Hoe kan ik die buien veranderen??

Heej mensen, ik heb een probleem. Het is best een lang verhaal, dus als je zin hebt, een reactie is welkom

Ik heb nu bijna een jaar een vriend, het gaat heel goed. Vrijwel nooit (meer) ruzies. We zien elkaar alleen in het weekend vanwege de grote afstand. Ik zit op school, hij werkt.

Nu ben ik er vrijwel helemaal aan gewend dat ik hem alleen in het weekend zie en doordeweeks gaat meestal het leven gewoon rustig door. Maar het is toch zeker 1 keer in de week dat ik een bepaalde bui krijg. Dan mis ik hem, dan mis ik hem heel erg. Dan wil ik zo graag bij hem zijn, ook al is het maar 1 minuut. Dan wil ik hem zien, horen, voelen. Maar dit kan dan niet.

Waar ik ook ben, of waar ik ook mee bezig ben, als ik zo'n bui krijg, maakt het mijn hele concentratie en mijn hele humeur kapot. Ik kan dan nergens meer tegen, moet constant huilen en ga me de meest vervelende dingen in mijn hoofd halen, terwijl ik weet daar geen reden voor te hebben.

Op zo'n moment sms/mail ik hem. Als hij dan niet antwoordt ga ik me alleen maar meer klote voelen. Als hij wel reageert, ga ik terugsturen en wil ik meer. Maar dan stopt het op een gegeven moment en gebeurt er dus hetzelfde als wanneer hij niet reageert. Maar ik snap dat hij niet kan reageren, want meestal werkt hij, of is hij bezig.

Als ik hem in zo'n bui aan de telefoon krijg is het helemaal erg. Dan klap ik dicht, hoe graag ik ook met hem wilde spreken. Hij wil dan heel snel ophangen omdat hij het onzin vindt om met mij aan de telefoon te hangen als ik toch niets zeg. Maar op het moment dat ie dan wil ophangen moet ik huilen en wil ik niet dat hij ophangt. Op een gegeven moment wordt hij dan boos, en ik nog meer verdrietig. En dan hangen we uiteindelijk heel afstandelijk op.

Resultaat: Ik voel me nog meer klote, hij is pissig en we doen heel afstandelijk. Ik heb hier niets aan, dat weet ik dondersgoed. Maar ik kan niets aan dat gevoel doen.
Ik heb toenet weer zo'n bui gehad. Ik belde hem, zei niets, hij wilde ophangen, ik werd verdrietig, hij werd boos en we hingen weer heel afstandelijk op.
Ik wil dit niet meer, ik ga er op zo'n moment echt aan kapot. En voor hem is het ook niet leuk natuurlijk. Wat kan ik hier nou aan doen?

[GrayBurn]

Heu .. iets zeggen als je hem belt? Als je hem mist, neem ik toch aan dat je eigenlijk wel wat te vertellen hebt.

[Maurice]

niet sms'en/bellen als je je klote voelt.
je gaat dan voor jezelf het gat dat ontstaat door aandachtstekort opvullen en dat lukt nooit. althans, niet bevredigend voor beiden.

Misschien is het handig als hij jou 1 keer doordeweeks opbelt om gewoon bij te praten. Dan zijn de tussenpozen korter en komen die buien misschien minder snel / vaak, aangezien je iets hebt om naar uit te kijken.

Nou, hij belt me 's avonds wel, maar dan ook maar 15 minuten, omdat ie dan moe is en wil slapen, of omdat ie spelletjes doet.
Dat is niet veel, en ik zou ook graag meer contact met hem willen doordeweeks. Ik ben immers ook doordeweeks zijn vriendin, en niet alleen in het weekend als ik hem zie. Maar hier heeft het allemaal weinig mee te maken.

Zo'n bui komt gewoon. Of ik hem nou net gisteren heb gezien, of dat ik hem al een week niet heb gezien, maakt niet uit. Of ik hem nou morgen weer zal zien, of pas over 4 weken. Daar heeft het niet echt mee te maken.

Soms krijg ik de buien vlak nadat ie heeft opgehangen, soms midden op de dag, soms op school, tijdens het eten, op mijn werk, waar dan ook.

