Angst voor telefoongesprekken

[Hemmingway]

Ik zou graag willen weten of ik de enige ben met dit "probleem" of er nog mensen zijn die dit hebben. Ik vind het namelijk heel moeilijk om een telefoongesprek/skype/webcam met iemand te hebben. Met mijn familie is het allemaal geen probleem omdat ik ze heel goed ken. En als ik ergens naartoe moet bellen (een of andere organisatie om iets te regelen) dan lukt dit ook heel goed maar met vrienden krijg ik een soort angst, weet niet hoe ik het anders moet uitleggen. Ik weet dat het zelf heel stom klinkt want als ik face to face met iemand contact heb, heb ik geen problemen en knoop ik moeiteloos een gesprek aan. Maar als een vriend of kennis me belt, neem ik gewoon heel vaak niet op uit angst. Ik kan moeilijk beschrijven wat er dan door me heen gaat en ik vind het zelf ook heel raar. Ik had het zelfs met mijn (ex-)vriendin die het belangrijk vond om iedere dag te bellen en voor haar deed ik dat dan ook maar ik moest mezelf zo hard forceren iedere keer en het was gewoon niet leuk. Ik weet niet wat het is, aan de telefoon moet je gewoon doorpraten en ik ben als de dood dat er een stilte valt. Terwijl ik in het echte leven dit helemaal niet heb en met vreemden ook een gesprek aanknoop. Is het misschien een soort fobie of zo?

[WolterB]

Ik denk dat je het groter maakt dan het is en door er zo op in te zoomen, wordt het alleen maar een lastiger obstakel.
Stiltes tijdens telefoongesprekken zijn echt niet zo erg en bij webcammen en/of Skypen hoef je heus niet continu te praten.

Juist vrienden zouden het geen probleem moeten vinden.

[Hemmingway]

Ik besef dat ik het groter maak en dat het enkel in mijn hoofd zit. Als ik met iemand gebeld heb, denk ik steeds: "zo erg was dat niet," maar de volgende keer is het weer van dat en ik geraak er maar niet aan uit vanwaar die angst komt. Vandaar dat ik hier eens mijn "probleem" neerschreef om te kijken of er nog mensen zijn die dit hebben/hadden en hoe ze het eventueel aangepakt hebben.

Ik had het vroeger met 'zakelijke' telefoontjes. Nu heb ik dat niet meer zo, maar ik heb het niet specifiek aangepakt.

[Daantje_0705]

Het enige wat met dit soort dingen werkt is volgens mij (tenzij het echt extreme vormen aanneemt) om het gewoon te doen. Hoe vaker je het doet, hoe meer je merkt dat het echt niet zo erg is en allemaal wel lukt en dan wordt de drempel ook steeds lager.

[Hemmingway]

Mutant schreef:

Ik had het vroeger met 'zakelijke' telefoontjes. Nu heb ik dat niet meer zo, maar ik heb het niet specifiek aangepakt.

Dat vind ik nu net zo raar, dat ik het helemaal niet heb bij zakelijke telefoontjes maar net wel bij de mensen die ik ken.

[Hemmingway]

Daantje_0705 schreef:

Het enige wat met dit soort dingen werkt is volgens mij (tenzij het echt extreme vormen aanneemt) om het gewoon te doen. Hoe vaker je het doet, hoe meer je merkt dat het echt niet zo erg is en allemaal wel lukt en dan wordt de drempel ook steeds lager.

Er zit inderdaad niets anders op maar het is wel vrij stom natuurlijk

[igfy]

Volgens mij is telefoonangst een bestaande fobie. Zelf word ik ook wel eens zenuwachtig van sommige zakelijke telefoontjes, maar het helpt me dan om van tevoren een lijstje te maken van dingen die ik wil bespreken en in een rustige omgeving te gaan bellen.

[Snebbeltje]

Jep, dat herken ik, maar ik heb het ook met zakelijke telefoontjes, dan nog het ergst denk ik. Als ik mensen eenmaal eens gesproken heb aan de telefoon wordt het vaak wat minder. Als ik ergens naartoe bel en ik heb geen idee wie ik aan de lijn ga krijgen, dan is het het ergst. Ik had verwacht dat het wel minder zou worden als ik het vaak deed, maar dat is helaas niet zo. Op dit moment bereid ik al die telefoontjes met iemand voor. Dan bespreek ik met diegene wat ik wil vragen of zeggen en vooral ook de eerste zin. En dan moet diegene me een schop onder de kont geven zodat ik ga bellen. Helemaal niet handig dat ik steeds een ander persoon nodig heb, dus ik wil het wel leren zelf te kunnen/durven en daar ben ik ook mee bezig. Hoe precies het plan van aanpak wordt, weet ik nog niet. Wat voor mij op zich een heel helpende gedachte is wat betreft stiltes: die stilte veroorzaak je niet alleen. De ander zegt ook niets en is evengoed 'verantwoordelijk'. 'Vroegah' wilde ik elke stilte opvullen, nu wacht ik vaker tot de ander de stilte opvult. Een stilte is verder niet gevaarlijk en nodigt mensen soms ook uit om meer te vertellen/ open te zijn. Voor mij was dit idee een eye-opener.

