ervaring

[prulleke]

“Wow, de zon draait!” ‘ Nee schat, dat is de maan, het is twee uur ’s nachts en je ligt op de grond.” Maar zelf was ze ook zo nuchter niet meer. De eerste keer en meteen was het raak. Ze ging vaker mee, altijd als chaperonne, nooit als spelkandidaat. Maar door er steeds als enige niet wasted bij te zitten had ze de spelregels aardig onder de knie. Ze wist wat de gevolgen konden zijn en van verschillende mensen wat hun reactie op het spul was. Ze zorgden altijd dat er tenminste een iemand niet meedeed. Zo kon diegene hulp inschakelen, mocht dat nodig zijn. Vaak was dat niet nodig, maar wanneer iemand flink gedronken had en daarna mee ging zitten blowen was et altijd een veilig idee op iemand terug te kunnen vallen.
Dit keer was ze dus niet het back-up plan, maar een volwaardig speler in dit spel dat drugs heette. Ze had vrienden zien lachen, dansen, springen, schreeuwen, joelen en flippen, maar ook depressief zien worden, afzijdig en stil. Weed versterkt de emotie die je hebt op het moment dat je blowt en ze wist dat dit het juiste moment was; ze was vrolijk, haar leven liep sinds lange tijd op rolletjes en alles ging goed. Het was haar beste vriend die nuchter bleef, niet mee deed. Ook dit was helemaal top, ze vertrouwde hem en hij vertrouwde haar. Hij deed voor hoe ze een flinke hijs moest nemen, ze deed hem na en al snel begon ze er wat van te merken. Nadat de joint drie of vier keer voorbij was gekomen en ze op aanraden van haar vriend flinke teugen had genomen, voelde ze zich als een engel op aarde. Ze had vleugels, kon vliegen. Maar dit klopte niet, dit gebeurde toch als je LSD slikte? In ieder geval voelde ze zich vrij, iedereen was aardig, iedereen was lief. Iedereen wilde haar vriendje zijn en zij iedereen zijn vriendinnetje. Ze zat tegen vriendlief aan te genieten van haar eerste ervaring op het gebied wat men genotsmiddelen noemt. En wat een genot. Haar vrolijkheid en vrede met haarzelf werd versterkt en niets kon nog beter.

[Type]

En daar zat hij dan, nog steeds vol afkeer tegen drugs, waarvan hij jaren lang had geleerd dat ze slecht waren, en dat je als je eenmaal ging gebruiken niet meer terug kon, je leven gedoemd was, en je in de goot zou eindigen...
Maar toch voelde hij een deel nieuwsgierigheid, een deel onverschilligheid tegenover deze info die hij jaren lang in gegoten had gekregen, misschien zelfs wel rebellie, maar dat kon uitgelegd worden door de pubertijd.

Er waren een paar vrienden bij, wat waarschijnlijk wel het meest verstandige was, hoewel die vrienden ook niet echt nuchter meer waren. De joint werd doorgegeven, en kwam zo door het kringetje heen, steeds wegbrandend, maar ook steeds dichterbij. Hij wist dat die beslissing ooit genomen moest worden; zou hij negeren wat zijn ouders hem al die tijd verteld hadden? Of zou hij blijven wie hij nu was, blijven hoe hij nu was, wat op zich ook goed genoeg was, al jaren lang.
Hij had altijd al wel kunnen grinniken om de vraag "ben je stoned ofzo", die hij dagelijks wel op school kreeg. Ach, hij keek misschien ook wel wat slaperig, of liever dromerig uit zijn ogen. Maar dat was ieders goed recht...
Daar kwam de joint, de persoon naast hem had het nu vast, iemand die hij niet heel goed kende, maar toch wel vertrouwde. Waarschijnlijk door de wat dommige blik uit zijn ogen, het zachte, naive dat aan zijn houding af te lezen was... Nee, deze jongen zou niet snel iemand belazeren, en als hij dadelijk zou weigeren, zou deze jongen hem er niet voor stigmatiseren...

"Hey, jij ook?" werd ineens gevraagd. Hij wist dat het zou komen, maar toch schrok hij een beetje van de vraag. Normaal had hij afgewimpeld, het standaard excuus gebruikend; "Nee, ik rook niet", maar dit keer was het anders. Hij had de beslissing genomen, de knoop was door: hij zou het proberen.

Een eerste hijs, voorzichtig, een klein beetje rook naar binnen, eerst in de mondholte, dan rustig doorademen in de longen. Het kriebelde een beetje in zijn keel, prikte zelfs wat, maar het viel mee.
"Als het pijn doet aan je keel, kan je hem misschien beter zo vastpakken" werd er geroepen, terwijl het standaard handgebaar van een kommetje maken gegeven werd. Dat dan maar proberen? Het leek hem wel het beste, aangezien het het minste kans op hoesten betekende. En natuurlijk, ook al rook of blow je voor de eerste keer, wil je niet afgaan voor een groep, en zo ook hij niet. Hij hanneste wat met de joint, deed hem tussen zijn vingers, vouwde zijn handen wat onwennig in elkaar, en keek er zenuwachtig naar.
Nouja, hij had nu toch al een hijs genomen, een tweede kan er dan ook nog wel vanaf.

Terwijl hij de lucht naar binnen zoog, merkte hij dat dit al een stuk fijner voelde. Het prikte minder, en de lucht was minder heet. Maar hoe zou het effect nu voelen? Hij nam nog een hijs, en dacht wat vreemde ervaringen te krijgen. Een lichte tinteling in zijn vingers kwam hem bij. Dit had hij nog nooit eerder gevoeld...
"En, voel je al wat?" werd er naast hem gevraagd, met een guitig lachje erachteraan. Wat moest hij daar nu van denken?
Opeens vertrouwde hij het niet meer, en gaf de joint door.
"Hoezo, wat zou ik moeten voelen dan?" Vroeg hij, met een achterdochtige ondertoon in zijn stem.
"Gewoon, wat trilling in je benen, wat wazig in je hoofd, een beetje lacheriger... Stoned zijn man, zo voelt dat. Heerlijk he"
"Eigenlijk voel ik het niet echt... Een beetje tintelende vingers, en het wordt zo koud..."
Ze legden hem uit dat dat waarschijnlijk van de nicotine kwam, aangezien hij niet rookte was zijn lichaam daar nog niet aan gewend. Ach, dan moest hij nog maar een paar keer blowen.

Het voelde niet fijn, deze nicotine-shot. Maar de eerste barriere was doorbroken. Nu restte hem alleen de vraag: "Wat zal er gebeuren met de tweede?"

__________________________________________________

Ik vind hem niet af. Een open einde, ok, maar dit is iets TE open imho...

En dit hierboven is wat er bij mij uitkwam toen ik jou verhaalte las...

[Vlooienband]

Leuk verhaaltje... beetje vaag, aan het einde. dat past er ook goed bij.
Probeer meer enters te geven, maar geen harde return. Gewoon, nadat mensen wat hebben gezegd een enter.

Type, jouw stuk neemt een heel ander perspectief aan, je gaat van haar ineens naar hem toe. Da's grof

[Type]

Scimmia schreef op 13-03-2003 @ 23:03:
Type, jouw stuk neemt een heel ander perspectief aan, je gaat van haar ineens naar hem toe. Da's grof

Zij deelt haar ervaring, ik deel de mijne...

[prulleke]

open einde, omdat het nog niet af is. Iik denk echter dat een ander einde zou misstaan. Jouw stukje vond ik erg leuk, andere ervaring zelfde situatie Nou ja, ongeveer dan.

Scimmia: zal nadenken over je enters. thnx voor de reactie