dat we dan komen. Was heel gezellig even

En vanavond had ik niet zo'n honger meer dus maar een broodje met een soepje gegeten en lekker ff gerelaxed achter de pc en net ff tv gekeken en met m'n moeder gebeld en nu lig ik lekker onder m'n fleecedekentje op de bank met m'n laptop op schoot en drinken en zoutjes naast me en de cd van owl city in de cd-speler <3 Ben bang dat ik dat soort avondjes wel ga missen als ik ooit ga samenwonen dus tot die tijd geniet ik er nog maar even van

Het gaat bijzonder slecht. Ik ben mijn medicatie aan het afbouwen, maar voel me dus superrot, en heb telkens duizelingen in m'n hoofd. Daarnaast ben ik alleen met de paasdagen, waar ik zelf voor gekozen heb, want ik heb echt geen zin in mensen om me heen, maar toch. En mijn tv doet het niet, en de huisbaas is dinsdag pas weer terug.
Bah, echt alles is een reden om me superklote en wanhopig te voelen, ik kan helemaal niks hebben. En ik heb zoveel woede en agressie in me, heb gewoon zin om mensen uit te schelden en rot te doen.

Deze dag is echt een dieptepuntje...

[IcedEarth]

Nijn, Yana, Redhair.........knuffels en liefs, en ook voor de anderen..kom op he.
niet tegen jezelf vechten,,maar voor je zelf......

redhair succes in zutphen,, sterkte x



hier alles goed , beetje saai , maar het wordt wat.

[darkfairy]

@iced earth dat is lang geleden.

ot.
ik stond weer op in angst.
maar ik heb mezelf toch zo ver gekregen dat ik me kamer heb schoongemaakt.
achteraf ben ik er wel blij om want nou hoef ik het morgen niet te doen.
daarna maar even naar de jumbo geweest.
en nou wil ik rust in me hoofd.
maar ik betwijfel dat die rust in me hoofd komt.
dan maar zoveel mogelijk muziek luisteren.

[darkfairy]

ik had hem aan te telefoon.
en gelijk komt me woede weer op.
hij geeft er echt gewoon niks om.
en ik raak weer in angst.
dat hij nog maar lang niet thuis komt vandaag.

[Redhair]

Dank je IcedEarth.

Ik was bij vriendje, daarna met vriendje bij een vriend van hem. Daar was chips. Goed, ik neem een handje, was toch al van plan yoghurt met gedroogd fruit als avondeten te eten, dan kan ik best wat chips erbij hebben. Vriendje bracht me naar huis, hier lagen nog ook no chips van broer. Ik merkte dat ik op die chips aanviel. Belde in paniek mama, wat ik normaal niet doe als ik weet dat haar vriend er is. Ze stonden er allebei op dat ik naar hun toe kwam. Daarheen gegaan, van hun moest ik ook wat paella eten.

Toen ik net weer thuis kwam viel ik jankend in de hal op de grond. Ik ben zo op, ik kan niet meer. Opeens die vreetbuien drang, ik trek het niet meer. Is het al bijna dinsdag? Ik kan niet meer alleen. Ik voel alleen nog maar paniek en onrust. Toen ik net in mijn hal lag te janken was ik ook zo bang voor de kliniek. Daar moet ik vijf ons per week aankomen en ik voel me al zo'n olifant, zo dik en lelijk. Maar ik heb ondergewicht, ernstig ondergewicht zoals een therapeut gister zei. Maar ik zie het niet, ik zie een vadsig iemand. Ik wil geholpen worden, this has got to stop now, maar vijf ons per week aankomen zie ik ook niet zitten. Ik wil een kogel door mijn kop, ik wil hartstikke dood, ik wil niet meer.

[darkfairy]

hier word je toch niet goed van.
hopelijk zijn me gedachtes morgen wat minder.

[blurred]

Vrolije Paasdagen allemaa!!

[Nijn*]

@ Blurred: Jij ook!
@ RodePanda: Heftig verhaal, heeft het je opgelucht?
@ Redhair: oh ik kan me zo goed in jouw chaos en wanhoop verplaatsen. Ik hoop zo dat het dinsdag wat gaat worden voor je, dat je daar weer een hoop op de rails kunt krijgen, echt je bent het waard. *dikke knuffel*!
@ IcedEarth: dankje Hoe gaat het daar, behalve saaiheid?

