My Book! Read It!!

[Djeedt]

hey jonguns (en meisjes)

ik ben bezig om een boek te schrijven...
enne... ik heb het 1e en 2e hoofdstuk hier onder gezet. mijn vraag is: vinden jullie het goed? want als dat zo is, dan stuur ik het als het af is naar een uitgeverij.

Read it, (please love it ), and rate it.

XXXX Jade

P.s. ik ga jullie lekker nog niet vertellen hoe het verder gaat...
P.s.s. in de 2 hoofdstukken volg je de twee hoofdpersonen, Alexander(Alex), en Catherine(Cathy)

KOMT IE!!! :

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Alexander, zeg maar Alex

“…Vivaaaa Hollandia!”
Ik zing maar vrolijk mee met de liedjes die mijn moeder en zusje zingen. Ook al vind ik het kinderachtig, ik zit nou eenmaal met ze in de auto.
We zijn op weg naar Spanje, we gaan verhuizen. Wij in de auto, de spullen in de vrachtwagen. Ik hoop dat al mijn spullen nog heel zijn als ik daar aan kom. Mijn moeder heeft een enorme erfenis gekregen van mijn vader, die is overleden toen ik vijf was.
Ik weet zeker dat ik me daar ga vervelen. Geen vrienden, een nieuwe school, ik spreek de taal niet zo goed (ondanks de vele cursussen Spaans die ik heb gedaan), ga zo maar door. Mijn moeder vond het ‘een enig idee, Spanje is zo’n leuk land!’. Ik hoor het haar nog zeggen. En dan ook niet met ons overleggen. Want ík heb nu van al mijn vrienden afscheid moeten nemen, ík ga nu naar een plaats die ik niet ken, met míj wordt niet overlegd! En voor hen is het alleen maar: ‘Eeeeeenig!’.
Ik zit me nu op te winden, en ondertussen zitten mijn ouders en zusje nog steeds vrolijk mee te yellen met Nederlandse liedjes.
“Is er iets, je bent zo stil”. Het is de stem van mijn moeder. “Nuh, gewoon een beetje aan het denken”, antwoord ik.
“Ben je aan het piekeren?”
Ja. Eigenlijk wel. We gaan tegen mijn zin verhuizen naar Spanje. “Nee hoor, niets aan de hand.” Ik wil haar niet ongerust maken, dus doe ik maar alsof er niets is.
“We zijn der biijjna, we zijn der biijjna…!” zingen ze opeens.
We zijn er dus bijna.
Spanje.
Ons nieuwe huis.
Bijna.
Spanje.
Het blijft maar door mijn hoofd spoken. Krijg ik wel nieuwe vrienden? “Tuurlijk, je bent toch mijn grote jongen?” Huh? Dit was geen stem in mijn hoofd, dat was echt de stem van mijn moeder. Heb ik dan hardop die vraag gesteld? Shit, dat was niet de bedoeling. “Ja mama.” Ik ben 17, hallo! ‘Mijn grote jongen’
“We zijn er!” gilt mijn zusje ineens. “Dat is ons huis! Dat is het!” Ze is 8, en altijd super hyper. En nu dus ook. Ze gilt de hele auto bij elkaar.
“Rustig maar Alisa, we zien het,” probeer ik haar rustig te krijgen.
En dan zie ik het, het huis, de villa, tussen alle andere villa’s, ik zie het.
Het huis is best mooi. Het heeft een enorme tuin eromheen, waar wel wat aangedaan moet worden (daar hebben we een tuinman voor), het ligt aan een soort van plein, prachtig.
Ik stap uit de auto, en loop richting het huis. Als ik er voor sta, komt er een vreemde jongen naar me toe. Ik schat hem 18 jaar, maar zijn twinkelende ogen kijken de wereld in alsof hij 12 jaar oud is. Hij lacht en vraagt naar mijn naam. Ik zeg in mijn duidelijkste Spaans: “Alexander, zeg maar Alex”.
-----------------------------------------------------------

Catherina, call me Cathy

“Een aalmoes alstublieft? Heeft u een aalmoes voor mij?” Ik probeer maar wat bij elkaar te bedelen, want ik heb al 3 dagen niet gegeten, omdat al mijn duurverdiende geld is gestolen. Ik had alleen wat gedronken uit de fontein hier in het park. Ik ben sinds een maand of vier terug in Spanje, nadat ik al door meerdere landen had gereisd. Ik was al eerder in Spanje geweest, want daar staat het weeshuis waar ik vandaan kom.
Ik ben wees sinds ik baby was, en heb tot mijn 7e jaar in het weeshuis gewoond. Daar zeiden ze dat mijn ouders tijdens een auto-ongeluk zijn omgekomen, maar dat ik een klein wondertje ben, aangezien ik het heb overleefd.
Ik ben op mijn zevende gevlucht uit het weeshuis, aangezien ik toch ‘zelfstandig was als een 17-jarige’ volgens de psychologen in het weeshuis. Nu ben ik zestien, moet je nagaan hoe zelfstandig ik dan nu wel niet zou zijn.

