De afgelopen maanden heb ik op wonderbaarlijk wijze, als een Summeriër tussen de farao's, geïnfiltreerd in deze groep. Met groot genoegen heb ik mij te goed gedaan aan mensen die mij begrepen of niet begrepen, mensen die mij respecteerden en mensen die mij niet respecteerden, mensen die mijn gedichten hebben bewonderd, mensen die dat niet deden. Dat is allemaal irrelevant. Vooral nadat ik geband was, heb ik lang overwogen niet terug te komen. Ik was in een nogal depressieve periode van mijn leven aanbeland, onder invloed van een overdosis goede filosofie. Helaas gebruikt men deze, net zoals een goede drug, de eerste keer zonder begeleiding vaak verkeerd. Gelukkig ben ik goed uit deze malaise gekomen. Dit was nadat ik geband was vanwege mijn wangedrag op het forum. Ik ga liever voorbij aan mijn grove scheldkanonnades, mijn vervloekingen, mijn doodwensen en mijn negatieve houding.
Gelukkig ben ik nadat ik geband was [niet doordat, laten we wel wezen] bekeerd geraakt tot een gelukzaliger geloof, met een Stoïcijnse inval. Een geloof dat liefde predict in volle overtuiging. Het is onbeschrijvelijk hoe ik hierdoor in een golf van vervoering ben geraakt. Ik heb dan ook zoveel mogelijk mijn overtuiging proberen te laten doordringen hier op het forum in mijn posts, hier en daar met een tikje goed bedoelde humor en sarcasme. Cynisme misschien, maar dat is niet erg, we mogen oprecht om onszelf blijven lachen. Van deze periode heb ik veel geleerd. We zijn allemaal op zoek naar iets, de een meer dan de ander, en voor de meesten is dat niet wat ik predik. Ik heb gemerkt dat de filosofie in gematigde zin leeft onder de jeugd, maar dat haar geneugten vaak niet ten volste worden geproefd, voor zover een Stoïcijn geneugten mag hebben uiteraard. Jammer genoeg heeft het me ook moeten doen inzien dat ook de mensen hier niet vrij zijn van vooroordelen, al is het enkel op basis van overtuiging in het goede, het positieve, het onzichtbare, en dat men geen dingen aanneemt van iemand zoals ik.
De gedichten die ik daarbij af en toe heb gepost op het DoP forum zijn niet in gebreke gebleven bij het proberen te binden en te boeien van mij en de rest van de mensen, maar hebben gewoonweg niets kunnen bewerkstelligen. Ik heb mij zo goed mogelijk proberen weer te geven, wat ook is gelukt, maar dit gevoel bleek niet genoeg voor een wederzijds vertrouwen. Dit doet mij beseffen dat ik nog lang en hard moet denken over een tactiek om vertrouwen van de mensen te krijgen en zo te prediken wat ik prediken wil, te doen wat ik doen wil.
Helaas heb ik gemerkt dat het tevens tijd werd om verder te gaan. Computeren is vervelend, computeren is slecht, computeren is op den duur vrij nutteloos. Ik heb alles nu wel gezien op de computer. Voor mij geen ongedwongen uurtjes meer achter het bakbeest van niet-zo-erg-roest-vrij staal. Weet dat ik vooral een mens heb willen zijn, iemand die wel verder tot in zijn ziel en die van anderen durfde te gaan. Ik zeg niet met pijn in het hart, maar wel met goede herinnering, dat het mij, John-17, ^AmArU^, Evito, en bovenal Jonathan, een genoegen was, en dat ik hoop u allen nog eens terug te mogen zien. Of u mij.
Om er een stelling/vraag aan te verbinden: Misschien kunt u allen iets zeggen over mij, mijn afscheid of over iets dat u op dit moment welgevalt.
|