Advertentie | |
|
![]() |
|
Verwijderd
|
Een vriend van mij heeft 4 jaar geleden zelfmoord gepleegd en nog steeds voel ik me verdrietig als ik bepaalde nummers hoor die me aan de begravenis doet denken, maar dat gaat over. Het is nu al stukken minder, eerst moest ik altijd huilen als ik het nummer hoorde, nu niet meer.
Maar met 1 nummer heb ik helemaal moeite als ik die hoor, want die hebben ze op de begravenissen gedraaid van 2 vrienden, vlak na elkaar. Dat vond ik nog het ergste, dat ze dat nummer ook op de 2e begrafenis draaiden. Ze zaten met zn 4-en in de auto en die is door onbekende oorzaak van de weg geraakt, 2 waren op slag dood, 1tje lag in zware coma en de ander had haast niks. Met de jongen die in coma lag gaat het nu beter. Tuurlijk mis ik ze nog, maar mijn leven gaat ook door. En ik weet dat ze het goed hebben... ![]() Heel veel sterkte! |
![]() |
|
Verwijderd
|
Probeer te denken aan de leuke dingen die jullie samen gedaan hebben.
Ik heb bijvoorbeeld echt absoluut geen goede band met mijn vader en ook niet zoveel positieve herinneringen van hem, bijna alleen maar negatieve, maar nu hij op het punt staat elk moment te overlijden, probeer ik vooral aan de positieve dingen te denken. bijvoorbeeld de avonden dat hij altijd verhaaltjes ging voorlezen aan ons en hoe graag we dan wilden dat hij verder vertelde enzo.. dat soort dingen.. gewoon proberen. misschien heb je foto's of voorwerpen die je aan de leuke dingen doen herinneren. zo heb ik ook een boekje dat me aan die avonden doet herinneren.. en een beer. misschien dat je een keer met haar bent gaan winkelen en dat jullie toen heel veel lol hadden en dat je een voorwerp of kledingstuk ofzo wat je toen gekocht had in de buurt houdt en dat je dan daar naar kijkt en dan die dag weer ophaalt in gedachten. heel veel sterkte en succes, kus, ilona |
![]() |
|
![]() |
Ik heb het pas nog mee gemaakt, een goede vriend maakte een einde aan z'n leven. Ik voelde me machteloos waarom had hij het niet besproken met mij? en vlak daarvoor had m'n broer een heel ernstig ongeluk gehad dus het kwam echt heel hard aan. Ik ben ook echt ingestort..ik ging niet meer naar school, ik deed niks meer...at haast niks meer...en ik wou echt geen hulp. Maar wat wel helpt is gewoon pen en papier pakken en alle leuke dingen die jullie samen hebben gedaan opschrijven en wat misschien heel stom klinkt...maar praten tegen diegene..doe ik wel gewoon alsof hij er nog is. En ja zo "sleep"ik mezelf er een beetje doorheen. En dat je een liedje hoort wat je aan hem/haar doet denken is haast niet te vermijden..ik had het zaterdag nog...Your song van Elton was altijd al ons liedje en toen werd het bij idols gezongen...toen voelde ik me wel kut ja. Maar ok dat heb je nou eenmaal.
__________________
bruce almighty..:do you like jazz??let me play something for you....
|
![]() |
|
Het is normaal dat je je nog verdrietig bent om je nichtje. Zolang is een jaar niet.
Een vriend van me heeft zm gepleegd, 2 jaar terug, en ik moet nogsteeds aan hem denken. Gelukkig heb ik het wel een plaatsje kunnen geven, maar soms voel ik me ook nog machteloos *ookal weet ik dat ik niets had kunnen doen* Bij mij hielp het wel om af en toe bepaalde nummers te draaien die me aan hem deden denken en dan lekker uit te huilen. Of brieven terug te lezen enzo. Gewoon mezelf toestaan dat ik er verdrietig om was. een kaarsje brand ik ook wel eens voor hem en dan denk ik ff terug enzo. ik denk dar je voor jezelf uitvinden hoe je het beste het kan verwerken en toestaan dat je er verdriet om hebt (dus niet alles opkroppen) sterkte |
![]() |
|
Ik denk ook dat je het nog moet verwerken... Dus krop het niet op, sta jezelf gewoon toe om te huilen, en heb het met veel anderen over haar. Denk indd ook aan de leuke dingen, en het verdriet wordt na een tijdje vast wel minder
![]()
__________________
*It's better to be hated for what you are than to be loved for what you are not*
|
![]() |
|
Ik heb zelf wat mensen verloren aan zelfmoord.
Het heeft tijd nodig om het te verwerken. Ik ben mijn vriendje (5 jaar geleden) verloren aan zelfmoord, maar nog steeds kan ik er erg verdrietig om zijn. Laat het verdriet er ook maar zijn, het hoort bij het verwerken. Het wordt wel minder, maar het hoort erbij.. Denk idd terug aan de leuke en fijne momenten die jullie gehad hebben. Die zijn erg waardevol. Ik begrijp de gevoelens van onmacht en verdriet ook erg goed. Waarschijnlijk heb je ook veel vragen waar je mee achter gebleven bent.. Maar probeer te beseffen, dat de gevoelens van onmacht en verdriet haar niet terug kunnen brengen.. Alleen door de fijne momenten te behouden en te 'herleven' kan je haar een beetje levend houden voor jezelf... Sterkte! Dashja
__________________
We are, each of us, angels with only one wing.. And we can only fly embracing each other..
|
![]() |
|
Hoi,
Ik wil je eerst veel sterkte wensen...Het moet heel moeilijk voor je zijn vooral omdat je geen fijne herinneringen meer aan haar hebt....Dat vermoeilijkt het wel denk ik... Ik heb verder geen ervarig ermee met zelfmoord... Niet in mn naaste omgeving in ieder geval... Wel heb ik geen fijne herinneringen meer aan mn vader.... Hij werd psychisch ziek toen ik 10 was en zoals je ziet ben ik nu 15.... Ik kan me hem niet meer herinneren zonder zijn ziekte en dat doet verschrikkelijk veel pijn! Misschien heb je hier wat aan....ik heb het geschreven toen ik me heel klote voelde en er zijn mensen die zich erin kunnen vinden misschien kan jij dat ook....Voor meer info; Vechtend om mijn tranen (gedicht) das mijn eigen topic over het gedicht... Vechtend om mijn tranen. Vechtend om mijn tranen Bijt ik zachtjes op mijn onderlip Vechtend om mijn tranen Knijp ik zachtjes in zijn hand Vechtend om mijn tranen zet ik een glimlach op Vechtend om mijn tranen doe ik alsof het allemaal goed is Vechtend om mijn tranen Huil ik.... Ik hoop dat je um mooi vind...
__________________
And I'll be holding your hand 'cause it's never too late!
|
![]() |
|
|