Er klinkt muntjesgeluid, er heeft dus iemand wat gegeven. Ik kijk omhoog. Het is een mevrouw met een kindje. Ik knik vriendelijk naar haar en bedank. Ik kijk de oude pet, die nog van mijn vader is geweest, en tel het geld. Het is een briefje van 10, en nog wat muntjes. Ik knipper met mijn ogen, en kijk nog een goed. Wow! Bij elkaar is het vijftien euro en twintig cent. Dat wordt een goede maaltijd deze keer! Jummie! Ik begin al te kwijlen bij het idee.
Vijftieneuroentwintigcent.
Wow.
Vijftieneuroentwintigcent.
Wow.
Ik loop, nee, ik huppel, nee, ik zweef naar de eerste de beste supermarkt, en sla flink wat eten in. Ze hebben voor vijf euro een koeltas, dus die koop ik. Zo kan ik meer kopen, en dat koel houden in de koeltas. Ik loop naar de kassa. “Dat wordt dan zestien euro en tachtig cent”, zegt de verkoopster. Shit, dat heb ik niet! Wat nu?! “Uhhm, uhhm, d-dat heb ik n-niet,” stamel ik. “Ik heb maar vijftien euro en twintig cent.” De verkoopster bekijkt me van top tot teen, en vraagt: “Hoelang heb je niet gegeten?” “Drie dagen mevrouw.” Ze grabbelt in haar broekzak. “Hier heb je vijf euro. Dan krijg je nog 3,20 wisselgeld van me. Alsjeblieft.”
Ik kan mijn ogen en oren niet geloven. Dit moet mijn geluksdag zijn! Eerst die 15,20 en nu dit! “Dank u, Dank u wel.” Ik ren de winkel uit.
Zodra ik alleen in een steegje ben, kijk ik wat ik allemaal heb gekocht. Brood, en beleg, en een pak drinken. En de koeltas natuurlijk. Ik smeer een boterham met salami, en stop de rest in de koeltas.
Ik neem een hap. Mijn lichaam begint te juichen, en ik krijg kippenvel. Mijn maag draait drie keer op van genot, en ook al maakt me dat een beetje misselijk, ik eet lekker door. Tot aan de laatste hap zijn mijn organen aan het dansen, en zelfs daarna swingen ze nog even door.
Nu weer verder. Ik moet zorgen dat ik onderdak heb, dus ik ga naar de daklozenclub. Daar zijn wat vrienden van me, en die hebben ook matjes, en daken van golfplaten.
Als ik daar aankom, zijn alleen Puk en Max er. Zij zijn de kleinsten van de groep, allebei 4 jaar oud. Hun ouders hebben zelfmoord gepleegd toen ze hoorden dat hun kinderen te klein waren voor hun leeftijd. Vind ik wat overdreven, maar gebeurd is gebeurd. En er zal ook wel wat anders mee gespeeld hebben.
“Hoi kleintjes,” zeg ik, “hoe is het?"Moet je kijken wat ik heb. Het is echt mijn geluksdag vandaag. Eerst kwam er zo’n mevrouw…” Ik slik mijn woorden in, want ik zie dat er iets is. De tweeling zit voorovergebogen over hun rat, Blits. Hij is dood.
“Wat erg voor jullie.” “Wheeeeheee! Het was zo’n lieve rahahahaaaat!” huilen de jongens tegelijk. “Shht, stil maar, het komt wel goed,” sus ik hun, “we vinden wel een nieuwe rat." Ik wieg ze heen en weer op mijn schoot, en ze worden weer een beetje rustig. “Echt waar?” vraagt Puk. “Echt waar,” fluister ik terug.
Even later zijn ze in slaap gevallen, en ik til ze voorzichtig van mijn schoot en leg ze op een van de matrassen. Ik ga nog even wandelen.
Ik ben op weg naar het park, zodat ik nog wat kan drinken, en ik mijn pak met sap nog niet hoef op te drinken. Zo kan ik er zuinig mee zijn.
Terwijl ik zo zit te dromen, bots ik tegen een net geklede man op. “Sorry,” zeggen we tegelijk, hij in het Engels, ik in het Spaans. Hij glimlacht. “Mag ik je wat vragen? Wat is je naam?” vraagt hij mij. Ik heb hem verstaan, want ik spreek ook Engels, dus ik antwoord: “Catherina, call me Cathy.”
------------------------------------------------------------------


Read it(heb je al gedaan), (please love it ), and rate it!!