Het is niet ergens aan gebonden volgens mij. Omdat het steeds in andere situaties is. Het probleem is dat er elke keer dezelfde situatie van komt.
En als ik geen contact met hem krijg in zo'n bui word ik helemaal gek

Hmm, klinkt misschien gek, maar probeer het als iets positiefs te zien. "Het feit dat ik hem nu mis, geeft weer hoeveel ik van hem hou" .. en dan even goed doorademen ("ja ja" zeg ik bij zoiets ) en verder gaan met wat je bezig was. Jezelf gek maken gebeurt alleen maar omdat je het toelaat

[Dminor]

Heb je dit ook aan je vriend voorgelegd? Het lijkt me toch dat hij wel wat begrip mag tonen als hij dit weet. Zo niet, laat hem dan met een oplossing komen.

[Optima]

Hysterie

heb ik ook weleens last van. En als hij dan de verkeerde dingen zegt, ben ik nog verder van huis.

Maar weet dit: de oorzaak ligt bij jezelf.
Als je zo'n moment aan voelt komen, ga dan iets doen, desnoods slapen ( midden op de dag) dat je even tijd dood

'k heb het ook wel eens maar dat is gewoon meestal snachts of savonds. soms stuur ik hem dan een smsje.. maar ik weet toch at hij niets terug stuurd. en als ik hem dan bel. ja dat kan ik natuurlijk niet maken middenin de nacht.. en de volgende morgen is het weer over. vaak ga ik gewoon al mijn gedachtes opschrijven dat helpt best wel een beetje.. soms ga ik daarna nog een gedichtje schrijven, maar de laatste tijd heb ik dat niet zo meer..
stefan zei tegen me dat als ik me zo voelde dat ik moest gaan denken aan hoe ik onze trouwdag wilde.. of dat ik ons toekomste huis in moet gaan richten met mijn gedachten of dat ik moet gaan denken aan de zomervakantie.. dan gaan we naar mallorca.. en dat helpt wel.. daarom ben ik de laatste tijd niet ech down meer

[-bambi-]

Ja ik ken dit gevoel! heb ook wel eens van die buien, wel in mindere maten dan jij geloof ik,
als ik zo'n bui heb bel ik hem ook meestal ff op en dat is het weer over, maarja... daar heb je geloof ik niet echt iets aan...

[PlasTuut]

ik ken het gevoel...
Ik zie mn vriend nu pas weer over 7 weken ...
We zitten allebei nog op school en eigenlijk zijn we nog piepjong..dus elk weekend naar elkaar toe gaan zit er echt niet in.
Daarom heb ik ook heel vaak momenten dat het naar mn kop stijgt en ik hem gewoon MOET zien/spreken...iniedergeval iets van hem wil horen....Dan stuur ik hem een mail, soms wel meerdere...en krijg ik niks terug..(terwijl ik weet dat hij niet vaak op het internet zit)...toch ga ik balen en negatief denken over ons....terwijl ik diep in me ook wel weet dat het goed zit, ik probeer daar dan aan te denken, maar lang niet altijd lukt dat, dan haal ik weer iets in m´n kop waardoor ik weer negatief ga denken...humz hier heb je ook niks aan
Maar ga toch proberen op dat moment aan leuke dingen te denken...

Ik herken dit heel goed..

Ik heb de buien ook echt overal.. Maakt niet uit of ik nou wat doe of niet.
Ik heb nu 2 jaar een relatie met me vriend en we zien elkaar alleen in het weekend, maar zo rond woensdag ofzo krijg ik echt zo'n bui waarin ik hem heel erg mis.. als ik dan contact probeer te zoeken ben k eigenlijk nog steeds sjago en zeg ik weinig en dan word het ook nix een gesprek tussen ons.. Hangen we ook altijd kwaad/verdrietig op.

Vanmiddag dacht ik ook dat ik zo'n bui zou krijgen dus ik ben gaan slapen. Nou was ik toch al moe dus ik heb me gedachte op 0 gezet en ben gaan pitten. het heeft wel geholpen. Alleen voel ik me nu helemaal niet lekker maar dat heeft niets met die buien te maken..

