Advertentie | |
|
![]() |
|
Verwijderd
|
Ik trek me nog best veel aan van mijn omgeving. Zeker in de zin van wat de rest van de wereld van mij vindt. En ik haat het dat ik het doe, want ik kan er soms echt down van worden, maar het knopje wil nog niet op. Ik kan niet zeggen 'denk maar lekker wat je wil, het doet me niks'. Want ik vind het wel belangrijk. Wat dat betreft zou ik best in LJH kunnen posten, maar dan denk ik weer dat ook de mensen op het forum me stom/zwak/weetikhet vinden en dat wil ik ook niet. Al vertel ik het nu dus wel.
|
![]() |
||
Verwijderd
|
Citaat:
|
![]() |
|
Verwijderd
|
Het is wel fijn om te horen dat ik niet helemaal gek ben. Maar ik vind wel dat ik me niks of in ieder geval minder van de rest van mijn omgeving aan moet trekken, maar dat lukt gewoon niet. Bij alles dat anderen doen, begin ik vanalles te bedenken hoe dat betrekking op mij zou kunnen hebben en zo.
|
![]() |
||
Verwijderd
|
Citaat:
|
![]() |
|
Verwijderd
|
Ik heb het idee dat ik qua wat mensen vinden beter in balans ben dan eerst, en dat ik voor mezelf kan denken. Nu kan ik dingen ook helderder zien. Maar ik zou wel sterker willen zijn, zodat ik niet zo naar werd van mijn huisvestingsissues en wat meer zin had in de dingen en weer wat vrolijker kon zijn en zo. Maar goed, daar heb ik nog duizendmiljard jaar voor.
|
![]() |
||
Verwijderd
|
Citaat:
![]() En echt, je bent heel sterk. Ik zou namelijk op m'n 16e nooit in zo'n situatie willen en kunnen zitten; in een vreemd land, niet zeker van m'n huisvesting, weg bij m'n ouders. Sterker nog, dat zou ik NU nog niet eens aankunnen. Niet zo'n haast hebben hoor, je bent 16, je mag nog onzeker en bang en alles zijn. |
![]() |
||
Verwijderd
|
Citaat:
![]() En, ja, misschien. Maar ik denk dat de meeste mensen echt veel meer kunnen dan ze van tevoren denken. ![]() |
![]() |
||
Verwijderd
|
Citaat:
|
![]() |
||
Verwijderd
|
Citaat:
Ik hoor ook van een hoop 40'ers (bijvoorbeeld op het Vivaforum ofzo ![]() |
![]() |
||
Citaat:
![]() ![]() ![]() |
![]() |
|
Verwijderd
|
Maar serieus: mijn oma zei dat ze volwassen was op het moment dat ze geen ouders meer had. Ik denk dat dat wel een maatstaf is - daarvoor ben je altijd nog iemands kind, en je hebt iets boven je dat er toch is, en daarna valt dat weg en ben je écht alleen. Of ja, wel mensen die je helpen, maar niet meer iemand die onvoorwaardelijk voor je zorgt. Misschien ook wel als je ouders echt hulpbehoevend zijn, of één van de twee dood en dat je de ander dan ineens niet meer ziet als iemand die echt voor je zou zorgen omdat dat niet meer kan. Zoiets. Dat zal per mens verschillen omdat sommige mensen ook een slechte (/geen) relatie met hun ouders hebben, maar ik denk dat het best wel dat zou kunnen zijn.
|
![]() |
|
|