Voor ik hier withete woede over mij heen haal, ga dit keer gereserveerde commentaar geven.

ik ben het nu aan het doorlezen, maar op het eerste zicht, 'lijkt' het mij interessant.
Ik ga NOG niet zeggen of het goed dan wel slecht is, maar ik ben het nu aan het doornemen, ik ga het vervolgens even laten bezinken...
... en dan kom ik terug met uitgebreide 'concrete' opmerkingen en bevindingen.

Even geduld.

[Geel]

Ik houd mijn mening voor me. Ik wil niet degene zijn die het nieuws brengt.

dit al gelezen > topic

Goed, velen weten ondertussen al dat ik zelf als amateur schrijver, mij altijd heel mild opstel tegenover beginnende schrijvers. Te mild volgens sommigen, maar dat is uiteraard een andere kwestie.

Maar hier dus concreet:
Zou ik heel voorzichtig durven stellen:
"Mits héél veel werk en inspanning, is hier wel iets van te maken."

En nu ga ik dus vanuit mijn beperkte inzichten argumenteren waarom het vandaag nog niet vlotjes draait, maar ik er toch wel ergens in de verte licht in zie.

Mijn favoriete zuurte graad test is toch wel: 'kopen of niet kopen?'
Helaas niet. Het is natuurlijk niet mijn genre, maar ik schat toch in dat ook de liefhebber liever an een ander verhaal zijn geld besteed.
Is het daarom allemaal al meteen verloren?
Toch niet.

Er zijn twee dingen wat een boek tot een goed boek maakt:
I Schrijfstijl
II Verhaal

Nu punt 1...
Ik zie eigenlijk een heel goede basis, dus denk ik dat de schrijver vandaag reeds in staat is een heel goed schoolopstel, alsook een correcte zakelijke brief op te stellen.
Maar voor een echt verhaal te vertellen, mis ik de verfijning en de vloeiendheid.
Pasop, ik kom hier echt wel heel mooie zinnen tegen
"En dan zie ik het, het huis, de villa, tussen alle andere villa's, ik zie het."
Ik als verstokt liefhebber van het 't Hooft zijn gedichten heb een voorliefde, een fetische bijna voor zo'n zinnen.
Maar tegelijk kom ik dan ook zo van die heel armtierige, lauwe, weinig pakkende passages tegen. "Ik smeer mijn boterhammen met salami, en stop de rest in de koelkast"
Goed ja, niets mis met die zin, op voorwaarde dat het slechts een kleine passage is. In dit geval lijkt uw hele verhaal te steunen op deze lauwe banale zinnen...

En dat brengt mij rechtstreekt tot bij punt 2...
Verhaal.

Ik geloof heel graag dat dit slechts de eerste versnelling is en dat hierna de hel losbarst en ik tegen 300 per uur door het verhaal wordt geworpen...
... Maar weet je hoe frustrerend het is om vanaf een verkeerslicht een diesel met defecte turbo in hang te krijgen?

Uw lezers gaan uitstappen als je het mij vraagt.
En goed ja ik geef eerlijk toe: ik lees doorgaans alleen horror en thriller. Ik ben gewoon, verwend zelfs om verhalen te lezen die mij meteen bij de keel grijpen en me niet meer loslaten.

Maar ik denk toch dat zelfs de literaire lezer houdt van een zekere spanning.
Hoofdstuk Catherina bvb, ik zie daar zo'n mooi verhaal lijn zitten. Zijn geld is gestolen en hij moet uit een fontein drinken.
Verteld dat toch niet zo lauw, doe er iets mee! Je mag gerust voor mijn part 2 of 3 keer zoveel woorden gebruiken, maar hou uw lezer bezig. Prikkel hun gedachten.