Ik weet ook niet wat je er tegen zou kunnen doen, alleen maar dat ik er ook last van heb..

[Dminor]

Optima schreef:
heb ik ook weleens last van.

StefanLovertje schreef:
'k heb het ook wel eens

-bambi- schreef:
Ja ik ken dit gevoel!

PlasTuut schreef:
ik ken het gevoel...

ik ben T@M@R@ schreef:
Ik herken dit heel goed..

Je staat iig niet alleen
Maar mis ik iets of is dit een typisch meisjes-iets..?

Kheb het ook wel soms, elke maand ofzo
Nee, maar ik ben soms down en jankebalkerig enzo, om niks. Om kleine dingen. Ligt aan onzekerheid, angst, dat soort dingen. In mn hoofd maak ik alles erger. Niet alleen als hij weg is, ook als hij er is kan ik zo doen, dat verpest de sfeer aardig, maar ik kan er niet mee ophouden.
Volgens mij komt het door de pil. Maar ik weet het niet zeker.

Dat heb ik dus ook altijd. Dan WIL ik gewoon contact en anders ga ik raar doen, veel gekker dan jij doet hoor.
Maar ik ben het met morris eens. Als je in zo'n bui zit wil je contact, nix aan te doen. Maar je weet vantevoren al dat het niet helpt als je hem belt of smst. Ik snap je wel, jij wilt graag dat hij dan gewoon een tijdje bij je aan de telefoon blijft hangen, ookal gaat het niet echt ergens over. Meestal wanneer ik dat had ging ik dan wanneer hij wou ophangen iets bedenken waardoor we weer door konden praten, ookal was dat iets ruzie-achtigs.
Maarjah veel jongens zien het nut er dan niet van in als je toch nix te vertellen hebt. Ik ga me dan altijd afvragen "wil hij dan niet bij mij zijn ofzo?".

Tsja, je herkent het probleem bij jezelf en nu moet je toch zoiets gaan doen als morris zegt. Volgens mij is het echt een kwestie van zelfbeheersing ofzo. Mij is het iig nog nooit gelukt.
Maar heel veel suc6 ermee Het komt vast wel goed.
En ik hoop je nog een keer te zien

[kastdeur]

hmm best wel herkenning.
het stomme is juist dat ik heel onaardig ga doen als ik hem dan spreek, terwijl ik hem op zo`n moment juist heel erg mis. misschien juist om hem proberen onbewust af te stoten omdat dan mijn onzekerheid bevestigt?

ik weet het niet

Tjah... dat zal wel iets zijn in de vrouwelijke psyche... ofzo.
Ik snap het best hoor, dat je dit soort buien hebt, en ik kan het me ook vel voorstellen. Maar ik denk dat je tijdens zo'n bui het beste even naar buiten kan gaan ofzo. Even wat anders doen. Je geest ergens anders op stemmen, dat is heel moeilijk. Maar als het lukt ben je die avond helemaal blij als ie weer belt.. en als je hem aan de telefoon hebt in zo'n "bui" en dan bel je 's avonds. Dan gaat jullie kwartiertje liefde wat je hebt per dag (ongv dan) ook verloren, dan wordt dat (jullie en jullie verhaal kennende) een ruzie van een aardige tijd. En dan gaan jullie allebei met een zeer vervelend gevoel slapen om het maar zachtjes uit te drukken. En als het dan zo door blijft gaan dan zal het jullie waarschijnlijk nog opbreken ook. En dat zou zonde zijn, aangezien jullie gewoon goed bij elkaar passen en van dat ander geblaat. Veel succes
xxx
Bazz

Dankjewel allemaal, voor jullie antwoorden.

Ik weet wel dat ik niet de enige ben die dit heeft, het maakt het er echter niet minder ernstig door.
Ik ben bang dat ik hem op die manier wegdruk, omdat ik, als ik dan met hem aan de telefoon hang, nou niet echt aardig tegen hem doe. Ik verwacht dan waarschijnlijk iets van hem. Wát ik verwacht weet ik niet, want hij heeft nog nooit op een bevredigende manier gereageerd wanneer ik in zo'n bui zat. Ik wil er wel graag vanaf komen. Misschien moet ik gewoon met mezelf afspreken dat ik in zo'n bui wel mag bellen, om hem even te horen, maar dat ik dan ook zelfstandig moet ophangen. Dus dat hij niet zoiets moet zeggen als "Ik moet weer verder", en zonder dat het weer uitloopt op zo'n 'ruzie'.