OT: Tja, wat moet ik er van zeggen. Het gaat wel, ik voel me een beetje vlak. Gisteren gewerkt, ben nu het weekend thuis bij papamama samen met broertje, dat is eigenlijk wel heel gezellig. Zit wel nog steeds met hele erge drang naar am, maar blijf het tegenhouden. Morgenochtend naar Utrecht terug, moet voor die tijd echt wat leren. Heb echt heel erg die structuur nodig en volgens mij is het heerlijk als het laatste blok begint. Rammend druk gaat dat worden, maar ook veel praktische dingen (opdrachten) ipv alleen maar lezen en leren. Denk dat dat best kan helpen.
Gelukkig kan ik steeds beter al die heftige gevoelens en gedachten een beetje inkapselen, zodat mijn hoofd niet meer elk moment van de dag overstroomt. Maar hee, stemmingswisselingen alom.

Ja iedereen een fijn pasen! Ik denk dat ik niks te zeggen heb. Mijn hoofd is leeg.. Ik voel me niet zo happy

*Knuff* voor Nijn, Yana en Redhair.

Redhair; het is heel eng een opname en aankomen, maar je hoeft het daar niet alleen te doen, mij hielp dat wel. Zet 'm op, vecht voor jezelf.

OT:
Tja. Tjatjatja. De nieuwe behandeling is pittig en ik wil er alleen maar weg. Ik moet het nog even volhouden van mezelf.

[fizzle-fluffy]

Ik verpest mijn hele inschrijving en dat concours is nu al een ramp, waarom ben ik zo'n typische ongeorganiseerde musicus! Ik heb niet eens alle bladmuziek en ik weet niet in welke toonsoort ik het ga zingen en ik stuur alles te laat in en ik kan wel janken

[darkfairy]

ik ben moe.

[Moonspell]

Ik mis haar als een gek af en toe. Ik was vrijdag in de buurt en dacht laat ik eens langs gaan maar dat zou alleen maar rare situaties opleveren.

Verder was het vandaag ook alleen maar gek. Nieuwe omgeving nieuwe situaties. En in de avond weer alleen. Ja, ik kan wel met vrienden naar de kroeg gaan, maarja, wat haal ik daar uit.
Bovendien was ik al om half 5 thuis vannacht.

Zo raar. Ik heb me voorgenomen morgen te gaan studeren. Als ik die kutgevoelens eens kwijt raak.

Verder zit er misschien wat anders aan te komen, wat wel leuk voor me zou zijn. Misschien idealiseer ik het alleen maar van eerder. En daar ben ik vast goed in. Maar wat heb ik er goede herinneringen aan.

[Droomvlucht]

Ik wist het, ik wist het, ik wist het! Ik zit op een ander forum en een meisje heeft een hond van ons overgenomen. Ze ging ineens weer een dagboekje daar bijhouden en ik heb haar nog zo gevraagd of ze zich daar wel oke bij voelde als ik daar ook las. Ja hoor geen probleem want het is toch een internetforum. En nu ineens wil ze er toch niet schrijven want ze wil dan persoonlijke dingen gaan schrijven die ze niet kwijt kan. Ze noemt niet onze situatie, maar hee ik ben ook niet van gisteren. VERDOMME MAN. Wees toch eens eerlijk mensen! Durf nu niet eens er maar iets over te schrijven op mijn hyves omdat ze daar ook op staat. Ben zo achterdochtig als een deur dat ik denk dat deze info daar kan belanden, maar als dat gebeurd dan ach, dit is natuurlijk ook een internetforum. Maar verdomme man.

[Hawahaai]

Zo, fijn hoor. Dit was de derde keer in zes maanden tijd dat ik ziek was. Ik moet echt iets drastisch anders gaan doen; dit kan niet langer zo.

[IcedEarth]

redhair ({}),
maar...ammehoela.....je bent sterk, je kunt gewoon verder. Niks geen -spreekwoordelijke- kogel. Je hebt zoveel doorstaan, zoveel overleefd, nu is het gewoon tijd. Je wordt beter, het wordt lente. Een warme lente.... ik zal aan je denken. Na al die jaren strijd laat je je toch niet kisten door eetstoornis. (althans dat vindt ik ). Kom op je kunt het. Blijf gewoon geloven in jezelf, je bent het waard.

En dark fairy...arme schat..probeer lekker te ontspannen...fijn diep ademhalen.

Nijn lief dat je reageerde, jij ook veel sterkte he. Knap dat je zo goed en hard studeert, maar zorg goed voor je zelf he.

En blurred, hoe is het nu de drummer weer naar huis is?

en over de saaiheid . Tja, ik ben gewoon hard aan het afstuderen zodat ik snel van die studie af ben...wil graag met jullie communiceren, maar niet meer zo openlijk op een publiek forum, met zoveel views.....ik stuur binnenkort wat mensen eens een pm, lekker bij ouwehoeren

Zwaar klote hier. gisteren avond mij helemaal klem gezopen vet harde ruzie met nijn vriend. ik heb ontzettend lopen janken tijdens het uitgaan en snap er nu niks meer van