Maar dus mijn beperkte, feitelijk weinig zeggende, mening:
Ik zie gerief, ik zie goede ideeën, ik zie ambitie.
Maar er dan ook iets moois van.

[WAT]

ik zal er zo eens uitgebreid naar kijken en je pmmen er over oke?
wat ik zo snel lees zie ik onnodige zinnen (ik snap dat iemand het saai vind maar dat kan leuker gebracht worden) en een paar stijlfouten.

Je kunt het wel, schrijven, en ik zou je aanraden lekker dit verhaal verder te schrijven en dan over een paar maand of een jaar het te herschrijven om je nieuw vergaarde kennis toe te passen. Het is als basis hoofdstuk goed te doen.

[lunaaah]

een beetje (veeeeeeeeel) clichématisch vind je ook ni?

[WAT]

lunaaah schreef:

een beetje (veeeeeeeeel) clichématisch vind je ook ni?

alle verhalen zijn cliche, het is maar wat je er van maakt.

alle?

nee.

Ook clichéverhalen kunnen heel mooi zijn.
Liever een goed cliché dan een originele drol.

Probleem met dit verhaal is simpelweg ja...
De stijl overtuigd niet en al evenmin wordt de verhaallijn ontplooit.
Er is werk aan.

[Vogelvrij]

Hoe oud ben je? Want ik heb het idee dat je nog niet heel oud (onder de twintig?) bent. Als je zestig zou zijn en al veertig jaar op deze manier schrijft, vrees ik dat een uitgeverij niet snel in je geïnteresseerd zou zijn, maar als je zestien bent en pas een jaar aan het schrijven bent en je blijft heel veel oefenen, dan kan het misschien wel wat worden. Schrijven is moeilijk. Je hebt een verhaal verzonnen, oké, maar dan moet je het opschrijven. Waar je op kunt letten, is om niet meteen allerlei cruciale informatie in de eerste alinea weg te geven, je hoeft niet de hele levensloop van iemand meteen op te schrijven, je kunt ook de lezer eerst nieuwsgierig maken: "waarom gaan ze naar Spanje, hoe komen ze aan dat geld, hebben ze ook een vader, waarom heeft ze geen geld, waarom heeft ze geen huis?" en pas later de antwoorden geven. Dat is hartstikke moeilijk. Nu heb je waarschijnlijk al schrijvende een verhaal bedacht en elke keer als je een probleem tegenkwam (hé, waar zijn haar ouders eigenlijk) meteen ook de oplossing verzonnen én opgeschreven, maar het is misschien handiger als je je tekst beter structureert. Je kan zelf wel ergens aantekeningen maken, misschien helpt het je om de hele levensloop van Alexander en Catherine eerst op te schrijven, zodat je daarna het echte verhaal kunt schrijven. FA heeft gelijk, je kan veel meer woorden gebruiken om te beschrijven voor die geldscene, je zou kunnen beschrijven hoe ze erachter kwam dat haar geld is gestolen, dat is een veel pakkender beginpunt dan het punt waarop ze alweer een oplossing tegenkomt. Volgens mij heb je een tomeloze fantasie, dat is het probleem niet, en stijl valt voor een deel te leren, dus ik zie het vrij positief in. Veel succes!

[WAT]

ik heb gister avond hoofdstuk 1 uitgepluist en vind het verhaal goed voor een 13 jarige meid zit werkelijk veel potentieel in, zeker als ik het vergelijk met mijn eigen werk uit die tijd

[Vogelvrij]

Waar staat dat ze dertien is?

[WAT]

http://forum.scholieren.com/showthre...717&highlight=

voorsteltopic XP
Was er gister naar opzoek toen ik bezig was met het verhaal

[Vogelvrij]

Aha, slim van jou! Nou, als je dertien bent, dan moet je gewoon lekker zo blijven (oefenen met) schrijven, dan word je vanzelf beter En ook veel lezen, dat helpt ook! Fantasie heb je genoeg en stijl en zo kun je ook leren door veel te lezen

[Djeedt]

nou jongens, dankje allemaal, en ja hoor, ik ga door en ik zal er voor zorgen dat het wat sneller gaat. ik verzeker je dat het na deze hoofdstukken met 300000 km per uur doorgaat.