Ik weet alleen niet of dit gaat werken. Verder zei iemand dat ik misschien moest gaan slapen ofzo, maar dat is het hele probleem. Ik heb op zo'n moment totaal geen rust in de kont. Ik kan me alleen maar druk maken en totaal niet stilzitten enzow. Het grijpt me dan helemaal. En ook al kan ik op zo'n moment denken dat ik me voor niets drukmaak, ik kan het op één of andere manier niet stoppen. Rationeel gezien weet ik vaak wel dat het niet nodig is, en dat het echt beter is om weer rustig te worden, maar ik kan het niet.

Het is ook niet alleen geestelijk, het lijkt lichamelijk. Net zoals wanneer je honger hebt, je MOET eten. En je MOET slapen. Als ik zo'n bui krijg voel ik me helemaal naar worden in mijn buik en mijn hele hoofd wordt licht. Ik word ook meteen heel moe, ook al kan ik totaal geen rust vinden. Het is ook lichamelijk, zo'n verlangen waar echt iets aan gedaan moet worden..

Mmm.. Ik zit er echt mee


[ @Alicia: Ik wil jou ook graag weer zien ]

[Sweet_Princess]

Nou, ik weet helemaal hoe je je voelt.. ik heb ook weleens van dit soort buien.. gelukkig zijn mijn vriend en ik elkaar elke dag, behalve in weekenden...

Mijn vriend weet dat ik er weleens last van kan hebben,maar hij blijft rustig en normaal doen... dus ik heb het heel erg getroffen..

Maar geloof me alles komt goed, het ligt ook grotendeels aan je leeftijd.. en vergeet niet: HUILEN LUCHT OP! Vooral nix opkroppen..

Good luck

[Mariebel]

~Dark Voice~ schreef:
Verder zei iemand dat ik misschien moest gaan slapen ofzo, maar dat is het hele probleem. Ik heb op zo'n moment totaal geen rust in de kont. Ik kan me alleen maar druk maken en totaal niet stilzitten enzow.

Ik herken het helemaal!! Als ik niets hoor zet ik mn telefoon uit, maar 5 minuten later zet ik em weer aan, ga 100 keer op een avond kijken of ie online is (terwijl ik heel goed weet dat ie aan het voetballen is ) Meestal ga ik maar tel-sell reclames kijken en me lekker ergeren aan die irritante trienen haha. En ik ga em nooit meer bellen, krijgen we alleen maar ruzie, misschien moet je het sowieso niet meer bellen en toch proberen iets anders te gaan doen (ja ik weet het, het is moeilijk)

Sweet_Princess schreef:
Nou, ik weet helemaal hoe je je voelt.. ik heb ook weleens van dit soort buien.. gelukkig zijn mijn vriend en ik elkaar elke dag, behalve in weekenden...

Mijn vriend weet dat ik er weleens last van kan hebben,maar hij blijft rustig en normaal doen... dus ik heb het heel erg getroffen..

Maar geloof me alles komt goed, het ligt ook grotendeels aan je leeftijd.. en vergeet niet: HUILEN LUCHT OP! Vooral nix opkroppen..

Good luck

Het ligt grotendeels aan mijn leeftijd? Ik had eerder het idee dat het aan de pil lag

Verder is het misschien inderdaad beter als ik gewoon probeer hem niet meer te bellen. Dan krijgen we ook geen ruzie meer. Maar als ik op zo'n moment geen contact met hem krijg, dan voel ik me alleen maar kut, en hoe langer het duurt, hoe kutter (is dat een woord?) ik me ga voelen

Nja, thnx anyway

[Dminor]

Dit is volgens mij iets heel erg psychologisch. *kuch* Ik redeneer een heel eind verder en die redenering ga ik maar niet hier posten...