[Karien.]

Als ik op zolder ben en mijn vader is beneden en de telefoon gaat pakt hij hem op, neemt hem mee naar zolder en zegt tegen mij: hier de telefoon gaat, neem jij hem even op? Vervolgens is het bijna altijd voor hem

[Hemmingway]

Blij om te zien dat ik niet alleen ben Nou ja, "blij" ... Maar jullie snappen het wel!
Ik ga er aan proberen te werken want ik besef dat ik er mij eigenlijk niet zo naar over moet voelen. Ik heb het alleszins al niet bij zakelijke telefoontjes en als ik eens stilval bij vrienden is dat inderdaad niet erg net omdat het vrienden zijn. Weet ook niet goed waar het vandaan komt allemaal ...
Bedankt voor de reacties!

[Hemmingway]

igfy schreef:

Volgens mij is telefoonangst een bestaande fobie. Zelf word ik ook wel eens zenuwachtig van sommige zakelijke telefoontjes, maar het helpt me dan om van tevoren een lijstje te maken van dingen die ik wil bespreken en in een rustige omgeving te gaan bellen.

Ik heb het eens opgezegd en het is geen erkende fobie volgens wat ik gevonden heb maar er is wel een grote groep mensen die overtuigd is van het bestaan van de angst. Best interessant

Snebbeltje schreef:

Jep, dat herken ik, maar ik heb het ook met zakelijke telefoontjes, dan nog het ergst denk ik. Als ik mensen eenmaal eens gesproken heb aan de telefoon wordt het vaak wat minder. Als ik ergens naartoe bel en ik heb geen idee wie ik aan de lijn ga krijgen, dan is het het ergst.

Dit heb ik ook.

Wat belangrijk is, is dat je het gewoon doet. Zo kun je positieve ervaringen opbouwen voor volgende keren.

Heb ik ook hoor. Maar dan inderdaad iets meer zakelijke telefoontje, zoals naar de tandarts bellen. Kwestie is gewoon om te doen, als je eenmaal iemand aan de lijn hebt, kun je niet meer ophangen en dan zul je vanzelf zien dat het wel meevalt.

Als je met een zakelijk gesprek iemand aan de telefoon krijgt, onthoud dan maar dat je hem/haar waarschijnlijk niet ken en nooit in het echt zal zien, dus ook al loopt het gesprek volgens jou niet lekker: whatever, je ziet ze toch nooit meer.
Daarbij helpt het om wat je van te voren bedenkt om te gaan zeggen, gewoon op te schrijven zodat je ook je "tekst" niet kan vergeten.
Diep adem halen en doen.

[DaichiDechu]

Ik heb echt precies hetzelfde wat jij hebt, en ik weet ook niet hoe het komt en het is zo stom..
Ik word helemaal zenuwachtig en uiteindelijk is het best moeilijk om uberhaupt dingen te zeggen :/

[Snebbeltje]

Nardin schreef:

Dit heb ik ook.

Wat belangrijk is, is dat je het gewoon doet. Zo kun je positieve ervaringen opbouwen voor volgende keren.

Maar ik doe het ook elke keer en het gaat (bijna) altijd goed en dan ben ik opgelucht, maar de volgende keer ben ik weer net zo bang. Maar goed, er wordt aan gewerkt. Ik denk dat er ook een heel stuk onzekerheid in zijn algemeenheid aan ten grondslag ligt en ook dat ga ik nu aanpakken.

[Hemmingway]

DaichiDechu schreef:

Ik heb echt precies hetzelfde wat jij hebt, en ik weet ook niet hoe het komt en het is zo stom..
Ik word helemaal zenuwachtig en uiteindelijk is het best moeilijk om uberhaupt dingen te zeggen :/

Maar heb je het bij mensen die je kent (zoals ik) of bij zakelijke telefoontjes (zoals bij het merendeel van de forummers hier)?

[DaichiDechu]

Hemmingway schreef:

Maar heb je het bij mensen die je kent (zoals ik) of bij zakelijke telefoontjes (zoals bij het merendeel van de forummers hier)?

nee bij mensen die ik ken, niet bij m'n moeder of zus (iig nietzo erg.)
maar bij vrienden en m'n vriendje heel erg.. maar bij mij is het denk ik ook een soort onzekerheid ;/
Ik heb het ook wel bij zakelijke telefoontjes maar zelfs dan niet zo erg als bij bekenden.. heel vaag