(BTW even een toevoeging: ik heb dit wel in 2 dagen geschreven dus het is een nog erg ruwe versie)

Ik vind het een heel leuk verhaal en het is heel leuk geschreven, ik bleef maar lezen Dus ook ik zeg dat je gewoon lekker zo moet doorgaan

Wel,
toen ik 13 was schreef ik zo:

Schooltijd is voorbij en Maxim maakt dat hij zo snel mogelijk naar huis kan. Wel eerst nog even kapsel bijwerken. Als Maxim voorbij de toiletten komt stap Maxim snel even naar binnen om in de spiegel te kijken, hij draagt een paar zwarte laarzen, een zwarte jeansbroek, een zwarte lederen jak en een paar zwarte lederen handschoenen. De zilveren oordoppen van de diskman steken scherp af tegen het zwarthaar van Maxim, dat hij draagt in fijne langwerpige punten, die naar achteren buigen. Dan verlaat Maxim de school. Net als de school staat zijn huis in Blankenberge maar in plaats van dat hij rechtstreeks naar huis loopt, blijft hij wat rondhangen. Eerst rond de school, vervolgens in de stad. Een doelloze tocht in de hoofdstraat, dan op de verlaten zeedijk en dan uiteindelijk door smalle woonstraten in de achterbuurt van de stad. Uiteindelijk komt hij in een verlaten zijstraat terecht. Er staat een motorfiets en de 2 mannen die er bij staan zijn op dezelfde manier gekleed als Maxim, Maxim meent ze ooit eerder gezien te hebben maar hij kan er niet op komen waar. Dan pas merkt hij dat nog 2 andere mannen hem al het hele eind hebben gevolgd. Ze omsingelen hem en komen vervolgens op hem af.
Maxim laat zijn rugzak op de grond vallen en haalt uit de zak van zijn zwarte lerenjas een knipmes tevoorschijn en uit zijn rugzak een honkbalknuppel. Met een druk op de knop van het handvat springt een blinkend en scherp snijvlak uit de stiletto. Maxim weet niet wat de mannen van hem willen maar hij laat zich niet zomaar in elkaar timmeren. Met brede zwaaien van de honkbalknuppel en het mes in de aanslag loopt hij op 1 van de mannen af. Hij krijgt echter snel spijt van zijn reactie want als hij een man wil neerslaan neemt die zijn linker arm vast op een manier zodat de honkbalknuppel uit de handen van Maxim valt. Een andere slaat het mes uit Maxim' s handen en de 3de kerel pakt de kraag van Maxim zijn leren jas en gooit Maxim met een haast onmenselijke kracht tegen de muur van een gebouw. Dan zegt één van de mannen:
"Verzet je niet en kom met ons mee."
De mannen komen opnieuw dreigend op Maxim die maakt dat hij weg is, uit een soort reflex pakt hij nog zijn rugzak en zet het dan op een lopen. Als hij omkijkt ziet hij dat de 4 kerels hem achterna zitten en dat ze erg snel kunnen lopen, nog een geluk dat ze niet hun motorfietsen gebruiken. Dan komt hij bij de tramhalte en hij kan nog net op de tram springen die op het punt staat om te vertrekken. Als de tram vertrokken is merkt hij dat de kerels het net niet gehaald hebben en dat ze dus achterblijven aan de tramhalte.

Mijn allereerste verhaal ooit dus. Ik geef toe dat het niets fameus is.

DJeedt lijkt nu al te zitten waar ik pas vele jaren later zat, dus denk ik wel dat het goed komt. Neem een jaartje om om aan de soepelheid van het verhaal en het ontwikkelen van je verhaallijn, en dan komt het wel goed.

Sommige mensen hebben er talent voor, anderen komen er door veel te oefenen. Doet er uiteindelijk niet toe hoe je er komt, zolang je er maar komt.
Een verhaal vertellen is tegelijk een passie, een zelf-therapie en een vak.
De twee eerste spreken voor zich, de 3de houdt in dat je ook de lezer met je eigen verhaal weet aan te spreken.

[Vogelvrij]

Djeedt schreef:

nou jongens, dankje allemaal, en ja hoor, ik ga door en ik zal er voor zorgen dat het wat sneller gaat. ik verzeker je dat het na deze hoofdstukken met 300000 km per uur doorgaat.

(BTW even een toevoeging: ik heb dit wel in 2 dagen geschreven dus het is een nog erg ruwe versie)

Nee nee, het moet juist langzamer gaan! Laat die jongen eerst nog thuis horen dat hij naar Spanje verhuist, laat dat meisje eerst ontdekken dat ze haar geld kwijt is! Maar als dit een ruwe versie is, dan kan het nog wel helemaal goedkomen, het idee is er