Laat mij dan ook nog iets nuttigs zeggen:
Je vriend zou hiervan op de hoogte moeten zijn. Als hij alleen maar jouw nummer in beeld ziet en verder een stilte lijkt het me vrij logisch dat hij er nogal niet op zit te wachten. En als hij het weet kan hij je helpen een oplossing te vinden. Je bent toch uiteindelijk bij elkaar om bij elkaar te zijn? (Ja, goed hè, ik heb inmiddels zelf ook door wat ik nou eigenlijk nastreef met Annika. )

Misschien komt het ook omdat je in een gigantische sleur zit. Je raakt gauw en ook steeds eerder verveeld en dan is het net als bij dingen waar je je aan zit te ergeren: er knapt iets. Of je krijgt hoofdpijn, geen zin in dit of dat, of juist weer heel erg zin in iets... Lijkt een beetje vaag uitgelegd zo, maar het zou heel goed zo kunnen zijn.

[DarkCat]

Dit komt me zo bekend voor.. ik heb dit vooral vroeger gehad (drie jaar geleden). Toen had ik wat psychische problemen, stond niet zo sterk in mn schoenen. Ik deed precies hetzelfde over de telefoon bij mijn toenmalige vriend, een jongen die zeker was van zichzelf en mij niet zo belangrijk vond.
Ik kon een avond om hem huilen en dan bellen en dan kwam er gewoon geen gesprek, en dan hing hij op omdat hij met vrienden wegging, en dan voelde ik me zo kut.. die jongen was een eikel, hij liet me continu zitten enzo.

Ik heb datzelfde gevoel soms nog als ik met iets belangrijks zit en dat aan mn vriend wil vertellen, maar pas savonds in bed de kans krijg; en dan wil hij slapen. En dan lig ik daar en dan kan ik niet slapen, dan gieren de emoties (kwaad, teleurgesteld, bang, afgewezen) door mn lijf, uiteindelijk draai ik me dan meestal om en rollen er tranen over mn gezicht. Dat merkt hij dan vaak weer en dan vraagt hij wat er is, maar dan kan ik niks meer zeggen, hij wou toch immers slapen? Meerdere keren ben ik uiteindelijk maar op een ander bed gaan liggen om hem niet meer lastig te vallen, om daar mezelf in slaap te huilen.

Lesje heb ik nu redelijk geleerd; ik hou de eer aan mezelf, als de ander me laat zitten dan kan ie de schijt krijgen en bedenk ik wel wat anders.

Maarja..

DarkCat schreef:
Dit komt me zo bekend voor.. ik heb dit vooral vroeger gehad (drie jaar geleden). Toen had ik wat psychische problemen, stond niet zo sterk in mn schoenen. Ik deed precies hetzelfde over de telefoon bij mijn toenmalige vriend, een jongen die zeker was van zichzelf en mij niet zo belangrijk vond.
Ik kon een avond om hem huilen en dan bellen en dan kwam er gewoon geen gesprek, en dan hing hij op omdat hij met vrienden wegging, en dan voelde ik me zo kut.. die jongen was een eikel, hij liet me continu zitten enzo.

Dit heb ik dus ook. Door de weeks heb ik het gevoel niet belangrijk genoeg te zijn. Want 'hij heeft er dan niets aan want ik ben toch niet bij hem.' En hij heeft altijd zoveel dingen te doen en hangt met mij dan altijd heel snel op. 'S avonds probeer ik het soms maar word altijd teleurgesteld. Omdat ie wil slapen, of gewoon in slaap valt aan de telefoon. Overdag hebben we weinig contact, juist omdat ie gewoon geen tijd/zin heeft. Hij heeft altijd wel andere dingen die belangrijker zijn

Ik heb datzelfde gevoel soms nog als ik met iets belangrijks zit en dat aan mn vriend wil vertellen, maar pas savonds in bed de kans krijg; en dan wil hij slapen. En dan lig ik daar en dan kan ik niet slapen, dan gieren de emoties (kwaad, teleurgesteld, bang, afgewezen) door mn lijf, uiteindelijk draai ik me dan meestal om en rollen er tranen over mn gezicht. Dat merkt hij dan vaak weer en dan vraagt hij wat er is, maar dan kan ik niks meer zeggen, hij wou toch immers slapen? Meerdere keren ben ik uiteindelijk maar op een ander bed gaan liggen om hem niet meer lastig te vallen, om daar mezelf in slaap te huilen.

Lesje heb ik nu redelijk geleerd; ik hou de eer aan mezelf, als de ander me laat zitten dan kan ie de schijt krijgen en bedenk ik wel wat anders.

Maarja..

JAAA! Dat herken ik zo erg. En omdat hij dan moe is als we in bed liggen wordt ie snel boos. En dan krijgen we ruzie omdat ik zeg waar ik mee zit. Hij voelt zich aangevallen terwijl ik alleen om begrip vraag en om of ie rekening met me wil houden. Dan moet ik ook vaak huilen. Soms draait ie zich dan om en gaat gewoon slapen. Ik kan dan niet slapen. Ook ben ik vaak uit bed gegaan. Laatst een keer was ik ook in een ander bed gaan slapen, omdat ik er niet tegen kon, het liefst om aandacht zou willen vragen (hem wakker maken dus), maar hem eigenlijk niet wakker wilde/durfde te maken, omdat ie nou eenmaal zo moe was. Maar toen moest ik hoesten en werd ie alsnog wakker. Hij was toen helemaal boos Omdat ik niet bij hem in bed wilde liggen enzo, maar dat was de reden niet eens.

Ik kan er gewoon niet tegen dat ik zo weinig contact met hem heb. Door de weeks alleen 's avonds en dan kan ik nog niet eens een normaal gesprek met hem voeren.. En het weekend is zegmaar te kort om zo'n hele week in te halen...

Hey..

mja, ontzettend lastig. Het lijkt er heel erg op dat jullie wat dat betreft ontzettend tegenstrijdige behoeftes hebben. Hij heeft genoeg aan die tijd in het weekend en aan je af en toe even spreken en je welterusten zeggen, maar jij hebt een stuk meer nodig van hem. Dat botst...

Niet om je te ontmoedigen hoor.. Maar het klinkt redelijk hetzelfde als hoe de situatie tussen een goede vriendin van mij en haar inmiddels ex was. Hij plande haar zeg maar in de gaatjes die hij over had. Voor haar leek het dus heel sterk alsof alles belangrijker was dan zij, en dat zij pas in zijn hoofd opkwam om te zien als hij verder niks meer te doen had. Zij woonden allebei in Amsterdam maar zagen elkaar denk ik net zoveel als jullie omdat hij niet meer tijd kon vrijmaken voor haar. Hij moest voetballen, zn vrienden zien, naar concerten, saxofoon spelen, naar school.. en in de uurtjes daartussen zn vriendin zien. Zij moest zich daar voortdurend in aanpassen, ze kon em niet zomaar zien als zij daar zin in had, want dat kon dan slecht uitkomen voor hem en dan had hij geen tijd.

Ze hebben anderhalf jaar wat gehad, en ze heeft nooit de middag nadat ze bij hem had geslapen ook bij hem doorgebracht, kun je nagaan! Hij wou 's morgens vaak niet met haar mee op staan als ze vroeg moest omdat hij moe was en zn slaap nodig had want die dag had hij weer van alles te doen.

Eigenlijk hadden zij een beetje wat jij hebt met bellen, maar dan met elkaar zien. Uiteindelijk heeft zij het uitgemaakt omdat ze het niet meer aankon zich altijd op de 2e, 3e of lagere plaats te voelen staan. Ze werd gek van de hele situatie, en het lukte hem niet om het te veranderen. Nu het uit is beseft hij zich dat hij haar een beetje had verwaarloosd, maar hij beseft zich ook dat hij niet kan veranderen.

Nou ja, ik heb verder absoluut geen advies voor je.. maar blijf erover praten met hem, blijf hem zeggen wat je dwars zit en dergelijke, hoe je je voelt. Je moet niet gaan censureren wat je wel en niet tegen hem zegt om hem maar niet boos te laten worden.. Ik hoop dat het niet zover komt als in bovenstaande verhaaltje.. gelukkig hebben jullie de meeste weekenden wel echt samen toch?